Δεν είναι τα λάθη που πονάνε...
Οι αποφάσεις πίσω από αυτά πονάνε...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°

"Δεν μιλάς..."

"Τι να πω μωρό μου;"

"Δεν ξέρω..."

"Ούτε εσύ μιλάς ρε Ξανθίππη..."

"Δεν νιώθω καλά σήμερα..." Ο Άρης αναστεναξε.

"Ε τότε έλα εδώ, να σε κάνω εγώ να νιώσεις καλύτερα..."

Άνοιξε την αγκαλιά του και εκείνη χώθηκε μέσα σαν σπουργίτι. Ήταν στο δικο του δωμάτιο. Ο Άρης είχε κλειδώσει και όλοι έλειπαν από το σπίτι.

"Ο Φάνης με φίλησε χθες..." του είπε ξαφνικά.

"Το ξέρω Ξανθίππη μου"

"Και τι λες για αυτό;"

"Δεν έχω κάτι να πω μάτια μου..."

"Δεν σε ενδιαφέρει;"

"Το ακριβώς αντίθετο... Αλλά στη παρούσα φάση, δεν μπορώ να πω και να κάνω πολλά..."

"Άρη; Μου ζήτησε να γίνω το κορίτσι του..."

"Κι αυτό το ξέρω..."

"Εσύ; Είσαι ακόμα με τη Σοφία;"

"Όχι..."

"Είχες πει ότι με τη Σοφία ήσασταν φίλοι πριν τα φτιάξετε..."

"Κάτι ήμασταν..."

"Και μετά, πάει κι αυτή... Ακολούθησε τις άλλες..."

"Ξανθίππη μου, μίλα μου ξεκάθαρα μωρο μου"

Εκείνη ανασηκώθηκε κάπως στο κρεβάτι και τον κοίταξε

"Η μαμά λέει πως ο μπαμπάς , δεν άφηνε κανένα να τη πλησιάσει. Έτσι καταλάβαν ότι είναι ερωτευμένοι..."

"Που θες να καταλήξεις;"

"Πουθενά..."

"Δεν είσαι χαρούμενη τώρα που έγινες ζευγάρι με το Φάνη;"

"Εσύ είσαι χαρούμενος;"

"Δε θέλω να απαντήσω σε αυτό τώρα...Αλλά δεν έχω θετική απάντηση να σου δώσω. Ούτε τώρα ούτε μετέπειτα..."

"Μου κρατάει το χέρι. Με φίλησε δύο φορές. Έτσι είναι το ζευγάρι;"

"Όχι. Αλλά μέχρι εκει να μείνετε με το Φάνη. Εντάξει; Δε θα κάνετε κάτι παραπάνω... Μου το υποσχεσαι Ξανθίππη μου;"

"Σαν τι άλλο να κάνουμε;"

"Απλά τίποτα... Βόλτα σινεμά και τέλος"

"Γιατί δε μου είπες ότι έχεις κοπέλα;"

"Τι έχω;" ρώτησε περίεργα

"Κοπέλα... Η... Η μαμά σου μου είπε προχθές... Ότι..."

Ο Άρης αναστεναξε.

"Και εσύ πηγές και τα έφτιαξες με το Φάνη χωρίς να με ρωτήσεις πρώτα έτσι δεν είναι;" είπε σοβαρός "Αντίδραση ήταν;"

"Δεν ξέρω...Τι είμαστε ρε Άρη;"

"Φίλοι Ξανθίππη μου... Προς το παρόν..."

"Στο παρόν... Στο μέλλον;"

"Θέλω να είσαι προσεκτική εντάξει; Τα φιλιά μας δε τα δίνουμε παντού... Ούτε το κορμί μας"

"Εσύ φιλάς συνέχεια αλλά κορίτσια..."

"Γιατί δε σημαίνουν τίποτα..." είπε σιγανα "Αν σήμαιναν, θα άξιζε να περιμένω τη κατάλληλη στιγμή..." είπε σιγανα "Βέβαια καμιά φορά, στην κλέβουν τη γαμημενη αλλά τέλος πάντων... Ξέρεις που θέλω να καταλήξω; Ότι αν αξίζει κάτι αληθινά, δε δίνεσαι ξέροντας ότι έχει ημερομηνία λήξης... Περιμένεις και το ζεις ως το τέρμα..."

"Δε θέλω να σε χάσω ποτέ... Δε θα το αντέξω..."

"Σου υπόσχομαι να κάνω τα πάντα για να μη με χάσεις εντάξει;"

"Άρη μπορώ να μείνω μαζί σου σήμερα; Δε θέλω να πάω αγγλικά. Να μείνουμε εδώ, αγκαλίτσα..."

"Μείνε όπου θέλεις μωρό μου... Εγώ μπορώ να κάνω τα πάντα ακόμα και αν χορεύεις στο δωμάτιο..."

"Αλήθεια;"

"Όχι ρε Ξανθίππη! Είναι δυνατόν; Πως θα συγκέντρωθω ο καημένος!"

"Καλά, μια ερώτηση έκανα.."

"Με πολύ ενθουσιασμό την έκανες όμως" Ο Άρης της χαμογέλασε και εκείνη ένιωσε ένα τρέμουλο μέσα της...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•

"Τη φίλησε! Εντάξει, κακό είναι;;; Δύο πεταχτά φιλιά έδωσαν! Γιατί κάνεις σαν υστερικός;!"

"Μάνα θα σκοτωθούμε!"

"Άρα τη γουστάρεις! Είχα δίκιο!"

"Ότι θέλω κάνω! Αυτό ήταν που δε κινδυνεύει με το Φάνη;!'

"Τον μάλωσα. Τι άλλο να κάνω;!"

"Τον μαλωσες; ΤΟΝ ΜΑΛΩΣΕΣ; ΝΑ ΤΟΥ ΚΌΨΕΙΣ ΤΑ ΧΈΡΙΑ!"

"Γιατί ουρλιάζεις;!"

"Γιατί έτσι γουστάρω! Αν κάνει κάτι παραπάνω μαζί της, στο ορκίζομαι θα με δεις όπως δε με έχεις ξαναδεί... Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι μικρή...Έτσι δε λες; Γιατί έχω ορμές. Γιατί ο Φάνης είναι αβγαλτος... Είναι απονηρευτος... Ο καημένος!" ο Άρης βαρεσε το χέρι στο τραπέζι και άρπαξε τα κλειδιά της μηχανής. "Μάνα στο ορκίζομαι... Το καλό που σου θέλω να τον πείσεις να την αφήσει ήσυχη!"

"Άρη αυτό δεν είναι φιλία!"

"Είναι! Τα πάντα είναι! Δε θα τη θυσιάσω στο Φάνη για να μη μιλάει ο κόσμος! Στα αρχιδια μου ο κόσμος και όσα λες!"

"Πώς μιλάς έτσι στη μάνα σου;"

"Μάνα...; Κουράστηκα. Τι θέλεις πια;"

"Να γίνεις γιατρός όπως ονειρευόσουν πάντοτε..."

"Κάνεις λάθος! Δικό σου όνειρο ήταν..." είπε σιγανα "Δε ξέρω τι θέλεις να πετύχεις με τη Ξανθίππη ειλικρινά..."

"Σαγαπαω γιε μου... Αλήθεια... Δε πίστευα ότι ο Φάνης έχει κότσια να τη φιλήσει. Στο ορκίζομαι... Ήμουν μικρη όταν σε έκανα... Ο κόσμος μιλούσε. Νόμιζα ότι ο πατέρας σου ήταν ιδανικός και ύστερα έτρωγα ξύλο... Το βρίσκεις όμορφο; Δεν προλάβαμε να ζήσουμε έλεγε... Και τη πλήρωσα εγώ... Αυτό είναι όλο Άρη μου στο ορκίζομαι παιδί μου... Δεν ήθελα ποτέ η Ξανθίππη να βρεθεί σε αυτή τη θέση... Θα μιλήσω στο Φάνη. Αλήθεια σου λέω... Δε θα κάνει τίποτα μαζί της..."

"Δεν είναι όλη η ζωή γύρω σου, ένα παράδειγμα της αποτυχίας σας μάνα... Ούτε όλοι είναι ο μπαμπάς... Υπάρχουν και άντρες με αξίες εκεί έξω. Έπρεπε να μου είχες περισσότερη εμπιστοσύνη... Να δω τι κατάλαβες τώρα!"

"Τίποτα... Ειλικρινά παιδί μου..."

"Κάνε ότι καταλαβαίνεις... Η Ξανθίππη πάνω από ολα είναι φίλη μου από μικρή .. Αν ο Φάνης κάνει καμία μαλακία , θα με δεις όπως δε με έχεις ξαναδεί..."

"Όχι αγόρι μου. Σήμερα κι όλας θα του πω να σταματήσει να τη βλέπει έτσι..."

"Λυσσαξες!! Λυσσαξες λίγο καιρό πριν! Μα να τα αποτελέσματα!"

"Ήθελα μόνο...."

"Δε με απασχολεί τι ήθελες... Τα αποτελέσματα είναι τα αντίθετα. Ελπίζω να σου αρκεί..."

Βροντηξε τη πόρτα και βάζοντας μπρος τη μηχανή έφυγε σαλταρισμενος.

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°

Σκαρφάλωσε από το παράθυρο σιγανα...
Τον πλησίασε και μόλις πήγε να τον αρπάξει εκείνος γύρισε , την έπιασε και τη πέταξε στο κρεβάτι.

"Ρε άτιμο πλάσμα! Εμένα πηγές να τρομάξεις;"

"Άρη όχι ο γαργαλιτσας!"

"Τώρα ήρθε και δε σε σώζει κανένας!"

"Άσε με θα τσιριξω!"

"Μη τολμήσεις Ξανθίππη!"

"Θα μας ακούσουν. Σταμάτα! Μη με γαργαλας!"

"Θα με τρομάξεις ξανά;" είπε κρατώντας τη ακίνητη στο κρεβάτι

"Θα αφήσεις ξανά το παράθυρο ανοιχτό;" τον ρώτησε πονηρά

"Μπορεί..."

"Ε δεν υπόσχομαι και εγώ τίποτα... Ειναι πειρασμός ρε Άρη..."

"Ξέρεις τι είναι πειρασμός;" η φωνή του χαμήλωσε. Τα χέρια του κατρακύλησαν στη μέση της και άγγιξαν το δέρμα της.

"Άρη νιώθω περίεργα..."

"Συνέχεια όταν σε αγγίζω νιώθεις ... Ειδικά τώρα τελευταία..."

"Το ξέρω... Τι είναι;"

"Σου αρέσει έτσι δεν είναι;"

"Τόσο που... Καμιά φορά το αναζητώ"

"Σε ένα χρόνο θα σου δείξω..."

"Τι λες ρε Άρη! Ποιο χρόνο;"

"Το χρόνο που θα σε πάρω και θα φύγουμε..."

"Είσαι τρελός έτσι δεν είναι;"

"Αρκετά..." άβολη σιωπή απλώθηκε ξαφνικά μεταξύ τους.

"Θα έρθεις σήμερα στο πάρτυ της Αναστασίας;"

"Έχω διάβασμα μωρό μου. Θέλεις να τελειώσω και να έρθω μετά;"

"Ναι..."

"Ε τότε θα έρθω..."

"Άρη;"

"Αχ βρε Ξανθίππη μου... Ώρες ώρες νομίζω πως το όνομα μου είναι κολλημένο στη γλώσσα σου μωρό μου..."

Η Ξανθίππη σκαρφάλωσε πάνω του και έβγαλε έξω τη γλώσσα της

"Κοίταπουθεναδενειναιεαμμενοοο"

"Μη μιλάς με τη γλώσσα έξω ρε Ξανθίππη. Και βαλτη μέσα!"
Εκείνη γέλασε δυνατά.
"Ήθελα να σου δείξω ότι δεν είναι γραμμένο.."

"Θέλεις να στο γράψω;" Η Ξανθίππη κοκκίνισε

"Πώς;"

"Δε φταις εσύ, ρωτάω και εγώ ο μαλάκας κάτι πράγματα ώρες ώρες ..." ψέλλισε κοιτώντας τη.

"Έλα ρε Άρη, πλάκα θα έχει..."

"Τι θα έχει πλάκα;"

"Γράψε το όνομα μου! Έλα!" έβγαλε έξω τη γλώσσα της, πήρε το δάχτυλο του και το έσυρε επάνω της.

"Ρε μωρό μου... Τι κάνεις;" είπε σιγανα και εκείνη χαμογέλασε.

"Γράψε ρε Άρη...! Άντε!"

Άγγιξε τη γλώσσα της, έγραψε νοερά το όνομα του μα πριν τραβήξει το δάχτυλο η Ξανθίππη έκλεισε το στόμα της. Κοιταχθηκαν στη σιωπή. Ο Άρης τράβηξε σιγά σιγά το δάχτυλο προς έξω ανοίγοντας παράλληλα τα χείλη της.

"Ξανθίππη; Αυτό μωρό μου, μη το κάνεις.."

"Γιατί;"

Ο Άρης την έφερε μια σβουρα και τη ξάπλωσε

"Γιατί μου δημιουργεί πράγματα μέσα μου που δε μπορώ να εκφράσω αυτή τη στιγμή..."

"Η μαμά λέει πως δεν υπάρχει δε μπορώ..." ο Άρης χάιδεψε το πρόσωπο της. Τα δάχτυλα του άγγιξαν τα χείλη της και εκείνη τα άνοιξε σιγανα. "Υπάρχει δε θέλω ... Κι όταν κάποιος δε θέλει, σημαίνει ότι .."

"Θέλω..." της είπε ψιθυριστά και έσκυψε προς το πρόσωπο της. Τα χέρια του χώθηκαν μέσα στα μαλλιά της, την έπιασε πίσω από το λαιμό και χαμήλωσε κι άλλο...

"Άρη;! Γιατί κλειδωσες;!"

"Ιιιι... Η μαμά σου!" Η Ξανθίππη τινάχτηκε και ο Άρης έβρισε τη τύχη του. Έτρεξε στο παράθυρο και τον κοίταξε "Θα έρθεις το βράδυ . Μου υποσχέθηκες..."

"Ναι μωρό μου. Μόνο για σένα θα έρθω. Θα τελειώσω και θα έρθω..."

"Σαγαπαω!" είπε σκαρφαλώνοντας στο παράθυρο

"Εγώ να δεις..."

"Άρη!!!!"

"Τώρα ρε μάνα! Γυμνός είμαι γαμωτο. Μισό!"

Η Ξανθίππη γέλασε, πήδηξε από το παράθυρο και έφυγε..

°•°•°•°••°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°°••°°•°•°•°•°•°•°•°•°°•

"Χαμός γίνεται .."

"Οντως. Ο Άρης; Ακόμα διαβάζει;"

"Δε ξέρω Ξανθίππη μου. Δεν μιλήσαμε σήμερα. Θέλεις να χορέψουμε;"

"Εντάξει..."

Άρχισαν να χορεύουν και εκείνος την έπιασε από τη μέση.

"Μας βλέπουν Φάνη"

"Κοπέλα μου είσαι..."

"Λίγα φιλιά δώσαμε..."

"Δεν έχει να κάνει... Γιατί να μη σε πιάνω;"

"Όχι χαμηλά όμως!"

"Καλά μωρέ Ξανθίππη!"

"Δίψασα..."

"Θα σου φέρω ένα κοκτέιλ. Θα πάρω και για μένα ένα περίμενε"

"Είναι βαρύ;"

"Δε νομιζω Ξανθίππη μου... Κάτσε και έρχομαι..."

Μισή ώρα αργότερα είχαν πιει τέσσερα...

"Ο Άρης άργησε..."

"Για τον Άρη θα μιλάμε; Να σου δώσω ένα φιλί;" Ο Φάνης την έπιασε και τη φίλησε. Προσπάθησε να τη φιλήσει με γλώσσα μα εκείνη τραβήχτηκε.

"Κάτσε ρε Φάνη .."

"Λίγη γλώσσα ρε Ξανθίππη... Έλα ρε αγάπη μου. Θα σου μάθω .."

"Καλά, όχι τώρα..Θα μου φέρεις ένα ακόμα;"

"Δεν ήπιες αρκετά;"

"Ένα τελευταίο..."

"Με ζαλίζει λίγο εμένα..."

"Και εμένα Φάνη. Αλλά ένα τελευταίο..."

"Εντάξει..." Ο Φάνης έφυγε και η Ξανθίππη έβγαλε το κινητό της. Είχε περάσει κάπως η ώρα...

"Εδώ είσαι Ξανθίππη!"

"Γεια σου Μαρία ..."

"Ο Άρης;"

"Δε ξέρω. Είπε θα έρθει αργότερα..."

"Να έρθει γιατί... Ξέρεις..."

"Όχι δε ξέρω"

"Θέλω να βρεθούμε μόνοι μας"

"Δε νομίζω να σε βλέπει έτσι..."

"Και τι ξέρεις εσύ ρε Ξανθίππη;"

"Όλα τα ξέρω. Ο Άρης δεν έχει μυστικά από μένα!..."

"Αν μιλήσετε πες του τον περιμένω ... Δε σηκώνει το κινητό"

"Καλά καλά..."

Η Ξανθίππη ένιωσε το αλκοόλ να τη ζαλίζει. Κοίταξε το κινητό της και τον κάλεσε αλλά δεν απάντησε. Μέσα στη ζάλη της αποφάσισε να καλέσει στο σταθερό.

"Ναι;"

"Γεια σας κυρία Δάφνη..."

"Ξανθίππη εσύ είσαι;"

"Ναι. Παίρνω τον Άρη και δε το σηκώνει. Είχε πει θα έρθει στο πάρτι..."

"Ναι το τηλέφωνο του φορτίζει στη κουζίνα"

"Μπορείτε να μου τον δώσετε;"

"Δεν είναι εδώ Ξανθίππη μου"

"Τι εννοείτε; Είπε ότι θα διαβάσει και θα έρθει..." απάντησε λυπημένα

"Βγήκε με τη κοπέλα του. Δε μπορεί να τρέχει πίσω από εσάς βρε Ξανθίππη... Μικρά είστε"

"Μα... Μα αφού δεν έχει κοπέλα. Τον ρώτησα" το αλκοόλ έλυσε τη γλώσσα της και αναστεναξε

"Ψέματα σου είπε. Τον ζαλίζεις βρε Ξανθίππη. Έχει διαβάσματα σου είπα. Ο Φάνης εκεί είναι;"

"Ναι..."

"Ωραία. Να περάσετε όμορφα, και να έρθετε σπίτι νωρίς... Μη κάνετε βλακείες!"

"Δεν κάνουμε βλακείες..."

"Απλά είπα να το τονίσω..."

"Κυρία Δάφνη είστε σίγουρη ότι βγήκε με τη κοπέλα του;"

"Καλέ ναι... Τους άκουσα πριν που μιλούσαν. Άφησε βρε κορίτσι μου τον Άρη. Μεγάλος είναι. Έχει τη ζωή του. Τι θες και τρέχεις πίσω του;"

"Συγνώμη..."

"Μη ζητάς συγνώμη. Απλά έχεις κολλήσει σαν βεντούζα βρε Ξανθίππη μου. Πρέπει να διαβάζει..."

"Απλά μου είπε ότι δεν έχει κοπέλα" Επανέλαβε δακρυσμένη αυτό που την έκαιγε χωρίς να υπολογίζει.

"Έχει μία στην ηλικία του. Αυτά κάνουν τα παιδιά της ηλικίας του. Βρίσκουν κοπέλα ίδιας ηλικίας. Δε θα σου λέει και τα μυστικά του βρε Ξανθίππη μου. Φίλοι είστε. Σαν αδερφή του σε έχει. Κάποια πράγματα δεν είναι για σένα"

"Καλά..."

"Άντε μπράβο βρε κορίτσι μου. Εκτός αυτού, ίσως δε ξέρει κι αυτός πως να σου το πει. Ίσως νιώθει άσχημα. Μπορεί να νομίζει έτσι που κάνεις ότι νιώθεις κάτι για εκείνον και δε θέλει να σε πληγώσει γιατί σε βλέπει σαν αδερφή του. Άντε να χαρείς κοίτα να περάσεις όμορφα και μη σκας πια για τον Άρη. Εντάξει;"

"Ναι..."

"Ξανθίππη;"

"Ναι κυρία Δάφνη"

"Ότι λέμε δε χρειάζεται να τα λες στο Άρη! Μαλώνει μαζί μου μετα. Γιος μου είναι δεν είναι σωστο..Εκτός αυτού, ζήσε τη ζωή σου. Ο Άρης δε θα τρέχει πίσω σου και δε νομίζω να το θέλει. Μη του φορτώνεις τέτοια βάρη Ξανθίππη.. Σε βλέπει σαν αδερφή του. Θέλει να σε προσέχει αλλά ως εκεί. Μεγαλώνει και πρέπει να το καταλάβεις. Έχει τη δική του ζωή και εσύ κορίτσι μου, καμιά φορά πρέπει να απομακρύνεσαι μόνη σου. Να του δίνεις χώρο. Δε μπορεί να αφήνει τη κοπέλα του για να έρχεται σε σένα! Είναι άσχημο. Σου αρέσει να σου λέει ψέματα;" Η Ξανθίππη έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς να απαντήσει και κοίταξε ένα γεμάτο ποτήρι πλάι στο τραπέζι. Δεν την ένοιαζε τι αλκοόλ είχε μέσα ούτε ποιανού ήταν. Το πήρε και το άδειασε...

°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°

"Ήπιαμε πολύ..." Ο Φάνης γέλασε και πήγαν προς το αμάξι. Την ακούμπησε πάνω και έσκυψε να τη φιλήσει. Η Ξανθίππη τον κοίταξε έντονα.

"Φάνη;"

"Τι έπαθες;"

"Τίποτα..."

"Θέλω να προχωρήσουμε..."

"Ήπιαμε Φάνη..."

"Το ξέρω αλλά σε θέλω τόσο πολύ..."

Άγγιξε το κορμί της , τα στήθη της, τα οπίσθια της...
Η Ξανθίππη έπαιζε σαν ταινία στη ψυχή της τα λόγια της Δάφνης συνεχώς.
Σου είπε ψέματα...
Έχει κοπέλα...
Άφησε τον ήσυχο...
Είσαι σαν αδερφή του...

Έπιασε τον Φάνη, τον φίλησε δυνατά και ανοίγοντας τα χείλη της, του έδωσε και τη γλώσσα της...
Δέκα λεπτά αργότερα καθόταν δακρυσμένη στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου ενώ εκείνος κούμπωνε το παντελόνι του...

°•°•°•°•°•°°•°°•°°•°•°•°•°°°•°°•°°•°•°•°•°•°•°°•°•°°•

"Μάνα είδες το κινητό μου; Η εργασία είναι δύσκολη. Δε με βλέπω να πηγαίνω στα παιδιά σύντομα. Θέλω να ενημερώσω τη Ξανθίππη"

"Ναι. Το άφησες εδώ να φορτίζει..."

Ο Άρης είδε τις κλήσεις και τη κοίταξε

"Γιατί δεν μου είπες ότι πήρε η Ξανθίππη;"

"Γιατί δε το πρόσεξα... Τέλος πάντων. Πήρε τηλέφωνο σπίτι. Της είπα ότι διαβάζεις"

"Καλά ήταν;"

"Ναι μια χαρά..."

Ο Άρης πήρε το κινητό πήγε στο δωμάτιο και τη πήρε τηλέφωνο μα εκείνη δεν απάντησε...

°•°•°°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°°•°°•°•°•°•°•°•°

"Άρη άνοιξε!!" Ούρλιαξε η Δάφνη μα εκείνος είχε κλειδώσει. Έσπαγε όλο το δωμάτιο. "Σε ικετεύω παιδί μου! Άνοιξε!"

"ΠΑΡΆΤΑ ΜΕ!"

"Του είπα να μη προχωρήσει! Σταμάτα να τα σπας όλα!"

"ΝΑ ΠΆΝΕ ΟΛΑ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝ!"

"Άρη τι λες παιδί μου;!"

Η πόρτα άνοιξε.
Το δωμάτιο ήταν ρημαδιο...
Ο Άρης έβγαλε μια μαύρη σακούλα έξω και τη κοίταξε.

"ΠΆΡΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΟΡΙΣΤΕ. ΔΙΚΗ ΣΟΥ!"

"Άρη τα βιβλία σου είναι αυτά;"

"ΗΤΑΝ! ΗΤΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ. ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ!" Άρπαξε τη σακούλα βγήκε έξω και τη πέταξε στο κάδο.

"Αγόρι μου τι κάνεις;"

"Μάνα φύγε από μπροστά μου! Τράβα στο μαλακισμενο σου πριν το σκοτώσω!"

"Πώς μιλάς έτσι για τον αδερφό σου! Δε το ήθελε!"

"Στα αρχιδια μου!" Ούρλιαξε και πιάνοντας ένα βάζο, το εκτόξευσε στο τοίχο πίσω της.

"Σε κάνει και γίνεσαι σαν τον πατέρα σου. Θυμώνεις!"

"Μάνα;" ο Άρης τη πλησίασε και τη κοίταξε τρελαμενος "Σήμερα έχασες..."

"Άρη μου σε παρακαλώ..."

"Τέλος ο Άρης το καλό παιδί! ΤΕΛΟΣ! ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ. ΟΛΑ!" Πήγε στο δωμάτιο και εκείνη τον ακολούθησε. Ο Άρης έπιασε το γραφείο και το γύρισε ανάποδα. Ξηλωσε τα καλωδια από τη πρίζα πήρε τον υπολογιστή και τον διέλυσε στο τοίχο. Η Δάφνη τρελάθηκε. "ΦΥΓΕ! ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ!"

"Δε φταίω παιδί μου. Ηρέμησε..."

Ο Άρης άρπαξε το κομοδίνο του και το πέταξε στο τοίχο. Εκείνο έγινε χίλια κομμάτια από τη δύναμη. Η Δάφνη δακρυσε. Έκανε ένα βήμα πίσω και έκλεισε τη πόρτα...

Έφυγε σφαίρα στο δωμάτιο του Φάνη. Μπήκε μέσα, ήταν καθισμένος στο κρεβάτι μέσα σα αίματα. Πλησίασε και του αστραψε ένα χαστούκι. Το κεφάλι του έφερε σβούρα ολόκληρη.

"Τι σου είπα;! ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΠΑ;"

"ΗΠΙΑ ΡΕ ΜΑΝΑ! ΜΗ ΒΑΡΑΣ ΚΙ ΕΣΥ ΓΑΜΩΤΟ!"

"ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΜΗ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΆΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΦΙΛΙ!"

"Το θέλαμε!!! Ποιο είναι το πρόβλημα σας!" είπε έξαλλος "Έγινε! Πάει τελείωσε! Την αγαπάω!"

"Ποτέ δε με ακούς παναθεμα σε!!!"

"Τι κακο εκάνα;! Μαζί το αποφασίσαμε όχι μόνος μου!!"

"Σου είπα να τη προσέχεις!!!! Σου είπα ότι είναι μικρή! Σου είπα παναθεμα σε , ότι ήταν παιδική η σχέση σας!!! Ανάθεμα σε! Ανάθεμα σε ανάθεμα σε!!" η Δάφνη τον κοίταξε έξαλλη

"ΔΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΩ ΓΙΑΤΙ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙΣ!"

Εκείνη δακρυσε...

"Τώρα είναι αργά..." είπε αποκαρδιωμενα "Παιδιά ήσασταν... Αυτό πίστευα... Και εκείνος μεγάλος... Τώρα όλα χάθηκαν... Ανάθεμα σε!" τσιριξε και του έδωσε μια σφαλιάρα στη πλάτη. Δεν κάθισε άλλο... Βγήκε από το δωμάτιο, πήγε στο δικό της και έβαλε τα κλάματα...

°•°•°°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°

Δύο χρόνια αργότερα...
Χαλκιδική...

"Είστε εντάξει;" τη ρώτησε ενώ ο Φάνης είχε ήδη μπει στη θάλασσα με τη Μάγδα. Ήταν η πρώτη της βδομάδα στη Θεσσαλονίκη και θέλησαν να πάνε θάλασσα όλοι μαζί.

"Καλά είμαστε..."

"Ξανθίππη;"

"Τι θες;"

"Σε πείραξε κανένας;"

"Όχι. Μαλώσαμε σήμερα το πρωί. Αυτό είναι όλο..."

"Γιατί;"

"Τίποτα βλακείες..."

"Εμείς τα λέμε όλα μεταξύ μας... Το ξέχασες;"

"Μπορώ να το ξεχάσω;"

"Τι εννοείς;"

"Τίποτα"

"Ξανθίππη λέγε!"

"Τίποτα μωρέ Άρη! Έλα πάμε να κάνουμε μπάνιο!"

Η Ξανθίππη σηκώθηκε μα εκείνος την άρπαξε από το χέρι και τη τράβηξε κάπου απόμερα

"Σταμάτα να με τραβάς!"

"Ξανθίππη λέγε! Θα γίνουμε κώλος...!"

"Μου φαίνεται αστείο! Αυτό είναι όλο"

"Ποιο πράγμα;"

"Αυτό για τα μυστικά... Ανάθεμα αν τα λέμε όλα μεταξύ μας!"

"Σου κράτησα ποτέ κάτι κρυφό;"

"Δε ξέρω... Μου κράτησες;"

"Ξανθίππη; Ποτέ δε σου έχω πει ψέματα μωρό μου. Τι έπαθες;"

"Σωστά. Δύο αγαπημένα κολληταρια είμαστε άλλωστε..."

"Δε σε πιάνω μωρο μου .."

"Απλά κάθε φορά που αναφέρεις ότι δεν έχουμε μυστικά, το μυαλό μου γυρίζει πίσω Άρη!"

"Που πίσω;"

"Γάμησε το..."

Ο Άρης την έπιασε από τη μέση, και τη κράτησε σφιχτά

"Ξανθίππη θα γαμηθουμε... Λέγε τι συμβαίνει"

"Γιατί δεν ήρθες τότε στο πάρτι της Αναστασίας;"

"Δε καταλαβαίνω... Τι σχέση έχει αυτό με το τώρα;"

"Δεν έχει ε;" Ο Άρης τη κοίταξε περίεργα "Ξέρω ότι ήσουν με τη κοπέλα σου. Μου το είπε η μαμά σου όταν σε πήρα!" του είπε και ο Άρης σαστισε.
"Τι με κοιτάς έτσι; Εγώ ένα νιανιαρο να τρέχω πίσω σου; Να σε απασχολω από τις σπουδές και τον έρωτα σου; Μπορούσες να μου πεις ξεκάθαρα τότε ότι με έβλεπες σαν αδερφή σου. Να σου το έλεγα και εγώ να τελειώνουμε!" Σιωπή... Ο Άρης είχε χάσει το χρώμα του. "Πάλι με κοιτάς σαν χάνος! Τι με κοιτάς; Δεν ήμουν ηλίθια Άρη. Μικρή ήμουν. Εντάξει το κατάλαβα.. Με έβλεπες σαν αδερφή σου. Ίσως ήμουν κι εγώ στη εφηβεία και έβλεπα κάποια πράγματα αλλιώς. Είχαμε πει όμως όχι μυστικά! Και εσύ τι έκανες; Προσπάθησες να με αποφύγεις... Να μη σε ζαλίζω... Να μη γίνομαι βεντούζα!"

"Ξανθίππη πάψε"

"Δεν έχω νεύρα Άρη... Απλά δε γουστάρω να σε ακούω να λες ότι εμείς δεν έχουμε μυστικά και τέτοιες παπαριές... Αυτό είναι όλο!"

"Κάτι έγινε λάθος μωρό μου..."

"Τίποτα δεν έγινε λάθος... Απλά σαν μικρή ηλίθια, ένιωσα ότι ήσουν ειλικρινής μαζί μου... Δε τρέχει κάτι. Μεγαλώσαμε πια.. Είμαι καλά με το Φάνη. Αλλά δε θέλω να ζούμε με αυταπάτες..."

"Ξανθίππη διάβαζα εκείνο το βράδυ... Στο ορκίζομαι"

"Ναι... Δεν έχω αμφιβολία..."

"Περίμενες δύο γαμημένα χρόνια για να μου το πεις;!" αστραψε ξαφνικα

"Γιατί είχε νόημα; Εμείς αδερφάκια είμαστε! Με πηδάει ο αδερφός σου... Δύο κολληταρια... Τέλος πάντων..." Ο Άρης σφίχτηκε. "Ήθελα απλά να  στο πω..."

"Άκουσε με" Την έπιασε από τα μπράτσα και τη κοίταξε "Δεν έχουμε μυστικά. Δε θα έχουμε ποτέ... Ποτέ δε θα σου πω ψέματα... μόνο ενα γαμημενο ψέμα σου έχω πει μωρό μου και το μετανιώνω..."

"Σοβαρά; Και ποιο είναι αυτό;"

"Εδώ είστε! Σας ψάχναμε!" ο Φάνης με τη Μάγδα ήρθαν και η Ξανθίππη του χαμογέλασε

"Ξέρεις κάτι; Όλα καλά... Αλήθεια..." είπε και ξεφυσησε. "Μη μου δίνεις σημασία..." τον φίλησε στο μάγουλο, πήγε στο Φάνη και εκείνος τη πήρε αγκαλιά και τη φίλησε...

°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°°•°•°

🖤🥹

Βγήκαν αρκετές στιγμές...
Επειδή όμως δε φτάσαμε ακόμα στο σήμερα, θα βγει ακόμα ένα κεφάλαιο πριν πάμε στο παρόν...❤️ Ελπίζω να μη σας κουράζουν τα flashback γιατί εγώ τα λατρεύω 😅🥹

Στο επόμενο θα δούμε στιγμές τους αφού πέρασαν πια τα χρόνια...
Μετά τα λάθη...(Τα ατελείωτα)

Ύστερα θα βουτήξουμε στο παρόν...

Να είστε καλά!