Γιώργος << Ελευθερία ?!>> ακούγεται ο Γιώργος να με φωνάζει.
Τα παιδιά έχουν παγώσει και κοιταζομαστε.
Ελευθερία << Γιώργο έρχομαι τώρα>> φωνάζω
<< Ντυθείτε γρήγορα, θα πάρω τον Γιώργο και θα φύγουμε.
Κλειδώστε μετά.>> τους πετάω τα κλειδιά και φεύγω κλείνοντας την πόρτα του γραφείου.
Ο Γιώργος έχει ήδη μπει στην κουζίνα.
    Γιώργος << Έλα... Έξω είναι όλα καθαρά, κάτι καρέκλες... Ελευθερία είσαι εντάξει ?!>> ρωτάει
    Ελευθερία << Ναι μια χαρά γιατί ?! Όχι όλα κομπλέ... Να σου πω πάμε να πάρουμε την Μαριλια τώρα ?!
Μου έχει λείψει. >> μιλάω πολύ γρήγορα.
    Γιώργος << Οκευ... Τώρα λέγε τι έγινε ?!>> δεν τον έπεσα....
    Ελευθερία<< Τίποτα καλέ.... Πάμε?!>>  λέω
    Γιώργος << Και η δουλειές που είχες ?! >>
    Ελευθερία << Ποίες δουλειές λες κι εσύ τώρα... >> σίγο ψιθυρίζω
    Γιώργος << Τι ?!>>
    Ελευθερία << Τίποτα, λέω είναι όλα κομπλέ, δεν έχω δουλειά.. Οπότε μπορούμε να φύγουμε. >> λέω όσο πιο πειστικά μπορώ... Αλλά ξαφνικά ακούγεται ένας θόρυβος από το γραφείο μου.
Να μαλακισμενα!
    Γιώργος << Τι ήταν αυτό ?!.. Ελευθερία κάποιος είναι μέσα..>>
    Ελευθερία << Ποιος να είναι καλέ ?! Κανένας... Κάτι θα έπεσε από τον αέρα... >>
   Γιώργος << Δεν έχεις ανοιχτά παράθυρα.... Ελευθερία τι μου κρύβεις ?!>> λέει καχυποπτα.
    Ελευθερία << Τι να σου κρύβω ρε αγάπη μου.... Αντε πάμε... >> τον τραβάω από το χέρι αλλά το σκασμένο δεν λέει να κουνηθεί.
    Γιώργος << Αχα.... Και αγάπη σου... Για πάμε να το τσεκάρω κι εγώ... Μην είναι κανένας μέσα και σε κλέψει.. Αγάπη μου! >> λέει και προχωράει προς το γραφείο μου.
Ωχ ωχ ωχ...!
    Ελευθερία << Ποιος να είναι ρε μωρό μου... Έλα πάμε να φύγουμε >> λέω αλλά μάταια.
Τρέχω και μπαίνω μπροστά στην πόρτα εμποδίζοντας τον.
<< Ελα ρε Γιωργάκη μου... >> τον καλοπιανω και περνάω τα χέρια μου στον λαιμό του.
   Γιώργος << Ελευθερία! Άσε τα Γιωργάκη μου και κάνε στην άκρη! >> λέει νευριασμενος αυτή τη φορά και τραβάει τα χέρια μου.
    Ελευθερία << Παραλογιζεσε! Αντε πάμε στο παιδάκι μας.>> μέχρι και το παιδί χρησιμοποιώ. Έλεος με τις βλακιες τους...
    Γιώργος << Ελευθερία λέγε ποιον κρύβεις μέσα ?!!>> φωνάζει.
   Ελευθερία << Τι κάνω ?! Τι λες ?! Ποιον να κρύβω δηλαδή... >>
    Γιώργος << Ξέρω γω?! Όλο και κάποιος θα υπάρχει! >> Με κατηγορεί ευθέως για κάτι τώρα η ιδέα μου είναι ?! Νόμιζα ότι μετά τα χθεσινά κατάλαβε ότι μόνο αυτόν θέλω.
    Ελευθερία << Ε τι να σου πω τώρα?! Όχι μπες... Μπες να δω τι θα καταλάβεις... Αφού δεν μου έχεις εμπιστοσύνη... Μπες!
Αλλά νομίζω ότι τόσα χρόνια και μετά από όλα αυτά εγώ είμαι αυτή που θα έπρεπε να έχει αμφιβολίες και όχι εσύ>> μπλοφαρω και ο Θεός βοηθός.
Αισθάνομαι άσχημα που του το χτυπάω τώρα το παρελθόν αλλά για να μη χτυπάμε μετά ομαδικά τα κεφάλια μας στον τοίχο...
    Γιώργος << Δεν παίζεις δίκαια...
Αλλά θα μπω!>> λέει και ανοίγει την πόρτα...
   Ελευθερία << Γιώργο ψυχραιμία... Να το συζητήσουμε... >> Αρχίζω να λέω πίσω του αλλά... Κανένας μέσα...
Καλέ που πήγαν ?!
    Γιώργος << Τι λες παιδάκι μου?!>>
    Ελευθερία << Εε?! Εγώ... Εγώ τι λεω... Εσύ που δεν με εμπιστεύεσαι.. Τα είδες τώρα ?! >> βγαίνω και από πάνω.
    Γιώργος << Εντάξει έχεις δίκιο συγγνώμη >> λέει με ένα στραβό χαμόγελο
    Ελευθερία << Οχι αγάπη μου δεν θα την γλιτώσεις με ένα μόνο συγγνώμη>>
    Γιώργος << Ναι ε?! Μμμ τι λες να σου δείξω πόσο πολύ λυπάμαι.. >> λέει και αρχίζει να με φιλάει κοντά στο αυτί μου που ξέρει ότι ανατριχιάζω

     Προς στιγμήν ξέχασα και τα παιδιά και τον χώρο... Μέχρι που είδα την Αντρια από πίσω να μου κάνει νόημα.
Ε όχι και μπροστά στους άλλους, δεν θα το κάνω εδώ μέσα δύο έργα sex η αίθουσα κλιματιζεται... Έλεος πια.

    Ελευθερία << Μωρό μου όσο δελεαστική και αν είναι η πρόταση σου πρώτον δεν μπορώ άλλο η γυναίκα και δεύτερον η μικρή...
Γι' αυτό ξεκουβαλα να φύγουμε >>
   Γιώργος << Ότι πεις ζωή μου>> λέει και τότε χτυπάει το κινητό του.
<< Παω μια έξω... Και σε περιμένω >>
Μου κάνει νόημα και βγαίνει έξω.
Δοξαση!!
     Αντρια << Ευχαριστώ >> πετάγεται και με αγκαλιάζει.
     Ελευθερία << Άστα αυτά τώρα και ακούστε... Θα φύγουμε τώρα, πάρε τα κλειδιά αυτά για να φύγετε και φέρε μου εμένα το τσαντάκι μου που έχω τα άλλα...>> λέω και ο Μαρίνος μου το πετάει.
   Μαρίνος << Ευχαριστούμε ρε συ>>
   Ελευθερία << Τίποτα... Επιτέλους επιτέλους επιτέλους... Μην σας νοιάζει για τον στρυμμένο... Λοιπόν πάω γιατί θα γυρίσει και θα κλαίμε>>
    Αντρια <<Οκευ.. Θα τα πούμε >>
    Ελευθερία << Χαχαχα... Αγάπη μου εννοείται ότι θα τα πούμε... Αντε Γειά>> μα τι λέει καλέ... εννοείται ότι μετά θα την περάσουμε από ανάκριση... Είναι αυτονόητα αυτά στην δική μας παρέα!!

    Γιώργος << Έτοιμη ?!>>
   Ελευθερία << Πάμε!>> τον πιάνω από το χέρι και πάμε μαζί στο αμάξι

Αντρια 7 ώρες πριν...

    Πενυ << Ελα μου είπε ο Γιώργος να σου δώσω τα πράγματα της να τα αφήσεις στο γραφείο της>> έρχεται η Πενυ μου δίνει το τσαντάκι της Ελευθερίας.
    Αντρια << Αχα.... Γιατί να το πάρω εγώ?! Τι έγινε ?!>>
   Πενυ << Την πήρε άρον άρον και φύγανε. Ζήλεψε και τον Ντίνο >>
  Αντρια << Ωχ κατάλαβα... Ελπίζω μόνο να τα βρουν μέσα από όλο αυτό>> κάνω μια γκριμάτσα και γυρίζω να πάω στο γραφείο της.

Ανεβαίνω τα σκαλία του κήπου και πέφτω πάνω στην εικόνα του Μαρίνου μαζί με μια ξανθοψειρα, να την έχει στριμώξει σε μια γωνιά.
Θέλω να του σπάσω τα μούτρα.
Ασυναίσθητα τα μάτια μου δακρύζουν..
Ο βλακας...
Ο ελεεινός...
Το γαϊδούρι...

Όχι αγάπη μου δεν θα του κάνω και το χατίρι να με δει να κλαίω για πάρτη του!

Περνάω από μπροστά τους, σαν κυρία και τρέχω σχεδόν στο γραφείο της Ελευθερίας.

Μπαίνω μέσα, βαρωντας την πόρτα πίσω μου, και αφήνω κάποια δάκρυα να κυλήσουν.

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα πίσω μου και σκουπιζω το πρόσωπο μου στα γρήγορα.

   Μαρίνος << Αντρια >> τον ακούω πίσω μου
   Αντρια << Τι θες?!>> ρωτάω ξερά.
   Μαρίνος << Γιατί έφυγες έτσι πριν ?!>> τολμάει και ρωτάει ?!
    Αντρια << Έτσι! Γιατί ήρθες πίσω μου?!>>
    Μαρίνος << Έτσι! >> σπάσιμο νεύρων είναι ο τύπος.
Άσε μας αγόρι μου να κλάψουμε με την ησυχία μας.
    Αντρια << Ωραία! Μπορείς να φύγεις τώρα ?!!>> του φωνάζω
    Μαρίνος << Οχι! >> φωνάζει και  αυτός.
   Αντρια << Σου είπα να φύγεις!>>
Μαρίνος << Και σου είπα δεν πρόκειται! >>
   Αντρια << Τι έγινε μείναμε με το πουλί στο χέρι ?! Δεν μας έκατσε η σαύρα εκεί έξω?!!>> τον ειρωνεύομαι νευριασμενη.
   Μαρίνος << Μωρό μου αν ήθελα τώρα θα ήμουν στο κοντινότερο ξενοδοχείο >> Δηλώνει με ένα αυταρεσκο χαμόγελο που θέλω να του βγάλω τα μάτια.
Χωρίς πολύ σκέψη του πετάω το τσαντάκι της Ελευθερίας, το οποίο περνάει ξυστά από το κεφάλι του.
<< Πας καλα κοπέλα μου?! Θα με χτύπαγε!>>
    Αντρια << Αυτό ήθελα, να χτυπήσω την ηληθια κεφάλα σου, αλλά γαμωτο αστοχισα. >> λέω και τον νευριάζω.
Κάνει απειλητικά βήματα κατά πάνω μου και με κολλάει στον τοίχο.
    Μαρίνος << Ξέρεις πόσο μου την σπας ?!>> είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, μια ανάσα απόσταση.
   Αντρια << Οχι...>> λέω σαν ψίθυρο.
   Μαρίνος << Βασανιστικά πολύ...>> λέει πριν με φιλήσει.
Εγώ αμέσως ανταποκρινομαι πράγμα που δεν του ξέφυγε

   Αντρια << Μαρίνο.. >> Ξεφυσαω μέσα στο φιλί μας
   Μαρίνος << Σςςς...>> λέει πριν με ξανά φιλήσει.
<< Σε Θέλω... Δικιά μου... Έστω για ένα βράδυ. >> λέει και με κοιτάει στα μάτια. Ξέρω πως νιώθει γιατί το ίδιο νιώθω κι εγώ αυτή την στιγμή.
Θέλω να την ζήσω...
Πρώτη φορά και με αυτόν.

Δεν σταματάμε να φιλιομαστε και με τραβάει πάνω του πατώντας προς τα πίσω και ξαφνικά με ανεβάζει πάνω στο γραφείο.

Πολύ σύντομα είχαν βγει και τα ρούχα μας και είχαμε γίνει ένα πάνω στον καναπέ της Ελευθερίας....

~ Το πρωί...

    Ελευθερία <<Αντρια?! Μαρίνο?!>> ακούω αλλά είμαι πολύ κουρασμένη για να σηκωθώ
    Αντρια << Τι?! Ποιος?!>> λέω χωρίς να ανοίξω τα μάτια μου
   Μαρίνος << Ρε παιδιά λίγη ησυχία πρωινιατικα. >> ακούω από δίπλα μου αυτή την φορά.
Τι έχει γίνει ?!
Οπα... Ο Μαρίνος, εμείς, ο καναπές...
    Ελευθερία << Πάνω και οι δύο τώρα! >> φωνάζει και πεταγομαστε πάνω. Χριστέ μου ρεζίλι!
Αρχίζουμε να ντυνομαστε.
    Μαρίνος << Να σου εξηγήσω.. >>
    Ελευθερία << Δε χρειάζεται... Απλά... Απλά ντυθείτε... >> μας λέει και γυρίζει πλάτη
    Γιώργος << Ελευθερία ?!>>

Οχι...όχι όχι όχι...
Ας μην είναι ο αδελφός μου..
Ας μην είναι ο αδελφός μου....

    Ελευθερία << Ντυθείτε γρήγορα θα πάρω τον Γιώργο και θα φύγουμε...>> το μόνο που μπόρεσα να συγκρατησω από τα λόγια της αφού η ταχυκαρδία δεν με αφήνει.
Η Ελευθερία κλείνει την πόρτα πίσω της και μένουνε οι δύο μας να ντυνομαστε αθόρυβα.

    Μαρίνος<< Ωχ... Θέλει να μπει μέσα... >>
    Αντρια << Τι?! Τι θα κάνουμε τώρα?!>>
    Μαρίνος << Κρύψου! Γρήγορα... >> λέει και με σπρώχνει στην ντουλάπα που έχει η Ελευθερία στον τοίχο.
Σπρώχνει την ντουλάπα, να μην ακουμπάει στον τοίχο και μπαίνουμε από πίσω.
Παναγιτσα μου σώσε μας και σου υπόσχομαι θα έρθω εγώ να σου ανάψω μια λαμπάδα...
    Μαρίνος << Τι κάνεις ?!>> ψιθυρίζει και του κάνω τον σταυρό μου για να καταλάβει.

Η Ελευθερία και ο Γιώργος αρχίζουν τα δικά τους... Έλεος...
Ε δεν θα δω τον αδελφό μου επί το έργον... Αυτό πάρα πάει...
Ξεπροβάλλω λίγο το κεφάλι μου και της κάνω νόημα.
Τελικά έφυγαν και η Ελευθερία μας άφησε κλειδιά για να κλείσουμε
Ουφ! Ευτυχώς γλιτώσαμε...

Πλέον ντυμένοι και οι δύο, βγαίνουμε από την ντουλάπα και κοιταζομαστε αμήχανα.

     Μαρίνος << Αντρια εμείς χθες... Εσύ δηλαδή ήσουν.... Γιατί χθες... >> λέει χωρίς να ολοκληρώσει μια πρόταση
    Αντρια << Επειδή το ήθελα... Το ήθελα πολύ... >> τον διακόπτω
    Μαρίνος <<Αντρια... >> Ξεφυσαει και με πλησιάζει
<< Και εγώ το ήθελα και το ξέρεις... Απλά είμαι κολλητός του Γιώργου... Του μεγάλου αδελφού σου... >> χαϊδεύει το μάγουλο μου
<< Και έκανα τα πάντα για να μείνω μακριά σου... >>
     Αντρια << Και εγώ τα πάντα για να είμαι στα πόδια σου...>> λέω και γελάμε.
    Μαρίνος << Ναι... >> με φιλάει πεταχτά
<< Αντρια... Αντρια... Περίμενε...
Δεν μπορώ... >> τραβιέται
    Αντρια << Τι εννοείς ?!>>
    Μαρίνος << Εννοώ ότι ο Γιώργος  ειναι κολλητός μου και δεν γουστάρω να κάνω κάτι πίσω από την πλάτη του
Είδες πριν κρυβόμασταν... >>
     Αντρια << Ωραία και τι θες να κάνουμε ?!>> ρωτάω φοβούμενη την απάντηση του και έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
     Μαρίνος << Δεν ξέρω γαμωτο... Δεν ξέρω!>> λέει και με αγκαλιάζει.

Γειαααα

Λοιπόν είχα κάτι παρακλήσεις για το τι έγινε στο Αντρινο...
( Αντρια ~ Μαρίνος)

Και είπα να μάθουμε τι έγινε και εκει...

Και είδαμε...
Παρά τρίχα γλιτωσανε τα παιδιά...
Αλλά για πόσο ?!

~ Kisses Bitches ❤ ~