Επιμονή...

Μια λέξη με τόσο μεγάλη σημασία ..

Απαραίτητο αγαθό για την ζωή...

Ωστόσο, κάποιες φορές σε κάνει να πληγώνεσαι ακόμη περισσότερο...

Σου δίνει ελπίδες και τελικά με ένα μαγικό τρόπο στις παίρνει πίσω ...

Γιατί έτσι είναι η ζωή...

Δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα ...

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει να προσπαθείς ...

Ακόμα κι αν ξέρεις ότι θα πληγωθείς...

Το φεγγάρι λάμβανε την θέση του στον ουρανό και εγώ μόλις είχα τελειώσει ακόμη ένα πολύωρο χειρουργείο.
Σκεφτόμουν την πορεία της καριέρας μου μέσα σε κάποιο διάστημα...

Στην αρχή δεν είχα την ευκαιρία ούτε να παρακολουθήσω χειρουργείο..

Ωστόσο χάρις τον Ορέστη ,όχι μόνο παρακολούθησα αλλά απέκτησα τέτοια εμπειρία ώστε να μπορώ να εκτελώ μόνη  μου  κάποια,τα πιο ακίνδυνα ...

Μα δεν με πειράζει...

Γιατί χρειάζεται χρόνος για να αποδείξω την έκταση  των  δυνάμεων μου ...

Περπατούσα στον διάδρομο προς  την έξοδο μέχρι που συνάντησα τον Ορέστη και την Εβελίνα. Τους πλησίασα χαμογελαστή ενω εκείνοι με κοιτούσαν περίεργα .

" Ήρθα κι εγώ .Που είναι ο Άρης; " Τους ρώτησα χαμογελαστή και εκείνοι κοιταχτήκανε μεταξύ τους . Το βλέμμα τους με φόβισε ωστόσο αποφάσισα να συνεχίσω να προσποιούμαι την χαρούμενη .

"Εεε έφυγε ... Ήταν λίγο κουρασμένος. "είπε ο Ορέστης ενώ απέφευγε να με κοιτάξει . Είχα ήδη καταλάβει πολλά...

Ακόμα κι αν δεν μίλαγα...

"Ααα ωραία.  Τότε λέω να περάσω από το σπίτι του να πιούμε ένα κρασί . Θα έρθετε ;"τους ρώτησα χαμογελαστή και εκείνοι με κοίταξαν αγχωμένοι.

"Βρε κορίτσι μου είναι κουρασμένος ο άνθρωπος . Θα θέλει να κοιμηθεί. Μην τον κουράζουμε τώρα ."προσπάθησε να με πείσει η Εβελίνα όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη .

Θα έσπαγα τον πάγο ανάμεσα μας ...

Θα τον ανάγκαζα να μου πει την αλήθεια..

Ακόμη κι αν πονάμε και οι δύο με τον τρόπο αυτό ..

"Δεν πειράζει ,εγώ θα πάω . Καλό σας βράδυ "τους είπα αποφασιστικά και πήγα στο αυτοκίνητο ακόμα κι αν προσπαθούσαν να με σταματήσουν .

Λίγες στιγμές αργότερα είχα φτάσει . Βγήκα από το αυτοκίνητο και χτύπησα το κουδούνι επίμονα . Ήξερα ότι δεν ήθελε να μου ανοίξει . Τελικά η πόρτα άνοιξε και είδα από πίσω της έναν άλλο Άρη...πιο καταβεβλημένο... εγώ αμέσως έπεσα πάνω του και ένωσα τα χείλη μας σε ένα τρυφερό φιλί . Εκείνος προσπάθησε να με απομακρύνει όμως όχι πολύ ... Παραιτήθηκε απο την προσπάθεια και αφέθηκε στον έρωτα μας .

"Αμέλια τι κάνεις εδώ; Πήγαινε σπίτι σου σε παρακαλώ ."μου είπε σοβαρός μόλις απομακρύνθηκα. Εγώ τον κοίταξα στα μάτια και του χαμογέλασα ειλικρινά για πρώτη φορά μέσα στην μέρα. Του χάιδεψα το αξύριστο μάγουλο του.

"Ήρθα να πιούμε ένα κρασί αγάπη μου . Μου έχεις λείψει ."συνέχισα σαν να μην έχω ακούσει τα λόγια του και εκείνος ξεφύσηξε κουρασμένος .

"Αμέλια τα είπαμε αυτά . Έχουμε τελείωσε . Προχώρησε σε παρακαλώ την ζωή σου όπως κάνω κι εγώ. "μου είπε κουρασμένος και εγώ τον πλησίασα σε απόσταση αναπνοής . Τα βλέμματα μας ενωμένα χωρίς να αποχωρίζεται το ένα το άλλο . Οι ανάσες μας αγωνίζονταν μεταξύ τους .

Ποιός θα υπερισχύσει ;

"Δεν νομίζω ότι θέλεις να προχωρήσω . Δεν θα αντέξεις να με δεις με άλλον Άρη.. δεν θα αντέξεις να δεις άλλα χείλη να με φιλάνε ... Δεν θα αντέξεις να δεις άλλα χέρια να χαϊδεύουν το κορμί μου όπως μόνο εσύ έκανες ... Κάνω λάθος;"του ψιθύρισα πάνω στα χείλη του και εκείνος έκλεισε τα μάτια του σαν να πονάει. Έπιασε τους καρπούς μου και τους έσφιξε ασυναίσθητα όμως δεν με πονούσε .

"Σταματά "ψιθύρισε και εκείνος και εγώ χαμογέλασα από την επιρροή που ασκούμε ο καθένας στον έρωτα του .

"Γιατί Άρη; Αυτή δεν είναι η αλήθεια; Αν προχωρήσω όπως λες εμείς οι δυο θα είμαστε ξένοι. Άλλος θα έρθει στην ζωή μου.  Άλλος θα με κατακτά με τέτοιο πάθος που θα προσπαθεί συνεχώς να σβήσει το δικό μας ..  Άλλα χείλη θα πέφτουν με μανία πάνω στα δικά μου προσπαθώντας να σβήσουν τα αποτυπώματα σου ... Τις αναμνήσεις ... Και όταν θα γίνει αυτό .... Θα σε έχω ξεχάσει πια ..."συνέχιζα να του ψιθυρίζω ακόμη κι αν τον έβλεπα ότι τον πονούσαν τα λόγια μου .

Συγνώμη μωρό μου...

Μα δεν μου άφησες άλλη επιλογή...

Άνοιξε τα μάτια του και είδα οτι είχαν πάρει ένα σκούρο χρώμα . Μόλις είδε ότι μου έσφιγγε τα χέρια ,τα άφησε απότομα . Το βλέμμα του έπεσε πάνω στις μελανιές που είχαν δημιουργηθεί και χλώμιασε . Αμέσως τα έπιασε στα δικά του χέρια και άρχισε να μου χαϊδεύει απαλά τους καρπούς .

" Εγώ στο έκανα αυτό; "Τον άκουσα να αναφωνεί γεμάτος τύψεις και χαμογέλασα ελαφρά.

Ακόμα νοιάζεσαι μωρό μου...

Ακόμα με αγαπάς...

"Ναι εσύ... Δεν με νοιάζει όμως ... Τα σημάδια που μου αφήνεις δεν με πονάνε... Μόνο η συμπεριφορά σου ... Μην με διώχνεις μακριά σου γιατί πονάω."του είπα ενώ ένα δάκρυ έσταξε πάνω στα ενωμένα μας χέρια . Έκλεισε για λίγο τα μάτια του και όταν τα άνοιξε  έβλεπα  κάποιον άλλο μπροστά μου...

Απομακρύνθηκε από κοντά μου και μου γύρισε την πλάτη .

"Έπρεπε ήδη να είχε φύγει από εδώ μέσα Αμέλια . Δεν το καταλαβαίνεις ότι δεν θέλω να συνεχίσουμε; Δεν ενδιαφέρομαι πλέον για εσένα ... Μου έλεγες τόσα χρόνια ψέματα ... Με παράτησες.... Επέστρεψες και συνέχισες να μου λες ψέματα . Περιμένεις λοιπόν να σε συγχωρήσω ;"άκουσα την σκληρή του φωνή και ένιωσα να ματώνει η καρδιά μου ..

"Νόμιζα ότι με την αλήθεια όλα λύθηκαν. Άλλωστε είχες ήδη καταλάβει ποια ήμουν. "του ψιθύρισα αδύναμη πλέον από το βάρος των συναίσθηματων.

"Νόμιζες; Νόμιζες ότι με μια αλήθεια μπορούν να σβηστούν όλα τα συναισθήματα που ένιωσα ; Την προδοσία , την εγκατάλειψη; Εε; Όχι Αμέλια δεν σε ήξερα... Εγώ ήξερα ένα γλυκό κοριτσάκι που δεν λέει ψέματα . Εσύ δεν έχεις καμία σχέση με εκείνη. Δεν είχα καταλάβει την ομοιότητα σας."με ρώτησε με δυνατή φωνή ενώ με πλησίασε και με ταρακούνησε .

Πράσινο στο σκούρο μπλε...

Θλίψη στην οργή ...

Έβλεπα πόσο κακό του είχαμε κάνει...

Ένιωθα ενοχή που ήρθα ξανά στην ζωή του ...

"Ώστε δεν με είχες καταλάβει έτσι; Δεν είχες καταλάβει ότι ήμουν το ίδιο πρόσωπο όταν με ακουμπούσες; Όταν με φιλούσες; Δεν κατάλαβες ότι η καρδιά σου χτυπούσε με τον ίδιο Ρυθμό κάθε φορά που βρισκόμουν κοντά σου; Κάθε φορά που σε άγγιζα... Δεν σε πιστεύω Άρη . Όλα ήταν ίδια με τότε... Το ένιωσες όπως το ένιωσα κι εγώ εδώ."του είπα και πήρα το χέρι του και το τοποθέτησα πάνω στην καρδιά μου . Εκείνος απομακρύνθηκε και έσφιξε τις γροθιές του .

"Ακόμα κι έτσι να είναι δεν έχει καμία σημασία πια. Δεν αλλάζουν τα ψέματα που είπες... Όλα όσα έκανες... Με πρόδοσες όπως με προδίδουν όλοι"μου ψιθύρισε πληγωμένος χωρίς να με κοιτάζει. Μπορούσα να καταλάβω από την φωνή του ότι είχε βουρκώσει.

"Δεν είναι έτσι Άρη ... Αν με αφήσεις μπορώ να τα αλλάξω όλα ... Αρκεί να με αφήσεις ."του ψιθύρισα και προσπάθησα να τον αγγίξω όμως δεν με άφησε .

" Δεν καταλαβαίνεις έτσι; Δεν σε θέλω δίπλα μου Αμέλια ... Πόσο πιο ξεκάθαρο να στο πω;"μου φώναζε πλέον ενώ τα φουρτουνιασμένα μάτια του κάρφωναν αλύπητα τα δικά μου . Εκείνη την στιγμή άκουσα την πόρτα να ανοίγει και γύρισα το κεφάλι μου .

Αυτό που είδα με πόνεσε...

Με έκανε να μετανοιώσω για όλες τις γελοίες προσπάθειες που έκανα όλες αυτές τις ημέρες ...

Με έκανε να νιώσω μικρή ...

Η Νάντια μπήκε στο σπίτι φορώντας μόνο μια καμπαρντίνα την οποία και έβγαλε αμέσως μένοντας μόνο με τα εσώρουχα . Μόλις με είδε αναφώνησε ξαφνιασμένη όμως στην συνέχεια μου χαμογέλασε πονηρά .

Κοίταξα τον Άρη και κούνησα το κεφάλι απογοητευτικά . Εκείνος προσπάθησε να πλησιάσει όμως δεν τον άφησα .

" Τώρα κατάλαβα όλα όσα προσπαθούσες να μου πεις πριν .... Θα σε αφήσω να συνεχίσεις την ζωή σου όπως εσύ θέλεις ... Ακόμη κι αν δεν είμαι μέσα σε αυτή.  Από εδώ και εξής εμείς είμαστε ξένοι . Δεν νιώσαμε ποτέ τίποτα ο ένας για τον άλλον. Εχεις πεθάνει για εμένα Άρη Κομνηνέ ."του είπα με σκληρή φωνή και έφυγα από εκεί μέσα βλέποντας το πονηρό βλέμμα της Νάντια και ακούγοντας την φωνή του Άρη να με φωνάζει να σταματήσω .

Δεν με ένοιαζε ομως πλέον...

Τίποτα δεν με ένοιαζε ...

Όλα είχαν τελειώσει για εμένα....

Εκείνος είχε τελειώσει ...

Καλησπέρα!!
Η Αμέλια συνεχίζει να προσπαθεί .
Τελικά όμως πληγώνεται .
Τι έχετε να πείτε για τα λόγια που της είπε ο Άρης;
Ήταν σκληρός αλλά εξίσου σκληρή ήταν κι εκείνη .
Γιατί εκείνη του έλεγε την αλήθεια...
Το επόμενο σύντομα .
Περιμένω τα σχόλια σας !