2 μερες μετα....

Γιώργος

    Όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν την βρήκα διπλα μου στο κρεβάτι και στην αρχή ανησύχησα.
Δεν ήταν σίγουρα στο δωμάτιο, αφού δεν άκουγα κανέναν ήχο, οποτε σηκώθηκα να παω να την βρω.

    Προσπάθησα να βρω τα χθεσινά μου ρούχα αλλα ουτε το μποξερακι μου, ουτε το πουκάμισο μου υπάρχει πουθενά...
Τι τα έκανα?!

   Ανοίγω την βαλίτσα μου και φοράω μια φόρμα και μετα κατεβαίνω κατω να την βρω.

  Η ώρα ειναι 10:00 και σε λίγο θα πρεπει να ετοιμαστουμε για να φύγουμε.
Περάσαμε υπέροχα τρις μερες εδω.
Το χρειαζόμασταν και οι δυο αλλα πρεπει να γυρίσουμε πισω και την Παρασκευή να παρουσιαστω!

   Στεκομαι στην πόρτα της κουζίνας και την κοιτάω.
Να που πηγαν τα ρουχα μου...
Τα φοράει και της πανε περισοτερο απο εμένα.

   Ειναι ακουμπισμενη στον πάγκο και πίνει γαλα.
Με τρελάνει όταν κυκλοφορεί έτσι.
Με τα πόδια της ακαλυπτα και την κοιλιτσα της να φαίνεται.
Είναι υπέροχη έτσι.
Δεν την εχω αγαπήσει πιο πολυ στην ζωη μου όσο τωρα που την βλέπω ετσι με το μωρο μας στην κοιλιά της.

   Χαμογελάω αχνα και της σφυρίζω.
Μάλλον τρόμαξε και γύρισε να με κοιταξει.
 
    Ελευθερία<< Ξυπνησες?!>>
    Γιώργος<< Καλημερα... ναιπ και έψαχνα τα ρουχα μου>> την πλησιάζω και την αγκαλιάζω.
    Ελευθερία<< Ουπς..>>
    Γιώργος<< Μην αγχώνεσαι... μου αρέσουν πιο πολυ πανω σου...
Σου πάνε>> την κλείνω το ματι.
Νομίζω κατάλαβε τι εννοώ...
    Ελευθερία<< Ανώμαλε!>> λεει και παει στον νεροχειτη.
    Γιώργος<< Εγω?! Αλλη χθες μας κράτησε ξύπνιους μέχρι τις 5 και δεν σταματαγε>> της λεω ειρωνικά και γυρίζει απότομα κοκκινησμενη.
    Ελευθερία<< Ιιιι... καλα καλα... ετσι θα μείνεις μεχρι τον Απρίλιο!>> πισμονει.
Εγω γελάω και την πλησιάζω.
Προσπαθώ να την αγκαλιασω αλλα τραβιεται.
<< Οχι ασε με! Δεν θα με ξανα αγγίξεις. Αφού κανεις παράπονα να μείνεις με το..στο χερι σου>> σχεδόν τσιρίζει
    Γιώργος<< Ελα δω μωρε.>> εγκλοβιζω τα χερια της και την κλείνω στην αγκαλιά μου.
<< Μωρο μου εγω θα αντέξω... εσυ δεν νομίζω >> ψιθυρίζω και την φιλάω αχορταγα.
    Ελευθερία<< Μμμμ....>> μουγκριζει μεσα απο το φιλι.
    Γιώργος<< Ουτε λεπτό δεν μπορεις να αντέξεις ρε Ραμπο... μου βαζεις και τελεσιδικα>> την γαργαλαω.
    Ελευθερία<< Στα - Σταματααα... εντάξει παραδινομαι>> προσπαθεί να ξεφύγει.
    Γιώργος<< Χχαχαχα καλα...
Κοιτα που μου βγήκες και sex machine...>> την φιλάω πεταχτά
    Ελευθερία<< Καλα καλα ασε τα σχόλια και παμε να ετοιμαστουμε.
Δεν θελω να φύγουμε >>
    Γιώργος << Ουτε εγω αλλα πρεπει>> βαζω μια τουφα πισω απο το αυτί της.
    Ελευθερία<< Σ' αγαπώ..>> βαζει τα χέρια της στον λαιμό μου
    Γιώργος<< Και εγω ουρανε μου....
κι εγω σ' αγαπω πολύ >>

Λυδία

      Ελισάβετ<< Θα παμε στο γήπεδο.
Θα παμε στο γήπεδο. >> φωνάζει και χοροπηδαει μεσα στο σπίτι.
Δεν το πιστεύω οτι με πισανε να παμε στον αγώνα.
Ααα σαν πολυ αέρα δεν εχει παρει ο Αλέξανδρος?! Κανει κόμμα και με την μικρη και αντε να αρνηθω εγω.
      Λυδία<< Ελιιιι... σταματα, πρόσεχε μην χτυπήσεις.>> φωνάζω μπας και με ακούσει.
Τι θα κανω με αυτο το παιδί?!
2 λεπτά μετα χτυπάει το κουδούνι.
     Ελισάβετ<< Ήρθε! Ηρθε! Ηρθε!>> πανηγυρίζει.
     Λυδία<< Ουφ! Πήγαινε βάλε παπούτσια να φύγουμε>> της λεω και ανοίγω την πόρτα.
     Αλέξανδρος<< Καλημερα>> μου χαμογελάει.
Εχει τελειο χαμόγελο... γλυκό... και...
<< Εε είσαι καλα?!>> ρωταει. Είμαι?!
      Ελισάβετ<<Αλεξ! Δεν είναι τίποτα.
Σε τσεκαρει..! Τι κάνεις?!>> του λεει και τείνει τα χεράκια της για να την σηκώσει στην αγκαλιά του.
Ιιιιι.... ρεζίλι! Αμα της βαλω πιπέρι θα με πει κακια μετά.
     Λυδία<< Κα - Καλημέρα...>> μπαινει μεσα χαλαρά... Σαν στο σπιτι σου φίλε άραξε!
     Αλέξανδρος<< Ειστε έτοιμες να φύγουμε?!>>
      Λυδία<< Εε.. ναι 2 λεπτά να κλείσω>> λεω και ψάχνω την τσάντα μου.
    Αλέξανδρος<< Τι σου εχω φέρει εγω μικρή?!>> την αφήνει κάτω
     Ελισάβετ<< Τι Τι ?!>> γιατι αυτον τον συμπαθεί τοσο πολυ δηλαδή?!
Εμένα μου βγάζει την πίστη κάθε φορά!
      Αλέξανδρος << Μια αφεντικη μπλουζα της ομάδας! Ελα να στην φορέσω>> της δείχνει μια κόκκινη μπλουζα με άσπρες ρίγες μπροστά και... το όνομα του πισω...?!
Η φανέλα του?!
     Ελισάβετ<< Ουαου! Είναι τέλεια!
Σ' ευχαριστώ!>> τον αγκαλιάζει και γυρίζει σε εμένα.
<< Λυδία μου πάει?!>> ρωταει.
     Λυδία<< Ναι μικρή μου. Πολυ!
Ελατε να φύγουμε τώρα. Εχει και εναν αγώνα να προλάβει ο Αλεξ >> λεω και βγαίνουνεξω για να κλείσω.

     Ελισάβετ<< Ουαουυυυ... ειναι τεράστιο!!>> αναφωνει η μικρή μόλις ο Αλέξανδρος παρκάρει στο ιδιωτικό πάρκινγκ και εμεις γελαμε.
Ισχύει οτι ειναι τεράστιο.
Για το Καραϊσκάκη μιλάμε αλλα... αυτο ειναι... ουαου!
      Αλέξανδρος<< Και που να το δεις απο μεσα! Ελατε προλαβαίνω να σας κανω μια μικρή ξενάγηση!>> βγαίνει εξω χαλαρά κλείνοντας μου το ματι και ανοίγει την πόρτα στην Ελισάβετ.
Ωχ Παναγία μου!

    
      Η Ελι μας έπιασε και τους δυο απο το χέρι και ο Αλέξανδρος μας οδήγησε μέσα.
Το γήπεδο είναι σχεδόν άδειο αφού ο αγώνας ξεκινά σε 2 ώρες.

   Ο Αλέξανδρος μας γύρισε σχεδόν σε όλο το γήπεδο.
Απο τις κερκίδες μέχρι την τραπεζαρία και το γυμναστήριο...
Εχουν... τρομερές εγκαταστάσεις!

   
     Ελισάβετ<< Αλεεεεξ... θα με πας και στα αποδυτήρια?!>>
     Αλέξανδρος<< Νομίζω είσαι λιγο μικρή για το τι θα συναντήσεις εκει μεσα... αμα μεγαλώσεις λιιιγο>> της τρίβει το κεφάλι.
      ?!<< Αλεξ ! >> φωνάζει κάποιος πισω μας.
     Αλέξανδρος<< Ελα Γιάννη...>> χαιρετιουνται.
Μας κοιτάει με την μικρή και εγω σκυβω το κεφαλι μου.
Αισθάνομαι πολύ αβολα οταν με κοιτάνε...
Ειναι... ειναι πιο ασφαλές νε μένεις απαρατήρητος...
     Γιάννης<< Εχουμε μαζευτεί ολοι... αλλα βλέπω έχεις παρέα...
Γιάννης Μανιάτης!>> μου δίνει το χέρι του.
      Λυδία<< Λυδία..>> ανταλλάζουμε μια χειραψία.
     Αλέξανδρος<< Ναι κατω τα κουλα σου Γιαννάκη!>>
     Γιάννης<< Ρε π... είσαι 2 μήνες εδω και ξέρεις τις ωραιότερες γυναίκες... τι τους κάνεις δηλαδή?!>> τον κοροϊδεύει.
Φαντάσου πόσες γυναίκες έχει ο Αλέξανδρος...
      Αλέξανδρος<< Σκάσε ρε! Πήγαινε μεσα και έρχομαι>>
     Γιάννης<< Ναι καλα. Εσυ εδω να καλό περνάς και εμεις μεσα...?!
Εσένα πως σε λένε μικρή?!>> σκυβει στην Ελισάβετ.
      Ελισάβετ<< Ελισάβετ..>> του απάντησε αλλα κρυφτηκε πισω μου.
Ειναι ντροπαλη με τους ξένους.
      Γιάννης << Εγω ειμαι ο Γιάννης.
Είσαι πολυ όμορφη το ξέρεις?!>>
       Ελισάβετ<< Ευχαριστώ... και εσυ>> λεει και γελαμε.
       Γιάννης<< Καλα αμα το λες εσυ σε πιστεύω! Βλέπω φοράς την φανέλα του Αλέξανδρου...>> το ηξερα οτι ηταν η δικη του!
Η Ελισάβετ τον κοιτάει για λίγο και μετα γυρίζει στον Αλέξανδρο.
Του ρίχνει ενα βλέμμα απορίας και εκείνος της γνεφει.
Καλε ποτε μάθανε να  συνεννογιουντσι έτσι?!
   Ελισάβετ<<Εκείνος μου την έδωσε!>>  δικαιολογειτε
       Γιάννης<< Και να υποθέσω ειναι ο αγαπημένος σου?!>>
      Αλέξανδρος<<Εννοείτε! Βρες δικιά σου φαν, αυτη η μικρή είναι δικη μου>>
       Γιάννης<< Θα το δούμε αυτό! Λοιπον Ελι... θα έρθεις μαζί μου να σου γνωρίσω κατι φιλους μου?!>> της τείνει το χέρι του και περιμένει την απάντηση της.
      Λυδία<< Εε... Δεν θέλουμε να ενοχλησουμε...>> λεω εγω.
      Γιάννης<< Καμία ενόχληση!>> λεει αμέσως.
Η μικρή με κοιτάει και μου κάνει νόημα να σκυψω.
      Ελισάβετ<< Να παω?!>> Ψιθυρίζει στο αυτί μου.
Ο Αλέξανδρος διπλα μου γνεφει άρααα... την αφήνω?!
     Λυδία<< Ναι... αν το θες>> Ξεφυσαω
Φοβάμαι να την αφήσω να παει εκει μεσα με τόσους άντρες αλλα...
Λογικά ο Αλεξ ξερει τι κανει!
Γιατί γαμωτο τον εμπιστεύομαι ετσι?!
     Ελισάβετ<< Γιουπιιι!! Παμε παμε!>> τον πιάνει απο το χερι και τον τραβαει
Γιάννης<< Θα την επιστρέψω σε λιγο>> μας φωνάζει ο Γιάννης.

 
Και μείναμε οι δυο μας...
Ο Αλέξανδρος με κοιτάει και μου κάνει νόημα να κάτσουμε στις κερκίδες.
Καθόμαστε σχετικά ψηλά και απο εδω φαίνεται ολο το γήπεδο...

     Αλέξανδρος<< Σ ' ευχαριστώ που ήρθατε σήμερα... ειναι... ειναι ο πρώτος μου αγώνας στον Ολυμπιακό>> φαίνεται πολυ αγχωμενος.
Δεν με κοιτάει... κοιτάει το γήπεδο και κάθε τοσο σκουπιζει τα χέρια του στο παντελόνι του.
     Λυδία<< Μια χαρα θα τα πας...
Θα το δεις θα σκισεις!>> λεω αυθόρμητα.
     Αλέξανδρος<< Αλήθεια το πιστεύεις αυτο?!>> τι?! Εε εγω..?! Εεε...?!
Τι θελεις και μιλας χαζή!
     Λυδία<< Εεε... εννοώ εχεις...έχεις τοση πείρα και... και σου αρέσει αυτο που κάνεις σωστά... αρα θα είσαι και καλός στην δουλειά σου και...>> Αρχίζω να μιλαω ακαταπαυστα μεχρι που... νιώθω τα χείλη του πανω στα δικα μου...
Ενα γρήγορο φιλι αλλα αρκετό για να με αποσηντομησει...
     Αλέξανδρος<< Εγω...συγνώμη... >>
    Λυδία<< Ναι εεε... καλύτερα να πας να ετοιμαστείς...>> σηκώνομαι όρθια
Οχι οχι αυτο δεν έπρεπε να γίνει!
Δεν μπορώ να του εμπιστευτώ την καρδιά μου γιατί ξέρω οτι στο τέλος εγω θα πονεσω!

~ ~ ~ ~ 2ο ημίχρονο...

      << Κυρίες και Κύριοι βρισκόμαστε μπροστά σε ενα πολυ ανατρεπτικό αγώνα!
Ο Ολυμπιακός μπήκε δυναμικά στο πρώτο ημίχρονο με γκολ του Μανιάτη αλλα δεν κατάφερε να κρατήσει το προβάδισμα του αφού λίγο πριν την λήξη του ημιχρόνου η Αεκ κατάφερε οχι μονο να ισοφαρισει αλλα και να περάσει μπροστά με 2 : 1 ! >>

     Ο αγώνας ξεκίνησε πολυ καλα.
Ο Αλέξανδρος φαινόταν οτι είχε άγχος τα πρώτα 10 λεπτά αλλα μετα ηρέμησε και βρήκε τον στόχο του.
Και ετσι μπήκε και το πρώτο γκολ απο τον Γιάννη το παιδί που γνωρίσαμε πριν.

     Ωστόσο δεν κατάφεραν να κερδίσουν το προβάδισμα.
Οι αντίπαλοι πήγαν το σκορ 2 : 1
Και καπως ετσι τελείωσε το ημίχρονο και οι πεκτες φαινοντουσαν νευριασμενοι.... ο Αλεξ φαινόταν νευριασμενος...

     <<Τα ημίχρονο τελείωσε και βλέπετε τους παίκτες και των δυο ομάδων να επιστρέφουν στο γήπεδο.
Έχουν ξεκουραστεί, εχουν παρει οδηγίες απο τους προπονητές και ειναι έτοιμοι να συνεχίσουν τον αγώνα>>

 
       Ελισάβετ<< Αυτος εκεί ειναι ο Μποτια...και πίσω του ο Ντα Κόστα..>>
Μου δείχνει κάποιους πεκτες απο την ομάδα του Αλέξανδρου.
     Λυδία<< Και που τους ξέρεις?!>> την ρωτάω πειρακτικα.
     Ελισάβετ<< Μου τους γνώρισε ο Γιάννης! Αλλα δεν καταλαβα τι λέγανε.. μην τους το πεις εε?!!>> βαζει το δάχτυλο της στα χειλακια της.
<< Κοιτα κοιτα ο Γιάννης!>> πετάγεται πανω και χτυπάει τα χεράκια της οπως όλος ο κόσμος εδω μέσα.
Την βλέπω που κοιτάει επίμονα και καποιον ψάχνει με το βλέμμα της.
      Λυδία<< Τι κοιτάς μικρή μου?!>>
     Ελισάβετ<< Πφφ.. τίποτα τίποτα...
Να τος! Αλεξ Αλεξ Αλεξ >> φωνάζει την ώρα που μπαίνει στο γήπεδο ο Αλέξανδρος.
Εκείνος μας κοίταξε αμέσως και νομίζω πως γέλασε με την μικρη ενω μας έκλεισε το μάτι.
Εγω απλα χαμογελασα...

     Ξεκίνησε ο αγώνας και ο Αλεξ παίζει πιο μαχητικά.
Εχει κανει το γήπεδο πανω κάτω τουλάχιστον 8 φορές και κοντεψε να τσακωθει και με έναν παίκτη των αντιπάλων.

    
     << Η μπάλα περνάει απο τον Μποτια και πηγαίνει καρφί στα ποδια του Μανιάτη προσπαθούν να του την παρουν αλλα με εναν ελιγμο περνάει μπροστά και την στέλνει στον Αρσενη
{ Αλεξ } και εκείνος τρέχει προς τα δίχτυα και ... γκοοοοολλλ...
Ο Ολυμπιακός ισοφαριζει 2 : 2 !>>

 
     Ναι! Έβαλε το 2ο γκολ.
Ολο το γήπεδο πανηγυρίζει.
Φωνές, τύμπανα, η Ελισάβετ...

   
     Οι συμπαίκτες του πέφτουν κατα πανω του και ολοι πανηγυρίζουν το γκολ τους.
Ο Αλέξανδρος γυρίζει προς την μεριά μας στις κερκίδες και μας δείχνει..
Μας δείχνει ??!!
Οχι οχι οχι... ολοι μας κοιτάνε...!

    Ελισάβετ<< Μας έδειξε Λυδία! Μας αφιέρωσε το γκολ!>> χαίρετε η Ελι!
     Λυδία<< Ναι...>> μουρμουρίζω.

      Συνεχίζουν τον αγώνα αλλά τώρα ο Αλέξανδρος εχει πολλους "εχθρούς".
10 λεπτα για να λήξει ο αγώνας και εκεί που είχαν σίγουρα την νίκη του ανέτρεψε το αποτέλεσμα.

       Ξαφνικά βλέπω τον Αλέξανδρο να έχει την μπάλα και να πηγαίνει προς το τέρμα οταν μπαινει μπροστά του ενας και μεσα στην θολούρα τον βλέπω κάτω.

      Ολοι έχουν μαζευτεί γυρο του.
Ο αντίπαλος πηρε κίτρινη κάρτα και τραυματιοφορεις μπηκαν στον αγωνιστικό χώρο.

     Ελισάβετ<< Τι έπαθε?! Είναι καλα?! Λες να χτύπησε πολυ?!>> Η μικρη εχει τρομάξει και είναι έτοιμη να κλαψει.
      Λυδία<< Μην ανησυχείς...θα είναι καλα... νομίζω... θα παμε να τον δούμε μετα εντάξει?!>>
     Ελισάβετ<< Ναιι...>> λεει και κουρνιαζει στην αγκαλιά μου.

     Μείναμε μέχρι το τέλος του αγώνα, ο οποιος έληξε ισοπαλία.
Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύετε και σιγα σιγα να φεύγει.

?!<<Ειστε η Λυδία και η Ελισάβετ?!>> ρωταει ένας κύριος.
    Λυδία<< Εε ναι... εσείς..?!>> κρατάω την μικρη πισω μου.
     ?!<< Με έστειλαν να σας παω στον Αρσενη.... ειναι στο ιατρείο..>> μου λεει. Γνεφω και τον ακολουθώ επιφυλακτικα.
Μας οδηγεί μεσα απο κάτι διαδρόμους  εξω απο το ιατρείο.
Εκεί βρίσκεται ο Γιάννης.
      Γιάννης<< Ευχαριστώ κυρ.Αγγελε.
Πως σας φάνηκε ο αγώνας κορίτσια!>>
     Λυδία<< Ωραία ηταν...
Ο Αλέξανδρος?! Πως είναι?!>> ρωταω αμέσως.
     Γιάννης<< Καλα. Διαστρεμα στο δεξί πόδι. Πήγαινε μεσα να τον δεις θα κάτσουμε εδω εμείς>> χαμογελαει στην Ελισάβετ.
     Ελισάβετ<< Οχιιι! Θέλω κι εγω να τον δω!>> σταυρώνει τα χερια της.
     Γιάννης<< Θα παμε σε λίγο μικρή. Να ρωτήσουμε τον γιατρό πρώτα!
Πήγανε μεσα εσυ Λυδία..>> μου λεει.
Θελω πολυ να παω μεσα.
Ανησύχησα οταν τον ειδα κάτω.

     Μπαίνω μεσα δειλά, προσπαθώντας να μην κανω πολυ φασαρία.
Ειναι ξαπλωμενος σε ενα κρεβάτι και εχει κλειστά τα μάτια.
Παω κοντα του. Φαίνεται ήρεμος.
Το πόδι του ειναι τυληγμενο με γάζες.

    Τεντωνω το χέρι μου και αγγίζω τον ώμο του. Δεν φοράει μπλουζα... μονο το σορτσακι της ομάδας.

     Λυδία<< Ησουν πολυ καλός σήμερα.
Ο γιατρός είπε οτι έπαθες διαστρεμα... αλλα πιστεύω οτι θα περάσει γρήγορα. Είσαι πισματαρης>> μονολογώ.
Ξερω οτι δεν με ακούει... καλύτερα βασικά....

Καλα ειχα φτιάξει την ζωη μου...
Ειχα επιτέλους ξεφύγει απο το παρελθόν μου... ειχα σπίτι, δουλειά, φίλους.... μπορώ να προστατεύσω την μικρη... και έρχεται αυτος τωρα...
    

     Αλέξανδρος << Το ηξερα...>> ακουω μια φωνη να ψιθυρίζει...
     Λυδία<< Τι ?!>> λεω σκουπιζοντας τα μάτια μου...
     Αλέξανδρος<< Το ηξερα οτι σου αρεσω...>> πιανει το χέρι μου και το φιλάει...
Υπέροχα με ακούσε!

      
     Λυδία<< Εεε.... πονας?!>> ρωταω
     Αλέξανδρος<< Λιγο... θα περάσει.>>
     Ελισάβετ << Αλεξ μου Αλεξ μου!>> Μπουκάρει μέσα η μικρή με τον Γιάννη να τρέχει πισω της.
     Γιαννης << Δεν κρατιωταν με τίποτα>> λεει
      Αλέξανδρος<< Δεν πειράζει.... καλά είμαι μικρή μου... μην κλαίς...
Ελα εδω>>
       Γιάννης<< Εχεις χτυπήσει ρε>>
       Αλέξανδρος<< Φερτην μου εδω>> ξανα λεει.
Ο Γιάννης την σηκώνει και την βαζει να κάτσει στην κοιλιά του Αλέξανδρου.
<< Γιάννη θα φερεις το αμάξι?!>> λεει στον Γιάννη ενω ταυτόχρονα αγκαλιάζει την Ελι.
       Γιαννης << Και πως θα οδηγήσεις ρε?! Με την παυσιπονη ένεση που σου έκανα ουτε να το κινήσεις δεν θα μπορείς>>
     Λυδία<< Μπορω εγω...>> πεταγομαι  αυθόρμητα χωρίς να το σκεφτώ.
Ειχα... ειχα οδηγήσει αλλες δυο φορές... το αυτοκίνητο εκείνου...
Ειχα οδηγήσει και εκείνο το βράδυ...
      Αλέξανδρος<< Οδηγείς?!>> ρωταει με έκπληξη.
<< Εννοώ... δεν ηξερα οτι ξερεις να Οδηγείς...>>
     Λυδία<< Ξερω απλα... δεν έβγαλα ποτε δίπλωμα...>>
     Γιάννης<< Σιγουρα?!>>
     Αλέξανδρος<< Αν λεει οτι μπορεί... τοτε εντάξει... Μονο βοήθησε με να φτάσω μέχρι εκει.>>

      Ο Γιάννης και άλλος ένας συμπαίκτης τους κουβαλισαν τον Αλέξανδρο μέχρι το αυτοκίνητο και μετα μπήκα εγω στην θεση του οδηγού.

    Φευγαλεα μου ηρθα οι εικόνες απο εκείνο το βράδυ που προσπαθούσα να φτάσω στην αστυνομία.
Ημουν μεσα στα αίματα και... και ειχα την Ελισάβετ διολα μου μωρο ακομα να κλαίει...

 
     Αλέξανδρος << Λυδία?! Είσαι καλα?! Αν θες μας πανε τα παιδιά...>> μου πιάνει το χερι πανω στο τιμόνι
     Λυδία<< Οχι εντάξει... Μονο...
Μονο πες μου τον δρόμο... δεν ξερω>> λεω και γνεφει.

     Μας πηρε λίγη ωρα αλλα τελικά το βρήκαμε το σπίτι του.
Παρκαρα και με την βοήθεια του θυρωρου ανεβασαμε τον Αλέξανδρο στο διαμέρισμα του.

 
        Λυδία<< Είσαι εντάξει?! Θα τα καταφέρεις μονος σου?!>> τον ρωτάω.
Τον βάλαμε να κάτσει στον καναπέ με το πόδι του σε ενα μαξιλάρι.
      Αλέξανδρος<< Γιατι μονος μου?! Εσεις?!>>
       Λυδία<< Πρεπει να παμε σπιτι...
Ειναι 1:00 και η μικρή εχει νυσταξει>> του εξηγώ.
Η Ελι το αργότερο 10 κοιμάται και τωρα λογικό να ειναι ψοφια.
     Αλέξανδρος<< Λυδία δεν υπάρχει περίπτωση να σας αφήσω να φύγετε τεροια ωρα μονες σας... ειναι πολυ αργά και εξάλλου με τι θα φύγεις?!>>
     Λυδία<< Ναι αλλα η μικρή ειναι άτιμη να κοιμηθεί και...>>
      Αλέξανδρος<< Για αυτο θα κοιμηθειτε εδω!>> Πετάει. Τι ?!!
      Λυδία<< Οχι δεν... δεν γίνεται αυτο και...>> προσπαθώ να αρνηθω αλλα η φωνή μου τρέμει
      Αλέξανδρος<< Κοίταξε την. Εχει σχεδόν κοιμηθεί. Και εγω εχω χτυπήσει οποτε θα χρειαστω βοήθεια. Είναι και αργά για να βγεις στον δρόμο...>> Γαμώτο γιατί ειναι τοσο πιστικος?!
<< Μεινετε εδω απόψε... μονο για απόψε... Για να είμαι και εγώ ήσυχος>> μου πιάνει το χέρι.
Οχι δεν πρέπει!
Οχι δεν μπορώνα κοιμηθώ μαζι του...
Οχι δεν....
     Λυδία<< Ε - Εντάξει...>> λεω μονο και μου χαμογελάει.
Τι μου εχει κανει και συμφωνώ σε όλα μαζι του?!
 
     

Επ

Ατύχημα No 1 έγινε
Νομίζω βγήκε σε καλό τι λέτε?! ;)

Ο Γιώργος και η Ελευθερία επιστρέφουν Αθήνα.... :(

Οσο για την ομάδα..
Μια υπάρχει
Ο Ολυμπιακός εννοείται!!
Τους παίκτες τους διαλεξαν οι φίλες μου
Μανιάτης, Μποτια, Ντα Κόστα

Παιδια το κεφάλαιο εχει πολλα λάθη και ειναι κακογραμμενο
Σορυ αλλά δεν προλαβαίνω να το διορθώσω

Καληνύχτα

~ Kisses Bitches ♡ ~