Γιώργος

         Σπύρος<< Βρε καλός τον.
Κοιτα κοιτα δερματακι... καλό περάσαμε Γιωργάκη χθες?!>> ξεκινάει την καζουρα μολις με βλέπει να μπαίνω μεσα.
     Γιώργος << Σκασε ρε!>> κάθομαι στην μπαρα
     Δημήτρης<< Σιγααα. Πως περάσατε χθες>> μου κλείνει το μάτι.
Με τον πονο μου παίζουν?!
    Γιώργος << Είναι 8 μηνών έγκυος.
Δεν μπορούν να γίνουν και πολλά.>> τους λεω.
Είναι πολυ βασανιστικο να είμαι δίπλα στην Ελευθερία μετα απο τοσο καιρό και να μην μπορώ να...
Αλλά το παιδί μας πάνω απ' όλα.
     Δημήτρης<< Να και ο άλλος.
Παιδια σε 4 ωρες ανοίγει το μπαρ για να ξέρετε!>> έρχεται ο Αλέξανδρος.
Ευτυχώς αυτοί τα βρηκαν.
     Αλέξανδρος<< Γειαααα...! Δεν είναι μια υπέροχη μερα σήμερα!>> καθεται διπλα μου με ενα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
     Γιώργος<< Είναι απόγευμα..>> γυρίζω και του λεω.
     Σπύρος<< Τι έγινε αγοράκι μου?! Είχαμε βγει χθες?! Εεε..>>
    Αλέξανδρος << Ναι... ε ναι... ειχα βγει με... την Λυδία>> λεει και γυρίζουμε ολοι να τον κοιτάξουμε.
    Δημήτρης<< Οπα... Κανόνισε μαλακα είναι καλή κοπέλα η Λυδία>>
Αλέξανδρος<< Ειναι τέλεια...>> ονειροπολει
      Γιώργος/Σπύρος<< Έρωταςςςς...>> τραγουδαμε γελώντας .
      Αλέξανδρος<< Ειστε βλακες!>>
μας λεει αλλα εμείς συνεχίζουμε.

Χτυπάει το κινητό μου και μας διακόπτει.

         Γιώργος<< Παρακαλώ?!>>
       ?!<< Ο κύριος Ιωάννου?! Απο την πρόνοια τηλεφωνω..>> πετάγομαι όρθιος και κάνω νόημα στους άλλους να σκάσουν.
        Γιωργος<< Ναι παρακαλώ πείτε μου>>
       ?!<< Νομίζω οτι πρέπει να έρθετε απο εδω.. τωρα αν γίνεται!>> δεν μου αρέσει ο τόνος της.
Ακούγεται κάπως περίεργα και αυτο σίγουρα δεν είναι καλό.
       Γιώργος<< Ναι βεβαίως... Σε 10 λεπτά θα είμαι εκεί. Γεια σας >> Κλείνω το τηλέφωνο και γυρίζω στο τραπέζι.
Τι είναι αυτο τωρα?!

   
    ΣπύροςΣπύρος<< Τι έγινε ρε?!>> ρωταει
    Γιώργος<< Με... με πήραν τηλέφωνο απο την πρόνοια.. να παω επειγόντως εκεί...>> λεω
    Δημήτρης<< Τι?! Γιατι?! Βρήκαν πληροφορίες για τον Νικόλα?!>> ρωταει ανησυχος.
     Γιώργος<< Δεν ξερω. Εκει παω τώρα>> βαζω μπουφάν, έτοιμος να φύγω αλλα με προλαβαίνει ο Δημήτρης.
    Δημήτρης<< Θα ερθω κι εγω>> για κακή μου τύχη πήραμε το αμάξι του Δημήτρη ο οποίος παραλίγο να μας σκοτώσει.

                 *       *       *       *       *

     Γιώργος<< Γεια σας..>>
     Υπεύθυνη<< Γεια σας... κύριε Ιωάννου, κύριε Στεφανελη...>> ανταλλάσσουν μια χειραψία.
    Γιώργος<< Πείτε μας τι συμβαίνει.
Έχετε νεώτερα..?!>> ρωταω
    Υπεύθυνη<< Κοιτάξτε ήρθε στα χέρια μου ο φάκελος του Μπαλτα και δεν είναι... πρεπει να του πάρουμε την κηδεμονία επειγόντως>>
    Δημήτρης<<Τι εννοείται..γιατι?!>> αμαν αυτός ο άνθρωπος ψυχραιμία μηδέν!
      Γιώργος<<Εξηγήστε μας σας παρακαλώ..>> λεω πιο ήρεμα.
      Υπεύθυνη<< Ειναι επικίνδυνος!
Πρέπει να βρείτε στοιχεία για την ακαταλληλοτητα του και καλο θα ηταν να ξεκινήσετε απο την κοπέλα που έπεσε θύμα του!>> μας λεει φανερά τρομαγμενη.
Κατι συμβαίνει και δεν θελει να μας το πει ανοιχτά.
      Γιώργος<< Και ποια είναι αυτη?!>> ρωταω. Καλύτερα να είμαι προετοιμασμενος.
         Υπεύθυνη<< Την λενε Λυδία Παπαχαραλαμπους..
Ηταν 17 περίπου όταν τον πιασανε. Δεν ξέρει κανείς που είναι αυτη την στιγμή αλλα η κοπέλα αυτή εχει περάσει πολλα απο αυτον και η μαρτυρία της θα ηταν ενα πολυ δυνατό χαρτί.>> μας λεει.
Ενα όνομα μονο δεν βοηθάει αρκετά.
<< Εδω είναι ο φάκελος της τοτε υπόθεσης... ίσως βοηθήσει>> μου δίνει τον φάκελο.
       Γιώργος<< Ωραια! Θα προσπαθήσουμε να την εντοπίσουμε οσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Ωστόσο θα θέλαμε να ξεκινήσει η διαδικασία υιοθεσίας τώρα.>> της λεω σε επαγγελματικό τονο.
     Υπεύθυνη<< Συμφωνώ. Ετοιμαστε τα χαρτιά και στείλτε τα μου>> λεει και σηκώνεται όρθια
<< Ελπίζω να τα καταφέρετε.
Ίσως η δικη σας υπόθεση να βοηθήσει πολλα ακομα παιδιά που είναι στην
" ιδιοκτησία " του.>> αυτα ηταν τα τελευταία λόγια της πριν φύγουμε.

Στην ιδιοκτησία του..?!

               *       *       *       *       *

     Αλέξανδρος<< Και τώρα?! Τι θα κανετε τώρα?!>> γυρίσαμε πίσω στο μπαρ, στα παιδιά.
     Δημήτρης<< Πρέπει να βρούμε αυτη την κοπέλα... Και ξέρουμε μονο οτι λεει ο φάκελος.. ψιλο στα αχυρα>> ξεφυσαει. Δεν έχει και άδικο.
     Σπύρος<< Για δώσε τον φάκελο>>
    Δημήτρης<< Γιατί ρε έγινες ειδικός και δεν το ξερω>> λεει γεμάτος νεύρα.
Νοιάζεται πολυ για τον μικρό και του την σπάει που ουσιαστικά είμαστε σε αδιέξοδο.
     Αλέξανδρος<< Αν βάλεις ειδικό να την ψάξει?!>> ρωταει.
     Γιώργος<< Αυτό θα κάνω αλλα πρέπει να την βρούμε σύντομα.
Δεν μου άρεσε καθόλου η αντιδραση της... σίγουρα κάτι άλλο συμβαίνει>> λεω σκεπτικός.
Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν και εγω μεθαύριο γυρίζω στο στρατόπεδο. Σκατα!
      Σπύρος<< Ρε' σεις η Λυδία τι σχέση έχει με ολα αυτά?!>> ρωταει... τι?!
       Αλέξανδρος<< Η Λυδία?! Τι η Λυδία?!>> μόλις άκουσε το όνομα της γύρισε απότομα.
     Σπύρος<< Η δικιά μας η Λυδία..>> συνεχίζει... τι εννοεί?!
Δημήτρης<< Σπυρο τι λες?!
Τι σχέση έχει η Λυδία τώρα?!! Σοβαρεψου λιγο!>> φωνάζει αλλα ο Σπύρος δείχνει και διαβάζει κατι απο τον φάκελο.
     Σπύρος<< " Θύμα αυτού του αποτροπεου εγκληματία ήταν η 17 χρονη Λυδία Παπαχαραλαμπους"
Και ρωταω η Λυδία τι σχέση έχει με αυτο?!>> Για λίγο επεξεργαζμουν στο μυαλό μου τι ήταν αυτό που μόλις ειπε.

Η Λυδία...
Η μελαγχολική κοπέλα που κρύβεται συνέχεια και δεν μιλάει σε άγνωστους....
Αυτή που τρομάζει με το παραμικρό και δεν ανοίγετε εύκολα...
Και που δεν ξέρουμε τίποτα για το παρελθόν της...

       Δημήτρης<< Σπυρο..την ξέρεις?!>> ξεροκαταπινει.
Ναι το ίδιο πράγμα σκέφτηκε και αυτος σαν εμένα και δεν νομίζω οτι του αρεσει!
     Σπυρος <<Ναι είναι η Λυδία.
Η σερβιτόρα μας... η φίλη μας... η αδελφή της Ελισάβετ... και τι εννοεί θύμα?! Τι έγινε?!>> μιλάει ασταμάτητα μέχρι που συνηδιτοποιησε τι ακριβώς συμβαίνει.
<< Η Λυδία είναι η... η κοπέλα αυτή>> κοιτάει τον Αλέξανδρο.
Εκείνος είναι παγωμένος.
Δεν αντιδράει, απλα κάθεται ανεκφραστος.
     Γιώργος << Είσαι σίγουρος?!>> ρωταω. Τελικά το πράγμα αρχίζει να γίνεται πιο περίπλοκο.
     Σπύρος<< Ναι... Εγω.. εγω έγραψα τα στοιχεία της..>> λεει αναυβδος.

Ξαφνικά ακούγετε ενας θόρυβος και γυρίζουμε ολοι.
Είναι η Λυδία.
Στέκεται στην πόρτα...μπροστά στα πόδια της έχουν πέσει τα πράγματα που κρατούσε και στο πρόσωπο της κυλανε δάκρυα...
Τα άκουσε όλα..!

Δεν είπε κάτι... κοίταξε μια φορά μονο τον Αλέξανδρο και μετα έτρεξε να φύγει...

     Αλέξανδρος<< Γαμώτο!>> φωνάζει και τρέχει πίσω της.

Αλέξανδρος

      Αλέξανδρος<< Λυδία! Λυδία περίμενε!>> της φωναζω αλλα εκείνη τρέχει πιο γρήγορα.
Για μ' ενα είναι παιχνιδάκι να την πιάσω αλλα... δεν θέλει..
Σκατα!

Έτσι συνεχίσαμε για λίγο αλλα δεν πάει άλλο. Την πιάνω απο το χέρι και την σταματάω.

     Λυδία<< Ασε με...>> φωνάζει.
Κλαίει... τα μαλλιά της ειναι ανακατεμενα και κοιτάει τον δρόμο.
    Αλέξανδρος<< Σςς... ηρέμησε...
Σςς ήρεμα τώρα μωρό μου >> σκουπιζω τα μάτια της και την αγκαλιάζω.
<< Εγω είμαι εδω..>> την φιλάω στο μέτωπο.

Δεν σταματάει να κλαίει.
Και εγω δεν αντέχω να της βλέπω έτσι.
Αλλά και πως να είναι?!
Δεν ξερω ακριβώς τι έχει συμβεί...
Τι έχει περάσει αλλά μόνο η ιδέα...
Χριστέ μου θελω να σκοτώσω αυτό το καθαρμα!

Πέρασα τα χέρια μου κάτω απο τα γόνατα της και την σηκώσει στην αγκαλιά μου.

Την έβαλα σιγα σιγα μεσα στο αυτοκίνητο μου και εκείνη αμέσως κουλουριαστηκε κοιτώντας απ' εξω.

Πολύ σύντομα ήμασταν σπίτι μου

Λυδία

Με έβαλε στο κρεβάτι του να ξαπλωσω. Δεν ξέρω για πόση κοιμωμουν μέχρι που ξύπνησα απο έναν εφιάλτη.

Ακομα και τωρα, πέντε μισή χρόνια μετα το ίδιο όνειρο... ο ίδιος εφιάλτης.
Εκείνος να έρχεται κατα πάνω μου και εγώ να μην μπορώ να φύγω.
Να είμαι εγκλοβισμενη.

      Αλεξ<< Σςς... ηρέμησε. Ενα όνειρο ηταν. Είσαι σπίτι μου. Πέρασε...>> κλαίω στην αγκαλιά του και εκείνος μου χαιδεύει τα μαλλιά και μου λεει παρηγορητικα λόγια.
<< Ελα μωρό μου σταματα να κλαίς...
Ολα ειναι καλα τώρα>> με φιλάει στο μέτωπο.

Το σημερινό σκηνικό με γύρισε πίσω σ' εκείνη την εποχή.
Νόμιζα ότι επιτέλους, μετα απο τόσα χρόνια είχα γλιτώσει απο το παρελθόν μου.
Οτι για πρώτη φορά θα είχα μια κανονική, φυσιολογικη ζωή.

Μόλις μπήκα στο μαγαζί και τους άκουσα να μιλάνε... έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου.
Είχα βρει μια οικογένεια για εμένα και την μικρή και αυτός πάλι τα γκρεμιζει ολα.

     Αλεξ<< Κοιμίσου... Ξεκουρασου>> παει να σηκωθεί αλλά δεν τον άφησα. Θελω μονο να είμαι στην αγκαλιά του.
      Λυδία<< Μείνει... σε παρακαλώ>> η φωνή μου σαν ψιθυρος σκίζει την σιωπή του δωματίου.
Κάθεται στο κρεβάτι και βάζει το κεφάλι μου στο στήθος του ενω τα χέρια του τυλιγοντε γύρω μου.

Πόση ώρα είμαι εδώ?!
Το δωμάτιο είναι σκοτεινό αρα έχει βραδιασει.
Έτσι καταλάβαινα τις ώρες παλια...
Με το φως στο δωμάτιο όταν άνοιγε η πόρτα... και υπολογιζα με την τελευταία φορα που είχα δει το ρολόι.

     Λυδία<< Η Ελισάβετ...>> λεω απότομα.
Χριστέ μου πως μπόρεσα να ξεχάσω την μικρή?!
    Αλεξ << Είναι στην Ελευθερία... το κανονισα εγώ >> λέει
     Λυδία<< Αλεξ εγω...>> ξεκινάω να μιλάω κρυβοντας περισσότερο το κεφάλι μου στο στήθος του.
Δεν μπορώ να τον κοιτάω.
Ντρέπομαι τόσο πολύ τώρα που ξέρει οτι εγω...
     Αλεξ <<Λυδία μην κλαίς άλλο... σε παρακαλώ... απλά ξεχασε το για λίγο...>> δεν είχα καταλάβει ότι έκλαιγα μέχρι που μου σκουπισε τα μάτια.
    Λυδία<< Μη... μη με λυπασαι.>> με τα δάχτυλα μου εμποδίζω τις λέξεις να βγουν απο το στόμα του.
Δεν θέλω να με λυπουντε.
Ολη μου την ζωή οποίος μαθαινε την αλήθεια με λυποταν.
Σηκώνομαι απο την αγκαλιά του και ψάχνω να βρω τα παπούτσια μου.
Θέλω να φύγω... Πρεπει να φύγω!
     Αλεξ<< Λυδία! Τι κάνεις?! >> με γυρίζει να τον κοιτάξω.
Ούτε κι ο ίδιος δεν ξέρει πως να αντιδράσει.

Τι κάνω εγω εδώ ?!
Τι κάνω μαζι του?!
Εκείνος....είναι κάποιος... εχει την τέλεια ζωη του και εγώ?!
Τι έχω εγώ?!
Τι μπορώ να του προσφέρω εγώ?!
Μόνο πόνο μπορώ να βγάλω...
Μόνο αυτό μου μάθανε...
Να ποναω... να υπακούω... να φοβαμαι

     Αλεξ << Μείνει απόψε...>> τα μάτια του βουβα με παρακαλουνε...και το χέρι του δειλά χαιδεύει το μάγουλο μου.
<< Μείνε γιατί.... σε χρειάζομαι εγώ.>> Ψιθυρίζει.
Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να κουνηθώ. Θέλω απλά να κάθομαι εκεί... απέναντι απο τον Αλέξανδρο...
Να τον κοιτάω και να νιώθω την θέρμη του χεριού του στο μάγουλο μου... Να νιώθω το άγγιγμα του.

Χωρίς να μιλήσει με σήκωσε στα χέρια του και γυρίσαμε στο κρεβάτι.
Πέρασα όλο το βράδυ στην αγκαλιά του.
Πότε να κοιμάμαι και πότε να κλαίω.
Αυτός όμως εκεί...

~ ~ ~ Το πρωί

Όταν ξανά άνοιξα τα μάτια μου είχε πια ξημερώσει και εκείνος δεν ήταν πια δίπλα μου στο κρεβάτι.

Στο σαλόνι ακούγονται ομιλίες.
Είναι γυρισμένος πλάτη και κοιτάει έξω απο το παράθυρο.
Στο χερι του έχει το κινητό του και μιλάει...

      << Είναι καλά. Κοιμάται τώρα......
Δημήτρη δεν πρόκειται να την πιεσω για τίποτα...... θα μιλήσει όταν θέλει αυτή..... Σου είπα αστην ήσυχη....
γεια!>>

Το κλείνει και γυρίζει.
Πάγωσε μόλις με είδε... Δεν είχε καταλάβει οτι ήμουν πίσω του.

     Αλεξ<< Κ - Καλημέρα... πως κοιμήθηκες?!>> Πετάει το κινητό του στον καναπέ και με πλησιάζει.
    Λυδία<< Καλα... Ευχαριστώ...>> απαντάω.
Μιλαγε με τα παιδιά πριν.
Με τον Δημήτρη... τι θα νομίζουν και αυτοί για μ' ενα τώρα...
    Αλεξ<< Λυδία... εεε..>> τριβει τον ζβερκο του.
Παρατηρησε οτι κοίταγα το κινητό του.
     Λυδία<< Θέλουν εξηγήσεις έτσι?!
Θ - θέλουν να μάθουν...>> ψελιζω.
Εννοείται και θέλουν. Όλοι πάντα θέλουν... τους φαίνεται περίεργο...
     Αλεξ<< Εΐ εΐ... σε κανέναν δεν θα δώσεις εξηγήσεις. Με άκουσες?! Δεν έχεις να απολογηθεις για τίποτα.
Και τα παιδιά απο το πρωί ρωτάνε πως είσαι... τίποτα άλλο.>> με αγκαλιάζεικαι με φιλάει στο μέτωπο.
<< Και τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα πάμε καν στα παιδιά! Θα φάμε πρωινό πρώτα και μετά θα δούμε ταινίες!>> με τραβάει απο το χέρι ως την κουζίνα.
Ομως... πρέπει να τους μιλήσω... τους το οφείλω αυτο.
Μου άνοιξαν τα σπίτια τους, με εμπιστευτικαν, με έβαλαν στην παρέα τους...
Αλλα... δεν θέλω να με μισησουν.
Ποιος να θέλει να κάνει παρέα με κάποια σαν εμένα?!
     Λυδία<< Θελω... θελω να τους μιλήσω...>> του λεω.
Ξεφυσαει και γυρίζει.
     Αλεξ << Εντάξει... θα φάμε πρώτα και μετά>>
Στην κουζίνα το τραπέζι είναι εχει τα πάντα πάνω.
Μέχρι και τον χυμό που μου αρέσει.
<< Δεν ήξερα τι ήθελες οπότε... πηρα οτι είχες κι εσυ.>> λεει αμήχανα.
      Λυδία<< Ευχαριστώ... λίγος χυμός είναι αρκετός>>

               *       *       *       *       *

     Αλεξ<< Είσαι σίγουρη?! Μπορούμε να μην μπούμε και να παμε βόλτα οι δυο μας>> μου πιάνει το χέρι
Είμαστε εξω απο το μπαρ και μεσα μας περιμένουντα παιδιά.
       Λυδία<< Δεν γίνεται αυτό. Εμείς τους καλεσαμε.>> σφίγγω το χέρι του μπαίνουμε μέσα.

                   << Λυδία ! >>

Φωνάζουν και ολα τα κορίτσια πέφτουν πάνω μου.
Με αγκαλιασαν...

     Ελευθερία<< Κοριτσάκι μου πως είσαι?!>> μου χαιδεύει την πλάτη.
Η Ελευθερία ξέρει πιο πολλα απ' όλους. Είναι.. δεν ξερω... με έκανε απο την αρχή να της ανοιχτω περισσότερο
     Λυδία<< Καλα..>> λεω.
Τους κοιτάω όλους τριγύρω, έναν έναν, όπως με κοιτάνε και αυτοί.
<< Η Ελισάβετ...?!>> ρωταω.
Είναι η πρώτη φορά που είμαι μακριά απο την αδελφή μου τόσο καιρό.
    Πενυ<< Την κράτησε η μαμα του Σπύρου μαζί με την Μαριλια>> μου χαμογελάει.

Καθησανε όλοι γύρω γύρω σε μια καρέκλα με εμένα στο κέντρο.
Φοβάμαι. Τρέμω για την ακρίβεια.
Είναι οι πρώτοι φίλοι που έκανα και... δεν θελω να τους χάσω.
Θέλω για μια φορά να πάνε ολα καλά, να βρω μια οικογένεια να, να μην είμαι μόνη μου πια...

    Κελλυ<< Λυδία... αν δεν θες..>> ξεκινάει αλλα την σταματάω.
Ήρθε η ώρα να μιλήσω... πρεπει κάποια στιγμή να το κάνω κι αυτό.
Μια ψυχολόγος κάποτε μου είχε πει οτι μόνο όταν μιλήσεις για το θέμα το αποδέχεσαι και προχωράς.
Ήμουν... σχεδόν 18 τότε..?!
      Λυδία<< Οχι εντάξει...>> κουνάω το κεφαλι μου.
<< Ήμουν... 7 όταν άρχισαν όλα... ή μάλλον... 6.... Ναι στα 6... όταν μας παράτησε ο πατέρας μου..
Μέχρι τότε πίστευα ότι όλα ήταν καλα, οτι οι γονείς μου αγαπιοντουσαν... δεν είχαμε πολλά λεφτά ούτε κανα σπουδαίο σπίτι αλλα μου αρκούσε... μέχρι που ένα πρωί η μανα μου μου είπε να τον ξεχάσω... οτι δεν θα ξανά έρθει... εκείνη την χρόνια την θυμάμαι να πίνει πολυ και να ξενυχταει. Ήταν μικρη, μολις 25... Εμένα με αφηνε στην γειτονησα, την κυρία Ελισαβο, και εκείνη έβγαινε. Ομως μετά πέθανε η κ.Ελισαβο και δεν είχε που να με αφήσει και ετσι... οτι έκανε εκτός σπιτιού άρχισε να τα κάνει μέσα.... Ειχε μπλέξει... Ναρκωτικά, αλκοόλ... πορνια....
Την πρώτη φορά που έφερε άντρα στο σπιτι... με κλείδωσε στο μπάνιο.
Θυμάμαι μόνο το σκοτάδι και την βρύση να σταζει συνέχεια.
Φοβόμουν πολύ....
Εναν... εναν χρόνο μετά... έμπλεξε με τον Μπαλτα... έμπορος ναρκωτικών και λευκης σαρκος.
Δούλευε για αυτόν.
Δεν ηξερα τότε... ποτε δεν τον συμπάθησα αλλα αυτός... ναι... για κακή μου τύχη με είχε δει και καλά μάλιστα ώσπου στα 8 μου... είχε έρθει σπίτι... να φέρει υλικό στην μανα μου και να πάρει τις... υπηρεσίες της... ημουν πάλι κλειδωμένη στο μπάνιο οταν ήρθε να μου ανοίξει... ηταν γυμνός... με τράβηξε έξω και με πήγε στο σαλόνι.... Άρχισε να... να με χαιδεύει παντού και... και να με αγγίζει... μου έβγαλε τα ρουχα αλλα ευτυχώς εκείνη ξύπνησε και σταμάτησε.>> τα αναφιλητα και τα δάκρυα μου, με δυσκολεύουν μμνα συνεχίσω.
Καθώς θυμάμαι στιγμή προς στιγμή τα γεγονότα εκείνα κλαίω περισσότερο.

Δεν μπορώ να τους κοιτάω στα μάτια. Ντρέπομαι τόσο πολύ και νιώθω... βρώμικη...
Τι θα πιστεύει εκείνος για' μενα?!
Η Άντρια και η Κέλλυ κλαίνε ενω οι άλλοι δεν μπορούν να το πιστευψουν.
Ο Αλεξ... κάθεται και με κοιτάει... δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται...

     Λυδία<< Για κάποια χρόνια δεν ξανα έγινε αυτό... μέχρι τα 14 μου.
Η μανα μου συνέχισε έτσι... πλέον εξαρτημένη, για να παίρνει την δόση της έγινε... πορνη. Εγώ προσπαθούσα να λείπω απο το σπίτι...
Μια μέρα ήρθε αυτός... ερχόταν συχνά απλά εγω... κρυβομουν....
Με έπιασε απο το χέρι και άρχισε να λεει ακαταλαβηστηκα πράγματα...
Κατι για το αν εμοιασα στην μανα μου και αλλα τέτοια... με έριξε στο κρεβάτι και ... αρ - άρχισε να μου σκίζει τα ρούχα και... και...>> δεν μπορούσα να συνεχίσω. Άρχισα να κλαίω κανονικά.
Έκρυψα το πρόσωπο μου στις παλαμες μου και δεν σταμάτησα να κλαίω ουτε λεπτό.
      Αλεξ << Ηρέμησε... πέρασαν... ολα πέρασαν...>> με αγκαλιασε και εγω έκρυψα το πρόσωπο μου στο στήθος του και συνεχίσα να κλαίω.
       Λυδία<< Το- Τοτε... ηταν η πρώτη φορά που...>>
       Αλεξ << Σςςς Σταμάτα....>> με σφίγγει πανω του.
     Λυδία<< Ει - Είναι εντάξει...
Δεν σταμάτησε εκεί... μέχρι τα 17 μου αυτο συνεχιζοταν συνέχεια... και οχι μόνο με αυτόν... και με τον αδελφό του.. τους φίλους του... ξανα και ξανα και καθε μέρα.
Εκείνη δεν έλεγε τίποτα. Όσο είχε την δόση της και αυτόν δεν την ένοιαζε.
Τον ειχε ερωτευτεί... ηταν ο πρώτος άντρας που της έδωσε σημασία μετα απο τον πατέρα μου που την παράτησε.
Μέχρι που έμεινε έγκυος... Δεν ξερω ποιος είναι ο πατέρας της Ελισάβετ.
Ηταν πολλοί οι υποψήφιοι.... έπρεπε κάπως να τον ξεπληρωνει για τα ναρκωτικά...>> σταματάω απο τα κλάματα κάποιου.
     Δημήτρης<< Κελλυ ηρέμησε...>>
     Κελλυ<< Δεν ακούς τι λέει?! Τι έχει περάσει απο αυτον τον άνθρωπο?! Και πόσα αλλά εχει περάσει ο Νικόλας μου>> λεει και χωνεται στην αγκαλιά του. Με λυπατει... ολοι με λυπουντε...
Ο Αλεξ με φιλάει στο μέτωπο και με χαιδεύει στην πλάτη.
      Γιώργος<< Τι... τι έγινε μετά?!>> ρωταει. Σωστά κάτι έλεγα...
Βγαίνω απο την αγκαλιά του Αλεξ και κοιτάω τον Γιώργο.
     Λυδία<< Ενα βράδυ... σχεδόν 8 μήνες μετα την γέννηση την μικρής... Εκείνη έπεσε σε κατάθλιψη περίπου....
τσακωνοντουσαν συνέχεια μεταξύ τους και πάνω σ' εναν τσακωμο την βιασε μέχρι αιμορραγίας...
Ουρλιαζε σ' ολη την διάρκεια....
Δεν ήξερα τι να κάνω...
Την άφησε αναισθητη στον καναπέ και ήρθε στο δωμάτιο που ήμουν με την μικρή.... την άφησε να κλαίει μεσα στην παλιά της κούνια και με έριξε στο κρεβάτι....
Η μικρή έκλαιγε και αυτο τον ενοχλούσε... πήρε ένα μαξιλάρι και το έβαλε πάνω στο πρόσωπο της...
Έπρεπε να κάνω κάτι... θυμάμαι να τρέχω στην κουζίνα... πήρα ενα μαχαίρι... είχε έρθει πισω μου...
Λόγο φέραμε και... τον μαχαιρωσα..
2 φορές... δεν ηξερα που απλά χτυπαγα για να μην χτυπηθω.
Έπεσε κάτω αναισθητος... Πηγα στην μανα μου.. δεν απαντούσε... ηταν κρύα.... Πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου του και την μικρή και φύγαμε.... δεν είχα ξανα οδηγήσει αλλα δεν είχε σημασία εκείνη την στιγμή...έπρεπε να φύγω... να σώσω την μικρή>>
     Αλεξ << Έτσι έμαθες να οδηγας?!>> ρωταει. Δεν του ειχα πει τοτε που τον γύρισα σπίτι που έμαθα.
      Λυδία<< Περίπου...>> λεω.
<< Ήμουν μεσα στα αίματα... δικά του της μανας μου... εδεσα την μικρή με την ζώνη και μπήκα στην θεση του οδηγού όταν τον είδα να βγαίνει απο την πολυκατοικία... θυμόμουν τον αδελφό του πως το έκανε και προσπάθησα να κάνω το ίδιο...
Πάτησα γκάζι και όπου πήγαινε μέχρι που με σταμάτησε η αστυνομία...
Τα υπόλοιπα τα λεει ο φάκελος μου.>>
      Γιωργος<< Μπήκε φυλακή... και εσείς σε ίδρυμα...>> πως φαίνεται ο δικηγόρος... εχει μάθει απ' εξω τον φάκελο μου.
     Λυδία<<Τρόμαξαν οταν με είδαν.
Και οταν τους εξήγησα πήγαν σπίτι μου και βρήκαν το πτώμα της μανας μου και αυτόν με τους διους του.
Μπήκε φυλακή..>> γελαω πίκρα.
Φυλακή για ενα τέτοιο έγκλημα και έκατσε μόνο 4 χρόνια...
       Σπύρος<< Και εσείς?! Εσυ με την μικρη?!>>
       Λυδία<< Στο ίδρυμα ηταν καλά... για όσο κράτησε... φαγητό, στέγη.
Όμως έγινα 18 και δεν μπορούσαν να με κρατήσουν... εγω θα πήγαινα σε ιδικο κατάλυμα κακοποιημενω γυναικών ενώ η μικρή θα έμενε εκεί.
Δεν μπορούσα να την αφήσω.
Δεν έφταιγε σε τίποτα... ήταν τόσο μικρούλα... έτσι πήρα την κηδεμονία της και φύγαμε... με βοήθησε πολυ ο αστυνομικός που με βρήκε και ετσι βρήκα ενα μικρό διαμέρισμα και μια δουλειά και μπορούσα να μας παρεχω τα βασικά.
Μέχρι που εμαθα ότι βγήκε απο την φυλακή... τρομοκρατηθηκα... δεν έπρεπε με τίποτα να με βρει...
Η μόνη μου ελπίδα ηταν ο... πατέρας μου... με την βοήθεια εκείνου του αστυνομικού παλι τον βρήκα.>> λεω και άλλο ενα κύμα δακρύων φτάνει στα μάτια μου.
Ποιος πατέρας δηλαδή...
     Πενυ << Ο πατέρας σου?! Αυτος που είχε φύγει?!>> γνεφω
      Λυδία<< Ναι αυτός... παντρεμένος με έναν γιο 2 χρόνια μεγαλύτερο μου και μια κόρη 1 χρόνο μικρότερη>> λεω και ακούγονται επιφωνηματα εκπληξης.
<< Τοτε έμαθα την αλήθεια.
Η μητέρα μου στα 18 της κατέβηκε Αθήνα για σπουδές και την στειλανε για πρακτική στο γραφείο του... τον ερωτεύτηκε πολυ... και εκείνος την εκμεταλευτικε... ήταν παντρεμένος με παιδί, εκείνη δεν το ήξερε και κάνανε σχέση... 6 χρόνια την είχε κλεισμενη στο σπιτι μας με εμένα... 6 χρόνια σε μια φούσκα κάνοντας την να πιστεύει ότι θα παντρευοντουσαν...
Για εμένα δε.. χεστηκε... και τοτε και μετά οταν του ζήτησα βοήθεια.
Με εδιωξε... ο κ.Μανωλης, ο αστυνομικός, πήγε και του μίλησε, τσακωθηκανε, δεν ξερω. Πάντως ετσι κατάφερα να βρω λεφτά και να αλλάξω σπίτι...
Μετα έπεσα πάνω σην αγγελία σας... τα χρήματα απο την πρωινή μου δουλειά δεν μας έφταναν και μια βραδινή ήταν η σωτηρια λύση.>>
Και καπως ετσι τελείωσε η ιστορία μου.... έγιναν ολα μια ιστορία αν και ακομα για μ' ενα είναι γεγονότα του χθες...

    Και τωρα ξέρουν όλη την αλήθεια...

      Κελλυ<< Λυδία... εσύ τον ξέρεις...
Τι θα μπορούσε να έχει κάνει στον Νικόλα μου?!>> με ρωτάει.
Δύσκολο. Ο Μπαλτας είναι απανθρωπος. Δεν σκεφτόταν τίποτα μπροστά στις ορεξεις του και στο κέρδος του.
Ακομα... ακόμα και την κορη του είχε πουλήσει...
     Λυδία<< Δεν.. δεν ξερω... ο Μπαλτας έκανε εμπόριο τότε.  Πουλούσε παιδιά σκλαβους... ίσως..>> λεω.
Δεν μπορώ να σκέφτομαι οτι και άλλα παιδιά έχουν περάσει οτι κι εγω.
     Ελευθερία<< Λυδία θελω να ξέρεις οτι... εμείς θα είμαστε για πάντα εδω μαζι σου...>> ξεκινάει να λεει αλλα την σταματάω.  Πόσοι το έχουν πει αυτό...
     Λυδία<< Ρια δεν χρειάζεται να με λυπαστε. Και θα το καταλάβω αν δεν με θέλετε πια...>> προσπαθώ να είμαι ψυχραιμη αλλα δεν μπορω. Δεν τον αντέχω τον αποχερετισμο....
Ξεσπαω στα κλάματα και τρέχω έξω.
Τι εχω κάνει για πληρώνω τέτοιες αμαρτίες..?!

       Αλεξ << Λυδία!>> με τραβάει απο το χέρι. Γιατί γαμωτο το κάνει τόσο δύσκολο.
      Λυδία<< Γιατί τρέχεις πάντα πίσω μου?!>> του φωνάζω
      Αλεξ<< Γιατί φευγεις συνέχεια?!>> ρωταει αυτος πιο ήρεμα .
      Λυδία<< Αλεξ δεν... ασε με να φυγω και συνέχισε την ζωή σου... δεν βλέπεις οτι είμαστε απο αλλη ιστορία?!>> του λεω μεσα απο τα δάκρυα.
     Αλεξ << Και ποιος μας εμποδίζει να μπλεξουμε τα παραμύθια?! Λυδία εγω  σε θέλω στην ζωη μου...>>  κανει ενα βήμα πιο κοντά μου
     Λυδία<< Ναι αλλα εγω.. δεν μπορώ να σε ερωτευτω. Δεν θέλω!
Εχω δει πως σε καταστρέφει ο έρωτας και δεν το θελω αυτό>> λεω ανάμεσα στα δάκρυα μου.
Εκείνος χαμογελάει και με τα χέρια του πιάνει το πρόσωπο μου.
Σκουπιζει τα μαγουλα μου και ξεφυσαει.
     Αλεξ<< Τοτε ασε με να είμαι ερωτευμένος εγω και για τους δυο μας. Ασε να σου δείξω ποσο σ' αγαπώ  μέχρι να μ' αγαπήσεις κι εσύ.>>
     Λυδία<< Και αμα δεν τα καταφέρω ποτέ?! Αν ο φόβος δεν με αφήσει ποτε?!>> ρωταω με τρόμο.
Δεν του αξίζει αυτό.    
    Αλεξ<< Τότε θα μείνεις για πάντα μαζί μου. Κρίμααα...>> γελάει στα ξαφνικά με φιλάει....

Γειααα

Ναιιιι! I' m back 💪

Τι μου κάνετε?!
Εγω... εεε σκατά!!

Πως σας φάνηκε?!
Λιγο κουραστικό αλλα μάθατε την ιστορία της Λυδίας...

Η " απειλή " του Αλέξανδρου...
Τι λετε... θα μείνει για πάντα..?!

Το κεφάλαιο δεν το εχω διορθώσει
Δεν εχω προλάβει

~ Kisses Bitches ♡ ~