Κάθε άνθρωπος καλείται στην ζωή του να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις...

Μπορεί να πονέσει...

Μπορεί να ζήσει με μια απώλεια...

Αναγκάζεται να ζει με αυτή...

Δεν του έχει δώσει η μοίρα άλλη επιλογή . Άλλωστε αυτό δεν πιστεύουν πολλοί ότι είμαστε;

Μαριονέτες στα χέρια της μοίρας και εκείνη μας κινεί με βάση τις διαθέσεις της..

Με μια σημαντική λεπτομέρεια όμως...

Καθοριστικό ρόλο διαδραματίζουν και οι δικές μας κινήσεις....

Εμείς είμαστε εκείνοι που με τις πράξεις μας θα καθοδηγήσουμε την ζωή μας..

Εμείς είμαστε εκείνοι που κάνουμε λάθη αλλά ταυτόχρονα μπορούμε με μια κίνηση να γίνουμε ευτυχισμένοι...

Το σημαντικό είναι να μην παραιτηθείς .Να επιμένεις κάθε μέρα ξανά και ξανά μέχρι να δημιουργήσεις την ζωή που έχεις φανταστεί.Αυτή την ιδανική ζωή φανταζόμουν κι εγώ όλα αυτά τα χρόνια και τελικά κατέληξα να ζω μόνο όταν ακούω την ανάσα του αγαπημένου μου...

Εκείνος είναι που καθορίζει την ζωή μου..

Μόλις σταματήσει η αναπνοή του θα σταματήσει και η καρδιά μου...

Γιατί είμαστε ένα..

Και τώρα που τον βλέπω σε ένα κρεβάτι ξαπλωμένο πονάω...

     Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και εκείνος ακόμα δεν έχει ξυπνήσει.Κάθε μέρα πηγαίνω και του μιλάω, τον παρακαλάω να ξυπνήσει . Μόνο αυτό ζητάω...

Μετά θα τον αφήσω ήσυχο...

Υπάρχουν φορές που του εξομολογούμαι την αγάπη μου για αυτόν και άλλες φορές  το μίσος που νιώθω γιατί με άφησε μόνη...

Για ακόμη μια φορά προτίμησε να φύγει μακριά μου...

Τελικά δεν ήμουν εγώ η δειλή στην ιστορία μας..

Εκείνος προτιμά να πεθάνει για να ζήσω ευτυχισμένη...

Πώς μπορεί όμως κάποιος να είναι ευτυχισμένος χωρίς την πνοή του;

Πώς μπορεί να επιβιώσει όταν η καρδιά του πάψει να χτυπά;

Φαντάζει αδύνατον...

Όπως και η ζωή μου μακριά του...

Για ακόμη μια φορά κάθομαι στην πολυθρόνα δίπλα του και τον κοιτάζω .  Λησμονώ τα όμορφα του μάτια που έχω να τα αντικρίσω εδώ και ένα μήνα... Τα χαρακτηριστικά του ήρεμα... Εμένα όμως αυτό με φοβίζει . Έπιασα το χέρι του και το έσφιξα. Πήρα μια ανάσα και ξεκίνησα να του μιλάω όπως συνηθίζω .

"Καλημέρα.... Ήρθα σήμερα και πάλι δεν είδα τα μάτια σου ... Πάλι δεν ξύπνησες.. Γιατί Άρη; Γιατί με τιμωρίες έτσι; Ένα μήνα αρνείσαι να ξυπνήσεις.... Ο καρκίνος έχει υποχωρήσει και είσαι υγιέστατος . Ακόμα όμως συνεχίζεις να είσαι σε κόμμα. Γιατί παραιτείσαι; Γιατί θέλεις να εγκαταλείψεις την ζωή και μαζί όλους τους ανθρώπους που αγαπάς; Γιατί; Δεν σκέφτεσαι κανέναν; Δεν σκέφτεσαι τον Ορέστη που νιώθει μόνος; Δεν σκέφτεσαι .... Εμένα.... Είμαι μισή χωρίς εσένα Άρη... Έχω πάψει να ζω φυσιολογικά... Και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι να αποφασίσεις να ξυπνήσεις.... Δεν μπορείς να φύγεις.... Όχι .. δεν θα το επιτρέψω.... Ακόμα κι αν αργήσεις θα ξυπνήσεις... Μ'ακούς.... ΞΥΠΝΑ..."φώναζα πλέον ενώ τον ταρακουνούσα όμως δεν έβλεπα καμία αντίδραση .  Από μακριά άκουγα την φωνή του Ορέστη όμως δεν έδωσα σημασία . Προσπαθούσε να με τραβήξει μακριά του .

Ακόμη κι ο ίδιος προσπαθεί να με απομακρύνει από κοντά του .

Ο Ορέστης με γύρισε και με ανάγκασε να τον κοιτάξω . Το βλέμμα του τρυφερό... Έβλεπε την ταλαιπωρία στο πρόσωπο μου .

"Κορίτσι μου ηρέμησε... Σε παρακαλώ .. έχεις γίνει σκιά του εαυτού σου... Δεν τρως... Δεν κοιμάσαι... Δεν ζεις .. ακόμα και τα χειρουργεία έχεις σταματήσει ... Ο Άρης έκανε την επιλογή του... Δεν θέλει να ξυπνήσει ... Έχει περάσει ένας μήνας... Δεν αντιδρά... Δεν θέλει να αντιδράσει... Δεν θέλω να ξαναδακρύσουν αυτά τα όμορφα μάτια σου."μου είπε τρυφερά και αμέσως ακούμπησα τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλα μου χωρίς να το έχω καταλάβει.

Τον κοιτούσα πληγωμένη ...

Γιατί μου το κάνει αυτό;

Γιατί;

"Γιατί με τιμωρεί έτσι Ορέστη; Εγώ τον αγαπάω... Όσες συμφορές  του έχω προκαλέσει στην ζωή του ήταν άθελά μου ... Εγώ ήθελα να είναι ευτυχισμένος... Μόνο αυτό..."του ψιθύρισα διαλυμένη από τα συναισθήματα που έκαιγαν την ψυχή μου ..

Αυτό το αδιάκοπο βάρος στο στήθος μου ...

"  Δεν σε τιμωρεί μάτια μου. Προφανώς θέλει να σε αφήσει να ζήσεις ελεύθερη και ευτυχισμένη . Τις μέρες που έπινε μου μίλησε... Μου είπε ότι νιώθει ένοχος... Ένιωθε ότι δεν σου αξίζει... Ένιωθε ότι ήταν λίγος για εσένα... Ήθελε να σε αφήσει να ζήσεις ευτυχισμένη.... Οπότε μην κατηγορείς πλέον τον εαυτό σου.... Έκανε την επιλογή του ... Το νοσοκομείο με πιέζει να τον αποσυνδέσουμε ... Δεν έχω δεχτεί ακόμα και ούτε πρόκειται να σκοτώσω τον αδερφό μου.  Σκέψου το όμως .... Αν ήθελε να ξυπνήσει θα το είχε κάνει ."μου μιλούσε με ήρεμη φωνή όμως τα λόγια του έστελναν κύματα πόνου στην καρδιά μου ...

Αμέσως κούνησα αρνητικά το κεφάλι ενώ ο πανικός επέστρεφε.

"Όχι.... Όχι...ΟΧΙ.... Δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψω να σκοτώσουν τον Άρη.... Θα έπρεπε να ντρέπονται και μόνο που το σκέφτηκαν ... Ο Άρης θα μείνει στην ζωή ακόμη και σε κόμμα... Το κατάλαβες; Δεν πρόκειται να είμαι εγώ αυτή που θα του κόψει το νήμα της ζωής..."του φώναζα ενώ προσπαθούσα να ελευθερωθώ από την αγκαλιά του.  Εκείνος προσπαθούσε να με συγκρατήσει ..

Το τοπίο άρχιζε να ξεθωριάζει...

Τα μάτια μου έχαναν το φως τους ....

Οι φωνές ακούγονταν ελάχιστα ...

Αδύναμη να αντισταθώ αφέθηκα στον σκοτάδι που με πολιορκούσε και έπεσα στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι του...

Εκεί που ανήκω ...

Λίγο πριν κλείσω τελείως τα μάτια μου άπλωσα το χέρι μου για να αγγίξω το χέρι του όμως δεν το κατάφερα...

Το σκοτάδι με τύλιξε και το φως μου δεν είναι εδώ να με σώσει....

--------------

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα τον χώρο γύρω μου. Σήκωσα το χερι μου και είδα να έχει συνδεδεμένα καλώδια .

Ο λαιμός μου πονούσε...

Η φωνή μου εγκλωβισμένη στα άδυτα του πόνου μου..

Το βλέμμα μου έπιασε τον Ορέστη στον καναπέ απέναντι που κοιμόταν. Το πρόσωπο του ανήσυχο και αμέσως ένιωσα τύψεις .

Εκείνη την στιγμή άνοιξε η πόρτα και τον ξύπνησε. Μόλις με είδε ξύπνια έτρεξε κοντά μου . Τον ακολούθησε ο γιατρός.

Ο αδερφός μου μου έπιασε τρυφερά το χέρι και μου το φίλησε.

"Λοιπόν... Πώς είσαι Αμέλια;"με ρώτησε ο συνάδελφος μου και εγώ του χαμογέλασα  κουρασμένα.

"Καλύτερα Κώστα ... Λίγο κουρασμένη βέβαια. Πότε μπορώ να φύγω;"τον ρώτησα ενώ προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι όμως ο Ορέστης με σταμάτησε . Κοίταξε τον Κώστα στα μάτια και ξεφύσηξε.

Ο Κώστας με κοίταξε και μου χαμογέλασε.

"Θα φύγεις Αμέλια όμως πρέπει να μιλήσουμε.  Λιποθύμησες απ' όσο θυμάσαι . Σου έκανα τις απαραίτητες εξετάσεις και έχω τα αποτελέσματα στα χέρια μου . Θα ήθελες να τα ακούσεις;"με ρώτησε αινιγματικά και εγώ τον κοίταξα μπερδεμένη.

"Από την κούραση είναι φαντάζομαι. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο λόγο. Το ξέρεις όμως ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το διορθώσω όσο ο Άρης είναι σε εκείνο το κρεβάτι.... Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου..."του είπα ενώ το βάρος επέστρεφε όσο σκεφτόμουν την μορφή του  .

Εκείνος μου χαμογέλασε και με κοίταξε με ένα βλέμμα που με προβλημάτισε .

"Θα πρέπει να φροντίζεις πλέον τον εαυτό σου γιατί πρέπει να σκεφτείς το παιδί σας. Άλλωστε αυτό θα ήθελε και εκείνος."μου είπε και ένιωσα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου...

Πρέπει να σκεφτείς το παιδί σου...

Αυτό θα ήθελε και αυτός...

Οι δυο αυτές φράσεις παίζουν συνέχεια στο μυαλό μου αδύναμη να τις κατανοήσω ...

Ένα παιδί....

Δικό μου και του Άρη...

Δεν μπορώ να το πιστέψω ...

Αμέσως έβαλα το χερι μου στην κοιλιά και κοίταξα τον Ορέστη που με κοιτούσε χαμογελαστός...

Πράσινο στο πράσινο...

Συγκίνηση στην συγκίνηση...

Χάιδεψα την κοιλιά μου τρυφερά...

Ένα πλάσμα μεγαλώνει εκεί μέσα με τα χαρακτηριστικά του Άρη μου...

Ένα δικό μας δημιούργημα ....

Και εκείνος δεν είναι εδώ ...

Δεν είναι εδώ να μου πιάσει το χέρι και να μου πει πως όλα θα πάνε καλά...

Δεν είναι εδώ να μου πει πως θα είμαστε ευτυχισμένοι...

Μου άφησε όμως το παιδί μας...

Καλησπέρα ! Ελπίζω όλοι να είστε καλά!

Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη για την καθυστέρηση!

Η Αμέλια απελπισμένη...

Ο Άρης πεισματάρης ...

και ένα παιδί που θα κληρονομήσει τα χαρακτηριστικά τους...

το ερώτημα είναι: θα γνωρίσει τον πατέρα του;

το επόμενο σύντομα!