Αμέλια 

Ο ουρανός ξημέρωσε με εμένα να μην έχω κοιμηθεί ούτε λεπτό . Οι σκέψεις είχαν κατακλείσει το μυαλό μου....Τα χθεσινά του λόγια έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Έχουν αλλάξει πολλά και ταυτόχρονα τίποτα..... Έχω την αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει .

flashback

<<Άρη >> Η φωνή μου ψιθυριστή, αδύναμη να χαλάσει την σιωπή και δημιουργήσει τυφώνα. Γιατί κρίνοντας από το βλέμμα του αυτό θα γινόταν. Εκείνος με κοίταξε.. Δεν ξέρω αν με άκουσε ή το αισθάνθηκε αλλά γύρισε.. Το χειρότερο όμως ήταν το βλέμμα του! Κενό...Κανένα συναίσθημα δεν φανερώνονταν μέσα .Σαν όλα είχαν πεθάνει με την εικόνα που αντίκρισε.

<<Τι θες Αμέλια; Θα μου πεις ότι δεν είναι αυτό που νομίζω ; Τι πρωτότυπο ! '' μου είπε εκείνος σκληρά και ειρωνικά και ένιωσα λες και μόλις με είχαν χτυπήσει ....Γιατί κατάλαβα ότι δεν μου έχει καθόλου εμπιστοσύνη.

<<Άρη !Πρέπει να συζητήσουμε δεν νομίζεις; Έχουν γίνει τόσα πολλά αυτές τις ώρες .Για το μόνο όμως που μπορώ να σου εγγυηθώ είναι ότι δεν συμβαίνει τίποτα με τον Ορέστη>> Το βλέμμα μου εξέπεμπε μια σιγουριά  αλλά η φωνή μου παρέμενε ήρεμη . Προσπάθησα να τον πλησιάσω όμως εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω.

<<Αλήθεια Αμέλια; Και τότε γιατί ήσασταν αγκαλιασμένοι, σε παρηγορούσε να φανταστώ ;>> συνέχισε ειρωνικά ενώ μας κοιτούσε με ένα βλέμμα αηδίας.  

<<Άρη ...μην το κάνεις αυτό.Σε παρακαλώ..>>του ψιθύρισα ενώ με το βλέμμα μου τον παρακαλούσα να τα βρούμε. Όλες οι προηγούμενες μου σκέψεις είχαν φύγει. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μην τον χάσω .

<<Εγώ φταίω πάλι Αμέλια; Χα να φανταστείς ερχόμουν να σου ζητήσω συγνώμη για την συμπεριφορά μου...Γιατί δεν ...σου άξιζε...Και εσύ; Τι έκανες Αμέλια; Με έκανες να νιώθω για ακόμη μια φορά μαλάκας. Και όσο για εσένα Ορέστη ..λυπάμαι που σε θεωρούσα κολλητό μου.>> είπε σκληρά και στου δυο μας και έφυγε αφήνοντας με εμένα πίσω με δάκρυα στα μάτια και μια πληγή στην καρδιά που συνεχώς αιμορραγούσε....

--------------------------

Η συμπεριφορά του με προβλημάτισε. Μετά το τελευταίο περιστατικό ήμουν πεπεισμένη ότι βιαστήκαμε .Ότι δεν είχε κατασταλάξει ακόμη τι ένιωθε για εμένα...Όμως....χθές ,είδα στα μάτια του πόσο πληγώθηκε...Πόσο τον πόνεσε η εικόνα της κοπέλας του στην αγκαλιά του παιδικού του φίλου.

Κοιτούσα αφηρημένα από το παράθυρο του δωματίου μου όταν ένιωσα ένα απαλό χάδι στην πλάτη μου .Αμέσως γύρισα το κεφάλι μου και είδα την μαμά μου να μου χαμογελάει. Κάθισε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι .

<<Τι έχεις γλυκιά μου;>> με ρώτησε με την απαλή της φωνή και για λίγο έκλεισα τα μάτια βιώνοντας ξανά αναμνήσεις της εφηβικής μου ηλικίας....

<<Τίποτα μαμά .Όλα καλά>> είπα χωρίς να την κοιτάξω και την άκουσα να ξεφυσάει.

<<Αγάπη μου, μπορεί να νομίζεις ότι δεν σ'αγαπάμε αλλά δεν συμβαίνει πραγματικά αυτό. Σε έχουμε μέσα στην καρδιά μας και αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ και από κανέναν. Επομένως, μπορώ να καταλάβω πότε είσαι καλά και ότι σε βασανίζει....ένας έρωτας. >>μου ψιθύρισε και στην τελευταία της λέξη την κοίταξα ξαφνιασμένη, ωστόσο δεν απάντησα.

<<Μην με κοιτάζεις έτσι. Το βλέπω στα μάτια σου. Είσαι πληγωμένη μα πάνω από όλα προβληματισμένη. Γιατί νιώθεις ότι δεν πρέπει να τον αγαπάς ενώ εσύ κάνεις το αντίθετο .Κάνω λάθος; >>με ρώτησε με ένα χαμόγελο και εγώ έσκυψα το κεφάλι. Ένα δάκρυ έσταξε στο χέρι μου και αμέσως το σκούπισα.

<<Από την αντίδραση σου μάλλον είμαι σωστή. Θες  την γνώμη μου ; Ζήσε το μέχρι το τέλος αν τον αγαπάς κι ας πληγωθείς. Γιατί ακόμα και  αν σε πληγώσει ,θα σου έχει προσφέρει κάτι πολύ χρήσιμο...Την εμπειρία της ζωής... Έτσι αποκτάς μωρό μου την εμπειρία...μέσα από τα λάθη. Απλά αν πληγωθείς θα πρέπει να βρεις την δύναμη να το αποδεχθείς και να προχωρήσεις γιατί δεν είναι όλοι καλοί σε αυτόν τον κόσμο .Αν δεν δοκιμάσεις, δεν θα μάθεις. >>μου ψιθύρισε και με έκλεισε στην αγκαλιά της χωρίς εγώ όμως να ανταποκριθώ ,γεγονός που έφερε μια εφήμερη στενοχώρια στα μάτια της .

<<Συγνώμη!Συγνώμη που δεν ήμουν εύκολο παιδί. Σας προκαλούσα και συνεχίζω να σας προκαλώ πολλά προβλήματα. Μερικές φορές αναρωτιέμαι...μήπως θα έπρεπε να έχουν γίνει αλλιώς τα πράγματα ..>>της είπα ενώ είχα καρφωμένο το βλέμμα μου στον ουρανό.

<<Να θυμάσαι μωρό μου όλα για κάποιο λόγο γίνονται .Κάποια στιγμή θα καταλάβεις...Πήγαινε βρες τον τώρα >> μου είπε χαμογελαστά και έφυγε κλείνοντας την πόρτα .

για ακόμη μια φορά έμεινα μόνη με τις σκέψεις μου...

Ωστόσο, διαφορετικές από κάθε άλλη φορά..

Γιατί είχα αποφασίσει να το ζήσω όσο δύσκολο κι αν θα αποδειχθεί στην πορεία...

Τίποτα δεν πρόκειται να με σταματήσει...

------------------------------------------------------------------------

Διέσχιζα τον διάδρομο του νοσοκομείου με αποφασιστικό βήμα. Είχε έρθει η στιγμή να βάλω την ζωή μου σε μια τάξη. Έπρεπε να διορθώσω τα λάθη κάνοντας κάποιες συζητήσεις που τις είχα καθυστερήσει ....

Έφτασα έξω από το γραφείο και καθώς ετοιμαζόμουν να μπω διαπίστωσα ότι ακούγονταν φωνές από μέσα. Πάλεψα λίγο με τον εαυτό μου και τελικά κατέληξα ότι θα ήταν καλύτερο να ακούσω τι έλεγαν τα δυο πρόσωπα τα οποία μου ήταν αναμφισβήτητα γνωστά. 

<<Φίλε, το ξέρω ότι είσαι θυμωμένος αλλά με  την Αμέλια δεν συμβαίνει πραγματικά τίποτα. Την νιώθω σαν αδερφή μου και απλά δεν θέλω να πληγωθεί. Μόνο αυτό... τίποτα άλλο >>ακούστηκε η φωνή του Ορέστη και κατάλαβα ότι το θέμα συζήτησης ήταν το χθεσινό περιστατικό. 

<<Δεν με ενδιαφέρει η Αμέλια Ορέστη . Με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε.>>ακούστηκε ο Άρης πραγματικά αδιάφορος και ένιωσα μια στενοχώρια στα λόγια του.

<<Μην προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου Άρη για το αντίθετο .Σε ξέρω καλά... Και μπορώ να καταλάβω ότι χθες πληγώθηκες ,γιατί η Αμέλια σου θύμισε εκείνη έτσι; Ένιωσες το  ίδιο ακριβώς αίσθημα ..Το δηλητήριο της προδοσίας ..Δεν είναι όμως έτσι Άρη . Κάποια στιγμή πρέπει να το ξεπεράσεις... Ήσασταν παιδιά που να πάρει.. >>ανέβασε τον τόνο της φωνής του ο Ορέστης και εγώ ένιωσα πιο μπερδεμένη από ποτέ στα λόγια του. Το πρόσωπο του Άρη που φαινόταν από την χαραμάδα της πόρτας φανέρωνε τον προβληματισμό του. Τα μάτια του πρησμένα ,φανέρωναν την αυπνία του .

<<Δεν ξέρεις τίποτα .Φυσικά και δεν πληγώθηκα χθες. Απλώς πληγώθηκε ο εγωισμός μου .Και όσον αφορά για την άλλη ,την αγάπησα πραγματικά κι ας ήμουν μικρός και εκείνη με παράτησε. Εξαφανίστηκε με την μητέρα της χωρίς καμία εξήγηση και εγώ πληγώθηκα. >>είπε εκείνος με κατεβασμένο το κεφάλι και μπορούσα να διακρίνω το πόσο πληγωμένος παραμένει ακόμα μετά από τόσα χρόνια . 

<<Ναι αλλά η Αμέλια δεν έχει καμία σχέση με εκείνη .Μπορεί να έχουν το ίδιο όνομα αλλά είναι δυο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις Άρη. Την Αμέλια την ερωτεύτηκες...Όπως κι εκείνη. Και δεν έκανε τίποτα μαζί μου .>> του εξήγησε ο Ορέστης με ήρεμη φωνή και ο Άρης γέλασε ειρωνικά ,μπορούσες ωστόσο να διακρίνεις τον πόνο και τις τύψεις στο βλέμμα του.

<<Ερωτεύτηκα την Αμέλια εε; Γι 'αυτό της συμπεριφερόμουν έτσι από την πρώτη στιγμή; Νομίζεις άλλαξα τόσο γρήγορα συμπεριφορά; Θα σου πω εγώ. Όχι !Απλά ήθελα να την πληγώσω .. να την καταστρέψω !Όλα ήταν ένα κόλπο για να την εκδικηθώ γιατί...με έκανε να νιώθω αδύναμος ...Μου ξυπνούσε αισθήματα τα οποία άργησα να καταλάβω.Οπότε μην μου λες ότι την αγαπάω >>ακούστηκε νεκρική και ψυχρή η φωνή του Άρη και σε κάθε του λέξη ένιωθα να ματώνει η καρδιά μου . Δάκρυα κυλούσαν ασταμάτητα από τα μάτια μου ενώ ο εγκέφαλος μου αδυνατούσε να επεξεργαστεί όλα όσα είχε ακούσει .

Και εκεί ήταν που το ποτήρι ξεχείλισε πραγματικά...

Όπως και τα δάκρυα μου ..

Οι μάσκες είχαν πέσει ..

Τα ψέματα είχαν αποκαλυφθεί.. 

Το παραμύθι είχε καταστραφεί.. 

ο πρίγκιπας αποδείχθηκε ένα κακό τέρας που τελικά όχι μόνο δεν έσωσε την πριγκίπισσα αλλά την σκότωσε ..

Άνοιξα την πόρτα χωρίς να το συνειδητοποιήσω .Τα πρόσωπα τους με κοιτούσαν ξαφνιασμένα και ανήσυχα .

Ο Άρης σηκώθηκε όρθιος και προσπάθησε να με πλησιάσει όμως απομακρύνθηκα. Το βλέμμα μου κενό. Δεν ένιωθα τίποτα.... Ήμουν κενή.....

Ή μάλλον ένιωθα... Ένιωθα την προδοσία να τρυπάει τα κόκκαλα μου και να με διαλύει ολόκληρη.

Έβλεπα τον κόσμο μου να γκρεμίζεται και μαζί και την αγάπη μου.....

<<Συγχαρητήρια... Ευφυέστατο το σχέδιο σου . Πέτυχες αυτό που ήθελες.. Έδειξες για κόμη μια φορά ότι είσαι ανώτερος όλων σε αντίθεση με την χαζή και αφελής Αμέλια...>>του είπα ψυχρά και τον κοίταξα . Εκείνος όμως δεν με κοίταζε στα μάτια .Είχε σκυμμένο το κεφάλι ,αρνούνταν να με κοιτάξει...

<<Μην το κάνεις αυτό Αμέλια .Σε παρακαλώ>>ψιθύρισε ακόμα σκυμμένος και ενώ φανέρωνε πόνο η χροιά του εγώ δεν ένιωθα τίποτα πλέον μέσα μου... Ούτε αγάπη ..ούτε οίκτο....Τίποτα...

Όλα είχαν γίνει στάχτη......

<<Γιατί Άρη; Σε πονάει η αλήθεια; Ζεις τις συνέπειες του ψέματος που ο ίδιος έχτισες . Ένα καλοστημένο  παραμύθι στο οποίο ο πρίγκιπας σκοτώνει την πριγκίπισσα ..Γιατί και εσύ αυτό έκανες... Σκότωσες την Αμέλια... Πλέον θα είναι όλα διαφορετικά. Εγώ  θα είμαι διαφορετική!>>του είπα με ήρεμη φωνή και εκείνος με κοίταξε με ανήσυχο βλέμμα.

Ανησυχούσε γιατί έβλεπε ότι όντως δεν ένιωθα τίποτα πλέον.

Η στάχτη άρχισε να παρασύρεται από το ελαφρύ αεράκι.....

Κάθε κόκκος της έφευγε μακριά....

Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια . 

πράσινο στο μπλε......

απάθεια στην μετάνοια.... Μπορούσα να δω στα μάτια του το πόσο είχε μετανιώσει για τις πράξεις του... Όμως δεν με ένοιαζε πλέον.... Τίποτα δεν με ένοιαζε....

<<Αμέλια ...Άσε με να σου εξηγήσω ΄>>με παρακάλεσε όμως με μια μου κίνηση σταμάτησε να μιλάει. Ο Ορέστης καθόταν αμέτοχος ,μπορούσες όμως να διακρίνεις τον θυμό του στα πράσινα του μάτια που γυάλιζαν επικίνδυνα...

Δεν τους έδωσα παραπάνω σημασία .Προχώρησα με αργά βήματα προς το παράθυρο.

 Έβρεχε..

Όπως και μέσα μου...

Κεραυνοί έπεφταν ασταμάτητα ενώ η βροχή κυλούσε ελεύθερη στους δρόμους με την επιθυμία να τα παρασύρει όλα στο πέρασμα της ...

Έτσι ένιωθα κι εγώ...

<<Και να φανταστείς παραλίγο να καταστρέψω το όνειρο μου για εσένα .Το όνειρο που με τόσο κόπο έχτισα....Παραλίγο να αθετήσω την υπόσχεση μου στο μοναδικό άτομο που με αγάπησε πραγματικά. Τραγικό έτσι; Αυτός που θα με βοηθούσε να το πραγματοποιήσω προσπάθησε να με κάνει να αποτύχω ... Και όλα αυτά γιατί;  Για έναν ακόρεστο εγωισμό. Γι'αυτό δεν τα έκανες όλα; Μίλα >>του είπα σκληρά ενώ πλησίασα το πρόσωπο του. Εκείνος δεν με κοιτούσε . Τα μάτια του ακουμπούσαν οπουδήποτε εκτός από πάνω μου. 

<< Έχεις δίκιο στην αρχή έτσι ήταν αλλά μετά.... Όλα άλλαξαν ...Εγώ άλλαξα ..>>΄μου ψιθύρισε στο αυτί και προσπάθησε να με ακουμπήσει όμως για ακόμη μια φορά οι προσπάθειες ήταν μάταιες.

<< Μπορεί... Μόνο που τώρα άλλαξα κι εγώ>>του ψιθύρισα στο αυτί αλαζονικά και του άφησα ένα απαλό φιλί εκεί. 'Εβλεπα στα μάτια του πόσο πονούσε αλλά δεν με ένοιαζε.. Εμένα κανείς δεν με ρώτησε πόσο έχω πονέσει στην ζωή μου ...Κανείς...

Απότομα απομακρύνθηκα από δίπλα του και πλησίασα την πόρτα έτοιμη να φύγω ...

Γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα για τελευταία φορά.. Είχε γείρει στο γραφείο του και έπιανε το κεφάλι του ...

<<Από εδώ και πέρα είμαστε εχθροί Άρη ..Ετοιμάσου! Γιατί εγώ θα γίνω καλή χειρουργός και τότε θα με βρεις  απέναντι σου .Αντίο>>του είπα σκληρά και έφυγα από τον εφιάλτη μου ...

Όλα είχαν αλλάξει πλέον... 

Η πορεία είχε αλλάξει ...

Ο καθένας θα έπαιρνε αυτό που άξιζε...

Και οι τελευταίοι κόκκοι στάχτης πέταξαν μακριά ....

Τίποτα πλέον δεν θύμιζε την έκρηξη που είχε προηγηθεί...

Γιατί έμελλε να έρθει μια καινούργια ...

Πιο καταστροφική...

Γεια σας !!!
Πώς είστε;;;
Μάθαμε επιτέλους ποια ήταν η αιτία της ξαφνικής αλλαγής του Άρη ...
Είδαμε και την αντίδραση της Αμέλειας;
Πώς λέτε να εξελιχθούν τα πράγματα ;
Περιμένω τα σχόλια σας για τον Άρη που ξέρω ότι θα είναι πολύ καλά 😂.
Φιλάκια !