Αμέλια

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή σου που ξεχνάς όλες σου τις θεωρίες και λυγίζεις...

Υποκύπτεις σε ανούσιες πράξεις εξαιτίας του πόνου...

Θολώνει η κρίση σου και θέλεις να κάνεις τα πάντα για να σταματήσει αυτός ο πόνος...

Αυτό το συναίσθημα που νιώθεις να ξεριζώνει την καρδιά σου και να την συνθλίβει...

Αυτό ακριβώς ένιωθα κι εγώ τώρα έτοιμη να κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου...

Εμένα όμως μου φαίνονταν τόσο σωστό..

Ο Ορέστης με την Εβελίνα με κοιτούσαν ταραγμένοι.... Φοβόντουσαν για εμένα...

Δεν με νοιάζει όμως...

Όλα τελείωσαν..

"Αμέλια.... Αμέλια κορίτσι μου... Σε παρακαλώ αδερφούλα... Μην το κάνεις αυτό ... Θα το μετανιώσεις ... Γιατί τα παρατάς τόσο εύκολα;"με ρώτησε ενώ είδα ένα δάκρυ να κυλάει από το μάτι του .

"Φεύγω Ορέστη... Όλα τελείωσαν... Εκείνος.... Δεν έχει πιθανότητες να επιβιώσει ... Θα πάω και θα τον περιμένω να έρθει να με βρει και να ζήσουμε τον έρωτα μας..."του είπα κλαίγοντας με λυγμούς και είδα στο βλέμμα τους την συμπόνια ...

"Και νομίζεις ότι θα είναι περήφανος για την πράξη σου; Θα τον απογοητεύσεις Αμέλια και μαζί όλους εμάς... Εγώ ήξερα ότι η αδερφή μου είναι πολύ δυνατή ... Όχι ένα δειλό κοριτσάκι... Αντί να προσπαθείς να βρεις μια λύση για να τον σώσουμε είσαι έτοιμη να μας παρατήσεις.... Αν μάθαινε την πράξη σου θα θύμωνε... Θα τον απογοήτευες..  Όπως απογοήτευσες κι εμένα.."μου είπε εκείνος με ένα βλέμμα απογοήτευσης και εγω έσκυψα το κεφάλι δακρυζοντας ξανά.

Είχε δίκιο....

Τους είχα απογοητεύσει όλους...

Ήθελα να εγκαταλείψω  εύκολα την ζωή...

Δεν άντεχα όμως...

Δεν αντέχω άλλο πόνο...

"Συγνώμη... Συγνώμη αδερφούλη μου... Απλά ... Δεν αντέχω άλλο πόνο... Οι δυνάμεις μου έχουν εξαντληθεί... Το μόνο που μου έδινε θάρρος και θέληση να συνεχίσω ήταν εκείνος... Μόνο εκείνος... Πάλεψα με τον μεγαλύτερο μου εφιάλτη για εκείνον και εσένα... Και τώρα σε απογοήτευσα ... Συγνώμη .  "Ψιθύρισα μετανοιωμένη ενώ έκλαιγα με λυγμούς και τον ένιωσα να με κλείνει στην αγκαλιά του. Τον έσφιξα πάνω μου σαν να ήταν η μοναδική σανίδα σωτηρίας μου.

Σαν να προσπαθούσα να τραβηχτώ από το σκοτάδι...

Εκείνος μου χάιδευε όλη την ώρα τα μαλλιά και με φιλούσε στο μέτωπο . Ένιωθα τα δάκρυα του να πέφτουν στο κεφάλι μου καθώς με έσφιγγε στην αγκαλιά του . Μου πήρε απαλά το κοπτάκι από τα χέρια και το πέταξε στην απέναντι άκρη του δωματίου. Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε βαθιά στα μάτια ...

Πράσινο στο πράσινο...

Πόνο στον πόνο...

"Δεν θέλω να ξανακάνεις κάτι τέτοιο... Είμαι εδώ Αμέλια για εσένα ... Όλοι είμαστε ... Θα το παλέψουμε μαζί και θα καταφέρουμε να σώσουμε τον Άρη... Εσύ είσαι καταπληκτική χειρουργός ... Αν μπορεί να σωθεί με κάποιον τρόπο είμαι σίγουρη ότι μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις ... Πιστεύω σε εσένα όπως όλοι μας... Μην εγκαταλείπεις ..."μου είπα τρυφερά ενώ σκούπιζε τα δάκρυα από τα μάτια μου...

Είχε δίκιο...

Μόνο εγώ μπορούσα να τον σώσω...

Και θα το έκανα...

Ακόμα κι αν θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανα στην ζωή μου..

Σηκώθηκα αποφασιστικά ενώ εκείνοι με κοιτούσαν ξαφνιασμένοι . Σκούπισα τα τελευταία δάκρυα από τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.

"Εβελίνα ... Έχει ξυπνήσει; "Την ρώτησα με αποφασιστικό βλέμμα και εκείνη με κοίταξε διστακτικά.

"Όχι ακόμα... Του δώσαμε ένα ηρεμιστικό για να ξεκουραστεί ."μου είπε εκείνη και αφού κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά κοίταξα τον Ορέστη .

"Ορέστη θέλω να συγκαλέσεις  έκτακτο συμβούλιο με όλους τους γιατρούς καθώς και τον διευθυντή. Πρέπει να αποφασίσουμε τις επόμενες κινήσεις μας. Εγώ θα είμαι στην βιβλιοθήκη και θα ψάχνω πληροφορίες . Όταν είστε έτοιμοι φωνάξτε με ."του είπα άκρως επαγγελματικά και είδα ένα αχνό χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπο του . Αμέσως με αγκάλιασε σφιχτά .

" Αυτή είναι η Αμέλια που ξέρω ... "Μου είπε εκείνος χαρούμενος και μου έκλεισε το μάτι .

Είχε έρθει η στιγμή να δείξω τις δυνάμεις μου...

Θα το έκανα για εκείνον...

Γιατί ακόμα κι αν μεταξύ μας έχουμε τελειώσει , εγώ θα κάνω ότι είναι δυνατόν για να μείνει ζωντανός...

Μου αρκεί μόνο να τον βλέπω ..

Θέλω να τον δω ευτυχισμένο και θα φύγω μετά μακριά του ...

-------------------------

Μπήκα στην αίθουσα συσκέψεων και τους είδα όλους αναστατωμένους. Φωνές ακούγονταν από όλους . Ο διευθυντής του νοσοκομείου καθόταν προβληματισμένος . Αμέσως με δυναμικό βήμα πήγα και στάθηκα μπροστά τους .

"Παρακαλώ πολύ ησυχία . Είμαστε εδώ για να σώσουμε έναν συνάδερφο μας. Έναν άνθρωπο που έχει συμβάλει στο έργο μας . Μας έχει βοηθήσει όλους ανεξαιρέτως. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να του το  ανταποδώσουμε ."του είπα αποφασιστικά και αμέσως όλες οι φωνές σταμάτησαν . Ο Ορέστης με κοιτούσε περήφανος για εμένα . Του χαμογέλασα και επέστρεψα το βλέμμα μου στους υπόλοιπους.

"Χαίρομαι που συμφωνείτε . Λοιπόν, όπως είδαμε και από τις εξετάσεις του τα πράγματα είναι σοβαρά . Ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση από τον εγκέφαλο στο συκώτι , τα νεφρά και τον σπλήνα . Πρέπει να σκεφτούμε με ποιον τρόπο μπορούμε να αφαιρέσουμε τους όγκους . Ακούω τις προτάσεις σας ." Τους είπα με σοβαρό ύφος και κάθισα στην καρέκλα μου. Εκείνοι ξεκίνησαν να με προειδοποιούν για το γεγονός ότι η κατάσταση του είναι μη αναστρέψιμη .

"Ωραία λοιπόν... Ησυχία παρακαλώ. Εγώ έχω σκεφτεί έναν τρόπο . Θα αφαιρέσουμε όλα τα όργανα που έχουν επηρεαστεί ,θα βγάλουμε τους όγκους και θα τα τοποθετήσουμε ξανά στην θέση τους ."είπα εγώ με επαγγελματικό ύφος και είδα την ανησυχία και την σύγχυση στα πρόσωπα τους .

"Αμέλια αυτό που λες είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην αντέξει το χειρουργείο . Μια τέτοια αποτυχία θα είναι ολέθρια τοσο για το νοσοκομείο όσο και για τον ίδιο τον γιατρό που θα τον χειρουργήσει . Εγώ προσωπικά αρνούμαι να τον χειρουργήσω. "Είπε ο Γιώργος , ένας συνάδελφος και αμέσως όλοι οι υπόλοιποι συμφώνησαν μαζί του

Εγώ τους κοιτούσα θυμωμένη .

Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα πρόδιδαν τον συνάδελφό τους για να μην κινδυνέψει η φήμη τους .

"Ώστε έτσι; Αυτή είναι η αφοσίωση σας στο επάγγελμά σας ; Αυτή είναι η υπόσχεση που έχετε δώσει; Θέλατε να γίνετε γιατροί για να σώσετε κόσμο ... Για να γίνεται καλύτεροι άνθρωποι και τώρα μου λέτε ότι δεν θέλετε να τον σώσετε για να μην χάσετε  την θέση σας. Πολύ καλά ... Θα επρεπε όλοι σας να ντρέπεστε ."του φώναξα αγανακτισμένη και πληγωμένη και την κακία και την ματαιοδοξία που υπάρχει στον κόσμο...

"Αμέλια κατάλαβε μας... Είναι ένα ριψοκίνδυνο χειρουργείο και δεν θα θέλαμε ο Άρης να πεθάνει στα δικά μας χερια ..."μου είπε δειλά ένας άλλος συνάδελφος μου και εγώ τον κοίταξα ειρωνικά.

Σηκώθηκα όρθια και τους κοίταξα αποφασισμένη .

"Ωραία λοιπόν.. αφού όλοι διστάζετε... Το χειρουργείο θα γίνει.... Και θα το κάνω εγώ ..."είπα αποφασιστικά και είδα την έκπληξη στα πρόσωπα τους ενώ ο  Ορέστης με κοιτούσε ανήσυχα .

Ήμουν αποφασισμένη και κανένας δεν θα με σταματούσε...

Τον λόγο πήρε για πρώτη φορά ο διευθυντής.

"Αμέλια κορίτσι μου, είσαι σίγουρη για αυτό; Αν κάτι πάει λάθος θα χάσεις  την ευκαιρία να ασκήσεις το επάγγελμα αυτό . Θα σου αφαιρέσουν την άδεια ."μου είπε εκείνος και εγώ αφού πήρα μια ανάσα έφερα στο νου μου την μορφή του...

Το χαμόγελο του ...

Το βλέμμα του όταν με κοίταζε...

Το φιλί του...

Και ήμουν σίγουρη ...

"Ναι... Είμαι σίγουρη .... Θα το κάνω "ανακοίνωσα αποφασιστικά και τον είδα να χαμογελάει .

"Ωραία λοιπόν. Το χειρουργείο θα γίνει αύριο . Σε λίγο που θα ξυπνήσεις μπορείς να του  το ανακοινώσεις ."μου είπε ενώ σηκώθηκε και εγώ χαμογέλασα για πρώτη φορά σήμερα....

Επιτέλους....

Μπορεί εσένα να μην σε έσωσα αλλά μου δίνεται η ευκαιρία να σώσω εκείνον...

Σε ευχαριστώ για αυτό ...

Γειά σας !!
Αποφασισμένη Η Αμέλια .
Το μυαλό της καθάρισε από τις επιπόλαιες σκέψεις .
Λέτε να δεχτεί ο Άρης το χειρουργείο;
Θα προλάβει να χειρουργηθεί ή θα είναι πια αργά;
Τι επόμενο σύντομα.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχηθώ σε όσους γιορτάζουν αύριο. ελπίζω να περάσετε υπέροχα όπου κι αν είστε !!