Πιστεύετε στο πεπρωμένο; Σε αυτό που λένε πως είναι αδύνατον να του ξεφύγεις; Εγώ δεν πίστευα σε τέτοια πράγματα. Καλύτερα,"σε τέτοιες ανοησίες", όπως συνήθιζα να λέω.

Πίστευα πως όλα γίνονται γιατί τα κινούμε εμείς. Όμως βλέποντας πίσω μου τα όλα όσα είχα περάσει, παρατηρώ πόσο κοντόφθαλμη ήμουν.Το πεπρωμένο φυγήν αδύνατον.

Γύρισα τη καρέκλα μου και κοίταξα την πόλη που είχε αρχίσει να τη σκεπάζει ένα μεγάλο πέπλο από σύννεφα. Όλα γύρω μου είχαν γίνει γκρί,ακόμη και ο καιρός. Ένιωθα μέσα μου μια αηδία και συνάμα μεγάλες τύψεις,όσο σκεφτόμουν το Μάρκο και την απαράδεκτη κίνηση του να με φιλήσει.

Μόλις είχε φύγει ο πελάτης που είχα ραντεβού,ένα ραντεβού που δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ ποτέ, αλλά παρόλα αυτά,κατάφερα και έκλεισα τη δουλειά.

Η πόρτα μου χτύπησε και είπα να περάσουν πριν καν γυρίσω να δω.Μολις άκουσα βήματα να πλησιάζουν,γύρισα τη καρέκλα μου και είδα τον Άγγελο με ένα γλυκό χαμόγελο και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι να με πλησιάζει.

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Τον ρώτησα έκπληκτη,καθώς πίστευα πως θα είναι στο νοσοκομείο κοντά στους δικούς του.

"Εκτελώ διαταγές του πατέρα μου. Καλά είμαι εγώ γιέ μου,μου είπε. Πάνε να πάρεις τη Διδώ να βγείτε για φαγητό,εγώ έχω τη μητέρα σου δίπλα μου." Μου απάντησε και γέλασα.

"Μη γελάς,δεν μπορώ να πάω κόντρα σε άρρωστο άνθρωπο. Έκλεισα τραπέζι σε ένα εστιατόριο που θα σου αρέσει πολύ. Κάλεσα όμως και τον Λαυρέντη με τη Ράνια,δεν πιστεύω να σε πειράζει." Συνέχισε εκείνος και θυμήθηκα τη συνάντηση μου με τη Ράνια.

Ήλπιζα να μην έχει πει κάτι στον Άγγελο για το τηλεφώνημα μου αν μίλησαν.

"Είχαμε πει να συναντηθούμε εδώ για ένα γρήγορο καφέ με τη Ράνια, γιατί να με πειράζει,θα είναι ωραία με παρεούλα." Του είπα με μια νευρικότητα να με διακατέχει.

"Ναι μου το είπε!"

"Τι σου είπε;" Τον ρώτησα απότομα και γουρλωσα τα μάτια μου.
Ήμουν η χειρότερη στο να έχω μυστικά και να λέω ψέματα,κάτι που ήταν μεγάλο μειονέκτημα.

"Ότι θα πίνατε καφέ,να τα πείτε τα δυό σας,όμως της είπα να βρεθείτε εκεί γιατί ήθελα να περάσω λίγο χρόνο μαζί σου εγώ. Τι δεν έκανα καλά; " Με ρώτησε εκείνος ξαφνιασμένος και ελάχιστα σκυθρωπός.

"Όχι όχι,καλά έκανες. Έτσι κι αλλιώς θα χαζολογουσαμε για νύχια και μαλλιά, ξέρεις,αυτά τα χαζά που συζητάμε οι γυναίκες." Είπα γρήγορα και κοίταξα έξω από τη τζαμαρία,γιατί  ένιωθα πως είχα μια μεγάλη ταμπέλα που αναβοσβηνε τη λέξη "ψέματα" με led φωτάκια,πάνω από το κεφάλι μου.

Ήρθε πίσω μου και με αγκάλιασε ενώ φίλησε το κεφάλι μου.

"Έχεις κάτι κορίτσι μου; Δεν μου φαίνεσαι καλά." Είπε και άφησε το λουλούδι που κρατούσε στα χέρια μου,ενώ με έσφιξε πάνω του.

"Είμαι μια χαρά. Όταν είμαι μαζί σου πάντα είμαι καλά." Του απάντησα και γύρισα να τον κοιτάξω.

Με φίλησε τρυφερά στα χείλη και ένιωσα η πιο τυχερή γυναίκα του κόσμου. Ευχήθηκα να είχα ένα μαγικό ραβδί και να εξαφάνιζα από τη ζωή μας ότι και όποιον ήθελε να μας κρατήσει μακριά.

"Έλα να καθήσουμε να μου πεις τι έγινε σήμερα. Γιατί ήρθε εδώ εκείνη η γυναίκα;" Με ρώτησε ενώ με τράβηξε και καθήσαμε αντίκρυ στις δύο καρέκλες που βρίσκονταν μπροστά από το γραφείο μου.

"Ήρθε να μου πει αντίο και να μου αποκαλύψει κάτι που δεν θα σου αρέσει καθόλου." Του απάντησα και έκλεισα το χέρι του στο δικό μου.

"Τι σου αποκάλυψε;" Το ύφος του ήταν ερωτηματικό.

"Μου είπε πως η Βαλέρια έδινε για αρκετό καιρό,ότι πληροφορίες ήξερε για τη δουλειά σου,στο Μάρκο. Όταν τη ρώτησα για ποιο λόγο να τη πιστέψω,μου απάντησε πως δεν έχω λόγο,είναι στο χέρι μου το τι θα κάνω. Όμως Άγγελε δεν μου φάνηκε ψέμα." Του είπα και χάιδεψα τα δάχτυλα του.

Εκείνος με κοιτούσε περίεργα.Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σκεφτόταν,ούτε πως ένιωθε. Κάτι πρωτόγνωρο για μένα,που μπορούσα να ψυχολογώ του ανθρώπους εύκολα.

"Θα τη σκοτώσω αν ισχύει. Έχει και τα μούτρα να έρχεται στο νοσοκομείο δήθεν πως μας νοιάζεται. Σήμερα πάλι εκεί ήρθε μετά που έφυγες." Μου απάντησε μετά από λίγα δευτερόλεπτα και ένιωσα ανακούφιση που ανέφερε την επίσκεψη της.

"Το ξέρω,την είδα μόλις έφευγα,εκείνη όμως όχι." Του χαμογέλασα. "Έχεις εμένα τώρα πια,ότι πληροφορία και να του δώσει αυτά που ετοιμάζω εγώ στο Μάρκο δεν θα ξέρει από πού του ήρθαν." Γέλασα δυνατά.

"Θα ξέρει και θα παραξέρει. " Μου είπε χαμογελώντας και έκανε μια παύση καθώς σοβάρεψε. "Διδώ,θέλω να λύσουμε το συμβόλαιο,να κρατήσεις το είκοσι τις εκατό των μετοχών χωρίς καμία υποχρέωση." Μου είπε τελικά και το πρόσωπο μου χλώμιασε.

"Άγγελε..δε..δεν..."

"Μη το αρνηθείς σε παρακαλώ. Ξέρω πως βιάζομαι,αλλά δεν περιμένω τίποτα άλλο για να πείσω τον εαυτό μου πως δεν υπάρχει άλλη γυναίκα για μένα. Θέλω μόλις γίνει καλά ο πατέρας μου να ανακοινώσουμε πως θα αρραβωνιαστούμε κορίτσι μου!"

"Όπα όπα,τι είναι αυτά τώρα; " Του είπα και σηκώθηκα όρθια ενώ άρχισα να πηγαίνω πάνω κάτω δίπλα του.

"Αν δεν το θέλεις θα περιμένω,όμως σε παρακαλώ σκέψου το. Θα μιλήσω στον Μάρκο,θα του δώσω ότι θέλει,αρκεί να συναινέσει στο διαζύγιο." Μου απάντησε ενώ σηκώθηκε όρθιος και στάθηκε μπροστά μου κλείνοντας μου τον δρόμο.

Πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και τον κοίταξα στα μάτια αδυνατώντας να πιστέψω πως ήθελε να αρραβωνιαστούμε τόσο γρήγορα.
"Άγγελε δεν πρόλαβα να σου το πω,είχα πει πως θα σου το έλεγα το βράδυ. Ο Μάρκος συναίνεσε στο διαζύγιο,οι δικηγόροι μας ξεκίνησαν ήδη τις διαδικασίες.Σημερα το πρωί με ενημέρωσε ο Ανδρέας,ο δικός μου δικηγόρος." Του απάντησα και κάθησα ξανά στη καρέκλα μου ενώ εκείνος με ακολούθησε ενώ τώρα ήταν σειρά του να μείνει έκπληκτος.

"Μα πως; Την τελευταία φορά στο χορό μετά από ότι έγινε,πως αποφάσισε να κάνει στροφή 180 μοιρών;" Με ρώτησε σαστισμένος.

"Δεν χαίρεσαι; Τι μας νοιάζει τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη; Το αποτέλεσμα μετράει." Του απάντησα και ένιωσα τις τύψεις να τρυπούν την καρδιά μου. Με σκότωνε να λέω ψέματα στο μόνο αληθινό άντρα που πέρασε από τη ζωή μου.

"Έχεις δίκιο,φυσικά και χαίρομαι,όμως κάτι δεν μου κολλάει εδώ." Μου είπε και οι παλμοί μου ανέβηκαν ανησυχητικά.

Γαμωτο γαμωτο γαμωτο.

"Ότι και να κάνει δεν μπορεί να μας βλάψει. Τι λες φεύγουμε; Θα μας περιμένουν τα παιδιά. Υποσχέθηκα να γυρίσω στο νοσοκομείο όμως να χαιρετίσω τον πατέρα σου." Προσπάθησα να αλλάξω συζήτηση για να μην προδοθώ.

"Ο πατέρας μου είπε πως δεν χρειάζεται,θα περάσεις πάλι το πρωί. Ναι ας φύγουμε.Παμε με το δικό μου; " Με ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.

Ωχ θεέ μου, πόσα είχα να επεξεργαστώ σε μια μέρα; Πόσα μπορεί να χωρέσει ένας ανθρώπινος εγκέφαλος χωρίς να καταρρεύσει;

Μπήκαμε στο αμάξι και καθόμασταν σιωπηλοί. Δεν με τρόμαζε η ιδέα του αρραβώνα,με τρόμαζε όμως η σκέψη πως αν προχωρήσουμε τόσο θα γίνει κάτι και θα τα χαλάσει όλα.ειχα πολύ κακό προαίσθημα,κάτι μέσα μου μου φώναζε να μην το κάνω. Όμως το ήθελα και δεν μπορούσα να αρνηθώ τίποτα σε αυτόν τον υπέροχο άντρα.

Ήταν υπέροχος,ότι μπορούσε να ζητήσει μια γυναίκα από έναν άντρα το είχε. Πιο πολύ με κρατούσε κοντά του όμως το μέσα του. Αυτή η γαλήνη που κυριαρχούσε στη καρδιά του και δίπλα του κατάφερνα να τη νιώσω και εγώ.

Θα μπορούσα να περάσω χίλια κύματα για να είμαι κοντά του και θα το έκανα χωρίς να το σκεφτώ. Του άξιζε,όμως για πρώτη φορά σκέφτηκα πως άξιζε και σε εμένα να νιώσω σιγουριά δίπλα σε έναν άνθρωπο,που με βρήκε στη γη και με ανέβασε στα ουράνια.

"Δέχομαι." Του είπα μέσα στην ησυχία και εκείνος κόντεψε να αφήσει το τιμόνι για να με αγκαλιάσει." Άγγελε πιάσε το τιμόνι." Τον μάλωσα ενώ χαμογελούσα.

"Με έχεις κάνει πολύ ευτυχισμένο. Σου υπόσχομαι πως δεν θα το μετανιώσεις ποτέ.ΠΟΤΕ. " Μου απάντησε και του χάιδεψα το χέρι με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη.

Το ξέρω μωρό μου,το ξέρω. Σκέφτηκα και έσφιξα το χέρι μου στο δικό του.

Φτάσαμε στο εστιατόριο όπου μας περίμεναν ο Λαυρέντης με την Ράνια,οι οποίοι κάθονταν σοβαροί αντικριστά και συζητούσαν σε ήσυχους τόνους.

"Καλώς τους!" Είπε ο Λαυρέντης και μας χαμογέλασε.

Ενώ η Ράνια τον κοιτούσε επίσης  χαμογελαστη και το ύφος της, που γνώριζα πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια, πρόδιδε έρωτα.

(Δεν σας το είπα εγω).

"Διδώ πάμε λίγο τουαλέτα; " Μου είπε η Ράνια ενώ με τράβηξε και με έσερνε μαζί της.

"Ε πιο σιγά τι σε έπιασε; " Παραπονέθηκα.

"Τι με έπιασε; Έχω σκάσει μετά το τηλεφώνημα σου. Τι έγινε; " Με ρώτησε ενω με έσπρωξε μέσα στη τουαλέτα.

"Λοιπόν θα σου τα πω περιληπτικά και προσπάθησε να κρατηθείς ήρεμη. Πήγα κρυφά και συνάντησα τον Μάρκο τη μέρα που μπήκε στο νοσοκομείο ο πατέρας του Άγγελου και του Λαυρέντη. Την επόμενη με πήρε ο δικηγόρος μου και μου είπε πως ο δικός του ξεκίνησε τις διαδικασίες για συναινετικό διαζύγιο. Μου έστειλε μέιλ και μου ζήτησε να τον ξανά συναντήσω και το έκανα,όταν σε πήρα μόλις είχα φύγει και ήμουν έξαλλη γιατί προσπάθησε να με φιλήσει. Βασικά με φίλησε και τον έσπρωξα. Νιώθω ότι κάτι κρύβει και δεν ξέρω πως να το μάθω." Της είπα με μια αναπνοή και εκείνη έγινε κατακόκκινη.

"Είσαι τρελή ρε Διδώ; Πας στο στόμα του Λύκου μόνη σου και χωρίς να έχεις ενημερώσει κανένα;" Μου φώναξε η Ράνια και εγώ άνοιξα τη πόρτα να δω μην είναι κανένας έξω.

"Σσσσσσ,μη φωνάζεις. Δεν ξέρει τίποτα ο Άγγελος,ελπίζω να μην του είπες τίποτα για το τηλεφώνημα μας."

"Όχι βέβαια,για χαζή με έχεις; " Μου απάντησε και άφησα έναν αναστεναγμό ανακούφισης.

"Ωραία πάμε μέσα τώρα να μην κινήσουμε υποψίες και θα τα πούμε αναλυτικά άλλη ώρα." Της είπα και άνοιξα τη πόρτα και εκείνη με ακολούθησε.

"Είσαι τρελή κορίτσι μου,δεν υπάρχεις." Μου δήλωσε και πήγαμε πίσω στο τραπέζι που τα αδέρφια συζητούσαν και γελούσαν.

"Τι είναι τόσο αστείο;" Τους ρώτησα καθώς κάθησα στη θέση μου.

"Τίποτα,ανοησίες λέγαμε να περνάει η ώρα." Μου απάντησε ο Λαυρέντης και μας διέκοψε ο σερβιτόρος που ήρθε να πάρει παραγγελία.

Αφού δώσαμε τις παραγγελίες μας αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα θέματα ώσπου ο Άγγελος πέταξε τη βόμβα.

"Έχουμε να σας πούμε κάτι εγώ και η Διδώ. Αποφασίσαμε μόλις αναρρώσει πλήρως ο μπαμπάς να αρραβωνιαστούμε." Τους είπε και η Ράνια έβαλε τα χέρια μπροστά στο στόμα της ενώ ο Λαυρέντης είπε "μπράβο αδερφέ."

"Πόσο χαίρομαι για εσάς." Είπε η Ράνια και με αγκάλιασε. "Επιτέλους και κάτι καλό μετά από ένα μήνα που περάσαμε από ένα κυκεώνα καταστάσεων." Συνέχισε και σηκώσαμε τα ποτήρια μας.

"Στην υγειά σας και να πάνε όλα καλά στη ζωή σας από εδώ και πέρα." Είπε ο Λαυρέντης και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας.

Πόσο ήλπιζα να βγουν αληθινά τα λόγια του Λαυρέντη και πόσο ανάποδα θα πήγαιναν όλα από εκείνη τη μέρα και έπειτα,δεν μπορούσα να το φανταστώ,καθώς χαμογελούσα στον Άγγελο χαζεύοντας τα υπέροχα μπλε μάτια του και χαϊδεύοντας το πόδι του κάτω από το τραπέζι.

Ένα θα σας πω,αν πιστεύετε ότι το βιβλίο τελειώνει σιγά σιγά,εγώ θα σας διαψεύσω.

Τώρα αρχίζει το καλό.

Με εκτίμηση.
Δέσποινα