Όλα αρχίζουν ξαφνικά
Και τελειώνουν βιαστικά
Έτσι έφυγες κι εσύ
Μες της νύχτας τη σιωπή
Και εγώ κάθομαι κοιτώ
Τον απέραντο ουρανό
Και φοβάμαι το πρωί
Γιατί μόνο θα με βρεί
Έλεγες πως μ' αγαπάς
Μα ελπίδες μου χρωστάς
Έλεγες να μη σε αφήσω
Μόνο εσένα να αγαπήσω
Μα σα σύννεφο σκορπάς
Και σιγά μου τραγουδάς
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Τόσα δάκρυα γυμνά
Από λύπη και χαρά
Έγινε ο πόνος πια
Άλλη μια συνήθεια

🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️

ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης
Τρεις μέρες μετά...

Ένας βοριάς ήταν τελικά ολόκληρη η ζωή μας... Φύσηξε και διαλυθηκαμε. Φοβηθηκαμε να αγγίξουμε το άπιαστο και όταν το τολμησαμε, εκείνο μας πήρε και μας σήκωσε.
Λάθη μιας ζωής θα βαραίνουν για πάντα τη ψυχή μας και η εξιλέωση δε θα βρεθεί πουθενά...

Δεν ήρθε...
Δεν ήταν εκεί....
Πίστεψα ότι σε εκείνο το χαμόσπιτο θα ήταν οι πιο ευτυχισμένες μας στιγμές... Αν όχι ευτυχισμένες ίσως ήταν ένα μέρος που θα μπορούσε να κλειστεί ψάχνοντας τον εαυτό του. Μα εκείνος δεν ήταν εκεί... Ούτε την επόμενη μέρα, ούτε τη μεθεπόμενη ..
Μου το είχε πει...
Αν βγει ποτέ από τα χείλη μου η λέξη, τελειώσαμε, θα τελειώσουμε πραγματικά..

Δε τον πίστεψα τότε...
Μα να που ο χρόνος μου απέδειξε ότι έκανα λάθος. Ο Άρης ότι κι αν μου είχε πει το εννοούσε και εγώ τα γκρέμισα όλα...
Ξέρω ότι είναι κάπου εκεί έξω...
Ότι αφέθηκε...
Ότι έκανε πράξη όσα του ζήτησα και εξαφανίστηκε...
Να μην πω ξανά το όνομα του , να μη τον ξέρω. Να μη θυμάμαι. Να μην υπάρχει... Να είναι απλά ένα τίποτα και το εμείς, να σβήσει.

Μου άφησε όμως κάτι για να παλεύω.
Κάτι για να ξυπνάω και να έχω ένα λόγο να συνεχίζω.

Ένα κομμάτι της ψυχής του που ζει μέσα μου και είναι τόσο αγνό όσο η αγάπη που είχαμε ο ένας για τον άλλο...
Δεν ξέρω αν τον ξαναδώ ποτέ...
Κάθε απόφαση του Άρη, γινόταν πράξη πάντοτε. Τον έδιωξα με το χειρότερο τρόπο και το πληρώνω...
Ακόμα θυμάμαι στιγμές που ούρλιαζαμε τον έρωτα μας στα βουβά και απαρνιόμασταν την αγάπη... Είκοσι χρόνια λάθη... Ούτε ένα ούτε δύο... Μια ολόκληρη ζωή ένα λάθος...

Οι επιβάτες για Αθήνα παρακαλώ να επιβιβαστούν στο διάδρομο τέσσερα.

Η Ξανθίππη κράτησε τη βαλίτσα της και προχώρησε. Δάκρυα έτρεχαν , οι περαστικοί την κοιτούσαν αλλά δε την ενδιέφερε...
Αυτό ήταν το τέλος τους τελικά...
Ένα φευγιό, μια εξαφάνιση και ένας μανιασμένος αέρας...
Όσο παραπάνω φυσούσε , άλλο τόσο εκείνη έκλεινε τη ζακέτα της και τον αναζητούσε...
Παντα θα είμαι εδώ όταν φυσάει μωρό μου...
της είχε πει και στις θύμησες η Ξανθίππη έβγαλε ένα λυγμο πριν μπει στο λεωφορείο..

Εκείνο το παντα, έσβησε πια...

🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️

Λίγες ώρες πριν...

"Μη μιλάς!" ο Φάνης ήταν έξαλλος. "Έφυγε! Είσαι ευχαριστημένη τώρα που τους κατέστρεψες;"! Η Δάφνη καθόταν λυπημένη στη κουζίνα. "Λέγε! Ήρθα να σε βρω παναθεμα σε να μου διαβάσεις τι έλεγε το σημείωμα του Άρη και εσύ από τότε μας δηλητηριασες! Τι κατάλαβες;"

"Πάψε! Σταμάτα πια δεν αντέχω!"

"Ούτε εκείνη άντεξε! Πήρε το παιδί και έφυγε!"

"Τι πήρε;" η Δάφνη ασπρισε...

"Το παιδί..." της είπε κοιτώντας τη με λυπηση. "Το εγγόνι σου..." η Δάφνη έπιασε το λαιμό της. Ο κόμπος έφτασε και έπνιξε την ανάσα της η οποία δεν έφτανε στα πνευμόνια. "Δε μιλάς;! Τι να πεις! Κοίτα τα χάλια μας! Αυτό ήθελες; Ένα κατεστραμμένο γιο και έναν μαλάκα; Γιατί αυτό δημιούργησες!" τσιριξε χωρίς να τον νοιάζει και βαρεσε το χέρι του στο τραπέζι
"Ειλικρινά  με απογοήτευσες μάνα... Δε θέλω ούτε να σε βλέπω..."

"Φάνη στάσου..." Η Δάφνη έπιασε ένα κλαίει γοερά. "Τρέξε!Φύγε... Πήγαινε στο σπίτι στη Χαλκιδική! Εκεί θα είναι... Πρέπει να τον βρούμε!"

"Τώρα σε τσάκισε η αλήθεια;" Την ειρωνεύτηκε

"Φύγε σου λέω!" η Δάφνη πήρε τα κλειδιά από το δικό της αυτοκίνητο και τον κοίταξε.
"Φύγε... Ίσως έχουμε ελπίδα..." δίχως να του πει άλλη λέξη, μπήκε γρήγορα στο αυτοκίνητο της...
Δε θα πήγαινε στη Χαλκιδική η Δάφνη...
Η Δάφνη ήξερε πολύ καλά που ακριβώς να πάει...

🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️

Εννιά χρόνια πριν
Θεσσαλονίκη

"Μόλις απολύθηκες! Ο αδερφός σου μπήκε επιτέλους στη σχολή τι είναι αυτά που λες ανάθεμα σε;!"

"Θα τη πάρω! Τελείωσαν όλα! Στα αρχιδια μου και ο Φάνης και όλα... Δεν αντέχω μάνα!"

"Άρη τι διάβολο λες;!"

"Της χόρεψα! Αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου... Τελείωσε. Τη θέλω. Δε μπορώ. Δεν αντέχω!"

"Πάψε να μη σε ακούω! Θα διαλύσεις και θα μπεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι παναθεμα σε!"

"Εσύ να πάψεις! Μια φορά στη ζωή σου νιώσε με που να πάρει... Της χόρεψα ρε μάνα..." είπε χαμηλώνοντας το τόνο του. "Της χόρεψα..."

🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️

Είκοσι τέσσερα χρόνια πριν...

"Η γιαγιά είναι πολύ χάλια;"

"Ναι Άρη μου... Λυπάμαι παιδί μου..."

"Την αγαπάς πολύ έτσι δεν είναι;"

"Μάνα μου είναι γιε μου..."

"Και εγώ την αγαπάω πολύ..."

"Το ξέρω βρε σκασμενο. Αδυναμία της ήσουν..."

"Μαμά; Θέλω να τη δω ..."

"Την έχουν με τα σωληνάκια γιε μου. Ίσως κάποια άλλη στιγμή"

"Ίσως δεν υπάρξει στιγμή μαμά... Θέλω τη γιαγιά. Σε παρακαλώ"

"Εντάξει αλλά θα είσαι ήρεμος. Δεν επιτρέπεται να φωνάζουμε στο νοσοκομείο εντάξει;"

"Στο υπόσχομαι"

Η Δάφνη άνοιξε τη πόρτα και μπήκαν μέσα.

"Κοιμάται..." Του είπε σιγανα

"Θα κάτσω πλάι της. Πήγαινε εσύ. Θα είμαι καλά..."

"Εντάξει παιδί μου. Ξέρω πόσο αδυναμία την έχεις... Θα περιμένω έξω. Αλλά μη τη ταράξεις εντάξει;"

"Ναι μαμά..."

Η Δάφνη βγήκε και μόλις έμεινε μόνος με τη γιαγιά του, κάθισε στο κρεβάτι προσεκτικά πλάι της.

"Γιαγιά; χάιδεψε το ζαρωμένο της χέρι και εκείνη άνοιξε τα ματοκλαδα της.

"Άρη μου;"

"Μη μιλάς γιαγιακα..."

"Ήρθες επιτέλους. Τόσες μέρες εδώ δε σε είδα..."

"Πρόσεχα το Φάνη γιαγιά. Αλλά έκατσε με το μπαμπά σήμερα. Ήθελα να σε δω .."

"Παλικάρι μου όμορφο..." Του χάιδεψε με το ζόρι τα μαλλακια και εκείνος εγυρε στα χέρια της. "Μεγαλώνεις παιδί μου..."

"Ναι γιαγιά. Θα γίνω ο καλύτερος άντρας. Όχι σαν τον μπαμπά... Ο μπαμπάς πονάει τη μαμά καμιά φορά..."

"Το ξέρω παιδί μου...Μα σύντομα θα φύγετε. Μου το είπε η μαμά... Θα έρθω και εγώ μαζί μόλις βγω "

"Αλήθεια γιαγια;"

"Εννοείται παλικάρι μου... Θα έρθω να σε δω να μεγαλώνεις. Να ζεις... Να γίνεσαι σαν τον παππού σου που του μοιάζεις τόσο πολύ..."

"Μας προσέχει ο παππούς γιαγιά;"

"Πάντα αγόρι μου..."

"Τον αγαπούσες πολύ;"

Η γιαγιά του γέλασε σφιγμένα

"Σου εύχομαι να βρεις μια τέτοια αγάπη όταν μεγαλώσεις..."

"Γιαγιά; Μια μέρα ο παππούς μου είχε πει, ότι σου χόρεψε και σε αγάπησε... Τι εννοούσε;"

Εκείνη δακρυσε...

"Ήταν αλλα χρόνια τότε παλικάρι μου... Θα με αρραβωνιαζαν..."

"Αλήθεια γιαγια;"

"Ναι... Εκείνος ήρθε στο γλέντι, έπαιξε μια ζεϊμπεκιά μου χόρεψε και με έκλεψε .." γέλασε και έκλαψε μαζί μιλώντας του. "Κάποια στιγμή θα χορέψεις και εσύ για τη γυναίκα της ζωής σου. Μια φορά χορεύουν οι άντρες ζεϊμπεκιά... Θα είναι η στιγμή παλικάρι μου, που η ψυχούλα σου θα αφεθεί. Που θα ξέρεις ότι μόνο εκείνη είναι η γυναίκα της ζωής σου. Θα είναι η πιο ευτυχισμένη σου στιγμή... Όσα χρόνια κι αν περάσουν εσύ πάντα θα γυρνάς εκεί... Τότε που για εκείνη τη γυναίκα θα αλλάξεις τη ζωή σου..."

"Γιαγιά μη κλαίς... Δε κάνει να κλαίς..."

"Δε κλαίω από λύπη παιδί μου... Εύχομαι να ζω για να σε καμαρώσω..."

"Θα ζεις γιαγιά... Θα τη φέρω και θα της χορέψω μπροστά σου..." Εκείνη χαμογέλασε

"Άρη μου; Να είσαι σωστός άνθρωπος πάνω από όλα... Και ύστερα σωστός άντρας παιδί μου... Και πίστεψέ με, όταν θα ρίξεις εκείνο το χορό, η γιαγιά θα σε καμαρωνει όπου κι αν βρίσκεται... Να θυμάσαι ότι εκείνη η στιγμή..." Η γιαγιά του έκανε μια παύση και έβηξε "Εκείνη η στιγμή παλικάρι μου, θα είναι... Θα είναι ότι πιο όμορφο έχει νιώσει η ψυχούλα σου..."

"Γιαγιακα φτάνει. Κλαίς..."

"Τον αγάπησα πολύ το παππού...Σε ευχαριστώ που μου θύμισες την αγάπη... Ξέρω ότι είναι κάπου εκεί...
Με περιμένει αγορι μου..."

"Που σε περιμένει γιαγιακα; Ο παππους έφυγε..."

Εκείνη κοίταξε έξω από το παράθυρο τον ουρανό

"Με περιμένει ψηλά... Να πάω, να γίνω πάλι κοριτσακι και να μου...Να μου χορέψει..." Τα μάτια της έκλεισαν... Τα χείλη της σφραγίστηκαν σε ένα χαμόγελο και εκείνος την αγκάλιασε δακρυσμένος

"Γιαγιακα;" Τίποτα... "Γιαγιά;" άρχισε να κλαίει "Μαμά!!" Τσιριξε και η Δάφνη μπήκε τρέχοντας...

🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️

Εννιά χρόνια πριν

"Μη διανοηθείς να μπεις ανάμεσα σε ένα ζευγάρι!" Η Δάφνη ήταν κάθετη.

"Της χόρεψα!" είπε έξαλλος "Ξέχασες ακόμα και τα λόγια της μάνας σου μεγαλώνοντας! Μακάρι να της έμοιαζες έστω στο ελάχιστο!"

"Άρη πάψε!"

"Όχι! Είμαι ερωτευμένος! Την αγαπάω! Σταμάτα να μπαίνεις εμπόδιο!"

"Είναι η κοπέλα του αδερφού σου! Αυτό θέλεις;" Ο Άρης πήρε μια βαθιά ανάσα και τη κοίταξε.

"Της άφησα τη ψυχή μου στις Σέρρες..." είπε σοβαρός "Έχω τελειώσει σαν άντρας... Αυτή είναι..."

"Αυτά είναι βλακείες!"

"ΓΙΑ ΣΕΝΑ!" Χτύπησε τα χέρια του εξαγριωμένος

"Άρη θα πεθάνω αν κάνεις καμιά ανοησία!"

"ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ!"

"Δεν αντέχω! ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ!"

"ΔΕ ΖΩ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ! ΖΩ ΜΕ ΤΙΣ ΑΞΊΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ! ΑΞΊΕΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑΣ!"

"Άρη δε νιώθω καλά σταμάτα..."

"Μάνα δε σε αναγνωρίζω... Με απογοήτευσες"

"Άρη... Άρη μη κάνεις καμία τρέλα. Δε θα... Δε..." Η Δάφνη λιποθύμησε

"Μάνα;!" ούρλιαξε πέφτοντας κάτω και τη κράτησε. "Μάνα μίλα μου!"

🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️

Σέρρες λίγες ώρες πριν....

Έκλαιγε ασταμάτητα. Πατούσε τέρμα το γκάζι και έκλαιγε...
Η Δάφνη έπεσε και τσακίστηκε στα δικά της λάθη. Σε επιλογές που τελικά μόνο ντροπή έσπερναν στα μέσα της και πόνο.

Ήξερε που ήταν...
Δεν υπήρχε άλλο μέρος που να πήγαινε...
Βαθιά της μέσα ηξερε από τη πρώτη στιγμή που ακριβώς θα τον βρει...

Πάρκαρε το αμάξι και κατέβηκε διαλυμένη. Το ένιωθε η ψυχή της πως εκείνο θα ήταν το αληθινό του καταφύγιο και δεν έκανε λάθος.
Το ταβερνάκι ήταν ακόμα εκεί...
Μπήκε χωρίς καθυστέρηση και τα μάτια της έσπασαν στην εικόνα του...

Ήταν εκεί...
Καθισμένος τέρμα πίσω σε ένα τραπεζάκι...
Να πίνει τη ζωή του στο κρασί και να κλαίει...

"Γιε μου...;" η Δάφνη τον πλησίασε μα εκείνος δε της έριξε ούτε βλέμμα
"Ήξερα πως... Πώς θα σε βρω εδώ..."

"Φύγε." είπε ψυχρά και άδειασε το ποτήρι του.

"Άρη σήκω..." Η Δάφνη άρχισε να κλαίει

"Μάνα..."

"Άρη σήκω! ΣΗΚΩ ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΤΡΕΞΕ. Η ΞΑΝΘΊΠΠΗ ΦΕΥΓΕΙ!"

"ΑΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ! ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕΣ ΠΑΝΤΑ;"!

"Τρέξε... Πρέπει να τη προλάβεις..." Η Δάφνη άρχισε ένα τρέμει. Τον γραπωσε από το μπράτσο και προσπάθησε να τον σηκώσει διαλυμένη "Σήκω σου λέω! Δε θα πληρώσεις τα λάθη μου! Σήκω σ'αγαπαει...! ΣΗΚΩ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ!"

"ΠΑΡΑΤΑ ΜΕ!, ΦΥΓΕ! ΠΉΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΓΙΟ ΣΟΥ. ΕΓΩ ΤΕΛΕΙΩΣΑ!"

"Άρη σε εκλιπαρώ..." Η Δάφνη έπεσε στα πόδια του προκαλώντας τα βλέμματα του απέναντι του τραπεζιού μα δε την ένοιαζε

"Μάνα σήκω!" της φώναξε μα εκείνη πλανταξε

"Πήγαινε παλικάρι μου...Σε ικετεύω σήκω!!!" Άρχισε να τον τραβάει από το μπατζακι και εκείνος σηκώθηκε και την έπιασε. Βγήκαν έξω και την οδήγησε μέχρι το αμάξι της.

"Μπες μέσα και σήκω φύγε!"

"ΔΕ ΠΆΩ ΠΟΥΘΕΝΑ!" Ούρλιαξε

"Τι σκατά θες;!" είπε έξαλλος "Με κατέστρεψες! Δε σου αρκεί;!"

"Συγχωρεσε με..." Τον έπιασε από το πρόσωπο, χάιδεψε τα μαλλιά του και ράγισε ολόκληρη "Φεύγει... Σε έψαξε παντού... Πρέπει να πας! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ! ΔΕ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ; ΔΕΣ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΔΕΣ!! ΔΕΣ ΔΕΣ ΔΕΣ!!!" η Δάφνη τον χτύπησε στο στήθος "Μπες στο αμάξι και φύγε! Πρόλαβε την!"

"Τελειώσαμε..."

"Όχι! Τώρα θα αρχίσετε... Σε παρακαλώ... Σε πλήγωσα... Εγώ φταίω για όλα... Εγώ ήμουν το κακό ανάμεσα σας... Δε θα το αντέξω ειλικρινά. Σαγαπαει... Φεύγει παναθεμα σε! ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ;" Η Δάφνη ήταν καταρρακωμενη. Έβλεπε ένα τοίχο. Ένα κενό. Ένα πόνο και μια πληγή τόσο βαθιά που η ίδια άνοιξε στα σωθικά του γιου της. Τον έπιασε από το πρόσωπο, τον ανάγκασε να τη κοίταξε και έκλαψε τα λάθη της στα μάτια του μπροστά...
"Πήγαινε με την ευχή της μάνας να της χορέψεις γιε μου..." του είπε και εκείνος έσπασε σε χιλιάδες μικρά κομμάτια.

🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️

Παρόν

Ξεκίνησε να βρέχει...
Κόλλησε το κεφάλι της στο τζάμι και το χέρι στη κοιλιά της...
Έφευγε και φορούσε ακόμα τα ρούχα του...
Εκείνες τις μαύρες του φόρμες που λάτρευε...
Ήθελε να τον νιώθει. Ήθελε να είναι εκεί κι ας μην ήταν...
Η απόφαση να φύγει ήταν μονόδρομος.
Δεν άντεχε λεπτό να μένει χωρίς εκείνον πίσω... Έβαλε το χέρι στη τσέπη της και έβγαλε ένα κομμάτι γυαλί...
Να με κρατάς όταν φυσάει...
Ήταν το μόνο που πήρε όταν πήγε από το σπίτι του πριν φύγει...
Ένα σπίτι πραγματικά κατεστραμμένο...
Το κράτησε σφιχτά στο χέρι χωρίς να την νοιάζει αν κοπεί. Φυσούσε και εκείνος δεν ήταν εκεί... Ποτέ πια δε θα ήταν...
Ένιωσε μια ενόχληση χαμηλά στη κοιλιά της και αναστεναξε.
"Κρατήσου μικρούλι μου... Καλά είμαι" Ψέλλισε λυπημένη και βάζοντας το κομμάτι πίσω στη τσέπη της, σκούπισε τα δάκρυα της. Δεν είχε άλλες αντοχές.

Είχαν ήδη φτάσει σχεδόν στα μισά της διαδρομής όταν ξαφνικά ακούστηκαν έντονες κόρνες. Η Ξανθίππη τρόμαξε.
Ο κόσμος άρχισε να κοιτάζει από τα απέναντι παράθυρα ένα αυτοκίνητο που πλησίαζε με ιλιγγιώδη ταχύτητα πατώντας τέρμα τη κόρνα και τα γκάζια.

"Τι κάνει!"

"Θα μας σκοτώσει!"

"Οδηγε!"

Είχαν πανικοβληθεί όλοι και μαζί τους και εκείνη...

"Κάντε κάτι!"

"Μας προσπερνάει!"

Η Ξανθίππη κρατήθηκε στο κάθισμα της όταν ξαφνικά ο οδηγός πάτησε φρένο και το λεωφορείο σταμάτησε.

"Ας καλέσει κάποιος την αστυνομία!"

Το αυτοκίνητο μπήκε μπροστά από το λεωφορείο και τράβηξε χειρόφρενο λίγο μέτρα μακριά.

Μόλις όμως ο οδηγός άνοιξε τις πόρτες, μια πενιά γαργαλησε τα αυτιά της και η Ξανθίππη άνοιξε τα χείλη της απελπισμένα.

"Μα τι κάνει;!" τσιριξε μια γυναίκα και η Ξανθίππη σηκώθηκε. Προσπέρασε μερικούς επιβάτες που είχαν σηκωθεί και φτάνοντας μπροστά έβαλε τα κλάματα...

Είχε σταματήσει το αμάξι στη μέση του δρόμου, είχε ανοίξει τερμα το Βοριά και στα χείλη του, είχε ένα τσιγάρο.

"Για τη κοπέλα είναι!" Αναφώνησε μια γυναίκα "Για σένα είναι κορίτσι μου έτσι δεν είναι;" ρώτησε μα η Ξανθίππη κατέβηκε σιγά σιγά και τον κοίταξε. Μόλις τα βλέμματα τους ενώθηκαν, έκανε ένα βήμα μπροστά της, και άνοιξε τα χέρια του...

Η πενιά δυνάμωσε και μόλις έπιασε η ζεϊμπεκιά, ο Άρης έκανε μια στροφή και γονατισε μπροστά της χτυπώντας δυνατά τη παλάμη του πάνω στην άσφαλτο.
Ο κόσμος φώναζε από πίσω ενθουσιασμένα πια. Έσκυψε, έπιασε τα πόδια της και τα αγκαλιασε. Η Ξανθίππη λύγισε μαζί του...

Γονάτισε και ανοίγοντας τα χέρια της τον έκλεισε μέσα της. Τον έσφιξε με όση δύναμη είχε και άρχισε να κλαίει σαν μωρό.

"Φυσάει μωρό μου..." της είπε τσακισμένος και εκείνη έπιασε στα χέρια της το πρόσωπο του και τον κοίταξε δακρυσμένη
"Που πας, χωρίς εμένα;"

"Πουθενά..." του απάντησε με δυσκολία προσπαθώντας να αναπνεύσει. "Δε μπορουμε να πάμε πουθενά χωρίς εσένα... Ούτε εγώ, αλλά ούτε και...." χάιδεψε τη κοιλιά της και ο Άρης σαστισε μέσα στη τρέλα της στιγμής. Η Ξανθίππη κούνησε ευτυχισμένα το κεφάλι της δίνοντας του το ερέθισμα ότι ήταν έγκυος και εκείνος τη τράβηξε και την έσφιξε δυνατά.
Τον ένιωσε να παίρνει τη πιο βαθιά ανάσα της ζωής του...
"Άρη;" του ψιθύρισε σιγανα

"Τι είναι πανάθεμα σε;" την έβγαλε από την αγκαλιά του και τη κοίταξε έτοιμος να βάλει τα κλάματα

"Τίποτα... Ήθελα απλά να πω όνομα σου και να σε κοιτάζω..." της χαμογέλασε και βάζοντας ολόκληρος άντρας τα κλάματα, την έπιασε από το λαιμό και με τα δύο χέρια και τη φίλησε όπως ποτέ άλλοτε...

🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️🌬️

Κάποιοι έρωτες, γεννιούνται και πεθαίνουν την ίδια στιγμή...
Πεθαίνουν για να ζήσουν αιώνια...
Πεθαίνουν γιατί ξέρουν ότι αυτή ήταν η στιγμή τους. Ότι δεν θα υπάρξει άλλη.

Λάθος στο λάθος, χτίζει μονάχα ένα τεράστιο πύργο από τέτοιες χαμένες στιγμές.
Μερικές βρίσκουν το δρόμο τους ενώ άλλες χάνονται.
Καμιά φορά η ζωή δε δίνει δεύτερες ευκαιρίες σε κανένα.
Αν προσπεράσεις τον έρωτα, εκείνος φεύγει και χάνεται.
Μένεις να ζεις, συμβατικά νομίζοντας ότι αγαπάς και δίνεσαι μα η ψυχή σου, μένει πάντα μέσα στο δικό σου σώμα...
Στον αληθινό έρωτα, εκείνον που έρχεται , που σου φυσάει και σε συγκλονίζει, η ψυχή δεν σου ανήκει...
Δίνεις και σου δίνονται...
Διδάσκεις και μαθαίνεις.
Εσύ ανοίγεις τα χείλη και εκείνος αναπνέει...
Εσύ κλείνεις τα μάτια και εκείνος τα ανοίγει...
Εσύ πονάς και αυτός υποφέρει...
Εσύ αγαπάς και εκείνος παραδίδει την ύπαρξη του...
Αυτός είναι ο έρωτας...

Μια ατέλειωτη μάχη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που παρέδωσαν ο ένας την ύπαρξη του στον άλλο...

Μη σας ξεγελάσει η ζωή...
Μη βιαστειτε...
Μην ενθουσιαστείτε...
Καμιά φορά ο έρωτας κρύβεται καλά...
Περιμένει...
Υπομένει...
Ο διαχωρισμός του ενθουσιασμού, της τρέλας και της συμβατικότητας από τον έρωτα, μπερδεύει καμιά φορά...

Τα νιάτα μπερδεύουν....
Οι άνθρωποι νομίζουν ότι ερωτεύονται αλλά πραγματικά αυτό συμβαίνει μια φορά...
Αν το ζήσεις θα είσαι από τους τυχερούς...
Αν σε βρει και το αφήσεις, τότε προσπάθησε ξανά στην επόμενη ζωή...

Η Ξανθίππη με τον Άρη, έζησαν ευτυχισμένοι ύστερα από πολλά χρόνια αναμονής στη Θεσσαλονίκη. Έφτιαξαν ένα σπίτι από την αρχή... Το ερημοσπιτο...
Ο Άρης το αγόρασε μήνες μετά την επιστροφή τους και εκεί μέσα, γονάτισε και φιλώντας  τη κοιλιά της, της χάρισε το δαχτυλίδι που τόσο πολύ λάτρεψε σαν κοριτσάκι...

Ο Φάνης, δεν άργησε να βρει τον δικό του αληθινό έρωτα...
Γνώρισε την Χαρά και πήρε χαρά ολόκληρος ένα χρόνο αργότερα... Τοτε ήταν που κατάλαβε και εκείνος ότι τη Ξανθίππη πάντα την αγαπούσε... Αλλά δεν ήταν έρωτας...

Η Φωτεινή με τη Δάφνη έμειναν πλάι στα παιδιά τους ενωμένες σαν μια γροθιά. Γκρέμισαν το φράχτη που χώριζε τις δύο μονοκατοικίες και ένωσαν τις αυλές τους.
Η Δάφνη ακόμα πάλευε καμιά φορά με τις τύψεις της μα κάθε φορά που έβλεπε την εγγονή της, όλα τελείωναν...
Η Φωτεινή από την άλλη, αποφάσισε ύστερα από όλα αυτά , να ακούσει επιτέλους όσα είχε να της πει ο πρώην άντρας της...
Του άνοιξε τη πόρτα και εκείνος μπήκε ξανά στη καρδιά της.... Γιατί ποτέ δεν την είχε απατήσει... Γιατί φορτώθηκε ένα βάρος άλλου τόσα χρόνια μα ήταν τέτοιος που σεβάστηκε την απόφαση της...

Καμιά φορά στον έρωτα, δίνεις προτεραιότητα στα θέλω του άλλου χωρίς να σε νοιάζει η ίδια η ζωή και η ευτυχία σου...
Για αυτό και το κάρμα στο ανταποδίδει...
Αργά η γρήγορα, το κάνει...

Σας ευχαριστώ ολόψυχα για αυτό μας το ταξίδι.
Είχαμε καιρό να ζήσουμε στην Ελλάδα μας...

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε όλους σας μα ένα τσακ παραπάνω στα κορίτσια μου, που με ανέχονται τα τελευταία χρόνια. Αυτές που μοιράζονται τις ανησυχίες μου , τις σκέψεις μου, που με διορθώνουν και λένε τη γνώμη τους χωρίς να μου χαϊδεψουν τα αυτιά. Αυτό είναι που εκτιμάω όσο τίποτα...

Πήρα μια σημαντική απόφαση...
Θα κατεβάσω τις σιωπές από την εφαρμογή για να μην είναι σε αναμονή...ή ίσως να τις αφήσω αλλά θα μείνουν καιρό εκεί...

Μου λέτε πάντα να γράφω όπου με πάει η ψυχή και όπου νιώθω ότι αγαπάω...
Κατάλαβα μέσα από το Βοριά, ότι εγώ, εδώ αγαπάω... Σε ελληνικά εδάφη. Εδώ ταυτίζομαι. Εδώ ζω... Εδώ ψιθυρίζω όταν γράφω και εδώ κλαίω και γελάω με τους ήρωες μου...

Εύχομαι σύντομα να ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι μας...
Σας ευχαριστώ για την αγκαλιά και τη κατανόηση σας...

Θα πάρω λίγες μέρες κενό...
Νομίζω 😅

Να είστε καλά όλοι!
Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και χίλια συγνώμη για όσα βιβλία περιμένετε...
Το Stay alive είναι ένα τρανό παράδειγμα...
Από το 2017 το ολοκλήρωσα πριν λίγες μέρες...
Αυτό είναι το γράφω όπου με πάει η καρδιά...

Ελπίζω κάποια στιγμή, η καρδιά να με πάει στο βιβλίο που περιμένετε...
Προς το παρόν θα ακολουθήσω την ψυχούλα μου 🥰

Σας ευχαριστώ!