Δεν μπορούσα να μιλήσω είχα μείνει άγαλμα και τον κοιτούσα όπως με κοιτούσε και εκείνος λαχανιασμένος.Τι διάολο,έτρεχε;

"Τι δουλειά έχεις εδώ;" Αποφάσισα να ρωτήσω αυτό που σκεφτόμουν.

"Παρακαλώ." Μου απάντησε εμφανώς εκνευρισμένα και κοφτά καθώς διόρθωνε το σακάκι του.

"Μπαρδόν;" Ανασήκωσα το αριστερό μου φρύδι και τον κοίταξα γεμάτη περιέργεια και ειρωνία ενώ εκείνος άρχισε να κινείται προς το μέρος μου.

Οι φλέβες στο λαιμό του είχαν πεταχτεί και ανεβοκατέβαιναν όπως και το στήθος του,από το γρήγορο ρυθμό της αναπνοής του.

"Κανονικά έπρεπε να μου πεις ευχαριστώ" μου έλεγε τώρα ενώ το πρόσωπο του ήταν χιλιοστά μακριά από το δικό μου. "Αν δεν ήμουν εγώ,θα κατέληγες το λιγότερο βιασμένη." Τελείωσε τη πρόταση του,ενώ μιλούσε σφίγγοντας τα δόντια του.

"Πας καλά άνθρωπε μου;Αυτός είναι ο άντρας μου.Ζω μαζί του οχτώ χρόνια,λες να μην μπορώ να τον χειριστώ μόνη μου;" Του απάντησα πλέον τρελά εκνευρισμένη δείχνοντας με το χέρι μου τον αναίσθητο Μάρκο.

"Αφού μπορούσες γιατί φωναζες για βοήθεια;Αλλά είσαι υπερβολικά πεισματάρα για να παραδεχτείς ότι σε βοήθησα εγω." Ένιωθα την ανάσα του στα χείλη μου καθώς μου μιλούσε και οι παλμοί στο λαιμό μου είχαν σπάσει κάθε ρεκόρ.

Είχε δίκιο,πρώτη φορά είχα δει τον Μάρκο εκτός ελέγχου,αλλά καλύτερα να με σκότωνε και να με βίαζε ο μακαρίτης,παρά να του το παραδεχτώ.Εγω στη ζωή μου τις μάχες που έδωσα,τις έδωσα μόνη μου,κανένας δεν με βοήθησε ποτέ και έτσι έμαθα να ζω.

"Τι δουλειά είχες εδώ άνθρωπε μου; Θα μου απαντήσεις;" Του είπα προσπαθώντας πάλι να αλλάξω θέμα.

Τα μάτια του γυάλισαν ακόμα πιο πολύ και ο εκνευρισμός του με έκανε να αισθάνομαι ένοχη για λίγα δευτερόλεπτα,πολλά ήταν και αυτά.
Περνούσε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και είχε φύγει πλέον από μπροστά μου,είχε σταθεί μπροστά στο παράθυρο του δωματίου με τα μάτια του καρφωμένα έξω και τα χέρια στις τσέπες.

Είναι σίγουρα διπολικός,σκέφτηκα και κάθησα στην άκρη του κρεβατιού σταυρώνοντας τα πόδια μου,ο μακαρίτης ήταν ακόμα αναίσθητος.
Τα μάτια μου ταξίδεψαν και πάλι πάνω του και τον επεξεργαζόμουν από πάνω μεχρι κάτω.Ηταν σχεδόν τέλειος,είχε αυτό που λέμε, πακέτο.

Τα μαλλιά του υπέροχα στεκόντουσαν με φορά προς τα πίσω,οι στυλιστικές του επιλογές και στις δύο ατυχείς μας συναντήσεις,ήταν άψογες.Το πρόσωπο του ήταν βγαλμένο από παραμύθι,τα μάτια του ήταν τόσο προκλητικά ακόμα και όταν κοιτούσαν στα χαμένα.

Διδώ, συγκεντρώσου,τον μισείς κορίτσι μου,δεν κάνουμε όρεξη για τον εχθρό,μπορεί να ήρθε με διάθεση ανακωχής,αλλά δεν παύει να είναι εχθρός σου, ανασυγκροτήθηκα και έδιωξα τις σκέψεις που εκανα πριν λίγα δευτερόλεπτα να πάνε στον αγύριστο.

"Λοιπόν,περιμένω μια απάντηση,τι-δουλειά-είχες-εδώ;" Ξανα ρώτησα τονίζοντας τη κάθε λέξη αυτή τη φορά.Δεν γύρισε καν να με κοιτάξει,έμεινε και κοιτούσε έξω απο το παράθυρο.

Ναι όμως συντόμευε καλέ μου θα ξυπνήσει και ο μακαρίτης και θα έχουμε άλλα...

"Ήρθα να σου πω οτι δέχομαι τον όρο σου" Αυτή τη φορά γύρισε και με κοίταξε στα μάτια "Τη Δευτέρα σε περιμένω στο γραφείο στις 10.Θα σε περιμένω με τον Δικηγόρο μου να υπογράψουμε τα συμβόλαια." Μου είπε και το στόμα μου είχε ανοίξει διάπλατα.

Δέχτηκε τη πρόταση μου;Είναι τρελός;Θα πρέπει να με θέλει πολύ στην εταιρία του τελικά.

"Πριν βιαστείς με ανόητες σκέψεις μέσα στο κεφαλάκι σου,να σου πω οτι θέλω όλα όσα ξέρεις,κάθε τι που θα με βοηθήσει να λυγίσω τον ανταγωνιστή μου" Γύρισε και κοίταξε τον μακαρίτη που ακόμα ήταν αναίσθητος"αυτός είναι ο λόγος που δέχομαι τους όρους σου."

Αυτή τη φορά κοίταξε εμένα στα μάτια και για πρώτη φορά έμεινα στήλη άλατος και δεν ήξερα τι να απαντήσω.Με προσπέρασε με αργά και σταθερά βήματα,τα χέρια ακόμα μέσα στις τσέπες του και σταμάτησε μπροστά απ' τη πόρτα.

Που πας άνθρωπε μου τι θα το κάνω εγω το πτώμα;

"Τη Δευτέρα στις Δέκα." Επανέλλαβε και βάζοντας τα δυό του δάχτυλα στο μέτωπο με χαιρέτησε και έκανε μεταβολή και χάθηκε απ' το δωμάτιο.

Γκρρρρ,θέλω να τον σκοτώσω που μου το κάνει αυτό κάθε φορά που φεύγει.Μ'αφήνει κάνοντας εντυπωσιακές εξόδους και θέλω να τον πνίξω με τα δυό μου χέρια.Είναι απρόβλεπτος,εριστικός,πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και με εκνευρίζει μόνο που υπάρχει.Πως θα αντέξω να δουλέψω μαζί του;

Όταν του είπα για το ποσοστό της εταιρίας ήμουν σίγουρη οτι θα αρνηθεί,όσο και να θέλεις τη πρωτιά υπάρχουν και όρια,γιατί τόσο μένος για τον Μάρκο;Κάτι κρύβεται απο πίσω και η διαίσθηση μου δεν με γελάει ποτέ.

Τώρα που έιπα Μάρκος τι θα κάνω με δαύτονε; 

Τι να κάνω λοιπόν;Τον άρπαξα απο τα πόδια του και άρχισα να τον σέρνω μετά κόπων και βασάνων στο διάδρομο,προσεκτικά μη με δει κανένας και τον παράτησα έξω απο το ασανσέρ,μπήκα στο δωμάτιο φουριόζα,άλλαξα σε κάτι πιο άνετο και μάζεψα τα πράγματα μου αποφασισμένη να εξαφανηστώ απο εδω πριν ξυπνήσει.

Αφου έκανα check out μπήκα στο αμάξι μου και αποφάσισα να παω στο Met hotel μέχρι να πάρω την απόφαση να βρώ ένα διαμέρισμα.Πρέπει να οργανοθώ με τη ζωή μου ΜΜ(Μετά Μακαρίτη).

Άφου ανέβηκα στο δωματίο μου και ταχτοποιήθηκα έκανα ένα ντούζ και ενώ ντυνόμουν άρχισε να χτυπάει το κινητό μου.Ωχ ο μακαρίτης είπα απο μέσα μου ενώ έβλεπα το όνομα του να αναβοσβήνει στην οθόνη μου.

"Τι θες Μάρκο;" Είπα ψυχρά και κοφτά.

"Αν σε βρώ,την έβαψες." Μου απάντησε με κυρίαρχο στοιχείο στη φωνή του τον θυμό.

"Καλό ψάξιμο." Χαμογελόντας είπα κοφτά και αφού του το έκλεισα στα μούτρα,απενεργοποίησα τη συσκευή μου.

Αύριο έχω πολλές δουλειές,σκέφτηκα καθώς ξάπλωνα στο απαλό κρεβάτι και παραδινόμουν δειλά στα χέρια του Μορφέα.

                                                        ************

Οι μέρες πέρασαν νεράκι μέχρι να έρθει η Δευτέρα,αφού ασχολήθηκα με τις διαδικασίες για το διαζύγιο μου αποφάσισα να πουλήσω τις μετοχές μου στην εταιρία του μακαρίτη,διότι δεν είναι καθόλου έξυπνο να σου ανήκει ποσοστό σε κάτι που σχεδιάζεις να ποδοπατήσεις και να καταστρέψεις,κάτι που είχα σκοπό να κάνω,καθώς ήξερα όλα τα μυστικά του και όλους του πελάτες του,που εξυπηρετούσα εγώ η ίδια και άφηνα ικανοποιημένους με το αποτέλεσμα της δικής μου δουλειάς και έξυπνάδας για χρόνια.

Φυσικά ήταν πανεύκολο να τις ξεφορτωθώ καθώς όλοι ήξεραν για τα κέρατα μου τα τράγια και νόμιζαν πως απλά χωρίζω και είναι φυσιολογικό.Σατανικό,το ξέρω αλλά δεν λυπάμαι κανένα,όλοι αυτοί είναι μεγάλα ψάρια μέσα σ αυτή τη χαοτική θάλασσα και απλά επενδύουν συνέχεια καλύπτοντας τη ματαιοδοξία τους να γίνουν πλουσιότεροι.

Αφού έφαγα το υπέροχο πρωινό μου αποφάσισα να ετοιμαστώ και ξεκίνησα να ντύνομαι φορώντας μια στενή φούστα σε μπέζ ανοιχτό που σταματούσε ακριβώς πανω απο το γόνατο,με ένα στενό λευκό κοντομάνικο πουκάμισο και απο πάνω μπέζ ασορτί με τη φούστα μπλέιζερ και τις υπέροχες λευκές λουστρίνι μυτερές ψηλές γόβες μου.

Τα μαλλιά μου τα άφησα κάτω ίσια να χαϊδεύουν τη μέση μου και το μακιγιάζ μου ήταν απλό με μια μάσκαρα και ένα απαλό ροζ κραγιόν.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και έδειχνα πολύ σίκ μέσα στα καινούρια μου ρούχα που ψώνισα ειδικά για σήμερα.Ήθελα να τον εντυπωσιάσω,δεν έδειχνε βέβαια να εντυπωσιάζεται εύκολα και αυτό με εκνεύριζε,είχα μάθει να σέρνονται οι άντρες απο πίσω μου μ ένα μου βλέμμα,εκείνος έδειχνε να μην τον ενδιαφέρω καν,τώρα το γιατί ένοιαζε εμένα αν του αρέσω ήταν αλλουνού Παπά ευαγγέλιο.

Αφού είναι αχώνευτος.Σέξυ αχώνευτος.Κούκλος αχώνευτος.

"ΔΙΔΩ,συγκεντρώσου κορίτσι μου." Είπα στον εαυτό μου μαλώνοντας τον μέσα απο τον καθρέφτη κουνώντας το δάχτυλο."Δεν σου αρέσει.Χώνεψε το." Συνέχισα να με κοιτώ θυμωμένα.

Ω,ποιόν κοροϊδεύω,μου αρέσει και αν δεν τον κάνω δικό μου να μην με λένε Διδώ.

'Εκλεισα το μάτι στο είδωλο μου και αφου πήρα τη τσάντα μου έκλεισα τη πόρτα πίσω μου πιο αποφασισμένη απο ποτέ.

Αφού έφτασα στην εταιρία,μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς το μεγάλο γκισέ όπου ήταν δύο γυναίκες και ένας άντρας,ζήτησα το γραφείο του Άγγελου και μου είπανε να ανέβω στον τελευταίο όροφο.Μέσα στο ασανσέρ σκεφτόμουν πόσο ωραίο και προσεγμένο είναι το κτήριο,τις σκέψεις μου πήρε μακριά η θέα που αντίκρισα όταν άνοιξαν οι πόρτες.

Μπροστά μου υπήρχε μια μεγάλη σάλα με δερμάτινο μαύρο σαλόνι αναμονής και δεξιά ένα γραφείο με μια ξανθιά γραμματέα γύρω στα τριάντα. Απέναντι υπήρχε μια πόρτα που πάνω της είχε ένα χρυσό ταμπελακι με το όνομα Άγγελος Αλεξίου και δίπλα ακριβώς μια άλλη πόρτα η οποία δεν είχε κανένα ταμπελακι.

Πήγα μπροστά στη ξανθιά λέγοντάς της καλημέρα και μόλις με είδε έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα να με επεξεργάζεται χωρίς να κουνάει βλέφαρο,άλλο ζώον σαν τη Μάρθα μας βρήκε σκέφτηκα και κούνησα το χέρι μου να την επαναφέρω στο πλανήτη γη.

"Έχω ένα ραντεβού με τον Κύριο Αλεξίου." Της είπα και σαν να ξύπνησε από όνειρο μου χαμογέλασε ψεύτικα.

"Η Κυρία Διδώ Καλιφάτη;" Μου νιαουρισε.

"Αυτοπροσώπως" της απάντησα και βγήκε από το γραφείο της λέγοντας μου να την ακολουθήσω και ότι με περιμένουν.Κοίταξα το ρολόι μου,ήταν δέκα ακριβώς.Μπραβο Διδώ.Εισαι επαγγελματίας.

Χτύπησε τη πόρτα και αφού ανακοίνωσε την άφιξη μου αποσύρθηκε κλείνοντας πίσω μου τη πόρτα.

Ο χορός ήταν τεράστιος με δική του κουζίνα και τουαλέτα και το γραφείο του ήταν σκούρο καφέ και αρκετά μεγάλο γεμάτο φακέλους και χαρτιά.
Εκείνος καθόταν ακουμπισμένος στον εναν αγκώνα ενώ με το άλλο χέρι κρατούσε ενα έγγραφο το οποίο διάβαζε.

Φορούσε σκούρο μπλε κοστούμι και από μέσα ένα γαλάζιο πουκάμισο που το ύφασμα αγκάλιαζε ασφυκτικά το γυμνασμενο σκληρό κορμί  του.Η γραβάτα του ήταν σε μπλε αποχρώσεις με μοτίβα επάνω και τα μαλλιά του όπως πάντα στην εντέλεια,στοιχισμενα στη θέση τους, τραβηγμένα προς τα πίσω.Αυτη τη φορά δεν είχε ελάχιστα μούσια όπως συνήθως αλλά ήταν ξυρισμένος τελείως, επιδεικνύοντας τις τέλειες γωνίες του προσώπου του.

Με κοίταξε και για μια στιγμή ένιωσα ένα Ρήγος να διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου και έστρεψα το βλέμμα μου στον κύριο που καθόταν στη μια μαύρη πολυθρόνα μπροστά από το γραφείο του.

"Καθίστε Κυρία Καλιφάτη να ξεκινήσουμε." μου είπε δείχνοντας μου την άδεια πολυθρόνα απέναντι από τον κύριο που λογικά ήταν ο δικηγόρος του."Να σας συστήσω τον κύριο Θάνου,είναι ο δικηγόρος της εταιρίας.Κυριε Θάνου από δω η Κυρία Διδώ Καλιφάτη." Είπε ψυχρά και αυστηρά όπως πάντα.

"Χαίρω πολύ κύριε Θανου." Είπα ενω  άπλωσα το χέρι μου στο ήδη  απλωμένο δικό του κάνοντας μια χειραψία και κάθισα απέναντι του.

"Μήπως θα θέλατε καφέ;Νερό; Ή κάτι άλλο;" Με ρώτησε ο Άγγελος και για κάποιο λόγο ένιωσα μια ειρωνία στη φωνή του.

"Οχι, ευχαριστώ πολύ κύριε Αλεξίου,είμαι εντάξει." Απάντησα ψυχρά και γύρισα ξανά να κοιτάξω το δικηγόρο του που τώρα έβγαζε από τη μεγάλη τσάντα που είχε στα πόδια του ένα φάκελο.

"Εδώ έχω όλα τα χαρτιά για τα συμβόλαια,μπορείτε να τα μελετήσετε προσεκτικά και αν συμφωνείτε είναι έτοιμα να μπουν και οι τελικές υπογραφές." Μου είπε και ενώ άπλωσα το χέρι να τα πιάσω κοίταξα ξανά προς τον Άγγελο που με κοιτούσε και εκείνος με ένα ελαφρό χαμόγελο.

Κάτι δεν μ'αρέσει στη συμπεριφορά του,αλλά τι;

Πήρα μπροστά μου το φάκελο και αφού τον άνοιξα,άρχισα να διαβάζω προσεκτικά και σε λίγα λεπτά είχα καταλάβει απόλυτα γιατί μου μισοχαμογελούσε.

Κάθαρμα.Σκεφτηκα και τον κοίταξα μέσα στα μάτια.Αν μια ματιά σκότωνε οι δικές μας μπορούσαν να προκαλέσουν ακόμη και σεισμό.

Δεν ξέρεις με ποια έμπλεξες Αγγελούκο,δεν έχεις ιδέα.

Ο Άγγελος που έχω φανταστεί λοιπόν είναι ο Gonçalo Teixeira.
Και η Διδώ μου είναι η Shay Mitchell.

Α/Ν

Άλλο ένα κεφάλαιο ολοκληρώθηκε λοιπόν.
Τι να διάβασε το κορίτσι μας άραγε και νευρίασε τόσο πολύ;
Ραντεβού στο επόμενο κεφάλαιο να μάθουμε όλοι μαζί.

Αφήστε μου ένα σχόλιο να μου πείτε τη γνώμη σας και ένα αστεράκι αν σας αρέσει η ιστορία μου.

Τα λέμε σύντομα.

Δέσποινα.