Γιώργος

    
        Την σηκώνω στην αγκαλιά μου και την πηγαίνω στον καναπέ.

      Δεν ξέρω πως να αντιδρασω μετά από όλο αυτό.
Δεν έπρεπε να το είχα κάνει... Ήρθα εδώ για να της μιλήσω και μόνο αλλά..

      Όταν την είδα έτσι, με όλο το σώμα της εκτεθειμένο μπροστά σε έναν άλλον....
    Έπρεπε να δείξω ότι είναι δικιά μου.
Να μην την πλησιάσει κανένας άλλος!

        Ανεβαίνω την σκάλα  ψάχνοντας το δωμάτιο της.
Μπαίνω στην πρώτη κλειστή πόρτα που βρήκα.
      Όμως δεν είναι το δωμάτιο της Ελευθερίας είναι...  Είναι της Μαριλιας...
 
       Στέκομαι λίγο στην πόρτα...
Το δωμάτιο είναι στις αποχρώσεις του  ροζ και του μοβ, γεμάτο κούκλες και παιχνίδια.
  
       Αυθόρμητα χαμογελάω...
Είναι περίεργο συναίσθημα η πατρότητα τελικά....

      Ξεφυσάω και φεύγω.
Πως μπόρεσε να μου το κρύψει...
Κάτι τόσο σημαντικό ?!

      Τελικά βρήκα το δωμάτιο της,  πήρα μια κάπως μεγάλη μπλούζα που βρήκα και μια κουβέρτα και κατέβηκα κάτω.

       Την βοήθησα, αμίλητα,  να βάλει την μπλούζα και μετά την φίλησα και την σκέπασα.

       Θέλω τόσο γαμημενα πολύ να την βάλω στην αγκαλιά μου και να της υποσχεθώ ότι όλα θα πάνε καλά. 
Ότι από εδώ και πέρα θα γίνουμε οικογένεια και δεν θα είναι μόνη της αλλα...
      Ξέρω ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει προς το παρόν... 
Είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν..

  
      Με αυτές τις σκέψεις φόρεσα την μπλούζα μου και έφυγα.
  
      Ο δρόμος με έβγαλε στο μπαρ των παιδιών...  Ναιιι θα ήταν πολύ χρήσιμο ένα ποτό αυτή τη στιγμή.

      Μπαίνω μέσα και πάω στην μπάρα που ήταν ο Σπύρος και πιο πέρα ο Δημήτρης.

       Γιώργος<< Μια βότκα, σκέτη.. >> φωνάζω και ο Σπύρος γυρνάει και με κοιτάει παραξενεμένος.
       Σπύρος<< Ωχ... Τόσο καλά τα πράγματα..>> λέει αφήνοντας ένα ποτήρι μπροστά μου.
Το πιάνω και το πίνω μονορούφι.
        Γιώργος<< Άλλο ένα!>>
       Δημήτρης<< Αλκοολικός θα καταντήσεις..!>>
        Γιώργος<< Ασε τα σχόλια και γέμισε το>> λέω απότομα.
Το ξανά γεμίζει και μένω να κοιτάω το ποτήρι...
       Σπύρος << Γιώργο..>> Πάει να πει αλλά τον διακόπτω.
       Γιώργος<< Σπύρο άστο...  Δεν έχω όρεξη να το συζητήσω... Θέλω απλά να μου γεμίζεις το ποτήρι. >> Γνέφει.
Μου αφήνει το μπουκάλι δίπλα μου και φεύγει.

       Χμ...
Πως τα καταφέραμε έτσι ?!
Πως φτάσαμε ως εδώ?!

      Από την πρώτη στιγμή που τη είδα ήξερα ότι ήταν η μία και μοναδική...
Και μετά... Το χάος!

Flashback  { Μεριά Γιώργου}

         Σπύρος<< Αντε ρε που είναι και ο άλλος ο βλακας ?!>> φωνάζει.
         Γιώργος<< Ο Δημήτρης θα μας βρει εκεί και ο Μαρίνος θα αργήσει λίγο γιατί είχε δουλειά λέει με το αμάξι που του πηγές..??!>>λέω και γουρλωμένα τα μάτια της.
       Σπύρος<< Μμμ... Το αμάξι εκείνης της ηληθιας, της ξινής...>> λέει ξινισμένα.
       Γιώργος << Αν θυμάμαι καλά είπες ότι ήταν γκομεναρα.. >>
      Σπύρος<< Γκομεναρα ναι... Μέχρι να ανοίξει το στόμα της και αρχίσει το βρισίδι... Σαν νταλικέρης! >> λέει θυμωμένα.
     
       Γελάω με την έκφραση του και τον σπρώχνω να φύγουμε, να πάμε να βρούμε τους άλλους σένα ρεμπεταδικο.
  
       Δεν έχω καμία όρεξη να βγω.
Μετά τον χωρισμό μου με την Χρυσά δεν είμαι πολύ στα κέφια μου...

      Φτάνουμε στο μαγαζί και μπαίνοντας μέσα βλέπουμε τα παιδιά.

      Δημήτρης<< Αντε ρε μια ώρα...
Πάλι έτσι είσαι εσύ??!!>> μου λέει
     Γιώργος<< ΔΕΝ μας χέζεις ρε μαλάκα. >> λέω και κάθομαι.
      Μαρίνος<< Ρε Γιώργο έχει δίκιο.. Δύο εβδομάδες τώρα είσαι σαν Μεγάλη Παρασκευή..
Και δεν της αξίζει κιόλας.. >>
     Σπύρος<< Που είναι ο παλιός καλός Γιώργος που δεν άφηνε θηλυκια γάτα..
Μια μαλακισμένη είναι που άνοιγε τα πόδια της σε όποιον πέρναγε από μπροστά της...Δεν αξίζει.>>
     Δημήτρης<< Ναι ρε γραψτη και τελείωνε.. >> λέει και βάζει κρασί σε όλους.
<<Ελα..Ελα άσπρο πάτο!>>

        Μετα από λίγο εκεί που καθόμαστε ο Σπύρος πνίγεται,  και κοιτάει επίμονα μια κοπέλα με τις φίλες της,  που μόλις μπήκαν στο μαγαζί.

      Μαρίνος<< Σιγά ρε.  Σιγά...
Φάντασμα είδες?!>> αστειεύεται.
     Σπύρος<< Όχι...  Είδα την ξινή...
Το ίδιο είναι! >> λέει και μας την δείχνει. 
     Δημήτρης<< Πια ξινή ρε?! Κουκλαρα είναι..  Και με πολύ ωραία παρέα >> σχολιάζει για να του σπάσει τα νεύρα.
     Σπύρος<< Ναι καλά...είναι που δεν την έχεις ακούσει να μιλάμε ακόμα..
Ξέρεις ποια είναι αυτή?!! Είναι ο νταλικέρης που σου έλεγα ότι έπεσε πάνω μου!>>
     Γιώργος<<Οδηγάει αυτή νταλίκα?>>
     Μαρίνος<< Ρε το δικό της αμάξι φτιάχνω ?! Πες το έτσι... Ένα Punto έχει... Πάντως να την γνωρίσουμε την κοπέλα καλέ..>> λέει και κάνει νόημα στον σερβιτόρο.

      Σπύρος<< ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ! >> φωνάζει ψιθυριστά αλλά ο Μαρίνος γελάει.
    Σερβιτόρος<< Παρακαλώ >>
    Μαρίνος<< Θα στείλεις μια κανάτα κρασί στην παρέα εκεί....  Με τι κοπέλες >> λέει και ο σερβιτόρος γνέφει και φεύγει.
      Και κάπως έτσι  ξεκινάει ο τσακωμός μεταξύ τους.

       Εγώ κάθομαι ήσυχα,  πίνω το κρασάκι μου...
     Το βλέμμα μου ακολουθεί τον σερβιτόρο που δίνει την κανάτα στην παρέα ων κοριτσιών.

       Αυτές τον κοιτάνε παραξενεμένα και γυρίζουν να μας κοιτάξουν.

       Η μία... Μάλλον αυτή που λέει ο Σπύρος,  μόλις μας είδε άλλαξε 10 χρώματα.

       Μαρίνος<< Ρε γαϊδούρια σηκώστε τα ποτήρια σας στα κορίτσια... >> μας λέει ειρωνικά.

      Ναι την όρεξη τους είχαμε.
Αδιάφορα σηκώνω το ποτήρι μου και κοιτάω προς το τραπέζι τους.

     Ξαφνικά το βλέμμα μου πέφτει σε δύο κάστανα ματιά και δύο κόκκινα χείλη.

      " Τόσο όμορφη " σκέφτομαι.

- - - - - -

     Ελευθερία

            Θυμάμαι ακόμα όταν την πρώτη φορά που τον είδα. 
Ποιός να μου το έλεγε ότι εκείνο το πρώτο βλέμμα θα μου καθόριζε την ζωή και θα μου την έκανε άνω κάτω.

      Θυμάμαι που...

Flashback { Μεριά Ελευθερίας }

       Πενυ << Σου λέω αν τον βρω μπροστά μου θα του σπάσω τα μούτρα...  Είναι ο πιο σπαστικός, ο πιο βλακας άνθρωπος που έχω συναντήσει>>  φωνάζει θυμωμένα.
      Ελευθερία<< Ναι... Μίλα μας για αυτόν για.... Χιλιοστή φορά.. >>την τσιγκλαω.
      Πενυ<< Ελευ. Σκάσει μην την πληρώσεις εσύ...  Άντε μπράβο...
Και δεν σου μιλάω για αυτόν σου μιλάω για τον βλάκα που μου κατέστρεψε το αυτοκίνητο! >> μουτρωνει και εγώ σκάω στα γέλια.
       Ελευθερία << Χαχαχα.. Καλά - Καλά
Πάμε τώρα κάτω που μας περιμένουν τα κορίτσια και με πρήζεις μετά για τον ιππότη της ασφάλτου>> την κοροϊδεύω.

      Σάββατο επιτέλους, και είπαμε να πάμε σένα καλό ρεμπεταδικο μαζί με κάτι άλλα κορίτσια από την σχολή της Πενυς.

       Μπαίνουμε μέσα και καθόμαστε σε ένα τραπέζι, σχετικά στο κέντρο.

     Μετά από λίγο, αφού παραγγειλαμε, έρχεται ο σερβιτόρος και μας αφήνει μια κανάτα κρασί,  κερασμένη λέει από την παρέα αγοριών πιο πίσω.

       Μόλις είδε η Πενυ ποιοι είναι άρχισε να βγάζει καπνούς από τα αυτιά. Τους ξέρει??!

      Μανια<< Ρε εσύ τι έπαθες τώρα?>> ρωτάει η μία κοπέλα.
      Πενυ<< Ε δεν το πιστεύω..  Ακόμα και εδώ με κυνηγάει αυτός ο βλακας...
Είχε και το θράσος να μας κεράσει κιόλας.. Άμα πάω και του το φέρω στο κεφάλι θα φταίω ??!!!>> μονολογεί
     Αλίκη << Παιδάκι μου θα μας πεις τι βλακιες λες τόση ώρα?!?>>
     Πενυ <<  Αυτός εκεί... Μη! Μην καρφώνεστε ρε!... Με το τζιν πουκάμισο...  Που είναι σαν μπαμπουίνος?!! Εε αυτός είναι που τρακάρετε προ χθες!>>
     Ελευθερία<< Ααα αυτός είναι ο κακάσχημος που μας μιλάς δύο μέρες τώρα??!>>
     Μανια<< Αυτός ?! Είναι κακάσχημος ?!... Έζησα για να το ακούσω και αυτό... Ρε κούκλοι είναι όλοι τους... Και ευγενικοί..  Μας κέρασαν κιόλας >> σχολιάζει
     Πενυ<< Μμμ.. Σηκώνει και το ποτήρι του ο πεφτουλας >>λέει και γυρίζω να δω.. Στο κάτω - κάτω μας κερασανε τους οφείλουμε ένα ευχαριστώ.

        Έτσι όπως γυρίζω τα μάτια μου συναντούν τα μάτια κάποιου άλλου.

" πόσο τέλειο χαμόγελο " σκέφτομαι και μένω να τον κοιτάω.

       Αλίκη<< Γη καλεί Ελευθερίααα>> μου φωνάζει και κοκκινίζω.
Ελπίζω να μην το παρατήρησε ότι τον κοίταγα τόσο επίμονα.

       
        Μετά από λίγο αρχίζει να παίζει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια.

      Γυρνάω να δω και τότε είναι που σηκώθηκε "αυτός" να χορέψει...
   

         Αρχίζει να χορεύει και εγώ έχω αφοσιωθεί πάνω του.

      Όλο το μαγαζί τον χειροκροταει.
Η Μάνια δίπλα μου με σκουντάει..

      Μανια<< Ελα σήκω... Πάμε να του χτυπήσουμε παλαμάκια>> λέει και σηκώνεται.
      Ελευθερία<< ΤΙ?! ΟΧΙ.. Δεν υπάρχει περίπτωση.. >> λέω έντρομα. 
Ντρέπομαι πάρα πολύ.
     Μανια<< Τελείωνε παιδάκι μου...
Που κάθεσαι και τον κοιτάς από μακριά...>> λέει και με τραβάει.

       Πάμε από κάτω του και αρχίζουμε να χτυπάμε παλαμάκια.
    Σε μια στροφή που κάνει με κοιτάει.
Ξαφνικά νομίζω ότι είμαστε μόνο οι δύο μας μέσα στο μαγαζί.

      Τελειώνει,  και γυρίζουμε στις θέσεις μας.
      Κάνω σαν να μην έγινε τίποτα, αν και που και που του ρίχνω κρυφές ματιές.

      Πενυ<< Να σου πω μπορείς να μην κοιτάς στο τραπέζι του γορίλα?! Μου την σπάει! >>
      Αλίκη << Αστην κοπέλα μωρή...
Δεν βλέπεις ότι καψουρευτικε το μανάρι από εκεί ??!!>> λέει και με σκουνταει. 
Τι έκανα λέει??!
     Ελευθερία<< Σκάστε ρε! Δεν τρέχει τίποτα! >>
     Μανια<< ΡΕ ΤΡΑΒΑ ΜΙΛΑ ΤΟΥ!...
Άκου εκεί.. Δεν έχεις να χάσεις τίποτα, τελείωνε! >>
     Πενυ<< Σήκω! Πάμε να μιλήσω κι εγώ στον ζουμπα! >>
     Αλίκη<< Μπα?! Τώρα θα του μιλήσεις ??!>>
     Πενυ<< Για το αμάξι μου πάω να μάθω. Αμέσως εσύ!>>
 
      Τελικά με τα χίλια ζόρια με σήκωσε και πήγαμε στο τραπέζι.

        Πενυ<< Καλησπέρα.>> λέει συγκρατημένα
       ?!<< Μμμ... >>
       Πενυ<<Μουξινος!>> του απαντάει
      ?!<< Αμάν ρε Σπύρο.. >> λέει αυτός
      ?! << Δεν σου έχουν μάθει να είσαι ευγενικός με τόσο ωραίες παρουσίες??!>> τον ψευτομαλωνει
<< Μαρίνος>> μας συστήνεται.
     Πενυ<<Πενυ!>>του δίνει το χέρι της
      Ελευθερία<< Ελευθερία! >> λέω μιμούμενος την Πενυ.
      Μαρίνος<< Χαρήκαμε. >>
      ?!<< Δημήτρης>> συστήνεται και ο άλλος.
      ?!<< Γιώργος!>> λέει αυτός και μου δίνει το χέρι του. Χαμογελάω και του συστηνομαι.
      Πενυ<< Λοιπόν εμείς ήρθαμε για να σας ευχαριστησουμε και για να ρωτήσω τον...Κύριο από εκεί τι γίνεται με το αυτοκίνητο μου..>>
      Σπύρος<< Και τι το θες?! Να πέσεις πάνω και σε κανέναν άλλον ?!>> την ειρωνεύεται. Ωχ! Θα έχουμε κλάματα με αυτούς τους δύο. 
     Πενυ<< Τι λέες ρε βλάκα?! Που θα έπρεπε να σε είχαν κλείσει μεσα!>>
      Σπύρος<< Έκανα μωρή κλοσα!?!>> λέει και χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι.
     Πενυ << Ποια είπες κλοσα ρε... Τώρα θα δεις! >> του φωνάζει και ξαφνικά αρπάζει ένα πιάτο με φαγητό από το τραπέζι και του το φέρνει στο κεφάλι.
     
       Εγώ για να μην λερωθω κάνω ένα ελιγμο και πέφτω πάνω σε αυτόν, ο οποίος είναι με πιανει από την μέση.

      Σπύρος<< Είσαι ηληθια κοπέλα μου?! >> της φωνάζει
      Πενυ<< Καλά να πάθεις μαλακα!
Ελευθερία πάμε να φύγουμε.>> λέει και φεύγει.
  
      Εγώ σηκώνομαι αμήχανα πάνω και φτιάχνω τα ρούχα μου
 
      Ελευθερία<< Συ.. Συγγνώμη! >> λέει κοιτώντας το πάτωμα
      Γιώργος << ΔΕΝ πειράζει... >>
       Ελευθερία<< Γειά...>> λέω και γυρίζω στο τραπέζι μου.
Παίρνουμε τα πράγματα μας και φεύγουμε.

       Από εκείνο το βράδυ δεν έφυγε καθόλου από το μυαλό μου.
Δύο μέρες τον σκεφτόμουν αλλά...
Η ζω η συνεχίζεται.

      Την Δευτέρα το πρωί, με έστειλαν από το κετεριν που δουλεύω, σε ενα μεγάλο δικηγορικό γραφείο που έχουμε αναλάβει μια δεξιωση τους.

         Βγαίνω από το αμάξι μου και τρέχω γρήγορα να μπω μέσα γιατί έχω αργήσει.

      
        Ξαφνικά, εκεί που πάω να μπω μέσα πέφτω πάνω σε κάποιον.
Ποοο η απροσεξία μου...
Θα αργήσω κιόλας.

        Κοιτάω να δω σε ποιον έπεσα πάνω και να ζητήσω συγνώμη.
Και βλέπω... ΑΥΤΟΝ!

      Με κοιτάει και μου χαμογελάει,  και του χαμογελάω κι εγώ.

         Δεν το πιστεύω ότι τελικά τον βρήκα.
 
" Ναι τον βρήκες και τον κοιτάς σαν χαζή " λέει η φωνή μέσα μου.

       Σκάσε εσύ!

      Γιώργος<< Γειά.. >> λέει περνώντας το χέρι του στα μαλλιά του.
     Ελευθερία<< Γειά... >>
     Γιώργος << Τι κάνεις εδώ?!>>
     Ελευθερία<< Εε... Δουλεύω στο κετεριν που έχει αναλάβει την δεξίωση του Σαββάτου...>> απολογούμαι.
Γιατί απολογούμαι ??!
<< Εσύ ?! Τι κάνεις εδώ?>>
      Γιώργος<<  Εεε... Δουλεύει ο πατέρας μου εδώ..>>
       Ελευθερία<< Ωραία... Εε πρέπει να φύγω..  Έχω αργήσει..>>
       Γιώργος << Ναι... Θα τα πούμε...
Και πολύ σύντομα μάλιστα!>> λέει κλείνοντας μου το μάτι και φεύγει.

       Και όντως ξανά συναντηθηκαμε.
Στην δεξιωση.

      Και μετά από αυτή...
Και μετά...
Μέχρι που τα φτιάξαμε.

End Flashback

    
Ξέρω σας την έφερα
2ο κεφάλαιο τόσο σύντομα

Μάθαμε και για την γνωριμία τους

~ Kisses Bitches ❤ ~