Δύο άνθρωποι, λόγια πολλά και στιγμές αμέτρητες...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°

Το κεφάλαιο αυτό και το επόμενο  θα είναι αφιερωμένο, στον  παρελθόν, τα πάθη, τα λάθη και σε κάθε τους στιγμή...
Ίσως έτσι νιώσετε το χαρακτήρα τους διαφορετικά... Δείτε μια άλλη οπτική όλων...
Μια ζωή, μια ιστορία και ένας έρωτας

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°

Θεσσαλονίκη
Έντεκα χρόνια πριν

"Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω γιατί ο Θράσος μου μίλησε τόσο άσχημα ρε Φάνη"

"Γιατί  είναι βλάκας. Μη του δίνεις σημασία Ξανθίππη μου"

"Νομίζω εκνευρίστηκε γιατί η κυρία μου έβαλε μεγαλύτερο βαθμό. Οι εργασίες μας ήταν κόντρα στη κόντρα. Μα κέρδισα"

"Ακριβώς. Εσύ αυτό να κρατάς. Τώρα το πώς σου μίλησε δεν έχει σημασία..."

"Τι δεν έχει σημασία; Τι λέτε εδώ;"

"Άρη!" Η Ξανθίππη σηκώθηκε από τη κούνια αμέσως

"Τίποτα δε λέμε" έσπευσε να το μαζέψει ο Φάνης

"Ε πώς τίποτα. Τα μούτρα της είναι θλιμμένα. Ξανθίππη τι έγινε;"

"Τίποτα. Χαζομάρες..."

"Πες μου μωρό μου τι έγινε μη πάρω ανάποδες"

"Δε σε εμπιστεύομαι"

"Εμένα;" Απόρησε ο Άρης

"Ναι, σε ότι έχει να κάνει με μένα, νομίζω θα νευριάσεις... Δε θέλω να μαλώνεις για μένα"

"Εγώ πάω σπίτι" ο Φάνης έφυγε και μόλις έμειναν μόνοι, ο Άρης την τράβηξε μέχρι το κιόσκι. Κάθισε και όταν η Ξανθίππη βολεύτηκε πλάι του, τη σήκωσε και την έβαλε στα πόδια του.

"Κοίταξε με..."

"Τι θες μωρέ Άρη..."

"Εμένα δεν εμπιστεύεσαι;"

"Με τη ζωή μου το κάνω... Αλλά, επίσης υπάρχουν στιγμές που χάνεται αυτό"

"Και ποιες στιγμές είναι αυτές;"

"Όταν με πειράζει κάποιος ας πούμε... Θυμάσαι το Βασίλη στο γυμνάσιο; Τον απειλησες ρε Άρη... Είπες δε θα κάνεις τίποτα. Μου υποσχέθηκες και την άλλη μέρα μόνο που δε τον έδειρες!"

"Σε πείραξε κανένας;!"

"Βλέπεις γιατί έχω θέματα εμπιστοσύνης;"

Ο Άρης, αναστεναξε.

"Ωραία... Θα σου δώσω μια υπόσχεση τότε. Τι λες;"

"Όπως;"

"Δε θέλω να έχουμε μυστικά ανάμεσα μας. Για κανέναν... Κι όταν κάτι με πειράζει θα σου το λέω. Το ίδιο θα κάνεις και εσύ..." της είπε γλυκά και σκύβοντας, τη φίλησε στο μάγουλο και η Ξανθίππη κοκκίνισε "Θέλεις μωρό μου; Αν σκέφτομαι να σκοτώσω κανένα για πάρτη σου θα στο λέω πρώτα..."

"Ρε Άρη...μη λες τέτοια..."

"Θέλω απλά να με εμπιστεύεσαι... Να μη φοβάσαι να μου μιλήσεις για τίποτα..."

"Σύμφωνοι... Και εσύ όμως δε θα μου πεις ποτέ μα ποτέ να ποτέ ψέματα! Εντάξει;"

"Εντάξει..."

"Όχι έτσι Άρη! Να... Φίλα σταυρό... Έτσι"

"Θα σου λέγα τι θα φιλήσω τώρα αλλά έχε χάρη" Είπε μέσα από τα δόντια του.

"Μη γκρινιάζεις. Εμπρός... Φίλα σταυρό! Όχι ψέματα ανάμεσα μας. Όχι μυστικά. Ποτέ τίποτα..."

"Ένα μυστικό είναι ολόκληρη η ζωή μας... Το μεγαλύτερο ψέμα μας..."

"Γιατί το λες αυτό;"

"Τίποτα μωρό μου... Στο υπόσχομαι. Σε ότι έχει να κάνει με τη ζωή σου, δε θα σου πω ψέματα ποτέ... Εντάξει;"

"Σαγαπαω..." Η Ξανθίππη τον αγκάλιασε τρυφερά και εγυρε στο λαιμό του.

"Εσύ;" Τη ρώτησε ήρεμος

"Τι εγώ;"

"Μου έχεις πει ποτέ ψέματα για κάτι;" τη ρώτησε και πιάνοντας το πηγούνι της, εκείνη τον κοίταξε κατάματα

"Ένα μυστικό είναι ολόκληρη η ζωή μας. Το μεγαλύτερο μας ψέμα..." του είπε γλυκά και συνέχισε "Ωραία φράση... Θα τη γράψω στο ημερολόγιο μου...."

"Ξανθίππη;"

"Θα βρέξει... Πάμε σπίτι;"

"Πάμε μάτια μου... Πάμε..."

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°

"Ένα δύο τρία!" Τίποτα η Ξανθίππη έμεινε να κοιτάζει τη μηχανή

"Ρε Ξανθίππη μου, άντε ανέβα πάνω..."

"Άρη φοβάμαι..."

"Σου είπα να μη φοβάσαι... Εσύ θέλω να ανέβεις πρώτη επάνω. Άντε σάλτα να σε πάω βόλτα!"

"Άρη φοβάμαι σου λέω..." Εκείνος ξεφυσησε και κατέβηκε.

"Έλα εδώ..." τη πήρε από το χέρι και μπήκαν πάλι στο σπίτι. Ανέβηκαν στο δωμάτιο της και έκλεισε τη πόρτα

"Τώρα γιατί ήρθαμε πάλι σπίτι;" παραπονέθηκε

"Γιατί με φοβάσαι"

"Δε φοβάμαι εσένα ρε Άρη! Τη μηχανή φοβάμαι... Τεράστια είναι..."

"Τη μηχανή την οδηγώ όμως εγώ. Άρα φοβάσαι εμένα... Θα κάτσουμε πάλι σπίτι λοιπόν, να τελειώνουμε..."

"Ρε Άρη μην αρπάζεσαι... Φοβάμαι μην πέσουμε"

"Θα κάτσουμε εδω τότε μέχρι να μη φοβάσαι..."

"Και πως θα γίνει αυτό;"

"Φοβάσαι να ανέβεις ψηλά σωστά;"

"Ναι..."

"Ωραία, έλα..." Ο Άρης κάθισε στο κρεβάτι και σηκώνοντας τα πόδια του τη κοίταξε.

"Τι κάνεις ρε τρελάθηκες;" Χαχανισε η Ξανθίππη

"Σκαρφάλωσε πάνω στα πόδια μου. Τι με κοιτάς. Θα σε κρατήσω ψηλά μέχρι να μη φοβάσαι. Θα δεις ότι μια ιδέα είναι όλα!"

"Δε πας καλά που θα στηρίξω τη ζωή μου πάνω στα πόδια σου!"

"Θα το κάνεις! Έλα..."

"Ρε Άρη..."

"Ξανθίππη έλα!"

Η Ξανθίππη έβαλε το κορμί της πάνω στις πατούσες του και ο Άρης τη σήκωσε αμέσως.

"Ααααα θα πέσω!"

"Σταμάτα να γίνεσαι κοτα ρε φίλε! Σε κρατάω! Εμπιστευσου με τη τρέλα μου!"

"Σε εμπιστεύομαι αλλά πολύ κουνάει εδώ πάνω ρε Άρη!"

"Εσύ κουνιέσαι! Κάνε ισορροπία!, σταμάτα να κουνιέσαι!"

"Θα πέσω!"

"Ξανθίππη σκάσε πια μωράκι μου και κάνε ισορροπίααααααα Αουτς παναθεμα σε με γάμησες..." η Ξανθίππη προσγειώθηκε με τα χέρια λίγο πιο κάτω από τη κοιλιά του και ο Άρης διπλωθηκε.

"Στο είπα ότι θα πέσω!"

"Μη μιλάς..."

"Σε πέτυχα άσχημα;"

"Ξανθίππη μη μιλάς" της είπε σφιγμένα

"Κάτσε να δω!"

"Πας καλά ρε;!"

"Γιατί ρε Άρη! Να φέρω πάγο. Όταν ήμουν μικρη χτύπησα και εγώ στη κοιλιά. Έκανα μελάνια"

"Δε χτύπησα στη κοιλιά Ξανθίππη..." Έκανε μια γκριμάτσα πόνου και εκείνη δαγκωθηκε.

"Α.... Σόρρυ..." είπε ντροπαλά καταλαβαίνοντας που τον βρήκε.

"Θέλεις μήπως ακόμα να δεις;" τη ρώτησε και εκείνη άλλαξε χίλια χρώματα. "Καλά το φαντάστηκα..."

"Θα περάσει έτσι δεν είναι;"

"Καλά είμαι. Έλα, σάλτα επάνω πάλι!"

"Δεν υπάρχει περίπτωση. Μόλις σε σακατεψα!"

"Ξανθίππη αν δεν μάθεις ισορροπία και δε με εμπιστευτείς, δε θα βγούμε από το δωμάτιο. Είπα είμαι καλά. Ανέβα πάλι!"

"Δε θα καταλήξει καλά όλο αυτό. Να το ξέρεις!" του είπε σοβαρή και σκαρφάλωσε.

"Άνοιξε όμορφα τα χέρια σου. Μη σκέφτεσαι ότι είσαι πάνω στα πόδια μου... Μπράβο ρε Ξανθίππη μου! Αυτό είναι!"

"Άρη; Τα καταφέρνω;"

"Μη μιλάς! Όταν μιλάς κουνιέσαι!"

"Δε μιλάω!"

"Μόλις μίλησες ρε Ξανθίππη!"

"Μη κουνιέσαι"

"Δε κουνιέμαι. Εσύ κουνάς. Άρη θα πέσω!"

"Δε θα πέσεις!"

"Άρη πέφτω!" η Ξανθίππη φώναξε και εκείνος έπιασε τα γεννητικά του όργανα φοβισμένος. Η Ξανθίππη προσγειώθηκε ακριβώς στο σημείο. Μόνο που αυτή η φορά, έπεσε πιο ομαλά και κάθισε πάνω του.
"Στο είπα ότι θα πέσω!" είπε γελώντας και σκύβοντας του δάγκωσε τη μύτη "Παλι καλά δε σε χτύπησα..."

"Σήκω τώρα"

"Σου είπα ότι δε το έχω. Αλλά είχε τόση πλάκα τη δεύτερη φορά. Να το κάνουμε πάλι;"

Ο Άρης έβγαλε τα χέρια του από τη περιοχή του και τα έβαλε στη μέση της.

"Έλα, σήκω..."

"Τι τραβάς ρε;!"

"Έλα, πάμε άλλη μια φορά και τέλος. Σήκω!"

"Α.... Μήπως σε πονάω;" Η Ξανθίππη κούνησε ελαφρώς το κορμί της για να βολεύτει πιο πάνω μα για κακή της τύχη βολεύτηκε ακριβώς πάνω στο λάθος σημείο. "Εδώ καλύτερα είναι;"

Ο Άρης γέλασε ασυναίσθητα

"Τι γελάς τώρα;"

"Μωρό μου, κοίτα να δεις... Είπαμε όχι ψέματα ανάμεσα μας σωστά;"

"Τι σχέση έχει αυτό τώρα;"

"Είμαι άντρας μωρό μου... Δεν είμαι;"

"Ναι... Βασικά ακόμα δεκαοχτώ είσαι. Αλλά τέλος πάντων..."

"Και τι πάει να πει αυτό;"

"Ότι είσαι παιδάκι ακόμα μωρέ Άρη. Το ότι πήρες μηχανή δε σημαίνει κάτι!"

"Είμαι παιδάκι;"

"Ε δεν είσαι;"
Τα χέρια του αγκάλιασαν τους γλουτούς της και η Ξανθίππη άλλαξε χίλια χρώματα

"Θέλεις να σου δείξω αν είμαι άντρας;" Οι παλάμες του άνοιξαν,  σκαρφάλωσαν ελαφρώς προς τα πάνω , έχωσε τα δάχτυλα του μέσα από τη μπλούζα της, και πιάνοντας τη δυνατά, τη πίεσε πάνω του.
"Πόσες φορές σου έχω πει να μη κάθεσαι πάνω μου σε αυτή τη στάση Ξανθίππη;" της υπενθυμισε σιγανα και ανασηκώνοντας το κεφάλι του, δάγκωσε το πηγούνι της.
"Πόσες φορές σου έχω πει επίσης ότι ρωτάς και λες πολλά σε λάθος στιγμές;" συνέχισε με τα χέρια του να ταξιδεύουν προς τα μπροστά. Άγγιξε τα πλευρά της και φλερτάρε με το σουτιέν της ενώ εκείνη είχε κοκκινίσει ολόκληρη. Ο Άρης δάγκωσε τα χείλη του. Την έπιασε και έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος, την έφερε μια τούμπα και χώθηκε ανάμεσα στα πόδια της. "Δύο χρονακια ακόμα και ύστερα θα τα πούμε καλά τα δύο μας..." της ψιθύρισε

"Να τολμήσω να... Να ρωτήσω...." Του είπε σφιγμένα

"Όχι μωρό μου. Ραψε επιτέλους το στόμα σου και σταμάτα τις ερωτήσεις σου γιατί τα δύο χρόνια θα γίνουν δύο λεπτά..." Πίεσε λίγο τον εαυτό του πάνω της και εκείνη σφίχτηκε. Ένιωθε όμορφα στο κορμί της για κάποιο λόγο. Χαμήλωσε χωρίς να το σκεφτεί προς το πρόσωπο του, και του χαμογέλασε.

"Κάντο πάλι αυτό..." του είπε μα ο Άρης την έπιασε από τη μέση, τη σήκωσε και την άφησε πλάι του.

"Βλέπεις; Για αυτό τα κάνεις όλα σε λάθος στιγμές και ώρες..." Ξεφυσησε. Δεν ήταν όμως θυμωμένος. Της το είπε χαμογελαστός. Ούτε και εκείνη θύμωσε...

"Άρη;"

"Τι θες..."

"Γιατί έφαγες τέτοιο κόλλημα με τα χρόνια; Πέρσι που σου ζήτησα να με φιλήσεις είπες ότι θα περιμέναμε τρία. Τώρα έγιναν δύο..."

"Γιατί έτσι... Και τώρα πάμε κάτω. Θα σε κάνω βόλτα...!"

°•°••°•°•°•°•°•°•°°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°

"Πάλι στης Ξανθίππης ήσουν;" η Δάφνη τρελάθηκε.

"Τι θες ρε μάνα;"

"Άρη είναι ανήλικη!"

"Ε και; Από παιδιά είμαστε μαζί!"

"Μεγάλωσες! Ο κόσμος μιλάει πολύ! Της προάλλες σαν είδε η κυρά Μαρία στο κιόσκι. Την είχες πάνω σου!"

"Και τι κακό κάναμε δηλαδή;"

"Είσαι μεγαλύτερος! Μη δίνεις δικαιώματα! Τι θα πω στη μαμά της;!"

"Γιατί ρε μάνα τι κάναμε;"

"Άκουσες τι είπα; Άφησε τη με το Φάνη. Ίδια ηλικία είναι. Μικρά είναι..."

"Τι σχέση έχει ο Φάνης τώρα;!"

"Έχουν ίδια ηλικία ρε Φάνη. Άλλο να τη βλέπουν να κάνει παρέα μαζί του κι άλλο μαζι σου! Μας πιάνουν στο στόμα τους"

"Και ποιος σου είπε ότι με νοιάζει;"

"Άρη; Αν τολμήσεις να κάνεις κάτι με τη Ξανθίππη όσο είναι μικρή, θα σε σκοτώσω ειλικρινά σου μιλάω!"

"Κοντεύει τα δεκαέξι! Και δεν κάνω τίποτα!"

"Άκουσες τι σου είπα; Σε ξέρω. Σε βλέπω! Πώς τη κοιτάς... Πώς τη πιάνεις... Δε θέλω να απομονώνεστε!"

"Δε ξέρεις τι λες..."

"Εγώ ξέρω πολύ καλά τι λέω! Μη διανοηθείς να κάνεις κάτι μαζί της... Δε θα βρω και το μπελά μου. Είστε μικρά... Να γίνει και τίποτα και να τρέχουμε!"

"Σαν τι να γίνει; Είσαι σοβαρή;"

"Ούτε ξέρεις τι σημαίνει προφυλάξεις!"

"Ρε μάνα!!"

"Άρη κάνε μου τη χάρη να χαρείς!"

"Δε μένω μακριά από τη Ξανθίππη! Και όταν γίνει 18, δε θα χρειάζομαι την έγκριση κανενός. Πόσο πουριτανη είσαι πια!"

"Το μόνο που θέλω είναι να μη κάνεις κάτι ερωτικό μαζί της σε αυτή την ηλικία. Δύσκολο είναι;"

"Πόσο λίγο με ξέρεις;" της είπε έξαλλος "Δε θα έκανα ποτέ κάτι παραπάνω μαζί της από όσο θεωρώ ότι πρέπει! Αλλά δεν μπήκες καν στον κόπο να το καταλάβεις αυτό! Στη τελική είμαστε φίλοι! Δε το βλέπεις;!"

"Και φίλοι να παραμείνετε! Μικρό κορίτσι είναι. Πάνω στην εφηβεία της! Σε κάνει τις επιλογές της όταν μεγαλώσει..."

"Μάνα με ζαλισες ειλικρινά..." Ο Άρης άρπαξε τα κλειδιά της μηχανής και έφυγε...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°

"Τώρα τι έπαθες;"

"Τίποτα ρε Ξανθίππη"

"Συγνώμη αν σε ενόχλησα... Φεύγω αν είναι..."

"Περίμενε..." την έπιασε από το χέρι και τη σταμάτησε.

"Έκανα κάτι κακο; Στα πόδια σου έκατσα... Συνέχεια κάθομαι... Γιατί πετάχτηκες έτσι; Εκτός κι αν έχεις καμία καινούρια γκόμενα..."

"Γιατί είμαστε φίλοι. Και δε πρέπει. Καμιά φορά ο κόσμος πιστεύει διαφορά και δε γουστάρω να έχω τη μάνα μου να με ζαλίζει..."

"Γιατί να σε ζαλίζει δε καταλαβαίνω..."

"Τίποτα μωρό μου. Πάμε βόλτα στη σπηλιά; Πάνω στα κάστρα... Στη παλιά πόλη...;"

"Και δε πάμε; Έχεις μέρες να με πας εκεί..."

"Έλα..." Ήταν κοντά από τα σπίτια τους. Ξεκίνησαν να περπατούν και μόλις χώθηκαν βαθιά στα πλακόστρωτα στενάκια ο Άρης σταμάτησε.

"Τι έγινε;"

"Ξανθίππη;" ρώτησε ήρεμα "Αν... Αν σου έλεγα ότι όταν μεγαλώσεις λίγο ακόμα, θέλω να...Θέλω ρε παιδάκι μου, να σου μάθω και κάποια ακόμα πράγματα... Θα δεχοσουν;"

"Με εσένα; Τα πάντα θα δεχτώ..."

"Και πιστεύεις ότι μπορείς και θέλεις να περιμένεις;"

"Δεν καταλαβαίνω ακριβώς σε τι αναφέρεσαι ρε Άρη..." Είπε μπερδεμένη

"Έχεις δίκιο. Έλα βλακείες λέω, πάμε..."

"Άρη; Κάτι έχεις... Σε νιώθω..."

"Ίσως θέλω να κάνω μια αναβάθμιση στη φιλία μας... Αυτό είναι όλο..."

"Αναβάθμιση;"

"Έλα πάμε... Δεν είναι η ώρα τώρα..."

"Δε ξέρω τι θέλεις να πεις, αλλά... Αν έχει να κάνει με... Με εκείνα που χρωστάς, τότε ναι... Θα περιμένω..." είπε σιγανα και εκείνος της χαμογέλασε.

"Σε λατρεύω ρε...,"

"Εγώ πάλι, όχι..." Είπε με ναζι

"Τι ειπες ρε;" Η Ξανθίππη άρχισε να τρέχει στα σοκάκια και ο Άρης την κυνηγούσε σαν τρελός...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°

"Άρη;"

"Τι είναι;"

"Δεν ιδέα τη Ξανθίππη σήμερα στο σχολείο"

"Πονάει η κοιλιά της"

"Γιατί; Είναι καλά;"

"Ναι ρε Φάνη, μια χαρά είναι. Αδιαθετησε πρώτη φορά..."

"Αλήθεια λες;!"

"Ναι, βγες τώρα και φώναξε το σαν χαζός παντού!" Μη φωνάζεις! Θα σε ακούσει αν έχει ανοιχτό το παράθυρο της!"

"Καλά σόρρυ... Πώς γίνεται να τα ξέρεις όλα ρε Άρη;"

"Απλά τα ξέρω..."

"Άρη;"

"Τι είναι ρε σπορε..."

"Η Ξανθίππη μου αρέσει πολύ..." Ο Άρης έκλεισε το βιβλίο και τον κοίταξε

"Τι εννοείς σου αρέσει;"

"Σαν κορίτσι ρε Άρη..."

"Τράβα κάνε καμιά γαργαρα και έλα πάλι... Και κοντά τα κουλά σου από τη Ξανθίππη!"

"Γιατί; Η μαμά λέει πως είμαστε ίδια ηλικία.
Μπορώ να κάνω παρέα..."

"Κάνεις ήδη παρέα... Τα υπόλοιπα που σκέφτεσαι ξέχασε τα!"

"Γιατί; Όλοι στο σχολειο τη θέλουν το ξέρεις...;"

"Φάνη, στριβε..."

"Θέλω να τη κάνω κορίτσι μου! Θα της πεις καμιά καλή κουβέντα;"

"Ούτε με σφαίρες!"

"Έλα ρε Άρη!"

"Φάνη είπα ξέχασε το. Τέλος συζήτησης!"

"Γίνεσαι κακός!"

"Μικρά είστε. Δε θα κάτσω να το συζητήσω!"

"Δεκαέξι είμαστε! Όλα στην ηλικία μας έχουν σχέση!"

"Δε με απασχολεί. Κάτω τα χέρια σου από τη Ξανθίππη!"

"Γιατί μήπως τι θες για σένα; Σας άκουσα με η μαμά! Είναι μικρή για σένα! Ποιο είναι το πρόβλημα σου;"

"Φάνη; Πρόσεχε τα λόγια σου. Σταμάτα να κρυφακους και βγάλε τη Ξανθίππη από το κεφάλι σου!"

"Όχι! Τη θέλω ρε Άρη! Τη θέλω!"

"Δε μπορώ να σε βοηθήσω... Και τώρα βγες γιατί έχω σημαντικό μάθημα να τελειώσω..."

°•°••°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°

"Γιατί μίλησες άσχημα στο μικρό;"

"Μάνα τι θες πρωί πρωί;"

"Ένα σινεμά ήθελε να πάει με τη Ξανθίππη!"

"Και εγώ τι σκατά θες να κάνω;"

"Άρη είσαι ολόκληρος άντρας!"

"Μάνα έχει αρχίσει και με ενοχλεί αυτό... Σταμάτα να είστε υπονοούμενα για τη Ξανθίππη! Σου είπα είμαστε φίλοι!"

"Έχεις σπουδες μπροστά σου... Πας για γιατρός. Δεν είσαι για έρωτες..."

"Ποιος σου είπε ρε μάνα ότι θέλω έρωτες; Και στη τελική μια χαρά τα κάνω όλα! Κάθε βδομάδα έχω κι άλλη γκόμενα. Ευχαριστημένη;"

"Δε με νοιάζει τι κάνεις με τις συνομήλικες σου!"

"Η Ξανθίππη σε καίει;"

"Ναι η Ξανθίππη. Είσαι μεγάλος. Θέλεις αλλα πράγματα από ένα κορίτσι. Δεν είναι σωστό. Ο Φάνης είναι στο κόσμο του. Γιατί του αρνήθηκες να πάνε ένα σινεμά; Πόσο κακο είναι;"

"Δεν είναι μικρή δηλαδή για το Φάνη;"

"Βρε αγόρι μου, δε κινδυνεύει με το Φάνη. Πώς αλλιώς να στο πω! Ένα σινεμά θα πάνε. Δε ξέρει καν τι έχει μέσα στο βρακί του!"

"Γιατί όλη την ώρα μιλάς θαρρείς και το μόνο που θέλω είναι να μπω ΕΓΩ μέσα στο βρακί της;"

"Γιατί είμαι μάνα και βλέπω!"

"Βάλε γυαλιά τότε"

"Άρη πως μιλάς έτσι;"

"Ε μα με έχεις πρήξει ρε μάνα! Έχω διάβασμα και ήρθες να μου κάνεις κήρυγμα;"

"Ο μικρός κλαίει στο δωμάτιο. Αν είστε πραγματικά φίλοι με τη Ξανθίππη τότε γιατί δε τον αφήνεις να πάνε ένα σινεμά; Και στη τελική, μεγαλώσατε μαζί. Φίλοι είναι και αυτοί..."

"Α τώρα είναι φίλοι;"

"Δεν καταλαβαίνεις"

"Βοήθα με τότε να καταλάβω!"

"Έχεις ορμές. Η Ξανθίππη είναι μικρή. Πόσο πιο απλό να το κάνω;"

"Το έκανες ήδη αρκετά. Δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο! Θέλεις να πάνε σινεμά; Ας πάνε σινεμά να τελειώνουμε !"

°•°•°•°•°••°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•

"Καλημέρα κυρία Δάφνη! Ο Άρης;"

"Είναι έξω Ξανθίππη μου"

"Ξέρετε πότε θα γυρίσει;"

"Όχι. Πήγε από τη σχολή και μετά είχε ραντεβού με τη κοπέλα του"

"Με ποια;"

"Με τη κοπέλα του καλέ Ξανθίππη. Φίλοι είστε. Δεν ξέρεις ότι έχει κοπέλα;"

"Όχι... Δεν μου το είπε..."

"Είσαι μικρή για αυτό. Ο Άρης είναι ολόκληρος άντρας. Κάποια πράγματα δε μπορεί να τα μοιραστεί με ένα κοριτσάκι Ξανθίππη μου..."

"Μα... Μα δεν έχουμε μυστικά..."

"Γενικά δεν έχετε. Τα ερωτικά δεν είναι συζήτηση να κάνει μαζί σου βρε Ξανθίππη μου..."

"Ναι... Καταλαβαίνω..."

"Τώρα έχει και τη σχολή. Η ιατρική είναι πολύ δύσκολη. Εκτός αυτού, ούτε για έρωτες είναι ο Άρης. Έχει σπουδές μπροστά του. Όπως και να έχει, όταν μεγαλώνει ο άντρας κάθε βδομάδα έχει άλλη κοπέλα..."

"Ναι... Ξέρω ότι έχει κοπέλες αλλά... Αυτή τη φορά δε μου είπε κάτι..."

"Ίσως είναι ερωτευμένος. Καμιά φορά κρατάμε πράγματα και για τον εαυτό μας. Όπως και να έχει , ο καθένας με την ηλικία του. Πώς περάσατε με το Φάνη στο σινεμά;"

"Καλά..."

"Γιατί συννεφιαζεις Ξανθίππη μου;"

"Τίποτα... Κάτι ξέχασα στο σπίτι..."

"Όπως αγαπάς. Και να μη ξεχνάς ότι έχεις πολλά χρόνια μπροστά σου για έρωτες. Μη γίνεις σαν αυτά τα κοριτσάκια που μπαινοβγαίνουν στη ζωή του Άρη. Να τα έχεις σαν παραδειγμα προς αποφυγή Ξανθίππη μου ..."

"Ναι...."

"Με το Φάνη είστε και ίδια ηλικία. Ευτυχώς δεν ανησυχώ για τέτοια πράγματα..."

"Ναι..."

"Άντε μη σε κρατάω... Να πω κατι του Άρη όταν έρθει;"

"Όχι... Ευχαριστώ κυρία Δάφνη..."

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°°•

"Ξανθίππη!"

"Καλημέρα Φάνη"

"Που πας;"

"Εμ... Σπίτι"

"Α... Γιατί ήρθες και δε με χαιρέτησες..."

"Ναι. Με συγχωρείς..."

"Τον Άρη έψαχνες;"

"Όχι..."

"Α.... Να σου πω. Θέλεις να πάμε πάλι σινεμά;"

"Όχι Φάνη... Βασικά... Εντάξει.  Έχει μια καλή ταινία..."

"Να έρθω το απόγευμα;"

"Έλα..."

"Έχεις κάτι;"

"Όχι Φάνη μου..."

°•°••°•°•°°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°

"Μαμά;"

"Τι είναι Ξανθίππη μου;"

"Νιώθω περίεργα..."

"Τι εννοείς κόρη μου;"

"Να σε ρωτήσω κάτι;"

"Ότι θέλεις..."

"Όταν αγάπησες το μπαμπά, του κρατούσες μυστικά;"

"Ποτέ δε κράτησα μυστικά από το πατέρα σου κόρη μου. Ούτε όταν ήμασταν φίλοι, ούτε όταν αποφασίσαμε να γίνουμε ζευγάρι... Γιατί ρωτάς;"

"Τίποτα..."

"Ελα κάθισε..." Η Ξανθίππη τράβηξε τη καρέκλα και αναστεναξε
"Τα μυστικά καταστρέφουν κόρη μου" Ξεκίνησε να λέει ήρεμη "Αν κάποιος κρατάει μυστικά ανάμεσα σε ένα ζευγάρι ή όταν είναι φίλοι δύο άνθρωποι, σημαίνει ότι υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης. Όταν μοιράζεσαι τα μυστικά σου άλλωστε, μοιράζεσαι την ύπαρξη σου... Έτσι χτίζεις εμπιστοσύνη. Βαθιά και αληθινή..."

"Ο Άρης έχει κοπέλα και δε μου το είπε..." Η Φωτεινή γέλασε

"Ε και; Άντρας είναι ... Είστε τόσο δεμένοι;"

"Είμαστε..."

"Ε τότε θα σου το πει κάποια στιγμή αγάπη μου. Ίσως δε το θεώρησε σημαντικό... Μη στεναχωριέσαι"

"Είμαι μικρή;"

"Μικρές είναι οι καρδιές των ανθρώπων... Αν όμως εννοείς για την ηλικία σου, τότε απάντηση δεν υπάρχει..."

"Τι εννοείς;"

"Εγώ γνώρισα τον πατέρα σου στα δώδεκα, στα δεκαεπτά σε κάναμε... Έτσι είναι ο έρωτας. Σκάει και απλά τον ζεις..."

"Χωρίσατε όμως..."

"Ναι..."

"Γιατί;"

"Γιατί χάθηκε η εμπιστοσύνη κόρη μου... Μου κράτησε ένα μυστικό το οποίο με πλήγωσε. Αυτό είναι όλο..."

"Και για αυτό χωρίσατε;"

"Δε μπορώ να σου εξηγήσω αλλά μερικά μυστικά πονάνε... Μέσα σε μια στιγμή μπορεί να ανατραπεί ο κόσμος από ένα μυστικό... Τη βαρύτητα τη κρίνει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά κόρη μου. Εμένα με στεναχώρησε τόσο που δεν άντεχα να βλέπω το μπαμπά μετα..."

"Τον αγαπάς ακόμα;"

"Πάντα θα τον αγαπάω. Ξέρεις γιατί; Εκτός από πατέρας σου, ήταν ο καλύτερος φίλος μου. Ήταν άνθρωπος που ερωτεύθηκα και αγάπησα..."

"Μαμά; Πώς θα ξέρω ότι είμαι ... Εμ...;"

"Είσαι ερωτευμένη;" ρώτησε η Φωτεινή και η Ξανθίππη σαστισε.
"Ο έρωτας είναι το πιο όμορφο συναίσθημα κόρη μου. Δεν ορίζει τίποτα.. Όλα τα διαλύει στο διάβα του. Μη ντρέπεσαι ποτέ για αυτό..."

"Πώς θα το καταλάβω;"

"Τρέμει η καρδούλα σου κόρη μου..."

"Κι αν... Κι αν ο άλλος δεν με βλέπει έτσι;"

"Για τον Άρη μιλάς έτσι δεν είναι;"

"Τι λες καλέ μαμά..."

"Καλά καλά... Για όποιον και να μιλάς, άκουσε με καλά..." Η Φωτεινή έκανε μια παύση και χαμόγελα τρυφερά "Η αγάπη έχει πολλά στάδια. Ένα από τα αρχικά, είναι ο έρωτας. Είναι ένα τρελό συναίσθημα. Σε παρασέρνει... Ο μπαμπάς και εγώ ήμασταν αχώριστοι. Κολλητοί για να καταλάβεις... Μια μέρα όμως καταλάβαμε ότι στην ουσία, τρεμαμε ο ένας για τον άλλο... Το ζήσαμε. Με έβλεπε όμως με τον ίδιο τρόπο..."

"Και πως το κατάλαβες;"

"Ήταν θυμάμαι τρελός..." Η Φωτεινή γέλασε στις αναμνήσεις "Δεν άφηνε κανένα να πλησιάσει. Ήμασταν φίλοι και τότε είχαμε τις ντισκοτέκ... Δεν με άφησε ποτέ να πάω με κάποιον άλλο. Γενικά δεν άφηνε αγόρι να με πλησιάσει... Έτσι καταλάβαμε ότι απλά είμαστε ερωτευμένοι..."

"Ο Φάνης μου ζήτησε να πάμε σινεμά δύο φορές..."

"Ο Άρης το ξέρει;"

"Ναι..."

"Σαν φίλοι πήγατε σινεμά;"

"Ναι μαμά... Σαν τι άλλο;"

"Ε τότε δε βλέπω το κακό καρδούλα μου... Αφού είπες βρε μουσιτσα ότι δεν είσαι ερωτευμένη... Τι είναι όλα αυτά που ρωτάς;"

"Δε ξέρω... Δεν είμαι μαμά..."

"Σίγουρα;"

"Ναι... Εκτός αυτού, ξέρεις τι φοβάμαι;"

"Τι καρδούλα μου;"

"Μη σκοτώσω μια φιλία και τον χάσω για πάντα... Για αυτό δεν θα ερωτεύθω..."

"Καμιά φορά αξίζει να ρισκάρεις Ξανθίππη μου. Αξίζει να ζεις... Να ζεις πριν να είναι αργά..."

"Θα προτιμούσες να έχεις ακόμα το μπαμπά στη ζωή σου σαν φίλο;"

"Όχι αγάπη μου... Εγώ με το μπαμπά πήραμε το ρίσκο. Μου είπε ψέματα καί τελειώσαμε..."

"Για το ψέμα χωρίσατε;"

"Ναι... Με αγαπάει ο μπαμπάς. Και εγω το ίδιο... Κάποια πράγματα όμως, απλά δεν μπορείς να τα προσπεράσεις .. Αυτό είναι όλο. Το ότι ο Άρης όμως σου έκρυψε ότι έχει κοπέλα δεν είναι σοβαρό Ξανθίππη μου..."

"Εντάξει μαμά..."

"Ξανθίππη μου;"

"Τι;"

"Να μη φοβάσαι την αγάπη... Δεν έχει όρια ηλικίες  και φραγμούς... Αρκεί να προσέχεις. Εντάξει;"

"Θα προσέχω..."

🖤🖤🖤

❤️ Και το επόμενο κεφάλαιο, θα έχει στιγμές .. θέλω να τους ζήσετε λίγο στο παρελθόν τους ..
Αν σας αρέσει μπορω να βγάλω και τρίτο part αλλά νομίζω τα δύο είναι αρκετά...
Παρόλα αυτά, στιγμές να θέλετε και θα σας δώσω ❤️
Καλό σας βράδυ! ❤️