Αλέξανδρος

 
     
      Η Άντρια όντως ήξερε στο περίπου  την τοποθεσία του τσίρκου και η αστυνομία αμέσως άρχισε να οργανώνει επιχείρηση διάσωσης.
Είναι εγκαταληλημενες εγκαταστάσεις λίγο πιο έξω απο την Αθήνα.

 
      Αστυνομικός<< Εδω είναι το κύριος κτήριο. Όντως έχει πισίνα, ενώ απο πίσω... απο πίσω εχει..>> ο αστυνομικός μας δείχνει το σχέδιο του κτηρίου.
Εγω, ο Γιώργος , ο Σπύρος ήρθαμε στο τμήμα ενω ο Δημήτρης και ο Μαρίνος έκατσαν με τα γυναικοπαιδα.
       Αλεξ << Τι έχει απο πισω?!>> το μισω που δειλιαζει.
      Αστυνομικός<< Κλουβια. Το τσίρκο αυτό έκλεισε μετα απο καταγγελία για κακοποίηση ζωων.>> μας κοιτάει σοβαρός
        Σπύρος<< Να γιατί θέλει το τσίρκο...>>
        Αλεξ << Καθαρμα!>> χτυπάω το χερι μου στο γραφείο.
       Αστυνομικός<< Κ.Αρσενη ηρεμηστε. Η αστυνομία κατευθύνεται τωρα στην περιοχή και περιμένει  εντολές μου...>> προσπαθεί να με ηρεμήσει αλλα δεν πιάνει.
Καθε λεπτο που η Λυδία είναι μαζί του εγω δεν μπορώ να ηρεμησω.
     Γιώργος<< Αλεξ άκουσε με. Μολις τον πιάσουν εχει μπει ισόβια.
Απαγωγή, παραβαση των περιοριστικον, το ψυχολογικό προφίλ του Νικόλα... ολα μαζι είναι αρκετά για να τον κλείσουν μεσα>> μου εξηγεί αλλα για μενα δεν είναι αρκετο αυτο. Οχι! Θέλω να περάσει οτι της έκανε.
    Αλεξ<< Δεν είναι αρκετό αυτό....
Δεν φτάνει για οτι πέρασε εξαιτίας του.>> λεω και αρπαζω τα κλειδιά του τζιπ απο τον Γιώργο.
Η Λυδία θα σωθεί... και θα φροντίσω εγω για αυτο!

      Οι αλλοι τρέχουν πίσω μου και με φωνάζουν αλλα δεν πρόκειται να σταματήσω.

Έρχομαι μωρο μου... έρχομαι!

        
Λυδία

      Μπαλτας<< Ξυπνα μικρή... κοντεύει μεσημέρι>> Ξαφνικά πέφτω με δύναμη στο πάτωμα.
<< Οοο Χτυπησες?! Χαχαχα>> ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω απο πανω μου να γελάει.
Μαζευομαι στην άκρη κρατώντας το χέρι μου που με πεθαίνει απο τον πόνο.

    
      Δεν μου δίνει σημασία. Πηγαίνει περα δώθε στο δωμάτιο κουνωντας πράγματα και μετα μου πετάει ενα κομμάτι ψωμί.

     Μπαλτας<< Φαε!>> λεει χλεβαστικα
Δεν ειχα σκοπό ουτε να το πιάσω αλλα το στομάχι μου παραπονιεται.
<< Σε λίγο έρχονται και τα παιδιά. Να είσαι έτοιμη να τα υποδεχτείς όπως πρέπει.>> λεει και φεύγει κλείνοντας το κλουβί πίσω του.
Λες και αν έβγαινα απο εδω μεσα θα ηξερα που να παω.

       Έφαγα λεμαργα το ψωμί που μου έδωσε. Λογικό, αφου είχα να φάω απο χθες το πρωί που με απηγαγε.
Σηκώνομαι προσεκτικά απο το χώμα και κάθομαι στο υποτηθεμενο στρώμα  που έχει.
Που είμαι?!

       Το μάτι μου φτάνει μέχρι λιγο πιο περα απο το κλουβί αλλα δεν μπορω να καταλαβω και πολλα.
Και αλλα Κλουβια υπάρχουν γύρω μου, αλλα πιο μεγάλα, αλλα πιο μικρα αλλα... ειμαι μονή μου.

     Έκατσα πολυ ώρα ετσι.
Κοιτούσα τριγύρω προσπαθώντας να βγάλω άκρη και ταυτόχρονα έκανα ησυχία για να ακούσω μήπως και έρθουν.
Πριν το καταλάβω, η κούραση και ο φόβος εχουν κερδίσει και εγω παλι κοιμάμαι...

                   *   *   *   *   *   *   *

      Μεσα στον υπνο μου αρχίζω να  βρεχομαι και να κρυωνω.
Γέλια ακούγονται... τα δικα του γελια.
Ήρθε! Παναγία μου οχι παλι...
Οχι αυτός!

       ?!<< Βρε βρε δες πια γύρισε.>> το γέλιο του ειχα να το ακούσω απο τοτε.. απο την τελευταία φορά που είχε έρθει...
<< Τι έγινε γατούλα?! Σου ελειψα?!>>
       Λυδία<< Λεών! >>
Ο αδελφός του Μπαλτα.
Πάντα ηταν χειρότερος. Πάντα εκτός απο τον βιασμο έπρεπε να υπομενω και τον εξευτελισμο μαζι του.
Να με μειώνει... να με βρίζει... να με χτυπάει.
        Λεων << Βλέπω με θυμάσαι. Χμ ουτε εγω σε ξέχασα ποτέ.>> με πιανει απο τα μαλλιά και Φέρνει το πρόσωπο μου κοντά στο δικο του.
<< Πάντα ησουν η καλύτερη μιξοπαρθενα... η καλύτερη πουτανα που είχα>> λεει και με φιλάει με βία.
Δεν ανταποδίδω και προσπαθώ να τον σπρωξω μακριά μου.
<< Ελα παλιο τσουλι αφου σου αρέσει. Θυμάμαι πως φωναζες..>> με ρίχνει στο κρεβάτι.
Με πιέζει με το σώμα του στο στρώμα και τα χέρια του χαιδευουν το κορμί μου πανω απο τα ρούχα.
Αηδιαζω. Αυτον τον σιχαίνομαι πολυ περισσότερο απ' ολους.
Κουνιεμαι και τον χτυπάω οπου βρω για να μπορέσω να ξεφύγω.
<< Σταμάτα μωρή>> λεει θυμωμένος και ακινητοποιει τα χέρια μου πανω απο το κεφαλι μου.
Απο το βάρος του με δυσκολία ανασαινω. Με πιέζει περισοτερο ώσπου δεν μπορω αλλο κσι καταφέρνει να βρεθεί ανάμεσα στα ποδια μου.
Οχι οχι δεν πρεπει να γίνει αυτό.
Οχι παλι Χριστέ μου..  δεν θα το αντέξω.

Αρχίζω να κλαίω και να φωνάζω για βοήθεια, αλλα και ποιος περιμένω να έρθει?!
Τα παιδιά δεν είναι εδω, και καλύτερα, και οι δικοί του σιγά μην με βοηθήσουν.

     Πιάνει την μπλουζα μου και την σκίζει με ευκολία. Αρχίζει να με φιλάει και να αφήνει τα σημάδια του παντού.

    Είμαι στο έλεος του πια.
Είμαι μονη μου.
Συγνώμη Αλεξ μου..!

Αλέξανδρος

       Αλεξ << Αφήστε με! Αφήστε με να παω μεσα!>> φωνάζω και προσπαθώ να ξεφύγω απο τα χέρια του Γιώργου και του Σπύρου, αλλα και των αστυνομικών που με κρατάνε για να μην μπουκάρω.
      Γιώργος<< Αλεξ σταματα! Μια λάθος κίνηση και θα χαλάσουν ολα!
Συνελθε!>> με σπρώχνει πίσω.
       Αστυνομικός<< Κ.Αρσενη σκεφτείτε λογικά και σταματήστε.
Ειναι θεμα δευτερολεπτων να τους πιάσουμε>> ξεφυσαω και σταματάω την φασαρία... προσωρινά!
      Σπύρος<< Δεν το πιστεύω οτι σε ακολουθησαμε.>> γκρινιάζει παλι!
Έχουμε αφήσει το αμάξι και το περιπολικό 1,5 χιλιόμετρο απο το κτήριο και κρυβομαστε.
Ναι, περιμένουμε την αστυνομία να κανει την δουλειά της!
Βλακιες! Η Λυδία μου είναι εκει μέσα και ποιος ξέρει τι της κάνει αυτό το καθαρμα και αυτοι περιμένουν.
     Αλεξ << Ας μην ερχόσουν!>> του φωνάζω.
     Αστυνομικός<< Είναι ολοι στην θεση τους?!>> μιλάει στον ασύρματο.
Ελληνικη αστυνομία σου λεει μετα.
     << Ναι διοικητα. Εχουν έρθει ολοι.. είμαστε έτοιμοι!>> απανταει η φωνή.
Επιτέλους!
     Αστυνομικός<< Καλύτερα να φορεσετε αυτά..>> μας δίνει και στους τρις απο ενα αλεξισφερο.
    

      Ξεκίνησε η κινητοποιηση των αστυνομικών γύρω από το κτήριο.
Αρχικά το περικοικλοσαν και μετα μπουκαραν μεσα.

     Εμένα δεν με άφησαν να πλησιάσω.
Με κραταγαν οι άλλοι αλλα μου την αδύνατον... ιδικά οταν άκουσα τον πρώτο πυροβλησμο.
Η σκέψη να την χάσω ηταν πάνω απο την δικη μου ζωή και ετσι πετάχτηκα και έτρεξα κι εγω μέσα.

       Δεν ήξερα που πηγανα.
Μπήκα μέσα, πισω απο τους αστυνομικούς, και άρχισα να τρέχω και να ψάχνω να την βρω.
Όμως δεν περίμενα αυτή την εικόνα.

     
        Απο πίσω είναι γεμάτο με Κλουβια, αλυσίδες... μαστηγια...
Τι γίνεται εδω μεσα?!

     Δυο αστυνομικοί τρέχουν ολοι προς ενα συγκεκριμένο κλουβί απ' όπου ακούγονται φωνές.

     
    <<Καλέστε γρήγορα ασθενοφόρο...
Η κοπέλα δεν είναι καλα>>

Φωνάζει κάποιος.
Η Λυδία μου...

     Ο αστυνομικός εχει στήσει στον τοίχο κάποιον ενω η Λυδία είναι πάνω σε ενα στρώμα σε άθλια κατάσταση.
Σκυβω διπλα της και την σκεπαζω με ενα σεντόνι που βρισκόταν εκει.
Τα ρουχα της ειναι ολα σκησμενα.
Ηρθα πολύ αργά γαμωτο!

      Λυδία<< Αλεξ..>> ψελιζει
      Αλεξ << Σςς.. εδω είμαι καρδιά μου... εδω είμαι... είσαι ασφαλής τώρα>> της χαιδεύω τα μαλλιά.
      Λυδία<< Συγνώμη...>> αρχίζει να κλαίει στην αγκαλιά μου.
Δεν πρόλαβα γαμωτο... δεν πρόλαβα!
Την άγγιξε ο πουστης. 
      Αλεξ<< Εγω συγνώμη μωρο μου..>> την φιλάω στο μέτωπο της.
      Λυδία<< Προσεχε!>> φωνάζει.
Δεν πρόλαβα ούτε να γυρίσω, όταν αυτός που ηταν στον τοίχο εσπρώξε τον αστυνομικό και του πηρε το όπλο.
Έριξε μια σφαίρα στον αστυνομικό και γύρισε σε εμας.
      ?!<< Μπορει να μας πιάσουν μωρη αλλα εσυ και ο φίλος σου δεν θα την γλιτωσετετε!>> φωνάζει και μας πυροβολεί...

~  ~  ~  ~ Ώρες μετά

        Σπύρος<< Θα κάτσεις σε μια μεριά?! Μας ζαλισες>> μου φωναζει.
Δεν ξέρω πόσες ωρες βρισκόμαστε στο νοσοκομείου και περιμένουμε νεα για την Λυδία.
Ξεφυσαω και κάθομαι σε μια καρέκλα.
       Αλεξ << Μπορεις να μου πεις τι κάνουν τοση ώρα ε ?! Γιατι δεν βγαίνουν να μας πουν κάτι?!>> δεν αντέχω άλλο. Μου εχουν σπάσει τα νεύρα.
Συνέχεια γυρίζει η εικόνα της
σ' εκείνο το βρώμικο κρεβάτι... το χαμένο βλέμμα της... τα δάκρυα της που με παρακαλούσε να μαζέψω.

       Την στιγμή που πήγε να μας πυροβολησει δεν σκέφτηκα τίποτα και μπήκα μπροστά της να την προστατεύσω.
Η σφαίρα έφυγε απο το όπλο και πήγε κατευθείαν στο στήθος μου.
Ολα έγιναν μέσα σε μια θολούρα... μονο τη φωνή της με το όνομα μου άκουγα...
Και μετα απο αυτό... η αστυνομία τους έπιασε αλλα η Λυδία.... ηταν ηδη λυποθημη.

       ?!<< Λυδία Παπαχαραλαμπους?!>> βγαίνει ο γιατρός.
Για πότε πετάχτηκα και πηγα μπροστά του δεν λεγετε.
       Αλεξ << Εδώ γιατρε.. εδω... πως είναι?! Ξυπνησε?!>> Απο την έκφραση του Γιατρού καταλαβαίνω οτι η ανησυχία μου πρέπει να διαγράφεται στο πρόσωπο μου
Για λίγο μας κοιτάει μόνο. Στέκεται και μας κοιτάει.
       Γιατρός<< Εε... ίσως... ίσως θα ήταν καλύτερα να παμε στο γραφείο μου να... μιλήσουμε..>> δεν μ' αρεσε η εισαγωγή του... ουτε ο τροπος και η στάση του.
      Αλεξ << Για - Γιατί?!  Τι.. τι συμβαίνει?!>>  ρωταω.
Το βλέπω να ξεφυσαει και αρχίζω να ανησυχώ ακόμα περισσότερο.
     Γιατρός<< Κοιτάξτε...  Μίλησα και με την αστυνομία και μου... εξήγησαν την κατάσταση... εεε βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων...
Η κοπέλα μέσα... φαίνεται να είχε  πρόσφατη σεξουαλικη επαφή.>> λεει.
Τα λογια του με έκαναν χίλια κομμάτια.
Οσο και αν ευχομουν μεσα μου να μην είχε συμβεί αυτο... ο γιατρός μολις θριματησε τις ελπίδες μου.
      Σπύρος<<Δηλαδή την..βιασαν..?!>> ψελιζει ο Σπύρος και κάθεται σε μια καρέκλα.
     Αλεξ<< Το καθαρμα!>> χτυπάω το χερι μου στον τοίχο και φεύγω εξω.
Βγανω και πηγαίνω και κάθομαι στα σκαλοπάτια.

     Ασηναισθητα τα μάτια μου διακριζουν. Τι πέρασε το κοριτσακι μου στα χέρια τους.
Την βιασε ο πουστης... ο ανανδρος!
     
      Αλεξ << Γαμώτο!>> φωναζω.
Σηκώνομαι και γυρίζω πίσω.
Πρεπει να την δω.
  << Που είναι?!>> ρωταω τον Σπύρο που δεν έχει κουνηθει.
       Σπύρος<< Την πήγαν σε δωμάτιο... 452... Αλεξ... με το μαλακό..>> με χτυπάει φιλικά στην πλάτη.
Γνεφω και φεύγω για να βρω το δωμάτιο της.

     Και τώρα τι πρέπει να κάνω?!
Τι πρέπει να της πω?! 
Εγώ φταίω για ολα γαμωτο!
Της υποσχέθηκα οτι θα την προσέχω και δεν... δεν τα καταφερα.
Ο ήχος του ανσασερ που σταματάει με ξυπνάει απο τις σκέψεις μου.

Λυδία

  
        Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μεσα ο Αλεξ... Ουτε στα μάτια δεν μπορώ να τον κοιτάξω.
Αισθάνομαι τόσο βρώμικη....
Ειμαι τοσο βρώμικη.
Νιώθω ακόμα την μυρωδιά του και τα σκληρά χέρια του πανω μου.

     Τον άφησα και με άγγιξε σε σημεία που μόνο ο Αλεξ μπορούσε.
Που μόνο ο Αλεξ επιτρεποταν να αγγίξει... και τωρα με άγγιξε και αυτός... και ο Αλεξ θα φύγει... θα με αφήσει... και με το δίκιο του.

      Λυδία<< Συγνώμη... Συγνώμη..>> γυρίζω πλάτη στον Αλεξ και αρχίζω να κλαίω.
Αισθάνομαι τόσο απαίσια.
      Αλεξ<< Οχι, οχι... ηρέμησε μωρο μου. Μην κλαίς.>> με πλησιαζει και παει να με αγγίξει αλλα τραβιεμαι.
Φοβαμαι... Τρέμω στην σκέψη οτι κάποιος θα με αγγίξει πάλι.
Αλλα αυτη τη φορα είναι ο Αλεξ.
Ο Αλεξ μου.
<< Λυδία... εγω είμαι... ηρέμησε... ολα θα πανε καλα. Εγω ειμαι εδω τώρα μωρο μου>> εχει κάτσει στην καρέκλα διπλα μου και μου κρατάει το χέρι.
<< Και δεν θα σε ξανα αφήσω απο τα μάτια μου>> λεει δακρισμενος και μου φιλάει το χέρι.

Τι  έκανα για να αξίζω εναν τόσο υπέροχο άνθρωπο ?!

~  ~ ~  2 μερες μετα

       
     Γιώργος<< Αυτή είναι η κατάθεση του ψυχολόγου που εξέτασε τα παιδιά, Νικόλαο Στεφανελη και Ελισάβετ Παπαχαραλαμπους. Επίσης στον φάκελο θα βρείτε και το ψυχολογικό προφίλ του Νικόλα απο την ζωη του και την κράτηση του απο τον " Μπαλτα">> δίνει εναν φάκελο στον δικαστή.

     
        Η δική δεν άργησε να γίνει.
Και εγω επρεπε να πάρω νωρίτερα εξητηριο για να παρεβρεθω.
Δεν ηθελα. 
Με τίποτα δεν ηθελα να τους ξανα δω ούτε καν στη θεση του κατηγορητηριου.
Να μιλήσω για ολα αυτα που συνέβησαν τις τελευταίες τέσσερις εφιαλτικες μερες.

   Αλλα πρέπει.
Πρεπει επιτέλους να τελειώσει ολο αυτο. Δεν ημουν/είμαι το μόνο θύμα του... Ειχε φυλακισμένα τοσα πολλα παιδιά.. γυναίκες... και τους βασανιζε.

     << Αν κάποιος δεν καθόταν καλά ή... ή έκανε κάτι που δεν τους άρεσε τοτε πήγαινε στο τσίρκο.>>
    << Και τι γινόταν εκεί?! Μπορεις να μου πεις Νίκο... για αυτό είμαι εγω εδώ.. μην φοβάσαι>>
    << Μέναμε στα κλουβια... με λιγο παλιό ψωμί και ενα ποτήρι νερό. Και μετα... στην πισίνα... κατω απο το νερο.. δεν παίρναμε ανάσα...>>

    
     Κλείνω τα ματια μου και σφίγγω το χέρι του Αλεξ που δεν εχει αφησει καθόλου το δικό μου τοση ώρα.
Το να ακούω τα φρικτα πράγματα που έκαναν σε μικρα παιδιά... μου θυμίζει οτι εχω περάσει και εγω εξαιτίας τους.

     Αλεξ<< Σςς... Δεν θα γλιτωσουν>> μου ψιθυρίζει και κατα καποιο τρόπο με ανακουφιζει αυτο.
Μπορεί να πονεσα πολυ με οτι εγινε αλλα μετα απο τοσα χρόνια επιτέλους δεν θα φοβάμαι να ζησω.

     
     Έτσι συνεχίστηκε η δική.
Με τον Γιώργονα αποδεικνύει πόσο καλός δικηγόρος είναι και να παραδίδει τα στοιχεία το ενα μετα το άλλο χωρίς να αφήνει ευκαιρία στην αντίπαλη μερια να απαντήσει. 
Μέχρι που ήρθε η ώρα για την απόφαση...

      << Το δικαστήριο αποφανθηκε...
Για την υπόθεση του Βαγγέλη Λαμπρινου ( Μπαλτας ) το δικαστήριο επιβάλει τρις ισόβια για εμποριο ναρκωτικών, εμπόριο λευκης σαρκος και παιδοεμποριο, 13 χρόνια για παραβίαση περιοριστικον μέτρων και απαγωγή της Λυδίας Παπαχαραλαμπους και 15 χρόνια για κακοποίηση ανηλίκων. 
Για την υπόθεση του Λεωνίδα Λαμπρινου... το δικαστήριο επιβάλει δις ισόβια για βιασμό, 12 χρόνια για εμποριο ναρκωτικών και 15 χρόνια για κακοποίηση ανηλίκων.
Οσο για τους Μανώλη Μπελουτσι και Μαρκο Τσιτσιρι που πιαστηκαν μαζι με τους προαναφερομενους, το δικαστήριο επιβάλει μια φορά ισόβια στον καθ' ενα  για εμποριο ναρκωτικών και λευκης σαρκος.
Λυετε η  συνεδρίαση.>>

Επιτέλους ολα τελείωσαν.
Πήραν αυτο που τους άξιζε.
Τα παιδιά ειναι ελεύθερα πια...
Εγω είμαι ελεύθερη πια!

~ 1 βδομάδα μετα
    

Ελευθερία

       Η προηγούμενη βδομάδα ήταν πολυ φορτησμενη για όλους μας.
Η απαγωγή της Λυδίας και η δικη έφεραν τα πανω κάτω.
Ο Γιώργος έτρεχε σαν τρελός και καλύτερα για εμένα γιατι μπόρεσα να ξεφύγω απο τις ερωτήσεις του με το θεμα υγείας. 

      Οσο ήμουν στο νοσοκομείο προσπαθούσαν να μην με αγχωνουν και να με κρατάνε οσο πιο ήρεμαμη γινόταν... αλλά δεν ήταν ετσι.

     Με την Κέλλυ κάναμε κάποιες εξετάσεις και τα αποτελέσματα δεν ήταν και τα καλύτερα.
Η πίεση μου είναι πραγματικά χαμηλή για μια εγκυμονουσα και αυτο μας ανησυχεί πολυ... αλλα πλέον είναι πολυ αργά για το οτιδήποτε...

       Γιώργος << Τι σκέφτεσαι μωρο μου?!>> με αγκαλιάζει απο πισω και βάζει το κεφάλι του στον λαιμό μου.
       Ελευθερία<< Τίποτα αγάπη μου...
Απλα κοιτάω εξω, εχει ωραία μέρα>> χαμογελάω αχνα μαι βολευομαι καλύτερα στην αγκαλιά του.
     Γιώργος<< Δεν είπαμε θα ξεκουραζεσαι περισσότερο?!>> μου αρέσει που με προσέχει, που νοιάζεται και το δείχνει συνέχεια.
      Ελευθερία << Μια βδομάδα ήμουν στην απ' εξω και ξεκουραζομουν.
Βαρέθηκα. >> λεω παραπονιαρικα αλλα δεν γίνεται άλλο.  Πρεπει οπωσδήποτε να κάνω κατι... απο την βαρεμάρα χθες κοίταγα το ταβάνι και σκεφτόμουν να το βαψω μπλε!
      Γιώργος<< Εντάξει - Εντάξει.
Αφού λείπει η μικρή, τι θα ελεγες να παμε οι δυο μας μια βόλτα?!>> μόλις το είπε πηδηξα απο την χαρα μου.
Η μικρή ειχε πάει στην γιαγιά της και εμεις έχουμε να βγούμε σαν ζευγάρι απο του Αγίου Βαλεντίνου.
<< Χαχαχα οκευ θα εκλαβω ως ναι...
Που θέλει το κορίτσι μου να το
παω?!>> γυρίζω στην αγκαλιά του και βάζω τα χέρια μου στον λαιμό του.
       Ελευθερία<< Μμμ το κοριτσι σου θελειιιι... θαλασσα >> λεω και τον φιλάω πεταχτά.
      Γιώργος<< Θάλασσα Θάλασσα... οτι θες εσυ. Αντε ντύσου>> με χτυπάει απλά στο κ... ποπο μου και γελαει.
Ωριμότητα στο φουλ!

           •     •     •     •     •     •     •     •

      Γιώργος << Πως σου φαίνεται εδω?!>> ρωταει καθώς προχωράμε στην αμμουδιά χερι χέρι.
     Ελευθερία<< Ωραία είναι. Κανει λίγο κρύο>> του λεω αν και πιο πολυ θέλω να με πάρει αγκαλιά
      Γιώργος<< Εμα ρε αγαπη μου ήθελες να βάλεις φόρεμα.
Ελα να σε παρω αγκαλιά εγω να σε ζεστανω>> γκρινιάζει γκρινιάζει αλλα με σκέφτεται ο γλυκας μου.
Η πλάτη μου ακουμπάει στο στήθος του και τα χέρια του είναι δεμένα γύρω απο την κοιλίτσα μου.
Καθόμαστε ήσυχα, κοιτώντας την θάλασσα όταν ο μικρός μας αποφασίζει να δηλώσει την παρουσία του κλωτσιωντας πολυ δυνατά.
      Ελευθερία<< Αχ!... >> βαριανασενω Δεν με εχει ξανα κλωτσισει ετσι...
      Γιώργος << Αυτό πρέπει να πονεσε. Το ένοιωσα και εγω>> χαϊδεύει την κοιλιά μου και με φιλάει στο κεφάλι αλλα και παλι δεν ηρέμησε...
Ουτε ο πιτσιρικος αλλα ουτε κι εγω
Ποναω.  Ποναω πολυ χαμηλά στην κοιλιά μου και αρχίζω να φοβαμαι.
Κι' αν είναι οπως την προηγούμενη φορά?! Ή αν τα πράγματα ειναι χειρότερα τωρα?!
Ξεφυσαω και στο τέλος μου ξεφεύγει μια κραυγη...
  

     Γιώργος << Μωρό μου είσαι καλα?! Μήπως να...>> λεει αλλα ο ήχος νερού να κυλάει κάτω στις πέτρες και ενας μορφασμος ανακουφισης δικος μου τον σταμάτησαν.
ΟΠΑ!

ΉΧΟΣ?!

ΝΕΡΌ?!

ΚΥΛΆΕΙ?!

      Ελευθερία << ΓΙΩΡΓΟ ! ΜΟΥ ΈΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ !!>>

Τωρα και αν φοβάμαι...!

Γειααα

Αυτο ειναι ολοκληρωμένο το κεφάλαιο!

Σορυ για πριν αλλα κόλλησε το κινητό μου και το πέρασε μόνο του

Πως σας φάνηκε?!
Παιδιά ειχα να παραδώσω καιρό το ξερω αλλα δεν ειχα έμπνευση καθολου....

Αλλα δεν τα παραταω!

2 κεφάλαια για το επικό φινάλε
Θα μου λυψει ρεε😢😢😢

-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

Παιδια νας σας πω οτι δεν χανόμαστε

Θυμάστε την Αθήνα, αυτήν που γνωρίσαμε μεσω της Αντριας στα μαθήματα του ανοδυνου?!
Εεε ετοιμαστείτε να την γνωρίσουμε κι εμείς 😈

Εχω ηδη έτοιμο το επόμενο βιβλίο και πολυ σύντομα θα ειναι κοντά σας

Το λενε    Amore Mio
Και λογικα απο το βράδυ θα βρίσκεται στο προφίλ μου το πρωτο κεφάλαιο

     
Να πως εμα μεγάλο ευχαριστώ στην
-ItsBella γαι το εξώφυλλο που μου έφτιαξε ♡ ♡ ♡

Ελπίζω να τα που και εκει ⬆
  

     
~ Kisses Bitches ♡ ~