Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Χάντερ!"

Γέλασα και προσθέτοντας περισσότερη δύναμη βρίσκομαι τώρα εγώ από πάνω του, χαμογελώντας πλαγίως με αυτόν να μου ανταποδίδει κλείνοντας μου το μάτι.

***

"Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί, Άλις."

Με αυτή του την πρόταση τα μάτια μου γουρλώνουν και νιώθω τον εαυτό μου να μικραίνει παίρνοντας την ανθρώπινη μου μορφή.

Γρήγορα συνειδητοποιώ ό,τι όταν αλλάζεις μορφή τα ρούχα σου σκίζονται, οπότε αυτή την στιγμή είμαι όπως με γέννησε η μάνα μου.

Σκεπάζω με τα χέρια μου τον εαυτό μου όπως μπορώ και ο Χάντερ μου κάνει γρήγορα με την μαύρη μουσούδα του νόημα να μπω στην μεγάλη λίμνη πιο δίπλα, πριν αποτρέψει το βλέμμα του.

Με ταχύτητα κάνω αυτό που μου λέει και προσπαθώ να δω τι θα κάνω. Σημείωση στον εαυτό μου: Όταν αλλάζω μορφή, να έχω νέα ρούχα κοντά μου.

Ευτυχώς που η λίμνη δεν είναι διαφανές.

Ο μαύρος λύκος με κοιτάει και τηλεπαθητικά μου αναφέρει.

"Πάω να σου φέρω νέα ρούχα.
Θα επιστρέψω όσο πιο γρήγορα μπορώ."

Ανακουφίζομαι με αυτή του την πρόταση. "Εντάξει. Θα περιμένω εδώ."

Με αυτό εξαφανίζεται μέσα στο δάσος.

*Θα περιμένω εδώ.*

Μου είπε η Λούνα και μιμείται την φωνή μου κοροϊδεύοντας με.

'Παίζω' ξανά την σκηνή στο μυαλό μου και νιώθω τον εαυτό μου να κοκκινίζει.

"Εντάξει, ίσως δεν ήταν το πιο έξυπνο που μπορούσα να πω. Πανικόβληθηκα με την κατάσταση."

Η Λούνα αναστενάζει.

*Προφανώς.*

"Λούνα!"

*Καλά, καλά. Σε πειράζω καλέ. Αφού με ξέρεις.*

Χαμογελάω.

Ακούω φύλλα να κουνιούνται και αναφωνώ χαρούμενη.

"Χάντ-" Σταματάω και κοιτάζω τον γεροδεμένο άντρα που με κοιτάει.

Αγκαλιάζω τον εαυτό μου καλύπτοντας με καλύτερα.

"Εσύ." Είπα έντονα.

Ο μαυρομάλλης νεαρός χαμογελάει στραβά και κάνει μερικά βήματα μπροστά, ώσπου βρίσκεται ακριβώς δίπλα από την λίμνη.

"Ώστε με θυμάσαι. Πολύ ωραία." Είπε περισσότερο στον εαυτό του ευχαριστημένος.

"Τι γυρεύεις εδώ;" Απάντησα με μια δόση μίσους απέναντι του.

Ο Λούσιαν σκύβει και με κοιτάει προσπαθώντας να δει κάτι το 'αξιοσημείωτο' μέσα από τα νερά.

Ένα μικρό γέλιο ξεφεύγει από τα χείλη του.

"Προς τι ο έντονος αυτός δυσανασχετισμός;"
Με σκανάρει με τα καφέ του μάτια.
"Δεν με γνωρίζεις καν." Με αυτό σηκώνεται πάλι χαρούμενος.

Αν το βλέμμα μπορούσε να σκοτώσει, θα ήταν νεκρός εδώ και ώρα.

"Σωστά! Δεν έχουμε συστηθεί επισήμως."

Απαντάει και παίρνει ένα σοβαρό ύφος. "Λούσιαν Μπλακ. Πρωτότοκος γιος του Βασιλιά Τζον Μπλακ και το δεξί του χέρι. Να προσθέσω και άσσο στο σπαθί."

Χαμογελάει με τον εαυτό του υπερήφανα.

Βλάκας.

Πλησιάζει την λίμνη και τείνει όσο μπορεί το χέρι του προς σε εμένα.

Σαν απάντηση, έχοντας ακόμα αγκαλιά το σώμα μου κάνω αρκετά βήματα μέσα στο νερό πιο πίσω.

Μαζεύει το χέρι του και φαίνεται να σκέφτεται κάτι.

"Και εσύ λευκό περιστεράκι, πως ονομάζεσαι;"

Άκουσα καλά; Λευκό περιστεράκι;

Τι;

"Δεν σε αφορά."

Αντί να προσβληθεί κάνει μερικά βήματα γύρω από την λίμνη περιεργάζοντας με.

"Αυθάδης. Χμμ. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στις δύσκολες."

"Με τον σιχαμερό τρόπο σου, ξέρεις ότι δεν θα κερδίζεις τίποτα, σωστά;"

Του ρίχνω ένα βλέμμα αηδίας.

Βάζει τα δερμάτινα γάντια του και αναστενάζει.

"Άξιζε μια προσπάθεια."

"Τώρα θα ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σου, αν δεν με κοίταζες τόσο έντονα και κυρίως αν έφευγες και με άφηνες στην ησυχία μου."

"Το γνωρίζεις και εσύ επίσης πως αν θέλω μπορώ να σε συλλάβω για έντονη αυθάδεια απέναντι μου, σωστά;" Χαμογελάει στραβά.

Το θεωρεί ένα παιχνίδι αυτό.

"Μα δεν λέω κάτι μη αληθές, αφέντη Λούσιαν."

"Ουυ." Μια σπίθα ανάβει στα μάτια του.
"Αφέντη Λούσιαν. Μου άρεσε αυτό."

Εκνευρισμένη με το ύφος που συνεχίζει και μου ρίχνει, βρίσκω λίγο πιο δίπλα μου μια μικρή πέτρα και του το πετάω.

Προφανώς και το αποφεύγει.

"Άγρια. Ενδιαφέρον. Αν επιθυμείς, μπορώ να έρθω να σου κάνω παρέα εκεί μέσα. Τι λες; Αρκεί να πεις το ναι."

Τα μάτια μου γουρλώνουν και εύχομαι να εμφανιστεί ο Χάντερ όσο πιο γρήγορα γίνεται.

"Θα αρνηθώ."

Τινάζει τα χέρια του.

"Μόλις έχασες μια πολύ καλή ευκαιρία. Κρίμα. Και μου αρέσεις πολύ. Έχει αρκετό καιρό να θέλω μια τόσο πολύ. Θα πρέπει να είσαι γοητευμένη, αν δεν κάνω λάθος."

Δεν το καταλαβαίνει, ε;

"Στα όνειρα σου μπορεί."

"Δεν νομίζω να θες να σου πω τι κάνουμε εμείς στα όνειρα μου, σωστά;"

Αηδιάζω από την φράση του.

"Είσαι αηδιαστικός."

Χαμογελάει πλατιά.

"Έχω ακούσει και χειρότερα."

"Τι κάνεις εσύ, εδώ;"

Ένας μαυρομάλλης Χάντερ εμφανίζεται κρατώντας μερικά ρούχα και δείχνοντας αρκετά εκνευρισμένος.

Γυρνάει κοιτώντας μία εμένα και μία τον Χάντερ.

Χαμογελάει. "Κατάλαβα τι συμβαίνει. Βρήκες το ταίρι σου στο περιστεράκι από εδώ." Τρίβει ελαφρά τον σβέρκο του και μου ρίχνει μια κοφτή ματιά.

"Η μυρωδιά σου είναι όλη πάνω της. Τς τς τς. Και είχα μεγάλα σχέδια για εμάς τους δύο περιστεράκι."

Ο Χάντερ εξαφανίζεται από εκεί που ήταν και βρίσκεται ακριβώς πίσω από τον Λούσιαν, δίνοντας του μια δυνατή μπουνιά στο σαγόνι όταν αυτός γυρνάει να τον κοιτάξει.

Δε- δεν μπορεί. Μόλις τηλεμεταφέρθηκε!

Πως;

Φτύνει λίγο αίμα και ύστερα κοιτάει τον Χάντερ... περήφανος.

"Έτσι! Δείξε μου τι έχεις. Γίνε επιτέλους αυτός που έπρεπε να ήσουν."

Ο Χάντερ με ταχύτητα αρχίζει και προσπαθεί να του δώσει περισσότερες μπουνιές, ενώ έχει αφήσει τα ρούχα μου πάνω σε ένα βράχο πιο μακριά.

Προς έκπληξη μου ο Λούσιαν δεν κάνει αντεπίθεση. Απλά αποφεύγει τα χτυπήματα πολύ γρήγορα λες χωρίς να δυσκολεύεται.

"Χάντερ σταμάτα!"

Η φωνή μου τον ξυπνά και σταματάει κοιτάζοντας τον Λούσιαν με μίσος.

"Ήξερα ότι ήσουν αδύναμος, αλλά δεν περίμενα ποτέ να είσαι και υποτακτικός. Σε λυπάμαι." Απαντάει ο νεαρός και αφήνει ένα γελάκι.

"Λούσιαν, φύγε. Τώρα." Του απευθύνομαι έντονα.

Με κοιτάει.

"Έτσι και αλλιώς τελείωσε το πάρτι. Θα τα πούμε." Προσθέτει κλείνοντας μου το μάτι και σε δευτερόλεπτα έχει εξαφανιστεί.

Πλησιάζω την έξοδο της λίμνης και ο Χάντερ μου δίνει ένα πράσινο φόρεμα και δερμάτινα καφέ παπούτσια.

Γυρνάει για να αλλάξω.

"Συγγνώμη που άργησα. Μόνο αυτά βρήκα."

Τον ακουμπάω στον ώμο και γυρνάει.

"Όλα καλά. Πάμε να φύγουμε τώρα. Έχω αρκετή δουλειά να κάνω."

Με κοιτάει με ένα μπερδεμένο βλέμμα.

"Ο Βασιλιάς Τζον δεν θα πέσει τόσο εύκολα, χωρίς σχέδιο."

Με πλησιάζει δίνοντας μου ένα γρήγορο φιλί στα χείλη και προχωράμε μέσα στο αόρατο πέρασμα.