Δέκα πέντε μέρες μετά.

"Σου είπα βρε Ιάκωβε, σταμάτα να γκρινιάζεις,πάνε δες λίγο τηλεόραση να κάνουμε και εμείς τη δουλειά μας με την ησυχία μας. Πρέπει να προλάβουμε να τα ετοιμάσουμε όλα."

Η Κάτια φώναζε μέσα στο άγχος με τις προετοιμασίες του αρραβώνα. Είχαμε αποφασίσει με τον Άγγελο να γίνει σύντομα και ο καιρός περνούσε νερό. Ήδη είχε φύγει ο μισός μήνας και μας έμενε άλλος ενάμιση.

"Ωχου,εγώ φταίω που κάθομαι και σας κάνω παρέα. Που είναι και αυτοί οι γιοί μου; " Μουρμούρισε ο πατέρας του μέλλοντα αρραβωνιαστικού μου και έφυγε προς το σαλόνι αφήνοντας εμένα τη Ράνια και τη Κάτια μόνες έξω στο μπαλκόνι του σπιτιού τους.

Το καλοκαίρι είχε κάνει πια καλά την εμφάνιση του και όλα γύρω μας ήταν ανθισμένα και μοσχοβολούσαν.
Πάνω στο τραπέζι υπήρχε κρύο τσάι, μπισκότα και κρουασάν και άπειρα περιοδικά και προσπέκτους με ιδέες για αρραβώνες και γάμους.

Είχε βαλθεί η Κάτια από το πρωί να διαλέξω τι στολισμό θέλω και ποτήρια και λουλούδια και όλα αυτά που με άφηναν παγερά αδιάφορη. Αν γινόταν θα έπαιρνα δύο βέρες τον Άγγελο και θα φεύγαμε δέκα μέρες σ ένα νησί.Αυτος θα ήταν ο ιδανικός αρραβώνας για εμένα.

"Εγώ τώρα να προτείνω κάτι;" Ρώτησα και με κοίταξαν προσεκτικά και οι δυό τους. "Αφού εγώ ζοριζομαι να διαλέξω γιατί είμαι πολύ αναποφάσιστη,δεν διαλέγετε οι δυό σας τους στολισμούς και τα συναφή και εγώ να διαλέξω μόνο το φόρεμα μου γιατί κουράστηκα; " Συνέχισα χαμογελαστή και αναστεναξαν σαν χορωδία και οι δύο ταυτόχρονα.

"Ρε Διδώ,πότε θα καταλάβεις ότι αυτός ο αρραβώνας είναι δικός σου;" Με ρώτησε η Ράνια και κάθησε πίσω στη πλάτη της καρέκλας συγχισμένη.

"Ας γίνει όπως θέλεις,θα τα διαλέξουμε εμείς!" Πετάχτηκε η Κάτια πριν προλάβω να απαντήσω.

"Κάτια μου γλυκιά,μόνο εσύ με καταλαβαίνεις!" Χαμογέλασα στη μέλλουσα πεθερά μου ενώ χάρισα ένα άγριο βλέμμα στη φίλη μου και μέλλουσα κουμπάρα μου.

Α ναι,ξέχασα να σας αναφέρω πως η Ράνια θα γινόταν κουμπάρα μου. Ήταν κοινή η απόφαση μας με τον Άγγελο.

Εκείνη τη στιγμή βγήκαν στο μπαλκόνι ο Λαυρέντης με τον Άγγελο.

"Τι κάνουν τα κορίτσια μου εδώ;" Ρώτησε ο Άγγελος και αφού φίλησε τη Κάτια ήρθε δίπλα μου και φίλησε και εμένα.

Θαύμαζα τη σχέση της Κάτιας με τους γιους της. Τους είχε μεγαλώσει με αρχές. Σεβόντουσαν το ρόλο της μητέρας και τη θέση της στη ζωή τους. Αν ποτέ έκανα και εγώ παιδί,έτσι θα ήθελα να το μεγαλώσω. Να σέβεται τους γονείς του και να τους ξεχωρίζει από κάθε άνθρωπο που θα συναντάει στη ζωή του. Μπορεί να μην είχα γνωρίσει ποτέ τη δική μου,όμως πίστευα πως η οικογένεια είναι ότι πιο σημαντικό.

"Τι να κάνουμε παιδί μου; Τρέχουμε να οργανώσουμε τον αρραβώνα σας! Αυτό το κρατικό μυστικό που κρατάτε. Γιατί τόσο πολύ μυστικοπάθεια δεν μπορώ να καταλάβω." Είπε η Κάτια και ο Άγγελος γέλασε.

"Θα το μάθουν όλοι όταν έρθει η ώρα. Ως τότε δεν θέλω κανείς και τίποτα να μας το χαλάσει! " Απάντησε ο Άγγελος και μου έκλεισε το μάτι χαμογελαστός.

Τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες ήταν όλη μέρα ευδιάθετος και... Ορεξάτος!
Δεν είχαμε αφήσει χώρο ούτε στο σπίτι μου,ούτε στο σπίτι του αλλά ούτε στο γραφείο μου που να μην...με αποπλανήσει.

Ερχόμασταν σχεδόν κάθε μέρα να επισκεφθούμε τους γονείς του για μια δυο ώρες και πριν μια εβδομάδα τους είχαμε ανακοινώσει και το ευχάριστο γεγονός. Όλα πήγαιναν καλά αυτές τις μέρες και ο Μάρκος είχε εξαφανιστεί πια από τη ζωή μου. Δεν είχε επικοινωνήσει με κανένα τρόπο,εκτός από τον δικηγόρο μου που με ειδοποίησε πως τέλη του μήνα θα βάζαμε υπογραφές!

Πόσο ανυπομονούσα να περάσει ο μήνας και να βγάλω τις αλυσίδες από πάνω μου. Είχα συμφωνήσει και με τον Άγγελο ότι θα πήγαινα μόνη μου γιατί δεν ήθελα να πάει τίποτα στραβά και το μόνο που μου έμενε ήταν να περιμένω.

Ένιωθα πια ευτυχισμένη και ολόκληρη στη ζωή μου.Μια μικρή αναμονή ακόμη και θα έπαιρνα αυτό που ήθελα.

"Εγώ θέλω να σας ρωτήσω κάτι και να μην μας παρεξηγήσετε." Ακούστηκε η Κάτια και την κοιτάξαμε όλοι με απορία!

"Τι μαμά;" Ρώτησε ο Άγγελος περίεργος.

"Το ξέρεις ότι ο μπαμπάς σου έχει πολύ δυνατή φιλία με τον Δημήτρη Γκριν." Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη σταμάτησε ο Λαυρέντης.

"Σοβαρολογείς; Είναι δυνατόν; Μη μου πεις ότι θέλει ο μπαμπάς να τον καλέσει στον αρραβώνα; Τι δυτικά έθιμα είναι αυτά; Πόση απελευθέρωση πια; "

"Ε ηρέμησε Αδερφέ." Πήρε πάλι το λόγο ο Άγγελος ενώ εγώ τους κοιτούσα σιωπηλή. "Ολοκλήρωσε μάνα." Απευθύνθηκε πάλι στη μητέρα του.

"Ο πατέρας σου μου είπε πως όταν χωρίσατε με τη Βαλέρια,ο Δημήτρης του είπε πως σε έβλεπε σαν παιδί του,δεν θα άφηνε κάτι τέτοιο να χαλάσει τη φιλία τους όπως και θα ήθελε να σε δει ευτυχισμένο. Ετσι μου ζήτησε σαν χάρη να σε πείσω να μην πεις όχι." Ολοκλήρωσε η Κάτια και μια ένταση απλώθηκε στο χώρο.

"Δεν μιλάτε σοβαρά,θα με τρελάνετε σήμερα. Θα του μιλήσω εγώ,πρέπει να καταλάβει πως κάποια πράγματα δεν γίνονται." Μίλησε και πάλι ο Λαυρέντης.

"Εγώ θέλω να τους καλέσεις! Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και κανέναν." Πήρα το λόγο εγώ και σηκώθηκα όρθια. "Ο κύριος Ιάκωβος πέρασε πολλά και δεν θέλω να γίνει άλλο κακό."

Η Κάτια χαμογέλασε ικανοποιημένη. Ενώ οι υπόλοιποι με κοιτούσαν έκπληκτοι.

"Είσαι σίγουρη για αυτό;" Με ρώτησε ο Άγγελος και του έγνεψα καταφατικά.

"Είμαι απόλυτα σίγουρη!" Του απάντησα ενώ μέσα μου ήξερα πως δεν ήμουν. Δεν ήθελα να αρχίσω την κοινή μας ζωή όμως με φασαρίες και έτσι αποφάσισα να κάνω στην άκρη τον εγωισμό μου.

Άλλωστε σκέφτηκα πως θα είχε έστω και λίγη αξιοπρέπεια να μην εμφανιστεί εκείνη στον αρραβώνα του πρώην αρραβωνιαστικού της.Απο μόνο του ακούγεται σαν Βραζιλιάνικη σαπουνόπερα. Δεν με φανταζόμουν πρωταγωνίστρια σε κάτι τέτοιο.

"Απλά έχω έναν όρο!" Συνέχισα και δεν μίλησε κανένας. " Δεν θέλω να το μάθει κανείς μέχρι τέλος του μήνα που θα υπογράψω το διαζύγιο μου." Τους είπα και συμφώνησαν όλοι τους.

🌼🌼🌼🌼

20 μέρες αργότερα...

Έκλεισα τη πόρτα και κατέβηκα τις σκάλες πάνω στις λευκές μου γόβες σχεδόν τρέχοντας.

Λευκό,το χρώμα της ελευθερίας.
Συμβολίζει την καθαρότητα της ψυχής, την υπέρτατη πίστη, την ελπίδα, τη διαφάνεια...
Επιτέλους ένιωθα ελεύθερη,είχα ξανά ελπίδα για ζωή και υπέρτατη πίστη,
στον εαυτό μου.

Είχα ντυθεί στα λευκά γιατί ένιωθα πως η σημερινή μέρα ήταν η αρχή της δεύτερης ζωής μου.

Βγήκα στον δρόμο και πήρα μια βαθιά αναπνοή χαμογελώντας.
Μια υπογραφή μου είχε δώσει πίσω τη ζωή μου. Μια τόσο δα μικρή υπογραφή.

Μπορεί μετά από ένα μήνα και κάτι να είχα αντικρύσει ξανά τον Μάρκο,όμως αυτή τη φορά ήταν για καλό.

Δεν με ενδιέφερε τίποτα και δεν ζήτησα τίποτα από εκείνον. Του τα χάρισα όλα αρκεί να μου χάριζε πίσω τη ζωή μου.
Το έκανε,ήρθε έβαλε την υπογραφή του είπε ένα απλό αντίο και έφυγε.

Ένιωθα κενή, απέναντι του ένιωθα άδεια και συγχρόνως αυτό το αίσθημα με γέμιζε τόσο πολύ.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και έβαλα τη μουσική τέρμα. Είχα ζητήσει από τον Άγγελο να μην έρθει μαζί μου αυτή τη μέρα. Ήθελα να είμαι μόνη και μετά θα πήγαινα να τον βρω,μα πριν από αυτό ήθελα να πάω από το σπίτι μου να μαζέψω και τα τελευταία μου πράγματα πριν φύγω οριστικά στο σπίτι του Άγγελου μου.

Είχα μετακομίσει εκεί εδώ και τρεις μέρες αλλά είχαν μείνει κάποια προσωπικά μου αντικείμενα πίσω και ήθελα να τα μαζέψω.

Μπήκα στο σπίτι και περνούσα από δωμάτιο σε δωμάτιο ενώ σκεφτόμουν πως δεν είχα προλάβει καν να νιώσω πως αυτό ήταν σπίτι μου κάποτε.

Κατευθύνθηκα προς το μπάνιο και καθώς άνοιξα το ντουλαπάκι πάνω από τον νιπτήρα,έχασα για λίγο το χρώμα μου. Πότε είχα τελευταία φορά περίοδο;
Το μυαλό μου άρχισε να τρέχει γρήγορα και μια ζάλη ξαφνική με έκανε να καθήσω στην άκρη της μπανιέρας.

Είχα σίγουρα καθυστέρηση και μέσα στις ετοιμασίες του αρραβώνα και το διαζύγιο μου που ήταν να βγεί,μου είχε ξεφύγει εντελώς.

Σηκώθηκα και πήγα στο δωμάτιο και βρήκα το νεσεσερ μου που μέσα είχα δύο τέστ εγκυμοσύνης.

Έβγαλα τα ρούχα μου και αφού έμεινα με τα εσώρουχα,γύρισα στο μπάνιο και το έκανα.Το άφησα μπροστά μου ενώ είχα αρχίσει να τρέμω.
Η ιδέα ενός παιδιού,δεν υπήρχε στα άμεσα σχέδια μου,αν και ένιωθα έτοιμη λίγο καιρό πρίν,όλα είχαν ανατραπεί πλέον.

Τα λεπτά πέρασαν σαν αιώνας και πήγα από πάνω του δειλά να κοιτάξω.
Το τεστ δεν γινόταν πιο θετικό και ένα δεύτερο κύμα ζαλάδας με κατέκλυσε.

Ήμουν έγκυος.

Έγκυος!

Ένα παιδί δικό μου και του Άγγελου!

Άρχισα να κλαίω ενώ ταυτόχρονα γελούσα.Τα συναισθήματα μου ήταν τόσο μπερδεμένα γιατί αυτή η ανατροπή,είχε έρθει από το πουθενά.

Τα δάκρυα μου,ήταν δάκρυα χαράς.
Σήμερα η ζωή μου έδινε ένα νέο μήνυμα και ένα νέο νόημα. Ένα νέο πλάσμα,δημιούργημα ενός έρωτα που ήρθε όσο ξαφνικά ήρθε και εκείνο.

Χάιδεψα τη κοιλιά μου και έκλεισα σφιχτά τα μάτια με χαμόγελο. Έπρεπε να κλείσω άμεσα ένα ραντεβού στο γυναικολόγο και αν όλα ήταν καλά θα το ανακοίνωνα σε όλους την ημέρα του αρραβώνα.

Ακόμα και στον Άγγελο.

Το ακριβότερο δώρο της ζωής μου,μου το είχε χαρίσει εκείνος.
Ένα μικρό σπορακι,μέσα στη κοιλιά μου,που θα έφερνε όση ευτυχία δεν είχα νιωσει ποτέ στη ζωή μου.
Θα είχα επιτέλους μια οικογένεια.

Τη δική μου.