Αμέλια

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου ενώ αμέτρητα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. 

Ένιωθα τόσο πόνο όταν μου εξηγούσε τον λόγο της συμπεριφοράς του...

Γιατί τώρα ξέρω ....

Έβλεπε τόσες ομοιότητες εξαρχής κι όμως συνεχίζει να πιστεύει ότι εγώ είμαι καλύτερη....

Γιατί νομίζει ότι τον παράτησα όταν ήμουν μικρή...

Αχ και να ήξερες μωρό μου...

Μισώ τον εαυτό μου που του μίλησα έτσι όμως έπρεπε...

Έπρεπε να τον κάνω να παραιτηθεί από εμάς ώστε όταν μάθει επιτέλους την αλήθεια να μην πονέσει ...

Δεν υπήρχε άλλη επιλογή ...

Σκούπισα τα τελευταία δάκρυα ενώ είδα την Εβελίνα από μακριά να με κοιτάζει στενοχωρημένη . Χάιδεψα την πόρτα για μια τελευταία φορά σε μια προσπάθεια να τον νιώσω κοντά μου και την πλησίασα.  Εκείνη με έκλεισε στην αγκαλιά της χωρίς να μιλάει .

Ήξερε πόσο δύσκολο ήταν ...

Ήταν όμως αναγκαίο...

Γιατί δεν μπορώ να είμαι κοντά του ενώ του λέω ψέματα ...

Μόλις όλα αποκαλυφθούν θα τον αφήσω εκείνο να επιλέξει ...

Αν δεν με μισεί ήδη ...

"Γιατί κοριτσάκι μου το κάνεις αυτό στον εαυτό σου ; Πονάς.  Πονάει και εκείνος.  Ξανασκέψου το. "μου ψιθύρισε στο αυτί ενώ μερικά δάκρυα μου έβρεχαν τον ώμο της.

"Μην μου το λες εσύ Εβελίνα . Όχι εσύ που ξέρεις όλη την αλήθεια.  Μεγάλωσα μαζί τους . Με αγαπούσαν και εγώ τους κορόιδευα ενώ μετά νομίζουν ότι τους παράτησα . Πώς μπορώ εγώ να επιστρέψω στην ζωή τους λέγοντας τους ψέματα για ακόμα μια φορά; Πώς; Εβελίνα ο Ορέστης είναι αδερφός μου και από μικρή δεν μπορούσα να του το πω.  Δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω όταν έφυγα μακριά του . Και ο Άρης ; Νομίζει ότι έφυγα γιατί δεν τον ήθελα όπως όλοι.  Και τώρα μου ζήτησε συγνώμη για την συμπεριφορά του  γιατί οι ομοιότητες μας τον έκαναν να μου φέρεται έτσι. " Ανέβασα λίγο τον τόνο της φωνής μου προσέχοντας όμως να μην γίνω αντιληπτή στους γύρω και εκείνη με έσφιξε στην αγκαλιά της γιατί μπορούσε να δει την απόγνωση και τις τύψεις στο βλέμμα μου .

"Σε καταλαβαίνω κοριτσάκι μου.  Όμως τους πληγώνεις ξανά έτσι.  Ο Ορέστης με ρωτάει συνέχεια γιατί το αποφεύγεις.  Και ο Άρης.... Ελπίζει ότι θα τον συγχωρέσεις.  Μπορεί εσύ να το έχεις κάνει ήδη αλλά εκείνος δεν το ξέρει και φοβάται ότι θα τον αφήσεις κι εσύ.  Μην το κάνεις ξανά Αμέλια.  Απόδειξε του ότι αξίζει πολλά περισσότερα και ότι δεν φταίει αυτός που τον παράτησαν οι γονείς του. "μου είπε εκείνη γλυκά και εγώ κατέβασα το κεφάλι .

Γιατί ήξερα ότι είχε δίκιο αλλά φοβόμουν ..

Φοβόμουν μην τους κάνει κακό...

Γιατί τους αγαπάω...

Φοβόμουν ότι θα με μισήσουν....

"Θα το κάνω Εβελίνα απλά όχι πριν μάθουν την αλήθεια . Δεν θέλω να δείξω στον Άρη ότι τον συγχώρησα και να του λέω ψέματα . Θα με μισήσει και θα έχει δίκιο. Θα μείνω δίπλα του και όταν μάθει την αλήθεια θα αποφασίσει αυτός να θέλει να είμαστε ξανά μαζί ."της είπα με βραχνή φωνή και αφού την κοίταξα έφυγα από κοντά της.

Ήμουν αποφασισμένη ...

Γιατί δεν ήθελα να του λέω ψέματα κοιτώντας τον στα μάτια...

Η πορεία της σχέσης μας είναι στα χέρια του.  Οποία όμως και να είναι η απόφαση του θα την δεχτώ ...

Θα μάθω να ζω χωρίς αυτόν αρκεί να είναι ευτυχισμένος....

---------------------------

Διέσχιζα τον διάδρομο του νοσοκομείου με προορισμό την έξοδο. Έξω ο ήλιος είχε δύσει.  Όπως και στην ψυχή μου. 

Το κινητό μου χτύπησε και ήξερα ποιος ήταν ...

"Τι θέλεις ;"τον ρώτησα ενώ άκουγα απλά την ανάσα του . Ρίγη φόβου κατέκλυσαν όλο το κορμί μου όμως γρήγορα βρήκα το θάρρος μου . Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω ατιμώρητο .

Θα πλήρωνε για όλα όσα μου έχει προκαλέσει....

"Ξέρεις πολύ καλά τι θέλω . Ο χρόνος τελειώνει Αμέλια και όχι για εμένα . Νομίζεις πως μπορείς να φοβίσεις. Είσαι ένα τίποτα Αμέλια . Δεν έχεις τίποτα και όταν θα σε μισήσουν θα μείνεις μόνη σου ."μου είπε με την βαριά ανατριχιαστική του φωνή και καθώς επεξεργαζόμουν τα λόγια του είδα απέναντι μου τα αγόρια . Κάθονταν σε ένα παγκάκι και συζητούσαν προβληματισμένοι . Ο Άρης σαν να ένιωσε το βλέμμα μου γύρισε και με κοίταξε . Ηλεκτρισμό δημιουργούσαν τα μάτια μας όμως κανένας δεν αποχωρούσε .

"Μπορεί να γίνουν όπως τα λες . Μπορεί και να με μισήσουν για όλα τα ψέματα που με ανάγκασες να πω . Τουλάχιστον θα έχεις τιμωρηθεί για όσα έκανες γιατί μόλις μάθουν την αλήθεια θα μισήσουν και εσένα.  Μόλις μάθουν ότι έχεις αφαιρέσει ζωή θα απομακρυνθούν από κοντά σου.  Και αυτή θα είναι η τιμωρία σου. "του είπα σκληρά και έκλεισα το τηλέφωνο ενώ δεν αφαιρούσα τα μάτια μου από πάνω τους που με κοιτούσαν επίμονα. Με γρήγορα βήματα έφευγα από κοντά τους όμως ο Ορέστης με πλησίασε . Με έπιασε από το μπράτσο και με σταμάτησε.

"Αμέλια περίμενε . Γιατί με αποφεύγεις; "Ρώτησε ενώ προσπαθούσε να βρει τα μάτια μου που ήταν καρφωμένα στο πάτωμα .

"Δεν σε αποφεύγω απλά δεν έτυχε να βρεθούμε ."του είπα ενώ επιτέλους τον κοίταξα δειλά .

Πράσινο στο πράσινο...

Αγάπη στο παράπονο...

"Αλήθεια Αμέλια; Δεν έτυχε ε;; Εγώ πάλι νομίζω ότι με αποφεύγεις γιατί είμαι φίλος του Άρη . Νόμιζα ότι ήμουν φίλος σου Αμέλια . "Μου είπε εκείνος πληγωμένος μόλις απομακρύνθηκα λίγο από κοντά του .

"Όντως Ορέστη ήσουν φίλος μου . Ήσουν αυτός που με βοήθησε από την αρχή σε αυτό το νοσοκομείο . Δυστυχώς όμως οι συγκυρίες δεν μας επιτρέπουν να είμαστε κοντά . Θέλω να προσέχεις τον εαυτό σου και τον Άρη . Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να μπει ανάμεσα σας . "Του είπα ενώ του χάιδεψα λίγο το μπράτσο και απομακρύνθηκα από κοντά του.

Έβλεπα στο βλέμμα του ότι τον πλήγωσα.  

Συγνώμη αδερφούλη μου ...

Σ' αγαπάω αλλά δεν είχα επιλογή....

Δεν φαντάζεσαι πόσες φορές ήθελα να σε αγκαλιάσω και να σου πω ότι είμαστε αδέρφια ...

Όμως θα γίνει ..

Σύντομα !

Πήγα σπίτι και αμέσως έτρεξα στο κρεβάτι μου . Οι γονείς μου απέξω φώναζαν ανήσυχοι όμως εγώ δεν τους άνοιγα . Ήμουν πολύ θυμωμένη με όλους.  Μα κυρίως με τον εαυτό μου..

Γιατί δεν αντιστάθηκα στις επιταγές του. 

Γιατί δείλιασα ...

Γιατί εξαιτίας του φέρθηκα άσχημα σε όλα τα πρόσωπα που με αγάπησαν πραγματικά ...

Είχε βραδιάσει  και εγώ ακόμη έκλαιγα. Οι γονείς μου είχαν παραιτηθεί από την προσπάθεια να τους ανοίξω.  Κάποια στιγμή άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα.

"Μαμά φύγε . Δεν θέλω σας είπα να φάω." φώναξα με βραχνή φωνή και σκεπάστηκα ακόμη περισσότερο.

"Δεν είμαι η μητέρα σου Αμέλια . Άνοιξε σε παρακαλώ. "άκουσα την βαριά φωνή που έχω αγαπήσει τόσο πολύ και ένιωσα να σαστίζω . Δεν περίμενα ποτέ ότι θα βρεθεί έξω από την πόρτα μου.

Όμως δεν έπρεπε να λυγίσω ..

"Φύγε Άρη.... Δεν θέλω να σε δω.... Φύγε "του φώναξα όμως άκουσα να χτυπάει την πόρτα πιο δυνατά .

"Δεν πρόκειται να πάω πουθενά.  Η μητέρα  σου μου άνοιξε και έχω την άδεια της να μείνω εδώ μέχρι να ανοίξεις . Εσύ διαλέγεις ."τον άκουσα να φωνάζει και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα πλησίασα την πόρτα.  Με μια δειλή κίνηση την άνοιξα όμως εκείνος κατάφερε να μπει μέσα.

Πράσινο στο μπλε...

Τύψεις στην αποφασιστικότητα..

"Τέρμα τα ψέματα . Ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε. Και θα μιλήσουμε . Θα μου πεις  τι συμβαίνει εδώ και τώρα ."μου είπε θυμωμένος ενώ το βλέμμα του έκαιγε κάθε σημείο του προσώπου μου. Εκείνη την στιγμή τον ένιωσα να χάνει την ισορροπία του και τον κοίταξα ανήσυχα.  Έπιασε για λίγο το κεφάλι του .

"Άρη είσαι καλά ; "Τον ρώτησα ανήσυχη όμως δεν τον πλησίασα.  Με κοίταξε με τις θάλασσες και μου έκανε νόημα ότι είναι καλά .

"Μίλα Αμέλια . Μην δίνεις σημασία σε εμένα απλά είμαι κουρασμένος . Μίλα επιτέλους ."μου φώναξε λίγο και τον κοίταξα με απάθεια στο βλέμμα μου

"Άρη σε παρακαλώ πολύ μην με πιέζεις. "του είπα βραχνά και κουρασμένη και καθώς του γύρισα την πλάτη εκείνος με έπιασε από το μπράτσο και με έφερε κοντά του .

"Δεν σου έμαθαν όταν ήσουν μικρή οι γονείς σου ότι δεν πρέπει να γυρνάς την πλάτη όταν σου μιλάνε; "Μου ψιθύρισε στο αυτί και ενώ ένιωθα να ανατριχιάζω με την ανάσα του που έπεφτε στο δέρμα μου τα λόγια του έπεσαν σαν μαχαίρι στην καρδιά μου. Με μια κίνηση τίναξα το χέρι μου και απομακρύνθηκα από αυτόν.

" ΟΧΙ ΓΙΑΤΊ ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΊΟ" του φώναξα θυμωμένη και έβλεπα το μπερδεμένο βλέμμα του .

"Τ-τι εννοείς Αμέλια; "Με ρώτησε ενώ προσπάθησε να με πλησιάσει όμως δεν τον άφησα .

"Αυτό που κατάλαβες . Είμαι υιοθετημένη  Άρη . Τα άτομα που γνώρισες πριν δεν είναι οι βιολογικοί  μου γονείς ."του είπα λίγο πιο ψύχραιμα και είδα αμέσως τις τύψεις στο βλέμμα του .

Δεν πειράζει μάτια μου ...

Ήρθε η στιγμή να αποκαλύψω μερικές αλήθειες μέχρι την τελική ....

Και θα γίνει πολύ σύντομα...

Γειά σας !!!
Τι κάνετε;
Η Αμέλια συνεχίζει να απομακρύνει τα αγόρια από κοντά της .
Ο Ορέστης πληγώνεται ...
Ο Άρης επίμονος πήγε σπίτι της και ζητάει εξηγήσεις .
Μάθαμε ότι τελικά είναι υιοθετημένη.
Τι έχετε να πείτε;
Το επόμενο σύντομα .