...Σαγαπαω...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•

"Πώς είναι;"

"Καλύτερα... Την έβαλα να ξαπλώσει" ο Φάνης ήταν απογοητευμένος από όλα. Μέχρι και από την ίδια τη ζωή του.

"Πάμε και εμείς να κοιμηθούμε Άρη μου. Κρίμα που χάλασε έτσι η βραδιά..."

"Η βραδιά μας νοιάζει ρε Μάγδα;" της είπε ο Φάνης και εκείνη ένιωσε λιγο άσχημα. Από τον Άρη θα το έπαιρνε διαφορετικά το σχόλιο. Μα από το Φάνη της ακούστηκε άσχημο.

"Δε το είπα έτσι. Τέλος πάντων... Ελπίζω να ήταν μια αδιαθεσία. Θα είναι μια χαρά αύριο..." Η Μάγδα μπήκε στο σπιτάκι δίχως να περιμένει τον Άρη.

"Αν χρειαστείς κάτι πες μου..." ο Άρης πλησίασε τον αδερφό του και τον χτύπησε ελαφρά στη πλάτη.

"Μη φεύγεις. Έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο..." είπε και κάθισε στα σκαλάκια της βεράντας

"Τόσο άσχημα;" ρώτησε ο Άρης αφού ο Φάνης άναβε τσιγάρο μόνο όταν ένιωθε εντελώς απελπισμένος και κάθισε. Έστριψε δυο τσιγάρα και του έδωσε το ένα.

"Ούτε κατάλαβα ότι θα πέσει.." ξεκίνησε να λέει ο Φάνης σκεπτικός "Εσύ έτρεξες και εγώ καθόμουν σαν ηλίθιος και τη κοιτούσα..."

"Απλά το είχα ξαναζήσει. Αυτό είναι όλο..." είπε ήρεμα ο Άρης

"Όχι αδερφέ... Ανίκανος είμαι. Ποτέ δε θα γίνω σαν εσένα... Την αγαπάω όσο τίποτα αλλά ποτέ δε θα την ξέρω με το τρόπο που τη ξέρεις εσύ... Πριν μιλήσει ξέρεις τι θέλει. Εγώ δέκα χρόνια τώρα παλεύω να ακούω τις σιωπές της. Να προσπαθώ να καταλάβω τι θα τη κάνει ευτυχισμένη... Παλεύω με όλα. Μέχρι και στο κρεβάτι νιώθω ότι ποτέ στη ζωή μου δε την ικανοποίησα... Ένα λάθος ολόκληρο είμαι. Απορώ πως πίστεψα ότι αυτή η βραδιά θα ήταν θετική για εμάς..."

"Μη συγκρίνεις ρε Φάνη εμένα με σένα... Και μη τα βλέπεις έτσι... Από παιδιά είμαστε μαζί... Και στη τελική, την αγαπάω εξίσου με σένα. Όσο κι αν μαλώνουμε... Κοίταξε μας... Συνεχώς τρογώμαστε σαν τα σκυλιά..."

"Και μετά αγαπιεστε σαν να μην υπάρχει αύριο .." Σχολίασε χαμηλά ο Φάνης
"Τίποτα δε κάνω σωστά. Προσπαθώ για το κενό... Ίσως έπαψε να με αγαπάει πια..."

"Μη ξεχνάς ότι πέρα από την ερωτική αγάπη υπάρχει και η φιλική... Η ανθρώπινη ..Για τη Ξανθίππη μιλάμε. Δε νομίζω να έπαψε να σε αγαπά... Ίσως κάποια πράγματα απλά..." Ο Φάνης άρχισε να δακρύζει και ο Άρης ένιωσε άσχημα 

"Ξέρω εγώ τι λέω..." τράβηξε μια βαθιά τζούρα από το τσιγάρο και αυτό τον ζαλισε λίγο "Τι κάνω λάθος ρε αδερφέ;" είπε και στο τελείωμα έβαλε τα κλάματα σαν μωρό "Κάτι κάνω λάθος!" φώναξε ελαφρώς πιο δυνατά και σηκώθηκε.

"Ρε Φάνη έλα εδώ..."

"Πάω μια βόλτα...  Δε ξέρω. Θέλω να μείνω μόνος..." ο Φάνης απομακρύνθηκε από το σπιτάκι και ο Άρης κοίταξε τη πόρτα. Ένιωσε μαλάκας...
Ο Φάνης ήταν απελπισμένος και ο Άρης από το μεσημέρι σκεφτόταν μονάχα πως να τα διαλύσει όλα και να πάρει τη Ξανθίππη μακριά...
Αδελφικές τύψεις.;
Αντρίκιες τύψεις;
Πάντως ήταν τύψεις και βλέποντας σε αυτή τη κατάσταση το Φάνη , της ένιωσε ως τα μέσα του και γύρισε ο χρόνος πίσω...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°•°•°•°

Θεσσαλονίκη
Εφτά χρόνια πριν....

"Να ζήσεις Ξανθίππη μου! Γερή να είσαι κορίτσι μου! Και εσύ Φωτεινή μου, να τη καμαρώνεις!" Η Δάφνη την αγκάλιασε και η Ξανθίππη χαμογέλασε γλυκά.

"Πόσο καιρό βρε κορίτσι μου είχες να κάνεις εδώ τα γενέθλια σου..." της είπε η Φωτεινή λυπημένη "Μέχρι και πέρσι έτρεχες στις Σέρρες να βρεις τον Άρη στο καταχείμωνο... Το θυμάστε ρε παιδιά!;" είπε γελαστή.

Στο κήπο ήταν τα αγόρια , η καινούρια τους φίλη η Μάγδα και οι μανάδες τους.

"Ελάτε, πάμε να φέρουμε κάτι να τσιμπήσουμε!" Η Φωτεινή σηκώθηκε "Μάγδα μου, καλώς ήρθες και εσύ κορίτσι μου. Που είπε η Ξανθίππη ότι μετακόμισες πρόσφατα. Άντε, έλα να με βοηθήσεις να τα πούμε κι όλας!"

"Ευχαρίστως κυρία Φωτεινή!"

Έφυγαν προς τα μέσα και η Δάφνη πλησίασε τον Άρη ο οποίος καθόταν σκεπτικός ενώ ο Φάνης λίγα μέτρα μακριά, αγκάλιαζε τη Ξανθίππη. Ήταν καθισμένος στο περβάζι των δύο σπιτιών. Η Δάφνη κάθισε πλαι του, και αναστεναξε

"Την αγαπάς..." είπε σιγανα και ο Άρης δεν απάντησε "Καίγονται τα μέσα σου για εκείνη έτσι δεν είναι;"

"Μάνα, σε παρακαλώ..."

"Ήρθε για σένα τόσα χιλιόμετρα ολομόναχη... Φοβάμαι Άρη μου... Φοβάμαι να μην γίνετε ένα κουβάρι τόσο μεγάλο που στο τέλος επηρεάσει το Φάνη..."

"Δε θα γίνουμε. Και δε καταλαβαίνω τι εννοείς. Φίλη μου είναι η Ξανθίππη"

"Και εγώ έτσι έλεγα για τον πατέρα σου... Ότι ήταν φίλος μου. Και έλιωνα για εκείνον..." είπε ήρεμα "Άφησες τον αδερφό σου να κάνει πρώτος κίνηση. Την έκανε. Η Ξανθίππη τη δέχτηκε. Δεν ξέρω τι συμβαίνει ανάμεσα σας αλλά να είσαι σωστός αδερφός και άντρας Άρη μου... Τη Ξανθίππη την λατρεύω αλλά για καμιά γυναίκα δε θέλω ποτέ να χαλάσετε το αίμα που σας ενώνει..."

"Μάνα τι σε έπιασε;"

"Είσαι ερωτευμένος μαζί της. Σπλαχνο μου είσαι... Βλέπω τη λάμψη στα μάτια σου... Ξέρεις όμως γιατί φοβάμαι;" Η Δάφνη δακρυσε "Βλέπω και τα δικά της μάτια όταν σε κοιτούν... Παίζουν με τα δικά σου...
Ο Φάνης δεν είναι σαν εσένα. Είναι αλλιωτικος χαρακτήρας. Αδύναμος. Δε θα το αντέξει Άρη μου..."

"Τι να μην αντέξει ρε μάνα..." σχολίασε κουρασμένα

"Την επιλογή της... Ξέρω ότι τον αγαπάει. Το βλέπω. Μα δεν είναι αγάπη έρωτα αυτή... Δεν είναι σπίθα. Δεν είναι φωτιά... Γιατί τον άφησες να την πλησιάσει; Γιατί επέτρεψες να γίνουν ζευγάρι αφού είστε τόσο ερωτευμένοι με τη Ξανθίππη;"

"Μάνα δε ξέρεις τι λες..."

"Μια μάνα πάντα ξέρει τι λέει και τι βλέπει...
Αν χωρίσει μαζί της μη μπλέξεις Άρη μου... Δεν είναι σωστό. Δε θα το αντέξει ο Φάνης. Αμαρτία είναι... Μην αφήσετε τον έρωτα για την ίδια γυναίκα να σας φάει. Είστε αδέρφια... Ούτε η Ξανθίππη φταίει. Δε ρίχνω ευθύνες... Απλά σε ικετεύω, υποσχεσου μου πως ότι κι αν γίνει δε θα μπεις εσύ ανάμεσα τους..."

"Ρε μάνα..."

"Υπόσχεση Άρη!"

"Δε καταλαβαίνεις τι μου ζητάς..." της είπε αναστεναζοντας

"Σου ζητάω να γίνεις πρώτα αδερφός... Αυτό ζητάω. Δε θέλω αλλά δράματα στην οικογένεια. Δε μπορείς να μπλέξεις με τη κοπέλα του αδερφού σου Άρη. Δεν είναι σωστό. Πώς θα την αγγίζεις; Πώς θα την φιλάς; Πώς θα της πιάνεις το χέρι ξέροντας ότι ο κόσμος την έβλεπε με το Φάνη; Δε το καταλαβαίνεις;"

Ο Άρης γύρισε και τη κοίταξε σοβαρός

"Εγώ ένα πράγμα θα σου πω...Και κράτησε το. Αν σκάσω ποτέ και δεν αντέξω , δε θα με ξαναδείς μάνα. Ούτε εμένα, ούτε εκείνη. Για αυτό μη σπας το κεφάλι σου για το σωστό και το λάθος... Άσε με να πληρώνω τα λάθη που έκανα χωρίς να μου τα υπενθυμίζεις!" η Δάφνη έβαλε τα χέρια της στο στόμα. "Αν φτάσει εκείνη η ώρα, κι αν το θελήσει η Ξανθίππη, δε θα υπολογίσω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό..."

"Τόσο πολύ... Τόσο πολύ την αγαπάς;"

"Θεός μου είναι... Ανάσα μου και χώμα που πατώ..." είπε και βγάζοντας τα τσιγάρα από τη τσέπη, άνοιξε τη καγκελόπορτα και εξαφανίστηκε...

°°°°°°°°°°°°°°°

"Ξανθίππη μου; Έλα κόρη μου να πιούμε ένα καφέ οι δύο μας..."

"Εννοείται κυρία Δάφνη. Μισό λεπτακι"

"Αμάν μωρέ Ξανθίππη μου με το κυρία Δάφνη. Σκέτο Δάφνη..."

"Δυσκολεύομαι λίγο..." είπε γλυκά και πήγαν στο σπίτι.

"Θυμάμαι καλά; Σκέτο κόρη μου;"

"Ναι... Σκέτο"

Η Δάφνη ετοίμασε δύο καφεδάκια και κάθισε

"Λοιπόν..." Ξεκίνησε να λέει "Πως τα πάτε με το Φάνη;"

"Καλά..." είπε ντροπαλά η Ξανθίππη

"Μόνο καλά; Νέα παιδιά είστε. Ερωτευμένα..." σχολίασε χαμογελώντας

"Εντάξει. Το πάμε ήρεμα.. χαλαρά.."

"Τον αγαπάς πολύ. Και αυτόν και τον Άρη..." είπε ελαφρώς πιο έντονα "Είστε μαζί από μικρά... Σαν χθες το θυμάσαι που τρέχατε στη παραλία..." Η Ξανθίππη χαμογέλασε σφιγμένα
"Μεγάλη απόφαση πήρες όταν πηγές να βρεις τον Άρη πάντως στα γενέθλια σου. Μας άφησες όλους πίσω... Τόσο φίλοι είστε; Το θαυμάζω αυτό..."

"Εμμ..."

"Ξανθίππη μου;" Η Δάφνη άλλαξε ελαφρώς αλλά παρέμεινε γλυκιά
"Περάσανε πολλά τα αγόρια μου... Τα λατρεύω και τα δύο. Μα κόρη μου... Νιώθω φουρτούνες στο μέλλον να έρχονται"

"Δε καταλαβαίνω κυρία Δάφνη .."

"Είσαι ερωτευμένη με τον Άρη έτσι δεν είναι;" της είπε και η Ξανθίππη τα έχασε
"Σε νιώθω. Γυναίκα είμαι... Ξέρω πως η φιλία μπορεί να μετατραπεί σε έρωτα. Όπως ξέρω και ότι καμιά φορά, ο έρωτας υπάρχει από την αρχή και απλά τον κρύβεις πίσω τη φιλία γιατί φοβάσαι..." σιωπή... "Άκουσε με κόρη μου. Ο Φάνης μου ήταν άστατος χαρακτήρας από παιδάκι. Ήταν πέντε όταν ο πατέρας του άρχισε να ξεφεύγει. Ο Άρης ήταν πιο ώριμος. Αντιμετώπισε τη κατάσταση αλλιώς. Ο Φάνης όμως τον αγαπούσε τόσο πολύ το Δημήτρη που αρνιόταν να δει τη καταστροφή. Όταν κατάλαβε ότι δε πήγαινε άλλο , θυμάμαι έφυγε. Τον ψάχναμε σε όλη τη περιοχή. Δεν είναι χαρακτήρας που αντέχει..."

"Κυρία Δάφνη ειλικρινά..."

"Σσς ... Άκουσε με. Ξέρω ότι από παιδάκι τρέχεις πίσω από τον Άρη. Όπως ξέρω ότι και εκείνος σε προσέχει πολύ. Σαγαπαει... Έκανες όμως μια επιλογή... Δοθηκες στο Φάνη. Είναι αδέρφια Ξανθίππη μου...  Ίσως στο μέλλον νιώσεις ότι θέλεις να διεκδικήσεις τον έρωτα σου μα θα είναι μόνο καταστροφικό..." Η Ξανθίππη ήθελε να βάλει τα κλάματα "Θέλω να μου υποσχεθείς ότι δε θα μπεις ποτέ ανάμεσα στα αδέρφια. Δε θα το αντέξω... Κανένας δε θα το αντέξει..."

"Κυρία Δάφνη, εγώ... Δεν..."

"Όταν μιλήσει η καρδιά κόρη μου, τότε θα καταλάβεις... Δε σου ζητάω να μείνεις με το Φάνη. Ξέρω ότι έχει ημερομηνία λήξης αυτό από την αρχή. Μα μη κάνεις βήμα με τον Άρη... Δεν είναι σωστό. Θα έρθουν σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Μοιράζονται ίδιο αίμα. Αδέρφια είναι... Δε θέλω μια γυναίκα να μπει ανάμεσα τους..." Ένα δάκρυ έπεσε και χάθηκε στο πρόσωπο της Ξανθίππης
"Ένα κοριτσάκι, χωρίς δίπλωμα, μέσα στη νύχτα πήρε το αμάξι και οδήγησε κοντά τρεις ώρες για να πάει σε ένα φαντάρο που δεν κατάφερε να φύγει με άδεια... Αυτό ξέρεις τι λέει;" Η Δάφνη της έπιασε απαλά το χέρι "Λέει ότι κάνατε λάθος επιλογές Ξανθίππη μου. Και τώρα είναι αργά..." εκείνο το αργά σουβλισε τα μέσα της σαν αγκάθι. "Χώρισε το Φάνη. Δε με ενοχλεί... Αλλά δε θέλω ποτέ μα ποτέ να μπλέξεις με τον Άρη παραπάνω από ότι είστε τώρα... Θα μας διαλύσει..."

"Κυρία Δάφνη έχετε παρεξηγήσει..."

"Αλήθεια;" είπε κοιτώντας την και δακρυσε και εκείνη "Που ήταν ο Άρης όταν πηγές εκδρομή Ξανθίππη; Οδήγησε με τη μηχανή πίσω από το λεωφορείο 4 ώρες... Μόνο για να σε προσέχει... Παράτησε για σένα την Ιατρ..." Η Δάφνη δάγκωσε το στόμα της και αναστεναξε "Το μόνο που ζητάω είναι να μη τη πληρώσει κανένας για το φόβο σας να διεκδικήσετε ο ένας τον άλλο. Να μη χωρίσουν τα αδέλφια... Να μη γίνεις η αιτία ενός τσακωμού. Μου το υποσχεσαι Ξανθίππη μου; Μόνο αυτό ζητάω"

"Εγώ..."

"Θέλω να μου υποσχεθείς Ξανθίππη... Στη μάνα τους. Υποσχεσου μου... Δε θέλω να μπλέξεις ποτέ με τον Άρη. Δεν είναι σωστό.."

"Πρέπει να φύγω..Συγνώμη..." Η Ξανθίππη σηκώθηκε

"Δε τον αγαπάς τόσο αφού δεν δίνεις υπόσχεση κορη μου..." είπε λυπημένη και η Ξανθίππη γύρισε δακρυσμένη και τη κοίταξε

"Ίσως τον αγαπάω τόσο, που η υπόσχεση αυτή με σκοτώνει κυρία Δάφνη..." παραδέχθηκε ανοιχτά και βάζοντας τα κλάματα , έφυγε από το σπίτι της...

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Παρόν

Το τσιγάρο είχε σβήσει σχεδόν πάνω στα δάχτυλα του και κάνοντας το μια στροφή, το πέταξε μακριά. Ο Φάνης είχε φύγει προς τη παραλία και ο Άρης ένιωθε κουρέλι.

Σηκώθηκε μα κοντοσταθηκε. Ήθελε να δει αν ήταν καλά. Να την ελέγξει.
Άνοιξε τη πόρτα σιγανα για να μη τη ξυπνήσει και πήγε προς το δωμάτιο.

Ήταν ξαπλωμένη και έδειχνε να κοιμάται.
Πλησίασε και γονάτισε πλάι της. Δεν ήθελε να τη ταράξει. Το είχε ζήσει ξανά αυτό. Μόνο που τότε τη πήρε απλά αγκαλιά και τη πήγε σπίτι του. Έμεινε μαζί της ως την άλλη μέρα... Τώρα ήταν αλλιώς. Δε μπορούσε να ξαπλώσει και να μείνει πλάι της.

"Άρη;" δίχως να ανοίξει τα μάτια της, είπε το όνομα του.

"Εδώ είμαι μωρό μου..."

"Έπεσα;" Η Ξανθίππη άνοιξε τα μάτια της και εκείνος τη βοήθησε να κάτσει κάπως καλύτερα

"Σε προλάβαμε..." αρκέστηκε να της πει

"Τι τα ήθελε αυτά μου λες;" η Ξανθίππη έπιασε το κεφάλι της και ξεφυσησε. "Θαρρείς και δε ξέρει ότι δε μπορώ την προσοχή του κόσμου. Ρεζίλι θεέ μου.."

"Μη σπας το κεφάλι σου με αυτό..."

"Δεν είναι μόνο αυτό... Τον έκανα και αυτόν ρεζίλι... Θυμάμαι γονάτισε και έβγαλε το δαχτυλίδι" η Ξανθίππη αναστεναξε και τραβώντας τα σεντόνια προσπάθησε να σηκωθεί.

"Μη σηκώνεσαι ακόμα"

"Καλά είμαι... Ο Φάνης;"

"Έφυγε. Ήθελε να πάρει αέρα..."

"Εσύ;"

"Εγώ τι ρε Ξανθίππη μου...;"

"Γιατί είσαι εδώ..."

"Ήρθα να δω πως είσαι πριν πάω σπίτι..."

"Ωραία. Ήρθες , είδες και τώρα φύγε..." ήταν κοφτή και απότομη. Πάλευε μέσα της να μην ορμήσει στα χέρια του και βάλει τα κλάματα.

"Θα φύγω μη σπας το κεφάλι σου"

"Ωραία. Και ξεκαθάρισε και με τη Μάγδα τις κουβέντες σας. Δε θέλω να με πιάνει στο στομα της. Δε θα σε καλύψω ξανά! Δεν καταλαβαίνω καν το λόγο που το έκανα.."

"Ξανθίππη;"

"Βαρέθηκα Άρη! ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ!" είπε μια μια τις συλλαβές "Κουράστηκα! Πώς να το πω!"
"Πήγαινε σπίτι σου. Εκεί ανήκεις...  Τώρα που θα μεινετε και μαζί, θα έρθω κάποια στιγμή να πάρω και όσα πράγματα άφησα σπίτι σου..."

Η Ξανθίππη ήταν σαν να γύρισε στη χθεσινή κουβέντα τους. Ήταν πιεσμένη. Ο Φάνης τραβούσε το σχοινί με τη πρόταση, ο Άρης θα έμενε με την Μάγδα και όλα ήταν ένα μπαχαλο.

"Τίποτα δε θα πάρεις από το σπίτι μου!"

"Όλα θα τα πάρω!" η Ξανθίππη σηκώθηκε έξαλλη

"Κάτσε κάτω θα ζαλιστεις!"

"Άσε με!" ήταν θυμωμένη χωρίς να εστιάζει το θυμό της σε συγκεκριμένο γεγονός.
"Μου λείπεις!" του φώναξε ξαφνικά "Σε χάνω! Πάει τελείωσε! Ίσως έτσι πρέπει να γίνει! Πάνε ζήσε τη ζωή σου , να δεχτώ και εγώ τη πρόταση να τελειώνουμε...!"

"Τι να δεχτείς;" είπε τρελαμενος

"Τη πρόταση! Να τον παντρευτώ και να είστε όλοι ευτυχισμένοι! Αυτό δεν είναι το ζητούμενο;"

"Ξανθίππη δε ξέρεις τι λες!"

"Γιατί; Σε νοιάζει τι θα κάνω μήπως;!" του αντιγυρισε εκνευρισμένη

"Σε παρακαλώ συνελθε.."

"Μια χαρά είμαι!"

"Μωρό μου άκουσε με..."

"ΣΤΑΜΆΤΑ ΝΑ ΜΕ ΛΕΣ ΕΤΣΙ!" φώναξε δυνατά "ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΆΛΛΟ!"

"Όπως θέλω θα σε λέω!"

"Όχι Άρη μου, πάει αυτό, χάθηκε... Πέταξε το πουλακι! Δε βλέπεις; Η ζωή μας μισεί! Και εμείς; Εμείς τόσα χρόνια, συμβαδίζουμε με αυτό!"

"Ξανθίππη μου..." Έκανε ένα βήμα και την άγγιξε

"Μη με αγγίζεις! Δε θέλω να με αγγίζεις. Δε το καταλαβαίνεις;! Τι κάνεις;! Πες μου τι διάολο κάνεις! Θα σου απαντήσω εγώ! Τίποτα δε κάνεις! ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! και ξέρεις γιατί; Γιατί φοβάσαι! Ο φόβος σου μας έφτασε ως εδώ!" γρυλισε και τον έσπρωξε "Ο φόβος σου και η δειλία σου εξ αρχής!"

"ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΟΣΑ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ;!" ούρλιαξε τόσο δυνατά που το δωμάτιο σείστηκε"ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ!"

"ΔΕ ΣΤΟ ΖΗΤΗΣΑ!" Ο Άρης έπιασε το  κεφάλι του και έκανε ένα βήμα μακριά της. Ένιωσε ότι δε βγαίνει πουθενά όλο αυτό...
Το κεφάλι του ήταν έτοιμο να εκραγεί ενώ κάθε φορά που ήθελε να την αρπάξει και να φύγει  το δακρυσμένο πρόσωπο της μάνας του, ενέτεινε το νεύρο του. Τα θέλω του... Όλα του. Και η Ξανθίππη τον παιδευε...
Ούτε εκείνη δε του έλεγε ξεκάθαρα τι νιώθει...
Ένιωσε να χάνεται. Δεν είχε αντοχές να το παλέψει άλλο.

"Αυτό ήταν το πρόβλημα ανάμεσα μας Ξανθίππη...." της είπε σοβαρός "Εσύ ποτέ δε ζήτησες...και εγώ ποτέ δε διεκδίκησα... Ας πορευτεί ο καθένας με τις επιλογές του πια..." Κάτι στα λόγια του έσπασε τη καρδιά της. Ο Άρης πήρε μια βαθιά ανάσα και πήγε ως τη πόρτα "Ειλικρινά τελειώσαμε... Όλο αυτό είναι τοξικό. Εσύ τα δικά σου, εγώ τα δικά μου... Δεν βγαίνει άκρη μάτια μου..." η Ξανθίππη άρχισε να κλαιει μα μόνο όταν τα δάκρυα έφτασαν στο λαιμό της το κατάλαβε.
Τον είδε να ανοίγει τη πόρτα και τα πόδια της έτρεξαν αμέσως προς το μέρος του.

"Σταμάτα...." είπε λυπημένη και εκείνος έκλεισε τα μάτια του.

"Όχι μωρό μου... Εμείς χάσαμε πριν καν αρχίσουμε.... Δικαστηκαμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς..." Είπε ήρεμα "Γίναμε έρμαια στα λάθη μας. Στα λάθη όλων... Μεγαλώσαμε δειλιαζοντας... Έχεις δίκιο. Ένας δειλός ήμουν εξ αρχής..." Έπιασε τη πόρτα και εκείνη έριχνε δάκρυα χωρίς σταματημό

"Τι πάθαμε ρε Άρη...; Γίναμε ξαφνικά όλα όσα φοβόμασταν... Για όλα όσα δώσαμε υποσχέσεις ότι δε θα γίνουμε ποτέ... Πληγώνουμε ο ένας τον άλλο δε το βλέπεις;"

Εκείνος της χαμογέλασε γλυκά. Άπλωσε το χέρι του μέχρι το πρόσωπο της αλλά δε το άγγιξε.

"Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη μωρό μου... Θα μείνω όπως ήμασταν εντάξει; Ζήσε όμορφα τη ζωή σου. Δεν ξέρω να διεκδικώ. Εσύ δε ξέρεις να ζητάς. Δεν είμαστε εμείς για τέτοιο έρωτα..."

"Άρη στάσου!" Ο Άρης άνοιξε τη πόρτα μα εκείνη την έκλεισε ξανά "Σε θέλω ..." του είπε σοβαρή και εκείνος σαστισε "Τα πάντα σου θέλω... Από κοριτσάκι... Να, ένα μικρό τόσο δα .." τα μάτια της πέθαναν κοιτάζοντας τον. Έριχνε τα πιο βαθιά της δάκρυα. Τα πιο ειλικρινά και τα πιο αληθινά της... "Ήθελα η πρώτη μου φορά να ήταν μαζί σου... Το πρώτο φιλί μου... Τα πάντα μου να τα ζήσω με σένα... Εσύ όμως ποτέ δε μου έδειξες κάτι και εγώ δεν ήθελα να μαλώσεις με το Φάνη... " Η Ξανθίππη τον έπιασε από το πρόσωπο και του χαμογέλασε με δυσκολία "Πόσο αργά είναι για να χορέψεις εκείνο το χορό που μου υποσχέθηκες στις Σέρρες;" ρώτησε πληγωμένη από τα ίδια της τα λόγια. Η ψυχή του πεταρισε στο στήθος ακούγοντας την "Μη με κοιτάζεις έτσι..."του είπε βλέποντας τον να μην αντιδρά "Δε θέλω να πληγωθεί κανείς. Μα πληγώνουμε ο ένας τον άλλο... Σαγαπαω... Ποτέ δεν έπαψα. Ποτέ δε κατάφερα να σε δω φιλικά. Ποτέ δεν ήθελα να αγγίξει το κορμί μου άλλος... Εγώ... Εγώ ποτέ..." η Ξανθίππη ξέσπασε σε λυγμούς και εκείνος τη τράβηξε σε μια σφιχτή αγκαλιά. Ήταν τόσο δυνατή που ένιωσε ότι θα σπάσει το κορμάκι της αν την εσφιγγε κι άλλο. Δεν είχε ανάγκη από ένα φιλί εκείνη τη στιγμή. Μόνο να νιώσει την ύπαρξη της να ενώνεται με τη δική του. Αυτό λαχταρησε η ψυχή του. Να τη πάρει και να τη κλείσει μέσα του. Να μη τη βρει κανείς... Να μη τη πληγώσει κανένας... Να μη τη κρίνει... Να τη προφυλάξει από όλους και από όλα...
"Είμαι ερωτευμένη μαζί σου..." την άκουσε να ψελλιζει και έσπασε την αγκαλιά.

Όρμησε στα χείλη της διψασμένος για έρωτα και εκείνη ανταποκρίθηκε. Το φιλί τους ήταν αλμυρό... Τα δάκρυα δεν σταμάτησαν. Η Ξανθίππη αγκάλιασε το κεφάλι του και εκείνος τη κράτησε σφιχτά και τη πήγε στο δωμάτιο. Έκλεισε τη πόρτα και σπρώχνοντας το κορμί της πάνω, βάθυνε το φιλί τους. Ένιωθε το κορμί της να τρέμει ολόκληρο στα αγγίγματα του. Να διψάει εξίσου για εκείνον μα η πραγματικότητα τον χτύπησε στο κεφάλι, έσπασε το φιλί και τη κοίταξε.

"Δεν είμαι μόνο ερωτευμένος μαζί σου μάτια μου..." είπε ψάχνοντας την ανάσα του "Τρελός είμαι. Τρελός και παλαβός. Είκοσι πέντε γαμημένα χρόνια... Από τη πρώτη στιγμή που σε είδα να τρέχεις..." η Ξανθίππη άρχισε ένα κλαίει και να γελάει μαζί. Ήταν πολλά τα παράπονα και από τις δύο πλευρές. 

"Άρη;" τη κρατησε σταθερά και εκείνη χάιδεψε τα μαλλιά του. Χάιδεψε το πρόσωπο του. Άγγιζε τα πάντα του με τα χέρια της

"Τι είναι μωρό μου;"

"Δε θέλω να πληγωθεί κανείς..." είπε λυπημένη "Μα δεν αντέχω χωρίς εσένα... Δε μπορώ να προσπαθω άλλο να είμαι κάποια που δεν είμαι..."

"Το ξέρω..." είπε σιγανα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, τη κατέβασε πριν ξεφύγει η κατάσταση.
"Άκουσε με... Με εμπιστεύεσαι;" ρώτησε και εκείνη εγνεψε παραπονεμενα
"Μόνο αυτό ζητάω. Να με εμπιστεύεσαι... Μη κάνεις τίποτα ακόμα. Μη πεις τίποτα. Σαν να μην μιλήσαμε σήμερα..."

"Τι μου ζητάς;"

"Κάνε λίγο υπομονή..."

"Δε μπορώ άλλο... Δε θέλω..."

"Η Μάγδα ξέρει..." είπε και η Ξανθίππη πάγωσε. "Δε θέλω να πει κάτι στον αδερφό μου. Θέλω να ξηγηθω σαν άντρας..." Η Ξανθίππη έχασε τα λόγια της. "Νομίζω ότι μας είδε... Μα είναι τέτοια που απλά θα κάνει τη κατάσταση χειρότερη..."

"Όχι όχι όχι..." η Ξανθίππη τρελάθηκε. "Θα τα κάνει χειρότερα... Τη ξέρω... Θα τον καταστρέψει..."

"Έλα εδώ.." ο Άρης τη τράβηξε και εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του "Θα το χειριστώ εγώ... Μπορούμε να δείχνουμε όπως πριν για λίγο; Μέχρι να τη σουτάρω χωρίς να μας προκαλέσει θέματα..."

"Άρη φοβάμαι!"

"Τίποτα να μη φοβάσαι... Αργά η γρήγορα ο Φάνης θα το μάθαινε... Απλά δε θέλω να γίνει με τρόπο που θα τον διαλύσει..." Η Ξανθίππη σήκωσε το βλέμμα της δακρυσμένη

"Δεν υπάρχει τέτοιος τρόπος... Το ξέρεις, έτσι δεν είναι;" ρώτησε λυπημένη

"Πες μου εσύ το ναι, και εγώ θα γυρίσω το κόσμο όλο ανάποδα για να τα φτιάξω όλα..." Ο Άρης τη φίλησε απαλά μα το φιλί τους έβγαλε τόσες σπίθες που βάθυνε αμέσως.
Πέρα από τη ψυχική τους σύνδεση, τα κορμιά τους λαχταρούσαν τόσο πολύ το ένα το άλλο, που ήταν σαν μαγνήτες. Έπαιρναν τα ηνία μόνα τους. Μόλις τα χέρια του χώθηκαν κάτω από τα ρούχα της, ο Άρης σταμάτησε. Η Ξανθίππη κοκκίνισε. Αλληλοκοιταχθηκαν μπερδεμένοι. Ήταν τέτοια η λαχτάρα που ακόμα και μετά από αυτή τη συζήτηση, ήθελαν απλά να ενωθούν.

"Ναι..." είπε σιγανα. "Χίλιες φορές ναι!" ο Άρης έλαμψε. Τη σήκωσε αγκαλιά και την έκανε μια στροφή.

"Πες με μαλάκα, πες με ανάξιο , πες με ότι θες αλλά τύψεις δεν έχω... Σε θέλω σαν τρελός... Αν εσύ κουράστηκες μια, εγώ κουράστηκα χίλιες μωρό μου..." Η Ξανθίππη του χαμογέλασε γλυκά

"Και τώρα;" τον ρώτησε

"Τώρα μωρό μου, είμαστε για λίγο κολλητοί... Ξέρουμε καλά το ρόλο, έτσι δεν είναι;" της είπε πονηρά και εκείνη χαμογέλασε

"Είκοσι πέντε χρόνια τον παίζω το ρόλο... Νομίζω ξέρω καλά να τον διαχειριστώ..."

Ο Άρης δάγκωσε τα χείλη του.
Τη γραπωσε από το λαιμό, ρουφηξε τα δικά της και αφήνοντας την , πήγε ως τη πόρτα.

"Άρη;"

"Τι είναι μωρό μου;" τη ρώτησε πριν φύγει

"Τίποτα... Έτσι ήθελα απλά να σε φωνάξω..." του είπε και εκείνος γέλασε σαν μωρό παιδί, άνοιξε τη πόρτα και έφυγε...

🖤🖤🖤🖤