Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Βασιλιά μου."

Ο Τζον στρέφει το βλέμμα του στον στρατιώτη μπροστά του.

"Πες μου."

"Το βρήκαμε."

Ο Βασιλιάς Τζον σηκώνεται από τον θρόνο του με έντονη έκπληξη.

"Το πετράδι βρίσκεται πλέον στην ιδιοκτησία σας."

Ένα στραβό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του Βασιλιά.

Αυτό είναι μόνο η αρχή.

***

"Τρέξε!"

Τα πάντα γύρω μου γυρίζουν, αλλά πρέπει να συνεχίσω. Δεν πρέπει να σταματήσω.

Δεν πρέπει να σταματήσω ούτε στιγμή. Αλλιώς το τέλος μου και του Βασιλείου μου θα είναι κοντά.

"Μην κοιτάξεις πίσω, Άλις!"

Έπρεπε να την ακούσω, αλλά ο πόνος στο στήθος μου ήταν πολύ έντονος. Ήθελα να την δω. Έστω και για μία τελευταία φορά.

Τα δάκρυα της τρέχουν ασταμάτητα επάνω στο λεπτό, χλωμό της πρόσωπο.

Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο χρονών ήμουν. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ήμουν πολύ μικρή, πως αν ήμουν θνητή και όχι παιδί λυκανθρώπων, η ανάπτυξη μου δεν θα ήταν τόσο ταχύς.

Ένας στρατιώτης με μαύρη πανοπλία αρπάζει την μητέρα μου από τον ώμο, κατευθυνόμενος στο καφέ του άλογο.

Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα..

Προσπαθεί να αντισταθεί με όση δύναμη της έχει απομείνει και αυτός την πετάει με δύναμη στο κορμό ενός δέντρου σαν μην ζύγισε τίποτα.. με αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις της.

Ήθελα τόσο πολύ να την βοηθήσω, όμως ξέρω ό,τι δεν βρίσκομαι και στην καλύτερη δυνατή θέση.

Σκουπίζω γρήγορα τα δάκρυα από τα μάτια μου και συνεχίζω την πορεία μου στο άγνωστο.

Ύστερα από λίγο όλα αρχίζουν και σκοτεινιάζουν.

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς μου συνέβη εκείνη την μέρα, όμως από εκείνη την στιγμή ένιωθα πως δεν κινδυνεύω. Πες το ένστικτο.

Και ευτυχώς είχα δίκιο. Γνώρισα τους δεύτερους μου γονείς, που δεν θα μπορούσα να ήμουν περισσότερο ευγνώμων πως είναι αυτοί.

[.....]

"Καλημέρα!"

Ένας χαμογελαστός Χάντερ με υποδέχεται.

"Πως κοιμηθήκατε, πριγκίπισσα;"

Ανακάθομαι στο μαλακό στρώμα.

"Μπορείς να πεις κα-" Σταματάω τα λόγια μου και τον κοιτάζω.

"Πως με είπες;"

Κάθεται δίπλα μου χωρίς δεύτερη σκέψη και στρέφει το βλέμμα του σε εμένα.

"Γνωρίζω."

Νιώθω μια ελαφριά ζαλάδα προσπαθώντας να σκεφτώ από πότε το έχει συνειδητοποιήσει.

"Πόσο καιρό ξέρεις;"

"Από την μέρα που ήρθαμε σε αυτό εδώ το σπίτι. Η Μάντισσα μου είπε ότι διαισθάνεται μια παλιά ανάμνηση καλά κλειδωμένη και πως αν επιθυμώ μπορεί να με βοηθήσει να την ξεκλειδώσουμε."

Ακολουθεί σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα και ύστερα συνεχίζει.

"Εκεί βρισκόταν η ανάμνηση όταν ήμουν μικρός με την καλύτερη μου φίλη, την Άλις Ζόριαν. Η κόρη του Βασιλιά Στέφαν από το Moon Kingdom. Μετά από αυτό δεν μου χρειάστηκε πολύ για να ενώσω τα κομμάτια του παζλ."

Η ατμόσφαιρα τριγύρω μου φαίνεται τόσο ήρεμη, τώρα που γνωρίζει πραγματικά ποια είμαι.

"Ένα όμως δεν μπορώ να καταλάβω."

Τον κοιτάζω ερωτηματικά.

"Γιατί τώρα; Γιατί να σε κυνηγήσει τώρα, ενώ τόσο καιρό νόμιζε ότι είχες πεθάνει;"

Σκέφτομαι καλά πριν απαντήσω και παίρνω μια βαθειά ανάσα.

"Η προφητεία. Πρέπει να έμαθε για την προφητεία."

Ο Χάντερ σηκώνεται με τον θυμό να είναι εμφανής σε κάθε σημείο του σώματος του.

"Δεν θα τον αφήσω να σε πειράξει."

Χαμογελάω και του δίνω ένα απαλό φιλί στα χείλη.

"Το ξέρω."

Moon Kingdom

"Βασιλιά μου! Πρέπει να το δείτε οπωσδήποτε αυτό!"

Ένας από τους ιππότες του Βασιλιά Στέφαν έχει βγει έξω μαζί με πολλούς άλλους και κοιτάνε τον ουρανό με μια έκφραση αληθινού τρόμου.

"Δε-δεν είναι δυνατόν."

Στην άλλη άκρη του δάσους, από το Βασίλειο του Black Kingdom υπάρχει ένα πολύ μεγάλο σκούρο γκρι, σχεδόν μαύρο σύννεφο, το οποίο καλύπτει σημαντικά σχεδόν όλη την περιοχή.

"Στείλε την Πίπερ στην Μάντισσα. Την χρειάζομαι όσο το πιο δυνατόν γρήγορα."

Ο ιππότης τον κοιτάει με ένα μπερδεμένο ύφος.

"Την Πίπερ.. Το λευκό μου περιστέρι. Κατάλαβες;"

Ένας άλλος ιππότης λέει γρήγορα.

"Είναι καινούργιος. Συγγνώμη για αυτό, Βασιλιά μου. Θα την στείλουμε αμέσως."

"Έξοχα!"

Ο Στέφαν στρέφει το βλέμμα του πάλι στον ουρανό που όσο περνάνε τα λεπτά, μοιάζει λες και έχει επεκταθεί.

*Τι στην ευχή είναι αυτό;!*

"Φιν, πραγματικά αν ήξερα θα σου έλεγα. Το μόνο που είμαι αρκετά σίγουρος είναι πως αυτό που ετοίμαζε ο Τζον; Ε λοιπόν τα κατάφερε."

Ο Βασιλιάς νιώθει τον λύκο του να γρυλίζει.

*Δεν έπρεπε να τον είχες αφήσει έτσι τόσο καιρό. Ξέρω ότι σε πλήγωσε, νιώθω και εγώ τον πόνο σου, αλλά έπρεπε να τον είχες σταματήσει εδώ και πολύ καιρό.*

"Σε αυτό έχεις δίκιο, Φιν. Αλλά τώρα θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι, ή είναι πλέον πολύ αργά."

Ο Βασιλιάς ατενίζει το μεγάλο σκοτεινό σύννεφο που καλύπτει όλο το εχθρικό Βασίλειο.

Μόνο από αυτό γνωρίζει πως τα πράγματα είναι πλέον σκούρα.
Πολύ σκούρα.

Τζακ POV

Χρειάζομαι λίγο αέρα. Τόσες μέρες μέσα είμαστε και έχω βαρεθεί τρομερά.

Αχά!

Μήλα! Το ήξερα ότι θα βρίσκονταν κάπου εδώ κοντά.

Κατέβω τις ξύλινες σκάλες και περπατάω με γρήγορα βήματα προς το δέντρο, αρπάζοντας ένα κόκκινο χαμηλά.

"Γειά σου ομορφιά μου! Τι όμορφο που είσαι!"

Το μήλο με κοιτάει και ανταποδίδω την ματιά μου.

"Συγγνώμη γλυκιά μου, αλλά η σχέση μας δεν θα μπορούσε να κρατήσει περισσότερο. Πρέπει να με καταλάβεις."

Δαγκώνω λίγο και αμέσως θυμάμαι γιατί τα μήλα είναι τα αγαπημένα μου.

Λίγο σκοτάδι δεν έχει; Αφού είναι πρωί. Τι στην ευχή;

Στρέφω το βλέμμα μου προς τα πάνω και τα μάτια μου γουρλώνουν.

"Παίδες! Νομίζω πως πρέπει να το δείτε αυτό!"

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα η Άλις, ο Χάντερ και η Μάντισσα είναι έξω στον κήπο.

"Είσαι καλ-" Η Άλις σταματάει στα λόγια της και κοιτάζει τον πλέον γκρι ουρανό από το πολύ μεγάλο περίεργο σύννεφο.

"Μα τους τρεις λύκους, τι είναι αυτό;"

Η Μάντισσα κοιτάει το σύννεφο και με βλέμμα στραμμένο ακόμα εκεί, αναφωνεί.

"Σκοτεινή μαγεία."

Όλοι μας γυρνάμε να την κοιτάξουμε με έντονη έκπληξη.

"Ο Τζον.." Η Άλις είπε περισσότερο στον εαυτό της.

"Ένα λευκό περιστέρι.." Το κοιτάω που στέκεται σε ένα χαμηλό κλαδί ενός δέντρου."

Η Μάντισσα το πλησιάζει και αφού το χαϊδεύει, ξετυλίγει το μικρό κομμάτι χαρτί που ήταν δεμένο στο πόδι του και το διαβάζει.

"Μάλιστα.." Η Μάντισσα έπειτα προσθέτει. "Με καλεί ο Βασιλιάς Στέφαν στο πλευρό του, για να του εξηγήσω για αυτό που βλέπουμε μπροστά μας." Στρέφει το βλέμμα της στην Άλις τώρα.

"Τι λες; Θα έρθεις να γνωρίσεις από κοντά τον βιολογικό σου πατέρα;"