Αμέλια

Είχε περάσει μια εβδομάδα από την τελευταία μου συνάντηση με τον Άρη και ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στο νοσοκομείο. Μέσα σε μια εβδομάδα και εγώ είχα αλλάξει οριστικά . 

Ή τουλάχιστον προσπαθούσα!

Κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέπτη ενώ προσέθετα τις τελευταίες πινελιές στο μακιγιάζ μου . Κοίταξα την αντανάκλαση μου . Μπροστά μου έβλεπα μια κοπέλα διαφορετική . Με κοιτούσε με ένα γλυκό χαμόγελο . Με είχε μαγέψει. Τα μαλλιά της κυματιστές μπούκλες που δημιουργούσαν ένα κόκκινο χείμαρρο. Την κοίταξα στα μάτια και ένιωσα μια ασφάλεια . Την είδα να με χαιρετά και να μου χαμογελά. Αμέσως της χαμογέλασα κι εγώ . Και εκεί κατάλαβα πλέον ότι δεν ήμουν μόνη μου ....

Είχα τον εαυτό μου σύμμαχο στις δύσκολες στιγμές.....

Μια ώρα μετά και εγώ διέσχιζα τις πόρτες του νοσοκομείου . Οι γόβες μου ηχούσαν σε κάθε μου βήμα, ενώ τα μαλλιά μου ανέμιζαν. Το βήμα μου σταθερό ...δυναμικό . Το πρόσωπο μου εξέπεμπε μια σοβαρότητα. Στο τέλος του διαδρόμου είδα τον Άρη να συνομιλεί με τον Ορέστη . Κανένας τους δεν με είχε δει ακόμη όμως είχα σκοπό να κάνω σύντομα αισθητή την παρουσία μου .

Ξαφνικά ο Άρης γύρισε και με κοίταξε . Το πρόσωπο του ταλαιπωρημένο . Φανέρωνε αϋπνία ενώ τα γένια μερικών ημερών συμπλήρωναν την εικόνα αυτή . Δεν με ένοιαζε όμως πλέον . Για μένα δεν είχε καμία αξία . Το βλέμμα του έκπληκτο . Κοιτούσε την όψη μου χωρίς να μπορεί να το πιστέψει ενώ ο Ορέστης δίπλα του μου χαμογέλασε φωτεινά .

Έκανα μερικά βήματα ακόμα και τους πλησίασα. Τους κοίταξα με το επαγγελματικό μου βλέμμα .

"Καλημέρα κύριοι . Επέστρεψα από την άδεια μου και είμαι πλέον έτοιμη να ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου "τους είπα με σοβαρό τόνο χωρίς να επιτρέπω οικειότητες. Το βλέμμα του Άρη ακόμη κατοικούσε πάνω μου .

Χάιδευε κάθε πόντο του κορμιού μου όπως ποτέ ο ίδιος δεν έκανε ....

Γιατί πολύ απλά δεν με ήθελε ...

" Αμέλια γλυκιά μου είσαι πανέμορφη όπως πάντα . Καλώς ήρθες! "μου είπε ο Ορέστης χαμογελαστός και του ανταπέδωσα το χαμόγελο . Έριξα μια ματιά στον Άρη και διέκρινα την ανησυχία στο βλέμμα του . Δεν έδωσα παραπάνω σημασία και εστίασα
εξ 'ολοκλήρου την προσοχή μου στον Ορέστη.

" Φαντάζομαι μάθατε για τις αλλαγές έτσι; Ορέστη είσαι έτοιμος να με διδάξεις ;"τον ρώτησα με ένα χαμόγελο ενώ έβλεπα τον Άρη να αλλάζει έκφραση .

"Ανυπομονώ . Είμαι σίγουρος ότι θα συνεργαστούμε άψογα" μου έκλεισε το μάτι ενώ πέρασε το χέρι του στους ώμους μου .

" Αμέλια δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Όχι! Εγώ ήμουν ο καθοδηγητής σου ."άκουσα τον Άρη να λέει πανικοβλημένος . Του έδωσα ένα άκρως αυστηρό βλέμμα και δίπλωσα τα χέρια μου στο στήθος .

"Λυπάμαι πολύ κύριε Κομνηνέ αλλά δεν μπορείτε να με εμποδίσετε . Ο διευθυντής συμφώνησε . Οπότε χάρηκα που σας γνώρισα και σας ευχαριστώ για τις πολύτιμες εμπειρίες που δεν μου δώσατε "του είπα χαμογελαστά ενώ έβλεπα τον θυμό του να επιστρέφει . Για μια στιγμή τα μάτια του με μαγνήτισαν και με οδήγησαν σε όμορφες αναμνήσεις όμως δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να επηρεαστεί για ακόμα μια φορά .

" Μωρό μου άσε με να σου εξηγήσω . Έχεις δίκιο να είσαι θυμωμένη όμως αν με αφήσεις να σου εξηγήσω τον λόγο για τον οποίο το έκανα αυτό θα καταλάβεις . Τα συναισθήματα μου άλλαξαν. Πίστεψέ ξανά σε εμάς. Σε παρακαλώ! "το απελπισμένο του βλέμμα προσπαθούσε να με πείσει όμως ο πόνος ήταν εκεί ,άγρυπνος φρουρός για να μου υπενθυμίζει ότι όλα όσα έζησα ήταν ψέματα.

Γιατί αυτός ο άνθρωπος που τώρα στέκονταν μπροστά μου και με παρακαλούσε για συγχώρεση, δεν μου είχε προσφέρει τίποτα περισσότερο από ψέματα. 

Ψέματα, παντού ψέματα!

"Θα σας παρακαλούσα κύριε Κομνηνέ να μην χρησιμοποιείτε χαρακτηρισμούς προς το πρόσωπο μου . Ό,τι έγινε μεταξύ μας ανήκει στο παρελθόν. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω καμία αλήθεια . Μάλιστα με αφήνει παντελώς αδιάφορη. Τώρα  με συγχωρείτε, αλλά πρέπει να ξεκινήσω την εκπαίδευση μου. Την πραγματική αυτή την φορά! "του είπα δυναμικά και αφού έκανα νόημα στον  Ορέστη, προχώρησα αφήνοντας τον πίσω σαστισμένο και πληγωμένο από την συμπεριφορά μου .

Δεν με ένοιαζε όμως πλέον .....
Είχα γίνει μια καταστροφική γυναίκα!

____________________

''Και δηλαδή δεν του μιλάς καθόλου φιλενάδα; '' με ρώτησε η Εβελίνα έκπληκτη και εγώ απλά κούνησα τους ώμους μου αδιάφορα . Ήπια λίγο από τον καφέ μου και το βλέμμα μου έτρεξε γύρω μας . Λίγα τραπέζια πιο μακριά εντόπισα τον Άρη να με κοιτάζει συνέχεια με θλιμμένο βλέμμα και τον Ορέστη από δίπλα να το απολαμβάνει . Δεν έδωσα παραπάνω σημασία και γύρισα το βλέμμα μου στην φίλη μου.

''Σου το είπα και χθες . Ο Άρης για εμένα έχει τελειώσει. Με αφήνει αδιάφορη η συμπεριφορά του. Γι΄αυτό και ζήτησα να αλλάξουμε γιατρούς. Σε έχει κουράσει πολύ έτσι;'' την ρώτησα αγχωμένη και σταύρωσα τα πόδια μου με αποτέλεσμα το βλέμμα του Άρη να κολλήσει εκεί. Στριφογύρισα τα μάτια από αγανάκτηση και άκουσα το γέλιο της Εβελίνας να ηχεί σαν μελωδία στα αυτιά μου .

''Τον κάνεις να τρέχει από πίσω σου σήμερα. Δεν μπορώ να πω ότι τον λυπάμαι όμως. Δεν με δυσκολεύει καθόλου, αν εξαιρέσεις όλες τις φορές που προσπάθησε να με πείσει να του μιλήσω για εσένα. Είχε πλάκα όμως. Πρώτη φορά βλέπω τον τρανό Άρη να παρακαλεί για μια γυναίκα.'' μου είπε χαμογελαστά ενώ έριξε μια ματιά στον Άρη που περνούσε τυχαία από δίπλα μου . Εγώ δεν τον κοίταξα ούτε στιγμή .

 καλά.... 

Ίσως λίγο κρυφά!

''Δεν το κάνει γιατί με θέλει Εβελίνα. Φοβάται για την καριέρα του. Θα γίνει μεγάλο σκάνδαλο αν μαθευτεί ότι ο Άρης Κομνηνός προσπάθησε να παραπλανήσει μια μαθητευόμενη του. Επιπλέον φοβάται ότι θα αρχίσω να συμμετέχω στα χειρουργεία . Αυτό όμως δεν μπορεί να το αποτρέψει πλέον. Η Αμέλια που τον ακολουθούσε πειθήνια πέθανε και την θέση της πήρε μια άλλη. Αυτό ακριβώς δεν του αρέσει .'' της είπα σοβαρά και εκείνη με κοίταξε με ένα λυπηρό βλέμμα.

'' Κοριτσάκι μου... Ξέρω πως δεν θες να μιλάμε γι΄αυτό το θέμα, αλλά δεν πιστεύω ότι συνεχίζει τα ψέματα. Τις μέρες που έλειπες ερχόταν πάντα σε κακή κατάσταση . Άυπνος και ταλαιπωρημένος. Ο Ορέστης μου έλεγε ότι τον μάζευε συνέχεια από τα μπαρ. Έπινε για εσένα Αμέλια . Το μετάνιωσε! '' μου είπε εκείνη με διστακτικό βλέμμα και εγώ γέλασα ειρωνικά. Τον ξανακοίταξα και είδα ότι με κοιτούσε ήδη. Του έριξα ένα αυστηρό βλέμμα και κατέβασε το κεφάλι.

Τώρα είναι πολύ αργά για μετάνοια Άρη!

'' Δεν ήταν έτσι για εμένα Εβελίνα. Απλά δεν μπορεί να δεχτεί την ήττα του. Είναι πληγωμένος ο εγωισμός του. Αν με ήθελε έστω και λίγο δεν θα είχε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο . Θα προσπαθούσε να με ξανακερδίσει με επιχειρήματα, όχι με τις γελοιότητες που κάνει τώρα .'' της είπα σοβαρά και ένιωσα την καρέκλα δίπλα μου να τραβιέται . Γύρισα το βλέμμα μου και είδα έναν χαμογελαστό Άρη να έχει πλησιάσει το πρόσωπο μου σε απόσταση αναπνοής.

Το χαμόγελο του μου έκοψε την ανάσα....

Είχε ακόμη την ίδια επιρροή πάνω μου και αυτό με εξόργιζε. 

Δεν τον ήθελα πλέον κοντά μου!

''Βρε βρε τα κορίτσια... Τι τύχη να βρεθούμε στο ίδιο μέρος ;'' είπε με έκπληκτο βλέμμα και τον κοίταξα ειρωνικά. Το πρόσωπο του ακόμα κοντά στο δικό μου . Με κοιτούσε με τα πανέμορφα του μάτια..

πράσινο στο μπλε....

αδιαφορία στην ελπίδα...

Και κάπως έτσι αλλάζουν οι ρόλοι.... 

Γιατί η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει!

''Ναι μεγάλη μεγάλη τύχη να βρεθούμε στο κυλικείο του νοσοκομείου .Αυτό δεν είναι τύχη Άρη , ατυχία είναι .''του είπα με ξινό ύφος και άκουσα τα παιδιά να γελάνε . Για λίγα λεπτά είδα τα χαρακτηριστικά του να αγριεύουν όμως σύντομα επέστρεψε στο χαζοχαρούμενο ύφος του.

''Βρε κοριτσάκι μου γιατί μου μιλάς έτσι; Αφού κι εσύ με θέλεις... Είμαι μαλάκας.. Το παραδέχομαι.. Σου ζητάω συγνώμη. Μπορούμε τώρα να τα ξαναβρούμε;'' με ρώτησε γλυκά ενώ άγγιξε με τα χείλη του τα δικά μου . Ένιωθα την ανάσα του πάνω στον πρόσωπο μου και τρελαινόμουν. Τάραζε κάθε κύτταρο του κορμιού μου και δεν ήθελα ... Φοβόμουν ότι θα πιστέψω πάλι τα ψέματα του. Ότι θα γίνω έρμαιο των επιθυμιών του και θα πληγωθώ ....

Το πρόσωπο μου είχε αλλάξει έκφραση.

 Πλέον ένιωθα πόνο.

''Όχι Άρη.. Μην έχεις ελπίδες. Εμείς τελειώσαμε την στιγμή που αποφάσισες να με κοροϊδέψεις. Καθένας από εμάς πρέπει να ζει με τις συνέπειες των πράξεων του. Έτσι πρέπει να κάνεις και εσύ τώρα . Και δεν στο λέω από κακία . Απλά ήρθε η στιγμή να κοιτάξω κι εγώ τον εαυτό μου . Ελπίζω να ευτυχίσεις κάποια στιγμή στην ζωή σου. '' του είπα με πόνο στην φωνή μου και αφού του άφησα ένα ανεπαίσθητο χάδι στο μάγουλο, σηκώθηκα από την καρέκλα. Τα παιδιά μας κοιτούσαν θλιμμένα. Έριξα το βλέμμα μου στον Άρη και μάτωσε η καρδιά μου με το στενοχωρημένο βλέμμα  του. Τα μάτια του γυάλιζαν και αν δεν ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα ορκιζόμουν ότι δάκρυσε.. Αλλά αυτό αποκλείεται ...

Γύρισα το βλέμμα μου αλλού καθώς τα δάκρυα απειλούσαν να βγουν από τα μάτια μου . Κοίταξα τον Ορέστη και εκείνος αμέσως σηκώθηκε .

'' Αμέλια έχουμε χειρουργείο πρέπει να φύγουμε'' μου είπε διστακτικά ενώ με έπιασε από το μπράτσο και ευχαρίστησα για ακόμη μια φορά από μέσα μου που έχω τόσο καλούς φίλους.

Το τελευταίο που αντίκρυσα καθώς έβγαινα από την πόρτα ήταν το βλέμμα του Άρη να με παρακαλεί να αλλάξω γνώμη...

'Ήταν όμως πολύ αργά !

Γιατί και το τελευταίο δάκρυ είχε πέσει στο κενό...

Καλησπέρα !!
Τι κάνετε;
Σήμερα βγήκαν οι βαθμοί των πανελληνίων ;
Πώς γράψατε;
Ελπίζω να περνάτε στις επιλογές σας !!
Πώς βλέπετε τον Άρη ;
Έχει μετανιώσει πραγματικά;
Εγκρίνετε την στάση της Αμέλιας;
Το συγκεκριμένο βιβλίο θα είναι πιο συναισθηματικό ,διότι όταν τα έγραφα ήμουν ιδιαίτερα φορτισμένη .
Ελπίζω να μην σας κουράσει !!
Φιλάκια !!