Αμέλια

Λίγες ώρες είχαν περάσει από την μεγάλη απόφαση που πήρα και περιμένω τον Άρη να ξυπνήσει . Κάθομαι δίπλα του και τον παρατηρώ .

Το πρόσωπο του τόσο γαλήνιο...

Όλη η ηρεμία είχε κατακλύσει το πρόσωπο του όσο εγώ του κρατούσα το χέρι...

Σκεφτόμουν ξανά και ξανά την απόφαση που πήρα . Δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή...

Όμως φοβάμαι...

Φοβάμαι ότι θα τον χάσω από δικό μου λάθος...

Δεν μπορώ όμως να τον αφήσω αβοήθητο όπως κάνουν πολλοί γιατροί.

Έγινα γιατρός για να μην αφήσω κανέναν ασθενή να πεθάνει γιατί ο γιατρός είναι δειλός...

Ποτέ ξανά...

Του χάιδεψα απαλά το πρόσωπο και ξεφύσηξα.

"Ξέρεις... Όταν ήμουν μικρή ... Σε θαύμαζα... Σε αγαπούσα πάρα πολύ ... Όταν μεγάλωσα και με πήγε στο ορφανοτροφείο... Πόνεσα... Πόνεσα γιατί σας άφησα πίσω χωρίς ούτε ένα αντίο.. Καθώς τα χρόνια περνούσαν  εγώ σας σκεφτόμουν όλο και περισσότερο... Όταν όμως σας είδα για πρώτη φορά στο νοσοκομείο δεν σας αναγνώρισα... Ίσως ο εαυτός μου προσπαθούε να με προστατέψει από τον πόνο .... Δεν ξέρω ... Όταν έμαθα ότι με κοροϊδεύεις ένιωσα ότι δεν με αγάπησες ποτέ ... Όταν όμως έμαθα ποιός ήσουν ήξερα ότι με αγάπησες ακόμα κι αν δεν το ήθελες. Εμείς οι δυο τελειώσαμε πλέον... Το μόνο που μας ενώνει είναι οι αναμνήσεις... Ωστόσο θέλω να είσαι ευτυχισμένος . Αυτό το χειρουργείο θα το κάνω και σου υπόσχομαι ότι θα γίνεις καλά ... Γιατί σε αγαπάω ..."του ψιθύριζα ακόμα κι αν ήξερα ότι δεν με άκουγε και του φίλησα το χέρι . Ξαφνικά ένιωσα ένα σφίξιμο στο χέρι . Κοίταξα το πρόσωπο του και είδα ότι σιγά σιγά άνοιγε τα μάτια του .

Αμέσως απομακρύνθηκα από δίπλα του και σκούπισα τα δάκρυα διακριτικά . Μόλις άνοιξε τα μάτια του με κοίταξε ξαφνιασμένος όμως στην συνέχεια χαμήλωσε το βλέμμα του.  Εγώ τον κοιτούσα σοβαρή.

"Πώς είσαι;"τον ρώτησα άκρως επαγγελματικά και τον είδα να με κοιτάζει τρυφερά .

"Είμαι καλά . Φαντάζομαι έμαθες την αλήθεια ."μου είπε εκείνος με χαμηλή φωνή και τον κοίταξα έντονα .

Πίστευε πως όλα θα ήταν όπως παλιά τώρα που έμαθα την αλήθεια ...

Τίποτα όμως δεν αλλάζει ...

"Φυσικά και την έμαθα . Λοιπόν οφείλω να σε ενημερώσω ότι ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση σε πολλά όργανα του σώματος σου. Ωστόσο με μια συγκεκριμένη  μέθοδο θα χειρουργηθείς. Είναι δύσκολο χειρουργείο όμως θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε ."του είπα τυπικά χωρίς να τον κοιτάζω ενώ διορθωνα τον όρο του . Εκείνος μου άγγιξε το χέρι . Αμεσως τα βλέμματα μας συναντήθηκαν .

Τίποτα όμως δεν ήταν το ίδιο...

"Συγνώμη .... Συγνώμη που δεν σου είπα την αλήθεια .... Απλά ... Δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω . Πίστευα ότι θα ήταν καλύτερα να συνεχίσεις την ζωή σου ."μου είπε εκείνος με τύψεις στο βλεμμα του και τον κοίταξα επικριτικά .

"Αποφάσισες μόνος σου για τις επιλογές μου . Δεν με ρώτησες τι θα ήθελα πραγματικά . Οπότε θα σε παρακαλούσα από εδώ και στο εξής να διατηρήσουμε την σχέση ασθενή και γιατρού . Το χειρουργείο θα γίνει αύριο το πρωί. "του είπα με σκληρή φωνή και πήγα να φύγω μέχρι που με σταμάτησε η υπέροχη φωνή του. Το χέρι μου έμεινε στασιμο στο πόμολο της πόρτας .

"Μείνε λίγο ακόμα μαζί μου . Θέλω να μιλήσουμε. "η φωνή του παρακλητική. Προσπαθούσε να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί μου γιατί φοβόταν.

Το ήξερα καλά αυτό το βλέμμα...

Ήταν όμως πλέον αργά για μετάνοιες.

"Δεν μπορώ τώρα . Έχω κι άλλους ασθενείς . Αν είσαι όμως καλά το βράδυ θα πάμε μια βόλτα για να μιλήσουμε . Χωρίς υπεκφυγές και ψέματα πλέον ."του είπα αποφασιστικά και βγήκα από το δωμάτιο χωρίς να του ρίξω άλλη ματιά.

Βγήκα έξω και στάθηκα στην πόρτα . Έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά . Ήθελα όλα αυτά να είναι ένα κακό όνειρο ...

Δυστυχώς όμως ήταν η σκληρή πραγματικότητα.

Και εγώ έπρεπε να την αντιμετωπίσω ...

Έπρεπε να δείξω στον εαυτό μου τις δυνατότητές μου....

Έπρεπε να σώσω τον άνθρωπο που αγαπώ ...

---------------------

Η νύχτα είχε πέσει ...

Τα αστέρια έκαναν την εμφάνιση τους στον ουρανό και εγώ θυμόμουν την παιδική μου ηλικία .

Ο Άρης καθόταν δίπλα μου αμίλητος . Ήμουν σίγουρη ότι σκεφτόμασταν τις ίδιες στιγμές.

Τον είχα φέρει στην ακρογυαλιά πίσω από την έπαυλη .

Στο μέρος μας...

Οι φωνές μας δεν ακούγονταν παρά μόνο οι ανάσες μας...

Με την άκρη του ματιού μου τον είδα να με παρατηρεί .

"Ελπίζω η Νάντια να σε κάνει ευτυχισμένο. "Του είπα απλά και τον άκουσα να ξεφυσά . Πήγε να απαντήσει όμως σταμάτησε σαν να αδυνατούσε να βρει τις κατάλληλες λέξεις..

" Αμέλια δεν είναι αυτό που νομίζεις."είπε εκείνος όμως τον σταμάτησα . Δεν ήθελα να ακούσω για εκείνη.

Δεν ήθελα να ακούσω ότι μια άλλη κατάφερε να τον κάνει ευτυχισμένο.

Δεν θα το άντεχα...

"Δεν με ενδιαφέρει πλέον. Εμείς οι δυο έχουμε τελειώσει. Εσύ μας τελείωσες . Έλεγες παλιά ότι δεν θα με  πλήγωνες ποτέ.  Και τελικά κατάφερες να με πληγώσεις πιο πολύ και από τον ίδιο μου τον πατέρα . "Του είπα με σταθερή φωνή χωρίς να τον κοιτάζω και εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι .

Η θάλασσα χτυπούσε επάνω στους βράχους...

Σαν να προσπαθούσε να επιβληθεί για να μην δείξει την επιρροή που ασκεί πάνω της .

Αυτό ακριβώς έκανε και ο Άρης από την αρχή...

Δεν ήθελε να δείξει αδυναμία...

"Αμέλια ... Δεν ήθελα να σε πληγώσω..."μου ψιθύρισε εκείνος χωρίς να με κοιτάζει καθώς εγώ τον είχα καρφώσει με το βλέμμα μου.

"Δεν ήθελες Άρη ... Αυτό το ξέρω .... Όμως το έκανες και δεν αλλάζει . Και ενώ εσύ με έχεις ισοπεδώσει εγώ τώρα θα προσπαθήσω να σε σώσω. Θα κάνω το χειρουργείο σου και θα σου αποδείξω όλα αυτά που εσύ αμφισβητούσες. Θα σου δείξω ποιά είναι η πραγματική Αμέλια ."του είπα δυναμικά ενώ σηκώθηκα όρθια έτοιμη να φύγω. Το βλέμμα του σαστισμένο . Δεν γνώριζε το άτομο που θα τον χειρουργούσε . Μου έπιασε το χέρι προκειμένου να με σταματήσει.

"Όχι... Όχι Αμέλια ... Δεν πρόκειται να σε αφήσω να το κάνεις ... Δεν πρόκειται να θυσιάσω την ζωή σου για την δική μου . Είναι πολύ επικίνδυνο χειρουργείο και ρισκάρεις πολλά . Δεν με ενδιαφέρει να ζήσω αν ξέρω ότι σου έχω κάνει τόσο μεγάλο κακό."μου είπε ενώ με κοιτούσε βαθιά στα μάτια . Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου χωρίς όμως να έχω καμία έκφραση στο πρόσωπο μου .

Μέσα μου όμως πέθαινα...

Γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ μια ζωή χωρίς εκείνον δίπλα μου...

"Έχω δώσει μια υπόσχεση . Και θα την τηρήσω  με κάθε κόστος . Δεν πρόκειται να σε αφήσω να πεθάνεις . Το χρωστάω σε εκείνο , σε εσένα μα πάνω απ' όλα στον ίδιο μου τον εαυτό . "Τα δάκρυα έτρεχαν στην ανάμνηση του..

Πήγα να φύγω γιατί δεν ήθελα να με βλέπει να λυγίσω όμως εκείνος με έκλεισε σφιχτά στην αγκαλιά του.

Εγώ έμεινα ακίνητη για λίγο να απολαμβάνω την ζεστασιά που μου προσέφερε. Το άρωμα του εισέρχονταν μέσα μου και μου χάριζε στιγμές τρυφερότητας .

"Θέλεις να μου μιλήσεις;"μου ψιθύρισε στο αυτί όσο μου χάιδευε τα μαλλιά . Εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα και αποφάσισα ότι είχε έρθει η στιγμή .

"Όταν ... Ο Σταύρος με έστειλε στο ορφανοτροφείο ήμουν πολύ μόνη. Δεν μιλούσα σε κανένα παιδί  παρά μόνο έκλαιγα. Κάποια στιγμή δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι , με πλησίασαν και μου μίλησαν . Ήταν πολύ φιλικά απέναντι μου . Όταν... Τους κοίταξα ένιωσα ότι είχα βρει επιτέλους κάποιον που να με αποδέχεται . Για πολλά χρόνια ήμασταν αχώριστοι . Ηξεραν τα πάντα για εμένα όπως κι εγώ για αυτούς. Μέχρι την ηλικία των 17.... Τότε ήταν που το αγόρι.... Άγγελο τον έλεγαν .. αρρώστησε . Οι γιατροί έλεγαν ότι είχε καρκίνο , στο τελευταίο στάδιο . Είχε κάνει μετάσταση σε όλα τα όργανα σχεδόν. Υπήρχε η δυνατότητα χειρουργείου όμως κανένας δεν τον αναλάμβανε . Όλοι φοβούνταν μήπως χάσουν την φήμη τους . Έτσι ο Άγγελος πέθανε .... Μια ζωή θυσιάστηκε εξαιτίας τους . Εκείνοι επέλεξαν ένα επάγγελμα για να σώζουν ανθρώπινες ζωές όμως κατέληξαν να τις  θυσιάζουν στον βωμό του χρήματος και της αναγνωρισιμότητας."του είπα με χαμηλή φωνή ενώ εκείνος δεν σταμάτησε στιγμή να με κρατά στην αγκαλιά του .

Όσο και αν δεν έπρεπε να γίνεται αυτό μου άρεσε..

Έστω και για τελευταία φορά...

"Και για αυτό πήρες την απόφαση να γίνεις χειρουργός ;"με ρώτησε με την απαλή φωνή του και εγώ έκρυψα ακόμη περισσότερο το πρόσωπο μου στο λαιμό του.

"Ναι... Ήθελα από μικρή να γίνω γιατρός όμως πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω.  Λίγο πριν πεθάνει ... Με έβαλε να του υποσχεθώ ...ότι θα κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα.... Για να σώσω όλους εκείνους τους ανθρώπους που κινδυνεύουν .... Όπως ήταν εκείνος ..."οι λυγμοί μου πλέον ακούγονταν συνεχώς.  Η απώλεια του Άγγελου ήταν μια πληγή που δύσκολα έκλεινε .

Άγγελε ξέρω ότι με βλέπεις...

Έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα....

Τήρησα την υπόσχεση μου...

Εσύ όμως γιατί δεν την τήρησες;

Πριν φύγεις μου είπες ότι η απώλεια σου δεν θα είναι αισθητή.

Είπες ότι θα σε νιώθω πάντα κοντά μου..

Δυστυχώς όμως νιώθω συνεχώς ένα τεράστιο κενό...

Μα δεν πειράζει ...

Θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπάω...

Πάντα θα σε αγαπώ...

Καλησπέρα !
Πώς είστε;
Μάθαμε πλέον για ποιον μιλάει συνέχεια η Αμέλια .
Τον αγαπούσε πάρα πολύ.
Είδαμε επίσης την επιμονή της για το χειρουργείο.
Τι λέτε να της πει ο Άρης;
Θα δεχτεί τελικά το χειρουργείο;
Το επόμενο σύντομα..