Μια ψηλή, γοητευτική, λεπτή γυναίκα με μαύρα μακριά μαλλιά μέχρι την πλάτη, με μπλε μάτια, φορώντας ένα εξίσου μπλε σκούρο μακρύ βασιλικό φόρεμα και με μια ασημένια κορώνα με πολλά πετράδια στις αποχρώσεις του σκούρου μπλε στο κεφάλι, κοιτάει έξω από το παράθυρο και έπειτα στρέφει την προσοχή της στο κοριτσάκι.

"Αγάπη μου, βλέπεις όλο αυτό το μέρος έξω από το παράθυρο;" ρωτάει το κοριτσάκι χαμογελώντας γλυκά.

Μέσα σε ένα μικρό κίτρινο παρκοκρέβατο βρίσκεται ένα μικρό κοριτσάκι περίπου ενός χρονού με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά. Τα κοντά μαύρα μαλλιά της πέφτουν στο προσωπάκι της και τα απομακρύνει με το μικρό λεπτό χεράκι της.

"Ναι. Τι είναι εκεί έξω;" το κοριτσάκι είπε αργά προσπαθώντας να βρει τα σωστά λόγια.

"Όλο αυτό μέχρι τα μακρινά ψηλά βουνά του χειμώνα είναι το βασίλειο μας." της απαντάει δείχνοντας της.

"Αλήθεια;! Όλο αυτό;" ρωτάει ενθουσιασμένα το κοριτσάκι την γυναίκα.

"Ναι! Ενώ κάποια μέρα μετά από εμένα, δεν θα είσαι πριγκίπισσα πλέον και θα το κυβερνάς εσύ όλο αυτό." Η γυναίκα παίρνει αγκαλιά το κοριτσάκι και κοιτάζουν έξω από το πέτρινο παράθυρο.

"Δεν θα είμαι πια πριγκίπισσα;" ρωτάει το κορίτσι απογοητευμένο και κατεβάζει το κεφαλάκι της.

Βλέποντας την έτσι γελάει απαλά και της φιλάει την μυτούλα.

"Όχι, δεν θα είσαι πια πριγκίπισσα αλλά κάτι καλύτερο. Θα είσαι βασίλισσα!"

[.....]

Ξυπνάω από έναν τρομερό πονοκέφαλο λες και κάποιος με είχε χτυπήσει δυνατά στο κεφάλι.

Δεν έβλεπα συχνά όνειρα και αυτό είναι κάτι αναπάντεχο. Την γυναίκα αυτή, είμαι σίγουρη ότι δεν την έχω ξαναδεί ποτέ μου. Αλλά πάντως μου δίνει την αίσθηση λες και την γνωρίζω. Αλλά από που ακριβώς πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ.

Ο ήλιος έχει πάρει την θέση του ψηλά στον ουρανό και έχει αρχίσει να κάνει υπερβολική ζέστη. Αύριο αρχίζει η σχολή, δείχνοντας ότι σήμερα είναι η τελευταία μέρα διακοπών.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στην τουαλέτα. Παίρνω την χτένα για να χτενίσω τα μαλλιά μου και τότε είναι που το συνειδητοποιώ. Χθες δεν έβλεπα ούτε όνειρο, ούτε είχα παραισθήσεις.

Η εμφάνιση μου άλλαξε και δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί και πως. Εντάξει όλα τα άλλα κρύβονται και εξηγούνται σχετικά εύκολα, όμως τα γκρι-ασημένια μαλλιά;
Σοβαρά τώρα;

"Άλις, κατέβα κάτω! Πρωινό!" Η μητέρα μου με καλεί από την κουζίνα.

Υπέροχα! *να σημειωθεί η ειρωνεία παρακαλώ* Τώρα τι κάνω για τα μαλλιά; Μια γρήγορη ιδέα μου έρχεται στο μυαλό και αποφασίζω να την εφαρμόσω.

[.....]

"Καλημέρα" μου είπε ο πατέρας μου χωρίς να με κοιτάξει και συνεχίζει να πίνει το καφέ του.

"Καλημέρα!" είπα και στους δύο και κάθισα στην καρέκλα.

Παίρνω το κουτάλι και αρχίζω να τρώω τα δημητριακά μου. Η μητέρα μου φτιάχνει αυγά και μπέικον για την ίδια και τα βάζει σε ένα πιάτο.

"Καλημέρα και σε εσέ-" πάει να πει αλλά σταματάει και αφού αφήσει το πιάτο στο τραπέζι με κοιτάζει με μια έντονη έκφραση εντύπωσης και απορίας. "Γιατί φοράς το καπέλο σου και έχεις μαζέψει τα μαλλιά σου έτσι;" Με ρωτάει και ο πατέρας μου σταματάει να πίνει το καφέ του κοιτάζοντας με.

"Βρήκα νέο στυλ" Απάντησα προσπαθώντας να δείξω ότι δεν τρέχει τίποτα.

"Άλις, σε παρακαλώ βγάλε το καπέλο." Ο πατέρας μου με κοιτάζει με το γνωστό του βλέμμα.

Είχα ξεχάσει ότι είναι σαν ένας ζωντανός ανιχνευτής ψέματος. Τώρα δεν μπορώ με τίποτα να την γλιτώσω.

"Εντάξει..." Είπα αργά και βγάζω το μαύρο καπέλο μου αφήνοντας το στο τραπέζι, ενώ τα μαλλιά μου κάνουν την εμφάνιση τους.

Οι γονείς μου έχουν γουρλώσει τα μάτια τους και με κοιτάζουν χωρίς να πουν τίποτα. Την έχω βάψει...

"Πότε και γιατί έβαψες τα μαλλιά σου σε αυτό το χρώμα;" Με ρωτάει η μητέρα μου σοκαρισμένη και με το δίκιο της.

"Τις ώρες που ήσασταν στην δουλειά πήγα στο κομμωτήριο και τα έβαψα. Όσο το γιατί λοιπόν... αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω μια μεγάλη αλλαγή μετά από τόσο καιρό. Τώρα αν ρωτήσετε για το άλλο, έκανα γυμναστική στο δωμάτιο μου για να αποκτήσω λίγους μυς." Είπα γρήγορα και κρύβω το δεξί μου καρπό για να μην παρατηρήσουν το τατουάζ ή το ό,τι είναι αυτό.

"Και γιατί δεν μας τα είπες;" Ο πατέρας μου με ρωτάει.

"Να... ήθελα να σας κάνω έκπληξη! Δεν σας πειράζει έτσι;" Ρωτάω με την ελπίδα ότι δεν θα θυμώσουν.

"Όχι, απλώς την άλλη φορά να μας το πεις εντάξει;" Η μητέρα μου αναφωνεί και κάθεται στο τραπέζι να φάει το πρωινό της.

Κουνάω θετικά το κεφάλι μου και βλέπω τον πατέρα μου που παρόλο που δεν έχει πειστεί απόλυτα από αυτή μου την ιστορία αποφασίζει να μην πει κάτι άλλο.

"Ωραία μαλλιά πάντως! Σου πηγαίνουν!" Μου λέει η μητέρα μου κάνοντας με να χαμογελάσω.

Αφού τελειώσω το πρωινό μου και χαιρετήσω τους γονείς μου αποφασίζω να βγω έξω και να πάω στο δάσος όπου συνέβη το συμβάν με τον λύκο. Είμαι σίγουρη, πως κάπως έτσι αρχίζουν οι ταινίες θρίλερ.

Τώρα πρωί δεν νομίζω να συναντήσω κανέναν άλλο λύκο ή χειρότερα τον ίδιο.

Μπαίνω βαθιά μέσα στο δάσος και κοιτάω συνεχώς αριστερά και δεξιά για να εντοπίσω τα πράγματα μου. Δηλαδή το κινητό, τα κλειδιά και την τσάντα μου.

Παρόλο που ο ήλιος είναι ψηλά στον ουρανό, εξαιτίας των πολλών δέντρων με τα πυκνά φύλλα, αυτό εμποδίζει το πολύ φως του ηλίου αλλά ευτυχώς, έχει αρκετό για να δω που πηγαίνω.

Άντε τώρα να δω που θα τα βρω. Μπορεί να είναι οπουδήποτε σε ένα τόσο μεγάλο δάσος. Ξαφνικά μια ελαφριά μυρωδιά μου έρχεται από αίμα, από το δικό μου αίμα.

Περίεργο...
Περπατάω ευθεία και η μυρωδιά γίνεται σιγά σιγά όλο και πιο έντονη.

Το βρήκα! Λογικά όταν μου επιτέθηκε ο λύκος και μετά με έσερνε τα φύλλα κάτω θα γέμισαν με το δικό μου αίμα άρα αν ακολουθήσω την μυρωδιά θα βρω τα πράγματα μου. Αν ακολουθήσω την μυρωδιά; Τι φάση; Λαγωνικό είμαι;

Κοιτάω πίσω μου μήπως με δει κανείς και γίνω ρεζίλι και αφού δω ότι δεν υπάρχει κανένας, αρχίζω να τρέχω προς την κατεύθυνση της μυρωδιάς.

Πρώτη μου φορά νιώθω τόσο ελεύθερη. Ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί μόνο να το θελήσω.

Τα γκρι-ασημένια μαλλιά μου χτυπάνε πάνω στην πλάτη μου και τα μπλε μάτια μου μπορούν να εντοπίσουν τα πάντα. Από μια μικρή πασχαλίτσα πάνω σε ένα πράσινο φύλλο μέχρι την μία σταγόνα υγρασίας που κυλάει επάνω στον ξύλινο κορμό ενός δέντρου.

Μπορώ να ακούσω μέχρι και τον πιο σιγανό ήχο που απλώνεται μέσα στο δάσος και λίγο πιο έξω. Κοιτάω τον εαυτό μου που τρέχει απίστευτα γρήγορα και το πόσο όμορφο είναι όλο το μέρος. Κάνω στον αέρα μια ανάποδη κωλοτούμπα και προσγειώνομαι άψογα στο έδαφος συνεχίζοντας το τρέξιμο.

Ένα χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο μου και τα μάτια μου γυαλίζουν από χαρά. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, αλλά πραγματικά το λατρεύω όλο αυτό.

Μετά από λίγο σταματάω και κοιτάω την πλέον σκισμένη μαύρη τσάντα πλάτης γεμάτη αίμα και λίγο πιο πέρα βρίσκεται το κινητό μου με σπασμένο το τζαμάκι και με λίγες κηλίδες αίματος επάνω στην οθόνη του.

Πατάω το κουμπί για να ανοίξει και ευτυχώς δουλεύει μια χαρά. Τώρα που είναι τα κλειδιά; Σκουπίζω το κινητό όσο μπορώ βάζοντας το στην τσέπη μου και ελέγχω το μέρος.

Κλωτσάω τα φύλλα κάτω στα πόδια μου και ακούω ένα κουδούνισμα. Χαμογελάω ανακουφισμένη και αρπάζω τα κλειδιά. Υπέροχα! Ήρθε η ώρα να γυρίσω σπίτι.

Βγαίνω από το δάσος και περπατάω στην ξύλινη βάση ολομόναχη κοιτώντας τα δέντρα και τα λουλούδια. Απέναντι μου, μια γκρι γάτα με πράσινα μάτια σταματάει απότομα και με κοιτάζει.

Τι ωραία γατούλα! Πάω να την πλησιάσω για να την χαϊδέψω αλλά ξαφνικά τα αυτιά της στρέφονται προς τα πίσω και με μια γρήγορη κίνηση, τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση ώσπου έχει χαθεί από το οπτικό μου πεδίο.

Αισθάνομαι τα μάτια μου να καίνε ελαφρώς και βγάζω το κινητό μου, χρησιμοποιώντας το σαν καθρέφτης για να δω τι συμβαίνει. Ανοίγω την μπροστινή κάμερα και παθαίνω ένα μεγάλο σοκ. Τα μάτια μου δεν είναι πλέον μπλε, αλλά γκρι λαμπερά!

Όχι, δεν γίνεται να μου συμβαίνει αυτό... Κλείνω γρήγορα τα μάτια μου και έπειτα από λίγο τα ανοίγω. Έχουν πάρει το φυσιολογικό τους χρώμα.

Μα πως...

Είναι πλέον σίγουρο ότι κάτι μου συνέβη αμέσως μόλις μου επιτέθηκε ο μαύρος λύκος. Κάτι που άλλαξε οριστικά την ζωή μου μια για πάντα και είμαι αποφασισμένη να μάθω όλη την αλήθεια.

Όσο καιρό και να μου πάρει.