....Μου 'γνεφε η καρδιά,πάρε μυρωδιά,το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι...

"Συγχαρητήρια Διδώ,είσαι έξι εβδομάδες έγκυος!" Η φωνή της γυναικολόγου μου μελωδία στ αφτιά μου.
"Αυτός είναι ο σάκος και αυτή εδώ η τελεία είναι το μωράκι σου." Συνέχισε ενώ συγχρόνως μου έδειχνε το πλασματάκι μου."Την άλλη εβδομάδα θα έρθεις να ακούσουμε τη καρδιά του και να επιβεβαιώσουμε πως όλα βαίνουν καλώς."

"Σ ευχαριστώ Μαρκέλλα. Είμαι πολύ αγχωμένη,δεν το περίμενα και μου ήρθε πολύ ξαφνικό." Της είπα και σηκώθηκα καθώς η εξέταση είχε τελειώσει και πήγα πίσω από το παραβάν να ντυθώ.

"Να μην αγχώνεσαι καθόλου,δεν κάνει καλό ούτε στο έμβρυο ούτε και σ εσένα. Όλα θα πάνε καλά,είμαι σίγουρη πως θα γίνεις πολύ γλυκιά μανούλα." Μου είπε εκείνη και στο άκουσμα της λέξης "μανούλα" ανατριχιασα ολόκληρη από συγκίνηση.

"Προσπαθώ.Προγραμματισε μου το επόμενο ραντεβού και στείλτο μου με μέιλ." Της είπα κοφτά και βγήκα από το παραβάν.

"Θα φέρεις και το Μάρκο; Καλό είναι να είναι και ο πατέρας του μωρού σε αυτές τις πρώτες στιγμές." Μου απάντησε και έμεινα για λίγο κόκκαλο να τη κοιτάζω. Μπορεί να ήταν και η μόνη που δεν είχε μάθει τον επεισοδιακό χωρισμό μου και δεν ήθελα να της το χαλάσω.

"Όχι,δεν θα έρθει." Της είπα μετά από λίγο με ψεύτικο χαμόγελο.

"Καλώς,θα σου στείλει η γραμματέας μου το επόμενο ραντεβού. Τα λέμε Διδώ και να προσέχεις.Οχι βάρη,όχι τσιγάρο και ποτό και όσο μπορείς ξεκούραση."

"Θα το έχω στο νου μου. Καλή συνέχεια." Απάντησα και βγήκα από το γραφείο.

Είχα πολλές δουλειές να κάνω μα πρώτα απ' όλα να σκεφτώ πως θα ανακοινώσω σε όλους το ευχάριστο αυτό γεγονός.

🌼🌼🌼🌼

Άγγελος

"Δεν μιλάς σοβαρά Άγγελε,δεν μπορεί.Σε έχει μαγέψει αυτή η γυναίκα και δεν βλέπεις μπροστά σου;" Με ρώτησε η Βαλέρια σαν μαινόμενος ταύρος.

"Βαλέρια,θα σου το πω για τελευταία φορά. Είμαι ερωτευμένος μαζί της,την αγαπώ και θέλω να την κάνω γυναίκα μου, προχώρησε και εσύ με τη ζωή σου,μη μένεις πίσω σε κάτι που πλέον δεν υπάρχει." Της απάντησα εκνευρισμένος που δεν έλεγε να καταλάβει.

"Άγγελε,δεν το κάνω για να σε γυρίσω πίσω,ξέρω πως αυτό το τραίνο το έχω χάσει εδώ και καιρό.Θελω να είμαι σίγουρη πως ξέρεις τι κάνεις. Πόσο καλά τη ξέρεις αυτή τη γυναίκα;" Με ρώτησε και τη κοίταξα άγρια.

Σηκώθηκα όρθιος και πήγα μπροστά της.

"Βαλέρια μείνε μακριά μου." Έσφιξα τα δόντια μου και της είπα νευριασμένος.

"Αυτή η γυναίκα δεν έχει να μου κρύψει τίποτα. Φύγε τώρα γιατί έχω δουλειές να τελειώσω." Συνέχισα και πήγα στη άνοιξα την πόρτα ενώ της έδειχναν την έξοδο.

"Εντάξει λοιπόν φεύγω. Σου εύχομαι να είσαι ευτυχισμένος...για όσο κρατήσει." Μου απάντησε και πέρασε από δίπλα μου φεύγοντας με τη μύτη ψηλά.

Πώς μπόρεσα και ήμουν μαζί της σκεφτόμουν καθώς έκλεινα την πόρτα και πήγαινα πάλι να καθήσω στο γραφείο μου.

Έπιανε στο στόμα της τη Διδώ λες και μπορούσε να ανταγωνιστεί έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της.

Το κορίτσι μου,ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άντρας στη γη που επιτέλους θα την είχα δική μου και πιο γρήγορα από ότι πίστευε και η ίδια έχω σκοπό να της κάνω πρόταση γάμου.

Σήκωσα το τηλέφωνο και κάλεσα τη ταξιδιωτική εταιρεία που είχα κλείσει να μου ετοιμάσει ένα ταξίδι έκπληξη για εκείνη μετά τον αρραβώνα μας. Εγώ αυτή και η θάλασσα.
Ένα μήνα μακριά από όλα και όλους.

Το παρελθόν θα έμενε εκεί που του άξιζε,εγώ και εκείνη μόνοι στο μέλλον που μας αξίζει.

Την ευτυχία.

Η ημέρα του αρραβώνα.

Διδώ

"Παναγία μου είσαι μια κούκλα." Αναφώνησε η Ράνια και εγώ κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη ευτυχισμένη.

Το φόρεμα μου ήταν μακρύ από μεταξωτή μουσελίνα τούλι και δαντέλα με πολύχρωμες κεντημένες βούλες. Είχε φτιαχτεί ειδικά για εμένα από μια φίλη μου γνωστή σχεδιάστρια.

Κάθισα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν τι να έκανε ο Άγγελος. Σε λίγες ώρες θα ερχόταν ο κόσμος και μας χώριζε ένας όροφος.

Η δεξίωση μας θα γινόταν στο σπίτι των γονιών του καθώς εγώ δεν είχα δικό μου πατρικό σπίτι και έτσι η Κάτια επέμενε πως εδώ ήταν και δικό μου σπίτι και θα έπρεπε να ετοιμαστώ εδώ.

"Δεν το πιστεύω Ράνια! Νομίζω ότι οι τελευταίοι τρεις και κάτι μήνες τις ζωής μου είναι ένα όνειρο. Ένα όνειρο που φοβάμαι πως θα ξυπνήσω." Της είπα και εκείνη γέλασε δυνατά.

"Όχι μικρή μου" μου είπε καθώς κάθησε δίπλα μου και μου έπιασε το πηγούνι κουνώντας το πρόσωπο μου. "Δεν θα ξυπνήσεις από όνειρο,η πραγματικότητα είναι αυτή που ζεις,σαν από παραμύθι."

"Αχ Ράνια,δεν ξέρεις πόσο ευτυχισμένη νιώθω." Χάιδεψα απαλά τη κοιλιά μου. Ήμουν πλέον δύο μηνών.

"Ξέρω αγάπη μου.Σου εύχομαι μόνο ευτυχία να έχεις από εδώ και μπρος..."

"Θέλω να σου πω κάτι,οι υπόλοιποι θα το μάθουν σε λίγο αλλά δεν αντέχω άλλο... "

Η πόρτα χτύπησε δυνατά και γυρίσαμε και οι δύο προς το μέρος της. Μπήκε μέσα η Κάτια λίγο αναστατωμένη και μας διέκοψε.

"Διδώ,είσαι σαν νεράιδα..." Μου είπε και σηκώθηκα να την αγκαλιάσω.

"Σ ευχαριστω,σ ευχαριστω πολύ για όλα!" Της είπα μέσα από την καρδιά μου καθώς χάθηκα στην αγκαλιά της.

"Δεν θέλω να με ευχαριστήσεις για τίποτα. Είστε τα παιδιά μου και ότι έκανα είναι από την αγάπη που σας έχω." Μου είπε συγκινημένη.
"Ο γιος μου όμως είναι ανυπόμονος κορίτσι μου,θέλει λέει να σε δει αμέσως στο γραφείο του πατέρα του. Λέει πως είναι πολύ σημαντικό."

"Είναι εκεί;" Ρώτησα γεμάτη περιέργεια και ανυπομονησία να τον δω. Είχα να τον αντικρυσω μόλις δύο ώρες και μου είχε λείψει ήδη.

"Ναι,σε περιμένει." Μου απάντησε η Κάτια και άνοιξα τη πόρτα γρήγορα για να τον βρω.

Περπατούσα στο διάδρομο σαν να είχα να τον δω μια βδομάδα και όταν κατέβηκα τη σκάλα η καρδιά μου είχε αρχίσει να χτυπάει δυνατά.

Χτύπησα τη πόρτα του γραφείου και τον άκουσα να μου λέει "περνα".

Μπήκα μέσα και τον είδα να κάθεται πίσω από το γραφείο ενώ μπροστά υπήρχε ένα μπουκάλι σαμπάνιας και ένα ποτήρι γεμάτο,όπως και ένα ίδιο που κρατούσε στο χέρι του.

"Άγγελε..." Προσπάθησα να μιλήσω παραξενεμένη από την εικόνα και το σκυθρωπό του πρόσωπο.

"Κάθησε." Μου είπε κοφτά και υπάκουσα ενώ ήδη είχα αρχίσει να νιώθω άσχημα χωρίς να γνωρίζω τον λόγο.

"Έγινε κάτι μωρό μου;" Τον ρώτησα όσο βολευόμουν στη καρέκλα κρατώντας ασυναίσθητα τη κοιλιά μου.

"Δεν έγινε. Είχε γίνει." Μου είπε και έσπρωξε με το χέρι του έναν άσπρο μεγάλο φάκελο που υπήρχε μπροστά του.

Έμεινα να κοιτάω μια τον Άγγελο και μια τον φάκελο που βρισκόταν μπροστά μου.

"Μην τον κοιτάς,πιες μια γουλιά και άνοιξε τον. Θα σου χρειαστεί." Η φωνή του έβγαινε παγωμένη και βραχνή.

Αγνόησα το ποτό που υπήρχε μπροστά μου καθώς δεν μπορούσα να πιω στη κατάσταση μου και άρπαξα τον φάκελο.Τον άνοιξα προσεκτικά και σήκωσα το περιεχόμενο του με κομμένη την ανάσα.

Φωτογραφίες,άπειρες φωτογραφίες με εμένα και τον Μάρκο τις δύο φορές που βρεθήκαμε κρυφά στη παραλία να με φιλάει με πάθος και να φαίνομαι σαν να το απολαμβάνω.

Η αναπνοή μου άρχισε να μικραίνει,δεν ήξερα τι να πρώτο πω.

"Να ζήσουμε μωρό μου,έλα να πιούμε στην υγειά του μαλάκα." Μου είπε και η φωνή του ήταν πιο ψυχρή από ποτέ.

"Μη βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα,άσε με να σου εξηγήσω σε παρακαλώ." Τον ικέτεψα ενώ σηκώθηκα για να πάω προς το μέρος του όμως εκείνος με πρόλαβε.

"Μη πλησιάζεις,δεν ξέρω τι είμαι ικανός να σου κάνω." Η φωνή του για άλλη μια φορά δεν έδειχνε σε καμία περίπτωση τη ζέστη και τη γλύκα που έβγαζε όλες τις υπόλοιπες φορές, σκοτώνοντας με λίγο λίγο.

"Ξέρω τα πάντα,ξέρω τι θα μου πεις,πως ότι έκανες το έκανες για εμάς. Πίσω από τη πλάτη μου συναντούσες τον πρώην άντρα σου για εμάς,μετά από όλα όσα σου είχε κάνει."

"Δεν είναι έτσι Άγγελε,το έκανα για να απαλλαγούμε από εκείνον,δεν τον φίλησα με τη θέληση μου. Είναι όλα φτιαχτά,σε παρακαλώ σκέψου λογικά,πίστεψε με." Άρχισα να του λέω απελπισμένη ενώ τα δάκρυα μου έτρεχαν βροχή.

"Διδώ,θέλω να φύγεις τώρα. Να πάρεις τα πράγματα σου και να εξαφανιστείς από τη ζωή μου,από το σπίτι μου από παντού. Σαν να μην υπήρξες." Τα λόγια του λεπίδες έκοβαν τη σάρκα μου προσπαθώντας να φτάσουν και να τσακίσουν τη ψυχή μου με επιτυχία.

"Άγγελε,μη τους κάνεις το χατίρι" του είπα με αναφιλητά.

"Τους το έκανες εσύ. Ότι και όπως και να έγινε δεν αναιρεί το γεγονός ότι με κοροϊδέψεις πίσω από τη πλάτη μου και μου είπες ψέματα κοιτώντας με στα μάτια,ενώ λίγα λεπτά πριν...." Σηκώθηκε όρθιος και ήρθε μπροστά μου πιάνοντας σφιχτά το πρόσωπο μου με το χέρι του." Ενώ λίγα λεπτά πριν εκείνος φιλούσε τα χείλη σου." Τα κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και πέρασε τον αντίχειρα του από πάνω τους.

Άφησα το σώμα μου να κυλήσει από τη καρέκλα και γονάτισα μπροστά του.

"Σε παρακαλώ πίστεψε με,ότι έκανα το έκανα για να εξασφαλίσω το διαζύγιο μου και να μαι μαζί σου."
Τον ικέτεψα άλλη μια φορά ενώ ήμουν πεσμένη κάτω κοιτώντας το φόρεμα μου που πλέον έμοιαζε με κουρέλι.

Με σήκωσε επάνω και με κόλλησε στο τοίχο ενώ κρατούσε τα χέρια μου πάνω από το κεφάλι μου και τα μέτωπα μας ήταν κολλημένα. Έκλαιγα ασταμάτητα μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω το τέλος που ερχόταν.

"Άγγελε..."

"Σσσσσσ..." Έβαλε το δάχτυλο του μπροστά στα χείλη μου." Όταν γυρίσω να μην είσαι πουθενά." Μου είπε και ένιωσα τη καρδιά μου να διαλύεται και το κορμί μου να λιώνει καθώς άφηνε τα χέρια του από πάνω μου.

Άνοιξε τη πόρτα και με κοίταξε για μια στιγμή. Το βλέμμα του είχε θυμό,μόνο θυμό. Δεν έδειχνε άλλο συναίσθημα. Κενό. Το απόλυτο κενό.

Έκλεισε τη πόρτα και σπαραξα στο κλάμα αφήνοντας το κορμί μου να σωριαστεί.

"Σ αγαπάω...." Ψέλλισα και έμεινα κάτω να ρίχνω δάκρυα πάνω στο φόρεμα που έπρεπε να λάμπω μέσα του απόψε το βράδυ.

"Σ αγαπάω..."

Ουφ ψυχοπλακωθηκα φίλες μου.

Τα λέμε σύντομα.

Δέσποινα 😉