Ελευθερία

    Γιώργος<< Τι?! Δηλαδή.... Δηλαδή γενναμε?!>> ρωταει χωρις να μπορεί να το συνηδιτοποιησει.
Τα μάτια του είναι δακρυσμενα και τα χείλη του σχηματίζουν ενα χαμόγελο που φωτίζει ολο το πρόσωπο του.
      Ελευθερία<< Ναι μωρο μου...
Γενναμε>> του χαμογελάω και εγω και μπαίνω σην αγκαλιά του.
Ποιος ξέρει ίσως αυτη να ειναι και η τελευταία μας αγκαλιά.
Με αγκαλιάζει και αυτός και φιλιομαστε.
<< Φου... μμμ... Γιώργο μου.. πρεπει ΝΑ... μμμ...να παμε στο μαιευτήριο>> λεω με δυσκολία.
Οι πονοι αρχίζουν να δυναμονουν και να γίνονται πιο συχνοι.
     Γιώργος << Ναι Ναι... παμε τώρα.>> λεει αγχομενος και με πιανει απο την μέση για να με βοηθήσει να παμε στο αυτοκίνητο.
<< Ηρεμα. Ανάσες εσυ και σε λίγο θα είμαστε στο μαιευτήριο>> λεει και βαθυανασαινει μαζι μου.
Με βαζει στο πίσω κάθισμα και αυτός κάθεται μπροστά και ξεκινάει.

Πονάει.Πονάει πολύ.
Ηρεμω λιγο και μετα πάλι.
Οι πονοι ειναι σχετικά συχνοι και μου κόβουν την ανασα.

  Γιώργος<<Μωρό μου πως είσαι?>> ρωταει και το αυτοκίνητο αυξάνει ταχύτητα.
     Ελευθερία<< Καλαα... ηρέμησε τωρα... ηρέμησε και εσυ γιατί εγωωω...Άααα>> λεω αλλα μια κραυγή με σταματάει.
Τον χρειάζομαι αυτη την στιγμή περισσότερο απο ποτε άλλοτε.
Ήρεμο, να μην φοβάται για να μην φοβάμαι κι εγω μαζι του.
    Γιώργος<<Ελευθερία?! Τι έγινε?!>> η κραυγή μου πρέπει να τον τρόμαξε. Το βλέμμα του συναντάει το δικο μου μεσα απο τον καθρέφτη του αυτοκινήτου και του χαμογελάω.
     Ελευθερια<< Τίποτα παρε - παρε τηλέφωνο την Κέλλυ...να πάει στο μαιευτήριο.>> λεω διακεκομενα μέσα από τις ανάσες μου.
Χριστούλη μου ας προλάβουμε να φτάσουμε. Δεν γίνεται να γεννήσω εδω μεσα.
Τωρα μετανιώνω που δεν του μίλησα.
Μορει να μην ήθελα να τον ανησυχησω αλλα τουλάχιστον θα ήξερε...

    Βολευομαι καλύτερα στο πίσω κάθισμα με τα πόδια μου ελαφρά ανοιχτά και τα χέρια μου πανω στην κοιλιά.
Προσπαθώ να φαινομαι χαλαρή και να παίρνω βαθιές ανάσες για να μην τον αγχωσω κι' αλλο.

    Κατάλαβα οτι μιλαγε στο τηλέφωνο, λογικά με την Κέλλυ ή τους γονείς μας αλλα ταυτόχρονα τρέχει πολυ.
Οι δυνατόν πονοι έρχονται κάθε 8 λεπτά οπότε... οπότε πιστεύω οτι προλαβαίνω να φτάσω.

      Γιώργος<< Φτάσαμε μωρο μου. Φτάσαμε>> το αυτοκίνητο σταματάει
Επιτέλους δεν αντέχω άλλο.
<<Ελα αγαπη μου... πάμε>> με βοηθάει να βγω, κλειδώνει και ανεβαίνουμε τα σκαλιά για να μπούμε στο νοσοκομείο.
        
        << Γενναμε! >>

     Άρχισε να φωνάζει χαρούμενος αλλα ταυτόχρονα και αγχωμένος.... φοβησμενος.
Όσοι νοσοκομοι ήταν εκεί τριγύρο έτρεξαν αμέσως προς το μέρος μας

      Κελλυ<< Εϊ Εϊ σε νοσοκομείο είσαι οχι σε σταυλο να φωνάζεις...ήρεμα>> του λεει αλλα κοιτάει εμένα.
Ξέρει οτι δεν μπόρεσα να του το πω.
<< Πάρτε την μέσα και ετοιμαστε την για τοκετό... έρχομαι αμέσως>> λεει σε δυο νοσοκόμες.
Αυτές έρχονται διπλα μου και με βοηθούν να κάτσω σ' ενα κρεβάτι.
     Γιώργος<< Που την πάνε?! Θα παω κι εγω!>> λεει και πάει να ακολουθήσει το κρεβάτι που με έχουν.
Δεν πρέπει! Δεν πρέπει να έρθει, οχι ακόμα... να μιλήσω με την Κέλλυ πρώτα.

Γιώργος

     Κελλυ<< ΟΧΙ !>> φωνάζει απότομα και μπαίνει μπροστά μου.
Βλέπω την Ελευθερία πάνω στο κρεβάτι να απομακρυνεται και θέλω να παω μαζι της. Να είμαι κοντά της.
     Γιώργος<< Εντάξει. 2 λεπτά μόνο>> λεω και τρέχω να την προλάβω.
   Ελευθερία<< Γιώργο....?!>>
    Γιώργος<< Σ' αγαπάω.>> λεω γρήγορα και την φιλάω στα χείλη.
Απομακρύνομαι και ακουμπάω το μέτωπο μου στο δικο της.
Χαμογελάμε και οι δύο.
      Ελευθερία<< Και εγω. Πολύ >> μου πιάνει το χερι λίγο πριν την πάρουν μακριά μου.
     Γιώργος<< Σ' αγαπώ!>> της φωναζω αλλη μια φορά λίγο πριν χαθεί πίσω απο την πόρτα του χειρουργείου.
<< Γιατί δεν μπορώ να παω μαζί της?! Πρέπει να... να είμαι κοντά της... διπλα της.>> λεω στην κελλυ εξτασιασμενος.
   Κελλυ<< Γιατιιι... γιατι πανε να την ετοιμάσουν... το πολύ σε μισή ωρα θα μπει χειρουργείο για τοκετό και το τελευταίο που μας έλειπε τώρα είναι να κολλήσει και κανένα μικρόβιο... δεν μας φτάνουν τα άλλα..>> τις τελευταίες λέξεις τις μουρμουριζει αλλα εγω τις άκουσα.
Τι ενοεί?!
      Γιώργος<< Ποια άλλα?!>> την ρωταω. Βλέπω που προσπαθεί να βρει τι θα μου πείτε... γιατι?!
Τι δεν ξέρω?!
<< Κελλυ τι δεν μου λες ?!
Τι συμβαίνει?>> η κατάσταση σοβαρεψε απότομα και... περίεργα.
Κατι δεν μου αρεσει... απο το πρόσωπο της μπορώ να καταλάβω...
Άγχος... φόβο...
      Κελλυ<< Τίποτα απλά... Γιώργο η Ελευθερία... έχει περάσει ήδη μια πολύ δύσκολη γέννα... με επιπλοκές και... μια δεύτερη γέννα σε μια τέτοια κατάσταση πάντα είναι... περίπλοκη.
Πρέπει να πάω μέσα.>> με ακουμπάει στον ώμο και μετα φεύγει.
Γιατί ολο αυτό εμένα μου έκανε πρόλογος... σαν προετοιμασία για...κατι.

     Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ τα λογια της τώρα.
Η γυναίκα μου είναι μέσα και γεννάει.
Γεννάει το δεύτερο παιδί μας.
Σε λίγο θα κρατάμε αγκαλιά τον γιο μας... τον πιτσιρικο μας.
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ηρθε η στιγμή...

      Κ.Αντωνης<< Γιώργο..>> ακουω τον πεθερο με να φωναζει και γυρίζω.
       Κ.Ασπασία<< Αγόρι μου που είναι.. που την έχουν?!>> ρωτάει αμέσως αγκαλιαζοντας με.
Τους ειχα πάρει τηλέφωνο πρίν που ερχομασταν.
Ξέρω ότι τους θέλει διπλα της αυτή την στιγμή... οσο και αυτοί θέλουν να της σταθουν όπως δεν της σταθηκαν την πρώτη φορά.
     Γιώργος<< Την πήραν μέσα πριν λίγο.>> χαμογελάω αλλα είμαι τρομερά αγχωμένος.
Ταυτόχρονα όμως νιώθω και μια διαφορετική χαρα.
Μια μοναδική χαρά.

     
      Δεν το ειχα συνηδιτοποιησει μέχρι τώρα.... δεν το ειχα καταλάβει μέχρι που έφτασε η στιγμή να κρατήσω το παιδί μας στην αγκαλιά μου.
Άραγε... ετσι θα ήταν και με την Μαριλια?! 
Αυτή την χαρα που νιώθω τώρα θα ένιωθα και μαζι της... ή μήπως περισσότερη επειδή ήταν πρώτη?!

      Κάθομαι σε μια απο τις καρέκλες και περιμένω να με φωνάξουν.
Είμαι με ένα χαζό χαμόγελο να απαντάω σε άκυρες ερωτήσεις στο μυαλό μου.

 
   Ελευθερία

    
      Με την βοήθεια δυο νοσοκόμων άλλαξα με νοσοκομειακα ρούχα και μετα με έβαλαν σε ενα ειδικο κρεβάτι τοκετού στο χειρουργείο.

      Οι πονοι κάθε λεπτό γίνονται ολο και πιο δυνατοί.
Με δυσκολία ανασαινω πια αλλα ειναι το τελευταίο που με νοιάζει.
Τωρα προέχει να μιλήσω με την Κέλλυ... θελω να μου υποσχεθεί κάτι πριν... πρίν τη γέννα.

   
      Ελευθερία<< Με.. με συγχωρείτε... μπορείτε να φωναξετε την γιατρό.... γιατρό Στεφανελη?!>>  λεω σε μια νοσοκομα την ώρα που μου βαζει τον ορο. Δεν εχω πολυ χρόνο, οι συσπασεις γίνονται σχεδόν κάθε 5 λεπτά πλέον, οπότε σύντομα θα ξεκινήσει ο τοκετός.
     Νοσοκόμα<< Η γιατρός ετοιμάζεται για το χειρουργείο. Σε λιγο θα είναι εδω έτσι κι αλλιώς. Καλύτερα να ξεκουραστειτε οσο προλαβαινετε>> μου λεει συμπονετικα και μετα φεύγει.

 
      Σε λίγο ξεκινάει ο τοκετός και δεν ξέρω τι να περιμένω.
Θέλω οσο τίποτα άλλο να μπορέσω να κρατήσω τον μικρό μου στην αγκαλιά μου.. έστω και μια φορά.
Να το φιλήσω μια φορά...

      Ξέρω την επικινδυνοτητα της κατάστασης. 
Ξέρω τι συμβαίνει απο την πρώτη στιγμή...και ολα ήταν επιλογή μου.
Η Κέλλυ μου είχε πει τις πιθανότητες και τις επιλογές μου και αποφάσισα να κάνω το καλύτερο πρώτα για το παιδί μου. Για τον αγοράκι που κουβαλάω στην κοιλιά μου  τους τελευταίους 9 μηνες.

    Ελευθερία<< Σ ' αγαπώ πολυ μικρούλη μου. Η μαμα πάντα θα
σ' αγαπαει... θελω να το ξερεις αυτό.>> λεω στην κοιλιά μου και την χαϊδεύω.
Σε λίγο θα είναι και πάλι πλάκα και ο μικρός θα κλαίει για να μας δείξει την ύπαρξη του.
     Κελλυ<< Ελευθερία...>> μπαίνει μεσα ντυμένη με την ειδικη γαλαζοπρασινη στολή και το σκουφακι που φοράνε στα χειρουργεία.
 << Ριακι μου...>> έρχεται δίπλα μου έτοιμη να κλαψει.
      Ελευθερία<< Μην κλαίς... είναι μερα χαράς. Γεννάω το επόμενο παιδί της παρέας μας....
Κελλυ θελω... θελω να μου υποσχεθείς κατι... θελω, εσυ και η Πενυ να τους προσέχετε...>> πρεπει να είμαι σίγουρη οτι θα είναι καλα....
   Κελλυ<< Ρια...>> λεει με ενα λιγμο και της πιάνω το χέρι.
<< Μην το λες αυτό.... εδω θα είσαι να τους προσέχεις εσυ>> μου λεει αλλα ξέρουμε και οι δυο τις πιθανότητες.
     Ελευθερία<< Ακουσε με. Οτι και να γίνει θέλω... θελω να μου το υποσχεθείς. Και το λέω σε εσένα.. πρώτων γιατί εσυ είσαι έδω... και γιατί εσυ και η Πενυ είσαστε οι μεγαλύτερες της παρέας. Οι αλλες είναι μικρές... δεν θα καταλάβουν.>> προσπαθώ να αστειευτω αλλα τα δάκρυα στα μάτια μου δεν με αφήνουν.
<< Μου το υποσχεσαι?!>>
      Κελλυ<< Ναι....>> κουνάει καταδυτικά το κεφάλι της και με αγκαλιάζει.
     Ελευθερία<< Ωραία. Τώρα ελα να με ξεγεννησεις γιατί ο πιτσιρίκος δεν κρατιέται άλλο.>> γελαμε για λίγο και  σκουπιζει τα μάτια της πριν φωνάξει τις νοσοκόμες.

Γιώργος

      Έχουν περάσει 20 λεπτά απο την ώρα που την πήρανε.
Εξω απο την αίθουσα έχουμε μαζευτεί ολοι και περιμένουμε.

     
    Νοσοκόμα<< Ο κύριος Ιωάννου?>>  έρχεται μια νοσοκομα και ρωταει.
Ήρθε η ώρα ε?!
    Γιώργος << Ε - εγω..>> λεω και σηκώνομαι σκουπιζοντας τα χέρια μου στο παντελόνι μου.
    Νοσοκόμα<< Σε λίγο ξεκινάει ο τοκετός. Αν θέλετε να παρεβρίσκετε θα πρέπει να με ακολουθήσετε>> λεει ευγενικά.
Εχω τρομοκραριθει.
Κοιτάω τους άλλους γύρω μου αλλά  δεν κουνιέμαι βήμα.
    Κ.Αντρεας<< Πήγαινε. Είμαστε ολοι εδώ και θα σας περιμένουμε.>> μου λεει και με αγκαλιάζει.
    Σπύρος<< Εε και πρόσεχε μην με μαζευουμε απο τα πατώματα>> μας κανει όλους να γελάσουμε λίγο.
Κάνουμε μια ομαδική αγκαλιά με τα αγόρια και μετα ακολουθώ την νοσοκόμα.

     
    Από την στιγμή που μου έδωσαν την μπλε στολή μέχρι που μπηκα στο χειρουργείο ήμουν μουδιασμενος.
Θελω να είμαι δυνατός για αυτην... να της δώσω κουράγιο αλλα... σε εμένα ποιος θα δώσει κουράγιο?!
Απο μέσα μου τρέμω... απο άγχος, απο φόβο, προσμονη, χαρά... απ' ολα.

     Γιώργος<< Μωρό μου..>> παω δίπλα της και την φιλάω.
     Ελευθερία<< Γιώργο...μμμμ...
Ααααα>> ξεσπάει σε μια κραυγή πόνου.
Εχει υδροσει και τα ματάκια της είναι δακρυσμενα.
      Γιώργος<< Σςς... εδω είμαι αγάπη μου.. εδω είμαι.>> της πιάνω το χέρι και το σφίγγω στο δικο μου
Δεν μπορώ να την βλέπω να πονάει γαμωτο... πονάω κι εγω μαζί της.
     Κελλυ<< Ελευθερία θέλω να παίρνεις βαθιές ανάσες... συνέχεια.
Θα μετράω μέχρι το 3 και στο 3 θα σπρώχνεις. Εντάξει?!>> μας κοιτάει και τους δυο.
    Ελευθερία<< Ναι...>> λεει ανάμεσα στις ανάσες της.
Η Κέλλυ παίρνει θέση ανάμεσα στα πόδια της.
     Κελλυ<< Ωραία... πάμε σιγά σιγά.
Με το τρία.  1... 2... 3 σπρωξε!>> φωνάζει

   Ελευθερία<< Αααααα....>> σπρώχνει με ολη της την δύναμη ενω εμένα μου  σφίγγει δυνατά το χέρι
     Κελλυ<< Ωραια... ανάσες τωρα.. ανάσες.>> λεει ήρεμα.
     Ελευθερία << Πονάω..μμμμ...>> φωνάζει.
     Γιώργος<< Ηρέμησε...Σςς>> την φιλάω στο μέτωπο.
<< Είναι φυσιολογικό να πονάει τόσο πολύ?!>> γυρίζω στην Κέλλυ.
     Κελλυ<< Ν - ναι... ελα Ελευθερία παμε αλλη μια>> λεει.
Της κρατάω σφιχτά το χέρι και την κοιτάω στα μάτια.
Σπρώχνει αλλη μια σφίγγοντας τα δόντια της απο τον πόνο.
<< Ελευθερία ανεπνευσε. Παρε ανάσες θα βοηθήσουν>> της λεει.
      Γιώργος<< Μαζι.. Πάμε μαζι ουρανε μου...>>  παίρνω βαθιές ανάσες και προσπαθώ να φερω και την Ελευθερία στον ίδιο ρυθμό ανασων.

Δεν ξέρω ποση ώρα συνεχίστηκε αυτό.
Νιώθω τόσο ανυμπορος. Να την βλέπω να πονάει, να φωνάζει και εγω να μην μπορώ να κάνω τίποτα εκτός από το να της κρατάω το χέρι.

       Ελευθερία<< Δεν μπορώ άλλο.
Δεν... δεν.. αντέχω... πονάω πολύ...>> η φωνή της βγαίνει με δυσκολία.
Τρέμει απο τους πόνους και κάποιες φορές η ανάσες της ειναι κοφτες.
     Κελλυ<< Άλλη μια φορά.  Κοντευουμε... σπρώξε αλλη μια φορά με ολη σου την δύναμη. >> λεει η Κέλλυ αλλα η Ελευθερία κουνάει αρνητικά το κεφαλι της και κλαίει.
     Γιώργος<< Ελα ματάκια μου.
Καντο για τον γιο μας. Μπορείς. Μια τελευταία φορά. >> σκυβω απο πανω της και της λεω.
     Ελευθερία<< Το ορκιζεσαι?! Μόνο αλλη μια?!>> με ρωτάει σαν μικρό παιδάκι που κλαίει.
    Γιώργος<< Ναι μωρο μου. Μονο αλλη μια. Βάλε τα δυνατά σου>> της λεω. Δεν ξέρω αν είναι μονο μια.
Ελπίζω να είναι γιατι δεν αντέχω να την βλέπω σε αυτη την κατάσταση.
    Κελλυ<< Με το τρία. 1... 2... 3... σπρωξε Ελευθερία>> φωνάζει.
Η Ελευθερία σπρώχνει με ολη της την δύναμη και μετα απο κάποια δευτερόλεπτα ακούγεται ο ποιο γλυκός ήχος που εχω ακούσει ποτε.
Το κλάμα του γιου μας.
<< Ουφ... συγχαρητήρια. Είναι ενα υγιέστατο και πανέμορφο αγοράκι>> μας λεει η Κέλλυ κρατώντας στην αγκαλιά της τον μικρό.
       Ελευθερία<< Τα καταφέραμε...>> Ξεφυσάει ευχαριστημένη και χαμογελάει αχνά.
      Γιώργος<< Εσύ τα κατάφερες ουρανε μου. Εσυ μου χάρισες ενα απο τα πολυτιμπτερα πράγματα της ζωής μου. Σ ' αγαπώ >> λεω και την φιλάω γλυκά.

Και οι δυο μας κλαιμε απο χαρά.
Μια νοσοκομα πλησίασε και μου έδωσε τον μικρό στα χέρια μου.

     Γιώργος << Είναι τόσο μικροσκοπικός... τοσο υπέροχος>> λεω αυθόρμητα κοιτώντας τον.
<< Εχει... εχει τα μάτια του...>> της λεω και πλησιάζω τον μικρό κοντά της
      Ελευθερίας<< Και τα χείλη σου.
Είναι τέλειος...ένας... ενας άγγελος.>> λεει και τον φιλάει στο κεφαλακι του.
  << Γιώργο θέλω... Θέλω να τον πεις Άγγελο.>> μου λεει.
       Γιώργος<< Όπως θέλεις εσύ αγάπη μου. Και νομίζω το Άγγελος του ταιριάζει>> λεω φιλώντας το χεράκι του μικρού.
      Ελευθερία<< Υποσχεσου μου οτι.. οτι θα... τα αγαπάς και θα τα προσέχεις και τα δυο...τωρα που εγω... θα λείπω>>  λεει.
Η φωνή της βγαίνει πολύ αδύναμη.
Δεν την καταλαβαίνω...
      Γιώργος<< Τι.. Τι εννοείς?!>> την κοιτάω τρομαγμενος.
Ενα μηχανή διπλα της αρχίζει να βουιζει δυνατά.
     Κελλυ<< Γρήγορα πάρτε το παιδί και ετοιμαστε αναλγητικα>> ακουω την Κέλλυ να φωνάζει.
Οι νοσοκόμες τρέχουν παντού.
Μια πηρε τον μικρό απο την αγκαλιά μου.
     Γιώργος<< Τι συμβαίνει?!>> ρωταω φωνάζοντας.
Η Ελευθερία εχει αρχίσει να χλωμιαζει
     Ελευθερία<< Ακουσε με. Να τα αγαπάς και να... τα προσέχεις...
Πες τους πως.. η μαμα τα αγαπάει πολυ... παρα πολυ. Να το πεις στον Άγγελο αυτό οταν... οταν μεγαλωσει.>> αισθάνομαι το σφιξημο απο το χέρι της να χαλαρώνει.
Το μηχάνημα διπλα της βουιζει ακομα δυνατότερα.
Οχι ... οχι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτο.
    Γιώργος<<Ελευθερία...Ελευθερία!>> φωνάζω πιάνοντας το πρόσωπο της στις παλαμες μου.
Μου χαμογελάει και μετα κλείνει τα μάτια της.
<< Οχι οχι οχι... άνοιξε τα ματάκια σου μωρο μου. Άνοιξε τα.>> λεω και την φιλάω αλλά καμία αντίδραση.
Οι νοσοκόμες και η Κέλλυ προσπαθούν να με απομακρυνουν αλλα δεν την αφήνω με τίποτα.
    Κελλυ<< Βγάλτε τον εξω τώρα.>> φωνάζει και δυο άντρες νε τραβάνε στην πόρτα.
      Γιώργος<< Αφήστε με! Είναι η γυναίκα μου>> φωνάζω αλλα τίποτα.
Τα μάτια μου ειναι κολλημένα στην Ελευθερία

    << Γρήγορα την χάνουμε... φέρτε τον απονιδωτή.>>

     Ειναι τα τελευταία λόγια που τους ακούω να λένε πριν βρεθώ παλι στον προθαλαμο μαζί με τους άλλους.

      
     Κ.Ασπασία<< Γιώργο τι έγινε?!>> ρωταει ανησυχη.
Ολοι με κοιτάνε ανησυχοι.
    Κ.Αντωνης<< Μιλα που να πάρει.>> φωνάζει πιάνοντας με απο την νοσοκομειακη στολη.
  
Εγω δεν μιλάω... τους κοιτάω ολους..
Εναν προς έναν και μετα ενα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου...

Αυτό ηταν... την έχασα για πάντα
  

~ Kisses Bitches♡ ~