Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

Μια μεγάλη λευκή λύκαινα βρίσκεται δίπλα από μια λίμνη.

Στον Κόσμο των Πνευμάτων, η Λούνα είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι την είχα δει.

Την πλησιάζω διστακτικά και τώρα αντικρίζω τα ασημένια της μάτια.

"Σε παρακαλώ, κάθισε."

***

Με ένα νεύμα της εμφανίζεται από το πουθενά μια άσπρη μικρή πολυθρόνα με πολλά μικρά χρυσά κουμπιά.

"Λοιπόν..."

Αναφωνώ ενώ έχω καθίσει.

"Όπως κατάλαβες, έχουμε μερικά θεματάκια με τον έλεγχο. Τόσο εσύ, αλλά τόσο και εγώ. Προκειμένου να λυθεί αυτό, πρέπει να κάνουμε αυτό που σου είπε ο Χάντερ."

Σκύβω πιο μπροστά και την κοιτάζω.

"Για να είμαι ειλικρινής Λούνα, δεν ξέρω πως ακριβώς θα γίνει αυτό."

"Γνωρίζω εγώ. Είναι δικό μου μόνο λάθος όλο αυτό και σήμερα θα το διορθώσω."

Αναρωτιέμαι πως θα δημιουργήσουμε μια δυνατή καλή σχέση μεταξύ μας. Νόμιζα πως είχαμε, αλλά έπειτα από το συμβάν με τον έλεγχο, τελικά δεν είμαστε τόσο καλά όσο νόμιζα.

Η Λούνα μπορεί να λέει πως είναι μόνο δικό της λάθος, αλλά ξέρω την αλήθεια. Έχω και εγώ μερίδιο ευθύνης.

"Προκειμένου να γίνει αυτό, πρέπει να αναπτύξουμε μια σχέση εμπιστοσύνης. Δηλαδή πρέπει να σου πω τι επιπλέον γνωρίζω παραπάνω."

"Δηλαδή;"

Ένα δροσερό αεράκι φυσάει και παίρνει μερικά μικρά μωβ και κίτρινα φύλλα στο πέρασμα του.

"Η μέρα που πέθανε η άνθρωπος Άλις, επισημαίνει την νέα ζωή που έπρεπε να είχες εξαρχής."

Τα φρύδια μου σμίγουν με απορία.

"Από πάντα ήσουν λυκάνθρωπος. Από τότε που γεννήθηκες. Μπορεί να μην τα θυμάσαι όλα τώρα, αλλά σιγά σιγά όλες οι παλιές σου αναμνήσεις επιστρέφουν, καθώς και περισσότερες ικανότητες. Ίσως οι αναμνήσεις σου έρθουν σε μορφή ον-"

"Ονείρου ή και πολλές φορές όταν βλέπω ή ακουμπάω κάτι παλιό αλλά οικείο..."

Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα

Όλα ήταν αλήθεια.

"Ακριβώς."

Τα πολύ ζωντανά όνειρα...

Το φλεγόμενο χωριό...

Η σκηνή με τα δύο παιδάκια που έφτιαχναν ένα κάστρο από άμμο...

Όλα είναι αναμνήσεις.

Τότε...

"Ο Χάντερ;"

Η Λούνα γνέφει θετικά, όμως με έντονη ανησυχία να είναι εμφανής στο βλέμμα της.

"Όταν δώσαμε πρώτη φορά τα χέρια μας, ήταν λες και ξαφνικά μπροστά μου διαδραματιζόταν μια ζωντανή σκηνή μεταξύ δύο παιδιών. Το κοριτσάκι τώρα που το σκέφτομαι θύμιζε πολύ εμένα μικρή. Λούνα, αυτό σημαίνει... Ό,τι τον ήξερα;"

"Ναι. Ήσασταν πολύ καλή φίλοι από μικροί."

Αισθάνομαι έναν μικρό πονοκέφαλο και κρατάω το κεφάλι μου.

Η Λούνα έρχεται πιο κοντά μου. "Άλις, είσαι καλά; Καλύτερα να σταματήσουμε. Είναι πολλά πράγματα. Για αυτό οι αναμνήσεις σου αναγεννιούνται αργά, γιατί αν έρθουν όλες μαζί, τότε..."

"Όχι. Ας συνεχίσουμε.

"Δεν νομίζω ότι-"

"Σε παρακαλώ. Θέλω να μάθω."

"Όπως επιθυμείς."

Κάθομαι καλύτερα στην θέση μου και προσπαθώ να μην σκέφτομαι τον έντονο πονοκέφαλο που μου έχει δημιουργηθεί.

"Γιατί δεν θυμόμουν αυτές τις αναμνήσεις και πως ξανά επέστρεψα στην ζωή;"

"Δυστυχώς, για το πρώτο δεν έχω καμιά απάντηση. Ούτε εγώ γνωρίζω. Πιστεύω πως ένας ισχυρός μάγος σφράγισε τις αναμνήσεις σου για έναν άγνωστο λόγο. Επιπλέον, η Θεά του φεγγαριού σε επέλεξε. Ένα επίσης δώρο της είναι τα λευκά σου μαλλιά."

"Η Θεά του Φεγγαριού; Γιατί;"

"Είσαι προορισμένη για πολλά περισσότερα από ότι νομίζεις, Άλις."

"Τι εννοείς;"

"Υπάρχει μια προφητεία για εσένα."

"Προφητεία;"

"Ναι. Αναφέρει πως θα μπορέσεις να βάλεις ένα τέλος στην βασιλεία του Βασιλιά Μπλακ και να επαναφέρεις την ειρήνη."

"Βασιλιάς Μπλακ; Προφητεία; Περιμένεις να σε πιστέψω Λούνα;"

"Και γιατί όχι; Βρίσκεσαι στον Κόσμο των Πνευμάτων, είσαι λυκάνθρωπος και μιλάς τώρα σε ένα πνεύμα λύκου. Χρειάζεται να αναφέρω κάτι παραπάνω;"

Έχει δίκιο. Όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ.

"Δεν σου κρύβω ότι έχω πολλές απορίες αυτή την στιγμή, όπως και το να τα αποδεχτώ όλα αυτά."

"Καταλαβαίνω."

"Όπως το ότι αφού υπάρχει ο Βασιλιάς Μπλακ που ανέφερες, τότε υπάρχουν και βασίλεια. Συν το γεγονός ότι υπάρχει Προφητεία για εμένα. Ότι εγώ θα βάλω ένα τέλος στην Βασιλεία του. Εγώ. Γιατί διάλεξε εμένα;"

"Για τον ίδιο λόγο που διάλεξα εγώ εσένα."

"Ο οποίος είναι;"

"Είσαι πολύ πιο δυνατή από ότι νομίζεις. Το αίμα σου είναι πολύ ισχυρό."

Ένα γελάκι μου ξεφεύγει.

"Το αίμα μου; Τι μοναδικό μπορεί να έχει;"

Η λευκή λύκαινα κάθεται καλύτερα ισιώνοντας τον κορμός της και με κοιτάει με μάτια που δεν δείχνουν ίχνος ψέματος.

"Στις φλέβες σου, κυλάει αίμα βασιλικό."

Σιωπή.

Πολύ γρήγορα μου έρχεται το όνειρο-ανάμνηση που είχα δει με την ψηλή μελαχρινή γυναίκα, όπου κρατούσε ένα μικρό κοριτσάκι στην αγκαλιά της.

[Κεφάλαιο 3]
"Όχι, δεν θα είσαι πια πριγκίπισσα αλλά κάτι καλύτερο. Θα είσαι βασίλισσα!"

"Δε- δεν μπορεί."

Σιωπή.

"Οι άνθρωποι που πίστευα πως ήταν οι γονείς μου τόσα χρόνια... δεν είναι οι βιολογικοί μου;"

Ένα δάκρυ κυλάει από το μάγουλο μου και ο πονοκέφαλος γίνεται πιο έντονος.

Η Λούνα στέκεται στο ύψος της και καθώς έρχεται πιο κοντά μου, το μέγεθος της μικραίνει μέχρι που βρίσκεται σε αυτό που την είχα γνωρίζει στο κόσμο των ανθρώπων.

Τα ασημένια μάτια της με κοιτάνε.

"Είσαι η χαμένη κόρη του Στέφαν του ΙΙΙ και Βασιλιά του Moon Kingdom."

"Δεν πρέπει να το αναφέρεις σε κανέναν."

Ολοένα και περισσότερα δάκρυα κυλάνε από τα μάγουλα μου.

Ό,τι πίστευα πως ήξερα... ήταν ψέμα.

"Το μικρό φεγγάρι που έχεις στον καρπό είναι το σύμβολο της βασιλικής οικογένειας. Της βασιλικής οικογένειας που κυβερνάει εδώ και αιώνες τον κόσμο των λυκανθρώπων."

Ο πονοκέφαλος μου δυναμώνει και νιώθω κάτι άλλο να κυλάει στο πρόσωπο μου, εκτός από δάκρυα.

Τα δάχτυλα μου ακουμπάνε μια διαφορετική υφή. Σαν βελούδο.

Αίμα.

"Άλις, πρέπει να ηρεμήσεις. Αν δεν το κάνεις υπάρχει ο κίνδυνος η ψυχή σου να παγιδευτεί για πάντα εδώ!"

Νιώθω ξαφνικά αδύναμη και τελευταία στιγμή, πριν πέσω από την πολυθρόνα νιώθω το μαλακό άσπρο τρίχωμα της Λούνας να σταματάει την πτώση μου.

"Δε- δεν μπορώ ν- να ανασάνω."

Η ανησυχία της Λούνας είναι εμφανής στο μάτια της.

"Πρέπει να γυρίσεις πίσω! Αμέσως τώρα."

Νιώθω το έδαφος να τρέμει και πολλά μαύρα-γκρι σύννεφα γεμίζουν τον μωβ ουρανό από πάνω μας.

Με την λευκή πατούσα της, δημιουργεί έναν ιδιαίτερο κύκλο στο έδαφος και στην συνέχεια το πατάει με δύναμη πριν ουρλιάξει με δύναμη στον ουρανό.

Σκοτάδι.

[.....]

"Άλις."

"Άλις!"

Χάντερ POV

Πολλά δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της και τώρα μια γραμμή αίματος κυλάει από το κεφάλι της Άλις.

Αυτό δεν είναι καθόλου καλό.

Τι μπορεί να της είπε και να την αναστάτωσε τόσο πολύ;

Ο Κόσμος των Πνευμάτων είναι το χειρότερο μέρος για να χάσεις την ψυχραιμία σου. Γιατί μπορεί να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

"Άλις."

"Άλις!"

Το μέτωπο της είναι πολύ κρύο.

Όχι, όχι, όχι.

Πρέπει να γυρίζει τώρα.

Νιώθω τα μάτια μου να αλλάζουν, παίρνοντας κίτρινο χρώμα και η χροιά της φωνής μου, γίνεται πιο βαριά.

"Άλις, γύρνα πίσω σε εμένα."

Άλις POV

Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα και προσπαθώ να πάρω ανάσες.

"Τα κατάφερες! Δόξα την θεά ήρθες πίσω."

Τα δάχτυλα μου έχουν ακόμα το χρώμα του αίματος. Άρα, ότι συνέβη στον Κόσμο των Πνευμάτων, επηρεάζει και το σώμα μου στον έξω κόσμο.

"Πήρες αυτό που ήθελες; Σου είπε αυτά που ήθελες να ξέρεις;"

"Ναι. Τώρα ξέρω."

Τα μάτια μου παίρνουν το χρώμα του ασημένιου και νιώθω τον εαυτό μου να χαμογελάει με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Με δυναμισμό.

"Τώρα ξέρω την αλήθεια."