2 βδομάδες μετά...

Ελευθερία

   Έχουν περάσει 2 βδομάδες...
Με τον Γιώργο τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο.
Είμαστε συνέχεια μαζί, πολλές φορές μένει σπίτι μου, και έχει έρθει πολύ κοντά με την Μαριλια.
Νομίζω ότι σιγα - σιγα είναι καιρός να της μιλήσουμε.

       Μπαίνω στο αμάξι μου με κατεύθυνση το γραφείο του Γιώργου.
Εγώ έχω ένα κενό για καμιά ωρίτσα, η μικρή είναι στην μάνα μου και νομίζω ότι και ο Γιώργος μπορεί να κάνει διάλυμα για φαγητό.
Έτσι και θα τον δω και θα έχουμε χρόνο για να μιλήσουμε.

      Παρκάρω και πάω στην πολυκατοικία όπου είναι τα γραφεία του πάτερα του Γιώργου.
Για την ακρίβεια είναι ολος ο 2ος όροφος δικός του, και ο Γιώργος δουλεύει εκεί έναν μήνα σχεδόν μέχρι να γίνει καλά ο πατέρας του.

       Βγαίνω από το ασανσέρ και πάω κατευθείαν στο γραφείο του,  αφού πλέον τον ξέρω τον δρόμο.

      Ελευθερία << Γειά σου Κατερίνα>> χαιρεταω την δικηγόρο στο δίπλα γραφείο
      Κατερίνα << Επ Γειά...Τι κάνεις?!>>
      Ελευθερία << Καλά,  ήρθα να πάρω τον Γιώργο για φαγητό >>
      Κατερίνα<< Καλά κάνεις,  στο γραφείο του είναι..  Δεν έχει βγει όλη μέρα.>> λέει και φεύγω.

     Ανοίγω την πόρτα και... Βλέπω τον Γιώργο αγκαλιά με την Χρυσά..!

Δεν το πιστεύω...
Όχι - Όχι... Αυτή την σκηνή την έχω ξανά ζήσει και ήταν αρκετά επώδυνο την πρώτη φορά.

     Ελευθερία << Γιώργο ?!>> λέω με δυσκολία συγκρατοντας τα δάκρυα μου.
Γυρίζουν και οι δύο να με κοιτάξουν, και την σπρώχνει μακριά του.
     Γιώργος << Ελευθερία.. Δεν.. Δεν είναι αυτό που νομίζεις.. >> λέει και με πλησιάζει
Από τα λόγια του μου πέφτει η τσάντα...
Δεν είναι αυτό που νομίζω ?! Αυτό είχε πει και τότε...

     Η Χρύσα πίσω του,  είναι ακουμπισμένη στο γραφείο και μας κοιτάει χαμογελώντας για το κατόρθωμα της.

     Ελευθερία << Δεν θέλω να ξέρω!
Δεν θέλω να Σε ξέρω! >> φωνάζω και με δάκρυα στα μάτια αρχίζω να τρέχω μέχρι το αυτοκίνητο μου.
Ευτυχώς που τα κλειδιά τα είχα βάλει την τσέπη.

      Αρχίζω να οδηγώ,  χωρίς προορισμό... Δεν με νοιάζει που θα με βγάλει απλά θέλω να φύγω μακριά του.
Απότομα παρκάρω και ξεσπάω.
Κοιτάω γύρω μου για να δω που είμαι...
Έχω φτάσει στο πάρκο....

Ξεφυσαω και κατεβαίνω...

Γιατί γαμωτο πάλι αυτή μπροστά μου?!
Γιατί να μην μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι με τον Γιώργο...

Γιατί διάλεξε πάλι εκείνη...?!

Γιώργος

         Χρυσά << Γειά σου Γιώργο.. >> ακούω και σηκώνω το κεφάλι μου.
Η Χρύσα ?!
      Γιώργος<< Τι θες εσύ εδώ ?! >> ρωτάω απότομα.
     Χρυσά << Ο έλα Γιώργο μην είσαι αγενής με μια παλιά φίλη.. >> λέει ναζιάρικα.
Κλείνει την πόρτα πίσω της και πλησιάζει.
     Γιώργος << Δεν είμαστε φίλοι...>>  λέω ξερά.
    Χρύσα << Εγώ θυμάμαι ότι πριν φύγεις είχαμε κάνει ένα ριγιουνιον>>
Καλά η κοπέλα έχει πολύ θράσος.
     Γιώργος << Άκουσε να σου πω..>> χτυπάω το χέρι μου στο γραφείο και σηκώνομαι όρθιος.
<< Δεν ξέρω πως τα κατάφερες τότε αλλά δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου γι' αυτό φύγε! >> φωνάζω αλλά η τύπισσα δεν παίρνει από λόγια. Σηκώνομαι πάνω και την τραβάω από το χέρι,  σέρνοντας την προς την πόρτα.
<< Φύγε και μην σε ξανά δω μπροστά μου.>> φωνάζω.
Με μια απότομη κίνηση με γυρίζει και με αγκαλιάζει.

      Ελευθερία << Γιώργο ?!>> ακούω την ελευθερία και γυρίζω και την βλέπω στην πόρτα
Όχι γαμωτο!
Αμέσως σπρώχνω της Χρύσα μακριά μου και προσπαθώ να πλησιάσω την Ελευθερία για να της εξηγήσω
     Γιώργος << Ελευθερία...  Δεν... Δεν είναι αυτό που νομίζεις >> μπράβο αυτό που λένε όλοι όσοι έχουν κάνει την μαλακια. Της πέφτει η τσάντα από τα χέρια και αρχίζει να κλαίει βουβα.
      Ελευθερία << Δεν θέλω να ξέρω!  Δεν θέλω να Σε ξέρω! >> μου φωνάζει και τρέχει να φύγει.
Σκατα!
Τρέχω πίσω της να την προλάβω αλλά έχει ήδη κατέβει κάτω.

        Γυρίζω στο γραφείο μου και βλέπω την Χρύσα να κάθεται στην καρέκλα.
       Χρύσα << Ευτυχώς που έφυγε να μας αφήσει και στην ησυχία μας >> σχολιάζει.
Αυτή την φορά δεν είμαι καθόλου επιεικής μαζί της.
Χωρίς να μιλήσω, πάω και την τραβάω βίαια από την καρέκλα.

     Γιώργος << Θα σου πω ένα πράγμα και βάλτο καλά στο μυαλό σου.
Μείνε μακριά από την Ελευθερία και μένα γιατί στο υπόσχομαι ότι θα σε καταστρέψω αν ξανά ανακατευτείς.>> λέω θυμωμένα και αυτή έχει παγώσει και με κοιτάει.
Την σπρώχνω έξω, της πετάω και το τσαντάκι της,  και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Γαμωτο!
Που μπορεί να έχει πάει τώρα ?!

Βάζω ένα ποτήρι ουίσκι και σοριαζομαι στον καναπέ του γραφείου.

   Ελπίζω να με αφήσει να της μιλήσω και να τα βρούμε.

Ξαφνικά ακούγεται ένα κινητό να χτυπάει και σίγουρα δεν είναι το δικό μου...

Κοιτάω τριγύρω και παρατηρώ την τσάντα της Ελευθερίας.
Σωστά της έπεσε πριν...

Πάω κοντά και την πιάνω.
Βρίσκω τι κινητό της...  Να το σηκώσω ?!
Λέει " χορός Μαριλιας " περίεργο

    
     Γιώργος<< Παρακαλώ ?!>>
     ?!<< Ναι γεια σας..  Εε η Ελευθερία?!>> ακούγεται μια αγχωμένη φωνή..
    Γιώργος << Δεν μπορεί τώρα πείτε μου εμένα... >>
    ?!<< Εεε δεν νομίζω...ξέρετε μπορείτε να την ειδοποιησεται ?! Είναι επείγον..  Για την μικρή πείτε της..>> την μικρή ?!
     Γιώργος << Πείτε μου εμένα...  Έγινε κάτι στην Μαριλια ?!>>Η μικρή!
     ?!<< Εεε... Δεν είναι καλά...  Παραπονιέται ότι πονάει πολύ η κοιλίτσα της και...>> Μόλις την ακούω κάτι μέσα μου σπάει... Η σκέψη ότι έπαθε κάτι με τρέλανε.
     Γιώργος<< Σε 2 λεπτά είμαι εκεί.. >> λέω και το κλείνω.
Αμέσως βγαίνω έξω και τρέχω στην σχολή χορού.
Αν πάθει κάτι δεν θα το αντέξω...  Αλλά πιο πολύ η Ελευθερία, η οποία θα τρελαθεί από την αγωνία της.

     Μπαίνω στο αμάξι και τρέχω σαν τρελός,  ενώ ταυτόχρονα τηλεφωνώ στην Πενυ και της λέω να βρει την Ελευθερία και να της πει για την μικρή.

       Παρκάρω και τρέχω μέσα.

     ?!<< Γειά σας...>> λέει μια κοπέλα
     Γιώργος<< Για την Μαριλια ήρθα... Που είναι.. >>
     ?!<< Εεε μέσα..  Ποιος είστε ?!>>
     Γιώργος<< Ο πατέρας της!>> λέω και η κοπέλα μένει με ανοιχτό το στόμα
     ?!<< Εεε... Με συγχωρείτε αλλά..  Ξέρετε η κ.Ελευθερια δεν...>>
      Γιώργος<< Κοιτάξτε ήρθα να πάρω το παιδί μου γι' αυτό πείτε μου που είναι! >> φωνάζω και αναπηδά.
Γνέφει και με οδηγεί σε ένα γράφειο.

Στην εικόνα της Μαριλιας, κουλουριασμενη στον καναπέ να κλαίει,  η καρδιά μου σφίγγεται.
Τρέχω,  γονατίζω δίπλα της,  και την αγκαλιάζω. 
     

        Μαριλια<< Γιώργο μου ήρθες.. >> προφέρει μέσα από το κλάμα της με δυσκολία.
        Γιώργος << Ηρέμησε πριγκίπισσα,  εγώ είμαι εδώ..  Όλα θα πάνε καλά.. >> της σκουπίζω το πρόσωπο και καταλαβαίνω ότι έχει πυρετό.
Γυρνάω και κοιτάω την κοπέλα..
       ?!<< Πριν από 10 λεπτά άρχισε να κλαίει και να λέει ότι πονάει η κοιλιά της και τότε άρχισε να της ανεβαίνει και ο πυρετός... Έχει 38,5>> με ειδοποιεί η κοπέλα.
      Γιώργος << Ευχαριστώ...  Λοιπόν πριγκίπισσα θα πάμε στο νοσοκομείο. Θα σε σηκώσω σιγά σιγά στην αγκαλιά μου και θα σε πάω στο αυτοκίνητο μου.. Θέλω να είσαι ψύχραιμη... Εντάξει ?!>> της λέω
Ας είναι αυτή ψύχραιμη γιατί εγώ τρέμω μέσα μου.
Μου γνέφει και τυλίγει τα χεράκια της στον λαιμό μου και την σηκώνω πάνω
      ?!<< Η Κ.Ελευθερια.. >>
      Γιώργος<< Θα την ειδοποιήσω εγώ να έρθει κατευθείαν στο νοσοκομείο που θα την πάω>> λέω και φεύγω για το αμάξι μου.
Βάζω προσεκτικά την μικρή να ξαπλώσει στο πίσω κάθισμα και ξεκινάω σφαίρα για το νοσοκομείο..

Γειαααα....

Ρε εγινε πανικός πάλι...

Εμφανίστηκε η Χρύσα...
Η Ελευθερία άφαντη...
Και η μικρή στο νοσοκομείο...

Περιμένω σχόλια...

Ξέρω είναι λίγο μικρό αλλά δεν έχω πολύ χρόνο και με τόσα διαβασματα ούτε έμπνευση...

Θέλω να ενημερώσω ότι τα κεφάλαια θα αραιώσουν...
Λυπάμαι αλλά δεν προλαβαίνω :(

~ Kisses Bitches ❤ ~