Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Μείνε."

{.....}

Ο Χάντερ τοποθετεί μία ασημένια μου τούφα, πίσω από το αυτί μου.

Βρίσκω τον εαυτό μου να ανατριχιάζει και να ζητάει κι άλλο. Η επαφή του δαχτύλου του, με τα χείλια μου, αφήνουν μικρές σπίθες ηλεκτρισμού στο πέρασμα του.

Σηκώνει ελαφρά το πηγούνι μου, κοιτάζοντας μέσα στα μπλε μου μάτια και αναφωνεί.

"Τι είσαι;"

***

Άγχος με κατακλίζει με αυτή του την ερώτηση και προσπαθώ όσο καλύτερα μπορώ, να το παίξω ψύχραιμη. Δεν γίνεται να γνωρίζει. Μα πως;

"Τι εννοείς;"

Αφήνει το πηγούνι μου και τοποθετεί το χέρι του μέσα από το μαύρο δερμάτινο τζάκετ που φοράει.

Η όψη ενός μικρού μυτερού στυλέτου με μαύρες λεπτομέρειες κάνει την εμφάνιση του.

Η ψυχραιμία μου εξαφανίζεται και ο φόβος με κατακλίζει.

"Δεν είμαι χαζός, Άλις. Σε είδα τι μπορείς να κάνεις στον αγώνα μπάσκετ. Και θα σε ξαναρωτήσω, τι είσαι;" Το στιλέτο βρίσκεται μόλις μερικά εκατοστά από τον λαιμό μου.

"Σα- σαν εσένα. Άνθρωπος. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κανείς αυτή τη- την ερώτηση."

Ένα δάκρυ παλεύει να κυλήσει βίαια από το μάγουλο μου.

"Θα με σκοτώσεις;"

Ο Χάντερ αφήνει ένα μικρό γελάκι και ύστερα με κοιτάει.

"Να σαι καλά. Με έκανες και γέλασα."

Τον κοιτάω με την απορία να είναι διαγραμμένη στο πρόσωπο μου.

"Αν ήθελα να σε σκοτώσω Άλις, θα το είχα κάνει εδώ και πολύ ώρα. Αλλά γιατί να το κάνω; Μου έχεις κεντρίσει το ενδιαφέρον."

Σηκώνω το βλέμμα μου από το στιλέτο και τον κοιτάω στα καφέ του μάτια.

"Ποιος είσαι;"

Η ερώτηση μου σίγουρα τον έπιασε απροετοίμαστο, κρίνοντας από το βλέμμα του. Όμως, γρήγορα ένα πλάγιο χαμόγελο παίρνει την θέση του.

"Εγώ κάνω τις ερωτήσεις, αγάπη."

Δεν πρέπει να μιλήσω. Η Λούνα με έχει προειδοποιήσει τι μπορεί να συμβεί.

"Χμμ δεν μιλάς ε; Οπότε πάμε στο σχέδιο Β."

"Ποιο είναι το σχέδιο Β;" Τον ρωτάω και προσεύχομαι το σχέδιο του να είναι να με αφήσει να φύγω, αφού δεν πήρε καμία απάντηση.

"Δεν θα σου αρέσει."

Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω το στιλέτο να φεύγει από κοντά στον λαιμό μου και να πηγαίνει πάνω από το αριστερό μου χέρι.

Προσπαθώ να απομακρυνθώ έστω και λίγο, αλλά τίποτα. Χωρίς καμία επιτυχία.

Το στιλέτο κατεβαίνει και σε δευτερόλεπτα βρίσκεται σε επαφή με το δέρμα μου.

Ο Χάντερ με κοιτάει ξαφνιασμένος και απομακρύνει το στιλέτο κοιτώντας με.

"Πως;! Δεν είναι δυνατόν. Γιατί δεν σε καίει;"

Τώρα είναι η σειρά μου να τον κοιτάξω με απορία.

"Πως το αισθανόσουν όταν ήρθε σε επαφή με το χέρι σου;"

"Λίγο κρύο, αλλά σε ευχαριστώ που ρώτησες." Η απάντηση μου συνοδεύεται με μια εμφανή δόση ειρωνείας.

"Πρόσεχε."

Νιώθω έντονο εκνευρισμό και δεν σκοπεύω να το κρύψω. Νομίζει πως όλο αυτό είναι παιχνίδι.

"Γιατί; Αλλιώς τι; Τι θα μου κάνεις;"

Το μικρό μυτερό στιλέτο έρχεται πάλι σε επαφή με το χέρι μου.

"Είμαι ανάμεσα στο να φιλήσω αυτά τα ζουμερά ροζ χείλη... ή."

Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα.
Η φράση αυτή του Χάντερ δημιουργεί πεταλούδες στο στομάχι μου. Πρώτη φορά νιώθω τόσο πολύ έντονα για κάποιον.

Αλλά όσον αφορά την τωρινή κατάσταση που βρίσκομαι, καλά θα κάνω να σταματήσω να σκέφτομαι έτσι και να προσπαθήσω να δω πως μπορώ να ξεφύγω από εδώ, πριν είναι πολύ αργά.

"Ή;" Τον ρωτάω κοιτάζοντας τον σαν πρόκληση.

"Ή αυτό."

Πιάνει πιο γερά το χέρι μου και πριν προλάβω να πω κάτι άλλο, νιώθω το στιλέτο να με τραυματίζει σε ένα μικρό σημείο.

Κοιτάω το σημείο και εκτός από τις πολλές κόκκινες σταγόνες που πέφτουν κάτω στα ξερά φύλλα, νιώθω την πληγή να με καίει έντονα και ένας ελαφρύς καπνός διακρίνεται να βγαίνει από εκεί.

Έντονος πόνος με κατακλύζει και νιώθω δάκρυα να κυλάνε από τα μάτια μου.

Ο Χάντερ κοιτάει την πληγή σαν να είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα και χαμογελάει.

Ξάφνου, αισθάνομαι την Λούνα αντιστέκεται και τότε νιώθω μια μεγάλη πηγή δύναμης να ξυπνάει μέσα μου.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου απελευθερώνομαι από τα αόρατα δεσμά μου και με μια γρήγορη κίνηση τον πετάω με δύναμη προς τα πίσω μου, έχοντας ήδη αρπάξει το στιλέτο.

Ξαφνιάζεται με αυτή μου την κίνηση και προσπαθεί να σηκωθεί, αλλά πολύ γρήγορα βρίσκομαι από πάνω του.

"Άλις, τι στο διάο-" Πριν προλάβει να τελειώσει την φράση του, βάζω το στιλέτο σε επαφή με τον λαιμό του.

Μια έκφραση πόνου σχηματίζεται στο πρόσωπο του και το δέρμα του έχει αρχίζει να καίγεται ελαφρά στο σημείο του στιλέτου.

"Πως τολμάς εσύ να με απειλείς;! Είμαι εκατομμυρίων χρονών και πολύ πιο δυνατή από ότι θα μπορούσες να φανταστείς ποτέ, μικρέ."

Τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα μου χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει, ενώ τα λέει μια τελείως διαφορετική φωνή από την δική μου.

Η συγκεκριμένη είναι μια θηλυκή φωνή με την δύναμη να είναι εμφανή σε κάθε της λέξη. Δεν μου παίρνει πολύ να καταλάβω, πως η Λούνα έχει πάρει τον έλεγχο αυτή την φορά και είναι έξαλλη.

Τα λόγια αυτά προς στον Χάντερ, τα λέει σχεδόν γρυλίζοντας ενώ τα μάτια μου έχουν γίνει ασημένια-γκρι και τον κρατάω με δύναμη κάτω.

"Λούνα, σταμάτα! Θα τον σκοτώσεις!"

*Ίσως είναι καλύτερα έτσι!*

Έχει πάρει τελείως τον έλεγχο, δεν μπορώ να την σταματήσω.

Η Λούνα πιέζει το στιλέτο στο λαιμό του και ο Χάντερ προσπαθεί να το απομακρύνει όσο μπορεί.

"Άλις! Πρέπει να πάρεις τον έλεγχο, τώρα!"

Η ατμόσφαιρα είναι πολύ τεταμένη. Πρώτη φορά βλέπω την Λούνα έτσι.

"Δεν μπορεί να σε ακούσει! Εγώ έχω τον έλεγχο." Νιώθω την Λούνα να χαμογελάει με ένα παιχνιδιάρικο καθώς και επικίνδυνο βλέμμα.

"Τότε δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή λύκαινα ή όπως σε λένε."

Πριν προλάβει να αντιδράσει η Λούνα, με μια πολύ γρήγορη κίνηση ο Χάντερ βγάζει μια μικρή σύριγγα από την τσέπη και την καρφώνει στον λαιμό μου/μας.

Νιώθω τα πάντα να γυρίζουν και πέφτω πίσω. Τα μάτια μου επανέρχονται στο φυσιολογικό τους χρώμα και πλέον έχω πάλι τον έλεγχο.

Η όραση μου είναι θολή και το στιλέτο απομακρύνεται από το χέρι μου.

Διακρίνω τον Χάντερ να είναι σκυμμένος από πάνω, λίγο πιο δίπλα μου με λυγιζμένα τα γόνατα, ενώ βάζει πάλι το στιλέτο μέσα στην τσέπη, του αρκετά λασπωμένου δερμάτινου τζάκετ.

"Συγγνώμη, Άλις. Έπρεπε να το κάν-"

Τα τελευταία λόγια του Χάντερ ακούγονται σαν ψίθυρος πριν το σκοτάδι με καλωσορίσει.

[.....]

Χάντερ POV

Δεν περίμενα ότι θα αναγκαζόμουν να φτάσω σε αυτό το σημείο. Η Άλις δυσκολεύεται πολύ στο να πάρει τον έλεγχο. Έχω καταλάβει ότι ο λύκος της είναι πολύ δυνατός, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω δύο πράγματα.

Γιατί επέλεξε αυτήν; Ένα κορίτσι που ζει στον κόσμο των ανθρώπων και είναι πολύ ευάλωτο σε οποιαδήποτε επίθεση. Γιατί να μην επιλέξει κάποιον πιο δυνατό;

Ενώ επιπλέον, πως γίνεται να μην μπορεί να πάρει πίσω τον έλεγχο; Αυτά τα διδάσκεσαι από μικρός σε ηλικία 10-12 χρονών. Πως επιβίωσε τόσο καιρό, χωρίς την σωστή εκπαίδευση;

Πως είναι δυνατόν;

Πρέπει όμως να κάνω αυτό που μου ανέθεσε ο πατέρας μου.

Θα τον κάνω επιτέλους περήφανο.

Άλις POV

Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ και με πολύ προσπάθεια καταφέρνω να ανοίξω τα μάτια μου.

Ευτυχώς όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο. Δεν υπήρχε περίπτωση να είχα βρει το σπίτι του Χάντερ, να με απειλούσε με ένα στιλέτο, να παλεύαμε ενώ είχα χάσει τελείως τον έλεγχο.

Απλά έχω πολύ ζωντανή φαντα-.

"Τι στην ευχή;" Αναφωνώ καθώς κοιτάω το καθόλου γνωστό περιβάλλον που βρίσκομαι.

Βρίσκομαι σε ένα άγνωστο δωμάτιο με γκοθ στυλ και με χρυσές λεπτομέρειες.

Τινάζω την λεπτή κουβέρτα από πάνω μου και τα πόδια μου αγγίζουν το μαύρο κρύο μαρμάρινο πάτωμα.

Πάω να κάνω μερικά βήματα και κάτι με σταματάει. Στο δεξί μου χέρι υπάρχει μια χοντρή αλυσίδα

Με το άλλο μου χέρι που είναι ελεύθερο προσπαθώ να την σπάσω πιάνοντας την, αλλά το κάψιμο με σταματάει.

Ασήμι.

"Για δες ποια επιτέλους είναι ξύπνια."

Συναντάω το πονηρό χαμόγελο του Χάντερ το οποίο είναι το μόνο που φαίνεται από την σκοτεινή γωνία που βρίσκεται.

Νιώθω ακόμα αρκετά αδύναμη από πριν, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να δω καλά στο σκοτάδι, όπως κανονικά θα μπορούσα.

"Είχα φοβηθεί πως θα έπρεπε να σε έστελνα πίσω, χωρίς να σε αποχαιρετήσω πρώτα."

Κάθομαι πάλι στο κρεβάτι και κρατάω το κεφάλι μου.
Ο φρικτός πονοκέφαλος δεν λέει να με αφήσει σε ησυχία.

"Τι μου έκανες;"

"Α αυτό; Δεν είναι τίποτα. Απλά σου έβαλα μεγάλη δόση υπνωτικού για άλογα. Με την επίδειξη σου προηγουμένως, πιστεύω ότι το άξιζες."

"Δεν χάνεις ποτέ το χιούμορ σου, ε;"

Κάνει μερικά βήματα μπροστά, μέχρι που μπορώ να τον δω.

"Μπα. Φαντάσου πως θα ήταν η ζωή χωρίς λίγο χιούμορ. Βαρετή."

"Το ξέρεις πως όταν σπάσω την αλυσίδα, δεν θα είσαι για πολύ ζωντανός, σωστά;"

Βάζει τα χέρια του μες τις τσέπες του και με πλησιάζει μέχρι ένα σημείο.

"Όσο και να θέλει η λύκαινα μέσα σου να με σκοτώσει, εσύ ξέρεις ότι δεν θα το κάνεις."

Σηκώνομαι αστραπιαία και βρίσκομαι μερικά μόλις μέτρα μακριά από το τέλειο πρόσωπο του. Η αναθεματισμένη αλυσίδα με εμποδίζει από το να κάνω άλλο ένα βήμα μπροστά.

"Και γιατί να μην το κάνω; Δεν ξέρεις καν ποια πραγματικά είμαι."

Η Λούνα μέσα μου δεν έχει πάρει τελείως πάλι τον έλεγχο, αλλά νιώθω το έντονο θυμό της.

Είμαι αδύναμη στο να ελέγξω τον ίδιο μου τον εαυτό.

"Χμμ."

Τα μάτια του γίνονται για μερικά δευτερόλεπτα κίτρινα, πριν αποκτήσουν πάλι το καφέ τους χρώμα.

"Ούτε εσύ όμως γνωρίζεις πραγματικά. Σωστά;"

Σιωπή.

"Σωστά, Άλις;"

Πάλι σιωπή.

Δεν θέλω να το παραδεχτώ, αλλά έχει δίκιο. Μόλις πρόσφατα έμαθα τι είμαι και κάτι μου λέει πως δεν γνωρίζω ακόμα πολλά πράγματα.

"Χμμ, όπως το φαντάστηκα."

Καταλαβαίνω πως από το δερμάτινο καθαρό τζάκετ του πάει να βγάλει κάτι και λέω γρήγορα με την ειρωνεία να είναι φανερή στην φωνή μου.

"Δεν σου άρεσε το προηγούμενο λασπωμένο τζακετ; Α κρίμα. Πως νιώθεις πως σε τσάκισε ένα κορίτσι, μικρέ;"

Η Λούνα έχει πάρει πάλι τον έλεγχο. Κάτι πρέπει να γίνει και γρήγορα.

Ο Χάντερ σηκώνει και τα δύο του χέρια στον αέρα σαν να είναι ένα παιχνίδι.

"Και μετά λένε εμένα σεξιστή."

Χαμογελάει στραβά και μου δείχνει τι κρατάει.

Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα.

"Πως... Γιατί κρατάς το τηλέφωνο μας;"

"Α, αυτό; Απλά έγραψα ένα μήνυμα στην μαμά και στον μπαμπά σου, πως θα αργήσεις να έρθεις γιατί είσαι στο σπίτι μια συμμαθήτριας."

"Τι;!"

"Πολύ καλό σχέδιο, αλλά δεν θα σε πιστέψουν."

Σταυρώνει τα χέρια παιχνιδιάρικα και με κοιτάει.

"Και γιατί όχι, δεσποινίς;"

"Γιατί γνωρίζουν ότι δεν έχω φίλες."

"Χμμ."

"Τι αν όμως, σε κάλεσε σήμερα Παρασκευή για τα γενέθλια της στο σπίτι της, μαζί με όλη την τάξη και πως το σαββατοκύριακο θα πάτε για κάμπινγκ με κάτι άλλα κορίτσια, για να... δυναμώσετε τις σχέσεις σας;"

Συγκρατιέμαι να μην γελάσω και η ειρωνεία υπάρχει σε όλη την πρόταση μου.

"Νομίζεις πως θα πιστέψουν όλη αυτή την γελοία ιστορία; Σε παρακαλώ."

"Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αλλά δεν υπάρχει θέμα, καθώς εγώ έχω το τηλέφωνο και μπορώ να τους στείλω μήνυμα οποιαδήποτε στιγμή όταν ανησυχήσουν. Α και πρέπει να αλλάξεις κωδικό. Μεταξύ μας, το Άλις2005, είναι αρκετά προφανές."

"Σκάσε επιτέλους, Χάντερ."

"Ω θυμάσαι το όνομα μου; Αυτή είναι μια καλή αρχή. Συνήθως όταν ο λύκος κάποιου παίρνει σε βάθος τον έλεγχο και ανάλογα πάντα, με το πόσο δυνατός είναι, υπάρχει η πιθανότητα να πάθεις μερική αμνησία."

"Ότι πεις. Πως και γνωρίζεις όμως τόσα πράγματα;" Ρωτάω με περιέργεια.

"Είναι η δουλειά μου."

Η δουλειά του;

"Αλλά σσσ. Αρκετά σου έχω πει για σήμερα. Ώρα για ύπνο."

"Ύπνο; Τι εννοείς; Δεν είναι καν νύχτα."

Το αγόρι μου κάνει νόημα με το χέρι του να κοιτάξω τα μεγάλα παράθυρα λίγο πιο πίσω μου.

Αν είναι δυνατόν.

"Ναι. Είναι σκοτάδι έξω. Το υπνωτικό λειτούργησε καλύτερα από ότι περίμενα."

"Βλάκα."

"Σκύλα."

"Τώρα ύπνο. Από αύριο αρχίζουμε εντατικά μαθήματα πριν σε στείλω πίσω."

"Πίσω; Πίσω που;"

"Σσσ."

"Είσαι επικίνδυνη για τους άλλους δίπλα σου, Άλις. Δεν έχεις τον έλεγχο." Παίρνει μια βαθιά ανάσα και γυρνάει πίσω κατευθυνόμενος προς την μεγάλη ξύλινη πόρτα.
"Και αυτόν θα σου το διδάξω από αύριο."

"Δεν μπορείς να με κρατήσεις εδώ μέσα σαν φυλακισμένη! Αυτό είναι απαγωγή!"

Βάζει τα χέρια του στις τσέπες και συνεχίζει ευθεία χωρίς να γυρίσει ούτε για μία στιγμή.

"Πρώτον, είσαι φυλακισμένη μου αλλά για δικό σου καλό και δεύτερον, ναι, όντως είναι απαγωγή."

"Τώρα με έκανες να νιώθω πολύ καλύτερα, γυμνασμένε βλάκα."

Ίσως να μην έχει γυρίσει προς τα εμένα, αλλά μπορώ να νιώσω το παιχνιδιάρικο, στραβό του χαμόγελο.

Πριν η πόρτα κλείσει και το σκοτάδι του δωματίου με καλωσορίσει για άλλη μια φορά, ο Χάντερ αναφωνεί.

"Καληνύχτα, αγάπη."