* Πιο κάτω θα σας πω πότε να βάλετε το τραγούδι...

Καλη ανάγνωση...

Γιώργος

      Γιώργος<< Γαμώτο!>> γυρνάω και κλωτσαω την πόρτα του χειρουργείου.
Με πιο δικαίωμα με βγάζουν εξω.
Πρεπει να είμαι διπλα στην γυναίκα μου...

      Την χάνουμε

      Τα τελευταία λόγια που άκουσα γυρίζουν στο κεφάλι μου
Οχι δεν γίνεται αυτό.

      Πενυ << Γιώργο γιατί.... γιατί σε βάλανε έτσι έξω?!>> ρωτάει εντρομη.
Τραβάω απο πάνω μου την μπλε στολή και κάθομαι σε μια καρέκλα.
Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.
Οχι... η.. η Ελευθερία είναι μια χαρά.
Ολα θα πανε καλά. Πρεπει ολα να πανε καλα.
     Κ.Αντρεας<< Γιώργο μήλα. Τι στο διλαο έγινε εκει μέσα. Που είναι το μωρό... η Ελευθερία?!>> όλοι περιμένουν απαντήσεις αλλα εγω δεν είμαι σε θέση να τις δώσω.
Μόνο κοιτάω το πάτωμα και περιμένω... περιμένω να μου πουν οτι είναι καλα...
Μονο αυτό θελω..

     Δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό Ελευθερία... δεν μπορείς να με αφήσεις μονο μου... δεν μπορείς να αφήσεις ετσι τα παιδιά μας.
Μην μας αφήσεις μωρο μου.

       Κ.Αντιγόνη<< Γιώργο μου τι... συνέβη?!>> έρχεται και γονατίζει μπροστά μου, σηκώνοντας το κεφαλι μου να την κοιτάξω.
    Γιώργος<< Την έχασα μανα... την έχασα>> ξεσπαω και την αγκαλιάζω σφιχτά.
Έκλαιγα. Δεν το ειχα καταλάβει παρα μόνο όταν είδα την μουσκεμενη μπλουζα της.
     Κ.Αντωνης<< Τι ειναι αυτα που λες?! Που είναι η κόρη μου?! Λεγε!>> φωνάζει και βρίζει.
Η μανα της Ελευθερίας εχει αρχίσει να κλαίει. Το ίδιο και τα κορίτσια.
<< Μιλα που να σε πάρει ο διαλος.>> με τραβάει απο την μπλουζα.
     Κ.Αντρεας << Αντώνη αστον>> μπαίνει στην μεση.
Εγω δεν αντιδρω σε τίποτα πια.
Το μυαλό μου είναι στην τελευταία εικόνα της Ελευθερίας... στα τελευταία λόγια της.
Ολα τελείωσαν πια..
      Γιώργος<< Γέννησε. Το μωρό... το μωρό είναι μια χαρά αλλα... η Ελευθερία... άρχισε να χτυπα ο παλμογραφος... η γραμμή... έγινε ευθεία....και...>> προσπαθώ να τους εξηγησω αλλα... Αυτό ειναι το πιο δύσκολο πράγμα που εχω κάνει ποτέ.

     Την έχασα. Την έχασα για πάντα.
Έχασα την γυναίκα της ζωής μου και αυτη την φορά οριστικά..
Και μαζι της χάθηκα κι εγω...

      Κ.Ασπασία<< Οχι! Οχι δεν μπορεί γίνει αυτο. Το παιδί μου ζει.
Η Ελευθερία μου... Οχι!>> ο διάδρομος αυτόματα γέμισε με τις φωνές και τα κλάματα της μανας της.
Ο Αντώνης την παίρνει αγκαλιά και προσπαθεί να δείχνει ψυχραιμος... αλλα πως να είσαι ψυχραιμος μπροστά σε τέτοιο γεγονός.
     Δημήτρης<< Το ήξερε...>> Ψιθυρίζει κοιτώντας το πάτωμα.
     Αντρια<< Τι ?!>> σηκώνει το κεφάλι της απο την αγκαλιά του Μαρίνου.
     Δημήτρης<< Την προηγούμενη φορά... ξέρανε οτι κατι δεν πάει καλα...>> συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο.
Τι στο διαλο λεει...?!
     Γιώργος<< Τι ήξερε γαμωτο μήλα>> δεν άντεξα. Τον έπιασα απο τον γιακά και τον κόλλησα στον τοίχο.
     Σπύρος<< Άστον!>> με τραβάει αλλα δεν κουνιέμαι.
Κατι ξέρει και εγω πρέπει να το μάθω.
      Κελλυ<< Γιώργο!>> ακούω την φωνή της Κελλυς πίσω μου.
Όλοι γυρίζουμε και την κοιτάμε.

Δεν θέλω να μιλήσει.
Οι ελπίδες μου εχουν πεθάνει πια και μπορώ να την ακούσω να λέει αυτό που ήδη ξερω.
Δεν μπορώ να το αντέξω.

     Πενυ<<Κελλυ...η Ελευθερία..?!>> ρωταει χωρις να ολοκληρώσει την πρόταση της.
     Κ.Ασπασία<< Κορίτσι μου...>> παει και της πιάνει τα χέρια.
<< Πες μου οτι είναι καλα το παιδί μου... Σε παρακαλώ... ζει....ετσι δεν είναι?!>> νιώθω την καρδιά μου να ξεριζονεται απο το στήθος μου.
Εναν πόνο που εύχομαι κανένας να μην τον ζήσει... ποτέ του...
Αφήνω τον Δημήτρη απο το κράτημα μου και μένω να κοιτάω τον τοίχο.
Νομίζω ακουω τα δευτερόλεπτα να περνάνε και περιμένω την απάντηση τηες Κελλυς.
Οχι πως δεν την ξέρω...
     Λυδία<< Κελλυ...ειναι καλά έτσι?!>> λεει ανάμεσα στα δάκρυα της.
     Κελλυ<< Την... την χάσαμε τρεις φορές...>> λίγες λέξεις αρκετές για να καταστρέψουν τον κόσμο μου.
<< Αλλα πάλεψε... και τα κατάφερε.>>
λεει με ενα χαμόγελο.... ξεροκαταπινω και την πλησιάζω.
     Γιώργος<< Ξανα πες το αυτό..>> της λεω. Για λίγο δεν ανασενα.
Περίμενα να την ξανα ακούσω να το λεει... περίμενα να γυρίσει η καρδιά μου στην θεση της.
     Κελλυ<< Είναι καλά. Υπο παρακολούθηση αλλα... καλα>> λεει και κλαίει απο την χαρα της.
Εγω αρχίζω να γελάω και να γυρίζω την Κέλλυ ζβουρες.
    Κ.Αντιγόνη<< Δόξα τον Θεό.>>
    Κ.Ασπασια<< Και πότε μπορούμε να την δούμε?!>> ρωταει.
Πόσο θέλω να την αγκαλιασω.
Μονο κρατώντας την θα σιγουρευτω ότι δεν πρόκειται να μου φύγει.
     Κελλυ<< Καλύτερα αύριο. Τωρα κοιμάται και πρέπει να είναι και ηρεμη. Όμως μπορείτε να δείτε τον μικρό... είναι πανέμορφος.>>

~ ~ ~ ~ Το πρωί

     Δεν κατάλαβα πότε με πήρε ο ύπνος στην καρέκλα δίπλα της.
Ολο το βράδυ της κραταγα το χέρι και δίπλα μας κοιμόταν ήσυχος ο μικρός μας Άγγελος.

      Κάποια στιγμή ένιωσα κάποιον να μου χαιδεύει τα μαλλιά και ανοίγοντας τα μάτια μου την είδα.
Με κοιταγε και μου χαμογελουσε.

      Ελευθερία<< Συγνώμη>> ειπε ενώνοντας τα δάχτυλα μας.
     Γιώργος<< Κοντεψα να πεθάνω μαζί σου το ξέρεις.>> της λεω μαλακά
Δεν με νοιάζει πια... αφου την εχω διπλα μου ολα παραγραφονται.
Σηκώνω το κεφάλι μου και της δίνω ενω γλυκο, αργό φιλί.
     Ελευθερία<< Ο μικρός?!>> ρώτησε αδυναμα και της έδειξα το καλαθακι του νοσοκομείου λίγο πιο πέρα.
<< Πως είναι?!>> με ρωτάει.
Εγω σηκώνομαι και κάθομαι διπλα της στο κρεβάτι.
<< Ειναιιι.... απλα τέλειος>> της λεω μαγεμενος στην σκέψη του γιου μου.
Χαμογελάμε και φιλιομαστε οταν ο μικρός αρχίζει να κλαίει.
<< Και ξέρει απο τώρα πως να κάνει χαλάστρα στον πατέρα του>> αστειεύομαι και σηκώνομαι να τον πάρω αγκαλιά.
Εκείνη μας κοιτάει και γελάει.
      Ελευθερία<< Φερτον μου>> τεντωνει τα χέρια για να της τον δώσω στην αγκαλιά της.

   
      Πάω κοντα και τον αφήνω απαλά στην αγκαλιά της.
Είναι η πιο γλυκιά εικόνα που έχω δει.
Τον κρατάει σαν να είναι πολυ ευθραυστος... πολυ προσεκτικά.
Την παρατηρώ να χαιδεύει το προσωπακι του και να τον φιλάει παντού.

     Ελευθερία<< Νόμιζα πως... δεν θα τον έβλεπα ποτε.>> λεει έτοιμη να κλαψει.
     Γιώργος<< Εϊ Εϊ...>> παω και τους βαζω στην αγκαλιά μου.

<< Παει πέρασε αυτό. Τωρα είμαστε εδω. Με τον Άγγελο μας... και την μικρή μας. Την οικογένεια μας.
Ολα θα πάνε καλα>>
     Ελευθερία<< Σ' αγαπώ.>> μου λεει και με φιλάει πεταχτά.
     Γιώργος<< Και εγω σ' αγαπάω.
Εσυ και τα παιδιά μας είστε η ζωή μου>> της εξεμολογουμε ενώνοντας τα μέτωπα μας.
  Ελευθερία<<Πάντα και για πάντα?!>> χαμογελάει.
Λατρεύω αυτό το χαμόγελο.

   Γιώργος<< Πάντα και για πάντα!>>

   
      *       *       *       *       *       *       *

Μαριλια

      Μενεγακη<< Και για πες ρε Μαριλια... εσένα σε έχουμε συνηθίσει να αγορευεις στα δικαστήρια πως σου προέκυψε το βιβλίο.
Το οποίο να πούμε οτι εχει σπάσει ρεκόρ ετσι..>>
      Μαριλενα << Δεν ξέρω. Ηταν σαν.. σαν να το οφειλα σε κάποιον να το γράψω... να πω αυτή την ιστορία.>> εξεμολογουμε.
     Μενεγακη << Την άκουσες απο κάπου... εννοώ τι σε εμπνευσε να γράψεις?!>>
     Μαριλια<< Ας....ας πούμε οτι μεγάλωσα με αυτή την ιστορία. Και ήθελα να την γνωρίσουν και οι αλλοι>>
     Μενεγακη<< Στο βιβλίο σου... το οποιο να ξέρεις εγω έχω λατρέψει... μας χτυπάς και ενα εγκεφαλικο ετσι...
Εγω κάποια στιγμή νόμιζα ότι η Ελευθερία, η πρωταγωνιστρια, θα πεθαινε... ηταν τοσο παραστατικο που έβαλα τα κλάματα και δεν ήθελα να διαβάσω το τέλος για να μην δω οτι παθαίνει>>
     Μαριλια<< Ναι... βασικά λίγο πριν  γράψω το φινάλε είχα σκοπό να πεθάνει η πρωταγωνιστρια... να γράψω αυτούσια την ιστορία όπως είναι... δεν ξέρω γιατί ακριβώς άλλαξα γνώμη.>>
      Μενεγακη<< Να ξερεις δεν θα το άντεχα να πεθάνει.>> λεει.
<< Οταν λες αυτούσια?! Στην πραγματικότητα η πρωταγωνιστρια πεθανε?! Πλακα κάνεις τωρα?!>>
      Μαριλια<< Οχι στην πραγματική ιστορία δεν τα καταφερε.>>
       Μενεγακη<< Εσυ τωρα  μεγαλωσες με αυτη την ιστορία...τι ακριβώς εννοείς?!>>
      Μαριλια<< Είναι η ιστορία στο περίπου δυο πολυ δικών μου ανθρώπων. Η οποία με επηρέασε και σε πολυ μεγάλο βαθμό στην ζωη μου ετσι>>
     Μενεγακη<< Εισαι μια εξαιρετική δικηγόρος. Αν θυμάμαι καλα που διάβασα πριν το σκονακι μου, και ο μπαμπάς σου δικηγόρος ειναι?!>>
     Μαριλια << Ναι. Η παράδοση κρατάει απο τον παππού μου. Πέρασε στον μπαμπά και την θεια μου και τώρα σε εμενα>>
     Μενεγακη<< Ααα είσαι η 3η γενιά.
Πως και δεν βγήκες και εσυ καλλιτέχνης της κουζίνας?! Την μαμα σου την ήξερα προσωπικά, πήγαινα και πηγαίνω στο εστιατόριο. Λατρεύω το φαγητό εκει.>>
      Μαριλια<< Μαγειρεύω αλλα εγω απο μικρή ήθελα να μοιασω στον μπαμπα. Αντίθετα ο αδελφός μου, ο οποίος εχει αναλάβει το εστιατόριο τώρα, εχει παρει ολο το ταλέντο που είχε η μάνα μου.>>

     Η συνέντευξη συνεχίστηκε ετσι, χαλαρά. Με ερωτήσεις για το βιβλίο μου. Για την ιστορία του Γιώργου και της Ελευθερίας  αλλα και με ερωτήσεις για την ζωη μου...

♤_______♤_______ ♤_______♤_______♤

Γιώργος

     Μαριλια<< Μπαμπα μου>> ακουω την μικρή να φωνάζει.
     Γιώργος<< Στο γραφείο είμαι πριγκίπισσα>> της φωναζω κλείνοντας την τηλεόραση.
     Μαριλια<< Τι κάνεις πάλι?! Δεν είπαμε να ξεκουραζεσαι?!>> με μαλώνει αλλα με φιλάει στο μάγουλο.
Το κοριτσάκι μου, 25 χρονών πια, πολυ μικρή για γάμο ωστόσο!!
     Γιώργος<< Μην αρχίζεις την γκρίνια. Την συνέντευξη σου έβλεπα.
Ήσουν φανταστική. Σωστή επαγγελματίας>> την βάζω να κάτσει στα πόδια μου.
     Μαριλια<< Ευχαριστώ ευχαριστώ.
Δεν ήξερα οτι γνώριζε την μαμα...>> λεει και αμέσως ολη η διάθεση μου αλλάζει.
<< Ελα μην κάνεις ετσι τώρα. Είναι τα 20 χρόνια σήμερα...>> μου λεει.
20 χρόνια απο τοτε που πεθανε η μανα της.
Ποτε πέρασαν...?!
      Γιώργος<< Το ξέρω. Ο αδελφός σου μας περιμένει το βράδυ στο εστιατόριο. Το εχει κλείσει μονο για εμας.>>
      Μαριλια<< Τον πήρα τηλέφωνο πρωί πρωί για χρόνια πολλα και μου το είπε. Τέλος πάντων, εγω θα πάω με τον Αχιλλέα για βερες..εσυ τι θα κάνεις?>>
Μμμμ... θα πανε και για βερες.
Μόνο εγω βλέπω οτι ειναι πολυ... παρα πολυ μικρή για γάμο?!
<< Μπαμπα... ξεκολλα σε 4 μηνες παντρευομαι, πάρτο απόφαση.>>
σαν την μανα της ειναι!
      Γιώργος<< Δεν είπα τίποτα.  Πάντως αν ... λεω αν θελήσεις ακόμα και τελευταία στιγμή εγώ εκεί θα είμαι να...>> λεω αλλα με αγριοκοιταει
      Μαριλια<< Μπαμπα! Μετα απο τοοοσα χρόνια με τον Αχιλλέα δεν το πήρες απόφαση?! Ελα φεύγω τώρα>> με φιλάει στο μάγουλο και τρέχει.
<< Σ' αγαπώ. Φιλιά>> φωνάζει και μετα ακουω την πόρτα πισω την να κλείνει.
Αυτη θα με στείλει κάποια στιγμή!

 
     Αλλα  έχει δίκιο.
Πέρασα τοσα χρόνια και εγω έχω μείνει κολλημένος.

  
      Σηκώθηκα, έβαλα το μπουφάν μου και έφυγα.
Τέτοια μέρα δεν με κρατάει το σπίτι.
Παλιά είχα τα παιδιά και ξεχνιομουν αλλα τώρα, που μεγάλωσαν και ειμαι μονος μου σε αυτό το σπίτι αισθάνομαι οτι οι τοίχοι θα με πλακωσουν.

      Οπου και να κοιτάξω θα υπάρχει κατι που θα μου την θυμίζει.
Σε κάθε γωνιά θα είναι εκει να μου χαμογελάει... να μου γκρινιάζει...
Θυμάμαι τοτε... μου έλεγαν όλοι να το πουλήσω το σπίτι για το καλό μου.
Για να μην με επηρεάζουν οι αναμνήσεις.

     Εννοείτε πως δεν τους άκουσα.
Το σπίτι και το εστιατόριο ηταν της Ελευθερίας και θα έμεναν στα παιδιά μας. Τέλος!

    
      Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα.
Σήμερα κλείνουν 20 χρόνια απο... τότε.
20 δύσκολα χρόνια... αλλα εκανα αυτο που μου ειπε...
Θυμόμουν τις ευτυχισμένες μας στιγμες.
Ολες... μια προς μια...
      

( Δείτε το Video ⬇)

   
  Περάσαμε τοσα πολλα μαζί.
Χωρισμούς, γαμους, παιδιά...
Καλες αλλα και κακες στιγμές.
Ωστόσο όλες μοναδικές...

      Κατέβηκα από το αυτοκίνητο μου μαζί με τα λουλούδια μου και προχώρησα μεσα.

Εχω πολύ καιρό να έρθω.
Λεω ψέματα στον εαυτό μου οτι φταίει η πολύ δουλειά αλλα... μέσα μου ξέρω οτι δεν θέλω να έρθω... δεν αντέχω να έρθω.

       Δεν ηταν μακριά.
Μια ευθεία και μετα αριστερά.
Άφησα τα λουλούδια στο άσπρο μάρμαρο, διπλα απο την φωτογραφία της, και έκατσα και εγώ.

     Γιώργος << Μην γκρινιάζεις. Ξέρω έχω ενα μηνα να έρθω αλλα είχα πολύ δουλειά. Έπρεπε και να σταματήσω τον γάμο της κόρης σου.
Αυτή θα με πεθάνει. Από τότε στο έλεγα. Μικρό κορίτσι, ίσα που πρόλαβε να πάρει το πτυχίο της και παντρεύεται... τον Αχιλλέα.
Όταν σου έλεγα εγω να τον διωχνουμε αυτόν δεν με άκουγες... να τα τώρα θα μας το πάρει το κοριτσακι μας>> μονολογώ κοιτώντας την φωτογραφία της. Κάθε φορά που έρχομαι το κάνω αυτό... κάθομαι και της μιλάω.

     Αρχίζω να γελάω μονος μου.
Οταν με ξανα δει θα με βρίσει είμαι σίγουρος για αυτό. 
Πρεπει να εχει αγανακτησει με την πολυλογια μου.

     Γιώργος<< Ξερω Ξερω... γίνομαι υπερβολικος αλλα... είναι το κοριτσακι μου. Η πριγκιπισσα μου και αυτός θα μου την πάρει.
Μην ακούς τι λεω για τον Αχιλλέα.
Είναι καλο παιδί, οτι καλύτερα για την Μαριλια και την αγαπάει...
Ωστόσο εγω πρέπει να είμαι ο προστατευτικος μπαμπάς.
    Απο την αλλη ο γιος μας...
Ο Άγγελος μας.... γίνεται 20 σήμερα.
Γίνεται άντρας.
Οπα λάθος έχει γίνει άντρας απο τα 16 του. Σορυ αλλα δεν ήξερα τι να κάνω.
Με την Μαριλια ηταν πιο εύκολο, της μίλησαν τα κορίτσια, στον Άγγελο έπρεπε να το κανω εγώ. 
Πάντως μας βγήκε κύριος ευτυχώς.
Βασικά είναι ίδιος εσύ.
Και σε χαρακτήρα και εχει και το ταλέντο σου στην κουζίνα.
Έχει αναλάβει το εστιατόριο σου και είναι καλός...
Δεν υπάρχει μερα που να μην μου θυμίζει εσένα...>>

( βάλτε το τραγούδι ⬆)

     ?!<< Μπαμπα?! Τι κάνεις εδω?!>> ακούω πίσω μου και γυρίζω.
Ποτε μου τον άφησαν μωρο στην αγκαλιά μου.... ποτε έγινε ολόκληρος άντρας...
     Γιώργος<< Αγόρι μου. Χρόνια σου πολλα... να τα εκατοστήσεις>> σηκώνομαι και τον αγκαλιαζω
     Άγγελος<< Ευχαριστώ πολύ>> μου λεει και αφήνει και αυτός ενα μπουκέτο λουλούδια.
    Γιώργος<< Εγω ήρθα... να της φέρω λουλουδια! Εσυ?! Πως και.. και ήρθες?!>>

        Ο Άγγελος ήταν πάντα ενα περίεργο παιδί.
Δεν γνώρισε ποτέ την μανα του αλλα την αγαπούσε τρομερά και έκανε σε όλους εντύπωση αυτο.
Μου ήταν τρομερά δύσκολο να του επεξηγησω τι συνέβη και ταυτόχρονα να καταφέρω να μην νιώσει υπεύθυνος....
Αλλα νομίζω ότι τα καταφερα..

     Άγγελος<< Σήμερα είναι τα... 20 χρόνια. Νομίζω μας συνδέουν πολλα για μην έρθω.>> μου λεει και γνεφω.
Η ωριμοτητα αυτου του παιδιού με κάνει να νιώθω περήφανος.
Οτι τελικά τα κατάφερα σαν γονιος.
<< Να.. να σε ρωτήσω κάτι...Αφού ουσιαστικά εγω ήμουν... ο λόγος που πεθανε... γιατι δεν με μισησες?!>> ρωταει μελαγχολικα χωρίς να με κοιτάει.
       Γιώργος<< Τι ειναι αυτα που λες?! Είσαι ο γιος μου, δεν θα μπορούσα με τίποτα να σε μισησω.>>
      Άγγελος<< Το ξερω αλλα...>> τον πιάνω απο τον ώμο και τον σταματάω. Δεν θελω ουτε να το σκέφτεται αυτο.
  Γιωργος<< Αγγελε άκουσε με.
Εσυ ήσουν το τελευταίο δώρο της.
Ακόμα και το οτι είσαι γιος μου ή οτι είσαι το παιδι της επανένωσης μας να μην μου αρκούσε... εσυ είσαι το τελευταίο δικό της πράγμα που μου απέμεινε. Ο λόγος που άντεξα σε εκείνον τον διάδρομο τοτε. Το τελευταίο άτομο που μου την θυμίζει τοσο πολύ.>> χαμογελάω.
Τα εννοώ αυτα που λέω.
  << Και δεν φταίς εσυ για τίποτα.
Μην το ξανά ακούσω αυτό. Η μητέρα σου θα έκανε τα πάντα για εσένα και την Μαριλια. Συνεννοηιηκαμε?!>>
      Άγγελος<< Εντάξει.>>
      Γιωργος<< Και να ξέρεις οτι... αν ζούσε η μητέρα σου, θα ηταν πολυ περήφανη για σενα.>> λεω με σιγουριά.
<< Τι λες να παμε οι δυο μας μια βόλτα?!Έχουμε καιρό δεν νομίζεις?!>>
       Άγγελος<< Ναι έχουμε καιρό.
Μπαμπα...Σ'ευχαριστώ.>> μου λεει. κοιτάω την φωτογραφία της και χαμογελάω.
<< Θα παμε?!>>
      Γιώργος<< Ναι αγόρι μου>>

     Τον αγκαλιάζω απο τους ώμους και φεύγουμε μαζί.

     Ώρα να εκπληρώσω την τελευταία υπόσχεση που σου έδωσα μωρό μου.. και να κλείσει αυτο το κεφάλαιο της ζωης μας.
   
      Ώρα να πω στον γιο μας πόσο πολυ τον αγαπάς...

      Γεια σου αγάπη μου...!

                        ~   Fin   ~

                   ♧_____♧_____♧

  Μόλις τελείωσε ενα ακομα βιβλίο μου κα είμαι πολυ συγκινημενη για αυτό.

Είμαι σίγουρη οτι τέτοιο φινάλε δεν περιμένατε αλλα υπάρχουν και αυτά στην ζωη.

Σας ευχαριστώ πολυ που ήσασταν μαζί μου στο ταξίδι του Γιώργου και της Ελευθερίας.

Με αγάπη....

~ Kisses Bitches ♡ ~