Εμείς, πάντα θα είμαστε εμείς...

°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°

"Πολύ χάρηκα που ένιωσες καλύτερα Ξανθίππη μου. Ανησύχησα παρά πολύ" η Μάγδα έπιασε τη πετσέτα της, και πήρε και το αντηλιακό της.

"Απλά δε μπορώ τέτοιες εντάσεις. Συγνώμη ρε Φάνη..."

"Δεν πειράζει..." είπε λυπημένος "Καινούρια μέρα ξημέρωσε. Μας έμεινε άλλη μια. Ας τις χαρουμε. Τα άλλα δεν έχουν σημασία"

"Δε δέχθηκες;" απόρησε η Μάγδα ενώ άρχισαν να προχωρούν προς τη παραλία

"Μάγδα δε το κόβεις;" Της είπε ο Φάνης "Λιποθύμησε. Τι να δεχθεί. Ίσως δεν ήταν η ώρα ούτε η στιγμή..." Ο Φάνης έκανε μια τεράστια κουβέντα με τον εαυτό του φεύγοντας τη προηγούμενη νύχτα. Κάθισε και τα έβαλε κάτω. Όταν επέστρεψε είπε στη Ξανθίππη ότι δε θα της κάνει άλλη πρόταση. Ότι θα αφήσει το χρόνο να δείξει. Της είπε ότι δε θα την πίεζε για τίποτα ξανά.

"Άργησε λίγο ο Άρης..." Έφτασαν στη παραλία άπλωσαν τις πετσέτες και προσπάθησε να αλλάξει κουβέντα βλέποντας έτσι το Φάνη.

"Είπε θα φέρει και πρωινό.." της είπε η Ξανθίππη

"Σωστά. Ας κάνουμε μια βουτιά μέχρι να έρθει... Ας έχουμε μια ήρεμη μέρα σήμερα. Μπανάκι και φαγητό μετά. Ο Άρης το πρωί είπε ότι σκεφτόταν να πάμε στη Λευκάδα. Έχει λίγο δρόμο, αλλά αξίζει νομίζω..."

"Και δε πάμε; Να πάρουμε και κανένα σουβενίρ..." ο Φάνης κάθισε και η Μάγδα μπήκε σιγά σιγά προς τα μέσα.

"Δε θα βουτήξεις;" τον ρώτησε η Ξανθίππη η οποία όσο και να μην ήθελε ένιωθε τύψεις. Ο Άρης της ζήτησε την εμπιστοσύνη της και ξέροντας ότι η Μάγδα μάλλον τους είδε, δεν ήθελε να ρισκάρει.

"Θα έρθω αγάπη μου. Πήγαινε εσύ..."

"Σίγουρα; Άλλωστε στα ρηχά θα είμαι"

"Ναι ναι..."

"Φάνη;" Η Μάγδα μπήκε στα βαθιά και η Ξανθίππη κάθισε για λίγο πλάι του "Λυπάμαι ειλικρινά..."

"Δεν με ενοχλεί Ξανθίππη μου. Τα έχω βρει με τον εαυτό μου αγάπη μου. Καμιά φορά τραβάς κάτι από τα μαλλιά χωρίς λόγο. Αυτό έκανα το τελευταίο διάστημα. Μην ανησυχείς όμως... Ότι είναι να γίνει σε αυτή τη ζωή, θα γίνει. Εντάξει;"

"Το ξέρω..."

"Αν δεν λιποθυμουσες θα δεχοσουν;" ρώτησε και εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της. "Βλέπεις; Καλύτερα έτσι. Έκανα μαλακία και εγώ. Σε πιέζω χωρίς να θέλεις να κάνεις κάτι. Δε πειράζει... Από παιδάκι σ'αγαπαω. Θα είμαι εδώ κι αν νιώσεις έτοιμη, το κάνουμε το βήμα... Αν όχι, πάμε και όπου βγει..."

"Περίεργος είσαι... Πρώτη φορά μιλάς έτσι.."

"Ξέρεις κάτι Ξανθίππη μου; Έκανα και εγώ τα λάθη μου. Ίσως πληρώνω και εγώ το κάρμα. Έτσι δε λένε;"

"Μη μιλάς έτσι..."

"Όλα καλά. Άιντε,! Πήγαινε να πλατσουρισεις! Ξέρω ότι και να μπω, δε θα πάμε μαζί στα βαθιά. Θέλεις το φιλαράκι σου για αυτά"

"Φάνη...;"

"Δε το είπα με κακία Ξανθίππη μου. Μη το παρεξηγεις. Απλά κατάλαβα ότι είναι αστείο... Ο Άρης είναι φίλος σου και σε ξέρει καλύτερα και από τον εαυτό σου. Εγώ είμαι αγόρι σου και δε κατάλαβα καν ότι ήσουν έτοιμη να πέσεις. Μπορεί τόσα χρόνια να μην έβλεπα τις λεπτομέρειες. Ίσως αυτό να ήταν το λάθος μου. Ότι θεωρούσα δεδομένα κάποια πράγματα... Βλέπεις όμως ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο..."

"Σαγαπαω αλήθεια..." του είπε και ο Φάνης έσμιξε τα φρύδια του σαστισμενος

"Πρώτη φορά μου το λες.... Το ξέρεις; Ποτέ δεν είπες πίσω το σ'αγαπω..."

"Βγάλε το ερωτικό Φάνη... Είμαστε μαζί από παιδιά. Μη κόλλας σε ταμπέλες..."

"Αστείο... Το ίδιο είπε και ο Άρης... Σαν άνθρωπο μ'αγαπας, σα φίλο πάλι μ'αγαπας... Σαν αγόρι όμως;" η Ξανθίππη χαμογέλασε σφιγμένα "Δεν ξέρω πώς φτάσαμε εδώ αλλά ξέρω ότι θα κάνω πίσω σε κάθε θέλω σου. Και ξέρεις κάτι;" Η Ξανθίππη τον κοίταξε γλυκά. Πρώτη φορά της μιλούσε τόσο αληθινά "Αν δε με θέλεις σαν σύντροφό, πάλι θα είμαι εδώ. Ίσως χάσαμε αυτή την ιδιότητα και ίσως βιαστηκαμε να κάνουμε κάποια πράγματα, μα είμαι φιλαράκι στη τελική... Έτσι δεν είναι;"

"Είναι Φάνη μου..." του είπε τρυφερά

"Αυτό φτάνει ρε Ξανθίππη... Επίσης ήθελα να σου πω κάτι..."

"Τι πράγμα;"

"Συγνώμη..." ο Φάνης χαμήλωσε το βλέμμα του και απέφυγε να τη κοιτάξει

"Γιατί;"

"Για πολλά... Ακόμα και για τη πρώτη μας φορά σε εκείνο το αμάξι ... Όλα τα έκανα λάθος. Τα πάντα..." Η Ξανθίππη αναστεναξε. Δεν ήταν μόνο εκείνη που είχε τύψεις τελικά. Ο Φάνης πράγματι έβαλε κάτω κάποια πράγματα και αυτό το έβλεπε. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα πει αυτά αν δε τα εννοεί. Δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Χαμήλωσε, άνοιξε τα χέρια της και τον αγκάλιασε.

"Το παρελθόν δεν αλλάζει... Αν όμως πραγματικά με αγαπάς, ίσως με νιώσεις και καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα μέλλον καλύτερο για όλους μας ρε Φάνη..."

"Αυτο θέλω και εγώ... Ζευγάρι ή όχι, θέλω να είμαστε καλά." Η Ξανθίππη απομακρύνθηκε και του χαμογέλασε. "Ώρες ώρες τον ζηλεύω τον Άρη... Σε έχει χωρίς αυτές τις αηδιες. Αν δεν είχαμε μπλέξει τα ερωτικά μας ίσως ήμασταν και εμείς έτσι. Κολλητοί. Ωραία θα ήταν..." Η Ξανθίππη σφίχτηκε "Παλιά ζήλευα πολύ κάθε άντρα πλάι σου εκτός από τον αδερφό μου. Ποτέ δε θα ζήλευα αληθινά τη σχέση σας γιατί ξέρω ότι είναι αγνή και καθαρή. Μα ομολογώ ότι τη θαυμάζω. Δε νομίζω και δε θέλω να είναι ζήλεια. Θέλω να το λέω θαυμασμό..."

"Σόρρυ που άργησα!" ο Άρης εμφανίστηκε και ο Φάνης της χαμογέλασε.

"Όλα καλά... Αλήθεια" Της είπε και σηκώθηκαν.

"Έφερα καφέ, πίτες νερά τα πάντα..."

"Άρη! Επιτέλους ρε αγάπη μου!" Η Μάγδα τον είδε και άρχισε να βγαίνει προς τα έξω.

"Μωρό μου εσύ, το σκέτο..." έδωσε στη Ξανθίππη το καφέ της, αδερφέ το μέτριο...ένα για μένα και ένα για τη Μάγδα και τέλος"

"Μοσχομυριζει ότι κι αν έφερες!" Ο Φάνης άνοιξε τα σακουλάκια πεινασμένος. "Θέλεις Ξανθίππη μου; Έχει και μηλόπιτα"

"Σε λιγάκι. Θα μπω λίγο στο νερό και θα φάω μετά"

"Όπως αγαπάς" ο Άρης πρόσεξε το τρόπο του Φάνη. Ήταν αλλαγμένος. Δεν πρόλαβε να τους δει το πρωί πολύ, ίσα ίσα πέντε λεπτά πριν φύγει μα βλέποντας τόσο ήρεμη τη Ξανθίππη, έφτανε για να καταλάβει ότι τελικά η βόλτα του Φάνη, ήταν για καλό.

"Ελαφρύς είναι..." σχολίασε η Μάγδα.

"Εμένα μια χαρά είναι..." της απάντησε η Ξανθίππη

"Εσένα αγάπη μου;" ρώτησε τον Άρη

"Καλός είναι. Πώς είναι το νερό;'

"Θεϊκό. Κύμα μηδέν προς το παρόν, ζεστή θάλασσα... Υπέροχα. Θα έρθεις μέσα;"

"Ναι, σε λίγο"

"Ξανθίππη πάμε;"

"Πάμε..." Άφησε το καφέ της και πήγαν στο νερό. Η Μάγδα έκανε ένα μακροβουτι μα η Ξανθίππη περπάτησε σιγά σιγά μεχρι που το νερό έφτασε στη μέση της. Κάθισε και απόλαυσε τη σιγουριά ότι πατάει.

"Σε ευχαριστώ..." είπε ξαφνικά ο Φάνης προς τον Άρη

"Γιατί;"

"Γιατί μέσα από σένα κατάλαβα χθες πόσο μαλάκας ήμουν. Αυτό μόνο"

"Όλα θα στρώσουν..."

"Ναι. Αποφάσισα να την αφήσω ελεύθερη αν το θελήσει..." του είπε και ο Άρης σαστισε
"Δεν έχει νόημα. Είπαμε να δώσουμε λίγο χρόνο κι αν όχι, παλι θα αγαπιόμαστε. Θα μείνω στη ζωή της σαν φίλος..."

"Τώρα να πω ότι πιστεύω όσα ακούω, ψέματα θα είναι..."

"Τόσα χρόνια είστε μαζί ρε Άρη... Λέτε τα πάντα. Δε σου είπε ποτέ αν σκέφτεται μαζί μου το μέλλον; Γιατί ειλικρινά νομίζω ότι τη πίεζα για κάτι που δε θέλει..."

"Δε ξέρω ρε Φάνη. Δεν μιλήσαμε για αυτό..."

"Μου είπε ότι μ'αγαπαει σήμερα πρώτη φορά..."

"Αλήθεια;"

"Ναι... Σαν άνθρωπο" συνέχισε και ο Άρης αναστεναξε "Δε πειράζει. Που ξες... Ίσως καταφέρω να στρώσω τη κατάσταση όταν γυρίσουμε. Αληθινά την αγαπάω. Σαν φίλη, σαν άνθρωπο αλλά και σαν γυναίκα. Αν δε μας βγει, δε βγήκε. Θα δουμε... Ίσως γίνω φίλος της οπως εσύ... Ένα αδερφάκι. Περίεργα θα είναι .." ο Άρης από τη μια ένιωθε ανακούφιση αλλά από την άλλη τα λόγια του Φάνη τον έσφαζαν. Ναι, έδειχνε κατανόηση αλλά η έννοια ότι ήταν σαν αδέρφια με η Ξανθίππη ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα του. Σίγουρα δε θα το έπαιρνε καλά όταν το μάθαινε. Μα η Λευκάδα δεν ήταν ούτε το μέρος, ούτε η κατάλληλη περίσταση να το πει.

"Ρε Άρη δε θα έρθεις! Μόνη κάνω μπάνιο! Η Ξανθίππη φοβάται ολόκληρη γυναίκα!"

"Έρχομαι!" φώναξε

"Δε τη γουστάρεις τη Μάγδα έτσι δεν είναι;" του είπε ο Φάνης γελώντας "Ήρθε η ημερομηνία λήξης της"

"Γιατί το λες αυτό;"

"Δε ξέρω. Ώρες ώρες εκεί που λεω ότι είσαι φουλ ερωτευμένος, σε ξαναβλεπω και βλέπω ένα κενό..."

"Αυτές οι μέρες ήταν περίεργες. Αυτό είναι όλο"

"Εσύ ξέρεις. Δεν επεμβαίνω στα ερωτικά σου. Πάμε για βουτιά;"

"Και δε πάμε.."

Σηκώθηκαν και μπήκαν μέσα.

"Έλα αγάπη μου....!" η Μάγδα έκανε νόημα στον Άρη και εκείνος προσπέρασε τη Ξανθίππη και μπήκε πιο βαθιά.

"Έλα να τους δείξουμε!" ο Φάνης τσιγκλησε τη Ξανθίππη "Εμπιστευσου με μια φορά... Πάμε πιο μέσα;"

Η Μάγδα είχε γραπωθει από τον Άρη και η Ξανθίππη έπιασε τον Φάνη από τη πλάτη.

"Και δε πάμε; Αρκεί να πατάω εντάξει;"

"Κρατήσου!" ο Φάνης άρχισε να περπατά προς τα μέσα μα η Ξανθίππη δεν ένιωθε καλά.

"Καλά είναι εδώ Φάνη μου. Όχι πιο μέσα..."

"Μα λίγα μέτρα προχωρήσαμε..."

"Πήγαινε κάνε τις βουτιές σου. Είμαι μια χαρά! Σαν τη γοργόνα" Κορόιδεψε τον εαυτό της και του χαμογέλασε

"Άρη;" Έβγαλε ο Φάνης μια φωνή

"Τι φωνάζεις τον Άρη τώρα;" δαγκωθηκε η Ξανθίππη

"Αυτός θα σε πείσει. Περίμενε..."

Πλησίασαν μαζί με τη Μάγδα

"Τι έγινε;"

"Έλα, πάρτη να τη πάς βόλτα μέσα"

"Ρε Φάνη, σκύλος είμαι;!" είπε η Ξανθίππη

"Αηδιες! Ήρθαμε να διασκεδάσουμε. Άντε, πάνε να κολυμπήσεις λιγάκι και μετά ρε παιδιά να πάμε να φάμε. Σήμερα πεινάω!"

"Καλά ρε Ξανθίππη δεν εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο σου;" πετάχτηκε η Μάγδα.
"Κοίτα εμένα!" Η Μάγδα γραπωθηκε με χέρια και πόδια πάνω από τον Άρη "Πιασου έτσι! Και παντε πιο μέσα...! Δύσκολο είναι;" Είπε μα πριν μιλήσει κάποιος γύρισε προς τον Άρη πονηρά "Ρε Άρη..." είπε και εκείνος τη κοίταξε περίεργα "Ακόμα δε σκαρφάλωσα πάνω σου... Ηρέμησε..."

Η Ξανθίππη τον κοίταξε έντονα

"Πας καλά ρε; Ίσως είναι το μαγιό. Μη λες μαλακίες..."

"Ξέρω πολύ καλά τι είναι..." συνέχισε η Μάγδα

Ο Άρης την έπιασε από τα βρεγμένα της μαλλιά, τη τράβηξε και της δάγκωσε το λαιμό

"Είναι που έχω να σε πάρω τρεις μέρες. Ορμόνες είναι αυτές..." η Μάγδα άλλαξε χίλια χρώματα. Δεν περίμενε τέτοια απάντηση. Η Ξανθίππη από την άλλη, ενώ ήξερε ότι ο Άρης παίζει θέατρο, φούντωσε.

"Πώς μιλας έτσι μπροστά στα παιδιά... Ντρέπομαι" Η Μάγδα χαχανισε

"Εδώ δε ντρέπεσαι να κάνεις άλλα κι άλλα..." είπε μέσα από τα δόντια της η Ξανθίππη

"Τι είπες;"

"Τίποτα Μάγδα μου. Λέω, είναι και καρπερος. Να τον προσέχεις... Με τη φόρα που έχει πάρει, ποιος σας σταματάει!"

"Αα... Τέτοια μη μου λες... Αν ερχόταν ένα παιδάκι, θα ήταν όνειρο!"

"Ίσως κάνουμε κανένα. Που ξες..." της είπε ο Άρης και η Μάγδα σαλταρε.

"Σοβαρά τώρα;"

"Ναι αγάπη μου, σοβαρά..."

"Άρη με κοροϊδεύεις έτσι;"

"Όχι... Φάνη πες και εσύ τι σου έλεγα έξω ρε!"

Η Μάγδα κοίταξε το Φάνη αμέσως

"Σε ποθεί. Σου αρκεί; Δε θα μπω και σε λεπτομέρειες τώρα! Άντε να κάνουμε μπάνιο να φάμε! Πιάσαμε τη πάρλα εκατό ώρες!"

"Άρη μου σαγαπαω τόσο πολύ..." η Μάγδα ένωσε τα χέρια της πίσω από το λαιμό του και τον φίλησε με γλώσσα. Η Ξανθίππη έβρασε. Ψυχικά πλέον δεν ήταν προετοιμασμένη για αυτή την οπτική εικόνα.

"Λοιπόν, άιντε φτάνει με τα σαγαπω - μ'αγαπας! Πάμε βαθιά όλοι!" Είπε ο Φάνης

"Φάνη μου εγώ δε θέλω... Σε παρακαλώ"

"Μη γίνεσαι ξενερωτη ρε Ξανθίππη!" της είπε η Μάγδα

"Λοιπόν, αδερφέ πάρε τη Ξανθίππη και εμείς πάμε για μια κόντρα!" είπε στη Μάγδα και εκείνη σουφρωσε τα χείλη της

"Γιατί δε παίρνεις εσύ τη κοπέλα σου ρε Φάνη;"

"Γιατί έτσι γουστάρω ρε Μάγδα! Από παιδιά πάντα μαζί πήγαιναν στα βαθιά. Τι ζόρι τραβάς. Άντε πάμε! Κάνεις σα τρελή από προχθές!" η Μάγδα ένιωσε άσχημα αμέσως. Δε το είπε με κακία. Και στο παρελθόν οπότε πήγαιναν θάλασσα , ο Άρης έβαζε μέσα τη Ξανθίππη. Παρόλα αυτα, ύστερα από όσα ειπώθηκαν η Μάγδα ένιωθε μια ηθική ικανοποίηση ως προς το πρόσωπο της Ξανθίππης.

"Τέλος πάντων. Να μου προσέχεις τον άντρα μου..." σχολίασε η Μάγδα

"Ααααα αυτό είναι σίγουρο!" την ειρωνεύτηκε η Ξανθίππη "Τον πατέρα των παιδιών σου δε θα προσέχω; Ντροπή!" Η Μάγδα στραβομουτσούνιασε μα ο Φάνης της πέταξε λίγο νερό στα μούτρα

"Ο τελευταίος μέχρι το νησάκι απέναντι πληρώνει τη ταβέρνα!" της είπε και η Μάγδα σαστισε. "Θα κολυμπήσεις για τον Άρη και εγώ για μένα!

"Πας καλά; Μισό χιλιόμετρο είναι ως εκεί!"

"Αργεις Μάγδα!"

"Φάνη περίμενε!" Ο Φάνης έκανε ένα μακροβουτι και εκεινη τον ακολούθησε

"Σκιστον αγάπη μου!" φώναξε ο Άρης και μόλις άρχισαν να κολυμπούν γύρισε προς τη Ξανθίππη. Έμειναν να κοιτάζονται μεταξύ τους ώσπου τα χέρια του γλίστρησαν κάτω από το νερό και άγγιξαν το κορμί της.
"Έλα εδώ εσύ..." τη τράβηξε πάνω του και εκείνη γύρισε το κεφάλι της από την άλλη
"Τι είναι τώρα αυτό;" Τίποτα η Ξανθίππη ήταν σοβαρή. "Ρε μωρακι μου;"

"Προσέχω Άρη μου..." είπε αδιάφορα μετά από λίγο

"Τι προσέχεις;"

"Μην έρθω πιο κοντά και έχουμε θέμα..." ο Άρης γέλασε.

"Είσαι σοβαρή ρε;" Τη κόλλησε στο κορμί του και εκείνη κοκκίνισε "Τον νιώθεις;" της είπε και η Ξανθίππη άλλαξε χίλια χρώματα.
"Τώρα είναι πραγματικά κύριος και στη θέση του... Πριν κοιμόταν... Στο ορκίζομαι"

Η Ξανθίππη έσκασε ένα πονηρό χαμόγελο και ο Άρης ένιωσε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος επί γης

"Κοιμόταν δηλαδή πριν;"

"Ναι μωρό μου, αλήθεια σου λέω..."

Ο Άρης τη πίεσε πάνω του και η Ξανθίππη σοβαρεψε απότομα

"Άρη σταμάτα..."

"Γιατί; Είναι πολύ μακριά για να μας δουν... Ούτε τα κεφάλια τους φαίνονται..."

"Ναι αλλά... Σταμάτα."

"Φοβάσαι;" έσκυψε στο λαιμό της και τη ρουφηξε παθιασμένα

"Δε φοβάμαι σταμάτα..." η φωνή της άλλαξε

"Μου έλειψες..." στο τελείωμα η Ξανθίππη ένιωσε τα δάχτυλα του να εισχωρούν στο μαγιό της

"Άρη έχεις τρελαθεί;"

"Λίγο μόνο... Σε παρακαλώ..." Η Ξανθίππη κοίταξε προς τα μέσα. Πράγματι η Μάγδα και ο Φάνης ήταν πάρα πολύ μακριά. Με το ζόρι τους έβλεπε. "Σου είπα, είμαστε εντάξει..." Ο Άρης χάιδεψε τη κλειτορίδα της και μόλις εκεινη άνοιξε τα χείλη της βρήκε ευκαιρία και τη φίλησε.

"Είσαι τρελός...;" του είπε σπάζοντας το φιλί.

"Θα σου πω σε...3... 2...." Πριν πει το ένα, η Ξανθίππη ένιωσε το μόριο του να πιέζει τη περιοχή της. Δεν ήθελε και πολύ για να γλιστρήσει μέσα της. "Μαλάκα καις..." Η Ξανθίππη είχε ήδη χάσει και ανάσες και χρώματα και από όλα μόλις μπήκε βαθια μέσα της.

"Άρη δε πρέπει... Σταμάτα..."

"Ζηστο ανάθεμα σε..." την ώθησε τέρμα κόντρα στο κορμί του και άρχισε να φιλάει το λαιμό της παθιασμένα. Η Ξανθίππη δεν άντεξε. Τον γραπωσε από το πρόσωπο και του χάρισε ένα φιλί απίστευτο... Ήταν η πρώτη φορά που έκαναν κάτι χωρίς ίχνος αλκοόλ στο αίμα τους και η αίσθηση είχε γιγαντωθεί ακόμα και κάτω από το νερό.
"Αν δε τελειώσεις για πάρτη μου, δε βγαίνω από μέσα σου..." της είπε δαγκώνοντας τα χείλη της αλλά εκείνη δεν ήθελε και πολύ.
Λίγες ωθήσεις του ήταν αρκετές για να τελειώσει. Τον ποθούσε κάθε κύτταρο του κορμιού της. Μόλις ένιωσε τη καψα της, απελευθέρωσε τον εαυτό του. Βυθίστηκε απότομα μέσα της και έμεινε εκεί να σβήνει στη φωτιά της.

"Άρη σε λατρεύω..." αποκρίθηκε χωρίς ανάσα  "Σ'αγαπαω, σε θέλω, δε σε χορταινω..."

"Εγώ να δεις μωρό μου... Εγώ να δεις..." τα χέρια του την αγκάλιασαν και την έσφιξε κάτω από το νερό. Τα δυνατά γέλια του Φάνη όμως που πλησίαζε πρώτος, τους ανάγκασαν να μαζευτούν αμέσως. Η Ξανθίππη σκαρφάλωσε στη πλάτη του και ο Άρης κολύμπησε λίγο πέρα δώθε.
"Όταν πάμε σπίτι, θα σε λιώσω..." της ψιθύρισε

"Απειλή είναι ή υπόσχεση;" του απάντησε πονηρά

"Πάρτο όπως θες... Πάντως εγώ θα σου πετάξω και επίσημα ένα γκολακι... Τέτοιο που δε θα έχεις ξαναφάει από μένα ποτέ..." η Ξανθίππη κοκκίνισε ολόκληρη.

Ο Φάνης έφτασε ένα λεπτό αργότερα γελώντας

"Την διέλυσα!" τσιριξε χαρούμενα ενώ η Μάγδα έφτασε ύστερα από εκείνον λαχανιασμενη

"Απέτυχα αγάπη μου..." είπε στον Άρη

"Δε πειράζει καρδιά μου, εσύ κερδίζεις άλλου..." της είπε και εκείνη γαμογελασε σαν τρελή

"Εσείς πώς τα πήγατε;" ρώτησε

"Δε τη βλεπεις; Σα τη πάπια τη σέρνω περα δώθε!"

Η Ξανθίππη του έριξε μια σφαλιάρα στη πλάτη

"Πάμε έξω ρε παιδιά; Πεινάω σαν λύκος και κάποιος θα κεράσει σήμερα !" Πετάχτηκε ο Φάνης

"Κι εγώ πεινάω είναι η αλήθεια..." είπε η Ξανθίππη και ο Άρης γύρισε προς το μέρος της

"Σου άνοιξε η όρεξη μωρό μου;" είπε σιγανα και εκείνη τον τσίμπησε κάτω από το νερό.

"Η θάλασσα πάντα ανοίγει την όρεξη..." σχολίασε η Μάγδα που τον άκουσε.
"Άντε πάμε. Έχουμε και δρόμο μέχρι τη Λευκάδα"

Άρχισαν να βγαίνουν σιγά σιγά προς τα έξω και φτάνοντας στην ακτή η Ξανθίππη τεντώθηκε. Έπιασε τα μαλλιά της και τα στράγγισε. Ο Φάνης τη πλησίασε από πίσω και την αγκάλιασε. Αν και ήταν μια εικόνα που είχε ξαναδεί, αυτή τη φορά ο Άρης τσιτωσε εντελώς διαφορετικά. Ήταν ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο για εκείνον. Δεν έκανε κάτι πρόστυχο πάνω της. Απλά την αγκάλιασε... Παρόλα αυτά ένιωσε έναν απύθμενο θυμό να σχηματίζεται μέσα του.

"Τα πήραμε όλα;"είπε η Μάγδα κοιτώντας κάτω "Κρίμα τα καφεδάκια. Ούτε ήπιαμε. Δε πειράζει... Μέχρι να ετοιμαστώ θα πάρω το δικό μου. Θέλει κανένας άλλος;"

"Και εγώ θέλω το δικό μου..." είπε η Ξανθίππη πλησιάζοντας

"Ποιο είναι ποιο...;" απόρησε η Μάγδα.

"Το στραβό καλαμάκι είναι δικό μου, τα αλλά δε ξέρω..." είπε ο Άρης

"Να πάρω το δικό σου;" τον ρώτησε η Ξανθίππη

"Πάρτο, δε θα πιω άλλο..." Της φώναξε μαζεύοντας με το Φάνη το φαγητό.

"Κάτσε ρε Ξανθίππη! Θα πάρω εγώ του Άρη. Εσύ πάρε το άλλο... Κι εγώ σκέτο το πίνω"

"Βρες το δικό σου τότε" η Ξανθίππη πήρε τον καφέ του Άρη μα η Μάγδα της τον άρπαξε από τα χέρια αμέσως

"Τι κάνεις;" Απόρησε η Ξανθίππη έντονα τραβώντας τη προσοχή των αγοριών και κροτάλισε τα δάχτυλα της. Ο Άρης πήγε αμέσως κοντά. Δεν ήταν καλό σημάδι να κροταλιζει τα δάχτυλα της και ο Άρης το ήξερε καλά.

"Τι συμβαίνει;" ρώτησε σοβαρός

"Δε μαζεύεις το σκυλάκι σου μη γίνουμε μπίλιες μεσημεριατικα;!"

Η Μάγδα, Ο Φάνης και ο Άρης τη κοίταξαν έκπληκτοι. Πρώτη φορά η Ξανθίππη ανέβαζε  το τόνο της σε αυτό το σημείο και αποκαλούσε τη Μάγδα έτσι.

"Ξανθίππη μου;" Ο Φάνης πήγε κοντά της μα εκείνη είχε ένα φρενιασμενο βλέμμα

"Αν τολμήσεις να απλώσεις τα χέρια σου πάνω στα δικά μου ξανά θα στα κόψω!"

"Ρε Ξανθίππη ηρέμησε!" τσιριξε η Μάγδα "Το καφέ σου πήρα!"

"Άκουσες τι σου είπα;"

"Ξανθίππη φτάνει!" η δυνατή φωνή του Άρη, ήταν αρκετή. "Πάμε!" τη πήρε από το χέρι και τη τράβηξε μέχρι το σπιτάκι. Άνοιξε τη πόρτα και μπαινοντας μέσα η Ξανθίππη γρυλισε.

"Θα βγω έξω και σου μιλάω ειλικρινά θα τη θάψω στην άμμο!" Ξεσπαθωσε

"Μωρό μου κοίταξε με..." τη παρακάλεσε

"Άρη θα τη πνίξω σου λέω!"

"Ξανθίππη!" την έπιασε από τα μάγουλα, και εκείνη δακρυσε.
"Τι έπαθες μωρό μου; Τι συμβαίνει;"

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°••°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•^•

Επτά χρόνια πριν....
Θεσσαλονίκη...

"Γιατί κρατάς σακουλάκι;" απόρησε η Μάγδα μόλις η Ξανθίππη έφτασε έξω από το μπαράκι.

"Τι εννοείς;"

"Για ποτό δε βγήκαμε;"

"Ναι, αλλά εκτός από το ποτό πήρα ένα δωράκι στον Άρη..."

"Γιατί;"

"Έχει γενέθλια σήμερα Μάγδα... Στο είπα και τη περασμένη εβδομάδα..."

"Όχι ρε φίλε... Το ξέχασα. Θεέ μου, τι θα κάνω τώρα;"

"Σιγά ρε Μάγδα, μόλις τον γνώρισες δε τρέχει και κάτι..."

"Τι λες μωρέ Ξανθίππη; Θα νομίζει ότι δε του πήρα κάτι..." Η Μάγδα πανικοβλήθηκε

"Δε καταλαβαίνω γιατί κάνεις σαν παλαβή"

"Δε το έχεις καταλάβει ακόμα; Τον γουστάρω ρε Ξανθίππη... Μου αρέσει πολύ..."

"Εντάξει, δε τρέχει και κάτι... Ένα μήνα τον ξέρεις. Θα σου δώσει εκείνος την ευκαιρία άλλωστε αν το θελήσει..."

Η Μάγδα όμως ήταν χάλια.
Τον είχε ερωτευθεί από τη πρώτη στιγμή

"Ρεζίλι θεέ μου. Και δε προλαβαίνω... Κάτι πρέπει να κάνω..."

"Ρε Μάγδα χαλάρωσε λίγο..."

"Ξανθίππη, θα φανεί παρά πολύ άσχημο. Τι εντύπωση θα του κάνω;"

"Κάτι θα σκεφτούμε ρε κοπέλα μου μη σκας..."

"Φτάσατε κι όλας;" Ο Άρης τους πλησίασε και η Μάγδα πανικόβλητη άρπαξε το σακουλάκι της Ξανθίππης και τον αγκάλιασε

"Χρόνια πολλά Άρη!"

"Ουαου... Πώς ξέρεις εσύ για τα γενέθλια μου;"

"Όποιος ενδιαφέρεται μαθαίνει..." Του είπε τρυφερά

"Και αυτό τι είναι;"

"Ένα δωράκι..." Η Μάγδα γύρισε προς τη Ξανθίππη ζητώντας συγνώμη όσο ο Άρης άνοιγε τη σακούλα

"Αλήθεια τώρα;" είπε χαμογελαστός. "Που το βρήκες αυτό ρε θηρίο;" Έβγαλε από μέσα ένα μικρό συλλεκτικό μπλε ουίσκι που ήταν σε ένα περίεργο γυάλινο τρίγωνο μπουκάλι και τη κοίταξε έκπληκτος. Η Μάγδα του χαμογέλασε γλυκά
"Ξανθίππη δες! Τι λέγαμε τις προάλλες; Ότι έψαχνα ένα τέτοιο και δε μπορούσα να βρω σε ολόκληρη Θεσσαλονίκη!"

"Σου αρέσει; Υπέθεσα πως είσαι τύπος του ουίσκι και ήθελα να σου κάνω ένα περίεργο δώρο..."

"Τρελαίνομαι... Δεν μ'αρεσει απλά... Κάνω συλλογή από μικρά ουίσκι... Μου έλειπε μόνο το μπλε..Ειλικρινά είσαι απίστευτη ρε Μάγδα..."

"Χαίρομαι..." Η Μάγδα του χάιδεψε κάπως το στήθος ενώ η Ξανθίππη ήταν έτοιμη να της ορμήσει. Δύο ώρες διαδρομή με το αμάξι έκανε μέχρι Κατερίνη για να το βρει...
Άφησε την εργασία, άφησε τη μάνα της που την ήθελε για κάτι δουλειές... Τα πάντα...

"Εσύ Ξανθίππη μου τι έπαθες;" είπε βλέποντας τη Ξανθίππη παγωμένη μα εκείνη κοίταξε τα άδεια της χέρια.

"Γεια σας!" Ο Φάνης έσκασε μύτη και χαιρέτησε τη Μάγδα ενώ ο Άρης πλησίασε τη Ξανθίππη που έμοιαζε να είναι σε σοκ.

"Μωρό μου, τι έπαθες;" ρώτησε σιγανα

"Τίποτα..."

"Πώς τίποτα. Έχεις ασπρίσει..."

"Άρη δε νιώθω καλά..."

"Να σε πάω σπίτι;"

"Όχι. Θα πάρω ταξί..."

"Ξανθίππη περίμενε!"

Πρώτη φορά έλειπε από τα γενέθλια του...
Η Ξανθίππη μπήκε στο πρώτο ταξί που ήταν παρκαρισμένο και έφυγε...

Την επόμενη μέρα, η Μάγδα ήταν ζευγάρι με τον Άρη και εκείνο το καταραμένο μπουκάλι κοσμούσε τη συλλογή του πάνω από τη τηλεόραση...

°•°•°°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°•°•°•°•°

Παρόν

"Ματάκια μου, όμορφα γιατί κλαίς;" ο Άρης φίλησε απαλά τα χείλη της και εκείνη τον κοίταξε δακρυσμένη
"Δεν κάνεις έτσι εσύ... Μίλα μου..."

"Το μπουκαλάκι..." είπε λυπημένη

"Ποιο μπουκαλάκι;" Απόρησε εκείνος

"Το Νιρβάνα... Το ουίσκι"

"Τι σχέση έχει τώρα το δώρο σου με το συμβάν;"

Η Ξανθίππη τον κοίταξε μπερδεμένη

"Το δώρο μου;"

"Ναι μωράκι μου. Το δώρο σου..."

"Μα...Που ξέρεις ότι ήταν δικό μου;"

"Για αυτό έκανες έτσι πριν;"

"Άρη πως ξέρεις ότι στο πήρα εγώ;"

"Κάτω από το μπουκαλάκι τι είχες γράψει;" τη ρώτησε και η Ξανθίππη σαστισε..

"-Κρατα με όταν φυσάει...-" ψελλισε εκείνη ύστερα από λίγο και ο Άρης τη τράβηξε στην αγκαλιά του σφιχτά και αναστεναξε.

"Ήξερα ότι ήταν δικό σου δώρο αμέσως μόλις το κοίταξα Ξανθίππη μου... Μια μέρα πριν, θυμάσαι τι έγινε;" της είπε και εκείνη βουρκωσε. Φυσικά και θυμόταν... Ο Άρης είχε πιει. Η Ξανθίππη τον πήγε σπίτι και εκείνος ήθελε να τη κρατήσει εκεί. Να κοιμηθούν μαζί. Ο Φάνης όμως δε τους άφησε. "Ας πούμε ότι έκανα και εγώ τα λάθη μου από εγωισμό..." της είπε και εκείνη έβγαλε το κεφάλι της από την αγκαλιά του και τον κοίταξε

"Ξανθίππη μου; Άρη; Όλα καλά;" Ο Φάνης χτύπησε τη πόρτα και ο Άρης σκούπισε τα μάτια της απαλά.

"Όλα καλά αδερφέ... Ερχόμαστε..." του απάντησε και σκύβοντας πάνω στα χείλη της, της έδωσε ένα βαθύ φιλί.

"Για μένα δεν υπήρχαν γυναίκες Ξανθίππη..." είπε σταματώντας το φιλί "Μόνο πηδήματα..." ήταν εντελώς σοβαρός "Η μόνη γυναίκα της ζωής μου, ήσουν , είσαι και θα είσαι εσύ..." Η Ξανθίππη χαμογέλασε σφιγμένα "Πάει το παρελθόν μωρό μου, χάθηκε... Τελείωσε... Μη σκας για τίποτα. Κοίταξε μας" εκείνη κούνησε το κεφάλι της "Φόρεσε το χαμόγελο σου, και πάμε... Καλά;"

"Γιατί με άφησες στα σκοτάδια όλα αυτά τα χρόνια;" τον ρώτησε πριν βγουν έξω

"Γιατί όσο έβλεπα το Φάνη να σε αγγίζει, ζήλευα σαν τρελός...Θυμωνα. Δεν ήθελα να μας δένει τίποτα και εμάς από το πουθενά μας έδεναν ακόμα περισσότερα..."

"Άρη;"

"Τι είναι μωράκι μου;"

"Τίποτα..."

"Πώς τίποτα... Έλα, πες το..."

"Τη Μάγδα τη σιχαίνομαι εδώ και εφτά χρόνια.." παραδέχθηκε και εκείνος γέλασε και αναστεναξε μαζί

"Άρη! Ξανθίππη;! Τι συμβαίνει;!" η Μάγδα φώναξε αυτή τη φορά και ο Άρης στριφογυρισε το βλέμμα του.

"Τη πήδηξα για να έχω κάτι να κάνω... Ένα τίποτα είναι. Εντάξει; Μια αντίδραση ξέροντας ότι ο Φάνης σε ακουμπάει... Πες το ανδρικό εγωισμό. Δε ξέρω... Μη της δίνεις σημασία. Κάνε σαν να μην υπάρχει... Κάνε λίγη υπομονή σε ικετεύω..."

"Πότε θα φύγουμε ρε Άρη;"

"Σύντομα μάτια μου... Σύντομα..." της είπε  τραβώντας τη σε μια δυνατή αγκαλιά και ύστερα άνοιξε πρώτος τη πόρτα και βγήκε...

🖤🥹