Αμέλια 

Έχει περάσει ένας μήνας και η σχέση μου με τον Άρη είναι καταπληκτική. Είμαστε κάθε μέρα μαζί με εξαίρεση τα βράδια που δεν μπορώ να πάω σπίτι του επειδή μένει με την αδερφή του και θα νιώθει άβολα. Αντίθετα ,οι σχέσεις μου με την Εβελίνα έχουν ψυχρανθεί. Συνεχώς προσπαθεί να μου μιλήσει όμως δεν την αφήνω .Με πλήγωσε τόσο πολύ που δεν θέλει την ευτυχία μου . Και φυσικά αυτή δεν θα μπορούσε να ήταν παρά ο Άρης.

Είναι πάρα πολύ γλυκός και προστατευτικός μαζί μου αν και αισθάνομαι ότι κάτι τον κρατά σε απόσταση από εμένα. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω τι ακριβώς είναι....Αισθάνομαι ότι δεν μου δίνει ολοκληρωτικά την ψυχή του όπως ακριβώς του παραδόθηκα εγώ αλλά δεν πειράζει .Ξέρω ,ακόμα κι αν δεν μου το έχει πει, ότι με αγαπάει. Το μοναδικό μου παράπονο είναι ότι δεν με αφήνει να συμμετέχω σε χειρουργεία .Είναι για το καλό μου λέει.....Θα αποκτήσω περισσότερη πείρα στα επείγοντα .Όμως εγώ δεν είμαι ευχαριστημένη με την συγκεκριμένη κατάληξη αφού νιώθω ότι έχω εγκαταλείψει το όνειρο μου και έχω αθετήσει την υπόσχεση μου. Έτσι ,λοιπόν, πήρα την απόφαση να του μιλήσω  γι'αυτό και τον περίμενα στο γραφείο μας.

Μόλις μπήκε έσπευσα να τον φιλήσω όμως εκείνος με απομάκρυνε από πάνω του έχοντας παράλληλα υιοθετήσει ένα εκνευρισμένο βλέμμα.

<<Ρε Αμέλια δεν έχουμε πει ότι δεν θα με φιλάς όσο βρισκόμαστε στην δουλειά ;Μπορεί να μπει κανείς .>> η φωνή του χαμηλή αλλά αυστηρή . Με προσπέρασε και κάθισε στο γραφείο του.

<<Καλά συγνώμη. Πάντως ,εγώ δεν το θεωρώ κακό. Άλλωστε μόνο στο νοσοκομείο βρισκόμαστε. Θέλω να  μιλήσουμε>> του είπα αποφασιστικά προσπαθώντας να του αποσπάσω την προσοχή όμως εκείνος ήταν αφοσιωμένος στο κινητό του.

<<Μμμ για ποιο πράγμα ;Πάλι για την κακιά σου φίλη; Νόμιζα ότι το είχαμε λύσει αυτό το πρόβλημα>> είπε εκείνος αδιάφορος ενώ συνέχιζε να κοιτάζει το κινητό του. Εγώ μόρφασα λίγο στον χαρακτηρισμό που έδωσε στην Εβελίνα όμως δεν το σχολίασα.

<<Όχι .Θέλω να μιλήσουμε για...την συμμετοχή μου στα χειρουργεία >> Η φωνή μου φοβισμένη καθώς   παρατηρούσα το βλέμμα του να με κεραυνοβολεί.

<<Τα είπαμε αυτά .Δεν θα συμμετάσχεις ακόμα. Είναι για το καλό σου. Μην ακούσω ξανά για το συγκεκριμένο θέμα. >>μου είπε έντονα και μου γύρισε  την πλάτη ,έτοιμος να φύγει όμως δεν τον άφησα.

<<Εγώ δεν συμφωνώ >>ψιθύρισα δειλά και τον είδα να σταματά κάθε του κίνηση .

<<Τι είπες; >>μου είπε καθώς γυρνούσε προς την κατεύθυνση μου. Εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα έτοιμη για να υπερασπιστώ το όνειρο μου.

<<Είπα ότι δεν συμφωνώ. Άσχετα με την σχέση μας ,εγώ ήρθα στο νοσοκομείο για να κάνω πρακτική στα χειρουργεία  όμως εσύ δεν με αφήνεις .Με κρατάς μακριά από το όνειρο μου.>>

πράσινο στο μπλε....

ηρεμία στο θυμό...

Μια μάχη μεταξύ συναισθημάτων...Ποιος άραγε θα κέρδιζε;

<<Ώστε έτσι ε; Σε κρατώ μακριά από το όνειρό σου είπες; Σε εμποδίζω να πετύχεις; Μην ξεχνάς ότι εκτός από αγόρι σου είμαι και ανώτερος σου και πρέπει να με υπακούς. Δεν σε εμποδίζω Αμέλια. Σε προστατεύω από την αποτυχία ...Γιατί θα αποτύχεις...Αυτό είναι το μόνο σίγουρο>>μιλούσε με μίσος ολοκάθαρα στην φωνή του και εγώ τον κοίταξα σαστισμένη μα συνάμα και απογοητευμένη. Με απότομα βήματα απομακρύνθηκα  από κοντά του .Δεν τον αναγνώριζα.. Ξαφνικά από πρίγκιπας είχε μετατραπεί σε ένα αποκρουστικό τέρας που ήθελε μόνο το κακό μου.

<<Δεν μπορείς να λες τέτοια λόγια...Όχι....>>έλεγα συνέχεια αρνούμενη να δεχτώ την αλήθεια ενώ εκείνος γελούσε ειρωνικά.

<<Την αλήθεια λέω Αμέλια..Εγώ το μόνο που προσπαθώ να κάνω είναι να σε προστατέψω αλλά εσύ είσαι αχάριστη ...Ωραία λοιπόν.. Θέλεις να συμμετάσχεις σε χειρουργείο; Πολύ καλά. Ετοιμάσου λοιπόν για χειρουργείο ανευρύσματος θωρακικής αορτής το οποίο  θα το κάνεις μόνη σου '' μου είπε εκνευρισμένος και εγώ φοβήθηκα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο χειρουργείο και δεν θα τα κατάφερνα μόνη μου. Προσπάθησα να τον σταματήσω όμως ήδη ενημέρωνε τις νοσοκόμες .Με έπιασε σφιχτά από το χέρι και ξεκίνησε να με τραβάει μέχρι τα χειρουργεία όσο εγώ προσπαθούσα να αντισταθώ και να του αλλάξω γνώμη.

Οι νοσοκόμες μας ετοίμασαν και εκείνος με έσυρε μέχρι τον ασθενή ο οποίος ήταν ήδη ναρκωμένος. Ο Άρης πήρε το νυστέρι στο χέρι και το έτεινε με νεύρο προς την κατεύθυνσή μου. Εγώ τον κοιτούσα μόνο με φόβο.

<<Μην το κάνεις αυτό Άρη....>>τον παρακάλεσα με το βλέμμα μου ενώ παρατηρούσα τους νοσηλευτές γύρω μας να σχολιάζουν .Εκείνος κάθετος μου έβαλε το νυστέρι στο χέρι και απαίτησε  να ξεκινήσω την επέμβαση.

<<Εγώ δεν κάνω τίποτα ,απλά σου δίνω ίσες ευκαιρίες με τους άλλους ειδικευόμενους ...Αυτό δεν ήθελες; Ορίστε ,λοιπόν ,παύω να στέκομαι εμπόδιο στην καριέρα σου. Ξεκίνα το χειρουργείο τώρα...και στο λέω ως δάσκαλός σου>> με διέταξε ενώ με κοιτούσε με νόημα στα μάτια. Χαμήλωσα το κεφάλι για να μην δει το δάκρυ που έσταξε από τα μάτια μου και ετοιμάστηκα να κάνω την τομή όμως τα χέρια μου έτρεμαν.

Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν σαν σταγόνες  και εγώ ετοιμαζόμουν να κάνω το μεγαλύτερο λάθος στην ζωή μου..

.Ένα λάθος που θα αποτελούσε το τέλος της καριέρας μου...

Ένα λάθος που θα με έκανε να αθετήσω την υπόσχεση μου σε αυτόν...

να τον προδώσω και μαζί και τον εαυτό μου...

Γιατί δεν ξέρω κατά πόσο ,τελικά, αξίζει να εγκαταλείπεις τα όνειρα σου για κάποιον που ο ίδιος σε εμποδίζει να τα πραγματοποιήσεις...

Όποιος αξίζει....Φαίνεται από τις πράξεις του...

Πρώτη σταγόνα.!

Τα βλέμματα μας ενώθηκαν ...πράσινο στο μπλέ.....αγάπη στο μίσος...Γιατί αυτό εισέπραττα από το βλέμμα του ...μόνο...

Δεύτερη σταγόνα!

Οι λίγες καλές στιγμές που έχουμε περάσει μαζί περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου και συνειδητοποιούσα πώς όλα ήταν ένα καλοστημένο παραμύθι...

Το ποτήρι σχεδόν ξεχειλίζει!

Εγώ άρχισα  να αποκτώ δεύτερες σκέψεις για το αν αξίζει ο πρίγκιπας που στέκεται απέναντι μου και μου φωνάζει να ξεκινήσω κάτι που θα με  θέσει σε κίνδυνο και αυτός το γνωρίζει...

Και το ποτήρι ξεχείλισε .....

Το ίδιο και η καρδιά μου... Διότι ενώ ξέρω πλέον ότι δεν είναι όλα τόσο ιδανικά όσο φαίνονται είμαι αδύναμη να τον αφήσω. Γιατί εγώ τον αγάπησα ....από την πρώτη στιγμή...

Λίγες στιγμές πριν το νυστέρι σχίσει την σάρκα του ασθενή και ελευθερώσει το κόκκινο νέκταρ εισέβαλε στον θάλαμο ο Ορέστης .Αμέσως ένιωσα τεράστια ανακούφιση και σταμάτησα την κάθε μου κίνηση.

<<ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ. ΑΜΕΛΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ>>φώναξε προειμένου να με προλάβει και γυρίσαμε όλοι τα κεφάλια μας ξαφνιασμένοι.

<<Ορέστη μην ανακατεύεσαι με την ειδικευόμενη μου . Της δίνω αυτό που ζήτησε. Ισότητα...Αμέλια συνέχισε .ΤΩΡΑ>> έτριξε θυμωμένος τα δόντια όμως για ακόμα μια φορά τον διέκοψε ο Ορέστης.

<<ΌΧΙ...Δεν είσαι αντικειμενικός αυτή την στιγμή μα πάνω απ'όλα δεν σκέφτεσαι καθαρά.Θυσιάζεις μια ανθρώπινη ζωή και μια καριέρα για την αλαζονία σου και τον εγωισμό σου.Το χειρουργείο αυτό θα το κάνω εγώ έχοντας ως βοηθό βέβαια την Αμέλια και εσύ θα πάρεις άδεια για σήμερα ώστε να μπορέσεις να ελέγξεις τον θυμό σου και να επιστρέψεις πάλι στον επαγγελματισμό>>του αποκρίθηκε ο Ορέστης με δυναμική φωνή χωρίς να πτοείται ούτε στο ελάχιστο από την εξοργισμένη όψη του Άρη.

<<ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ >>φώναξε ο Άρης δυνατά και τον πλησίασε εξαγριωμένος.

<<Μπορώ Άρη . Και θα υπακούσεις γιατί αλλιώς θα αναφέρω το περιστατικό στον διευθυντή.Για εσένα το κάνω αδερφέ..΄Εχει θολώσει η κρίση σου .Είσαι έτοιμος να κάνεις ένα τεράστιο λάθος που θα κοστίσει και στους δύο ...Σε παρακαλώ πήγαινε σπίτι>> του είπε ο Ορέστης και αφού έριξε μια ματιά σε εμένα έφυγε από τον θάλαμο με αποτέλεσμα να πάρω μα βαθιά ανάσα ανακούφισης.

Ο Ορέστης γύρισε προς το μέρος μου και μου χαμογέλασε.

<<Όλα καλά.Μην αγχώνεσαι.Θα καταλάβει το λάθος του. Ετοιμάσου τώρα να αποκτήσεις γνώσεις από τον πολύτιμο σου καθηγητή>>μου τόνισε με τρυφερότητα και χαμόγελο και αφού του ανταπέδωσα ξεκινήσαμε αυτό το πολύωρο χειρουργείο .

---------------------------------------------------------

Πολλές ώρες  μετά το χειρουργείο τελείωσε και εμείς βγήκαμε από τον θάλαμο χαρούμενοι. Ο Ορέστης δίπλα μου με κοίταξε  με ένα τρυφερό χαμόγελο το οποίο αμέσως του ανταπέδωσα.Σταμάτησε μπροστά μου και με κοίταξε βαθιά στα μάτια.

<<Είσαι καλύτερα τώρα;>> με ρώτησε απαλά και εγώ τον κοίταξα με ένα πονεμένο βλέμμα. Εκείνος ξεφύσηξε προβληματισμένος .

<<Καλύτερα να μιλήσουμε έξω από το νοσοκομείο .Μπορεί κάποιος να μας ακούσει. Πάμε στην αυλή ;>>με ρώτησε και αφού έγνεψα καταφατικά περάσαμε τις πόρτες του νοσοκομείου.

Ο ουρανός μουντός...

Χρώματα γκρι και σκούρο μπλε έκαναν την εμφάνιση τους λόγω της περασμένης ώρας  κι όμως εμένα μου άρεσαν...

ένιωθα ότι το τοπίο εναρμονίζονταν τέλεια με την ψυχή μου...

Περπατήσαμε μέχρι το κοντινότερο παγκάκι .Ο καθένας αφοσιωμένος στις σκέψεις του...

<<Συγνώμη >> μου ψιθύρισε ο Ορέστης και γύρισα να τον κοιτάξω απορημένη.

<<Ήξερα ότι κάτι θα έκανε ..Φερόταν περίεργα.. Έπρεπε να σε προστατέψω. Γιατί για εμένα δεν είσαι απλώς μια ειδικευόμενη Αμέλια .Είσαι φίλη μου...>> μου ψιθύρισε και τον κοίταξα συγκινημένη.

<<Έπρεπε να είμαι πιο υποψιασμένη. Προχωρήσαμε πολύ γρήγορα ενώ γνωριζόμαστε πολύ λίγο. Όμως εγώ ...τον αγάπησα με όλη μου την καρδιά! Εκείνος μάλλον όχι ...Τουλάχιστον όχι αρκετά για να βάλει τον εγωισμό του πάνω από εμένα. Γιατί εγώ ήμουν και είμαι έτοιμη να παλέψω για εκείνον...Μάλωσα μέχρι και με την καλύτερη μου φίλη γι'αυτόν.Και εσύ δεν φταις  πουθενά. Έχεις ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και δεν μπορώ να σε βλέπω να κατηγορείς τον εαυτό σου...>>του είπα με άχρωμη φωνή ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. Με κοιτούσε με συμπόνια...Ήξερα όμως ότι δεν ήταν οίκτος αυτό που έβλεπα στα μάτια του  αλλά κάτι σαν αγάπη....Γνωριζόμαστε πολύ λίγο χρονικό διάστημα και  όμως αισθάνομαι μια μεγάλη οικειότητα μαζί του. Ξέρω ότι ακόμα κι αν κάνω κάτι κακό αυτός πάντα θα με στηρίζει..

πράσινο στο πράσινο..

αγάπη στην αγάπη...

αιφνιδιαστικά έπεσα στην αγκαλιά του...Εκείνος αμέσως με έσφιξε πάνω του και μου χάιδεψε τα μαλλιά....

<<Ευχαριστώ! Το είχα πολύ ανάγκη...>>του ψιθύρισα στο αυτί ενώ έκλεισα τα μάτια νιώθοντας αυτό το οικείο συναίσθημα τρυφερότητας να με διακατέχει.

<<Εγώ θα είμαι δίπλα σου. Ό,τι και να συμβεί...>>μου ψιθύρισε και αυτός πίσω και τον κοίταξα στα πράσινα του μάτια, όμοια με τα δικά μου , τα οποία εξέπεμπαν μια ανεξήγητη λάμψη.

Παλαμάκια ακούστηκαν και μας αιφνιδίασαν και τους δύο. Αμέσως γύρισα το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση του ήχου και μου κόπηκε η ανάσα.

<<Μπράβο....Η κοπέλα μου με τον κολλητό μου; Και ερχόμουν να σου ζητήσω συγνώμη>> είπε υποτιμητικά και με κοίταξε με θυμωμένο βλέμμα που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά...

Σταγόνες βροχής άρχισαν να χαϊδεύουν το πρόσωπο μου κι όμως τα βλέμματα μας δεν αποχωρίζονταν το ένα με το άλλο.

και εκεί κατάλαβα πώς είχα μπλέξει άσχημα......

Καλησπέρα !!!
Νέο κεφάλαιο με πολλές ανατροπές !! Τα επόμενα ακόμη περισσότερες !!
Πώς δικαιολογείτε την συμπεριφορά του Άρη;
Τι θεωρείτε ότι πρέπει να κάνει η Αμέλια ;
Περιμένω τα σχόλια σας με ανυπομονησία...
Ελπίζω να σας άρεσε !!