Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Ένα λευκό περιστέρι.." Το κοιτάω που στέκεται σε ένα χαμηλό κλαδί ενός δέντρου."

Η Μάντισσα το πλησιάζει και αφού το χαϊδεύει, ξετυλίγει το μικρό κομμάτι χαρτί που ήταν δεμένο στο πόδι του και το διαβάζει.

"Μάλιστα.." Η Μάντισσα έπειτα προσθέτει. "Με καλεί ο Βασιλιάς Στέφαν στο πλευρό του, για να του εξηγήσω για αυτό που βλέπουμε μπροστά μας." Στρέφει το βλέμμα της στην Άλις τώρα.

"Τι λες; Θα έρθεις να γνωρίσεις από κοντά τον βιολογικό σου πατέρα;"

***

Moon Kingdom

"Βασιλιά μου, αυτό είναι το γράμμα από τον Σερ Νίκολας."

Ο ιππότης το δίνει στα χέρια του και στην συνέχεια βγαίνει από το δωμάτιο.

Το ξετυλίγει αρχίζοντας να το διαβάζει ήρεμα, ενώ στην συνέχεια έντονος τρόμος είναι διαγραμμένος στο πρόσωπο του.

~ Βασιλιά Στέφαν. Αν το διαβάζετε αυτό, τότε σημαίνει ότι είμαι νεκρός. Τα πράγματα εδώ δεν είναι καθόλου καλά. Το καραμένο πετράδι των ψυχών που έχει πλέον στην κατοχή του ο Βασιλιάς Τζον έχει πολύ μεγάλη επιρροή πάνω του. Τις προάλλες σκότωσε έναν ιππότη της δικής του φρουράς, προκειμένου να δει την δύναμη του πετραδιού. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω ακριβώς την τρελή κατάσταση που κυριαρχεί εδώ μέσα, όμως έχει αρχίσει και μας υποψιάζεται όλους. Πρέπει να τον σταματήσετε και δυστυχώς εγώ δεν θα είμαι εδώ για να το δω. Λυπάμαι. Δεν έχω άλλον χρόνο.

Σερ Νίκολας. ~

Το μυαλό του θόλωσε και το συναίσθημα του θυμού που είχε παγώσει μέσα του ξύπνησε.

Μα που είναι επιτέλους αυτή η Μάντισσα;!

Χάντερ POV

2 ώρες μετά

"Και όταν τον δω τι θα πω; Γειά μπαμπά είμαι η Άλις, η κόρη που υποτίθεται ότι είχες χάσει και θεωρούσες νεκρή εδώ και τόσα χρόνια;"

"Διακρίνω ένα άγχος στην φωνή σας πριγκίπισσα;"

Η Άλις με κοιτάει με ένα αρκετά εκνευρισμένο ύφος θα μπορούσα να προσθέσω.

"Όχι καλέ, απλά είναι η ιδέα σου."

"Εντάξει τότε." Απαντάω με ένα στραβό χαμόγελο και πολύ γρήγορα νιώθω μια μπουνιά στον δεξί μου ώμο.

"Άουτσ!"

"Αυτό επειδή πολλές φορές είσαι ένας εγωπαθής ηλίθιος."

Ακούω ένα δυνατό γέλιο και παρατηρώ τον Τζακ λίγο πιο πίσω που έχει διπλωθεί στα δύο.

Τον αγριοκοιτάζω. "Τι γελάς;!"

"Εί- είχε πάρα πολύ πλάκα όπως το έθεσε η Άλις. Γιατί έχει δίκιο."
Μου είπε με δυσκολία.

Η Άλις χαμογελάει.

"Ελάτε πρέπει να προχωρήσουμε."

Η Μάντισσα μας δείχνει με τα μάτια της ένα σκοτεινό μονοπάτι σαν να το έχει καταπιεί το δάσος.

"Σταθείτε."

Όλοι γυρνάνε να με κοιτάξουν.

"Γιατί να μην πάρουμε το αριστερό μονοπάτι που είναι πιο φωτεινό και με γρασίδι;"

Η Άλις έρχεται πιο κοντά μου και προσπαθώντας να με μιμηθεί μου λέει.

"Διακρίνω ένα άγχος στην φωνή σας πριγκίπισσα;"

"Η φωνή μου δεν ακούγεται έτσι." Την κοιτάω ελαφρώς εκνευρισμένος.

Αφήνει ένα γελάκι.

"Τι είναι το τόσο αστείο;"

Τα μάτια της γυαλίζουν. Το διασκεδάσει.

"Εκνευρίστηκες που σε μιμήθηκα και παρεμπιπτόντως έτσι ακούγεσαι, ενώ δεν είπες τίποτα για το πριγκίπισσα. Άρα σου αρέσει να σε αποκαλώ πριγκίπισσα;"

Σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι μερικά μόλις εκατοστά μακριά από τα χείλη της.

Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα.

"Τι είπατε πριγκίπισσα;"

"Εγ- εγώ εγώ..."

Έντονη έκπληξη διαγράφεται στο πρόσωπο της όταν ενώνω τα χείλη μας και ύστερα την κοιτάω.

"Δεν θα σου αρέσει καθόλου την επόμενη φορά που θα με εκνευρίζεις." Αρχίζω να απομακρύνομαι από μακριά της.

"Τι και αν όμως θέλω να μάθω;"
Τα βήματα μου σταματούν και ένα στραβό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.

Ο Τζακ καθαρίζει τον λαιμό του, κάνοντας μας νόημα να σταματήσουμε, δείχνοντας την Μάντισσα.

"Σωστά.." Λέω σιγά στον εαυτό μου.

"Συγγνώμη! Παρασύρθηκα." Είπε γρήγορα η Άλις.

"Φυσικά και το έκανες." Της απαντάω.

Με κοιτάει.

"Ο Χάντερ φταίει."

Ανταποδίδω το βλέμμα.

"Έϊ!"

Απαντάω σαν πληγωμένος.

"Παιδιά!"

Σταματάμε το παιχνίδι -αν και θα ήθελα να το συνεχίσουμε να δούμε που θα βγει- και ακολουθάμε την Μάντισσα στο σκοτεινό μονοπάτι.

Άλις POV

Ο ήλιος πλέον έχει καλυφθεί από τα αμέτρητα ψηλά σκούρα δέντρα σε κάθε σημείο.

Μου θυμίζουν τα δέντρα που έχουν βγει από τρομαχτικά παραμύθια που μου διάβαζε η μητέρα μου μικρή. Η βιολογική μου μητέρα.

"Πόσο ακόμα;" Ένας ανυπόμονος Χάντερ ρωτάει.

"Έχουμε ακόμα."

"Μάντισσα;" Το καστανόξανθο αγόρι ρωτάει.

"Ναι, Τζακ;"

"Γιατί πήραμε αυτό το μονοπάτι και όχι το πιο φωτεινό; Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό, ούτε τα κοράκια που μας κοιτάνε απειλητικά."

"Τζακ δεν χρειάζεται να φοβάσαι."

"Δεν φοβάμαι!" Είπε γρήγορα σαν απάντηση.

"Πήραμε αυτό το μονοπάτι γιατί είναι πιο γρήγορος από τον άλλον."

Γνέφει θετικά.

*Άλις, κάτι δεν μου αρέσει.*

Χαμογελάω.

"Λούνα, μην μου πεις ότι και εσύ φοβάσαι."

*Φυσικά και όχι. Μιλάω για την διαδρομή. Νιώθω πως μας παρακολουθούν.*

Το χαμόγελο μου χάνεται και σταματώ για λίγο στα βήματα μου.

Τι και αν η Λούνα έχει δίκιο; Όμως γιατί δεν ακούω τίποτα;

Ο Χάντερ με κοιτάει και ύστερα έρχεται κοντά μου.

"Ο λύκος σου έχει την ίδια διαίσθηση, σωστά;" Μου ψιθυρίζει.

Τον κοιτάω με ένα ελαφρύ αγχωμένο βλέμμα.

"Ναι. Νιώθει πως μας παρακολουθούν." Ακολουθώ τον ίδιο τόνο φωνής.

"Ακριβώς. Ο δικός μου με έχει τρελάνει τόση ώρα. Μου λέει τώρα πως πρέπει να φύγουμε."

"Να φύγουμε;"

"ΠΑΙΔΙΑ ΤΡΕΞΤΕ!"

Ένας τρομαγμένος Τζακ τρέχει προς το μέρος μας.

Τι συμβαίνει;

Από πίσω του βλέπω αρκετούς ιππότες με μαύρη πανοπλία. Οι ιππότες του Βασιλιά Μπλακ.

Μα πως μας βρήκαν;

"Σκατά!"

Ο Χάντερ πιάνει το χέρι μου και προσπαθούμε να τρέξουμε από την αντίθετη κατεύθυνση, ενώ ο Τζακ μας ακολουθεί εντυπωσιακά πολύ πιο γρήγορα.

"Που είναι η Μάντισσα;!"

Καθώς τρέχουμε τον ρωτάω ανήσυχος.

Ρίχνει μια ματιά προς τα πίσω.

"Δεν ξέρω!" Ο Τζακ μου είπε τρομαγμένος.

"Έχει μαγεία ενώ εμείς όχι. Μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της."

"Πρέπει να την βοηθήσουμε! Μας βοήθησε!" Του φωνάζω και προσπαθώ να απελευθερωθώ από το κράτημα του, πράγμα ανώφελο.

"Έχουμε περισσότερα πράγματα να αντιμετωπίσουμε τώρα."

"Βρε βρε."

Και οι τρεις μας σταματάμε και πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον.

Είμαστε περικυκλωμένοι.

"Τι ευχάριστη έκπληξη ξανά. Τα δύο πιτσουνάκια." Γυρνάει προς τον Τζακ. "Και ο φίλος."

"Κολλητός! Καθίκι!"
Φτύνει μπροστά του.

"Ah ah ah. Εγώ μιλάω." Χαμογελάει με ένα απειλητικό χαμόγελο.

"Λούσιαν..."

Τα μάτια του Χάντερ έχουν αποκτήσει ένα έντονο κίτρινο χρώμα.

"Αδελφούλη μου! Με αποφεύγεις μου φαίνεται. Μα τι σου έχω κάνει;"
Ο τόνος του στο τέλος γίνεται αρκετά δραματικός.

Ο Χάντερ του χαμογελάει περισσότερο απειλητικά.

"Θέλεις λίστα;"

Σαν απάντηση ο Λούσιαν γελάει.

"Αχ. Πάντα αστείος."

Τα μάτια του στρέφονται πάνω μου.

"Λευκό περιστεράκι δεν το περίμενα αυτό από εσένα. Να είσαι η πριγκίπισσα του εχθρικού Βασιλείου; Αυτό και αν ήταν έκπληξη. Δεν μου κάνει εντύπωση που ο πατέρας μου με έστειλε να σε πάρω."

"Πάνω από το πτώμα μου!" Ο Χάντερ γρυλίζει προς τον Λούσιαν.

"Αυτό μπορεί να κανονιστεί."

Απαντάει χαμογελώντας βγάζοντας από την θήκη το σπαθί του.

"Λούσιαν, όχι!"

Στρέφει το βλέμμα προς τα δεξιά του στο νεαρό αγόρι με τα μαύρα μαλλιά.

"Είναι το ταίρι της. Μπορείς να δεις την σύνδεση."

Τα μάτια του Λούσιαν αποκτούν και αυτά μια κίτρινη αλλά πιο σκούρα απόχρωση παρατηρώντας εμένα και τον Χάντερ.

"Ααα τι γλυκό. Έχεις δίκιο Ντέιβιντ είναι μαζί από την Θεά του Φεγγαριού. Μπορείς να διακρίνεις με τα μάτια του λύκου την ασημένια κορδέλα που αιωρείτα ανάμεσα τους."

Τα βλέμματα μας συναντιούνται και μου κλείνει το μάτι.

*Θα τον σκοτώσω.*

Γρυλίζω ελαφρά.

"Ελεύθερα."

"Άλλαξα γνώμη. Πάρτε το κορίτσι και φυλακίστε το αγόρι που μοιάζει με άθλια απομίμηση του εαυτού μου. Μπορεί να μας φανεί χρήσιμος στην πορεία, αν προσπαθεί να το σκάσει το κορίτσι μας από εδω."

Σηκώνει το χέρι του και κάνει νόημα στους στρατιώτες του.

Το νεαρό αγόρι που το λένε Ντέιβιντ ρωτάει. "Και το αγόρι το άλλο, τι θα τον κάνουμε;"

Ρίχνει μια μικρή μάτια και στην συνέχεια δίνει εντολή.

"Σκοτώστε τον. Δεν μας είναι χρήσιμος."

Στο πρόσωπο μου είναι έντονη η έκπληξη.

"Μην τολμήσεις!"

Όλοι με κοιτάνε και λογικό. Η Λούνα έχει πάρει τον έλεγχο.

"Μα την Θεά του Φεγγαριού! Τι είναι αυτό;!" Τα μάτια του Τζακ έχουν γουρλώσει και κοιτά κάπου τελείως αριστερά.

Όλοι μας προσπαθούμε να δούμε τι τρόμαξε τον Τζακ τόσο πολύ και αυτό του δίνει τον χρόνο να πάρει την μορφή ενός καφέ λύκου και με μεγάλη ταχύτητα να εξαφανιστεί.

Ο Χάντερ γελάει.

"Στην έφερε μεγάλε αδελφέ." Η ειρωνεία είναι εμφανή στην φωνή του.

"Χμμ." Ο Λούσιαν κοιτάζει τους άντρες του που περιμένουν διαταγή για να τον κυνηγήσουν.

"Αφήστε τον. Δεν μας άξιζε σε τίποτα. Και να θέλει να ειδοποιήσει το Moon Kingdom είναι χαμένος κόπος. Ο δρόμος έχει μπλοκαριστεί. Εδώ και μέρες μάλιστα."

"Όσο για εσένα." Στρέφει την ματιά του προς στην Λούνα. "Δεν μπορούμε να αφήσουμε την λύκαινα σου να πάρει τον έλεγχο. Κάνει κακό στην δουλειά."

Σε κλάσματα δευτερολέπτου νιώθω ένα τσίμπημα στον λαιμό μου.

Τα πάντα αρχίζουν να θολώνουν και πριν πέσω κάτω βγάζω αυτό από το λαιμό μου, κρατώντας το βελάκι στην ανοιχτή παλάμη μου.

"Ακόνιτο.."

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Χάντερ να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμένα.

Το άτομο που δεν ήθελα να δω σκύβει μπροστά μου, ώστε να βρίσκομαι στο οπτικό του πεδίο.

"Όνειρα γλυκά, περιστεράκι..."