Αμέλια

Είχαν περάσει τρεις μέρες από την συζήτηση μας με τον Άρη κατά την οποία ειπώθηκαν πολλά .

Έγιναν αποκαλύψεις ...

Και θα γίνουν ακόμα περισσότερες...

Τρεις μέρες τώρα και ο Σταύρος μου τηλεφωνεί συνέχεια ...

Οι απειλές πολλές...

Καμιά όμως δεν με αγγίζει. Είμαι αποφασισμένη και τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει... Με απειλεί ότι θα πει όλη την αλήθεια στον Άρη .

Δεν ξέρει όμως ότι θα του την πω πρώτη εγώ...

Όλες αυτές τις μέρες το βλέμμα του Άρη διερευνητικό. Σαν να προσπαθεί να ψάξει μέσα στην ψυχή μου .

Κάθε φορά αποφεύγω με δυσκολία το βλέμμα του ...

Κάθε φορά προσπαθώ να αποφύγω και τους δύο για να μην αναγκαστώ να τους πονέσω με τα λόγια μου...

Μέχρι να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια πρέπει να μείνουν μακριά μου...

Για το καλό τους...

Μπήκα στο γραφείο μου και είδα έναν φάκελο στο πάτωμα ριγμένο . Περίεργη τον άνοιξα και είδα κάτι που με φόβισε.
Μια φωτογραφία μου με τα αγόρια από την παιδική μας ηλικία . Φαινόμασταν πολύ χαρούμενοι και αγαπημένοι .

Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου ..Αναμνήσεις έρχονταν συνεχώς στο μυαλό μου και με έκαναν να πονάω . Γιατί όλη η παιδική αθωότητα που είχαμε έχει χαθεί ...

Εξαιτίας του ...

Γύρισα την φωτογραφία και είδα ένα σημείωμα .

Την επόμενη φορά που θα με απειλήσεις και δεν θα με υπακούσεις αυτή η φωτογραφία θα πέσει σε λάθος χέρια αγαπημένη μου κόρη ... Πρόσεχε !

Τα χέρια μου έτρεμαν... Ο φόβος είχε φωλιάσει στην ψυχή μου μα πάνω απ' όλα κυριαρχούσε ο θυμός...

Ο θυμός για ένα άτομο που μου έχει καταστρέψει την ζωή ...

Μα ο χρόνος τελείωνε !

Όλοι θα έμπαιναν στην θέση τους ...

Ο χρόνος κυλούσε αντίστροφα .

Τρία...

Εκνευρισμένη βγήκα από το νοσοκομείο και ξεκίνησα με προορισμό την έπαυλη που αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους εφιάλτες μου ... Μόλις έφτασα κατευθύνθηκα προς τον κήπο .
Τα τακούνια μου ηχούσαν νευρικά σε κάθε μου βήμα . Φαινόταν ξεκάθαρα οι προθέσεις μου.

Ωστόσο κάποιοι δεν λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τις προειδοποιήσεις μου ...

Έφτασα ακριβώς μπροστά του και εκείνος με κοίταξε με ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο . Ήταν σαν να με περίμενε . Ήξερε ότι μόλις έβλεπα την φωτογραφία δεν θα δείλιαζα να τον αντιμετωπίσω .

Παλιά ίσως...

Τώρα όμως όχι...

"Καλώς την κορούλα μου" μου χαμογέλασε ειρωνικά και άνοιξε τα χέρια του για αγκαλιά .

"Μπορείς να μου πεις γιατί το έκανες αυτό; Τι θα γινόταν αν έπεφτε στα χέρια ξένων ή ακόμα χειρότερα στα δικά τους;  Εε; ΜΙΛΑ" του φώναξα έχοντας χάσει την ψυχραιμία μου και είδα το βλέμμα του να γυαλίζει . Το βλέμμα αυτό έχει στοιχειώσει τις νύχτες μου από μικρή ..

"Μα αυτό ακριβώς ήθελα καλή μου . Δεν θα ήταν πολύ ωραία έκπληξη να μάθαιναν επιτέλους ποια είσαι; Πιστεύω ότι θα το εκτιμούσε πολύ ο Άρης ."σηκώθηκε και στάθηκε απέναντι μου . Μιλούσε με ένα προσποιητό ενθουσιασμό που με αηδίαζε.

Πράσινο στο πράσινο...

Μίσος στο μίσος...

Απεχθάνομαι τον εαυτό μου που κληρονόμησα έστω το χρώμα των ματιών μου από εκείνον.

Δεν θέλω τίποτα που να με συνδέει μαζί του...

Δύο....

"Ώστε αυτό ήθελες ε; Ωραία μήπως τότε πρέπει να του πω ποιος με ανάγκασε να φύγω από εδώ; Μήπως θέλεις να του πω για τις ώρες που με βασάνιζες στο υπόγειο ; ΜΗΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΩ ΓΙΑ ΤΑ ΨΈΜΑΤΑ ΠΟΎ ΜΕ ΑΝΆΓΚΑΣΕΣ ΝΑ ΠΩ ΜΙΚΡΗ; Εε;; "Φώναζα πλέον ενώ τον κοιτούσα με καθαρό μίσος όπως άλλωστε και εκείνος...

Μόνο που εκείνος με κοιτούσε με αυτό τον τρόπο ακόμα κι όταν εγώ τον αγαπούσα ...

"Ωωω δεν θα το κάνεις μικρή ... Δεν είσαι τίποτα παραπάνω από μια άχρηστη που νομίζει ότι μπορεί να με χειρίζεται . Δεν θα πεις τίποτα αν δεν θέλεις να ξεκινήσω πάλι τις τιμωρίες σου."μου είπε με πονηρό χαμόγελο και εγώ τον κοίταξα αηδιασμένη ..

Δεν υπήρχε περίπτωση να επιτρέψω να με κακοποιήσει.

Αρκετά!

"Νομίζεις ότι με φοβίζεις έτσι; Έχω περάσει τόσα πολλά εξαιτίας σου που τίποτα πλέον δεν με φοβίζει . Τους απομάκρυνα για να μην τους λέω ψέματα . Τους απομάκρυνα για να μην είμαι αναγκασμένη να τους πονέσω ."του είπα με ειρωνεία και εκείνος με πλησίασε . Έπιασε τον λαιμό μου χωρίς όμως να με πνίγει . Συνέχιζα να τον κοιτάζω στα μάτια χωρίς να φοβάμαι.

"Είσαι τόσο μικρή Αμέλια . Κρύβεσαι πίσω από τους φόβους σου . Με μισείς κατά βάθος γιατί ξέρεις ότι θα γίνεις σαν εμένα . Είσαι ήδη ίδια με εμένα ."μου ψιθύρισε ενώ έσφιγγε λίγο τον λαιμό μου . Η ανάσα μου έβγαινε με δυσκολία όμως δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να νομίζει ότι νίκησε .

"Κάνεις λάθος . Δεν είμαι ίδια με εσένα . Εγώ δεν βίασα μια άτυχη κοπέλα ... Δεν έκανα παιδί μαζί της. ΔΕΝ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΑ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΑ ΜΑΤΙΆ ΤΟΎ ΠΑΙΔΙΟΎ ΣΑΣ. ΟΠΟΤΕ ΜΗΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΌΤΙ ΕΊΜΑΙ ΙΔΙΑ ΜΕ ΕΣΈΝΑ.." φώναξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει, ενώ εκείνος έσφιγγε τον λαιμό μου . Το βλέμμα του γεμάτο μίσος . Ξαφνικά με μια κίνηση απελευθερώνει τον λαιμό μου όμως δεν απομακρύνεται .

Ένα...

Η καταστροφή πλησίαζε και εγώ ήδη έβλεπα την φωτιά ...

" Δεν έφταιγα εγώ αλλά η μάνα σου που σε όλη της την ζωή μου αντιστεκόταν . Με απειλούσε ότι αν δεν σας κρατήσω στην έπαυλη θα πει όλη την αλήθεια στην οικογένειά μου ... Μου ζητούσε να σε αναγνωρίσω ως παιδί μου. Είχε μεγάλο στόμα και κάπως έπρεπε να κλείσει ."είπε ειρωνικά και αμέσως απομακρύνθηκα από κοντά του με ένα βλέμμα απέχθειας .

" Δεν είσαι άξιος να λέγεσαι άντρας ... Ανάγκασες ένα παιδάκι 6 ετών να λέει ψέματα στα αγαπημένα του πρόσωπα . Δεν με άφηνες να πω στον Ορέστη ότι είναι αδερφός μου . Ζούσα κάθε φορά τον ίδιο εφιάλτη. Τις τιμωρίες σου ...
Με ανάγκασες να σε δω να σκοτώνεις την μάνα μου και μετά με έστειλες σε ορφανοτροφείο χωρίς να προλάβω να αποχαιρετήσω τα παιδιά . Νόμιζαν ότι τα παράτησα εξαιτίας σου ... Όλα εξαιτίας σου "του είπα με μίσος ενώ τον κοιτούσα στα μάτια.

Όλα είχαν τελειώσει πια και θα το διαπίστωνε και εκείνος...

"Νομίζεις ότι τον Ορέστη θα τον ένοιαζε αν του έλεγες ότι ήσουν αδερφή του; Θέλεις να κάνεις μια δοκιμή να του πεις τώρα ; Θα σε μισήσει ... Θα σε απομακρύνουν από την ζωή τους γιατί είσαι ίδια με εμένα ."μου ψιθύρισε ενώ με κοιτούσε με ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο.

"Ό,τι και να κάνει πατέρα δεν μπορεί να σου μοιάσει.... Γιατί εσύ είσαι το τέρας στην ιστορία" Ακούστηκε μια φωνή και γυρίσαμε τα βλέμματα μας στον Ορέστη που στεκόταν μαζί με τον Άρη κοντά μας .

Και η έκρηξη μόλις άρχισε...

Έβλεπα στο βλέμμα του την έκπληξη και την απελπισία . Ένιωθε πανικό που όλα του τα εγκλήματα αποκαλύφθηκαν . Είδε το χαμόγελο που κοσμούσε το πρόσωπο μου και με κοίταξε με μίσος .

" Εσύ φταίς για όλα ... Εσύ τους είπες να έρθουν έτσι; ΣΕ ΜΙΣΩ ... Μήπως θέλεις να τους πούμε και για την παλιά σας γνωριμία;" Με ρώτησε ειρωνικά περιμένοντας να πανικοβληθώ όμως εγώ τον κοιτούσα ήρεμη ..

"Ξέρω ποια είναι η Αμέλια Σταύρο . Ήξερα εδώ και καιρό ότι είναι η ίδια . Λυπάμαι ."είπε ο Άρης με σκληρή φωνή ενώ δεν απομάκρυνε το βλέμμα του από πάνω του.

Γύρισε το βλέμμα του για λίγο σε εμένα και κούνησα το κεφάλι καταφατικά...

Επιτέλους ήξεραν...

Καλημέρα!!!
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε επιτέλους !!
Μάθαμε τι έγινε τελικά και η Αμέλια κατέληξε υιοθετημένη...
Τι έχετε να πείτε;
Πώς θα αντιδράσουν τα αγόρια τώρα που έμαθαν την αλήθεια;
Ήξερε πραγματικά ο Άρης ότι η Αμέλια ήταν το ίδιο πρόσωπο;
Αν ναι πως το κατάλαβε;
Ανατρεπτικό κεφάλαιο πιστεύω ...
Ελπίζω να σας άρεσε !!
Θέλω να σας ζητήσω συγνώμη για τυχόν λάθη αλλά δεν πρόλαβα να το διορθώσω . Έχω όμως σκοπό να κάνω μια ολική διόρθωση μόλις τελειώσει το βιβλίο.
Το επόμενο επίσης πολύ ανατρεπτικό..
Μείνετε συντονισμένοι!
Μην φύγει κανείς !