Ο Άγγελος κάθισε απέναντι μας και σχεδόν μπορούσα να νιώσω τους παλμούς της Κάτιας να ανεβαίνουν. "Ηρέμησε μαμά,μην ανησυχείς.Καλά είναι ο μπαμπάς,απλώς έκανε χειρουργείο το ξημέρωμα. . ."

"Τιιιι;;;" Φώναξε σχεδόν η Κάτια,βάζοντας το χέρι της μπροστά στο στόμα.

"Ασε με να τελειώσω."Της είπε ο Άγγελος και σηκώθηκε όρθιος. "Κάνοντας κάποιες εξετάσεις,διαπίστωσαν οτι ο μπαμπάς έχει βουλωμένη κεντρική αρτηρία στη καρδιά.Στην ουσία το ελαφρύ εγκεφαλικό του έσωσε τη ζωή. Μπορεί να τον χάναμε μαμά,ξαφνικά εκεί που καθόταν."

Σιωπή επικράτησε στο δωμάτιο. Η Κάτια δάκρυζε συνεχώς ενώ ο Άγγελος είχε βρεθεί δίπλα της και της χάιδευε απαλά το χέρι.Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση όταν άκουσα τα λόγια του Άγγελου,το ίδιο και εκείνη.Τα μάτια της έτρεχαν μα τα χείλη της γελούσαν.

"Πως είναι;" Τον ρώτησε ενω του χάιδευε το πρόσωπο.

"Είναι καλά,όλα πήγαν καλά και τώρα αναρρώνει. Μου είπε πως θέλει να σε δει. Έτρεξα γρήγορα για να σε πάρω." Της απάντησε και την έκλεισε στην αγκαλιά του.

"Σ' ευχαριστώ θεέ μου,ποτέ δεν με άφησες." Ψιθύρισε η Κάτια και σηκώθηκε όρθια."Σηκωθείτε,ούτε στην εκκλησία δεν τον άφησα να περιμένει,δεν θέλω να με περιμένει τώρα." Μας είπε χαμογελαστή και πήγε στο δωμάτιο να πάρει την τσάντα της.

Ο Άγγελος ήρθε κοντά μου και αφού μου χάιδεψε τα μαλλιά,με φίλησε απαλά στα χείλη.Κοιταχτήκαμε στα μάτια και μου χαμογέλασε ανέμελα. Η διάθεση του είχε αλλάξει,ήταν πιο ήρεμος πλέον. Μου χάιδευε το μάγουλο με το δείκτη του και εγώ έπιασα το χέρι του και φίλησα τη παλάμη.Εκείνος με μια κίνηση με έσπρωξε πάνω του και με έσφιξε δυνατά.

"Σήμερα θα περάσω τη μέρα στο νοσοκομείο,καλό θα ήταν εσύ να πας στο γραφείο.Κάποιος απο μας πρέπει να δουλέψει." Μου είπε και ξεκίνησε προς την έξοδο.

"Φυσικά,έχω εξάλλου και δύο ραντεβού για σήμερα.Θα έρθω να δω τον πατέρα σου και μετά θα φύγω για το γραφείο." Του απάντησα ενώ τον ακολούθησα έξω όπου η Κάτια είχε μόλις φτάσει.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ο Άγγελος μας έδωσε περισσότερες πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας του πατέρα του. Οι γιατροί του έκαναν πλήρες εξεταστικό έλεγχο και ανακάλυψαν το πρόβλημα στη καρδιά. Το ελαφρύ εγκεφαλικό που είχε περάσει,αποδείχθηκε σωτήριο για εκείνον. Σε τρείς μέρες θα μπορούσε να επιστρέψει στο σπίτι του και για ένα μήνα θα έπρεπε να αναρρώσει αποφεύγοντας πολλές επαφές με κόσμο. Έπειτα με κάποιες οδηγίες που θα ακολουθούσε εφόρου ζωής,θα μπορούσε να επιστρέψει και πάλι στη καθημερινότητα του.

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο που μας περίμενε με καφέδες ο Λαυρέντης, ανεβήκαμε στον όροφο και μας ενημέρωσαν πως μέσα θα μπορούσε να περάσει η Κάτια ενώ οι υπόλοιποι τον είδαμε απ έξω και εκείνος μας χαιρέτησε με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη.Θα μπαίναμε ένας ένας και όταν βγήκε η Κάτια μου είπε πως εκείνος ήθελε να δει εμένα.

Σηκώθηκα και με γρήγορο βήμα,αφού φόρεσα την ειδική ρόμπα και κουκούλα μπήκα μέσα στο δωμάτιο του. Φαινόταν αδύναμος,καθώς ακόμα η αναισθησία δεν είχε φύγει τελείως. Στάθηκα για λίγο στη πόρτα και όταν την έκλεισα,κάθισα στη καρέκλα που υπήρχε δίπλα του.

"Διδώ..." Προσπάθησε να μου μιλήσει εκείνος φανερά εξαντλημένος. "Σ ευχαριστώ που συμπαραστέκεσαι στην οικογένεια μου,συγνώμη αν σε έφερα σε δύσκολη θέση τη προηγούμενη φορά." Τα λόγια του έβγαιναν αργά και με πόνο.

"Κύριε Ιάκωβε,μη σκέφτεστε τέτοια πράγματα,δεν με κάνατε να αισθανθώ άσχημα." Είπα ψέμματα,καθώς είχα αποφασίσει να το αφήσω πίσω μου.

"Το έκανα και θέλω να με συγχωρήσεις,το παιδί μου ήταν ευτυχισμένο δίπλα σου και εγώ με τα ανόητα σχόλια μου,κατέστρεψα τη βραδιά." Οι τύψεις ήταν ζωγραφισμένες στα μάτια του.

"Μην πείτε τίποτα άλλο,δεν χρειάζεται να δικαιολογήσετε τον εαυτό σας,μπορεί να μην είχα ποτέ τη δική μου οικογένεια,μπορεί να μεγάλωσα στηριζόμενη στις δικές μου πλάτες,μα σέβομαι απόλυτα την επιθυμία ενός γονιού να θέλει το καλύτερο για το παιδί του.Γι αυτό και εγώ σας υπόσχομαι πως θα σας αποδείξω,οτι αυτό, είμαι εγώ για τον Άγγελο." Του είπα και του έκλεισα το μάτι,ενώ έκεινος δεν μπόρεσε να κρατήσει το δάκρυ,που απέδρασε και κύλισε στο πλάι.

Είχα φορτιστεί και εγώ πολύ συναισθηματικά.Δεν είχα νιώσει ποτέ τη πατρική φροντίδα,όσο και να ήθελα,η μοίρα μου ήταν προδιαγεγραμμένη.Του σκούπισα το δάκρυ και του χάρισα ένα χαμόγελο.Με την άκρη του ματιού μου είδα τον Άγγελο που μας κοίταζε έξω απο το παράθυρο.

"Σσσσ,δεν υπάρχει λόγος για δάκρυα,όλα πήγανε καλά και έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας να γνωριστούμε καλύτερα.Ο Άγγελος μου είπε πως σας αρέσει πολύ το τάβλι,μπροστά σας έχετε μια καινούργια αντίπαλο." Το γέλιο μου τον έκανε να χαμογελάσει.

"Διδώ..." Πήγε να μιλήσει μα δεν τον άφησα.

"Κάποιος περιμένει εναγωνίως να σας δεί." Κούνησα το κεφάλι μου προς τη κατεύθυνση του Άγγελου και γυρίσαμε και οι δύο το βλέμμα μας εκεί. "Δεν θέλω να φορτίζεστε συναισθηματικά. Θα βγω για να μπει εκείνος και θα πάω στην εταιρία,έχω δυο ραντεβού που περιμένουν.Θα ξανά έρθω όμως το βράδυ να πάρω τον Άγγελο και να σας πω μια καληνύχτα." Του είπα και του χάιδεψα το χέρι ενώ εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.

Βγήκα έξω και αφού τους χαιρέτησα,φίλησα τον άγγελο και ξεκίνησα για το αυτοκίνητο μου. Ήθελα οσο τίποτα να του πω για το τηλεφώνημα που μου έκανε ο δικηγόρος μου,αλλα μπορούσε να περιμένει ως το βράδυ.Το ασανσέρ ήταν απασχολημένο και προτίμησα να πάρω τις σκάλες απο το να περιμένω.Μόλις έφτασα στο λόμπι,είδα τη Βαλέρια με ένα μπουκέτο λουλούδια να περιμένει το ασανσέρ,ενώ εκείνη δεν με παρατήρησε καθόλου.

Είχα κουραστεί να τη βλέπω συνέχεια στη ζωή μας και αηδίαζα στη σκέψη πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι αυτό. Βγήκα αμέσως απο το κτήριο και με γρήγορο βηματισμό μπήκα στο αμάξι. Έβαλα μπρός και πήγα απο το σπίτι μου να πληθώ και να αλλάξω ρούχα

Όταν έφτασα στο γραφείο μου η Μάρθα με περίμενε σαν βρεγμένη γάτα.Η ώρα ήταν δέκα και σε μια ώρα είχα το πρώτο ραντεβού,οπότε προλάβαινα να χαλαρώσω λίγο.

"Κύρια Καλιφάτη..." Μου είπε η γραμματέας μου και κατέβασε το κεφάλι.

"Τι έγινε Μάρθα;" Τη ρώτησα ανήσυχη,καθώς ένοιαζε λες και πλησίαζε το τέλος του κόσμου.

"Έχετε μια επισκέπτρια,προσπάθησα να της εξηγήσω πως δεν μπορείτε να τη δείτε αλλά εκείνη δεν καταλάβαινε και όρμηξε στο γραφείο σας να σας περιμένει. Συγνώμη." Μου απάντησε η Μάρθα όμως όσο μου εξηγούσε είχα ήδη ξεκινήσει για το γραφείο μου, περίεργη μα και πολύ θυμωμένη για την εισβολέα.

Άνοιξα τη πόρτα και στάθηκα για λίγα δευτερόλεπτα στη θέα. Χτύπησα παλαμάκια και χαμογέλασα ειρωνικά.

"Το λέει η ψυχούλα σου τελικά. Όλα τα περίμενα από εσένα αλλά να έχεις το θράσος να μ αντιμετωπίσεις μετά από ότι έκανες,δεν σου το είχα." Μίλησα ειρωνικά και θυμωμένα,ενώ κλωτσισα τη πόρτα με τη πίσω μεριά της γόβας μου να κλείσει.

"Μη βιάζεσαι να με σταυρώσεις." Μου είπε εκείνη και άλλαξε σταυροπόδι ενώ εγώ είχα βρεθεί πίσω από το γραφείο μου και χτύπησα τις παλάμες μου πάνω του.

"Αλίκη,δεν βιάζομαι για τίποτα,δεν έχεις λόγο να είσαι εδώ." Της είπα εκτός εαυτού πλέον.

"Ηρέμησε,δεν ήρθα για να σου δικαιολογήσω τις πράξεις μου,ούτε να ζητήσω άφεση αμαρτιών. Ήρθα για να σου πω ότι ξέρω." Μου απάντησε όλο θράσος,που ήταν το μεγαλύτερο στοιχείο του χαρακτήρα της.

"Αν έχει να κάνει με τον Μάρκο,μην με ανακατεύεις,δεν θέλω να ξέρω τίποτα άλλο." Της απάντησα και κάθισα στη καρέκλα μου με απειλητικό ύφος.

"Μην είσαι τόσο σίγουρη,έχω να σου πω πράγματα που αφορούν και τη νέα σου σχέση. Παρεμπιπτόντως, κούκλος είναι,κάνεις καλές επιλογές."

Δεν φτάνει που η μέρα μου ξεκίνησε με παρέλαση των "πρώην",με προκαλεί να της βγάλω και τα μάτια τώρα.

"Αλίκη μου αυτός όμως έχει γούστο,δεν είναι σαν το Μάρκο που δεν ξέρει να ξεχωρίζει την ποιότητα."
Της απάντησα.Ε τα ήθελε.

"Το αντιπαρέρχομαι αυτό,στο θέμα μας τώρα." Πήγα να μιλήσω και με έκοψε με το χέρι της εκείνη. " Μη με διακόπτεις,μαζί σου είμαι,ξέρω κάτι που θα σας βοηθήσει να αποφύγετε μελλοντικές ήττες στην εταιρία σας."

"Τι θες να πεις μ αυτο;" Τη ρώτησα καθώς είχε τραβήξει όλη τη προσοχή μου.

"Η Βαλέρια έδινε πληροφορίες στο Μάρκο,για πολύ καιρό,κάθε πρόταση του Άγγελου Αλεξίου,βρισκόταν στα χέρια του Μάρκου εξαιτίας της." Μου είπε και έμεινα να τη κοιτάζω.

Όλα τα περίμενα από αυτή,όμως αυτό όχι. Υποτίθεται ότι αγαπούσε τον Άγγελο μα και την υπόλοιπη οικογένεια του. Την είχα δει πως έκλαιγε στην αγκαλιά του Άγγελου για τον πατέρα του στο νοσοκομείο.

"Για ποιο λόγο να σε πιστέψω; Ποιος μου λέει ότι δεν τα λες αυτά επειδή ζηλεύεις; " Τη ρώτησα αβέβαιη για την αλήθεια.

"Δεν έχεις λόγο,εγώ σου είπα αυτά που είχα να σου πω." Σηκώθηκε όρθια και έβαλε την τσάντα στον ώμο,ενώ έσιαξε το φόρεμα της. "Είναι στο χέρι σου το πώς θα χρησιμοποιήσεις αυτές τις πληροφορίες. Ίσως και να θέλω να εξιλεωθώ για ότι έγινε,μα πίστεψε με,μέσα μου δεν νιώθω τύψεις,σε βοήθησα να ξεφύγεις από έναν άνθρωπο σαν τον Μάρκο και να γνωρίσεις τον Άγγελο." Συνέχισε και σηκώθηκα και εγώ,ενώ γέλασα σαρκαστικά.

"Με βοήθησες ε; Θα με βοηθούσε απλά να μου το έλεγες,όχι που σας έπιασα στη πράξη να δοκιμάζεις από το βάζο. Μπορείς να πηγαίνεις,νομίζω πως η συζήτηση οδηγείται σε κωμωδία." Σήκωσα το χέρι μου δείχνοντας τη πόρτα.

"Φεύγω Διδώ,όχι απλά από δω,φεύγω απ' τη χώρα. Σου εύχομαι να βρεις τα καλύτερα,τα αξίζεις,όσο και αν με μειώνεις,ξέρω να παραδέχομαι τα λάθη μου,εμένα μου αξίζει αυτό. Να προσέχεις." Μου άγγιξε το χέρι και εγώ το τράβηξα πίσω,έπειτα έφυγε σαν σίφουνας και έκλεισε τη πόρτα.

Δεν μπορούσα να τη συγχωρήσω,όχι γιατί μου κατέστρεψε τη ζωή,ίσα ίσα η δική της προδοσία μου άνοιξε τα μάτια και με έκανε να γνωρίσω τον πραγματικό έρωτα,δεν μπορούσα να τη συγχωρήσω γιατί με εκείνη μοιράστηκα όνειρα,πίστεψα ότι με νοιαζόταν αληθινά,την έβλεπα σαν αδερφή μου και σχεδόν μπορούσα να τη συγκρίνω με τη Ράνια. Για αυτό τη μίσησα,γιατί για έναν άντρα,πέταξε τη φιλία μας και ότι ζήσαμε στα σκουπίδια.

Από μικρή απομάκρυνα ότι τοξικό μακριά μου,ειδικά τους τοξικούς ανθρώπους,εκείνη πλέον ανήκε σε αυτή τη κατηγορία για εμένα,πρόδωσε την εμπιστοσύνη μου και ήταν μη αναστρέψιμο.

Καθόμουν στο γραφείο και σκεφτόμουν όσα μου είχε πει,ζύγιζα τα πάντα ξανά και ξανά μα δεν μπορούσα να την εμπιστευτώ. Όσο και αν το ήθελα,όσο και αν με βόλευε στο να πετάξω τη Βαλέρια μια και έξω απ' τη ζωή μας,έπρεπε να το ερευνήσω και να μάθω η ίδια.

Αυτό θα έκανα.

Κοίταξα την ώρα στο κινητό μου και είχε πάει σχεδόν έντεκα και σε λίγο θα ερχόταν το πρώτο μου ραντεβού.
Άνοιξα τα μειλ μου και αφού προσπέρασα διάφορα,τη προσοχή μου τράβηξε ένα του Μάρκου.

Θέμα: Τέλος

"Έδωσα το τέλος που ζήτησες,οι δικηγόροι μας έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες,δώσε μου και εσύ το τέλος που θέλω εγώ λοιπόν. Συνάντησε με ξανά στη παραλία.
Μια τελευταία φορά.
Μόνο αυτό.
Σε εκλιπαρώ.

Μάρκος

Ξεφύσηξα δυνατά και σηκώθηκα όρθια ενώ άρχισα να πηγαινοερχομαι μπροστά στη μεγάλη τζαμαρία.
Δεν άντεχα άλλο αυτή τη κατάσταση του πάνε έλα στο παρελθόν. Ήθελα να κλείσω το παρελθόν και να επικεντρωθώ στο μέλλον και μόνο.
Για μένα δεν υπήρχε τίποτα πλέον που να με δένει με τον Μάρκο,μια τελευταία φορά και θα μπορούσε να πάει στην ευχή του Θεού μακριά μου.

Κάθισα στη καρέκλα μου και με τρεμάμενα χέρια άρχισα να πληκτρολογώ.

"Πες μου το πότε. Μη διαννοηθείς να φανταστείς ότι θα υπάρξει άλλη φορά. Δεν είμαι σίγουρη καν για αυτή."

(Οι τυπικότητες περιττές, ξέρω πολύ καλά ποιος είσαι,ειδικά τώρα πια).

Να πάρει. Έδωσα μια με το χέρι μου και έριξα τους φακέλους κάτω,ενώ άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα...

Καλησπέρα σε όλους,από εδώ και πέρα θα ανεβάζω ένα με δύο κεφάλαια την εβδομάδα,αν προλαβαίνω θα ανεβάζω σίγουρα και τρίτο. Πάντα αναλόγως το χρόνο μου.

Ελπίζω να είστε όλοι καλά.

Με εκτίμηση
Δέσποινα