Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Φύγετε! Αν θέλετε να ζήσετε."

Μια ξένη φωνή μας κάνει να κοιτάξουμε όλοι πίσω από εμένα.

Ένας νεαρός άντρα που πρώτη φορά βλέπω στη ζωή μου, "μπαίνει" στο παιχνίδι.

Το φως του ηλίου φωτίζει τα ατιμέλητα καστανόξανθα μαλλιά του και τονίζει τα γαλανά του μάτια.

Ενώ με το δεξί του χέρι κρατάει μια δερμάτινη τσάντα με πολλά κόκκινα γυαλιστερά μήλα.

***

"Ποιος είσαι πάλι, εσύ;"

Το νεαρό αγόρι ρωτάει το νέο πρόσωπο με έχθρα στο βλέμμα του.

"Σωστά! Μα που πήγαν οι τρόποι μου;"

Είπε περισσότερο στον εαυτό του και χαμογελάει.

"Ονομάζομαι Τζακ Φορντ και θα ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους σας να αφήσετε να φύγουν οι δύο δεσποινίδες αυτή την στιγμή."

Απαντάει κοιτάζοντας προσεχτικά τα τρία αγόρια.

Ο "αρχηγός" κάνει ένα βήμα μπροστά και φτύνει στο έδαφος μπροστά του, διατηρώντας ακόμα οπτική επαφή με τον Τζακ.

"Αυτό δεν ήταν τόσο ευγενικό, έτσι;"

Τονίζει στον νεαρό απέναντι του.

"Να την χέσω την ευγένεια!"

"Ναι! Καλό είναι να φύγεις πριν λερώσεις το λευκό σου πουκάμισο!" Είπε ο φίλος του αγοριού δίπλα από τον "αρχηγό".

"Τς τς τς. Τρία πράγματα δεν μπορώ να ανεχτώ. Το κακό φαγητό, τους μπούληδες και την αγένεια." Συνεχίζει αφήνοντας την τσάντα με τα μήλα κάτω ενώ σηκώνει τα μανίκια του.

"Και εσείς ήδη ανήκετε στις δύο αυτές κατηγορίες, οπότε θα σας δώσω μια τελευταία ευκαιρία να φύγετε τώρα που μπορείτε."

Το αθώο χαμόγελο που είχε πριν εξαφανίζεται και στην θέση του υπάρχει ένα στραβό χαμόγελο.

Γυρνάω να κοιτάξω τα αγόρια και προς έκπληξη μου μυρίζουν φόβο.

Το βλέμμα του Τζακ είναι γεμάτο προκλητικότητα.

"Δε- δεν θα μου κάνεις τίποτα. Δεν θα μας κάνεις τίποτα!" Είπε με όση δύναμη μπορεί στον νεαρό και στην ομάδα του που έχουν ζαρώσει από φόβο.

"Αλήθεια, ε; Τι σας κάνει να το πιστεύετε αυτό;"

Τα γαλάζια του μάτια τώρα γυαλίζουν και τους κοιτάζει απειλητικά.

"Μπ- μπορείς να κρατήσεις την ψηλή από εδώ, αλλά το κοριτσάκι είναι δικιά μας υπόθεση. Δεν δέχομαι όχι."

Μια ακτίνα αυτοπεποίθησης είναι τώρα εμφανή στα σκούρα καφέ μάτια του, σχεδόν σαν μαύρα.

Ο νεαρός ονόματι Τζακ με κοιτάει και μου κάνει νόημα να έρθω προς σε αυτόν.

"Τα πράγματα θα γίνουν λίγο άγρια."
Μου είπε σχεδόν ψιθυριστά.

Όσο και να θέλω να τον βοηθήσω δεν είμαι σίγουρη καν αν μου είναι εφικτό αυτή την στιγμή.

Η Λούνα είναι ακόμα αδύναμη από την περιπέτεια στον Κόσμο των Πνευμάτων και μου είναι ακόμα αρκετά δύσκολο να κάνω κάτι χωρίς αυτήν.

Γνέφω γρήγορα καταφατικά και πηγαίνω προς το μέρος του.

"Για να σκεφτώ..."

Κρατάει το πηγούνι του.

"Όχι."

Με μεγάλη ταχύτητα που με δυσκολία μπορώ να ακολουθήσω, η δερμάτινη τσάντα κάτω αρχίζει και αδειάζει.

Πολλά κόκκινα μήλα ταξιδεύουν το ένα μετά το άλλο βρίσκοντας στόχο τα σώματα των αγοριών.

"Σταμάτα!"

Ο Τζακ αγνοεί την απεγνωσμένη έκκληση του αγοριού και συνεχίζει να πετάει τα μήλα πάνω τους, τα οποία με την μεγάλη ταχύτητα σκάνε στους στόχους.

"Τρέξτε!"

Τα τρία αγόρια τρέπονται σε φυγή αφήνοντας το καρπό του μικρού κοριτσιού, το οποίο πέφτει στα γόνατα του.

Τρέχω προς το κοριτσάκι και ο Τζακ ακολουθεί.

"Είσαι καλά;"
Σκύβω και χαϊδεύω τα μακριά καφέ μαλλιά της αποκαλύπτοντας ένα ζευγάρι στρογγυλά πράσινα μάτια, τα οποία με κοιτάζουν θλιμμένα.

"Σε ευχαριστώ πολύ."

Ο Τζακ έρχεται από δίπλα μου και σκύβει κοιτώντας το κορίτσι.

"Σας ευχαριστώ και τους δύο."

"Παρακαλώ." Ο Τζακ απαντάει και χαμογελάει.

"Δεν ήμουν και τόσο χρήσιμη για να είμαι ειλικρινής. Ο Τζακ βοήθησε."

Νιώθω άσχημα.

Τα πράσινα της μάτια με κοιτάνε και τώρα η θλίψη έχει αντικατασταθεί από χαρά.

"Μην το λες αυτό. Αν δεν ήσουν εσύ να τους σταματήσεις, δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί σε εμένα."

Ένα δάκρυ κυλάει από το μάγουλο της και το σκουπίζω γρήγορα.

"Μπορείς να σταθείς;"
Αναφωνεί ο Τζακ.

"Έτσι νομίζω."

Της τείνει το χέρι του, βοηθώντας την να σηκωθεί ενώ κρατάει γερά ένα μικρό πουγκί στην μικρή της χούφτα.

Σκουπίζει με το χεράκι της όσο μπορεί το φόρεμα.

"Ευχαριστώ ξανά." Χαμογελάει και ξετυλίγει το βυσσινί πουγκί βγάζοντας τέσσερα σιδερένια κέρματα.

"Αυτά είναι για εσάς! Για την βοήθεια."

"Όχι, ευχαριστούμε." Είπαμε και οι δυο μας την ίδια στιγμή.

"Δεν μπορούμε να τα δεχτούμε."
Απαντάω.

"Δεν είναι ανάγκη να μας δώσεις τίποτα. Εξάλλου, εσύ τα χρειάζεσαι περισσότερο."

"Εντάξει." Το κορίτσι δέχεται.

Δεν θέλει να το παραδεχτεί αλλά τα έχει ανάγκη. Κρίνοντας από την εμφάνιση της, δεν τρέφεται σωστά.

"Εμένα με λένε Άλις και από εδώ ο Τζακ! Χαρήκαμε για την γνωριμία!"

"Είμαι η Ανελίζ! Χαίρομαι που σας γνωρίζω επίσης!"

Χαμογελάει ζεστά.

"Θέλεις να σου αγοράσω κάτι να φας ή να σου δώσω μερικά χρήματα;"

Ο Τζακ ετοιμάζεται να βγάλει από την τσέπη του δερμάτινου παντελονιού του ένα μικρό μαύρο πουγκί.

"Όχι! Νιώθω άσχημα που χρειάστηκε να με βοηθήσει κάποιος, γιατί ήμουν τόσο αδύναμη να τους αντιμετωπίσω η ίδια. Δεν θέλω και άλλη βοήθεια."

Απαντάει αποφασισμένα.

"Αν αλήθεια αυτό επιθυμείς."

Τοποθετεί το πουγκί μέσα στην τσέπη του.

"Που είναι οι γονείς σου; Θέλεις να σε πάμε σε αυτούς;"

Της είπα κοιτώντας τριγύρω το πέτρινο στενάκι.

"Η μητέρα μου με τον μικρό μου αδελφό είναι μόλις 7 λεπτά από εδώ!"

Χαμογελάω. Ευτυχώς έχει κάποιον δίπλα της.

"Θέλεις να σε πάμε σε αυτήν;" Ο Τζακ χαμογελάει όσο πιο γλυκά γίνεται.

"Δεν χρειάζεται. Είναι κοντά από εδώ και δεν υπάρχει κίνδυνος αν συνεχίσω ευθεία. Μένουν πολύ σαν εμένα εκεί!"

Ο νεαρός γνέφει θετικά.

"Θα φύγω τώρα, αλλά πρώτα..."

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου νιώθω το μικρό κορίτσι να αγκαλιάζει εμένα και τον Τζακ όσο πιο σφιχτά μπορεί.

Ένα χαμόγελο μου ξεφεύγει και ανταποδίδω την αγκαλιά.

Ύστερα, απομακρύνεται μέχρι ένα σημείο και λέει δυνατά.

"Αντίο! Κάποια μέρα θα ανταποδώσω την βοήθεια!"

Η Ανελίζ μας χαιρετάει πριν φύγει με ταχύτατα προς την αντίθετη κατεύθυνση και εξαφανιστεί από το οπτικό μας πεδίο.

"Πολύ γλυκό κοριτσάκι."

Είπα στον Τζακ.

"Ισχύει. Μου θυμίζει την μικρή μου αδελφή."

Απαντάει και αρχίζει να προχωράει μακριά από εμένα.

Τώρα προς τα που να πάω;

"Έρχεσαι;"

Ο Τζακ έχει σταματήσει λίγο πιο μακριά μου.

"Α, Αλήθεια; Εντάξει." Είπα γρήγορα και τον ακολουθώ.

Μπορεί να τον βλέπω πρώτη φορά στην ζωή μου, αλλά μου βγάζει μια αύρα εμπιστοσύνης και αυτή την φορά αποφασίζω να ακολουθήσω το ένστικτο μου.

"Σε ευχαριστώ για την βοήθεια και συγγνώμη για τα μήλα."

Αναφωνώ βλέποντας την δερμάτινη τσάντα που δεν έχει καθόλου πλέον μήλα, ενώ όλα βρίσκονται κατεστραμένα αριστερά και δεξιά στο τσιμέντο.

"Θα σου έλεγα παρακαλώ και πως δεν είναι τίποτα, αλλά μου χρωστάς μια τσάντα μήλα."

Αποκαλύπτει με μια δόση χιούμορ και σοβαρότητας.

"Ω! Φυσικά."

Αποφασίζω να τον ρωτήσω αυτό που σκέφτομαι εδώ και λίγα λεπτά.

"Τώρα που θα πάμε;"

"Στην ταβέρνα."
Απαντάει απλά.

"Στην ταβέρνα;" Στο πρόσωπο μου είναι διαγραμμένη η απορία.

"Σου χρειάζεται ένα ποτό."

Τον κοιτάω με περιέργεια.

"Πόσο φαίνεται ότι δεν είσαι από εδώ!" Περνάει το χέρι του μέσα από το καστανόξανθο μαλλί του και χαμογελάει.

Μικρά λακκάκια εμφανίζονται στο πρόσωπο του και ένα μικρό γέλιο του ξεφεύγει κάνοντας με να ανταποδώσω το χαμόγελο.