Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

Κατάρα...

Είχε ακούσει ιστορίες για έναν ισχυρό άντρα που πριν χρόνια είχε στην κατοχή του το πετράδι.

Δεν θα ξεχάσει ποτέ του το όνομα που του δόθηκε:

'Ο Καταραμένος Βασιλιάς'.

***

~ Hello Darkness, my old friend.. ~

Σκοτάδι.

Γυρνάω προς όλες τις κατευθύνσεις.

Τίποτα.

Το απόλυτο σκοτάδι και τόσο κρύο που πρώτη φορά νιώθω στην ζωή μου.

Που βρίσκομαι;

Μια ξαφνική ιδέα μου έρχεται στο νου και νιώθω να χάνω το χρώμα μου.

Είμαι νεκρή;

"Είναι κανείς εκεί;" Φωνάζω απελπισμένα ελπίζοντας να με ακούσει ο οποιοσδήποτε.

"Σας παρακαλώ, ας απαντήσει κάποιος.." Η φωνή μου σπάει στο τέλος και τα γόνατα μου λυγίζουν, έρχοντας σε επαφή με την κρύα επιφάνεια του πατώματος.

Δεν γίνεται αυτό.

Δεν μπορεί να είμαι νεκρή.

Πότε συνέβη αυτό;

Δεν θυμάμαι τίποτα.

Με την άκρη του ματιού μου διακρίνω μια σπιθαμή φωτός και σηκώνω το βλέμμα μου προσπαθώντας να ανακαλύψω την κατεύθυνση του.

Βρίσκω την ισορροπία μου και σε κλάσματα δευτερολέπτου το φως αρχίζει και αναπτύσσεται στον χώρο εμφανίζοντας αντικείμενα και μια φιγούρα με γυρισμένη.

Ασυναίσθητα αρχίζω και την πλησιάζω διακρίνοντας ότι κάθεται πάνω σε έναν χρυσό θρόνο και να έχει κορακί κοντά μαλλιά.

Σταματάω τα βήματα μου και κοιτάω την αντρική γεροδεμένη φιγούρα.

Συνεχίζω ώσπου βρίσκομαι μερικά εκατοστά πιο μακριά από τον θρόνο.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τώρα είμαι μπροστά από τον άντρα.

Τα μάτια μου γουρλώνουν.

"Χάντερ;"

Το νεαρός Βασιλιάς με κοιτάει με ένα βλέμμα που πρώτη φορά αντικρίζω από αυτόν.

Μίσος.

Σηκώνεται από τον θρόνο του και με κοιτάει με ένα ύφος που αν μπορούσε να σκοτώσει, θα ήμουν ήδη νεκρή.

Νιώθω τον εαυτό μου να κάνει μερικά βήματα πίσω.

"Χ-Χάντερ;"

Ο βηματισμός του γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνος απέναντι μου και νιώθω την πλάτη μου να ακουμπάει στον λευκό τοίχο.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου, σφίγγει με ελαφριά δύναμη τον λαιμό μου.

Τον παρατηρώ ξανά και το πρόσωπο που ήταν μπροστά μου δεν είναι πλέον ο Χάντερ, αλλά ο Λούσιαν με το χρυσό στέμμα με τα κόκκινα πετράδια να έχει πέσει στο πάτωμα.

Νιώθω τα δάκρυα μου να κυλάνε ασταμάτητα και εγώ να προσπαθώ να απελευθερωθώ από το σφιχτό κράτημα του και να πάρω ανάσες.

Αισθάνομαι τον εαυτό μου να βρίσκεται τώρα μερικά μόλις εκατοστά ψηλά από το μαρμαρένιο πάτωμα.

Η όραση μου αρχίζει και θολώνει, όμως μπορώ να διακρίνω ένα θολό πρόσωπο διαφορετικό από τον Χάντερ και τον Λούσιαν αλλά με αρκετές ομοιότητες.

Ένα ρίγος με κυριεύει που δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω.

Είναι ο ίδιος ο κίνδυνος.

Πλησιάζει δίπλα στο αυτί μου.

"Θα σε βρω, Άλις."

Δεν περίμενα ποτέ ένας ψίθυρος να είναι τόσο τρομακτικός, μέχρι σήμερα.

Στο χλωμό του πρόσωπο που μοιάζει λες και είναι φτιαγμένο από λιωμένο κερί, εμφανίζεται ένα μεγάλο τρομακτικό χαμόγελο και τα κατάμαυρα του μάτια κοιτάζουν μέσα στην ψυχή μου.

"Θα σε περιμένω στο σκοτάδι.."

***

Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα και κάθομαι καλύτερα στο κρεβάτι.

Προσπαθώ ακόμα να πιάσω την ανάσα μου. Τα δάχτυλα μου αισθάνονται τον έντονο ιδρώτα στο μέτωπο μου και στο στέρνο μου.

Τι στην ευχή.

Τόσο αληθινό..

"Άλις;"

Απέναντι στο άλλο ημίδιπλο κρεβάτι βρίσκεται ένας αγχωμένος Χάντερ.

"Είδες εφιάλτη;"

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.

"Κάτι τέτοιο."

"Θες να έρθεις από εδώ;"

"Ναι."

Χάντερ POV

Η λεπτή της σιλουέτα πλησιάζει το κρεβάτι και κάνω λίγο πιο άκρη.

Ακόμα και αν κάθεται δίπλα μου για κάποιο λόγο δεν με κοιτάει. Αντιθέτως, ατενίζει τους τοίχους τριγύρω με την ακόλουθη διακόσμηση.

Το σπίτι της μάντισσας είναι βαμμένο κυρίως σε απαλά χρώματα πράγμα που πραγματικά δίνει την ανάλογη αρμονία.

Παρατηρώ το πρόσωπο της Άλις. Καθαρό, πανέμορφο και λευκό.

Σαν την ίδια την πανσέληνο.

Το μάτι μου πέφτει σε ένα σημείο που με κάνει σχεδόν να φωνάξω στην Άλις.

"Τι είναι αυτό;"

Το χωρίς ιδέα βλέμμα της Άλις με συναντά.

"Το ποιο;"

Της δείχνω το σημείο.

Σηκώνεται και κατευθύνεται με γρήγορες κινήσεις σε έναν μεγάλο κυλινδρικό καθρέφτη.

Τα μάτια της γουρλώνουν στην θέα του σημαδιού.

Άλις POV

Δεν είναι δυνατόν..

Απομακρύνω μερικά από τα μαλλιά μου που έχουν κολλήσει στο λαιμό μου από τον ιδρώτα και παρατηρώ καλύτερα το σημάδι.

Το έντονο αυτό σχεδόν μωβ σημάδι μοιάζει πολύ με το αποτύπωμα ενός χεριού.

Του χεριού που παραλίγο να με πνίξει στο όνειρο μου..

Πως είναι δυνατόν;

Μα ήταν μόνο ένα όνειρο...

Σωστά;

Black Kingdom

"Πως πάει το ταξίδι για το πετράδι; Κάνα νέο;"

Ο άντρας με την σιδερένια μαύρη πανοπλία γονατίζει μπροστά του και σηκώνει το κεφάλι κοιτώντας τον.

"Βασιλιά μου, έχω πολύ ευχάριστα νέα για εσάς. Οι στρατιώτες σας έχουν φτάσει αρκετά κοντά στο πετράδι ύστερα από 2 εβδομάδες ψάχνοντας την ακριβής τοποθεσία του, τώρα υπάρχουν αρκετά σημάδια πως αργά ή γρήγορα θα το έχετε στα χέρια σας."

"Ελπίζω γρήγορα."

Παύση.

"Τι σημάδια;"

"Πολλοί από αυτούς καθώς πλησιάζουν προς το πετράδι έχουν αρχίσει να πάσχουν από φρικτούς εφιάλτες και έντονο φόβο. Συν το γεγονός πως οι σκιές είναι διπλάσιες σε αυτή την κατεύθυνση."

Ένα σκοτεινό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του Βασιλιά.

"Εξαίσια! Κάποια απώλεια;"

Ο ιππότης χαμηλώνει ελαφρά το κεφάλι ως ένδειξη σεβασμού και αναφωνεί.

"Δυστυχώς ναι. Από τους 100 που είχατε στείλει τώρα έχουν απομείνει μόλις 70 άντρες σε διάστημα πέντε ημερών.."

"Χμμ." Αναφωνεί σκεπτόμενος.

"Στείλτε στις οικογένειες τους -όσοι είχαν-, 1.000 χρυσές λίρες και σοκολάτες για να γλυκάνουν τον πόνο. Ξέρανε το ρίσκο και οι δυο."

"Όπως επιθυμείτε."

Ο ιππότης βγαίνει από την αίθουσα του θρόνου και αφήνει τον Βασιλιά Τζον χαμένο στις σκέψεις του.

Με το δάχτυλο του ακουμπάει ελάχιστα την παλάμη του και το απομακρύνει αμέσως από το έντονο κάψιμο.

Πριν λίγη ώρα είχε συμβεί κάτι σε αυτόν που είχε να συμβεί χρόνια.

Είχε δει όνειρο.

Όμως αυτό ήταν διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα.

Ήταν πιο... ζωντανό.

Πιο έντονο.

Λες και όντως έγινε πραγματικότητα σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Το κορίτσι το είχε στα χέρια του και ήθελε τόσο πολύ να το σκοτώσει εκείνη την στιγμή με τα ίδια του τα χέρια.

Αλλά όσο και να ήθελε το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να του προσκαλέσει σοβαρή ζημιά. Τουλάχιστον στο όνειρο.

Μακάρι όμως να μπορούσε να δει καθαρά το πρόσωπο του νεαρού κοριτσιού.

Θα τον βοηθούσε πολύ το να γνώριζε πως μοιάζει ώστε να έβαζε τους στρατιώτες του να την αιχμαλωτίσουν.

Μπορεί τα χαρακτηριστικά της να ήταν θολά, όμως για κάτι είναι απολύτως σίγουρος.

Η Άλις βρίσκεται κοντά.