Αμέλια

Προδοσία....

Μια μικρή λέξη με τόσο μεγάλη βαρύτητα..

Κρύβει μέσα της πόνο....

Και ποιος άραγε δεν έχει νιώσει αυτό το συναίσθημα; Ποιος δεν το  έχει νιώσει να απλώνεται σαν δηλητήριο στο σώμα και την ψυχή του που αργά και βασανιστικά προετοιμάζει τον θάνατο του;

Καθόμουν στο δωμάτιο μου και έκλαιγα με τις ώρες... Όμως τώρα όλα τα δάκρυα είχαν στερέψει. Όπως και η αγάπη μου.. Μετά την σκληρή αποκάλυψη έφυγα από το νοσοκομείο αδιαφορώντας για τα πάντα.. Δεν με ενδιέφερε πλέον αν θα με ψάχνουν...

Το δωμάτιο μου ήταν πλέον το καταφύγιο μου και ταυτόχρονα η φυλακή μου ..

Απέναντι από το κρεβάτι μου στεκόταν το αρκουδάκι που μου είχε χαρίσει ο ίδιος που μου κατέστρεψε την ζωή ...Με κοιτούσε με τα άψυχα του μάτια σαν να με κατηγορεί και εγώ ένιωθα σαν να έχω τον ιδιοκτήτη του απέναντι μου. Αμέσως άρχισα να πετάω τα πράγματα μου προκειμένου να σταματήσω να έχω αυτή την πικρή αίσθηση ... Την αίσθηση της προδοσίας...

Πρώτη κραυγή....

θρύψαλα γυαλιών στο πάτωμα...

Δεύτερη κραυγή...

κομμάτια σκισμένης  φωτογραφίας....

τρίτη κραυγή....

διαλυμένη καρδιά!

Ακόμη θυμάμαι την ημέρα που τα απέκτησα όλα αυτά. Την μια και μοναδική ημέρα που μου φέρθηκα σαν πραγματικός ερωτευμένος που ακόμη και ένας εκπληκτικός ηθοποιός θα ζήλευε.. Μα πόσο καλά είχε μάθει να υποκρίνεται ; 

flashback

Ήταν αργά το βράδυ. Μόλις είχαμε τελειώσει την βάρδια μας και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε . Μια εκπληκτική ιδέα πέρασε ξαφνικά από το μυαλό μου και ήθελα να την υλοποιήσω. Ο Άρης είχε πλάτη προς εμένα. Αμέσως τον αγκάλιασα από πίσω και τύλιξα τα χέρια μου στο σώμα του δίνοντας του ένα φιλί στην πλάτη .Εκείνος ξεφύσηξε και γύρισε προς την κατεύθυνση μου. Το πρόσωπό του φανέρωνε την κούραση του .

<<Αμέλια δεν είπαμε όχι τέτοια στον χώρο εργασίας;>>με ρώτησε ενώ πέρασε δειλά τα χέρια του στην μέση μου.

<<Ωραία πάμε τότε κάπου έξω '' του είπα παιχνιδιάρικα και ξεφύσηξε .

<<Όχι σήμερα Αμέλια .Είμαι πολύ κουρασμένος>> μου είπε με βραχνή φωνή και με κοίταξε στα θλιμμένα μάτια μου. Ξεφύσηξε και κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

<<Εντάξει κέρδισες... Που θες να πάμε;>> ρώτησε ενώ με κοιτούσε με τα μάτια που τόσο αγαπώ. Εγώ του χαμογέλασα γλυκά και τον φίλησα στην άκρη των χειλιών του ενώ του ψιθύρισα με απαλή φωνή κάνοντας τον να κλείσει τα μάτια του .

<<Είναι έκπληξη. Θα σε καθοδηγώ εγώ στον δρόμο >>του είπα παιχνιδιάρικα και αφού πήραμε τα πράγματά μας ξεκινήσαμε προς τον άγνωστο , για εκείνον προορισμό.

Μόλις κατεβήκαμε από την μηχανή εκείνος κοιτούσε το μέρος γύρω μας και εγώ περίμενα με ανυπομονησία την αντίδραση του η οποία όμως δεν ήταν θετική.

<<Αμέλια; Τι κάνουμε στο λούνα πάρκ; >>είπε εκείνος μπερδεμένος και εγώ του χαμογέλασα .

<<Γιατί δεν σου αρέσει; >>τον ρώτησα με  άγχος να με καταβάλει ότι η επιλογή μου δεν ήταν καλή.

<< Αμέλια σοβαρέψου .Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι .Πάμε να φύγουμε .>>μου είπε επιτακτικά και ετοιμάστηκε να ανέβει στην μηχανή όμως τον σταμάτησε η φωνή μου.

<< Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια . Είναι ο μόνος τρόπος για να αναπολώ το παρελθόν. Εδώ μέσα έζησα πολύ ωραίες στιγμές και ήθελα να φτιάξω καινούργιες μαζί σου  >> του είπα θλιμμένη και τότε είδα το βλέμμα του να αλλάζει. Με πλησίασε με αργά βήματα και με αγκάλιασε από τους ώμους. 

<< Έτοιμη για διασκέδαση ; >> με ρώτησε με χαμόγελο και το πρόσωπο μου αμέσως έλαμψε...Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και ξεκινήσαμε να περνάμε καλά. Πήγαμε σε όλα τα παιχνίδια ακόμη και σε αυτά που φοβόμουν και μου κρατούσε το χέρι . Το χαμόγελο του λαμπερό και ειλικρινές... τουλάχιστον έτσι νόμιζα...

Λίγο πριν φύγουμε και ενώ είχε περάσει η ώρα κατευθύνθηκε προς την σκοποβολή και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω . Έπιασε το όπλο και πριν πυροβολήσει μου έκλεισε το μάτι . Τελικά κατάφερε να πετύχει όλου τους στόχους και διάλεξε ως δώρο ένα αρκουδάκι γκρι με μπλε μάτια . Ήρθε δίπλα μου και μου το έδωσε . Εγώ τον κοιτούσα σαστισμένη.

<<Για εμένα;>> τον ρώτησα ενθουσιασμένη . Εκείνος χαμήλωσε το βλέμμα του ντροπαλά εκπλήσσοντας με .

<<Ναι . Για να έχεις κάτι να με θυμίζει όταν δεν είμαι κοντά σου >> μου είπε με απαλή φωνή και αμέσως τον αγκάλιασα. Αυτός άργησε να ανταποδώσει όμως μετά με έσφιξε  στην αγκαλιά του και μου χάιδεψε τα μαλλιά. 

<<Πέρασες καλά αγάπη μου ; >>του ψιθύρισα στο αυτί χωρίς να τον αφήνω από την αγκαλιά μου . Εκείνος πήρε μια ανάσα πάνω στα μαλλιά μου και μου χάιδεψε το μάγουλο.

<<Χρόνια είχα να περάσω τόσο ωραία. Αμέλια θέλω να ξέρεις ότι ό,τι και να συμβεί αυτό το βράδυ θα μου μείνει αξέχαστο όπως κι εσύ. Θέλω να σου ζητήσω κάτι... Ότι και να γίνει θέλω πάντα να έχεις στο μυαλό σου ότι δεν είναι όλα ψεύτικα σε αυτό τον κόσμο >> μου ψιθύρισε τρυφερά στο αυτί.

<< Στο υπόσχομαι ..>> του είπα γλυκά και ένωσα για ακόμη μια φορά τα χείλη μας .

-----------------------------------------------

Τότε όμως δεν ήξερα !

Τώρα ξέρω...

Κανένας μας δεν κράτησε την υπόσχεση του και κυρίως αυτός...

Πήρα το αρκουδάκι στα χέρια μου και το κοίταξα...

Πόσο δίκιο είχε... 

Μου θυμίζει αυτόν.....

Εκείνη την στιγμή η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε και μπήκε η Εβελίνα με την μαμά μου. Αμέσως έτρεξα κλαίγοντας και κλείστηκα στην αγκαλιά της κολλητής μου η οποία με έσφιξε ακόμη περισσότερο πάνω της .

<<Συγνώμη... Συγνώμη για όλα .. Είμαι απαίσια φίλη αλλά σε αγαπάω..>> της ψιθύρισα κλαίγοντας και εκείνη μου χάιδεψε τα μαλλιά .

<<Μην το ξαναπείς αυτό . Ό,τι και να έχει γίνει μεταξύ μας δεν αναιρεί το ποσό μου έχεις σταθεί . Σ' αγαπάω πάρα πολύ και για αυτό ήμουν τόσο διστακτική μαζί του .Ωστόσο παρακαλούσα να βγω εγώ άδικη . Έμαθα τι έγινε από τον Ορέστη. Θέλω να ξέρεις ότι και οι δύο θα είμαστε συνέχεια δίπλα σου. >> μου είπε συγκινημένη και εγώ έπεσα στην αγκαλιά της κλαίγοντας. Τώρα πλέον μπορούσα να δω τα λάθη μου . Έβλεπα καθαρά . Και όσο κι αν με πονάει  χαίρομαι που το έκανε αυτό γιατί με έκανε να δω το σκοτάδι που κρύβει μέσα του.

Όλοι κρύβουμε βαθιά μέσα μας το σκοτάδι !
Άλλος Περισσότερο και άλλος λιγότερο.
Το σημαντικότερο .... Να μην προσπαθεί να αφαιρέσει το φως . Γιατί χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή ...

Έστρεψα το βλέμμα μου στην μαμά μου που με κοιτούσε θλιμμένη . Με ένα βήμα έφτασα κοντά της και την κοίταξα δακρυσμένη .

<<Μου είπες να πάω να τον βρω . Μου είπες να το ζήσω με οποιοδήποτε κόστος . Μου είπες ότι αξίζει . Εκείνος όμως με εκμεταλλεύτηκε .  Το μόνο που ήθελε από εμένα ήταν να με εκδικηθεί . Και τελικά κατέληξα πληγωμένη χωρίς να έχω αποκομίσει τίποτα καλό παρά μόνο πόνο . Γιατί μαμά;>> την ρώτησα ενώ λυγμοί εμπόδισαν τα λόγια μου . Η μαμά μου στεκόταν απέναντι μου δακρυσμένη και μετανιωμένη που έβλεπε το παιδί της να πονάει.

Γιατί ό,τι και να γίνει για εκείνη δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι το παιδί της !

Αμέσως με έκλεισε στην αγκαλιά της ενώ εγώ έκλαιγα και προσπαθούσα να την απομακρύνω . Μετά από πολύ προσπάθεια και κλάμα άρχισα να κυλάω στο πάτωμα. Εκεί πλέον είχα δεχτεί την αγκαλιά της .

Ένιωθα ασφάλεια !

Γιατί την αγαπούσα....

Ακόμη κι αν δεν της το έδειξα ποτέ ...

Μερικά λεπτά αργότερα ήμασταν ακόμη αγκαλιά στο πάτωμα. Η Εβελίνα απέναντι μας με κοιτούσε στενοχωρημένη. Το ίδιο και η μαμά μου . Είχα ηρεμήσει και είχα αρχίσει να σκέφτομαι πιο καθαρά .

Ένα ήταν το μόνο σίγουρο .

Έπρεπε να αλλάξω ....

Μόνο έτσι θα μπορούσα να προστατέψω τον εαυτό μου από νέο πόνο .

Και φυσικά να μην επιτρέψω στον Άρη ξανά να επηρεάσει την ζωή μου .

Για εμένα είχε τελειώσει ...

Οριστικά !

Καλησπέρα !!
Άλλο ένα κεφάλαιο !!
Η Αμέλια πονάει ;
Ο Άρης όμως ;
Αναμένετε το επόμενο !!