Καλησπέρα σας αστεράκια μου!! Μου έχετε λείψει όλοι πάρα πολύ αλλά έπρεπε να επιτύχω τον στόχο μου και αυτό δεν γινόταν σε συνδιασμό με πολλές δραστηριότητες. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω κατά πόσο πέτυχα αλλά θα δείξει σε κάποιες μέρες . Υπήρχε κανένας από εσάς που έδινε πανελλήνιες ;;; Τα πήγατε καλά;
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους  απέμειναν  και με περίμεναν έναν ολόκληρο χρόνο . Ήταν μια δύσκολη χρονιά από όλες τις απόψεις όμως θα προσπαθήσω να σας ανταμείψω με το νέο μου βιβλίο .Ελπίζω να σας αρέσει !!

________________________

Αμέλια

      Υπάρχουν κάποια άτομα στην ζωή μας που στέκονται βράχοι δίπλα μας και μας βοηθούν σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωή μας . Φίλοι ,οικογένεια ,σύντροφοι .. Άτομα που δεν διστάζουν να μαλώσουν μαζί σου προκειμένου να σε βοηθήσουν να απελευθερωθείς από τις ψευδαισθήσεις που σε αιχμαλωτίζουν. Αντίθετα, άτομα που επιδιώκουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον δεν έχουν καμία αξία και σύντομα αποβάλλονται από την ζωή σου .Γιατί όποιος  αξίζει μένει και  δεν φεύγει ποτέ, όσο  και να τον διώξεις εσύ.

<<Γλυκιά μου ξύπνα ,έχεις αργήσει στο νοσοκομείο >>άκουσα μέσα στον ύπνο μου την μαμά μου να φωνάζει και αμέσως πετάχτηκα από το κρεβάτι . Έριξα μια ματιά στο ρολόι και με τρόμο διαπίστωσα ότι σε μισή ώρα θα έπρεπε να βρίσκομαι στο Νοσοκομείο για την πρώτη μου μέρα στην δουλειά. Με την καρδιά μου να χτυπάει σε φρενήρεις ρυθμούς ετοιμάστηκα και κατέβηκα στην κουζίνα όπου είδα τους γονείς μου  αγκαλιασμένους να παίρνουν πρωινό μαζί με τον μικρό μου αδερφό και να γελάνε. Αμέσως ένα γνώριμο συναίσθημα με κατέκλυσε στην εικόνα τους .

Νοσταλγία και ίσως λίγο ζήλια....

Η ζεστασιά του φρεσκοκομμένου και αρωματισμένου καφέ αιωρούνταν στον αέρα.  Χάρισα από ένα φιλί στον καθένα  και έφυγα τρέχοντας προς την πόρτα.

<<Καλημέρα>> φώναξα χαρούμενη και πριν κλείσω την πόρτα μου φάνηκε ότι άκουσα την φωνή της μαμάς μου να μου εύχεται καλή επιτυχία.

<<Καλή αρχή γλυκιά μου>>

Χαμογέλασα στον εαυτό μου και έτρεξα μέχρι την στάση του λεωφορείου. Το ροζ μου φόρεμα ανέμιζε σε κάθε μου βήμα. Το βήμα μου φοβισμένο, πρόδιδε την συναισθηματική μου ανασφάλεια. Δεν ήξερα κατά πόσο ήμουν έτοιμη για να υλοποιήσω επιτέλους ένα όνειρο ζωής για εμένα, από το οποίο ένιωθα ότι κυριολεκτικά κρεμόμουν από μια κλωστή και όλα θα μπορούσαν να καταστραφούν.

Τελικά, κατάφερα να προλάβω το λεωφορείο λίγες μόνο στιγμές πριν αναχωρήσει . Μπήκα και κάθισα σε μια θέση αφήνοντας παράλληλα την ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα ενώ παρατηρούσα τους γύρω μου.

Πρόσωπα χαμογελαστά, πρόσωπα αγχωμένα...θλιμμένα... Όλα όμως με έναν κοινό στόχο .Να ολοκληρώσουν την ημέρα τους με επιτυχία !

Άλλωστε αυτό δεν είναι η ζωή;

Μια αδιάκοπη προσπάθεια να βελτιώσουμε την καθημερινότητα μας δημιουργώντας στόχους και όνειρα που πρέπει να πραγματοποιηθούν, ενώ παράλληλα αποκτούμε νέες εμπειρίες. Και εκεί είναι που συνειδητοποιούμε  ότι ο κύκλος της ζωής είναι αέναος...

Έριξα το βλέμμα μου  στο ρολόι και αντιλήφθηκα ότι μου απέμεναν 3 λεπτά...

3 λεπτά πριν την έκρηξη.... 

Άρχισα να τρέχω στους διαδρόμους με προορισμό την πτέρυγα της χειρουργικής . Τα αθλητικά  μου αντηχούσαν σε κάθε μου βήμα ενώ τα μαλλιά μου ανέμιζαν δημιουργώντας έναν πύρινο στρόβιλο.
Φτάνοντας στο τέλος του διαδρόμου  είδα φευγαλέα ένα ζευγάρι αγκαλιά πλαγιασμένο στον τοίχο. Η απόσταση μεταξύ τους ολοένα και μηδενιζόταν  με αποτέλεσμα να είναι ευδιάκριτη η συνέχεια. Ωστόσο δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ένιωθα μια δυσφορία σε αυτήν την εικόνα . Ένιωθα να μου κόβεται η ανάσα. Δεν έδωσα παραπάνω σημασία και συνέχισα τον δρόμο μου. Περνώντας όμως από δίπλα τους ,για κακή μου τύχη, παραπάτησα και έπεσα πάνω στον άντρα με αποτέλεσμα να τους διακόψω. Οι επόμενες στιγμές πέρασαν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου και αυτό γιατί ο άντρας γύρισε προς την κατεύθυνση μου.

Ο χρόνος σταμάτησε...
Το ίδιο και η ανάσα μου !
Κάθε τι που κινούταν γύρω μου δεν είχε καμία σημασία . Και αυτό γιατί μπροστά μου στεκόταν  ένας πανέμορφος πρίγκιπας. Ένας πρίγκιπας σαν αυτούς που μου έλεγε από μικρή η μαμά μου στα παραμύθια και που ακόμη και τώρα κρύβω βαθιά μέσα μου μια ελπίδα να υπάρχει και για εμένα ένας .
    Το όμορφο του πρόσωπο με τις κοφτές γωνίες και σε συνδιασμό με τα σπινθηροβόλα μπλέ  μάτια που σε καλούσαν να χαθείς μέσα τους διαμόρφωναν μια ξεχωριστή τελειότητα. Ωστόσο, μπόρεσα να παρατηρήσω και τον θυμό που καθρεφτιζόταν  μέσα τους.

<< Ωω! Συγνώμη>> η γλυκιά φωνή μου σε συνδυασμό με το φωτεινό μου χαμόγελο δεν είχε την επιθυμητή επίδραση πάνω του. Έτσι  συνέχισα να τρέχω προς το τέλος του διαδρόμου προσπαθώντας να αγνοήσω το θυμωμένο βλέμμα που με κάρφωνε αλύπητα . Με γρήγορα βήματα εισήλθα στην αίθουσα συσκέψεων και προς έκπληξη μου συνειδητοποίησα ότι είχα φτάσει εγκαίρως .
 
   Έψαξα με το βλέμμα μου την αίθουσα και βρήκα την Εβελίνα , πολύ καλή μου φίλη να κάθεται σε μια γωνιά με κάποια άλλα παιδιά. Την πλησίασα και μόλις με είδε μου χάρισε ένα από τα υπέροχα της χαμόγελα. Με έκλεισε στην ζεστή αγκαλιά της και μου ψιθύρισε

<<Φιλενάδα το πιστεύεις ; Κάνουμε ένα από τα όνειρα μας πραγματικότητα >>είπε κι εγώ την έσφιξα στην αγκαλιά μου και έκλεισα τα μάτια χαρούμενη που καταφέρνω να εκπληρώσω την υπόσχεση μου .

<<Ναι αγάπη μου επιτέλους αυτό που ονειρευόμασταν από μικρές γίνεται πραγματικότητα>>είπα και κοίταξα τους γιατρούς με χαμόγελο.

<<Εεε καλά εσύ έχεις να βρεις και τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο που λες από μικρή >>μου είπε με παιχνιδιάρικο τόνο όμως εγώ δεν της απάντησα αφού είχα κολλήσει το βλέμμα μου σε ένα συγκεκριμένο άτομο . Τον κοιτούσα μαγεμένη και ας ήξερα ότι δεν είχα το δικαίωμα.

<<Αν και μου φαίνεται ότι τελικά τον έχεις βρει >>συμπλήρωσε η Εβελίνα χαμογελώντας πονηρά όσο εγώ κοιτούσα ακόμα τον άντρα απέναντί μου . Τα γένια μερικών ημερών τον έκαναν ακόμα πιο άγριο  ενώ η στολή του προσέδιδε περισσότερη γοητεία . Αμέσως το μυαλό μου ταξίδεψε σε σκέψεις επικίνδυνες και ερωτικές όμως αμέσως τις έσβησα από το μυαλό μου γιατί δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση ένας τέτοιος άντρας και μάλιστα σε αυτή την ηλικία να κοιτάξει  κάποια ασήμαντη ειδικευόμενη σαν εμένα .

<<Ποιος είναι; Τον ξέρεις;>>Η ανυπομονησία μου ήταν εμφανής. Ένιωθα μια ανεξήγητη ανάγκη να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα για τον άνθρωπο που μου τράβηξε το ενδιαφέρον.  Εκείνη με κοίταξε πονηρά όμως πριν προλάβει να μου απαντήσει ακούσαμε τον διευθυντή του νοσοκομείου να μας καλεί κοντά του. Έτσι, κατευθυνθήκαμε στο κυκλικό τραπέζι και καθίσαμε μαζί σε κάποιες κενές θέσεις . Άφησα το τζιν μπουφάν μου στην καρέκλα και όταν σήκωσα το βλέμμα μου αντίκρισα δυο μπλε θάλασσες να βρίσκονται απέναντι μου και να με καρφώνουν αλύπητα .

Μπλε ενάντια στο πράσινο !

Δεν  υπήρχε καμία έκφραση στο πρόσωπο του και αυτό ήταν που με τρόμαζε περισσότερο. Αδυνατούσα να καταλάβω τις σκέψεις του . Και όμως, κατά έναν μαγικό τρόπο ένιωθα ότι ήξερα ακριβώς  τις κρυφές του σκέψεις.  Του  χαμογέλασα αμήχανα και έστρεψα το βλέμμα μου στον διευθυντή που ξεκίνησε την ομιλία του.

    Μετά από κάποια ώρα και αφού  μας είχε δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες, είχε έρθει η στιγμή που θα μας ανακοίνωναν τους γιατρούς που θα βρίσκονταν δίπλα μας για να μας βοηθήσουν στην καλύτερη εκπαίδευση . Έτσι, ξεκίνησε να λέει τα ονόματα των ειδικευόμενων και των γιατρών αντίστοιχα. Μέσα στον χώρο ήχησε το όνομα της Εβελίνας.  Και οι δυο κοιτάξαμε τον γιατρό που της έκλεισε το μάτι, ο οποίος θα γινόταν ο καθοδηγητής της . Εκείνη του χαμογέλασε ζεστά όμως δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω περισσότερο αφού εκείνη την στιγμή άκουσα τον διευθυντή να λέει το όνομα μου δείχνοντας παράλληλα τον πρίγκιπα απέναντι μου .

<<Αμέλια Παπασταύρου θα γίνεις βοηθός του εξαίρετου χειρουργού Άρη Κομνηνού>> είπε ο διευθυντής και εκείνη τη στιγμή ένιωσα να παγώνουν τα πάντα γύρω μου. Δεν μπορούσα να ακούσω πια ούτε τη φωνή του διευθυντή ,ούτε της φίλης μου που μου ψιθύριζε ότι θα ζήσω επιτέλους το παραμύθι μου . Είχα γίνει  έρμαιο δύο ματιών που με κοιτούσαν όλη αυτή την ώρα χωρίς κανένα συναίσθημα ,του φημισμένου χειρουργού Άρη Κομνηνού...του πρίγκιπα που κυριαρχεί στις σκέψεις μου την τελευταία ώρα και ήλπιζα να με απασχολήσει περισσότερο στην ζωή μου.

Πολλές φορές όμως η μοίρα σου κρύβει τόσες εκπλήξεις που αργείς να συνειδητοποιήσεις την πραγματικότητα .

Από  μικρή περίμενα τον πρίγκιπα του παραμυθιού που μου έλεγε η μαμά πριν κοιμηθώ χωρίς να ξέρω ότι θα εμφανιστεί ένας σύγχρονος πρίγκιπας , διαφορετικός από τους άλλους ,με μυστήριο και απότομο χαρακτήρα όμως με καλή καρδιά . Δεν ήξερα όμως ότι η εικόνα πολλές φορές παραπλανεί και ότι τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Έμελλε όμως να το ανακαλύψω αργότερα .

Άρης  

Βγήκα  από την αίθουσα συνεδριάσεων εμφανώς εκνευρισμένος . Το βήμα μου κοφτό και δυνατό. Ανέκαθεν θεωρούσα ανόητη την ιδέα καθοδήγησης των βοηθών μας. Δεν χρειάζομαι ένα ανόητο ανθρωπάκι στην ζωή μου . Δεν μπορώ να το δεχτώ ότι θα έχω στο κεφάλι μου εκείνο το εκνευριστικό κοριτσάκι που μας διέκοψε πριν με την Νάντια. Ποια νομίζει ότι είναι ;  Είναι τόσο εκνευριστική  και μικρή . Το  ντύσιμο της παραπέμπει σε δεκαπεντάχρονο με το ροζ φόρεμα, τα αθλητικά παπούτσια και το τζιν μπουφάν . Βέβαια μπορώ να ομολογήσω ότι έχει καταπληκτικό χαμόγελο αλλά και πάλι αυτό δεν είναι αρκετό για να με κάνει να την δω σαν γυναίκα .

Χα ας γελάσω !! Αυτή γυναίκα ; Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να γίνει ποτέ αυτή αντάξια των πραγματικών γυναικών... Δεν έχει μάθει πώς είναι οι πραγματικές γυναίκες που μπορούν να κρατήσουν δίπλα τους έναν άνδρα σαν κι εμένα!

Πήγα στο γραφείο μου σιγοβρίζοντας ενώ άκουσα από πίσω μου να με ακολουθεί ο πολύ καλός μου φίλος και συνεργάτης Ορέστης . Ήπια λίγο από τον καφέ μου και ξεφύσηξα.

<<Ωραίες οι ειδικευόμενες που μας έτυχαν ε; >>Το πονηρό του χαμόγελο έστελνε κύματα εκνευρισμού σε ολόκληρο το σώμα μου.

<<Μην με εκνευρίζεις  περισσότερο >>είπα τρίζοντας τα δόντια μου και εκείνος με κοίταξε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο.

<<Γιατί ρε μήπως δεν σου αρέσει η δικιά σου; Είναι πολύ όμορφη >>είπε απορημένος ενώ το χαμόγελο δεν έφευγε από το πρόσωπο του.

<<Αγόρι μου δεν την λες όμορφη, μάλλον αδιάφορη. Άλλωστε εγώ δεν ασχολούμαι με κοριτσάκια. >>είπα αλαζονικά και εκείνος με κοίταξε πονηρά .

<<Εγώ έμαθα ότι δεν είναι πολύ μικρή .>>είπε και τότε τον κοίταξα ειρωνικά. 

<<Μπορεί να μην είναι πολύ αλλά τα ρούχα της την κάνουν δεκαπεντάχρονο . Άλλωστε πριν μου έκανε χαλάστρα και δεν θα μπορώ πλέον να στριμώχνω τις νοσοκόμες στα δωμάτια ένδυσης του χειρουργείου >>είπα και τον κοίταξα με νόημα πονηρά και εκείνος γέλασε .

Γι΄αυτό ακριβώς είναι φίλος μου. Καταλαβαινόμαστε!

<<Καλά Καζανόβα πάμε τώρα να ξεναγήσουμε τα κορίτσια, που από ότι έμαθα είναι και κολλητές. Μην έχεις αυτό το ύφος και την τρομάξεις την κοπέλα . Εγώ την συμπάθησα πολύ>>είπε και βγήκαμε από το γραφείο με κατεύθυνση στην πιο εκνευριστική ύπαρξη σε όλο τον πλανήτη...
Σε  μια ύπαρξη που δεν ήξερα ότι αργότερα θα με απασχολούσε σε μεγάλο βαθμό και θα με άλλαζε ολοκληρωτικά....

Ο θεός του Έρωτα στεκόταν κοντά στους δύο πρωταγωνιστές προβληματισμένος με την πορεία της σχέσης τους .Η  αγαπημένη του Ψυχή στο πλάι του ,τον ακούμπησε στον ώμο δίνοντας του   ένα συγκαταβατικό βλέμμα. Κοίταξε την αγαπημένη του στα μάτια και σκέφτηκε την δική τους ιστορία αγάπης. Ξανακοίταξε το ζευγάρι και διέκρινε την ένταση ανάμεσα στα βλέμματα τους. Και τότε  συνειδητοποίησε ότι είχε επιλέξει την σωστή κατάληξη για αυτούς τους δύο .

 Όσο οδυνηρή και αν είναι η διαδρομή.

Γιατί άξιζε τα πάντα !

Πώς σας φάνηκαν οι πρωταγωνιστές μας ;
Ποια πιστεύετε θα είναι η κατάληξη τους;
Ελπίζω να σας άρεσε !
Το επόμενο ελπίζω σύντομα !