Αμέλια

Απογοήτευση!

Ένα συναίσθημα που ριζώνει βαθιά μέσα σου και σε εμποδίζει να προχωρήσεις...Σε κρατά δέσμιο στις επιταγές της ζωής .

Είναι εκεί που παραιτείσαι απ΄ όλους και απ' όλα και απλά...ζεις...

Ένα συναίσθημα τόσο οδυνηρό μα τόσο γνώριμο...

Στον αντίποδα βρίσκεται η ελπίδα!

Εκείνο το μικρό κεράκι που σιγοκαίει παρόλο που έχει φτάσει στο τέλος του ...

Η φλόγα τρεμοπαίζει όπως και οι χτύποι της καρδιάς .

Γιατί ακόμα κι αν αρχίζεις να απογοητεύεσαι πάντα θα υπάρχει αυτό το κεράκι που θα συνεχίσει να σιγοκαίει μέσα σου μέχρι την τελευταία στιγμή.

Μέχρι την στιγμή που η φλόγα θα σβήσει ολοκληρωτικά και σκοτάδι θα απλωθεί στα βάθη της ψυχής σου...

Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα βιώνω κι εγώ τις τελευταίες μέρες... Έχω αρχίσει να απογοητεύομαι μα παράλληλα έχω μια μικρή ελπίδα ότι θα επιστρέψει σε εμένα. 

Ετοιμάζομαι για ένα ακόμη χειρουργείο  και παράλληλα σκέφτομαι όλα όσα έχουν γίνει από τότε που ήρθα εδώ.

Μέσα σε λίγο καιρό απέκτησα τον αδερφό μου, την ευκαιρία να εξασκήσω το επάγγελμα των ονείρων μου, την δυνατότητα να πραγματοποιήσω την υπόσχεση μου σε εκείνον !

Και φυσικά μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναδώ τον πρίγκιπα μου....

Έφτασα μπροστά από το χειρουργικό κρεβάτι και κοίταξα τον αδερφό μου που μου χαμογελούσε περήφανος. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχα σημειώσει σπουδαία πρόοδο στα χειρουργεία . Πλέον δεν εκτελούσα απλώς χρέη βοηθού αλλά συνέβαλα σημαντικά στις εγχειρήσεις χάρις τον γλυκό μου Ορέστη που μου έδωσε την ευκαιρία να αποδείξω τις ικανότητες μου. Πήρα την θέση μου απέναντι του και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα όπως πριν από κάθε χειρουργείο ξεκίνησα να κάνω την τομή στην καρδιά.

Κάθε κίνησή μου και μια σκέψη !

Χιλιάδες ερωτήσεις υπήρχαν στο μυαλό μου;

Γιατί δεν έχει έρθει μια εβδομάδα στο νοσοκομείο ;

Γιατί δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου;

Γιατί με αποφεύγει;

Γιατί;

Τις σκέψεις μου διέκοψε ο αδερφός μου που με κοιτούσε χαμογελαστός .

"Αν θέλεις να μάθεις κάτι ρωτά με "μου είπε και μου χαμογέλασε πονηρά . Εγώ τον κοίταξα θυμωμένη και συνέχισα να κάνω αυτό που ήξερα καλύτερα.

Να χειρουργώ...

"Δεν έχω να ρωτήσω κάτι . Εξάλλου μου έδωσε την απάντηση του εκείνη την ημέρα . Ήταν ξεκάθαρος ακόμη κι αν μου είπε πως απλά θέλει χρόνο." ψιθύρισα πιο πολύ στον εαυτό μου έχοντας εστιασμένα τα μάτια μου στην καρδιά που χτυπούσε ρυθμικά στα χέρια μου . Τον άκουσα να ξεφυσά όμως δεν του έδωσα περισσότερο σημασία.

"Νίκη δώσε μου τον σφιγκτήρα ."ζήτησα από την νοσοκόμα η οποία με κοίταξε υποτιμητικά . Την θυμώνουν αυτήν. Την είχα γνωρίσει την πρώτη ημέρα και όχι με τον καλύτερο τρόπο....

"Δεν είσαι γιατρός για να μου δίνεις διαταγές . Είσαι απλά μαθητευόμενη και εγώ μόνο τους γιατρούς ακούω. "μου είπε με απαξιωτικό βλέμμα και εγώ ένιωσα να θυμώνω ανεξέλεγκτα. Είδα στο βλέμμα του Ορέστη ότι ήθελε να επέμβει όμως με μια μου μάτια τον σταμάτησα .

Μπορούσα πλέον να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και αυτό χάρις εκείνον....

Όλα σε εκείνον τα χρωστάω !

"Πρώτον η δουλειά σου είναι να βοηθάς στα χειρουργεία . Δεύτερον μπορεί να είμαι μαθητευόμενη όμως δεν παύω να είμαι χειρουργός και ανώτερη σου . Δεν σου ζητάω να με σέβεσαι, καθώς αυτό είναι αυτονόητο όπως σε σέβομαι κι εγώ . Το μόνο που θα σου ζητήσω είναι να κάνεις την δουλειά σου . Γι' αυτό και μόνο  είσαι εδώ! Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό." της είπα με ήρεμη φωνή και την είδα να θυμώνει περισσότερο όμως δεν με ένοιαζε πλέον. Μου έδωσε τον σφιγκτήρα και εγώ συνέχισα την δουλειά μου μέχρι που άκουσα ξανά την φωνή της.

" Κύριε  Ορέστη , έμαθα ότι το ζουζουνάκι μου είναι άρρωστο . Έχετε τα κλειδιά από το σπίτι του να του κάνω έκπληξη ;" Ρώτησε εκείνη γλυκά και εγώ σήκωσα το βλέμμα μου ξαφνιασμένη και κοίταξα αμέσως τον Ορέστη ο οποίος όμως προσπαθούσε να με αποφύγει.

" Τον Άρη εννοείς; Δεν είναι άρρωστος . Απλά έχει πάρει άδεια ."της είπα εγώ μπερδεμένη και γύρισε το υποτιμητικό της βλέμμα πάνω μου .

"Αμέλια φαίνεται ότι δεν έχεις πληροφορηθεί καλά . Ο Άρης έχει πάρει άδεια γιατί είναι άρρωστος . Εγώ η ίδια του έδωσα τις εξετάσεις του μόλις βγήκαν. Μάλλον.... Κάποιος θα θέλει την ησυχία του .."μου ψιθύρισε εκείνη και με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο .

Τα λόγια της με είχαν αναστατώσει ...

Ο Άρης άρρωστος ;

Και μάλιστα μου έλεγαν όλοι ψέματα;

Γιατί;

Δεν με ήθελε δίπλα του;

Κοίταξα τον Ορέστη πληγωμένη και εκείνος με κοίταξε απολογητικά .

"Αμέλια δεν χρειάζεται να ανησυχείς . Απλά είναι κουρασμένος. Γι'αυτό και έλαβε την άδεια που δικαιούταν . Δεν ήθελε να σου πει κάτι για να μην σε τρομάξει . Μην σκεφτείς στιγμή ότι δεν σε ήθελε δίπλα του ."με συμβούλεψε ο αδερφός μου και άφησα μια ανάσα ανακούφισης .

Έχει δίκιο....

Δεν θα το έκανε ποτέ αυτό ο Άρης !

'' Εγώ πάντως ξέρω ότι κάποιος  που λέει ψέματα , προσπαθεί να αποφύγει καταστάσεις.'' άκουσα την Νίκη να λέει πονηρά και αμέσως την κοίταξα .

Ο Άρης δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο...

Τουλάχιστον πριν μάθει την αλήθεια...

Για τώρα δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ..

Τα κάστανα της μάτια με κοιτούσαν με ευχαρίστηση . Έβλεπα ότι ένιωθε νικήτρια.

Εγώ όμως δεν ήμουν διατεθειμένη να παίξω το παιχνίδι της.

Όχι πια...

"Νίκη αρκετά . Μην ανακατεύεται σε ξένες υποθέσεις . Δεν σε αφορά η συγκεκριμένη συζήτηση . Μάθε επιτέλους την θέση σου ."την επέπληξε ο Ορέστης και εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι της ενώ με κοίταξε εχθρικά .

Δεν έδωσα παραπάνω σημασία.

Είχα κουραστεί πλέον...

Ήθελα μόνο την αλήθεια...

Όποια κι αν είναι...

Τρεις ώρες μετά το χειρουργείο είχε τελειώσει και εγώ κατευθυνόμουν προς την έξοδο του νοσοκομείου .  Από μακριά είδα τον Ορέστη στην αυλή να μιλάει στο κινητό αναστατωμένος . Τον πλησίασα και μόλις με είδε το έκλεισε . Έφτασα κοντά του και τον κοίταξα περιμένοντας μια απάντηση που όμως δεν ήρθε ποτέ .

" Αδερφούλα φεύγεις; Άντε καληνύχτα ."μου είπε αμήχανος και με αγκάλιασε χωρίς όμως να ανταποδώσω .

"Κι άλλα ψέματα Ορέστη; Δεν είπαμε ότι πλέον θα τα λέμε όλα; Έμαθες ότι είμαι αδερφή σου και μου είπες ότι θα με προστατεύεις . Δεν το κάνεις όμως όταν μου αποκρύβεις την αλήθεια ."του είπα με πληγωμένη φωνή χωρίς ωστόσο να δείχνω κανένα συναίσθημα στην έκφραση του προσώπου μου. Εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι μετανιωμένος .

" Δεν θέλω να σου λέω ψέματα Αμέλια . Όλα όσα σου είπα τα εννοούσα . Θα κάνω τα πάντα για να σε προστατεύσω .Από το οτιδήποτε μπορεί να σε πληγώσει ... Οπότε μην μου θυμώνεις ."μου ψιθύρισε ενώ μου χάιδεψε το μπράτσο δειλά  φοβούμενος την αντίδραση μου .

Μπορούσα να μάθω και μόνη μου την αλήθεια.

Και θα το έκανα ...

"Εντάξει λοιπόν. Θα την μάθω μόνη μου την αλήθεια...  Και μάλιστα αμέσως τώρα ."του είπα αποφασιστικά και έφυγα από κοντά του . Εκείνος έτρεχε από πίσω μου προσπαθώντας να με σταματήσει όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη .

Μπήκα στο αυτοκίνητο και πάτησα γκάζι με προορισμό το σπίτι του Άρη.

Θα μάθαινα την αλήθεια!

Ότι και να γινόταν...

Μόλις έφτασα στην μονοκατοικία του στάθηκα μπροστά στην πόρτα . Είχα έρθει ακόμη μια φορά εδώ . Τα συναισθήματα ανάμεικτα .... Είχα πολύ ωραίες αναμνήσεις εδώ .... Σε εκείνη την κούνια του κήπου ....

Σε εκείνη μου είπε πρώτη φορά ότι με αγαπάει ...

Ακόμα κι αν τότε ήταν ψέματα ...

Ξέρω όμως ότι κατά βάθος με αγαπούσε ήδη ...

Χτύπησα την πόρτα και περίμενα να μου ανοίξει . Ήξερα ότι με είχε δει.... Όμως δεν θα τα παρατούσα ... Θα επέμενα μέχρι να μου ανοίξει ...

Τελικά άκουσα το κλειδί να γυρίζει όμως ήρθα αντιμέτωπη με μια απρόσμενη εικόνα . Τον Άρη σε άθλια κατάσταση ....

Ήταν ταλαιπωρημένος . Τα όμορφα μάτια του είχαν μαύρους κύκλους ενώ το μυώδες σώμα του είχε αδυνατίσει . Τον κοίταξα ξαφνιασμένη όμως το βλέμμα του δεν άλλαξε.

Είχε το ίδιο σκληρό βλέμμα με τις πρώτες μέρες γνωριμίας μας....

Δεν μου άρεσε....

Γιατί αυτό ένα πράγμα σήμαινε...

Ότι πολεμούσε τον εαυτό του ...

" Τι θες εδώ Αμέλια; "Με ρώτησε με σοβαρό βλέμμα . Η βραχνή φωνή του έστειλε ρίγη σε όλο μου το κορμί . Είχα καιρό να την ακούσω και μου είχε λείψει .

Είχε γίνει πια ο εθισμός μου...

Είχα εθιστεί σε αυτόν...

"Ήρθα να δω πως είσαι . Μου έλειψες ."του είπα με τρυφερό βλέμμα και πέρασα μέσα στο σπίτι χωρίς να μου δώσει άδεια . Τον άκουσα να ξεφυσά όμως με ακολούθησε . Σταθήκαμε ο ένας απέναντι στον άλλο...

Μπλε στο πράσινο...

Αδιαφορία στην αγάπη....

Και εκεί κατάλαβα ότι φτάσαμε πάλι στην αρχή ...

"Δεν έπρεπε να έρθεις Αμέλια . Ήταν λάθος... Γύρνα στην ζωή σου! "μου είπε με σοβαρό βλέμμα και αναστατώθηκα στα λόγια του . Ωστόσο δεν θα τα παρατούσα τόσο εύκολα...

"Σου έδωσα τον χρόνο που μου ζήτησες για να συνειδητοποιήσεις την αλήθεια . Ήρθε όμως η στιγμή να μου ανακοινώσεις την απόφαση σου . Τι θα γίνει με εμάς; "Τον ρώτησα με μια ανάσα και τον είδα να αποφεύγει το βλέμμα μου.

" Δεν υπάρχει 'εμείς' πλέον Αμέλια . Δεν το βλέπεις ; Πάντα κάτι συμβαίνει ... Εμείς τελειώσαμε."μου είπε σοβαρός χωρίς ίχνος πόνου και τον κοίταξα σαστισμένη .....

Μόλις με είχε καταστρέψει ...

Συνεχίζεται....

Γειά σας!!
Παράξενη η συμπεριφορά των αγοριών.
Τι λέτε να έχει γίνει;
Τι έχει ο Άρης;
Θα χωρίσουν οριστικά πιστεύετε ;
Πώς θα αντιδράσει η Αμέλια;
Το επόμενο σύντομα !!