Αφιερωμένο σε όλους σας με πολύ αγάπη !❤️ Κι ιδιαίτερα στις αγαπημένες μου DianaRay1@Rose_17 user3831660  Millany_Kelly_Green fontana1981 elenitsentzou

Πυκνό σκοτάδι είχε κυκλώσει την διάνοια και την ψυχή μου που πλέον είχε αρχίσει να εγκαταλείπει το σώμα μου το οποίο επέπλεε στα αφρισμένα νερά .

Τελικά η ταινία της σύντομης ζωής μου δεν είχε αίσιο τέλος αφότου κατέληξα ένα ακόμη απο τα θύματα του μοιραίου ναυαγίου που κόστισε την ζωή σε άλλους τόσους ανθρώπους.

Ο Τόμας είχε χαθεί δεν πρόλαβα να τον βοηθήσω η υποθερμία πρόλαβε να του στερήσει την πολύτιμη ζωή που επιθυμούσε όσο κανένας να ζήσει έπειτα απο δύο χρόνια εγκλεισμού κι μοναξιάς.

Τούτο το ταξίδι αποτελούσε την ηχηρή επιστροφή του στα κοινωνικά δρώμενα και τον κύκλο που για χρόνια είχε απαρνηθεί λόγο της αναπηριας του.

Δεν του άξιζε να σβήσει έτσι τόσο άδοξα έπρεπε κάποιος να τον βοηθήσει να τον γλιτώσει από τον βέβαιο πνιγμό ήταν τόσο νέος γεμάτος όνειρα κι προσδοκίες.

Δεν πρόλαβα να του δείξω πόσο τον νοιάζομουν και τα τελευταία λεπτά της ζωής του φρόντισα μονάχα να τον πικρανω κι να του πάω κόντρα.

Πόσο πίκρα μετάνιωνα τώρα που κι εγώ από στιγμή σε στιγμή θα βυθιζόμουν συντροφευοντας το πλοίο αφήνοντας την τελευταία μου πνοή κάτω απ' το νερό.

Φυσικά από τις τελευταίες μου σκέψεις δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο αλλοκοτος μυστηριώδης Τζέιμς όπου κατορθωσε να με ξελογιάσει με τα μεθυστικά φλογέρα φιλιά του κι την απαράμιλλη γοητεία που εξέπεμπε η ύπαρξη του .

Για μερικά δευτερόλεπτα σχημάτισα με την λιγοστή φαντασία μου την εικόνα των δύο μας να κάνουμε έρωτα κάτω από το νερό σαν δυο αυλές φιγούρες που απολάμβαναν την αρχέγονη ένωσή τους.

Μου αφαιρούσε με αμήχανες κινήσεις το βρεγμένο φόρεμα που κόλλουσε στο κορμί μου αναδεικνύοντας κάθε καμπύλη κι πόρο της ερεθισμένης σάρκας που επιζητούσε το άγγιγμα του.

Τα δάκτυλα του σαν σέρνονταν στο δέρμα άναβαν κάθε τόσο από μια μικρή εστία φωτιάς που ήμουν ανίκανη να πολεμήσω και να καταστείλω .

"Σε θέλω ..άγρια παθιασμένα όπως ποτέ δεν ποθησα καμία γυναίκα ..!" Ψιθύριζε ηδονικα χαϊδεύοντας τις ερεθισμένες θηλές μου ενώ ήδη με τα χείλη του σχημάτιζε ένα μονοπάτι από τον λαιμό προς το στήθος μου.

Το νερό πλέον φάνταζε να κοχλάζει τόσο έντονα που ακόμη και τα μικρά παγοβουνα που το απαρτιζαν είχαν αρχίσει να λιώνουν έμπρος στην φλόγα που μας είχε κυκλώσει.

"Φίλα με θέλω να νιώθω την γεύση σου σε όλοκληρο το αιώνιο ταξίδι..!" Είχα ζητήσει ολόψυχα κλείνοντας τα χείλη του βιαστικά άναμεσα στα δικά μου μένοντας χωρίς ανάσα κάτω από το νερό όμως η ψυχή μου ανεπνεε κι ήταν πλημμύρισμενη ευτυχία.

Ποτέ δεν είχα αισθανθεί πιο γλυκιά πληρότητα από εκείνη την μοναδική στιγμή όπου ο χρόνος πάγωνε και η ψυχή μου πετούσε μακριά .

Λένε πως σαν αντικρίσεις την αληθινή αγάπη της ζωής σου μονάχα η άμμος στην κλεψύδρα της ζωής για λίγο παύει να τρέχει αδιάκοπα με ταχύτητα φωτός μένει στάσιμη .

Τουλάχιστον για μετρημένες στιγμές με τον εναν και μοναδικό άνδρα που έχει σκλαβώσει την καρδιά και την διάνοια σου αιώνια σε ένα δικό του σκοτεινο μπουντρούμι αθέατο.

Έτσι αισθανόμουν κοντά του πως επιθυμούσα μια ζωή πλάι του να βιώσω στιγμές που τόσα χρόνια δεν ήμουν σε θέση αφού άργησα να τον γνωρίσω.

Βαστουσα το χέρι του νοερά άναμεσα στα άψυχα δικά μου σφικτά φοβούμενη πως αν τον άφηνα να χαθεί η ψυχή μου θα έσβηνε μαζί του.

"Κρατα με αγκαλιά ..." Ψέλλιζα ζαλισμενη καθώς ένιωθα τα δύο του χέρια γύρω από τον παγωμένο κορμό μου και την ανάσα μου να επανέρχεται ξανά έπειτα από αρκετή ώρα .

Το οξυγόνο επέστρεψε στο σώμα μου απότομα σχεδόν βίαια αναγκάζοντας με να τιναχτω αντικρίζοντας τα δύο πράσινα μάτια του να λαμπυρίζουν σαν μαγικά άστρα μέσα στην νύχτα.

"Μην φοβάσαι ..είσαι ξανά εδώ όμορφη..δεν θα αφήσω την θάλασσα να σε καταπιεί.." με διαβεβαίωσε καθησυχστικα με την υπέροχη αγγελική φωνή του που με ταξιδευε σε ουράνια στρώματα που ουδέποτε είχα φανταστεί πως θα φθάσω.

Χαμογέλασα πλατιά μέσα στην παραζαλη μου χαϊδεύοντας τρυφερά το πρόσωπο του απολαμβάνοντας την ολοζώντανη τραχεία υφή της ανάμεσα τους.

" Αν ο θάνατος είχε την μορφή και την γεύση σου άφησε με να τον απολαύσω στο έπακρο.." εκμυστηρεύτηκα χαμηλόφωνα κουρνιαζοντας στην ζεστή αγκαλιά του που με οδηγούσε μέσα στο βαθύ νερό σε ένα ξέφωτο ελπίδας.

" Μην λες μεγάλα λόγια ..δεν είμαι ο Τόμας .." ψέλλιζε με ύφος θλιμμένο καθώς απωθετε το κορμί μου μαλακά σε μια από τις σωστικές λέμβους όπου μόλις είχε γυρίσει να περισυλλέξει τους υπόλοιπους ναυαγούς όσοι τουλάχιστον είχαν επιβιώσει.

Δεν έλεγα να αφήσω το χέρι του δεν ήθελα να τον εγκατάλειψω μα που είχε σκοπό να πάει ; Γιατί δεν ανέβηκε στην ίδια λέμβο με εμένα ; Όχι δεν θα τον άφηνα..! Αναλογίζομουν παρά την ζάλη που με διακατείχε.

Το έσφιξα με όλη μου την δύναμη καθώς πάσχιζε να το απομακρύνει για να συνεχίσει την διάσωση άλλων ανθρώπων μέσα στην παγωμένη θάλασσα .

" Μείνε κοντά μου φοβάμαι μόνη ..δεν θέλω να πάθεις κακό ..." Ψιθύρισα ικετευτικα πεταριζοντας τα βλέφαρα μου που επικινδυνα είχαν αρχίσει να βαραίνουν όμως παραδόξως αισθάνθηκα τον ώμο του να στηρίζει το κεφάλι μου προτού αποκοιμηθω στο άγνωστο με κουβέρτα τον πόθο μου για εκείνον.

Σαν άνοιξα ξανά τα δύο μου μάτια βρισκομουν στο κατάστρωμα ενός πλοίου που έμοιαζε πολύ με εκείνο απ' όπου είχαμε ξεκινήσει ένα μαγικό ταξίδι θανάτου όπως αποδείχθηκε.

Ολόγυρα διέκρινα με την άκρη των ματιών κάποιες σωρούς παγωμένων ανθρώπων που είχαν μόλις περισυλλέξει από τα νερά με το πρώτο φως της ημέρας.

Η μέρα ήταν μουντή δεν υπήρχε ίχνος ηλίου στον ουράνιο θόλο όπου θρηνούσε την απώλεια τόσων ανθρώπων άδικα που πέρασαν απρόσμενα τις πύλες του δίχως να ζήσουν τα όνειρα τους .

Σιωπή κυριαρχούσε παρότι είμασταν πολλοί επιζώντες μαζεμένοι σε μια γωνιά κανείς μας δεν είχε το κουράγιο να μιλήσει .

Μονάχα μερικά δάκρυα έσταζαν απ' τα μάτια για όσους χάθηκαν και τα τσακισμένα όνειρα τους που ουδέποτε θα ήταν σε θέση να υλοποιήσουν.

Ήμουν ευγνώμων που ζούσα δίχως να θυμάμαι πως επιβίωσα από εκείνο το παλιροικο κύμα ψύχους που με είχε κυκλώσει .

Δεν είχα έρθει ποτέ σε τόσο στενή επαφή με τον θάνατο δεν είχα ιδέα πως είναι η μορφή μήτε η όψη του πλέον όμως γνώριζα πως έμοιαζε στον Τζέιμς κι ήταν πανέμορφη η αίσθηση του.

Ο Τζέιμς.. ο Τζον μα που είναι θεέ μου ; Γιατί δεν βρίσκονται ολόγυρα να με πλαισιώνουν χαμογελαστοί που τουλάχιστον εμείς είχαμε καταφέρει να επιζησουμε ;

Τρόμος κατέλαβε σύντομα το έδαφος της μουδιασμενης ψυχής μου και ξάφνου μια ακατανίκητη επιθυμία να τους βρω σώους άναμεσα στους επιζώντες έδωσε ώθηση στο κορμί να σηκωθεί από το ξύλινο έδαφος όπου ακουμπούσε.

"Αχ.." αναστεναξα απρόσμενα στην πρώτη μου προσπάθεια να σηκωθώ καθώς ένας πόνος οξύς στα πλευρά μου φρόντισε να ανακόψει την φόρα όπου είχα πάρει καθηλώνοντας με ξανά στο έδαφος.

"Είστε καλά ; Μάλλον έχετε τραυματιστεί πολύ ..καλύτερα είναι να περιμένετε εδω να μας εξετάσουν.." με συμβούλευσε ευγενικά μια όμορφη ξανθιά χλωμή κοπέλα που τουρτουριζε κυριολεκτικά δίπλα μου τυλιγμένη με μια ισοθερμική κουβέρτα.

Παρά τον πόνο τόσο τον σωματικό όσο και το αφόρητο ψυχικό βρήκα το θάρρος να της χαμογελάσω καθώς ζέστανε την παγωμένη μου καρδιά με το ενδιαφέρον της ενώ ημουν αγνωστη μεταξύ αγνώστων.

" Σε ευχαριστώ είσαι πολύ γλυκιά ..ένιωθα τόσο μόνη και τα λόγια σου κάπως με παρηγορήσαν ..! Πρέπει όμως να σηκωθώ να αναζητήσω τους δικούς μου κι ένα μικρό αγόρι τον Τζον μου αχ θεέ μου ας είναι καλά !" Αναστεναξα με όλη την δύναμη της ρηχής αναπνοής που είχε ξεμείνει ως ενθύμιο από το αιματηρό ναυάγιο.

Μου ανταπέδωσε το χαμόγελο με ένα ακόμη πιο ζεστό που εξέπεμπε καλοσύνη και γαλήνη δύο απ' τις αρετές που είχα απόλυτη ανάγκη τούτη την στιγμή .

"Όλα θα πάνε καλά θα δεις .. τίποτα κακό δεν θα συμβεί ..όσο για εμένα έχασα ότι είχα σε τούτο το ναυάγιο. Ήδη αναγνώρισα ανάμεσα στους νεκρούς την μητέρα μου..είμαι ολομόναχη.." ψέλλισε συγκινημένη πασχίζοντας να σκουπίσει γρήγορα τα δάκρυα της ώστε να μην κυλήσουν ελεύθερα κι επιτρέψει στον πόνο να την κυριεύσει.

"Έλα εδώ έχεις εμένα τώρα ! Ονομάζομαι Νταϊάνα και να ξέρεις πως θα είμαι δίπλα σου σε ότι χρειάζεσαι όχι μόνο για όσο πλέουμε με τούτο το σκάφος .." την διαβεβαίωσα ανοίγοντας διάπλατα την άδεια αγκαλια μου για να της προσφέρω την αγάπη και την κατανόηση που είχε ανάγκη.

"Είσαι υπέροχη γυναίκα πραγματικά Νταϊάνα.. καμία δεν θα μου συμπαραστεκόταν τόσο θερμά όσο εσύ ! Νομίζω άργησα να σου συστήθω κι εγώ ονομάζομαι Ρουθ .." πρόφερε δειλά με βλεμμα που παρά το κενό της απώλειας που διέκρινα στο βάθος είχε κρατήσει μια σπίθα ελπίδας να φωτίζει τα σκοτάδια της ψυχής της.

Σε αντίθεση με εμένα που η απώλεια τόσο του Τόμας όσο και του μικρού Τζον μου είχε στοιχίσει όσο ποτέ άλλοτε αν και δεν είχα βεβαιωθεί ακόμη για την δική του απωλεια .

Αναζητούσα με το βλέμμα μου ολόγυρα ένα σημάδι ζωής από εκείνο το αγοράκι με τα ξανθά σαν ήλιο μαλλακια και τα πανέμορφα γκρίζα θλιμμένα μάτια που μιλούσαν στην ψυχή σου κύριολεκτικα μα δεν υπήρχε πουθενά ο μικρός μου άγγελος.

Κάποια άλλα παιδάκια έτρεχαν στο κατάστρωμα αναστατωμένα φωνάζοντας τα όνομα των γονιών τους με αγωνία και άλλες οικογένειες για καλή τους τύχη επανενώνονταν ενώπιον μας προκαλώντας ρίγη συγκίνησης σε όλους μας .

Μητέρες αγκάλιαζαν τα αγγελούδια και τους σώους συζύγους τους ένθερμα κλαίγοντας με κατάνυξη ανάμεσα στα χέρια τους όσο εγώ με την Ρουθ παρηγορουσαμε η μία την άλλη σιωπηρά.

Δοκιμάσα και πάλι να σταθώ στα αδυναμα πόδια μου κι τα κατάφερα τούτη την φορά βαδίζοντας αργά σαν βρέφος που κάνει τα πρώτα αβέβαια βήματα του .

"Μην φεύγεις Νταϊάνα ..φοβάμαι μην χαθούμε .." ψιθύρισε δειλά η κοπέλα πλάι μου δίχως να επιθυμεί να αφήσει το χέρι μου λεπτό ανάμεσα απ' τα δικά της.

" Γλυκιά μου είναι ανάγκη να βρω τους δικούς μου ανάμεσα στο πλήθος πρέπει να ξέρω ..δεν θα αργήσω μείνε εδώ μαζί με τους υπόλοιπους θα γυρίσω !" Την διαβεβαίωσα αποφάσιστικα περπατώντας σαν χαμένη ανάμεσα σε πλήθος εκατοντάδων άλλων ανθρώπων.

Χαίρομουν που τουλάχιστον τα θύματα δεν ήταν τόσο πολλά όσο σε άλλα ναυάγια όμως δεν είχα ιδέα για τον ακριβή αριθμό των θανόντων όμως μπορούσα να μαντέψω πως ήταν αρκετοί που δεν κατόρθωσαν να επιβιώσουν.

Γύρω μου επικρατούσε το απόλυτο χάος καθώς όλοι αναζητούσαν τους δικούς τους ανθρώπους ανάμεσα στα θύματα της τραγωδίας η τους διάσπαρτους επιζώντες .

"Τζον ..που είσαι άγγελε μου ..εγώ είμαι η Νταϊάνα δώσε μου ένα σημάδι πως είσαι καλά !" Φώναξα με την σειρά μου με φωνή άχνη και βραχνιασμενη νιώθοντας παντελώς έξω από το σώμα μου σε κάθε μου βήμα .

Ο πόνος στα πλευρά φάνταζε ανυπόφορος και κάποιες φορές μου έκοβε την ανάσα όμως δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω την αναζήτηση των αγαπημένων μου πρόσωπων.

Ακόμη κι του Τζέιμς ..ο οποίος δεν βρισκόταν πουθενά μήτε ανάμεσα στους ζωντανόυς μήτε ανάμεσα στους εκλιπόντες.

"Ας είναι καλά κι εκείνος θεέ μου ..έστω κι μακριά .." προσεύχομουν αδιάκοπα όση ώρα διέσχιζα με αγωνία το κατάμεστο κατάστρωμα χτενίζοντας απ' άκρη σε άκρη κάθε γωνιά του .

Η ματιά μου σύντομα εντόπισε μια γυναίκα που φάνταζε οικεία στην μνήμη μου την ανέσυραν οι άνδρες από την θάλασσα δυστυχώς νεκρή .

Για κάποιο λόγο έτρεξα προς το μέρος της ασυναίσθητα θέλοντας να βεβαιώθω πως δεν ήταν εκείνη που φανταζόμουν ..όμως σαν πλησίασα στο σημείο αμέσως άναγνωρισα την αυστηρή γιαγιά του Τζέιμς .

"Είναι συγγενής σας ;" Με ρώτησε ένας εκ των ανδρών του πληρώματος που βοηθούσε στην ανάσυρση και την διάσωση των ανθρώπων από το νερό ακόμη και ώρες μετά το ναυάγιο.

"Όχι ..όμως την γνώριζα αυτή την γυναίκα ήταν γιαγιά ενός ...φίλου .." τραυλισα σοκαρισμένη σκύβοντας να την αποχαιρετήσω με πραγματική θλίψη να ξεχειλίζει απ' την ψυχή μου κι ας μην την γνώριζα τόσο καλά.

" Αν μάθει ο Τζέιμς ..πόσο θα πονεσει ..άραγε έχει άλλους συγγενείς εν ζωή να τον στηρίξουν μια μητέρα ένα πατέρα ..;" Αναρωτηθηκα μονολογώντας σαν τρελή παραμένοντας στο σημείο με την ελπίδα πως θα αντικρίζα εκείνον να εμφανίζεται από κάπου ολόγυρα.

"Νταϊάνα μου ! Ζεις !" Κραύγαζε από μακριά μια παιδική γλυκιά φωνουλα που στα αυτιά μου φάνταζε η απόλυτη μελωδία της ευτυχίας .

Σαν σήκωσα αργά το θολώμενο απ' τα δάκρυα βλέμμα μου αντίκρισα τον μικρό μου άγγελο να τρέχει με τα χεράκια του ανοιχτά προς το μέρος μου προσπερνώντας βιαστικά όλους τους παρευρισκόμενους.

" Τζον ψυχή μου !" Αναφωνησα ανακουφισμένη προχωροντας με την σειρά μου προς το μέρος του κλαίγοντας από χαρά για πρώτη φορά .

"Νταϊάνα μου .. είναι καλά..ένας κύριος με έσωσε !" Φώναζε ενθουσιασμενος σαν χώθηκε στην αγκαλιά μου σφίγγοντας τα χεράκια του γύρω απ' τον λαιμό μου .

"Αγόρι μου γλυκό μόλις επανέφερες το αίμα στις φλέβες μου ! Δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτέ ξανά μόναχο σου στο υπόσχομαι !"

"Όχι ..ποτέ ξανά μόνος ..!" Πρόφερε ο μικρός μου χαμογελώντας πλατιά που βρισκόταν ξανά κοντά μου κι ας μην με ήξερε καν για εκείνον ήμουν όλος του ο κόσμος συνειδητοποιήσα .

Τον κράτησα σφικτά στην αγκαλιά μου κρατώντας την υπόσχεση μου ακόμη και έναν χρόνο μετά από αυτήν την τραγωδία όπου κόστισε την ζωή σε εκατόν πενήντα ψυχές που είχε ρουφήξει η θάλασσα στην δίνη της.

Ήμουν από τους λίγους τυχερούς που κατόρθωσαν με μερικά κατάγματα και μια ελαφριά πνευμονία να επιζήσουν πασχιζοντας να επουλώσουν το τραύμα της ψυχής τους έπειτα από εκείνη την τραγωδία.

Είχα το προνόμιο να απολαμβάνω καθισμένη στην άκρη του αναπαυτικού λευκού καναπέ μου τις εικόνες εκείνης της ζοφερης ημέρας όπου έκαναν τον γύρο του κόσμου συγκλονίζοντας ολόκληρο τον πλανήτη.

Ένα από τα κεντρικά κανάλια της αμερικανικής τηλεόρασης είχε φτιάξει ένα μίνι αφιέρωμα στους επιζώντες στο οποίο κλήθηκα και η ίδια να λάβω μέρος και σήμερα αργά το απόγευμα θα γινόταν η προβολή του.

Σαν ξεκίνησαν οι πρώτες εικόνες να προβάλλονται τα μάτια μου δεν έπαυαν να στάζουν δάκρυα ακατάπαυστα και οι λυγμοι μου δεν έλεγαν να κοπάσουν.

Σε εκείνο το ναυάγιο είχα χάσει κι εγώ τον μέλλων σύζυγό μου που δεν έλεγε να βγει στιγμή από το μυαλό μου είχε σβήσει από υποθερμία εκείνη την απόφραδα βραδιά του Μαρτίου.

" Ει.. γιατί κλαίς πάλι Νταϊάνα μου ; " Ρώτησε δειλά ο γλυκός μου άγγελος που είχε παραμείνει στην ζωή μου από εκείνη την ημέρα κι έπειτα γεμίζοντας την καθημερινότητα με χαμόγελα και παιδική ανέμελια.

"Ξύπνησες μωρό μου ; Πως είσαι χορτάσες ύπνο ; Θέλεις να σου ετοιμάσω το γαλατάκι σου ;" Προσπάθησα ναζιαρικα να αλλάξω θέμα φιλώντας τα ρόδαλα μαγουλακια του που λάτρευα να τσιμπάω ξανά κι ξανά.

Πάνω που πήγα να χαμηλώσω την ένταση της τηλεόρασης θέλοντας να αποσπάσω την πρόσοχη του μικρού ώστε να μην ξυπνήσω άσχημες μνήμες στην καρδούλα του εκείνος ξέφυγε από τα χέρια μου κι έτρεξε προς την οθόνη.

Ακούμπησε τα δύο του χεράκια επάνω στην επιφάνεια της σαν να αγκαλιάζε κάποιο οικείο πρόσωπο την ώρα όπου στην οθόνη εμφανίζονταν μια φωτογραφία του πλοίου.

" Είναι το καράβι που βουλιάξε.. αυτό σε έκανε να κλαίς .." σχολίασε με την παιδική του αφέλεια και μια δόση θλίψης να επισκιάζει την λεπτεπίλεπτη άλλους τσιριχτή φωνουλα του.

" Ναι καρδιά μου ...εκείνο το πλοίο δείχνουν πέρασε ένας χρόνος από τότε και σαν σήμερα είναι η επέτειος.." τον ενημέρωσα ειλικρινά σηκώνοντας με ευκολία το σώμα του στην αγκαλιά μου ώστε να τον απομακρύνω με κάθε τρόπο από εκείνες τις τραυματικές αναμνήσεις.

Έσπευσε να σκουπίσει τα δάκρυα μου με τις μικροσκοπικές παλάμες του στοργικά αφήνοντας ένα απαλό φιλί στο μάγουλο μου .

" Μην κλαίς Νταϊάνα μου ..έχεις εμένα κι εγώ εσένα.." με παρηγόρησε γλυκά την ίδια στιγμή όπου απέναντι μου στην οθόνη αντίκριζα την εικόνα του Τόμας ανάμεσα σε εκείνες των θυμάτων .

Ήταν τόσο όμορφος σε εκείνη την νεανική φωτογραφία που τον απεικόνιζε να χαμογελάει καβάλα σε ένα λευκό άλογο πλατιά με ύφος νίκητη σαν είχε κέρδισει την πρώτη του ιπποδρομία .

Η ίδια τους είχα στείλει εκείνη την εικόνα σαν μου ζητήθηκε ως μνηστή του να δώσω κάποια αντικείμενα του για να προβληθούν κι νομίζω αυτό θα ήθελε κι εκείνος .

Είχα κρατήσει τα περισσότερα από τα προσωπικά του είδη που βρέθηκαν στην βαλίτσα του όπως και το πορτοφόλι με όλες τις πιστωτικές κάρτες του οι οποίες παρότι ήταν και στο δικό μου όνομα  ουδέποτε εδώ κι ένα χρόνο τις είχα χρησιμοποιήσει.

Διάφορες φωτογραφίες μας από το ταξίδι στόλιζαν το κομοδίνο και το σαλόνι μου από την πρώτη κιόλας στιγμή ώστε να μην ξεχάσω ποτέ τον άνδρα που κάποτε είχα ενώσει την ζωή μου.

" Έλα ψυχή μου πάμε να σου ετοιμάσω το γαλατάκι και να δούμε μετά παιδικά μαζί τι λες ;" Πρότεινα εύθυμα χαμογελώντας παρά τον πόνο που αισθανόμουν εσωτερικά από τις τραγικές αναμνήσεις που ξυπνούσαν .

" Ναι θέλω να δούμε το αγαπημένο μου επεισόδιο από τα looney tunes ..!" Αναφώνησε ξεχνώντας με ευκολία τα όσα είχαμε ζήσει εκείνη την ημέρα καθώς η αθωότητα της ηλικίας του .

Το χαμόγελο και ο ενθουσιασμός του σύντομα συνεπήρε κι εμένα καθώς παίζαμε στην κουζίνα με τα διάφορα αυτοκινητάκια που συνήθιζε να πετάει δεξιά κι αριστερά .

" Θα σε τρακαρω για να ανταλλάξουμε αυτοκίνητα .." σχολίαζε δήθεν πονηρά προκαλώντας μου άφθονο γέλιο που τόσο είχα ανάγκη .

"Σου το χαρίζω άμα θες γλυκέ μου .. για να σε βγάλω από τον κόπο ..!" Προφέρα παιχνιδιάρικα απολαμβάνοντας τις χαλαρές στιγμές με ένα παιδί που δεν είχε αναζητήσει κανένας όλους αυτούς τους μήνες έκτοτε .

Είχα απευθύνθει ακόμη και στην αστυνομία μόλις αναρρωσα από τα κατάγματα μου είχαμε βγάλει και σχετική ανακοίνωση στα μέσα όμως το τηλέφωνο μου ποτέ δεν χτύπησε για εκείνον.

Φυσικά και δεν μετάνιωσα ποτέ για την απόφαση μου να τον υιοθέτησω ξεκινώντας τις διαδικασίες άμεσα αφότου με διαβεβαίωσαν οι αρχές πως δεν υπήρχε ουδεμία ελπίδα να ενδιαφερθεί κάποιος δικός του να τον αναλάβει.

Αρνήθηκα κατηγορηματικά την πρόταση τους να τον στείλουμε σε ίδρυμα για ορφανά όπου υπάρχουν χιλιάδες άλλα παιδάκια που πονουν κι υποφέρουν όσα και η ίδια είχα βιώσει σε ένα από εκείνα τα φρικτά μέρη.

Στα μάτια του Τζον καθρεπτιζονταν μια θαραλλεα αθώα Νταϊάνα όπου αναγκάστηκε να ωριμάσει νωρίς σαν το σκοτάδι της κακίας εισχωρησε σαν δηλητήριο στο αίμα της αργά και βασανιστηκα.

Δεν υπήρχε κανενας να μιλήσω και να δεχθεί να ακούσει τις αλήθειες μου δεν νοιαζόταν μήτε η μητέρα που τόσο πολύ αγαπούσα μήτε ο πατέρας που φρόντιζε να με βασανίζει κάθε μέρα πιο πολύ.

Σε εκείνο το φρικτό ίδρυμα όπου με ανάγκασαν να μπω η ζωή μου έχασε το νόημα της και το χαμόγελο έσβησε για πάντα από τα παιδικά μου χείλη αφού πλέον ήμουν μόνη κι έπρεπε να φροντίσω να σβήσω τις χαρακιές του πόνου απ' την ψυχή μου.

Δεν θα άφηνα αυτό το αθώο πλάσμα να βιώσει την μοναξιά και την σκληρότητα της ζωής που η ίδια είχα ζήσει και από εκείνη την ημέρα έγινε ένα δώρο θεού στην άδεια ζωή μου.

Έκανα τα πάντα για να μεγαλώσει σωστά πασχιζοντας καθημερινά για εκείνο το χαμόγελο που διέκρινα στα χείλη του κι η ψυχή γέμιζε ζωντάνια παράλληλα με την φορτική δουλειά μου.

Ξάφνου το κουδούνισμα στο κινητό μου τηλέφωνο διέκοψε απότομα την ονειροπόληση μου επαναφέροντας στην πραγματικότητα τόσο την σκέψη όσο και τα συναισθήματα μου.

Παραξενεύτηκα όταν διαπίστωσα πως με καλούσαν με απόκρυψη αριθμού κι όμως αποφάσισα να απαντήσω νιώθοντας ένα ανεπαίσθητο φτερούγισμα στα σωθικά .

" Παρακαλώ ποιος καλεί με απόκρυψη ..;" Ρωτούσα σαστισμένη αναμένοντας με κομμένη την ανάσα κάποια ανδρική φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής και συγκεκριμένα μια.

" Να παρακαλεις τον θεό να σε γλιτώσει..!" Γρυλισε κοφτά μια γυναίκα αυστηρή και αιχμηρη σε όσα ήθελε να πει δίχως καν να την αναγνώριζω.

Μια ιδέα πέρασε από το μυαλό μου πιο κοφτερή κι από ξυράφι μα δεν ήμουν σε θέση να την αποδεχθώ έπειτα από τόσα χαμένα χρόνια σιωπής .

"Μητέρα εσύ είσαι έτσι δεν είναι ;" Προφέρα σαστισμένη έχοντας κυριολεκτικά χάσει τα λόγια μου αν τελικά η φαντασία μου που οργίαζε έβγαινε αληθινή και τηλεφωνούσε εκείνη η γυναίκα .

"Θα έυχοσουν να είμαι η μητέρα σου όμως δεν έχω καμία σχέση με την ανόητη οικογένεια σου ! Θα σου λύσω τις οποίες απορίες σχετικα με την ταυτότητα μου . Είμαι η αδερφή του Τόμας του άνδρα που εθαψες για να κληρονομήσεις !" Συνέχισε την αναίτια επίθεση της προς το μερος μου προκαλώντας αυτομάτως το ανεξέλεγκτο ξέσπασμα μου.

"Δεν σου επιτρέπω να με κατηγορείς για τον θάνατο του Τόμας σου απαγορεύω ! Ήταν ένα ναυάγιο που άφησε ξοπισω μονάχα συντρίμια και ανθρώπους γεμάτους τραύματα ! Τι θέλεις από εμένα γιατί με απειλεις και από πού βρήκες το τηλέφωνο μου το κυριότερο ;"

" Έννοια σου πονηρό θηλυκό και γνωρίζω τα πάντα για εσένα και το παιδάκι που μεγαλώνεις με τα λεφτά του αδερφού μου ! Για να μην μακρυγορω απαιτώ να παραιτηθείς από οποιαδήποτε κληρονομικά δικαιώματα σου αναλογούν ως μέλλουσα σύζυγος του κι έπειτα θα σε αφήσω ήσυχη !" Πρόσταξε με περίσσια αλαζονεία προς το μέρος μου πάγωνοντας το αίμα στις φλέβες μου .

" Κληρονομικά τι ; Δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα μιλάς ! Ποτέ δεν αποζητησα τα λεφτά του αδερφού σου ούτε και επεδίωξα να τα έχω γι'αυτο άφησε με να πενθήσω όπως πρέπει την μνήμη του .. αντίο !" Φώναξα κλείνοντας απότομα το αναπάντεχο τηλεφώνημα κατάμουτρα αδιαφορώντας για την υπόληψη μου.

Κοντοσταθηκα στη μέση της κουζίνας σαστισμένη με το κινητό μου στα χέρια απορώντας με το θράσος εκείνης της γυναίκας όπου αντί να θρηνεί τον χαμό του αδερφού της ενδιαφερόταν μονάχα για την τεράστια περιουσία του.

" Τι έπαθαν πάλι τα ματάκια σου ; Γιατί είσαι αγχωμένη ;" Ρώτησε με ενδιαφέρον ο μικρός μου άγγελος που μόλις είχε φάει το γάλα με τα αγαπημένα του δημητριακά.

Χάιδεψα απαλά το κεφαλάκι του χαμογελώντας τρυφερά καθώς μαζευα αργά το χρωματιστό μπολ του με σκοπό να το πλύνω ρίχνοντας μια κλέφτη ματιά στην ανοιχτή τηλεόραση απέναντι μου.

Το αφιέρωμα δεν είχε τελειώσει ακόμη και οι εικόνες κυριολεκτικά επανέφεραν στην μνήμη τόσο οδυνηρές αναμνήσεις του παρελθόντος.

" Πρέπει να ξεχάσω ..δεν γίνεται να θυμάμαι εκείνο το ζοφερό ναυάγιο η ζωή πάει μονάχα μπροστά και ποτέ πίσω .." πίεζα τον εαυτό μου αγκαλιάζοντας το μικρό μου καθώς τελείωσα με το συμμάζεμα της μικροσκοπικής κουζίνας του διαμερίσματος που διατηρούσα στο κέντρο της πόλης .

"Και τώρα κούκλε μου ήρθε η ώρα για παιδικά και ποπ κορν !" Του ανακοίνωσα ενθουσιασμένη δίχως να χορταινω να φιλώ τα δύο του στρουμπουλα μαγουλακια ξεχνώντας για λίγο την αυριανή φορτική ημέρα που με περίμενε στην δουλειά.

Περάσαμε ολόκληρο το απόγευμα μας αγκάλιασμενοι στον καναπέ όπως ακριβώς μια μητέρα με τον γιο της κι έπειτα αφού τον έκανα ένα μπανάκι και του διάβασα το αγαπημένο του παραμύθι του πίτερ παν αποκοιμηθηκαμε αντάμα στο διπλό μου κρεββάτι.

Ξάφνου η όμορφη φιγούρα του Τζέιμς ξεπρόβαλε από κάποια σκοτεινή γωνιά του διαμερίσματος στο κατώφλι του δωματίου ανάβοντας το φως .

Τινάχτηκα αμέσως νυσταγμενη παρατηρώντας έκθαμβη την παρουσία του κοντά μας μα πως είχε κατορθώσει να εισβάλει στον χώρο ;

" Θεέ μου είσαι ..ζωντανός !" Κραυγασα ευτυχισμένη τρέχοντας να χωθώ στην αγκαλιά του με νοσταλγία .

"Ήρθα Νταϊάνα δεν κατόρθωσα να μείνω μακριά ..ήθελα να σε ξαναδώ.." ψιθύρισε στο αυτί με την σεξουαλική φωνή που έβαζε φωτιά στις αισθήσεις και την λογική μου .

" Νόμιζα.. πως ήσουν νεκρός ..πως σε κατάπιε ο βαθύς ωκεανός ..όμως είσαι έδω μαζί μου και δεν θέλω να χαθείς ξανά..!" Εξομολογήθηκα με ειλικρίνεια τυλίγοντας τα πόδια μου γύρω απ' την μέση του προκλητικά .

" Δεν πρόκειται να σε αφήσω ..σε θέλω τόσο !" Ψέλλιζε μεταφέροντας το σώμα μου από το υπνοδωμάτιο στο καθιστικό ξαπλωνοντας από πάνω μου ξαναμμενος .

Κανείς μας δεν μιλούσε μονάχα οι ματιές και οι φορές ακανόνιστες αναπνοές είχαν τον πρώτο λόγο προτού αναλάβουν τα χείλη του να με αποπλανήσουν γλυκά μεταφέροντας την διάνοια μου σε άλλο γαλαξία.

Η θλίψη έσβησε μονομιάς και μια γλυκιά ευτυχία απλώθηκε σε ολόκληρο το σώμα σαν γιατρικό που επουλώνε σταδιακά τις πληγές.

Ήταν όπως ακριβώς τον φανταζόμουν ορμητικός παθιασμένος και κτητικός κι όμως λάτρευα τα χέρια του επάνω στο κορμί μου που καιγόταν από προσμονή.

Αφαίρεσε την μπλούζα του ανυπομονος πετώντας την στο μαρμάρινο πάτωμα απολαμβάνοντας με έναν ελαφρύ βαθύ βρυχηθμό τα χείλη μου στον λαιμό του.

Τον ποθουσα όπως δεν είχα ποθήσει κανέναν κύριολεκτικα φλεγομουν για την σάρκα κι το άγγιγμα του στο σώμα μου ενώ φαντασιωνομουν ήδη τον έβδομο ουρανό στον οποίο θα με πήγαινε σαν εισχωρούσε μέσα μου με φόρα .

Δεν υπήρχε χρόνος για προκαταρκτικά τον ήθελα άμεσα σαν γυναίκα που είχε να κάνει έρωτα πολλά χρόνια κι είχε ανάγκη να αισθάνθει το ανδρικό άγγιγμα.

Ήμουν ευτυχισμένη εκείνη την στιγμή πλάι του και αυτό μετρούσε δεν επιθυμούσα τίποτα παραπάνω καθώς ένιωθα τα δάκτυλα του να γλιστρούν μέσα από το δαντελωτό μου εσώρουχο με επιδεξιότητα.

" Αχ.. παίζεις πολύ βρώμικα .." ψέλλιζα ζαλισμενη απ' το γλυκό του φιλί που δεν έλειπε στιγμή απ' τα χείλη μου καθώς τα δάκτυλα του εισχωρούσαν αργά μέσα μου .

Κραύγασα δυνατα βαστώντας ανάμεσα στα δύο μου χέρια το σώμα του διαγράφοντας σταδιακά με τα νύχια μου διαφανές γρατσουνιές επάνω στην σάρκα του .

Αφαιρούσα το λευκό πουκάμισο του με απίστευτη ευκολία αφήνοντας το να πέσει καταχαμα ως λευκό σύννεφο που σκέπαζε το πάθος μας απολαμβάνοντας την αρρενωπή του ομορφιά.

Τα χέρια μου περιπλανουνταν ασταμάτητα σε κάθε κόγχη του κορμιού του ενώ τα δάκτυλα μου ένιωθα κάθε τόσο να τρέμουν από αδημονία.

Με ευκολία εισχώρησε ανάμεσα στα πόδια μου κατεβάζοντας το μαύρο μικροσκόπικο εσώρουχο μου αφήνοντας έναν βαθύ αναστεναγμό να πλανηθει σαν αντίκριζε για πρώτη φορά το ευαίσθητο σημείο μου .

"Είσαι τόσο καυτή που επιθυμώ να σε γευτώ έως την τελευταία σου σταγόνα.." πρόφερε αγριωπα ορμώντας αυτομάτως δίχως να χάσει χρόνο να κουρσεψει το μπουμπούκι του κορμιού μου.

" Αχ ναι μην σταματάς ..! Περίμενα πολύ καιρό τούτη την στιγμή..!" Αναφώνησα χαμένη κυριολεκτικά στην έκσταση που μετέδιδε το φιλί και η γλώσσα του εκεί χαμηλά όπου έπαιζε παιχνίδια ολοένα.

Ξάφνου σαν η μαγεία να εξανεμίστηκε ολόγυρα μας όπως η χρυσόσκονη στον δυνατό άγερα τον ένιωσα να απομακρύνεται προβληματισμένος δίχως να έχω ιδέα για τον λόγο που τον είχε ξενερώσει.

Άνοιξα τα μάτια μου απότομα αντικρίζοντας το χλωμό δικό του απέναντι μου καθώς βιάζοταν να μαζέψει τα ρούχα του από το δάπεδο προτού προβεί στην κορύφωση της ενωσης μας.

" Τι ..έπαθες ; " Τραυλισα αμήχανα δίχως να κάνω τον κόπο να κρύψω την γύμνια μου από το καυτό σαν την έρημο Σαχάρα βλέμμα του.

" Παρασύρθηκα Νταϊάνα..ποτέ δεν θα γίνεις δική μου ξέχνα ότι έγινε δεν θα με ξαναδείς ποτέ !" Αναφώνησε θυμωμένος ανάγκαζοντας το σώμα μου να τιναχτεί αναστατωμένο από το στρώμα στο οποίο στριφογυρίζε επί ώρες .

Παλεύοντας να βρω την κομμένη μου ανάσα παρατήρησα το σκοτεινό δωμάτιο ολόγυρα αναζητώντας πράγματι την μορφή του στον χώρο επηρεασμένη από την δίνη του ονείρου που με ειχε κάνει να τρέμω.

Πλάι μου δεν βρισκόταν ξαπλωμενο το πανέμορφο κορμί του μονάχα ο μικρός μου άγγελος που απολάμβανε ήσυχα έναν γαλήνιο ύπνο.

Ακούμπησα το μέτωπο μου που έκαιγε από έναν πρωτόγνωρο πυρετό πόθου και όχι αρρώστιας παρά το κρύο που κυριαρχούσε στον χώρο η ίδια σκούπιζα τον κρύο ιδρώτα που κυλούσε στα χείλη κι στο στήθος μου.

Ακούμπησα την καρδιά που καλπαζε ατίθασα στα στήθη μου μπερδεμένη για τα αντικρουομενα συναίσθηματα που γέννησε τούτο το παράδοξο όνειρο .

Η γνώριμη ανησυχία που με ταλάνιζε βραδιά ολόκληρα έπειτα από το ναυάγιο που ο ψυχολόγος μου ονόμαζε μετατραυματικο στρες άρχισε να με κλονιζει ξανά έναν χρόνο μετά .

"Που είσαι Τζέιμς ; Τι απέγινες εκείνη την ζοφερή ημέρα ; Προσπάθησες άραγε να σωθείς ; Γιατί δεν έχω μάθει τίποτα για εσένα όσο κι αν έψαξα..;" Αναρωτηθηκα για πολλοστή φορά ξαπλώνοντας απρόθυμα πίσω ξανά στο στρώμα σε εμβρυακή στάση.

Άραγε αν είχε χάσει την ζωή του σε εκείνο το φρικτό ναυάγιο δεν θα υπήρχε κάποια στοίχειωδης ανακοίνωση στα μέσα ; Η μήπως ανήκε στην τεράστια λίστα των αγνοούμενων ;

Από την αγωνία και τις ζοφερές σκέψεις που είχαν κυκλώσει το μυαλό δεν έκλεισα μάτι όλοκληρη την υπόλοιπη νύχτα έως ότου αντικρίσα την πρώτη ανατολή του ηλίου να φωταγωγεί το δωμάτιο.

Σηκώθηκα αργά από το κρεββάτι δίχως να ξυπνήσω τον μικρό πλησιάζοντας το παράθυρο με σκοπό να την θαυμάσω δοξάζοντας εσωτερικά μου τον θεό για ακόμη μία ημέρα που μου χάρισε.

Ο ήχος του κινητού μου αναστάτωσε στο λεπτό τις σκέψεις άλλα και τον ύπνο του μικρού μου ζιζανιου που αμέσως τινάχτηκε ανήσυχος αναζητώντας απεγνωσμένα με το βλέμμα του την παρουσία μου.

"Νταϊάνα ..ποιος είναι κάτι έχει συμβεί ;" Ψέλλισε τρομαγμένος πιπιλοντας με αγωνία τον αντίχειρα του .

" Από την δουλειά μου καλούν αγγελε μου ..ξάπλωσε λίγο ακόμη είναι νωρίς για να έρθει η Ρουθ να σε κρατήσει.." προφέρα μηχανικά αναγνωρίζοντας στην οθόνη τον αριθμό του αφεντικού μου .

" Καλημέρα Τζιμ πως και με καλεις ξημερώματα έχει προκύψει περιστατικό ;"

" Σωστά μαντέψες ! Λοιπόν ετοιμάσου να γράψεις την διεύθυνση ενός αρχοντικού λίγο πιο έξω από την Νέα Υόρκη κοντά στα Χάμπτον.."

"Για μισό λεπτό Τζιμ θέλω να ξέρω πρώτα περί τίνος πρόκειται τι υπόθεση καλούμε να αναλάβω πάλι ; Διότι μιλάμε για πλούσιο πελάτη όχι έναν απλό εργαζόμενο .." ζήτησα επιτακτικά να μου εξηγήσει ειδάλλως δεν θα δεχομουν να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε κανέναν κακομαθημένο δύστροπο μεγαλομανή.

" Αχ αυτος ο επαγγελματίσμος σου Νταϊάνα καιγόμαστε σου λέω κορίτσι μου ! Απ' όσο μου είπε ο μπάτλερ του που μίλησα στο τηλέφωνο πρόκειται για έναν νέο άνδρα παράλυτο από την μέση κι κάτω δεν ξέρω περαιτέρω λεπτότερειες ! Σε μισή ώρα να είσαι εκεί ..!"

"Μια στιγμή και το παιδί..." Σχολίασα νευριασμένη με τον τρόπο του μιλώντας φυσικά με τον αέρα αφού ο ίδιος είχε τερματίσει την γραμμή .

Αφήνοντας έναν πνικτο αναστεναγμό ενόχλησης και συνάμα άγχους έτρεξα να χωθώ στο μπάνιο καλώντας παράλληλα την φίλη μου Ρουθ για να έρθει νωρίτερα.

Έπειτα από το ναυάγιο είχαμε καταλήξει να επουλώνουμε η μία τις πληγές της άλλης αναπτύσσοντας στάδιακα έναν άρρηκτο δεσμό αναμεσα μας .

Ημουν η μόνη οικογένεια που είχε αποκτήσει έπειτα από το ναυάγιο που της στέρησε τα πάντα και αποτελούσε την αδερφή την οποία ποτέ δεν είχα αποκτήσει.

Κάπως έτσι είχε αγαπησει και τον μικρό Τζον με την πρώτη ματιά και της είχα προτείνει να δουλέψει κοντά σε έμενα την περίοδο που αναζητούσε διακαώς εργασία οπότε δέχθηκε με χαρά να προσέχει τον μικρό για όσες ώρες απουσίαζα.

Αφόυ έκανα ένα ταχύτατο μπάνιο και ετοίμασα το γάλα του παιδιού βάλθηκα να φορέσω την ειδική λευκή φόρμα του επαγγέλματος και να πιάσω τα μαλλιά μου σε έναν αυστηρό κότσο δίχως ίχνος μακιγιάζ.

Για κάποιο παράξενο λόγο δεν επιθυμούσα πλέον να είμαι θελκτική σε πλούσιους πελάτες ιδιαίτερα πασχίζοντας να μην επαναλάβω την σύντομη ιστορία που είχα με τον άδικοχαμενο Τόμας.

Ανακουφισμένη καθώς ετοίμαζα την ειδική τσάντα με τα εργαλεία μου άκουσα το κουδούνι της εξώπορτας κι ευθύς έτρεξα να ανοίξω ανυπόμονη .

Η κοκκινομάλλα πανέμορφη αγουροξυπνημενη φίλη μου με κοιτούσε ανήσυχη στο κάτωφλι καθώς άνοιγα την αγκαλιά μου να την υποδέχθω.

" Φιλενάδα είστε καλά ; Δεν φαντάζεσαι τι αγωνία με κατέλαβε από την στιγμή που έλαβα το τηλεφώνημα σου ! " Αναφώνησε τυλίγοντας τρυφερά τα χέρια της γύρω μου.

" Γλυκιά μου Ρουθ με συγχωρείς που σε αναστάτωσα όμως πρέπει να φύγω αμέσως για δουλειά ! Έχω ετοιμάσει το γάλα του παιδιού το οποίο κοιμάται ακόμη θα τα πούμε μέτα σε φιλώ !" Σχολίασα βιαστικά αρπάζοντας με δυο δρασκελιες την δερμάτινη τσάντα μου από τον καναπέ αποχωροντας αλαφιασμενη.

Οδηγούσα νευρικά μέσα στην κίνηση της πολυβουης πόλης με έναν παράξενο κόμπο να σφίγγει το στομάχι κόβοντας την αναπνοή σαν προαίσθημα.

"Ποιος να είναι πάλι αυτός ο παράξενος πελάτης που ζητάει την άμεση βοήθεια μου ;" Μονολογούσα σκεπτική ανεβαίνοντας μια ερημική ανηφόρα στα προαστια της πόλης με θέα τον ποταμό Χάντσον.

Στάθμευσα παγωμένη έξωθεν μιας επιβλητικής καγκελόπορτας ενός πραγματικού πύργου που είχε ξεπηδήσει από κάποιο παραμύθι πλαισιωμένος από πυκνά φυτά .

Πιεσα τα πόδια μου να προχωρήσουν προς την πύλη όπου δύο φρουροί μου άνοιξαν δίχως να διασταυρώσουν την ταυτότητα μου.

" Το αφεντικό βρίσκεται στο καθιστικό δεν γνωρίζει πως θα δεχθεί επισκέψεις να είστε επιεικής.." με προειδοποιησε αντί για υποδοχή ένας αυστηρός ηλικιωμένος μπατλερ όπου με περίμενε στο σημείο ταραγμένος .

"Τι εννοείτε ;" Ρώτησα απορρημενη παρατηρώντας τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας όπου επικρατούσαν ολόγυρα εικαζοντας πως θα ερχόμουν αντιμετωπη σύντομα με κάποιον αιμοσταγη νόνο της νύχτας.

" Ο κύριος είναι λίγο ανάρμοστος τελευταία ιδιαίτερα όταν δέχεται απρόσμενες επισκέψεις όμως ήμουν βέβαιος πως μόναχα εσείς μπορούσατε να τον βγάλετε από τον βούρκο της κατάθλιψης του..!" Εξήγησε τυπικά καθώς μου άνοιγε την πόρτα να εισχωρήσω σε εκείνο το σκοτεινό παλάτι.

Ένιωσα να πρωταγωνιστω σε ταινία τρόμου όπου το αθώο θύμα πέφτει στην παγίδα θανάτου ενός παρανοϊκού δολοφόνου με ευκολία.

Ο άνδρας εγνεψε να προχωρήσω σε ένα κύριολεκτικα αθέατο δωμάτιο που μύριζε από μακριά κλεισούρα και μοναξιά.
" Περάστε κι να είστε ψύχραιμη.." πρόφερε ο άνδρας καθώς αποχωρούσε φοβισμένος προφανώς για το ξέσπασμα του τέρατος που έκρυβε το παραμύθι μου.

Βάδισα αργά με χέρια και πόδια μουδιασμενα ακουμπώντας κάθε τόσο στην ξύλινη πόρτα πλάι μου ώστε να μην χάσω την ισορροπία και σκονταψω σε κανένα αντικείμενο.

Σύντομα το φως της ημέρας σβήστηκε σαν διέσχιζα το τεράστιο δωμάτιο με το λιγοστό φως απ' τις γρίλιες των πατζουριων να ζωγραφίζει μια εμβληματική φιγούρα κοντά στο παράθυρο.

Τα γόνατα παραλίγο να λυγίσουν σαν ατενισα την μυστηριώδη νεανική μορφή του καθηλωμένη σε μια αναπηρική καρέκλα ακίνητη κι σιωπηλή .

" Ζήτησα να μην με ενοχλήσει κανείς ποιος τολμάει να εισβάλει στον χώρο μου δίχως άδεια...;" Η βροντερή φωνή του αντήχησε στα αυτιά τρομακτική κι κόφτη προκαλώντας ένα συναίσθημα αδαμαστου τρόμου εσωτερικά μου.

" Καλημέρα σας..είμαι φυσιοθεραπευτρια και με κάλεσαν οι συνεργάτες σας να σας επισκεφθω ! Δεν έχω πρόθεση να ενοχλήσω.." τραυλισα σαστισμένη πασχίζοντας να κρύψω το ελαφρύ τρέμουλο στην φωνή μου.

Δεν φανταζόμουν πως δύο απλές προτάσεις θα του προκαλούσαν μια πρωτόγνωρη έκρηξη οργής που θα αναστατώνε ολόκληρο το άδειο οίκημα στο δεύτερολεπτό.

" Φυσικο..τι ; Ποιος σου είπε ηλίθια ότι έχω ανάγκη την βοήθεια σου ; Σήκω και χάσου από τα μάτια μου προτού διατάξω να σε σκοτώσουν πετώντας το κουφάρι σου στα σκυλιά!" Κραύγασε εκτός εαυτού χτυπώντας τα δύο του χέρια στα μπράτσα της καρέκλας.

" Πως μου μιλάτε έτσι ; Απαιτώ τον σεβασμό σας ! Εγώ βλέπετε δεν έχω γεννηθεί με το προνόμιο να πενθω ολημερίς για το κακό που μου συνέβει κολυμπώντας στα αμύθητα πλούτη. Έχω ένα παιδί να μεγαλώσω κι για εκείνο εργάζομαι σκληρά γι αυτό όσο πιο σύντομα συνεργαστείτε τόσο πιο εύκολα θα γυρίσω σε εκείνο !" Κραύγασα στον ίδιο τόνο θαρραλέα ατενίζοντας μονάχα την γυρισμένη πλάτη του διώχνοντας μακριά για λίγο τον παράλογο φόβο.

Παρατήρησα πως εσφιγγε τις γροθιές του με απίστευτη δύναμη προσπαθώντας να χαλιναγωγήσει τον αδάμαστο θυμό του που ξεχείλιζε από κάθε κόγχη του τσακισμενου κορμιού του.

Σύντομα σε κλάματα δευτερόλεπτου αντίκρισα έναν μαύρο ασύρματο ανάμεσα στα δάκτυλα του απ' τον οποίο δεν δίστασε να δώσει εντολή να με συλλάβουν οι φρουροί του ως εισβολέα.

" Ελάτε γρήγορα οπλισμένοι ! Ίσως χρειαστεί να δώσουμε ένα μάθημα σε αυτή την φορτική γυναίκα !" Φώναζε εξαγριωμένος διοχετεύοντας την οργή κι τον θυμό του στους άλλους ώστε να μην δεχθεί την βοήθεια μου.

"Είσαι κρετινος να ξέρεις κι σου άξιζε ότι έπαθες !" Μου ξέφυγε επάνω στην αγανάκτηση που με διακατείχε δίχως να αναλογιστω στιγμή τις συνέπειες.

" Βούλωσε το πια ! Ανόητη ! Όλες οι γυναίκες είστε τόσο εγωιστριες και κακές είστε κυριολεκτικά η καταστροφή μας !"συνέχισε την επίθεση του γυρίζοντας επί τέλους απότομα προς το μέρος μου την ίδια ώρα που οι άνδρες της ασφάλειας όρμησαν ως άγρια θηρία να με αιχμαλωτισουν.

" Αφήστε με ήσυχη να τον βοηθήσω ήρθα μόνο ! " Αναφώνησα αποφεύγοντας να κοιτάξω εκείνο το τέρας κατάματα πράγμα που αποφάσισα να πράξω την δεδομένη στιγμή.

Παρατήρησα εκείνη την γνώριμη λάμψη των ματιών που κάποτε είχαν καθρεπτισει το είδωλο μου κυκλωμένο από αδηφάγες φλόγες ήταν δυνατόν ποτέ να συναντήσω τον Τζέιμς σε τέτοια χαοτική κατάσταση ;

Με παρατηρούσε εξίσου σαστισμένος έχοντας χάσει τα λόγια του μένοντας με το στόμα ανοιχτό κι το έκρυβαν πυκνά μαύρα γένια.

" Δεν μπορεί ..μοιαζεις τόσο σε έναν γνωστό μου πρόσωπο.." μουρμουρισα παγωμένη όσο οι άνδρες προσπαθούσαν να με αναγκάσουν να εγκαταλείψω το δωμάτιο δια της βίας.

"Αφήστε την κάτω και φύγετε ! " Γρυλισε κοφτά κατεβάζοντας αυτόματως τα μάτια του στο σκονισμένο δάπεδο σαν να αισθανόταν ντροπή για την παρουσία μου κοντά του.

" Τζέιμς ; Είσαι πράγματι εσύ ..;" Ψέλλισα ταραγμένη πασχίζοντας να συσχέτισω εκείνον τον πανέμορφο γοητευτικό Δον Ζουάν που είχε αναστατώσει την ζωή μου τότε με τον σημερινό ερηπωμενο άνδρα που με παρατηρούσε σκεπτικός.

"Φύγετε δεσποινίς ..δεν υπάρχει κανένας Τζέιμς σε τούτο το σπίτι.." πρόφερε αυστηρά γυρίζοντας βιαστικά από την άλλη πλευρά αποφεύγοντας κάθε οπτική επαφή που θα τον πρόδιδε...