Ελευθερία

   Μαριλια <<Και δηλαδή θα βγω?!>> ρωτάει όλα χαρά
   Ελευθερία << Ναι μωρό μου... Θα έρθει ο γιατρός το απόγευμα να δει πως είσαι και αύριο θα πάμε σπίτι μας>> της χαϊδεύω το κεφαλάκι της.
    Μαριλια << επιτέλους! >> λέει με ένα αγανακτησμενο βλέμμα και γελάω.

Έχουνε περάσει τέσσερις μέρες από την ημέρα της εγχείρησης και ευτυχώς όλα πήγαν καλά με την Μαριλια.
Όλη μέρα έρχονται άτομα και την βλέπουν, και εννοείται της φέρνουν και από κάτι.
Μόνο οι γονείς μας της έχουν φέρει 7 κούκλες, 5 αρκουδάκια και να μην πω πόσα μπαλόνια και ρούχα.
Πλέον δεν χωράμε σε αυτό το δωμάτιο. Για αυτό άλλωστε μπαίνουμε ένας ένας...

Όταν είμαι εγώ μέσα ο Γιώργος κάθεται έξω και μετά αλλάζουμε.
Έτσι πάει από εκείνη την πρωτη μέρα.

    Γιώργος<<εε Ελευθερία.. Σε ζητάνε>> λέει μπαίνοντας μέσα.
      Ελευθερία << Ναι... Ευχαριστώ... Μικρή μου έρχομαι σε λίγο >> την φιλάω και σηκώνομαι.
Ο Γιώργος έχει ακόμα αυτό το παρακλητικο, κουταβισιο βλέμμα, τον προσπερνάω και βγαίνω έξω

Γιώργος

Ακόμα δεν μου μιλάει.
Ούτε καν με κοιτάει.
Μένοντας τυπικά λέμε μεταξύ μας ή ότι έχει να κάνει με το παιδί.

Μόνο να με άκουγε...

Ξεφυσαω και πάω στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι της μικρής.

    Γιώργος << Πώς αισθάνεσαι πριγκίπισσα ?!>> ρωτάω δίνοντας της ένα φιλί στο μάγουλο.
    Μαριλια << Καλά... Θέλω να πάω σπίτι μου>> κατσουφιαζει
    Γιώργος<< Αύριο.. Λίγο υπομονή ακόμα >> της λέω.
Χωρίς να το περιμένω βάζει το χεράκι της στο μάγουλο μου και με χαϊδεύει.
    Μαριλια << Μην ανησυχείς για την μαμά μου... Και με εμένα θυμώνει αλλά άμα την φιλήσεις της περνάει>> μου λέει και γελάω αχνά.
Γυρίζω το πρόσωπο μου και φιλάω το χεράκι της.
    Γιώργος << Δεν ξέρω πριγκίπισσα.. Νομίζω ότι αυτή την φορά η κακιά μάγισσα νίκησε... Αλλά φταίει και ο χαζός πρίγκιπας >> της λέω.
   Μαριλια << Οχι! Οι κακοί δεν κερδίζουν πότε... Δεν έχεις διαβάσει την Σταχτοπούτα ?!>>
    Γιώργος << Μμμ την Σταχτοπούτα ε?! Μάλλον όχι... Θα μου την διαβάσεις εσύ όταν πάμε σπίτι ?!>>
    Μαριλια << Εεε δεν ξελω να διαβάζω ακόμα... Αλλά όταν μάθω θα στη διαβάσω >> μου λέει αθώα.
Αχχ είναι το πιο γλυκό παιδί του κόσμου..
<< Γιώγο να σε λωτησω κάτι ?!>> λέει ξαφνικά
    Γιώργος << Ναι, ρωτάμε >>
    Μαριλια << Θες να γίνεις ο μπαμπάς μου?!>>
Η ερώτηση έπεσε σαν βόμβα.
Τι να πω εγώ τώρα ?!
Είμαι ο μπαμπάς σου και δεν στο έχουμε πει?!
Να φωνάξω ναι, εγώ είμαι ο μπαμπάς σου και να την αγκαλιάσω ?!
<< Εγώ δεν έχω μπαμπά. Είναι πολυυυ μακριά και δεν ξέρω πότε θα έρθει... Οπότε θα γίνεις ο μπαμπάς μου μέχρι να έρθει ?!...Αν δεν θες δεν πειλάζει...>> λέει σιγανά και γυρίζει το κεφαλάκι της προς την αντίθετη κατεύθυνση από εμένα.
Γιώργος << Μαριλια... Εγώ...
Αχ μικρή μου κοίταξε με..>> της λέω και γυρίζει πάλι.
<< Σ' αγαπώ τόσο πολύ.. Να το θυμάσαι αυτό... Εννοείται και θέλω να είμαι ο μπαμπάς σου...>> της λέω και πετάγεται πάνω.
<< Εεεϊ ήρεμα πριγκίπισσα, πρέπει να προσέχεις. >> την αγκαλιάζω.

Ελευθερία

Βγαίνω από το δωμάτιο και βλέπω την Μαρίνα, την βοηθό σεφ που έχω στο εστιατόριο.

   Ελευθερία << επίσης κορίτσι >>
   Μαρίνα << Καλημέρα Ελευθερία.. Κουρασμένη σε βλέπω..>>
Ελευθερία << Εε όσο να ναι.. >> λέω και καθόμαστε στις καρέκλες.
   Μαρίνα<<Η Μαριλια?! Πως πάει?>>
    Ελευθερία << Μια χαρά... Ευτυχώς αύριο θα βγει... Λοιπόν τι με ήθελες>>
    Μαρίνα << Αντε σιδερένια... Ήρθα για αύριο είναι ο γάμος του εφοπλιστή και θέλω το σχέδιο για την τούρτα>> ποοο το είχα ξεχάσει αυτό
    Ελευθερία << Ωχ ναι.. Καλά που ήρθες το είχα διαγράψει με όλα αυτά... Δύο λεπτά το έχω στο κινητό>> σηκώνομαι να πάω στο δωμάτιο αλλά.. Ακούω ομιλίες και κοντοστεκομαι.

    << Κι με μένα θυμώνει αλλά άμα την φιλήσεις της περνάει >>
    << Δεν ξέρω πριγκίπισσα... Νομίζω ότι αυτή τη φορά η κακιά μάγισσα κέρδισε... Αλλά φταίει και ο χαζός πρίγκιπας >>
Ο πολύ χαζός πρίγκιπας που διάλεξε πάλι την κακία μάγισσα...
Ο βλάκας..!

<< Θες να γίνεις ο μπαμπάς μου..>>

Λέει και παγωνω.
Τα λόγια της μαχαίρια στην καρδιά μου.
Τον ακούω να μιλάει και νου κόβονται τα πόδια.
Δεν πρέπει να της το πει. Όχι τώρα τουλάχιστον που είναι στο νοσοκομείο.

Και ευτυχώς δεν της είπε την αλήθεια.
Κατάλαβα από την φωνή του ότι ήθελε, ότι τον έπιασε απροετοιμαστο.
Αλλά αυτό είναι δική μου δουλειά, και χαίρομαι που δεν το έκανε μόνος του.

Προσπαθώ να κρύψω τα συναισθήματά μου και μπαίνω μέσα.
Την έχει αγκαλιά. Σταματάω και τους κοιτάω. Είναι κάτι που δεν περίμενα να το δω ποτέ. Πριν 2 χρόνια ούτε καν περίμενα να μάθει ο Γιώργος για την Μαριλια.

    Ελευθερία << Ήρθα να πάρω το κινητό μου...>> εξηγούμαι.
    Γιώργος << Α... Ορίστε >> το πιάνει από το τραπεζάκι δίπλα και μου το δίνει.
Στιγμιαία τα χέρια μας αγγίζουν μεταξύ μας και κοιταζομαστε
    Ελευθερία <<ευχαριστώ..... >> του λέω και γυρίζω γρήγορα να φύγω σαν να με κυνηγάνε.
Αρχίζω να μαλακωνω.....να λιώνω στο βλέμμα του.... Οι πληγές βαθαίνουν, πονάω αλλά....

*  *  *  *  *  Το απόγευμα

Παίρνω τον καφέ μου και γυρίζω στον όροφο που έχουν την Μαριλια.
Ο Γιώργος έπρεπε να πάει λίγο στο γραφείο και η Μαριλια κοιμάται οπότε μπόρεσα και ξεκλεψα λίγο χρόνο να κατέβω στο κυλικείο.

   Κ.Αντιγόνη << Ελευθερία.. >> γυρίζω και βλέπω πίσω μου τους γονείς του Γιώργου.
    Ελευθερία << Γειά σας... >> τους πλησιάζω, και φιλάω την κυρία Αντιγόνη.
    Κ. Αντρέας << Τι κάνεις κορίτσι μου ?! Ή μικρή ?!>>
    Ελευθερία << Καλά, μια χαρά... Η μικρή πριν από λίγο κοιμόταν... Λογικά θα έχει ξυπνήσει τώρα.. >>
    Κ.Ανιγονη << Ο Γιώργος ?!>>
    Ελευθερία << Στο γραφείο... Κάτι έτυχε... Λογικά σε λίγο θα έρθει >>
    Κ.Ανιγονη << Αμάν αυτό το παιδί>>
    Κ.Αντρεας << Εγώ πάω μέσα να δω την Μαριλια... Θα μιλήσουμε μετά>> λέει και φεύγει.
     Κ.Ανιγονη << Εσύ κορίτσι μου πως είσαι ?!>> καθόμαστε στις καρέκλες
    Ελευθερία << Καλά... Κουρασμένη αλλά χαρούμενη που η μικρή είναι καλά και βγαίνουμε αύριο >>
    Κ.Ανιγονη << Αντε με το καλό το μικιο μου... Με.. Με τον Γιώργο όλα καλά ?!>> Άχα... Λέω κι εγώ...
    Ελευθερία << Εεε.. Κυρία Αντιγόνη εμείς δεν...>>
    Κ.Αντιγονη << Κορίτσι μου δεν θέλω να είμαι αδιάκριτη απλά... Θέλω να ξέρω πως είναι τα παιδιά μου... Ναι και εσένα παιδί μου σε βλέπω... Ανήκεις στην οικογένεια ότι και αν συμβεί μεταξύ σας... Στο κάτω κάτω μου χάρισες το πρώτο μου εγγονι...
Χμ... Δεν μου δόθηκε πότε η ευκαιρία να σου ζητήσω συγνώμη... >> λέει πιάνοντας μου το χέρι
    Ελευθερία << Μα τι λέτε τώρα... >>
    Κ.Αντιγονη << Ξέρω τι λέω! Δεν έπρεπε να είχα αφήσει τον Αντρέα τότε να ανακατευτεί...
Τέλος πάντων, κοιτάμε μπροστά πια... Απλά θέλω να ξέρεις ότι όσο βλάκας και αν είναι ο γιος μου... Σ' αγαπάει.. Και ότι οτιδήποτε χρειαστείς εγώ θα είμαι εδώ για σ' ένα.. >>Λέει και σηκώνεται
   Ελευθερία << Κυρία Αντιγόνη... Σας ευχαριστώ πολύ >> σηκώνομαι και την αγκαλιάζω.
    Κ.Αντιγονη << Δεν κάνει τίποτα.. Λοιπόν πάω μέσα τώρα γιατί θέλω πολύ να δω την εγγονή μου>> μου χαμογελάει και μπαίνει στο δωμάτιο.

Εγώ ξανά κάθομαι στην καρέκλα.
Πφφφ.... Μ' αγαπάει??!

Οι γονείς του έκατσαν 2 ώρες με την Μαριλια.
Χάρηκαν που την είδαν όσο χάρηκε και η μικρή.

Κατά τις 8 έφυγαν και μείναμε μόνες μας... Ο Γιώργος δεν έχει έρθει ακόμα.

   Ντίνος << Ελευθερία... >>
   Ελευθερία << Ντίνο..! >> φωνάζω στην  μέση του διαδρόμου και τρέχω πάνω του.
<< Δεν περίμενα να ξανά έρθεις εδώ>>
Μου έχει λείψει ο κολλητός μου.
     Ντίνος << Κοριτσαρα μου.. Εννοείται ότι θα ερχόμουν.. Απλά περίμενα να... ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα. >>
   Ελευθερία << Ευχαριστώ.. >> ο  γλυκούλης μου με σκέφτηκε.
<< Έλα πάμε μέσα.. >>
    Ντίνος << Εννοείται, μου έχει λείψει πολύ η Μαριλια.. >> με αγκαλιάζει από την πλάτη και μπαίνουμε στο δωμάτιο.

Γιώργος

Μετά από 3ης ώρες στο γραφείο το κεφάλι μου είναι καζάνι αλλά δεν βλέπω την ώρα να δω τα κορίτσια μου.

Ανεβαίνω τρέχοντας τα σκαλιά ώσπου να φτάσω στον όροφο που είναι η μικρή.
Βέβαια δεν περίμενα τέτοια υποδοχή.

Βλέπω τον Ντίνο να έχει στην αγκαλιά του την κοιμισμένη Μαριλια και δίπλα του η Ελευθερία είναι όλο γελάκια και χαρουλες.

Η ζήλια μέσα μου φουντώνει.
Ναι ζηλεύω, δεν τον θέλω δίπλα τους.

Η Ελευθερία είναι κάπως αμήχανη και με κοιτάει.
Δεν πρόκειται να κάνω σκηνή μπροστά στο παιδί μου, δεν πρόκειται να την ξυπνήσω.

    Γιώργος << Περιμένω έξω! >> τους λέω και φεύγω.
Πίσω μου, μετά από λίγο έρχονται και αυτοί.
<< Μην τολμήσεις και την ξανά πλησιάσεις! >> του φωνάζω και στον στριμωγνω στον τοίχο.

Ελευθερία

    Ντίνος << Γιατί ρε τι θα μου κάνεις?!>> του απαντάει ο Ντίνος και τον σπρώχνει από πάνω του.
    Γιώργος << Ρε άκουσες τι σου είπα?! Δεν θα την ξανά ακουμπήσεις.>>
    Ντίνος << Ρε αντε παραταμας>>

Αρχίζουν να τσακώνονται και να χτυπιουνται.
Κόσμος  μαζεύεται γύρω μας.

    Ελευθερία << Σταματήστε.... Γιώργο αστον! >> μπαίνω ανάμεσα τους και σπρώχνω τον Γιώργο.
    Γιώργος << Θα τον αφήσω αφού του σπάσω τα μούτρα... Ελευθερία φύγε από την μέση >> μου λέει
    Ντίνος << Για έλα ρε να σε δούμε... Ελευθερία κάνε άκρη.. >>
    Ελευθερία << Ντίνο σταματά και εσύ... Καλύτερα φύγε.. >>λέω αλλά δεν τον βλέπω πρόθυμο.
Ευτυχώς έρχεται η ασφάλεια του νοσοκομείου και τους χωρίζει διώχνοντας τον Ντίνο.

      Ελευθερία << Τι κάνεις ρε?! Ποιος νομίζεις ότι είσαι και χτυπάς όποιον βρεις ?!>> του φωνάζω χτυπώντας τον  στο στήθος.
     Γιώργος << Τι έγινε σου χάλασα την στιγμή με τον φλορο σου?! Να μου λες ποτέ είναι να έρχομαι να βλέπω την κόρη μου για να μην σας διακόπτω>> λέει με σαρκασμό.
    Ελευθερία << Όχι ρε να έρχεσαι και να χτυπάς όποιον βρεθεί μπροστά σου... Δεν σε αναγνωρίζω πια...
Ο Ντίνος δεν σου έκανε τίποτα! >>
    Γιώργος<< Τι έγινε στον θιξαμε ?! Μίλα στον θιξαμε τον μαλακα σου?! 
Εεε αυτό είναι ?!>>
     Ελευθερία << Ναι ρε, μου τον έθιξες! Εγώ την έπιασα την π@τ σου να την ξεμαλλιασω ?! Εεε?! Την έπιασα ρε απαντά μου! >> φωνάζω μπροστά σε όλους και κάθεται αποζβολομενος και με κοιτάει.
<< Άντε γ@μ ρε Γιώργο! >> λέω και πάω να φύγω.
      Γιώργος << Εντάξει συγνώμη! 
Συγγνώμη,  βλακια μου>> φωνάζει περνώντας το χέρι του στα μαλλιά του.
     Ελευθερία << Δεν φτάνει...  Δεν φτάνει πια Γιώργο >>
Με τραβάει πάνω του και με φιλάει.
Απαλά.. Με παράπονο...
Μέχρι που μας κόβεται η ανάσα.
     Γιώργος << Συγνώμη...  Μόνο να με άκουγες... >>
    Ελευθερία << Να ακούσω τι?! Τι?!>> τον σπρώχνω.
<< Πόσες φορές ακόμα θέλεις να με δεις να κλαίω εξαιτίας σου?!
Πόσες φορές θα με καταστρέψεις ?!
Λέγε ρε....   Πόσες φορές ?!
Δεν θέλω να σε ακούσω πια...
Κουραστικά...! >> λέω,  πιο ήρεμη και φεύγω.
Δεν έχει νόημα πια....
Εγώ και ο Γιώργος τέλος..!

Ηευ ✌

Τι με κάνετε ?!

Εγώ καλά... Πολύ διάβασμα...

Έχω πει ότι λατρεύω τον Μουζουρακη ?!
Το λέω τώρα...Είναι θεός....
Πήγα στο Voice και τον είδα και τρελάθηκα...

Εξου και το τραγούδι...

Άργησα λίγο το κεφάλαιο αλλά παιδιά χρόνος καθόλου...
Πως σας φάνηκε... ???

Επίσης
Ρε η ιστορία είναι στην θέση 10😱
Το πιστεύετε ?! Εγώ όχι ακόμα...
Και αυτό το χρωστάω σε εσάς...
Love you so much !!

AnyWay...

~ Kisses Bitches❤ ~