Σηκώθηκα βιαστικά και μάζευα τους φακέλους όταν άνοιξε η πόρτα και είδα μπροστά μου ένα γνώριμο πρόσωπο.

"Νι-Νι-κο;" Ψέλλισα και έμεινα ακίνητη,ενώ εκείνος χαμογελαστός ερχόταν καταπάνω μου.

"Μην κάνεις λες και είδες φάντασμα." Μου είπε και με αγκάλιασε,ενώ εγώ δεν ανταπέδωσα τον ένθερμο χαιρετισμό του. "Έτσι υποδέχεσαι τον κουμπάρο σου;"

"Πρώην κουμπάρο μου." Τον διόρθωσα και τελοσπαντων πόσοι πρώην τίτλοι χωράνε να περάσουν από μπροστά μου σε μια μέρα;

"Σωστά. Βρε Διδώ, γιατί; " Μου είπε και γουρλωσα τα μάτια μου,ενώ πήγα να καθίσω και κόντεψα να πέσω απ τη καρέκλα.

"Σοβαρολογείς τώρα; Ρωτάς εμένα το γιατί;Εντάξει είπαμε είσαστε χρόνια φίλοι με τον Μάρκο,αλλά όχι και έτσι. Πες μου σε παρακαλώ σε τι οφείλεται η σημερινή σου επίσκεψη, γιατί από στιγμή σε στιγμή περιμένω ένα ραντεβού." Του απάντησα απότομα και άρχισα να ψάχνω το καρνέ μου για να δω με ποιον μου είχε κλείσει ραντεβού η Μάρθα.

"Απλά θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη ήσουν μαζί του. Ενα λάθος δεν αναιρεί τόσα χρόνια." Μου είπε και τον κοίταξα αποδοκιμαστικά. "Σταμάτα να ψάχνεις άδικα,εγώ είμαι το ραντεβού σου." Συνέχισε και τη θέση της αποδοκιμασίας πήρε η απορία.

"Πες μου ότι μου έκλεισες ραντεβού για να σπαταλήσεις τον πολύτιμο χρόνο μου με ανοησίες;" Τον ρώτησα θυμωμένη και γύρισα προς τον υπολογιστή μου,καθώς άκουσα τον ήχο που με ειδοποιούσε για νέο μέιλ.

"Καλά καλά,πάω πάσο. Δεν θα ξανά μιλήσω γι αυτό το θέμα,φυσικά και δεν ήρθα για αυτό. Ήρθα για να σου κάνω μια νέα πρόταση." Μου είπε και συνέχισε  να  μιλάει ενώ εγώ είχα ανοίξει το μέιλ που ήταν από τον Μάρκο.

"Σε δύο ώρες μπορείς;"

Αναθεματισμένε.

"Διδώ με ακούς;" Με ρώτησε ο Νίκος και έστρεψα το βλέμμα μου πάνω του.

"Τι; Α ναι ναι σε ακούω,έλεγες για μια πρόταση." Του απάντησα και έδειξε να χάνει για λίγο την υπομονή του.

"Ας τα ξανά πω,ήρθα να σου προτείνω δουλειά στη Μαδρίτη,έχεις πολύ επιχειρηματικό μυαλό,θέλω να επεκτείνω την δουλειά μου εκεί και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη συνέταιρο από εσένα." Τα λόγια του με επανέφεραν στη πραγματικότητα και αγνόησα τον ήχο που είχε ξανά ακουστεί από το μέιλ μου.

"Μου ζητάς δηλαδή να φύγω από τη χώρα και να μεταναστεύσω στη Μαδρίτη;" Η ερώτηση μου ήταν ρητορικής φύσεως.

"Ναι,αυτό σου ζητάω,δεν είσαι πλέον παντρεμένη ούτε έχεις κάτι να σε κρατάει εδώ.Ξέρω πως μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις. Σκέψου το Διδώ,δεν θέλω να μου απαντήσεις βεβιασμένα. Είναι πολύ σημαντική δουλειά και μπορεί να σου εξασφαλίσει το μέλλον."

"Νίκο." Τον έκοψα. "Δεν θα σου απαντήσω βεβιασμένα,θα σου απαντήσω ειλικρινά,μπορεί εδώ να είμαι μόνο δύο εβδομάδες,αλλά με δένουν περισσότερα από όσα νομίζεις με αυτήν την εταιρία. Η απάντηση μου είναι όχι, οριστική και αμετάκλητη."

Σηκώθηκε όρθιος και εγώ τον ακολούθησα ενω μου άπλωσε το χέρι του.Του έδωσα το δικό μου κι το έκλεισε σε μια χειραψία.

"Αν αλλάξεις γνώμη,ξέρεις που θα με βρεις...κουμπαρουλα." Μου είπε και μου έκλεισε το μάτι,ενώ σηκώθηκαν όλες μου οι τρίχες στο άκουσμα της προσφώνησης του.

Κουμπαρουλα και στα μούτρα σου.
Σκέφτηκα μα αρκέστηκα στο : "Δεν πιστεύω να έχεις νέα μου σύντομα. Τα λέμε Νίκο." Κούνησε το κεφάλι του και έφυγε.

Κάθισα στη καρέκλα και πήρα μια βαθιά ανάσα καθώς εκείνος έκλεισε πίσω του τη πόρτα του γραφείου μου.
Ο ήχος από το τηλέφωνο μου που χτυπούσε με τρόμαξε,όμως εκείνος που με καλούσε με επανέφερε στη σκληρή πραγματικότητα.

"Τι θράσος έχεις και με παίρνεις και τηλέφωνο ρε Μάρκο;" Του είπα καθώς το σήκωσα χωρίς να χαιρετήσω.

"Δεν μου απαντούσες στο μήνυμα,τι ήθελες να κάνω;" Μου απάντησε εκείνος.

Να με αφήσεις ήσυχη θέλω,γελοίε.

"Να κάνεις υπομονή,τόση έκανα κοντά σου τόσα χρόνια. Μπορώ σε δύο ώρες,το διάβασα το μέιλ. Τα λέμε εκεί." Του μίλησα σφίγγοντας τα δόντια μου και του το έκλεισα στα μούτρα.

Τι μέρα και αυτή; Σκέφτηκα καθώς μόνο οι γονείς μου δεν εμφανίστηκαν να μου πουν ότι με ψάχνουν χρόνια.

Προσπάθησα να πάρω βαθιές αναπνοές για να ηρεμήσω και να σκεφτώ λογικά. Το πλάνο μου είχε ως εξής: θα πήγαινα να βρω τον Μάρκο,θα μου έλεγε ότι μπούρδα είχε να μου πει και ύστερα θα συνέχιζε ο καθένας τη ζωή του.

Δεν ήταν κάτι κακό,ούτε έπρεπε να έχω τύψεις για τον Άγγελο,όμως μέσα μου δεν μπορούσα να ηρεμήσω,είχα ένα κακό προαίσθημα,που όλο το έδιωχναν μακριά, λέγοντας στον εαυτό μου πως όλα θα πάνε καλά.

Πήρα το κινητό μου και κάλεσα τον Άγγελο.

"Έλα μωρό μου." Η γλυκιά φωνή του και οι τρυφερές του προσφωνήσεις,έκαναν την καρδιά μου να σκιρτήσει,ενώ τύψεις γέμισαν το κορμί και το μυαλό μου.

Έπρεπε να του πω ψέματα ξανά και δεν το άντεχα,όμως δεν είχα άλλη επιλογή. Αν του έλεγα για το Μάρκο και άφηνα να το χειριστεί, φοβόμουν πως ποτέ δεν θα έπαιρνα το πολυπόθητο διαζύγιο,που ήταν το μόνο εμπόδιο για την ευτυχία μου.

"Άγγελε μου,μου έχεις λείψει ήδη." Του είπα προσπαθώντας να εξευμενίσω λίγο τις τύψεις μου,καθώς ήταν η μόνη αλήθεια.

"Και εμένα κορίτσι μου, περιμένω να έρθει το απόγευμα για να σε κλείσω και πάλι στην αγκαλιά μου." Μου απάντησε και τσάκισε το μέσα μου,που το ποθούσε όσο τίποτα άλλο.

"Θα έρθει πιο γρήγορα από ότι νομίζεις,εγώ μόλις τελείωσα με το πρώτο ραντεβού μου,μετά από μια ανεπιθύμητη επίσκεψη.."

"Μη μου πεις πως ήρθε εκείνος..." Με έκοψε ο Άγγελος.

"Όχι όχι" του απάντησα βιαστικά πριν βγάλει χειρότερα συμπεράσματα. "Ήρθε εκείνη... Η Αλίκη.Εχω να σου πω κάποια πολύ σημαντικά πράγματα."

"Με τρομάζεις κορίτσι μου." Η φωνή του βγήκε ταραγμένη.

"Έχουν γίνει κάποια πράγματα από το πρωί είναι η αλήθεια,όμως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας." Του απάντησα ψύχραιμα, θέλοντας να τον χαλαρώσω.

"Σίγουρα;" Με ρώτησε εκειβος ανήσυχος.

"Σίγουρα. Θα λείψω για λίγο από την εταιρία,αν με θελήσεις τίποτα,πάρε με στο κινητό. Πρέπει να βγω να τακτοποιήσω κάτι δουλειές.Μολις τελειώσω θα γυρίσω για το επόμενο ραντεβού μου και να ελέγξω κάτι παρουσιάσεις,έπειτα θα έρθω να σε βρω στο νοσοκομείο." Του είπα με τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά μέσα στο στήθος.

"Εντάξει κορίτσι μου,θα σε περιμένω." Μου απάντησε και θέλησα να αφήσω την αναπνοή που κρατούσα,κάτι που έκανα μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο.

Πήρα τη τσάντα μου και ξεχύθηκα στους δρόμους. Ήθελα να περπατήσω και να σκεφτώ. Άνθρωποι έμπαιναν στο δρόμο μου για να μου φέρουν μόνο εμπόδια. Είχα κουραστεί να βρίσκω μπροστά μου ανθρώπους και καταστάσεις που δεν με άφηναν να ηρεμήσω και να απολαύσω τη σχέση που δημιουργούσα με τον Άγγελο.

Στην αρχή φοβόμουν,ήταν για μένα δύσκολο να σκεφτώ πως μετά το Μάρκο θα προχωρήσω με κάποιον τόσο γρήγορα. Όμως η ζωή με διέψευσε. Μαζί του ήρθε αβίαστα, αμοιβαία. Σαν μια καταιγίδα που η γη τη ζητάει σε περίοδο ξηρασίας,να ρίξει το νερό στο χώμα και να ξεδιψάσει τα έγκατα της.Ο Άγγελος για μένα ήταν η δική μου βροχή,ήταν οι σταγόνες που ξέπλυναν από το κορμί και τη ψυχή μου,όσες κακές εμπειρίες είχα γνωρίσει πιο πριν.

Δεν ήθελα να ξεκινήσω τη σχέση μας με ψέματα και μυστικά,ήταν όμως μονόδρομος. Ούτε να οπισθοχωρήσω μπορούσα πια. Έπρεπε να πάρω μόνη μου τη κατάσταση στα χέρια μου και να πετάξω αυτό το κεφάλαιο που λέγεται Μάρκος,μια για πάντα από τη ζωή μας.

Όταν έφτασα στη γνωστή παραλία, εκείνος δεν ήταν εκεί. Έβγαλα τα παπούτσια μου και βούτηξα τα πόδια μου στο νερό,παιζοντας με τα δάχτυλα μου την άμμο.

"Κάποιες εικόνες εύχεσαι να κρατούσες ένα μαγικό κομπιούτερ και να τις σταματήσεις για πάντα εκεί." Τον άκουσα να μου μιλάει και γύρισα απότομα να κοιτάξω πίσω μου,καθώς τρόμαξα.

"Και κάποιες άλλες εύχεσαι να είχε και delete και να τις διαγράψεις για πάντα." Του απάντησα με ένα μειδίαμα στα χείλη.

"Το εννοείς; Αν σου δινόταν αυτή η ευκαιρία θα με είχες διαγράψει έτσι εύκολα απ' τη ζωή σου;" Με ρώτησε με σοβαρό ύφος.

Τον κοίταξα στα μάτια και έμεινα αμίλητη για λίγα λεπτά,η αλήθεια είναι πως δεν θα διέγραφα τίποτα από τη ζωή μου,ακόμη και εκείνον. Γιατί οι λάθος επιλογές μου με οδήγησαν στη πιο σωστή,όμως ήταν μια απάντηση που δεν θα του έδινα όσο και αν ήθελε.

"Μη με ρωτάς πράγματα που ανήκουν στη φαντασία μας και μόνο,πες μου Μάρκο, γιατί ήθελες να συναντηθούμε; Ξέρω πως έδωσες το οκ στον δικηγόρο σου για να ξεκινήσει τις διαδικασίες του διαζυγίου,τι άλλο μένει να πούμε;" Τον ρώτησα αλλάζοντας τη συζήτηση σε αυτό που με έκαιγε περισσότερο.

Φοβόμουν τις αντιδράσεις του,δεν ήθελα να σκεφτώ καν το ενδεχόμενο να έχει αλλάξει γνώμη.

Έκανε μερικά βήματα προς το μέρος μου και έφτασε κοντά μου. Το χέρι του άγγιξε τα μαλλιά μου,όμως δεν κουνήθηκα. Κατέβασα το βλέμμα μου παρακολουθώντας τις κινήσεις του,περίεργη να δω τι ζητάει.

"Ήθελα να σου πω και εγώ κάποια πράγματα. Δεν πρόλαβα να σου μιλήσω τη προηγούμενη φορά,ήθελα να κλείσουμε τη σχέση μας όμορφα, προσπερνώντας τις λάθος αντιδράσεις μου..." Δεν πρόλαβε να συνεχίσει καθώς τον έκοψα εγώ.

"Λάθος αντιδράσεις; Το να συμπεριφέρεσαι σαν καθίκι το θεωρείς λάθος αντιδράσεις;" Ρώτησα έτοιμη να ξεκινήσω καυγά μετά από την κουβέντα που είχα ακούσει.

"Έχεις δίκιο, συγνώμη,πες ότι θέλεις,ξέρω πως ήμουν απαράδεκτος,όπως ξέρω ότι σου αξίζουν καλύτερα από μένα. Ξέρεις Διδώ τις τελευταίες μέρες έχω κάνει και εγώ την αυτοκριτική μου." Μου είπε και δεν πίστευα σε ότι άκουγα. Ήθελα να τον χτυπήσω στα μούτρα να δω αν όντως είναι αληθινός.

"Μάρκο,ότι και να πεις,δεν αναιρεί τίποτα από ότι εζησα τον τελευταίο καιρό. Όμως σε συγχωρώ. Θέλω να προχωρήσω και να ξεχάσω όλα όσα έγιναν. Ξέρω πως είναι νωρίς,ξέρω πως περίμενες άλλα από μένα,μα η ζωή μας διέψευσε και τους δύο. Στο τέλος ο καθένας θα πάρει αυτό που του αξίζει." Του είπα και εκείνος έσφιξε τα δόντια του.

"Αργκχχ." Έβγαλε ένα βρυχηθμό και κλότσισε την άμμο ενώ ξανά γύρισε προς το μέρος μου. "Με μισώ που σου συμπεριφέρθηκα έτσι,με μισώ που δεν κατάλαβα πότε ότι δεν είσαι δεδομένη,με μισώ που σε έδωσα στα χέρια αυτού,του..."

"Μην το πεις,θα φύγω..." Τον έκοψα.

"Μη." Μου είπε και τα χέρια του έπιασαν το πρόσωπο μου και σε δευτερόλεπτα τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά μου.

Με φίλησε κτητικά και για μια στιγμή ένιωσα το σώμα μου να χάνει λίγο τις άμυνες του και να αφήνεται στις θύμησες τους παρελθόντος. Όμως συνήλθα γρήγορα και τον έσπρωξα με όλη μου τη δύναμη και εκείνος δεν έδειξε αντίσταση,με άφησε και έκανε ένα βήμα πίσω.

"Τι κάνεις; Είσαι τρελός; Πόσο μεγάλο λάθος που δέχτηκα να έρθω εδώ. Είσαι μεγάλος βλάκας τελικά." Του είπα και άρπαξα τα παπούτσια μου να φύγω.

"Σ'αγαπάω Διδώ,πάντα θα σ αγαπώ! "

"Άι γαμησου Μάρκο!" Του φώναξα και συνέχισα να περπατάω γρήγορα προς το αυτοκίνητο.

Κάτι δεν μου κολλούσε όμως δεν ξέρω τι. Πίστεψα πως ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό,όμως εκείνος με έπιασε και με φίλησε. Δεν είναι ότι αυτό μου φάνηκε περίεργο,ειναι το ότι δεν επέμενε όταν αντιστάθηκα που με παραξένεψε πολύ.

Περιγραφή στο τρίτο πρόσωπο.

Ο Μάρκος χαμογέλασε αυτάρεσκα καθώς η Διδώ προχωρούσε με μεγάλα βήματα και απομακρυνόταν από κοντά του. Την κοιτούσε και γελούσε ενώ έβαλε το χέρι στη τσέπη του και έβγαλε από μέσα το κινητό του.Μολις την είδε να χάνεται πληκτρολόγησε ένα νούμερο και το έβαλε στο αφτί.

"Πήρες αυτό που ήθελες;" Είπε στο πρόσωπο που κρυβόταν πίσω από αυτό το τηλεφώνημα και εγλυψε τα χείλη του ενώ χαμογελούσε ακόμη.

"Το πήρα.Τα λέμε από κοντά." Απάντησε η γυναικεία φωνή και έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο Μάρκος έβαλε το κινητό του ξανά στη τσέπη και αφού κοίταξε μια τελευταία φορά την παραλία νοσταλγικά,ξεκίνησε για το αυτοκίνητο του.

Πίσω στη Διδώ.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και έτρεμα ολόκληρη. Μα πόσο ηλίθια είμαι που συνεχίζω και εμπιστεύομαι αυτόν τον άνθρωπο!

Έβαλα μπρος και με γρήγορες κινήσεις ξεκίνησα για την εταιρία ενώ κάλεσα τη Ράνια να μιλήσουμε.
Ήθελα κάπου να τα πω.

"Διδώ; " Η φωνή της ακούστηκε ανήσυχη στην άλλη μεριά της γραμμής.

"Ράνια τα χω κάνει σκατα. Εκεί που όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά πάντα κάτι γίνεται και όλα γυρνάνε τούμπα." Της είπα εκτός εαυτού χωρίς καν να μπω στο κόπο να τη χαιρετήσω.

"Ειιι ηρέμησε και πες μου τι έγινε." Μου απάντησε εκείνη προσπαθώντας να με ηρεμήσει.

"Μπορείς να έρθεις από την εταιρία σε δύο ώρες να μιλήσουμε και μετά να πάμε αν θέλεις μαζί στο νοσοκομείο; Θα είναι και ο Λαυρέντης εκεί."
Τη ρώτησα μετά από μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω τον θυμό μου, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

"Φυσικά,θα έρθω,όσο για το νοσοκομείο θα δούμε. Δεν είναι τόσο επίσημα τα πράγματα μεταξύ μας. Τα λέμε σε δύο ώρες!"

Έκλεισα το τηλέφωνο και έβαλα δυνατά τη μουσική γιατί ήθελα να μην σκέφτομαι όμως δεν έδειχνε να βοηθάει.

Τι κρύβεις Μάρκο; Τι;

Τι κάνετε; Ελπίζω να μην σας έλειψα πολύ 😝😝

Αυτές τις μέρες θα προσπαθήσω να ανεβάσω δύο τρία κεφάλαια.

Μέχρι τότε να είστε όλες καλά!

Δέσποινα