Αμέλια

Από την στιγμή που τελείωσε η σύσκεψη δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου τον κορυφαίο, πανέμορφο χειρουργό. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα είχε κατακτήσει το μυαλό μου και την ψυχή μου χωρίς όμως στην ουσία να τον έχω γνωρίσει ούτε στο ελάχιστο.

Περπατούσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου πλάι στην Εβελίνα έχοντας ένα ονειροπόλο ύφος. Η Εβελίνα μου μιλούσε ακατάπαυστα για τις πρώτες εντυπώσεις της όμως εγώ δεν την άκουγα. Η σκέψη μου είχε σταματήσει σε ένα μόνο πρόσωπο που εκείνη την στιγμή το έβλεπα να περπατά προς την κατεύθυνση μου με βήμα αποφασιστικό και βλέμμα που σίγουρα μαγνητίζει κάθε γυναίκα. Δίπλα του στεκόταν ο γιατρός που είναι υπεύθυνος για την Εβελίνα. Με σταθερά βήματα μας πλησίαζαν ενώ αυτός με κοιτούσε στα μάτια με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα. Μου φαίνεται ότι δεν γίνεται και τόσο αποδεκτή η παρουσία μου. Ίσως βέβαια φταίει και η πρώτη γνωριμία. Δεν ξέρω....
Έφτασαν μπροστά μας. Πρώτος μίλησε ο Ορέστης.

<<Λοιπόν κορίτσια. Καλώς ήρθατε στο νοσοκομείο. Νομίζω ήρθε η ώρα να σας ξεναγήσουμε>>είπε ο Ορέστης χαμογελαστός. Τον κοίταξα στα μάτια και μπορούσα ξεκάθαρα να δω την θετική του στάση προς εμάς. Με έπιασε να τον κοιτάω και μου χαμογέλασε. Το βλέμμα του καθαρό και φιλικό. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο και γύρισα το βλέμμα μου στον γαλάζιο πρίγκιπα που καθόταν με σοβαρό βλέμμα απέναντι μου και είχε τα χέρια του διπλωμένα κάτω από το στήθος του. Τον παρατηρούσα προσπαθώντας να απορροφήσω την κάθε λεπτομέρεια της μορφής του. με κίνδυνο να γίνω αντιληπτή από τους υπόλοιπους. Για καλή μου τύχη με συνέφερε η φωνή της καλής μου φίλης.

<<Φυσικά. Λοιπόν εμείς σας ξέρουμε εσείς όμως όχι. Εγώ είμαι η Εβελίνα και από εδώ η γλυκιά Αμέλια>> είπε παιχνιδιάρικα και έσπευσα να την κεραυνοβολήσω με το βλέμμα μου. Εκείνη με κοίταξε σκανταλιάρικα. Την προσοχή μου τράβηξε όμως μια φωνή. Μια βαριά αντρική φωνή που έκανε το κορμί μου να ανατριχιάζει.

Δεν ήξερα όμως ότι αυτή η φωνή που θα λάτρευα, αργότερα θα μου έλεγε τα χειρότερα λόγια που θα είχα ακούσει ποτέ στην ζωή μου ! Και εκεί συνειδητοποιείς ότι αυτό που λατρεύεις περισσότερο μπορεί να σε πληγώσει!

<<Ώστε γλυκιά ε; Δεν το είδα βέβαια και πολύ στην πρώτη μας συνάντηση, πιο πολύ για απρόσεκτη μου κάνεις >Η χροιά του άκρως ειρωνική με αποτέλεσμα να κατεβάσω το βλέμμα μου στο πάτωμα. Ένιωθα τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά . Είχα ντραπεί τόσο πολύ γιατί μπορούσα να καταλάβω το πόσο θυμωμένος ήταν που τον διέκοψα -λογικά-με την κοπέλα του .

<<Συγνώμη γι'αυτό ,έγινε κατά λάθος. >>είπα ψιθυριστά ενώ είχα ακόμη το βλέμμα μου στο πάτωμα καθώς περπατούσα . Δεν απάντησε ,παρά  μόνο έκανε έναν ειρωνικό ήχο . Την άβολη  κατάσταση προσπάθησε να σώσει ο Ορέστης που όλη αυτή την ώρα είχε καρφώσει το βλέμμα του στην Εβελίνα.

<<Λοιπόν, κορίτσια πόσο χρονών είστε ;Άν επιτρέπεται >>είπε γλυκά ο Ορέστης και του χαμογέλασα .

<<Είμαστε 25>>είπα με ντροπαλή φωνή και είδα τον Άρη να γελάει ειρωνικά . Έσμιξα τα φρύδια μου μπερδεμένη από την συμπεριφορά του. Δεν μπορούσα να καταλάβω τον τρόπο που μου φερόταν ενώ με γνώριζε μόλις λίγες ώρες.

<<Η κοπέλα δίπλα σου μπορεί να είναι τόσο αλλά για εσένα αμφιβάλλω . Μοιάζεις περισσότερο με ένα ανόητο παιδάκι δημοτικού που ήρθε στο νοσοκομείο για να μας αποδείξει τις δυνατότητες που δεν έχει >>είπε ειρωνικά και σκληρά κι εγώ χαμήλωσα το κεφάλι μου για να τον αποτρέψω  να δει τα δάκρυα μου . Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τον Ορέστη ο οποίος ετοιμάστηκε να παρέμβει όμως δεν πρόλαβε . Δεν θα τον άφηνα να με ταπεινώνει έτσι. Όχι πια... 

<<Μπορεί να είναι όπως τα λες όμως και πάλι εγώ εδώ ήρθα να προσπαθήσω για κάτι που αγαπώ. Αν ξέρεις τι σημαίνει αυτή η λέξη. Και τώρα συγνώμη αλλά πρέπει να φύγω.>> είπα εξίσου ψιθυριστά και με γρήγορα βήματα  έφυγα αγνοώντας τις φωνές της Εβελίνας που με καλούσε να επιστρέψω .

    Βγήκα στον κήπο του νοσοκομείου και άρχισα να κατευθύνομαι προς ένα μονοπάτι. Εκείνο οδηγούσε σε ένα πανέμορφο τοπίο με ψηλά δέντρα . Η εποχή του φθινοπώρου έδινε στα φύλλα μια χρυσαφένια όψη καθώς έπεφταν ολοένα και περισσότερα γύρω μου. Κάθισα σε ένα παγκάκι και άφησα τα δάκρυα μου να τρέξουν κατά μήκος του προσώπου μου.

    Δεν  ήταν η πρώτη φορά που με αμφισβητούσαν για την τολμηρή μου απόφαση να γίνω χειρουργός ,όμως τα λόγια του με είχαν πονέσει πιο πολύ από όλα.  Αγκάλιασα τα πόδια μου σε μια προσπάθεια να νιώσω την ασφάλεια που αναζητούσα. Ήθελα τόσο πολύ κάποιον να με πάρει αγκαλιά και να μου πει πως όλα θα πάνε καλά..

Μου λείπεις πάρα πολύ... Γιατί με άφησες μόνη μου να παλεύω σε αυτό τον άδικο κόσμο που όλοι με κατακρίνουν;

Γιατί δεν είσαι εδώ να με προστατέψεις;;;
Γιατί;

__________________

Η ζωή είναι δύσκολη!
Σκληρή και οι άνθρωποι ακόμη πιο σκληροί...
Μπορούν μέσα σε δευτερόλεπτα να γκρεμίσουν όλα σου τα όνειρα γιατί πολύ απλά είναι αδύναμοι να δεχτούν ότι κάποιος σαν εσένα ελπίζει για κάτι μεγάλο....
Έχει σημασία η ηλικία; Το χρώμα ; Το σωματότυπο;

Σε καμία περίπτωση ! Το σημαντικό είναι πόση θέληση υπάρχει μέσα σου για να το καταφέρεις.

Από το πρώτο έτος ερχόμουν αντιμέτωπη με πολλά κακόβουλα σχόλια .
Εσύ θα είσαι ιατρική ;
Πως θα μπορείς εσύ να χειρουργήσεις ; Εσύ θα κλαις κάθε φορά που θα χάνεις κάποιον ασθενή.... είσαι αδύναμη να αντέξεις ένα τέτοιο επάγγελμα...

είσαι μικρή....

Εε λοιπόν όχι ! Ούτε μικρή είμαι ούτε αδύναμη . Έτσι με  βλέπουν όλοι οι άλλοι γιατί αδυνατούν να δεχτούν ότι όλη αυτή την δύναμη την αντλώ από την θέληση . Ένα απαραίτητο κομμάτι της ζωής  του ανθρώπου .

Καθημερινά όλοι μας καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι είμαστε φιλόδοξοι. Προσπαθούμε να σπάσουμε τους άλλους για να μην καταφέρουν αυτό που εμείς πιθανά αποτύχαμε ή το πετύχαμε μετά από πολύ κόπο .Είμαι μόλις 23 χρονών όμως έχω αποφασίσει να τα καταφέρω . Έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου και σε εκείνον ότι δεν θα επιτρέψω σε κανέναν και τίποτα να με απομακρύνει από τα όνειρα μου !Ωστόσο πονάει η απόρριψη .Σε όλους τους τομείς και το ξέρω καλά....

    Κάποια στιγμή άκουσα βήματα να με πλησιάζουν . Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα τον Ορέστη. Αμέσως προσπάθησα να σκουπίσω τα μάτια μου για να μην δει τα δάκρυα μου όμως ήταν ήδη πολύ αργά.... Κάθισε δίπλα μου και κοιτούσε το τοπίο που απλωνόταν γύρω μας .

<< Είσαι καλύτερα;>>με ρώτησε με τρυφερή φωνή και εγώ τον κοίταξα με την άκρη του ματιού μου . Το πρόσωπο του μου ήταν ανεξήγητα οικείο . Ένιωθα μια ζεστασιά να με τυλίγει μόλις αντίκριζα το βλέμμα του .

<< Μια χαρά.. Δεν χρειαζόταν να έρθεις.>>είπα ενώ προσπάθησα να σκουπίσω ένα ακόμη δάκρυ που έσταξε από το μάτι μου . Εκείνος χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει έβγαλε από την στολή του ένα τσιγάρο και το άναψε.

'<< Ξέρεις...δεν είναι απαραίτητο να σκουπίζεις τα δάκρυα σου .Δεν μου δείχνουν αδυναμία. Αντίθετα ,δείχνουν έναν άνθρωπο με ευαισθησίες μα πάνω απ' όλα δυνατό ,γιατί θέλει δύναμη για να εκφράσει κάποιος τα συναισθήματα του ,να έρθει αντιμέτωπος μαζί τους.>>είπε έχοντας καρφωμένο το βλέμμα του στα δέντρα ενώ φυσούσε τον καπνό. Φαινόταν ότι πίστευε όσα έλεγε .

Το  είχε ζήσει !

'<< Είναι αδυναμία .Ειδικά όταν συμβαίνει συνέχεια>>ψιθύρισα ντροπιασμένη ενώ είχα καρφώσει το βλέμμα μου στον δρόμο . Εκείνος τότε έγειρε το κεφάλι του στο μέρος μου . Τα φωτεινά  πράσινα  του μάτια μου έβγαζαν ένα γνώριμο συναίσθημα .

<<Όλοι έχουμε αδυναμίες απλά βρίσκουμε διαφορετικούς τρόπους να τις εκφράσουμε . Εγώ καταφεύγω στο κάπνισμα....ειρωνικό το ξέρω ....αλλά με βοηθάει να χαλαρώνω και να σκέφτομαι πιο καθαρά>>

Εγώ τον κοιτούσα αφοσιωμένη χωρίς να μου ξεφεύγει λέξη από όσα έλεγε . Φύσηξε τελευταία φορά τον καπνό από το τελειωμένο πλέον τσιγάρο και το πέταξε στον κάδο.

<< Όσο και να σου λένε ότι δεν μπορείς να καταφέρεις μην τους ακούς .  Ούτε τον Άρη ! Είναι ιδιαίτερος χαρακτήρας όμως είναι η πιο καλή ψυχή που έχω γνωρίσει . Και το κυριότερο έχει και εκείνος αδυναμίες. Δωσ'του λίγο χρόνο να σε μάθει . Πιστεύω έχετε μέλλον  εσείς ...σε όλους τους τομείς '>>είπε χαμογελαστός και σηκώθηκε δίνοντας μου το χέρι . Εγώ το κοιτούσα για λίγο προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα έπρεπε να κάνω . Εκείνος σαν να άκουσε την σκέψη μου μου έδωσε την πιο ειλικρινή και σοφή απάντηση που χρειαζόμουν τώρα.

<<Ακολούθα το ένστικτό σου και την καρδιά σου . Εκείνα θα σε βοηθούν πάντα να βρείς τον δρόμο σου. Ακόμα κι όταν χάνεσαι .>> είπε και αφού του χαμογέλασα του έδωσα το χέρι μου έτοιμη να ξεκινήσω δυναμικά την ημέρα μου ώστε να βρεθώ ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκλήρωση του ονείρου μου χωρίς να με εμποδίζει κανείς .. Ούτε ο  Άρης !!

Τουλάχιστον έτσι πίστευα !

  Μερικές ώρες μετά , βγήκα εξαντλημένη από την πτέρυγα της χειρουργικής . Το πρόσωπο μου φανέρωνε  την κούραση μου ενώ τα μάτια μου έκλειναν από την κούραση.  Κατευθυνόμουν προς το κυλικείο όπου θα συναντούσα την Εβελίνα . Μόλις εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο πλησίασα κοντά της και ήπια μια γενναιόδωρη ποσότητα από τον καφέ της ενώ έκλεισα τα μάτια μου νιώθοντας τον οργανισμό μου να ξυπνάει...
Εκείνη με κοίταξε σαστισμένη όμως μερικές στιγμές μετά γέλασε με την κατάσταση μου .

'<<Γιατί είσαι έτοιμη να κοιμηθείς καλό μου ;>>ρώτησε μόλις ηρέμησε από το γέλιο της . Εγώ της έριξα ένα βλέμμα που φανέρωνε τα νεύρα μου .

<<Η σωστή ερώτηση είναι γιατί εσύ είσαι τόσο ξεκούραστη και ευδιάθετη ;>>

<<Εεε ο Ορέστης πρώτη μέρα δεν ήθελε να με κουράσει πολύ >>είπε κείνη χαμογελώντας πλατιά ενώ εγώ  είχα τόσα νεύρα με τον γιατρό που έμπλεξα .

<<Τυχερή. Εγώ θέλω να τον πνίξω . Με έβαλε να μετρήσω όλα τα φάρμακα της πτέρυγας, να ταξινομήσω τους φακέλους των ασθενών εντός 8 χρόνων και στο τέλος να κάνω και ράμματα στο κεφάλι ενός ασθενή.>> είπα θυμωμένη και ήπια λίγο ακόμα από τον καφέ όσο έβλεπα την Εβελίνα να προσπαθεί να μην γελάσει .

<< Φιλενάδα νομίζω σε έχει βάλει στο μάτι>> είπε εκείνη πονηρά και μου έκλεισε το μάτι όμως εγώ ξεφύσηξα απογοητευμένη .

<<Αλήθεια είναι, όχι όμως με τον τρόπο που το εννοείς και με τον τρόπο που θέλω εγώ >>είπα με παράπονο και άφησα έναν αναστεναγμό στην σκέψη του, όταν όμως είδα το  επίμονο βλέμμα της Εβελίνας κοκκίνησα και έσκυψα το κεφάλι.
Έλεος  Αμέλια!!! Τι στο καλό σκέφτεσαι;; μάλωσα ενδόμυχα τον εαυτό μου και την κοίταξα με το πιο αθώο χαμόγελο που είχα.

<<Αμέλια Παπασταύρου ,σου αρέσει ο Άρης;>> είπε εκείνη στην αρχή σαστισμένη όμως στην συνέχεια είχε ένα πονηρό χαμόγελο. Εγώ ένιωθα τόσο αμήχανα που είχα κοκκινίσει.

<<εε εγώ όχιι καλέ. Αφού ξέρεις ε-εμένα δεν μου αρέσουν οι άνδρες που παίζουν με τις γυναίκες... Εε ναι αυτό >>είπα γρήγορα σε μια προσπάθεια να ξεφύγω από το ανακριτικό βλέμμα της Εβελίνας χωρίς όμως αποτέλεσμα. Με κοιτούσε με σηκωμένο το φρύδι ενώ χαμογελούσε πονηρά.

<< Δεν σε πιστεύω αλλά θα σε αφήσω πρώτα να το παραδεχτείς στον εαυτό σου. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να προσέχεις γιατί είσαι πολύ ευαίσθητη και δεν θέλω να πληγωθείς.>> είπε εκείνη τρυφερά και για λίγο μπόρεσα να δω στα μάτια της την ανησυχία. Μπορεί να μην γνώριζα πολλές ώρες τον Άρη όμως έχω καταλάβει τον χαρακτήρα του και δεν είμαι διατεθειμένη να μπλεχτώ  στα δίχτυα του. Όσο δύσκολο κι αν είναι θα μείνω μακριά του. Η μοναδική σχέση που θα έχουμε θα είναι επαγγελματική. Άλλωστε δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση εκείνος να κοιτούσε εμένα. Χρειάζεται κάποια αντάξια δίπλα του και αυτή σίγουρα δεν είμαι εγώ. Με βλέπει σαν παράσιτο. Δεν τον κατηγορώ όμως.. Πολλοί το έχουν κάνει στην διάρκεια της ζωής μου...

Τέλος!!! Θα αφοσιωθώ μόνο στην δουλειά μου... Θα προσπαθήσω να πετύχω γι'αυτό που παλεύω όλα αυτά τα χρόνια.... Δεν θα γίνω έρμαιο ενός άνδρα που ξέρω ότι θα με πληγώσει. Αγαπώ τον εαυτό μου και είμαι διατεθειμένη να παλέψω γι ΄αυτόν....

Καλησπέρα αστεράκια!!
Δεύτερο κεφάλαιο!!
Πώς σας φαίνεται το καινούργιο βιβλίο ;
Είναι ενδιαφέρον;;
Περιμένω τα σχόλια σας !!