Χάντερ POV

Περιμένω έξω στο γήπεδο με τα άλλα παιδιά την γυμνάστρια ενώ διώχνω το λίγο χώμα που είχε πέσει πάνω στην γκρι φόρμα μου, όπου άλλαξα πριν λίγο.

Τουλάχιστον οι ώρες και μάλιστα για την πρώτη μέρα σχολείου, έχουν περάσει πολύ γρήγορα. Καλό αυτό.

Αισθάνομαι έντονες ματιές να με κοιτάνε και γυρίζω προς τα δεξιά μου. Όλα τα κορίτσια της τάξης μου με κοιτάνε ενώ κάποιες αφού πρώτα μου κλείσουν το μάτι ύστερα γελάνε μεταξύ τους.

"Είναι τόσο όμορφος!"

"Πως γίνεται να είναι τόσο κούκλος;"

"Κάποια μέρα θα το δείτε. Θα βγω έξω μαζί του."

Ακούω τους δυνατούς ψιθύρους των κοριτσιών και ένα στραβό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου.

Για τα αγόρια μπορώ να πω ότι σε κάποιους διακρίνω ζήλια, ενώ κάποιοι άλλοι με επιβραβεύουν με τις κλασσικές "αντρικές" χειραψίες, καθώς αρέσω σε όλα τα κορίτσια.

Τελικά όμως, σε όλα εκτός από ένα.

Η Άλις με το μαύρο κολάν της, έρχεται γρήγορα και περιμένει μαζί με εμάς την γυμνάστρια.

Εκτός της Άλις.

Άλις POV

Η κυρία Σάρα, η γυμνάστρια μας, μας πλησιάζει φέρνοντας μαζί της και ένα δίχτυ με μερικές μπάλες του μπάσκετ, του βόλεϊ και του ποδοσφαίρου.

"Καλημέρα σας παιδιά! Για όσους δεν με γνωρίζουν ονομάζομαι Σάρα Γουίλιαμς, αλλά εσείς μπορείτε να με φωνάζετε κ. Σάρα."

"Σήμερα σαν πρώτη μέρα θα κάνετε 2 γύρους γύρω στο γήπεδο κ-"

Ο λόγος της διακόπτεται από τα παράπονα των περισσότερων παιδιών.

"Δεν τελείωσα! Και ύστερα μπορείτε να παίξετε ότι άθλημα θέλετε μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι." Τότε είναι που όλοι μας ζητοκραυγάζουμε.

Η κ. Σάρα παίρνει την μαύρη γυαλιστερή σφυρίχτρα στα χέρια της και μας δίνει το σήμα να ξεκινήσουμε να τρέχουμε.

Τα αγόρια όπως πάντα είναι αυτά που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις, θέλοντας να εντυπωσιάσουν τα κορίτσια, ενώ εμείς τα κορίτσια βρισκόμαστε λίγο πιο πίσω.

Μόλις τελειώσουμε το τρέξιμο πηγαίνει ο καθένας να κάνει το άθλημα που επιθυμεί. Δηλαδή λίγα κορίτσια παίζουν τένις ενώ τα περισσότερα πάνε να παίξουν βόλεϊ. Έτσι και για τα αγόρια, μερικά προτιμούν ποδόσφαιρο ενώ μερικά μπάσκετ.

Προσωπικά από πάντα προτιμούσα το μπάσκετ, οπότε αποφασίζω να πάω προς την κατεύθυνση μερικών αγοριών που όπως βλέπω επιλέγουν άτομα για τις ομάδες.

"Υπάρχει χώρος για άλλο ένα άτομο;"

Τα αγόρια γυρνάνε και ύστερα μερικά αρχίζουν και ψιθυρίζουν μεταξύ τους.

"Φυσικά! Εξάλλου μας έλειπε πέμπτο άτομο για την άλλη ομάδα. Τι λέτε και εσείς;" Απευθύνεται στα υπόλοιπα άτομα και μπορείς να διακρίνεις πολλά και διαφορετικά συναισθήματα να είναι διαγραμμένα στα πρόσωπα τους.

Περιέργεια, χαρά, αμφιβολία και ίσως και λίγο... θυμό;

"Φυσικά. Κανένα πρόβλημα." Ένα ψηλό παιδί με καστανά μαλλιά και μάτια κάνει την εμφάνιση του, που όπως φαίνεται είναι ο "αρχηγός" της αντίπαλης ομάδας.

"Τέλεια! Σε δύο λεπτά αρχίζουμε!"

Ο Χάντερ με την ομάδα του απομακρύνονται ως ένα σημείο και το αγόρι με τα καστανά μαλλιά με το ωραίο κούρεμα, μου κάνει νόημα να τον πλησιάσω.

"Λοιπόν, πριν ξεκινήσει το παιχνίδι πρέπει να δούμε τι θέση θα παίξει ο καθένας και να προσπαθήσουμε να κάνουμε κυρίως μια καλή άμυνα. Με λένε Μαρκ για όποιον δεν με γνωρίζει." Κάνει μια παύση και συνεχίζει.
"Αρχικά Άλις, εσύ αν έχεις ξανά παίξει μπάσκετ, τι θέση παίζεις συνήθως;"

"Playmaker."

Έντονη αμφιβολία υπάρχει στα βλέμματα των περισσότερων αγοριών.

"Δεν θέλω να φανώ αγενείς, αλλά καθώς η θέση αυτή είναι μια από τις πιο κρίσιμες, είσαι σίγουρη... ότι το έχεις;"

Τον κοιτάω με ένα ξαφνιασμένο βλέμμα και κάνω ένα βήμα μπροστά συγκρατώντας οπτική επαφή μαζί του.

"Ναι."

Προσπαθώντας να σπάσει τον πάγο, ο Μαρκ ξεροβήχει και όλοι μας τον κοιτάμε.

"Ωραία. Τώρα που λύσαμε το κυπριακό, αυτές είναι οι φανέλες για να ξεχωρίζουμε από τους άλλους."

Στα χέρια μου τυχαίνει μια κίτρινη λεπτή κοντομάνικη μπλούζα με τον αριθμό 11.

*Το έχουμε.*

Το έχουμε.

Μπαίνουμε στο γήπεδο του μπάσκετ και παίρνει ο καθένας την θέση του.

Απέναντι μου βλέπω τον Χάντερ που όπως καταλαβαίνω θα παίξει και αυτός τον Playmaker. Με ένα μαύρο λαστιχάκι που είχα στον καρπό μου, κάνω τα μαλλιά μου μια ψηλή γρήγορη αλογοουρά.

Ο Μαρκ και ο Χάντερ πάνε στο κέντρο και ένα παιδί από την δική μας ομάδα πετάει την μπάλα ψηλά στον αέρα.

Οι δύο τους πηδάνε στον αέρα προσπαθώντας να φτάσουν πρώτοι την μπάλα. Με μια γρήγορη κίνηση ο Χάντερ την προλαβαίνει πρώτος και την ρίχνει προς την ομάδα του.

Με την ομάδα μου τρέχουμε πίσω για άμυνα, προσπαθώντας να σταματήσουμε και ταυτόχρονα να κλέψουμε την μπάλα από τους αντιπάλους.

Ένα παιδί προσπαθεί να τον προλάβει έγκαιρα, αλλά του ξεφεύγει με ταχύτητα βάζοντας το πρώτο καλάθι.

Νιώθω έντονο εκνευρισμό από την ομάδα μου, πράγμα που είναι λογικό. Ήρθε η ώρα μας για επίθεση.

Η ομάδα του Χάντερ πηγαίνουν προς την μεριά τους και παίρνουν όλοι τους θέση άμυνας. Αρχίζω να κατεβάζω την μπάλα και το κάθε αγόρι της ομάδας μου προσπαθεί είτε να εμποδίσει τον αντίπαλο ή είτε μου κάνει νόημα να του δώσω την μπάλα να σουτάρει.

Στην αρχή σκέφτομαι να δώσω την μπάλα στον Μαρκ που μου κάνει νόημα, αλλά ένας αντίπαλος βρίσκεται λίγο πιο πίσω του, οπότε μπορεί να βγει γρήγορα από μπροστά του και να τον εμποδίσει να σουτάρει.

Γρήγορα και χωρίς δεύτερη σκέψη κάνω αυτό που ήθελα να δοκιμάσω εκείνη την στιγμή.

Έχοντας την πορτοκαλί μπάλα του μπάσκετ στα χέρια μου, σηκώνομαι λίγο στον αέρα με την ελπίδα ότι θα σουτάρω.

Όλοι στρέφονται να δούνε τι θα γίνει και μιας ότι η ρίψη μου είναι πολύ ψηλή, είναι δύσκολο να την εμποδίσει κάποιος. Ο Χάντερ βρίσκεται κοντά στο καλάθι και παρακολουθεί επίσης.

Και... 3 πόντους!

"Ναι!"

"Έτσι!"

Τα αγόρια της ομάδας μου λένε αρκετά μετά το άλλο, μην περιμένοντας το αυτό και ύστερα γυρνάμε όλοι πίσω για άμυνα.

Διακρίνω τον θαυμασμό του Χάντερ διαγραμμένος στο πρόσωπο του και αντανακλαστικά του ανταποδίδω ένα γρήγορο χαμόγελο.

[.....]

Τα λεπτά περνάνε και η κάθε ομάδα προσπαθεί όσο μπορεί και είναι φανερό ότι υπάρχει έντονος ανταγωνισμός μεταξύ εμένα και του Χάντερ.

Το σκορ είναι 22-23.

"Απομένουν μόνο μερικά δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει το κουδούνι παιδιά. Μας περνάνε που σημαίνει πως τώρα να βάλουμε όσους περισσότερους πόντους μπορούμε."

Ο Μαρκ γυρνάει να κοιτάξει εμένα.

"Άλις, έχεις βάλει τους περισσότερους πόντους. Πιστεύουμε σε εσένα."

Καθόλου άγχος.

*Το έχεις! Το έχουμε! Θα τους σκίσουμε!* Μου λέει η Λούνα με το πάθος να είναι έντονο στην φωνή της.

"Ηρέμησε." Απαντάω στην Λούνα όσο πιο ψιθυριστά μπορώ και χαμογελάω.

Τα αγόρια με κοιτάνε περιμένοντας με να πω κάτι. Η όλη προσοχή μόνο σε εμένα μου είναι κάτι νέο και λίγο άβολο θα μπορούσα να πω. Πρέπει να ηρεμήσω.

"Ομάδα δεν ξέρω τι θα γίνει σήμερα, όμως γνωρίζω ότι προσπαθήσαμε όλοι μας." Κοιτάω το ρολόι ενός αγοριού στα δεξιά μου. Ο χρόνος τρέχει. "Πάμε να τους δείξουμε!"

Μαζί λέμε όλοι μας με μια φωνή και μπαίνουμε στο γήπεδο.

Η μπάλα είναι δική μας. Αυτή είναι η τελική επίθεση.
Όλοι μας είμαστε κουρασμένοι, αλλά μόνο ένας θα βγει ο νικητής.

Κατεβάζω την μπάλα ως συνήθως αλλά αυτή την φορά γίνεται κάτι το ασυνήθιστο.

Λίγο πιο μπροστά από εμένα βρίσκεται ο Χάντερ, ο οποίος με κοιτάει με ένα έντονο βλέμμα που πραγματικά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω.

Το μαύρο μπλουζάκι που φοράει με το νούμερο 3 έχει κολλήσει πάνω στο γυμνασμένο σώμα του, και από το πρόσωπο του μερικές σταγόνες ιδρώτα τρέχουν κατά μήκος του μετώπου του.

"Είναι δική μου."

Ο Χάντερ λέει με βαριά φωνή προς την ομάδα του και αυτοί για περίεργο λόγο υπακούνε πηγαίνοντας προς τα δεξιά.

"Άλις;"

Ο Μαρκ με κοιτάει με απορία το τι θα κάνουν.

"Μην αγχώνεσαι, Μαρκ. Τον έχω."

Κουνάει καταφατικά το κεφάλι του και οι υπόλοιποι ομάδα μου, πηγαίνει και στέκεται προς τα αριστερά.

Ο χρόνος είναι λες και έχει σταματήσει. Η τρίπλα μου είναι λες και βρίσκεται σε αργή κίνηση. Η αλογοουρά μου δεν είναι πλέον τόσο ανάλαφρη και νιώθω λες και έχει κολλήσει πίσω στον σβέρκο μου, εξαιτίας του ιδρώτα.

Η αδρεναλίνη μου έχει χτυπήσει κόκκινο και τώρα το μόνο άτομο που υπάρχει είναι ο Χάντερ. Δεν περίμενα να το ομολογούσα στον εαυτό μου, αλλά όντως είναι ωραίος, είναι πολύ ωραίος ειδικά αυτή την δεδομένη στιγμή.

Χάντερ POV

Άλις. Είναι ένα από τα πιο όμορφα κορίτσια που έχω δει ποτέ μου. Η λευκή επιδερμίδα της κάνει μια πολύ ωραία αντίθεση με τα ασημένια της μαλλιά.

Δεν περίμενα ποτέ να μου άρεσε τόσο πολύ κάποια που μόλις σήμερα γνώρισα. Όμως, δεν πρέπει. Δεν μπορώ να την θέσω σε κίνδυνο. Αν ήταν η μία, τότε θα το ήξερα. Ελπίζω αυτή η μέρα κάποτε να φτάσει. Μακάρι.

Άλις POV

"Δείξε μου τι έχεις, Άλις."

Χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση τρέχω μαζί με την μπάλα και σε ένα σημείο πηδάω προσπαθώντας να σουτάρω.

Απέχει μόλις μερικά εκατοστά πριν μπει στο καλάθι και εκεί συμβαίνει κάτι που δεν το περίμενα ούτε εγώ αλλά ούτε και κάνεις άλλος.

Ο Χάντερ κάνει ένα άλμα και παίρνει την μπάλα στα χέρια του.

Όχι... Δεν είναι δυνατόν. Πως κατάφερε να αποκρούσει την βολή μου. Ήταν πολύ ψηλά. Μα πως;

Ο Χάντερ χαμογελάει με πονηρό βλέμμα. "Σειρά μου."

Πηγαίνει στην θέση που ήμουν πιο πριν και αποκτώ θέση άμυνας.

Κατεβάζει την μπάλα γρήγορα και προσπαθώ να το σταματήσω κάνοντας ότι καλύτερο μπορώ. Γιατί είναι τόσο γρήγορος;

Κάνει τρία βήματα κοντά στο καλάθι και σηκώνω τα χέρια μου πάνω για να τον σταματήσω. Πολύ αργά. Συν ένας πόντος.

Το σκορ είναι 22-24.

"Να πάρει η ευχή!"

Παίρνω την μπάλα και ετοιμάζομαι. Τελευταίος γύρος. Δεν μπορώ να νικήσω, όμως μπορώ να ισοφαρίσω αν προσπαθήσω αρκετά. Είναι καλός. Του το δίνω. Αλλά όχι. Δεν θα απογοητεύσω την ομάδα μου, ακόμα και αν είμαστε ομάδα μόνο για αυτή την ώρα.

"Γνωρίζεις ότι δεν θα σε αφήσω τόσο εύκολα να νικήσεις. Έτσι;" Του τονίζω παιχνιδιάρικα.

"Το ξέρω. Και αυτό το κάνει πιο ενδιαφέρον." Αφήνει ένα από τα καλύτερα στραβά του χαμόγελα και με κοιτάει έντονα εκείνα τα καφέ μάτια.

Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να τον χαστουκίσω ή να το φιλήσω σαν να μην υπάρχει αύριο.

*Μπορούμε να δοκιμάσουμε και τα δύο. Δεν βλέπω γιατί όχι.*

"Λούνα, τι φάση;" Λέω από μέσα μου.

*Καλά, ότι θέλεις. Σηκώνω τις πατούσες μου ψηλά με εσένα.*

Τέλος οι ομιλίες, ήρθε η ώρα. Παρατηρώ το ρολόι χεριού ενός αγοριού από την αντίπαλη ομάδα που βρίσκεται μερικά μέτρα μακριά μου. Έχουμε μόνο 30 δευτερόλεπτα πριν λήξει το παιχνίδι.

Γρήγορα.

Ο Χάντερ κάνει δύο βήματα πίσω και μου κάνει νόημα να ξεκινήσω.

Σκύβω το κεφάλι ελαφρά καθώς μπορώ να νιώθω τα μάτια μου που καίνε ελαφρά, να έχουν πάρει ασημένιο χρώμα. Όχι. Δεν πρέπει να σε δει κανένας.

"Λούνα! Ηρέμησε!"

Νιώθω τον έντονο θυμό, βασικά ανταγωνισμό της Λούνας, πράγμα που μου κάνει εντύπωση.

*Συγγνώμη.*

Τα μάτια μου σταματάνε να καίνε και σηκώνω το κεφάλι, νιώθοντας την δύναμη μου μέσα.

"Είσαι καλά;" Ο Χάντερ ρωτάει ανήσυχος.

"Καλύτερα από ποτέ."

Και με αυτό τρέχω τριπλάροντας την μπάλα, φτάνοντας πολύ κοντά στον Χάντερ.

Όμως με αντιλαμβάνεται και πάει να μου κλέψει την μπάλα χαμηλά, όπως το είχα προβλέψει.

Στρίβω πολύ γρήγορα δεξιά αποφεύγοντας τον και κάνω το καλύτερο μου άλμα ρίχνοντας την μπάλα.

Η μπάλα μπαίνει με έναν γδούπο στο καλάθι, δίνοντας μας 2 πόντους.

Το τελικό σκορ είναι 24-24!

Για όχι και τόσο καλή μου τύχη είχα σχεδιάσει την τακτική και το άλμα, αλλά όχι την σωστή προσγείωση.

Τελευταία στιγμή πριν ακουμπήσω βίαια το έδαφος, νιώθω δύο χέρια να με κρατάνε γερά.

Κοιτάω πάνω και βλέπω δύο γνώριμα καφέ μάτια να με κοιτούν.

"Σε έπιασα."

Μια ανεξήγητη έλξη υπάρχει μεταξύ μας που δεν μπορώ να την εξηγήσω.

Νιώθω τον εαυτό μου να πλησιάζει ασυναίσθητα τα χείλια του Χάντερ, ενώ αυτός χωρίς να το περιμένω κάνει την ίδια κίνηση.

Τα μάτια και των δύο κλείνουν και ετοιμάζονται να χαθούν σε ένα έντονο φιλί, γεμάτο ανεξήγητο πάθος.