Άρης

Μετάνοια...

Ένα μεγάλο συναίσθημα που το έχουν ζήσει όλοι...

Ένα συναίσθημα που σου καίει την ψυχή σαν φωτιά...

Ένα συναίσθημα που φωλιάζει μέσα σου για να σε τιμωρήσει για τις λανθασμένες σου πράξεις...

Ακόμα κι αν είναι το μόνο αδιέξοδο...

Την έβλεπα να φεύγει δακρυσμένη και ένιωθα να παίρνει μαζί της και ένα κομμάτι της καρδιάς μου ... Γιατί ό,τι και να γίνει της ανήκει...

Γιατί την αγάπησα...

Και θα συνεχίσω να το κάνω...

Όπου κι αν είμαι....

Γύρισα στο μπαρ και πήρα το μπουκάλι με το ουίσκι. Γέμισα ένα ποτήρι και το ήπια .

Δεύτερες σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό μου...

Όμως όχι...

Δεν έπρεπε να μετανοιώσω...

Είναι για το καλό της...

Καθώς έπινα ένιωσα ένα χάδι στο πόδι μου. Γύρισα το βλέμμα μου και είδα την Νάντια να με κοιτάζει προκλητικά . Φορούσε μόνο κάτι μικροσκοπικά εσώρουχα . Γέλασα ειρωνικά...

Η Αμέλια δεν θα το έκανε ποτέ αυτό...

Γιατί η Αμέλια δεν είναι σαν τις άλλες...

Είναι ξεχωριστή...

Όποιος θα είναι δίπλα της θα είναι ευτυχισμένος...

Ήπια άλλο ένα ποτήρι και έκλεισα τα μάτια μου. Το χάδι της με αηδίαζε . Δεν ήθελα να με αγγίζει καμία παρά μόνο εκείνη... Ακόμα κι αν την έδιωξα ..

"Πόσα θέλεις για να φύγεις;"την ρώτησα και πήγα να βγάλω το πορτοφόλι μου όμως το χέρι της με διέκοψε.

"Μα για ποιά με πέρασες;  Εγώ απλά ήρθα γιατί μου είπες εσύ. Όχι όμως για να πληρωθώ απλά γιατί σε θέλω... Σε θέλω δικό μου.... Δεν σου αξίζει η μικρή ."μου είπε προκλητικά και άρχιζε να κατηφορίζει το χέρι της στο σώμα μου όμως με μια κίνηση την σταμάτησα .

" Έχεις λίγα δευτερόλεπτα για να σηκωθείς να φύγεις . Ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση . Από εδώ και πέρα θα έχουμε μόνο επαγγελματική σχέση. Και όσον αφορά εκείνη ,δεν θα την αναφέρεις ξανά . Δεν είναι σαν εσένα ... Έχει κάτι που εσύ δεν έχεις ... Αξιοπρέπεια .... Και τώρα καληνύχτα "της είπα με κοφτό τόνο και την οδήγησα στην πόρτα όσο αυτή διαμαρτύρονταν. Άνοιξα την πόρτα και την έβγαλα έξω χωρίς να την κλείσω πίσω μου... Δεν με ένοιαζε τίποτα πλέον....

Κάθισα ξανά στον καναπέ και άρχισα να πίνω...

Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου ότι έκανα το σωστό...

Το σωστό για εκείνη...

Θα με ξεπεράσει και θα έχει μια νέα ευκαιρία στην ζωή της με κάποιον που της αξίζει...
Γιατί της κατέστρεψα την ζωή...

Ένιωσα κάποιον να κάθεται δίπλα μου όμως δεν γύρισα το βλέμμα μου... Ήξερα ποιός ήταν...

"Καλά ρε .... Τι της είπες και ήταν σε τέτοια κατάσταση; Δεν σου είπα να μην την πληγώσεις ρε;"με ρώτησε άγρια ο Ορέστης μα δεν τον κοίταξα. Δεν είχα το κουράγιο...

" Έπρεπε...." Είπα και ήπια ακόμη λίγο ποτό. Εκείνος προσπάθησε να μου το τραβήξει όμως δεν τον άφησα ..

"Ρε σταμάτα να πίνεις και πες μου τι της έκανες. Γύρισε σπίτι και την είδα να κλαίει . Σε πήρα τηλέφωνο να σε ειδοποιήσω για να το χειριστείς λεπτομερώς , όχι για να την διαλύσεις ."μου είπε ξανά χωρίς όμως να με ταράξει...

Ήξερα ότι θα έκλαιγε...

Γιατί είναι ευαίσθητη...

Με τον καιρό όμως θα συνηθίσει και θα με μισήσει...

"Της είπα ότι δεν μπορώ να την συγχωρέσω ... Της είπα ότι με πρόδοσε... Της είπα να προχωρήσει την ζωή της .... Και ξέρεις τι μου απάντησε; Ότι δεν θα αντέχω στην ιδέα κάποιος άλλος να αγγίζει το κορμί της ... Κάποιος άλλος να την κάνει ευτυχισμένη..  Και εγώ θύμωσα .... Γιατί έχει δίκιο.."του είπα ενώ ένα δάκρυ έσταξε στο μάτι μου όμως συνέχισα να πίνω...

Ήθελα να ξεχάσω για λίγο...

Μόνο αυτό...

"Ρε φίλε αφού την αγαπάς γιατί το κάνεις αυτό ; Πληγώνεστε και οι δύο ... Σε παρακαλώ ... Είναι αδερφή μου όπως και εσύ είσαι αδερφός μου ... Δεν μπορώ να σας βλέπω έτσι."προσπάθησε να με μεταπείσει όμως είχα πάρει ήδη την απόφαση μου .

Και κανένας δεν θα μου την άλλαζε...

"Μου είπε ότι την είχα αναγνωρίσει από την αρχή .... Ότι κάθε της άγγιγμα το αναγνώριζα .... Κάθε της βλέμμα ... Κάθε της χάδι... Και είχε δίκιο... Από την πρώτη στιγμή ένιωσα οικειότητα ... Ένιωσα ότι ήμουν.... Σπίτι μου .... Μέχρι που τις τελευταίες μέρες κατάλαβα ότι τελικά είχα δίκιο ." Συνέχιζα να λέω χωρίς να δίνω σημασία στα λόγια του .

Δεύτερο δάκρυ έσταξε ...

Δεύτερη πληγή άνοιξε...

Και εκείνη δεν είναι εδώ για να με γιατρέψει ...

Ήπια λίγο ακόμη και έκλεισα τα μάτια ζαλισμελένος...

"Ρε αδερφέ σε παρακαλώ. ... Μην πίνεις άλλο... Σε καταστρέφει ..."προσπάθησε να μου πάρει το μπουκάλι όμως για ακόμη μια φορά απέτυχε.

"Είμαι ήδη κατεστραμμένος Ορέστη ... Της λέω συνέχεια ότι δεν αξίζει τίποτα ενώ στην πραγματικότητα εγώ είμαι αυτός που δεν αξίζω . Εκείνη αξίζει όλα τα διαμάντια του κόσμου ... Όποιος την έχει δίπλα της θα νιώθει ευλογημένος..."

Μερικά ακόμη δάκρυα έσταξαν ...

Το μπουκάλι σχεδόν τελείωνε και εγώ ακόμη δεν την είχα ξεχάσει...

Και τελικά κατάλαβα ....

Ό,τι και να κάνεις ,ποτέ δεν θα μπορέσεις να σβήσεις από μέσα σου κάποιον που έχει γραφεί με ανεξίτηλο....

Γιατί εκείνη έτσι είναι μέσα μου...

Βαθιά ριζωμένη και ότι και να γίνει αυτό δεν θα αλλάξει...

Ελπίζω τουλάχιστον να μείνω κι εγώ μέσα της ως μια ανάμνηση ...

Μερικές σταγόνες και το μπουκάλι τελείωσε...

Όπως και η αντοχή μου...

Τις επόμενες στιγμές βρισκόμουν λιπόθυμος στο πάτωμα του σαλονιού με τον Ορέστη να με φωνάζει...

Εγώ όμως δεν αντιδρούσα...

Έκλεισα τα μάτια με την εικόνα της στο μυαλό μου...

Γιατί μόνο αυτό μου είχε μείνει πλέον από αυτή...

-----------------------

Αμέλια

Γύρισα σπίτι μου κλαίγοντας . Εκεί βρήκα τον Ορέστη να με περιμένει όμως δεν του έδωσα σημασία όσο κι αν φώναζε. Κλείστηκα στο δωμάτιο μου και στηρίχθηκαν στην πόρτα .

Έκλαιγα δυνατά εκδηλώνοντας επιτέλους όλα τα συναισθήματα που έπνιγα το τελευταίο διάστημα ...

Συγκεκριμένα από τότε που ο Άρης εμφανίστηκε ξανά στην ζωή μου...

Όσο όμως κι αν φαίνεται περίεργο δεν θα άλλαζα τίποτα ...

Κάθε πόνο που μου πρόσφερε άξιζε για τις λίγες στιγμές αγάπης που μου πρόσφερε ....

Θυμάμαι μικρός πόσο με αγαπούσε...

Δεν επέτρεπε σε κανέναν να με πληγώσει ...

Και τελικά κατέληξε να πληγώσει ο ίδιος...

Flashback/ ηλικία 8 ετών .

Μόλις είχα απελευθερωθεί από την αποθήκη που εδώ και 2 χρόνια με κλειδώνει ο μπαμπάς. Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια μου ...

Ήταν τόσα όσες και οι πληγές στο σώμα μου ...

Τα αγόρια όπως κάθε απόγευμα διάβαζαν στα δωμάτια τους .

Εγώ βρήκα καταφύγιο στο μοναδικό μέρος που μου έδινε ασφάλεια...

Σε μια ακρογυαλιά πίσω από την έπαυλη...

Έτρεξα εκεί ακόμα κι αν η ώρα περνούσε...

Κάθισα στην άμμο ενώ έκλαιγα ...

Τα χέρια μου πονούσαν τόσο από τις καινούργιες όσο και από τις παλιές χαρακιές....

Τα σημάδια που έπρεπε συνεχώς να κρύβω ...

Κάποια στιγμή και ενώ ο ήλιος είχε πέσει εγώ ένιωσα κάποιος να με πλησιάζει. Αμέσως γύρισα φοβισμένη το κεφάλι ωστόσο ηρέμησα όταν είδα τον Άρη να κατευθύνεται προς εμένα . Κάθισε δίπλα μου και με έκλεισε σφιχτά στην αγκαλιά του . Τα δάκρυα πολλαπλασιάζονταν ξανά στα μάτια μου.

"Νεράιδα μου ξέρεις πόσο μας τρόμαξες; Έχεις εξαφανιστεί τόσες ώρες και όλοι σε ψάχνουν . Μην μας το ξανακάνεις αυτό."με μάλωσε τρυφερά και μου χάιδεψε τα μαλλιά μου όσο εγώ τον έσφιγγα πάνω μου ...

"Πώς με βρήκες;"τον ρώτησα με την παιδική μου φωνή μέσα από το κλάμα μου που άρχιζε να σταματά με τα χάδια του.

"Ξέρω ότι εδώ είναι το αγαπημένο σου μέρος στο οποίο έρχεσαι μόνο όταν είσαι στενοχωρημένη . Το ερώτημα είναι γιατί είσαι στενοχωρημένη;"με ρώτησε μια σήκωσε με το χέρι του το μικρό μου πρόσωπο προκειμένου να τον κοιτάξω.

Εγώ όμως φοβόμουν...

Φοβόμουν μην του αποκαλύψω την αλήθεια ...

Γιατί ο μπαμπάς δεν με αφήνει...

Κι αν θυμώσει θα με βάλει ξανά στο υπόγειο...

Και εμένα με φοβίζει εκεί ...

"Δεν έχω κάτι Άρη ."του είπα και χώθηκα ξανά στην αγκαλιά του προκειμένου να αποφύγω το βλέμμα του .

"Νεράιδα ξέρω ότι είσαι στενοχωρημένη αλλά δεν θέλεις να μου μιλήσεις ... Θέλω να ξέρεις ότι όποιος σε πληγώσει θα τον κάνω να πληρώσει ... Γιατί εσύ αξίζεις περισσότερο απ' όλους ... Θα σε προστατεύω πάντα ... Δεν θα αφήσω ποτέ να σου κάνουν κακό... Πότε ."άκουσα την τρυφερή φωνή του και μετά ένιωσα ξανά το χάδι του μέχρι που με πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά του ...

-----------------

Τελικά δεν κράτησες την υπόσχεση σου Άρη...

Με πλήγωσαν ....

Και μάλιστα εσύ ο ίδιος...

Αλλά σε συγχωρώ...

Γιατί σε αγαπώ...

Τελικά κανείς δεν κρατάει τις υποσχέσεις του ...

Ούτε εγώ μπορώ να την κρατήσω ...

Σου είχα υποσχεθεί ότι θα μείνω δίπλα σου ό,τι και να γίνει...

Ήρθε η ώρα όμως να την αθετήσω ...

Συγνώμη...

Γειά σας!!
Τι κάνετε;
Έχω καιρό να ανανεώσω όμως ελπίζω να σας αρέσει...
Και οι δύο πονάνε .
Η Αμέλια είναι όμως αποφασισμένη να αποχωρήσει . Τι λέτε να γίνει;
Το επόμενο ελπίζω σύντομα !
Περιμένω τα σχόλια σας!