Το γαλάζιο με ηρεμεί από παιδί,το κοιτάζω και χάνομαι. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε ένα μέρος της γης που δεν θα υπήρχε αυτό το χρώμα τριγύρω μου.

Η Μαδρίτη ήταν μια χώρα που με αγκάλιασε από τη πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου. Η Ισπανία είχε πολλά κοινά στοιχεία με την Ελλάδα και έτσι μου έλειπε όλο και λιγότερο.
Η χώρα.Γιατι κάποιοι άνθρωποι που έμεναν εκεί,μου έλειπαν θανάσιμα.

Τέσσερα χρόνια είχαν περάσει. Τέσσερα χρόνια που δεν τον άγγιξα,δεν του μίλησα,δεν τον είδα.
Από κοντά.Γιατι οι τις φωτογραφίες του τις κοιτούσα σχεδόν καθημερινά,όπως και όλα τα σοσιαλ μίντια του.
Τρεις μήνες μαζί του, στιγμάτισαν όλη μου τη ζωή.

Αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Μπορεί να με έδιωξε και να μην με έψαξε ποτέ,όμως μου είχε χαρίσει το πολυτιμότερο δώρο της ζωής μου.
Τη κόρη μας.

"Μαμά,θέλω παγωτό.Παρε μουυυ σε παρακαλώ. Θα μου πάρεις;" Η φωνούλα της Αγάπης μου με ξεκόλλησε από τις γνωστές σκέψεις των τελευταίων χρόνων.

"Για έλα λίγο στην αγκαλιά μου να δω κάτι και θα σου απαντήσω αμέσως." Της απάντησα και άπλωσα τα χέρια μου να σκουπίσω την άμμο από τις παλάμες και τα άνοιξα.

Εκείνη όρμηξε στην αγκαλιά μου και εγώ άρχισα να τη γαργαλώ και να τη φιλάω παντού, ώσπου η μικρη φωνούλα της γέμισε με γέλια τη παραλία.

"Χμμμ εντάξει λοιπόν,έμεινα ικανοποιημένη,θα σου πάρω. Όμως..."
Πήγα να μιλήσω και σουφρωσε τα μουτράκια της.

"Μη σουφρωνεις τη μουρίτσα σου,θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα ακούς τη γιαγιά Ερμιόνη."

"Ναιιι το υπόσχομαι,θα την ακούω μανούλα μου." Η μικρή μου μουσιτσα με είχε τουμπάρει πάλι για τα καλά.

Είχε ανυπόφορη ζεστή αυτό το καλοκαίρι,δεν αντέχεις λεπτό μέσα στο σπίτι τα απογεύματα. Έτσι εγώ και η Αγάπη είχαμε υιοθετήσει τη συνήθεια να ερχόμαστε στη παραλία κάθε απόγευμα που εγώ γύριζα από τη δουλειά.

Τελικά είχα δεχτεί αμέσως τη πρόταση του Νίκου, θέλοντας να ελευθερώσω τον Άγγελο από τα δεσμά της παρουσίας μου και να εξαφανιστώ και από το Μάρκο.Ο Μάρκος,λίγο καιρό μετά είχα μάθει πως είχε παντρευτεί το επόμενο του θύμα. Μια ανυποψίαστη δικηγόρο. Δεν τον συγχώρησα ποτέ για ότι μου έκανε.

Ο Νίκος γνώριζε τα πάντα για εμένα,όπως και το ότι η Αγάπη ήταν παιδί του Άγγελου. Είχε αποκρύψει και απ' το Μάρκο πως είχαμε συνεργαστεί και μέναμε μαζί στην Ισπανία. Τον πρώτο καιρό μου είχε σταθεί όσο κανείς.Ακομη και η μητέρα του,η κυρία Ερμιόνη μαζί με τα παιδιά του κρατούσε και το δικό μου όσο εγώ έλειπα στη δουλειά.

Στην αρχή ήμουν διστακτική να του αποκαλύψω την εγκυμοσύνη μου,όμως αργά η γρήγορα έπρεπε να το κάνω. Τον είχα παρακαλέσει να μην μιλήσει πουθενά όμως γρήγορα μου απέδειξε πως δεν θα το έκανε,όταν μετά από τόσα χρόνια φιλίας είχε ξεκόψει και ο ίδιος από τον Μάρκο.

Ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή για εμένα. Νέα χώρα,νέα δουλειά,μόνη μου και ένα παιδί στη κοιλιά μου που ο πατέρας του δεν γνώριζε τίποτα για αυτό.

Όμως ο Νίκος μου στάθηκε,μας βοήθησε και μας αγκάλιασε μαζί με την γυναίκα του τη Μαίρη. Είχαμε γίνει συνέταιροι και γρήγορα η προσπάθεια μας ανταμείφθηκε όπως της άξιζε.

Προσπάθησα να ρίξω όλο το βάρος στη δουλειά για να μην σκέφτομαι.Όταν γεννήθηκε η Αγάπη έριξα όλο το βάρος μου εκεί,όμως κάθε φορά που κοιτούσα τα μπλε της Μάτια,ήταν σαν βλέπω τα μάτια του πατέρα της.

"Μαμαααα, κοίτα,ήρθε ο Ματία. " Μου είπε η Αγάπη και κοίταξα πίσω μου,για να δω τον υπέροχο φίλο μου και σχεδόν συγκάτοικο μου.

"Quienes son mis mujeres?(που είναι οι γυναίκες μου);" Είπε ο Ματία και άρχισε να κυνηγά το μικρό του γυναικάκι όπως συνήθιζε να λέει την Αγάπη.

"Μαμάααα" φώναζε η αγάπη και έτρεχε γύρω από μένα ενώ είχε σκάσει στα γέλια,που ο Ματία είχε πέσει στα τέσσερα και έκανε το σκύλο. "Πες του να βάλει τη γλώσσα μέσα."

"Ματία,βάλε τη γλώσσα μέσα και έλα να σε χαιδέψει η Αγάπη να δει τι καλό σκυλάκι είσαι!" Του είπα εγώ και έσκασα στα γέλια ενώ πήρα στην αγκαλιά μου τη κόρη μου και εκείνος άρχισε να μας πλησιάζει.

Έφτασε κοντά μας και άρχισε να τρίβει τα μούτρα του πάνω στην Αγάπη και εκείνη τον χάιδευε κολλημένη πάνω σε εμένα και γελούσε δυνατά όσο εκείνος γάβγιζε αποτυχημένα.

"Με κοροϊδεύετε ε; chicas malas...!" Είπε εκείνος και σηκώθηκε όρθιος.

"Εσύ είσαι κακός σκυλάκος" Του απάντησε η Αγάπη και εγώ τη μάλωσα."Δεν μιλάμε έτσι στο Ματία,μας αγαπάει και σε πειράζει απλώς."

"Γυναικάκι μου μικρό,ξέρεις ότι σ αγαπώ,εσένα και τη μαμά σου." Είπε εκείνος και μας έδωσε από ένα φιλί στο μέτωπο,ενώ η μικρή έφυγε λίγο πιο δίπλα να παίξει με το νερό και την άμμο.

"Πώς ήταν η μέρα σου;" Με ρώτησε αμέσως και κάθησε δίπλα μου ο Ματία.

Τον είχα γνωρίσει όταν η Αγάπη ήταν επτά μηνών,από τότε γίναμε αχώριστοι. Ήταν ο άνθρωπος που μπορούσα να μιλήσω για τα πάντα. Ο άνθρωπος που τα βράδια κατεβάζοντας μπουκάλια κρασιά,άκουγε τον πόνο μου για το μοιραίο μου έρωτα με τον Άγγελο και μου κρατούσε το χέρι γιατί με ένιωθε.

Τον είχαμε προσλάβει στην εταιρεία μας για τις δημόσιες σχέσεις,καθώς ήταν μισός Ισπανός και μίσος Έλληνας και γνώριζε καλά και τις δύο χώρες.

Δεν αργήσαμε να δέσουμε,ειδικά όταν μου εκμυστηρεύτηκε πως ήταν ομοφυλόφιλος και εγώ έπεσα από τα σύννεφα,καθώς τίποτα στην εμφάνιση ή στον τρόπο που κινούταν δεν έδειχνε κάτι τέτοιο.

Φυσικά δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό και πολλές φορές είχα πάει μαζί του σε γκέι κλαμπ και είχα περάσει τέλεια.Με έκανε να ξεχνιέμαι και να ξεδίνω,ενώ σε τέτοια μέρη,δεν είχα κανέναν να μου τη πέφτει ή να προσπαθεί να με φλερτάρει κάτι που είχα εγκαταλείψει προ πολλού.

"Ήταν ήσυχη,σήμερα δεν είχα και πολλά να κανω άσε που όταν λείπεις τίποτα δεν είναι ίδιο." Του απάντησα χαρίζοντας του ένα χαμόγελο.

"Πόσο μου αρέσει να χαμογελάς Διδώ,δεν το κάνεις συχνά και πρέπει. Αν όχι για εσένα για το παιδί." Μου είπε και κοίταξα την Αγάπη που έπαιζε ανέμελα.

"Ξέρεις πως η Αγάπη είναι ο λόγος που στέκομαι όρθια." Ανταπάντησα.

"Το ξέρω,μα δεν αρκεί, πρέπει να προχωρήσεις τη ζωή σου. Πέρασαν τέσσερα χρόνια από εκείνη τη μέρα..." Τα λόγια του με έκαναν να θυμηθώ εκείνη τη μέρα που η ευτυχία μου μετατράπηκε σε κόλαση και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου για να μην φύγουν τα δάκρυα που μαζεύτηκαν.

"Οκ οκ πάω πάσο."

"Ξέρεις ότι με πονάει αυτή η ιστορία Ματία.Δεν μπορώ να προχωρήσω τη ζωή μου γιατί δεν έχει άλλο σταθμό το δικό μου τρένο. Τερμάτισε δίπλα του και έμεινε εκεί. Δεν με νοιάζει που εκείνος προχώρησε,εγώ δεν μπορώ. Τον αγαπώ γαμωτο,αυτό το παιδί με κάνει κάθε μέρα να θυμάμαι και για όλη τη ζωή μου θα είναι το κομμάτι που θα με ενώνει μαζί του." Του είπα ενώ είχα σκύψει και έπιανα την άμμο στο χέρι μου, αφήνοντας τη να κυλήσει και παλι πίσω.

"Το παιδί του έρωτα." Είπε εκείνος για άλλη μια φορά. Συνέχεια μου το έλεγε αυτό.

"Ναι,το παιδί του έρωτα. Ξέρεις μερικές φορές τον μισώ που δεν μου έδωσε την ευκαιρία να απολογηθώ,που με πέταξε από τη ζωή του έτσι. Δεν τον πρόδωσα Ματία..." Του είπα και γύρισα να τον κοιτάξω με μάτια βουρκωμένα ενώ εκείνος με αγκάλιασε.

"Όχι κορίτσι μου,δεν το έκανες!" Μου είπε και με έσφιξε μέσα στην αγκαλιά του,ενώ η Αγάπη μας έσκασε ένα χαμόγελο και συνέχισε να παίζει.
"Συγνώμη που ξεκίνησα πάλι αυτή τη συζήτηση,όμως πάει καιρός,η μικρή σε λίγο θα αρχίσει να σε ρωτάει γιατί δεν έχει εκείνη μπαμπά,ενώ όλα τα υπόλοιπα παιδάκια έχουν,εσύ τι θα της πεις; Ψέματα; Κάποια στιγμή θα μεγαλώσει και είτε το θέλεις είτε όχι θα ζητήσει εξηγήσεις,θα θέλει να μάθει την αλήθεια."

"Και θα της την πω. Ας με κρίνει. Δεν μπορούσα Ματία να του πω για το παιδί και να νομίζει πως με αυτό τον τρόπο ήθελα να τον κρατήσω κοντά μου. Ήθελα να μείνει γιατί το ήθελε και εκείνος." Τον έκοψα εγώ.

"Εκείνος θύμωσε και συμπεριφέρθηκε έτσι. Άλλωστε σε ήξερε μόνο λίγους μήνες. Εσύ τι έκανες; Παραιτήθηκες αμέσως και άλλαξες χώρα και ζωή, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος σου από τον χάρτη δείχνοντας του πως ίσως κι να είχε δίκιο." Μου απάντησε εκείνος.

" Έκανα ότι μου ζήτησε,άλλωστε δεν θα μπορούσα να μείνω για πολύ ακόμη εκεί. Θα άρχιζα να φουσκώνω και θα έπρεπε να δώσω εξηγήσεις για το παιδί. Αν ήθελε μπορούσε να μάθει για μένα,η Ράνια ξέρει που είμαι κι τι κάνω,δεν τη ρώτησε ποτέ." Του είπα πλέον θυμωμένη και σηκώθηκα πάνω.

"Έλα ηρέμησε,εγώ ωφείλω να σου τα πω γιατί θέλω το καλό σου. θα αλλάξω θέμα. Τι λες πάμε σπίτι και να πούμε τη γιαγιά Ερμιόνη να κάνει νυχτερινό μπέιμπι σίτινγκ να σε κυκλοφορήσω;" Μου απάντησε εκείνος ενώ είχε έρθει μπροστά μου και μου χαμογελούσε σαν μικρό παιδί.

"Εντάξει,αλλά θα βάλω για ύπνο πρώτα την Αγάπη και μετά. Ξέρεις πως θέλω να τη νανουριζω εγω. " Του είπα και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μας γιατί είχε αρχίσει να βασιλεύει ο ήλιος." Αγάπη,έλα μωρό μου,θα φύγουμε." Φώναξα και η κόρη μου άρχισε να τρέχει προς το μέρος μας.

"Τι λέτε για ένα ομαδικό φιλάκι στο ηλιοβασίλεμα και μια σελφι; " Ρώτησε ο Ματία και η Αγάπη άρχισε να χοροπηδάει απ τη χαρά της.

"Ναι ναι θέλω θέλω. " Φώναζε και τη βάλαμε ανάμεσα μας ενώ τη φιλουσαμε στο μάγουλο ο ένας από τη μια και ο άλλος από την άλλη με φόντο τον υπέροχο χρωματιστό ουρανό.

"Είναι πολύ όμορφη,θέλω να τη κάνω κορνίζα." Είπα στον Ματία και συνέχισα να μαζεύω τα παιχνίδια της Αγάπης και τα υπόλοιπα πράγματα μας.

Τζα να μαι και εγώ.

Σας άργησα λίγο.
Η ζωή μετά Άγγελου
Για πείτε τη γνώμη σας.
Συγνώμη που σας το κόβω εκεί αλλά θέλω να σας κρατήσω λίγο ακόμα σε αγωνία.

Καλό και όμορφο βράδυ!
Δέσποινα 😉