Στο προηγούμενο κεφάλαιο:

"Είσαι επικίνδυνη για τους άλλους δίπλα σου, Άλις. Δεν έχεις τον έλεγχο." Παίρνει μια βαθιά ανάσα και γυρνάει πίσω κατευθυνόμενος προς την μεγάλη ξύλινη πόρτα.
"Και αυτόν θα σου το διδάξω από αύριο."

"Δεν μπορείς να με κρατήσεις εδώ μέσα σαν φυλακισμένη! Αυτό είναι απαγωγή!"

Βάζει τα χέρια του στις τσέπες και συνεχίζει ευθεία χωρίς να γυρίσει ούτε για μία στιγμή.

"Πρώτον, είσαι φυλακισμένη μου αλλά για δικό σου καλό και δεύτερον, ναι, όντως είναι απαγωγή."

"Τώρα με έκανες να νιώθω πολύ καλύτερα, γυμνασμένε βλάκα."

Ίσως να μην έχει γυρίσει προς τα εμένα, αλλά μπορώ να νιώσω το παιχνιδιάρικο, στραβό του χαμόγελο.

Πριν η πόρτα κλείσει και το σκοτάδι του δωματίου με καλωσορίσει για άλλη μια φορά, ο Χάντερ αναφωνεί.

"Καληνύχτα, αγάπη."

***

Τα μάτια μου ανοίγουν με δυσκολία. Τα πάντα γύρω μου είναι θολά.

Μπροστά μου στέκεται κάποιος του οποίου τα χαρακτηριστικά είναι πολύ αλλοιωμένα. Σαν ένας πίνακας στο οποίο ο πρωταγωνιστής του δεν έχει πρόσωπο.

"Άλις..."

Δυνατές σειρήνες.

"Άλις!"

Μυρωδιά καπνού.

"Άλις, πρέπει να φύγουμε!"

Ουρλιαχτά καθαρού τρόμου ακούγονται και μπορώ να διακρίνω θολές φιγούρες να τρέχουν.

Μερικές κρατάνε μικρά παιδιά στις αγκαλιές τους, μερικές είναι ενήλικες και άλλες ηλικιωμένοι.

Η μυρωδιά της φωτιάς βρίσκεται παντού και πολλά μικρά και μεγάλα πέτρινα σπίτια είναι τυλιγμένα στις φλόγες.

Μια ξύλινη πύρινη σκεπή πέφτει κάτω με έναν δυνατό ήχο.

Οι σπίθες χορεύουν στον ρυθμό του αγέρα, ανεβαίνοντας προς τα πάνω.

Αίμα.

Θάνατος.

Η μυρωδιά του αίματος και του θανάτου βρίσκεται παντού.

Αρκετές γυναίκες και μικρά παιδιά κείτονται νεκρά, καθώς δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν από την καταστροφή.

Το μεγάλο χωριό βρίσκεται πλέον στο έλεος της πύρινης αυτής κόλασης.

Ο ήχος ενός κλαδιού που σπάει, με κάνει να γυρίσω προς τα δεξιά.

Κίτρινα μάτια.

Ένας μεγάλος μαύρος τρομακτικός λύκος αρχίζει και με πλησιάζει ολοένα και περισσότερο.

Τα νύχια του δεν είναι σε φυσιολογικό μήκος, αλλά είναι μεγάλα και γαμψά σαν αετό.

Σίγουρα με αυτά και μόνο μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ζημιά σε ένα σώμα.

Καθώς γυρνάει, μπορώ να παρατηρήσω μια αρκετά βαθιά πληγή πίσω στην πλάτη του. Είμαι σίγουρη ότι την απέκτησε από μια σκληρή μάχη που πραγματοποιήθηκε πριν καιρό.

Τα μάτια του πέφτουν μόνο πάνω μου. Εμένα έχει στόχο.

Από το τριχωτό του σαγόνι πέφτουν πολλές κηλίδες φρέσκου αίματος κάτω στο αμμώδη έδαφος.

Γρυλίζει, τρέχοντας προς το μέρος μου.

Τα μυτερά του δόντια βρίσκονται μερικά μόλις μέτρα μακριά μου και τα κίτρινα του μάτια κοιτάνε μες την ψυχή μου.

Το ξέρω αυτό το βλέμμα.

{.....}

Τα μάτια μου ανοίγουν απότομα και σηκώνομαι από το κρεβάτι λουσμένη με ιδρώτα.

Τόσο ζωντανό.

Ίσως να ήταν μόνο ένα όνειρο, αλλά αυτός ο μαύρος λύκος εκτός από τον ύπνο μου, έχει στοιχειώσει και την πραγματικότητα μου.

Η πόρτα ανοίγει με θόρυβο και ένας χαμογελαστός Χάντερ, κάνει την εμφάνιση του.

"Καλημέρα, Άλις!"

"Πως γίνεται να έχεις τόσα κέφια το πρωί;" Τρίβω τα μάτια μου και ένα χασμουρητό μου ξεφεύγει.

"Έλα, ωραία κοιμωμένη ξύπνα! Έχει έναν πολύ ωραίο συννεφιασμένο, βροχερό καιρό."

Έναν τι;

Κοιτάω πρώτα αυτόν και μετά το παράθυρο στο οποίο πολλές σταγόνες πέφτουν βίαια πάνω του.

"Πλάκα μου κάνεις."

"Γιατί να σου κάνω;"

Διώχνω την κουβέρτα από πάνω μου και προχωράω μέχρι εκεί που φτάνει η αλυσίδα.

"Λοιπόν;"

Τεντώνω το δεμένο μου χέρι και χαμογελάω στραβά.

"Δεν μπορώ να κάνω και πολλά έτσι."

"Χμμ έχεις δίκιο."

Βγάζει ένα μικρό κλειδί από την τσέπη του και μετά από λίγο η αλυσίδα πέφτει κάτω.

"Επιτέλους." Αναφωνώ, τρίβοντας το κόκκινο σημείο στον καρπό μου.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο Χάντερ τοποθετεί κάτι γρήγορα στον λαιμό μου.

"Τι στην ευχή;!"

Τα δάχτυλα μου πιάνουν την κρύα σκληρή επιφάνεια του κολάρου.

"Ε, είσαι μαλάκας."

"Μου το λένε συχνά."

Χαμογελάει υπερήφανος σαν ένα μικρό παιδί που το έδωσαν ένα σοκολατένιο μπισκότο.

"Υπάρχει λόγος που μου το έβαλες;"

"Ναι. Το συγκεκριμένο κολάρο -το οποίο είναι φτιαγμένο από τιτάνιο και είναι πολύ δύσκολο να το σπάσεις-, είναι μια έξτρα προστασία τόσο για εσένα αλλά και για εμένα."

Τα φρύδια μου σμίγουν με απορία.

"Το χρησιμοποιούμε σε άτομα που δυσκολεύονται να πάρουν τον έλεγχο. Σαν εκπαίδευση. Οπότε, αν προσπαθήσεις να φύγεις από το σπίτι, το κολάρο θα ενεργοποιήσει μια συγκεκριμένη δόση ηλεκτρισμού ώστε να σε σταματήσει. Ή αν δω πως πας να μου επιτεθείς, μπορώ να το ενεργοποιήσω εγώ με το πάτημα ενός κουμπιού."

Διακρίνω κάτι σαν τηλεχειριστήριο στην τσέπη του.

"Είσαι άρρωστος!"

Σκέφτομαι σοβαρά να του επιτεθώ, αλλά γρήγορα παρατηρώ το κουμπί που είναι έτοιμο να το πατήσει και σταματάω.

"Αυτό είναι μια πολύ καλή αρχή."

Η λάμψη μιας αστραπής εμφανίζεται στο παράθυρο και ένας δυνατός θόρυβος την ακολουθεί.

Με το ένα μου χέρι αγκαλιάζω ελαφρά τον εαυτό μου.
Μισώ τις αστραπές.

"Που θα πάμε να αρχίσουμε την εκπαίδευση;"

"Στο σαλόνι."

Σιωπή.

"Στο σαλόνι;!"

[.....]

Βιβλία, ξύλο, σκόνη.

Αποτελούν τις βασικές μυρωδιές του σαλονιού. Είναι ντυμένο στις αποχρώσεις του μαύρου με αρκετές χρυσές λεπτομέρειες κατά μήκος.

Απέναντι υπάρχουν τρεις μεγάλες ψηλές βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία χωρισμένα σε διάφορα είδη όπως φαντασία, περιπέτεια και μυστήριο.

Πανέμορφες.

"Δεν ήξερα ότι σου αρέσει να διαβάζεις μυθιστορήματα."

Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου, καθώς ανοίγω ένα δερμάτινο καφέ βιβλίο.

Γυρνάω να τον κοιτάξω, κρατώντας ακόμα το βιβλίο.

"Με χαρακτηρίζει αρκετά. Θα μου το δανείσεις; Τι λες;"

Ο Χάντερ κοιτάει πρώτα τον τίτλο και μετά εμένα.

"<<Η Απαγωγή>>. Πολύ ενδιαφέρον."

Αναστενάζει.

"Αν είσαι καλό κορίτσι, ίσως να στο δανείσω."

"Κρίνοντας από την σκόνη τριγύρω, δεν είσαι πολύ φαν της καθαριότητας, ε;"

"Αν συνεχίσεις να με πειράζεις, μπορεί να αλλάξω γνώμη και να μην στο δανείσω."

Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και έρχομαι γρήγορα μπροστά του, κρατώντας ακόμα το βιβλίο.

"Μάλιστα, αρχηγέ!"

"Έτσι, μπράβο. Τώρα κάτσε να αρχίσουμε."

Κάθομαι σε ένα μπεζ μεγάλο μαξιλάρι και τοποθετώ δίπλα μου το βιβλίο.

"Και τώρα;"

Κάθεται επίσης σε ένα εξίσου μεγάλο μπλε μαξιλάρι και αναφωνεί.

'Τώρα, θέλω να πάρεις αρχικά μια βαθιά ανάσα."

Τον κοιτάω λες και μου κάνει πλάκα.

"Εγώ περίμενα κάτι πιο δραστήριο, από το να διαλογιστούμε. Δεν στο είχα, Χάντερ."

Με κοιτάει με μισό μάτι.

"Το σημαντικότερο μάθημα είναι έρθεις σε επικοινωνία με την λύκαινα σου και να αναπτύξετε μια δυνατή καλή σχέση."

"Έχουμε δυνατή σχέση."

"Εννοώ δυνατή και καλή σχέση."

"Δηλαδή; Πως θα το κάνω αυτό;"

"Υπάρχουν πολλές μέθοδοι. Αλλά..."

"Αλλά;"

Ο Χάντερ είναι σκεπτικός.

"Αναρωτιέμαι..."

Φέρνει το μαξιλάρι του λίγο πιο κοντά στο δικό μου και τα καφέ του μάτια με κοιτάνε.

"Η μέθοδος που θα σου δείξω θεωρείται ως η πιο δύσκολη, αλλά και ως η πιο αποτελεσματική. Συνιστάται για δυνατά πνεύματα λύκων."

"Χάντερ, δεν είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρω. Όπως κατάλαβες και εσύ, μου είναι αρκετά δύσκολο να πάρω πίσω τον έλεγχο."

Το χέρι του αγγίζει το δικό μου.

"Έχεις δύναμη μέσα σου. Θα τα καταφέρεις."

Αντιλαμβάνεται τι έκανε και αργά απομακρύνει το χέρι του.

Μου είναι πολύ δύσκολος να τον διαβάσω.

Από εκεί που νιώθω ότι υπάρχει μια χημεία μεταξύ μας, ξαφνικά απομακρύνεται. Σαν να μην θέλει να νιώσει συναισθήματα.

Μπορεί να είναι και το γεγονός πως θέλει να κάνει την "δουλειά" του και να με στείλει πίσω, οπότε για αυτό να μην θέλει να νιώσει κάτι.

"Με την βοήθεια μου θα κάνεις ένα μικρό ταξίδι στο Κόσμο τον Πνευμάτων."

"ΣΕ ΤΙ;"

Ξαφνιάζεται από την αντίδραση μου.

"Δεν τον έχεις ξανά ακούσει;"

"Όχι. Μεγάλωσα εδώ, οπότε όλα αυτά είναι καινούργια για εμένα."

"Ερώτηση. Έχεις μεταμορφωθεί;"

"Ναι. Στην μικρή μας μάχη, θυμάσαι;"

"Όχι, όχι. Εννοώ αν έχεις πάρει την κανονική μορφή σου, ως λύκος."

"Α, όχι."

"Έτσι εξηγείται."

"Τι εννοείς;"

Η βροχή έξω αρχίζει και γίνεται πιο έντονη, χτυπώντας δυνατά τα μεγάλα παράθυρα.

"Όταν πάρεις την μορφή σου, ο λύκος σου αυτόματα γίνεται πιο υπάκουος."

Βλέπει το γεμάτο απορίες βλέμμα μου και συνεχίζει.

"Μιας και η πρώτη σου πανσέληνο, η πρώτη σου μεταμόρφωση, συμβολίζει την ένωση των δύο ξεχωριστών αυτών ψυχών. Του πνεύματος του λύκου και του ανθρώπου. Ο λύκος σου και εσύ πλέον θα είστε ένα. Θα νιώθεις σε μεγαλύτερο βαθμό τα συναισθήματα σου, όπως και αυτός τα δικά σου."

"Δεν περίμενα ότι είναι κάτι τόσο σημαντικό για το είδος μας. Ακούγεται αρκετά περίεργο μπορώ να πω, αν και πολύ ενδιαφέρον."

"Είναι από τα σημαντικότερα κομμάτια του να είσαι λυκάνθρωπος. Το καλύτερο σε αυτό, είναι πως πάντα θα έχεις έναν φίλο."

Διακρίνω μια μικρή δόση στεναχώριας στο πρόσωπο του, αλλά γρήγορα το καλύβει με ένα χαμόγελο.

"Λοιπόν, είσαι έτοιμη;"

"Ναι."

"Χαλάρωσε το σώμα σου και κλείσε τα μάτια."

Κάθομαι καλύτερα στο μαξιλάρι και κλείνω τα μάτια.

"Συγκεντρώσου στο άκουσμα της φωνής μου."

"Άκου την βροχή. Τις σταγόνες που πέφτουν στον τζάμι και κυλάνε αργά προς τα κάτω. Νιώσε την καθαρή δύναμη της φύσης. Είναι το εισιτήριο για το Κόσμο των Πνευμάτων."

"Πες το όνομα της λύκαινας σου και ζήτησε της την άδεια να εισέλθεις."

"Λούνα."

Το όνομα της ακούγεται σαν ψίθυρος και αισθάνομαι μια μικρή δόση ζέστης να τυλίγει το σώμα μου.

"Γειά σου, μικρέ."

Η Λούνα έχει πάρει τον έλεγχο, αλλά αυτή την φορά είναι ήρεμη. Ο Χάντερ χαμηλώνει λίγο το βλέμμα του, σαν ένδειξη σεβασμού.

"Γειά σου, Λούνα. Έχω ακούσει πολλά για εσένα."

"Αν δεν άκουγες, θα υπήρχε πρόβλημα."

Μια μικρή δόση ειρωνείας είναι εμφανή στην φωνή της.

"Αναρωτιέμαι. Τι έχεις ακούσει για εμένα;"

Ο Χάντερ τώρα κοιτάει στα ασημένια μου μάτια χωρίς ίχνος φόβου, αλλά αντιθέτως με εμφανή σεβασμό.

"Λούνα. Ένα από τα πιο αρχαία πνεύματα λύκων και από τα πιο ισχυρά. Φύλακας του Κόσμου των Πνευμάτων. Απεικονίζεσαι να έχεις λευκή γούνα και ασημένια λαμπερά μάτια. Πνεύμα λύκου που αγαπάει αρκετά το χιούμορ και μια δόση ειρωνείας, ενώ έχει αιώνες να εμφανιστεί σε κάποιον. Τουλάχιστον, μέχρι σήμερα."

"Με εντυπωσίασες, Χάντερ. Πως τα γνωρίζεις όλα αυτά; Πολλά λίγα άτομα γνωρίζουν τόσες λεπτομέρειες, τα οποία όμως έχουν υψηλές θέσεις στον κόσμο μας."

"Τα γνωρίζω από τον πατέρα μου. Τον Βασιλιά Μπλακ."

Φύλακας του Κόσμου των Πνευμάτων; Βασιλιάς Μπλακ;

"Μπλακ; Μήπως ο λύκος του ακούει στο όνομα Ζέϊν;"

"Ναι."

Η Λούνα αναστενάζει.

Δεν προσθέτει κάτι επιπλέον, όμως μπορείς να διακρίνεις μια δόση θλίψης και... θυμού;

"Τι άλλο χρειάζεσαι από εμένα;"

"Θα ήθελα αν μπορείς, να αφήσεις την Άλις για λίγο στο Κόσμο των Πνευμάτων."

Έντονος εκνευρισμός είναι φανερός στις κινήσεις της.

"Είναι επικίνδυνα εκεί. Αν χάσει την ψυχραιμία της, υπάρχει κίνδυνος να παγιδευτεί εκεί για πάντα."

"Το γνωρίζω. Μια φορά τον έχω επισκεφτεί, βέβαια. Όμως, είμαι σίγουρος για της Άλις. Έχει δύναμη μέσα της. Δεν θα την είχες επιλέξει χωρίς λόγο."

Μερικά δευτερόλεπτα περνάνε και ύστερα η Λούνα γνέφει θετικά.

"Θέλω να μου την προσέχεις."

"Φυσικά."

Με αυτό τα μάτια μου κλείνουν και πολύ γρήγορα δεν ακούω ούτε την φωνή του Χάντερ, ούτε και την βροχή.

Δεν ακούω τίποτα.

Σκοτάδι.

[.....]

"Άλις..."

Τα βλέφαρα μου ανοίγουν αργά και η όραση μου επανέρχεται.

Ο ήχος από λαμπερές χρυσαφείς κουκίδες που πετάνε στον αέρα, ακούγεται κατά μήκος του δάσους.

Δάσος;

Τα κατάφερα!

Μπήκα στο Κόσμο των Πνευμάτων.

Σηκώνομαι και τινάζω την σκόνη που υπάρχει στο παντελόνι μου.

Προς έκπληξη μου, η σκόνη είναι στο χρώμα του πορτοκαλί.

Ενδιαφέρον μέρος.

"Άλις, ο Χάντερ είμαι αν με ακούς."

Κοιτάω τριγύρω μου να τον βρω και συνειδητοποιώ πως η φωνή του βρίσκεται μόνο στο κεφάλι μου.

"Ακόλουθα το μονοπάτι και μετά από λίγο θα βρεις μια μεγάλη σιδερένια πύλη. Την φυλάνε δύο φρουροί. Ζήτα την Λούνα. Θα τους έχει πει πως σε περιμένει. Ότι και να γίνει μην χάσεις την ψυχραιμία σου. Ο Κόσμος των Πνευμάτων είναι πολύ διαφορετικός από το κόσμο των ανθρώπων όσο και τον δικό μας. Περίεργα πλάσματα κατοικούν εκεί."

"Περίεργα;"

"Υπάρχει μια αρχαία μπλε χελώνα που πολλά πορτοκαλί και κίτρινα άγρια μανιτάρια έχουν φυτρώσει σε πολλά μέρη του σώματος του. Τον λένε Μαρβ."

"Μάλιστα..."

"Τέλος πάντων. Μόλις περάσεις την πύλη δεν θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε και δεν θα μπορώ να σε ακούω. Η είσοδος διακόπτει κάθε επαφή με τον έξω κόσμο."

"Μην τρομάξεις, το έχεις. Απλά θα μιλήσετε μεταξύ σας."

"Εντάξει..."

Το δάσος είναι πανέμορφο.
Πραγματικά μαγευτικό.

Παρατηρώ ένα μονοπάτι φτιαγμένο από πολλές πέτρες, με βρύα πάνω του και αποφασίζω να το ακολουθήσω.

Μετά από λίγο το μονοπάτι εξαφανίζεται και το δάσος που είχα δει πριν, αρχίζει και αλλάζει, μαζί με τα χρώματα του.

Τώρα το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος των βημάτων μου και το απαλό αεράκι στα φυλλώματα των μαγικών δέντρων.

Τόσο γαλήνια.

Μετά από λίγο φτάνω στο τέλος του δάσους και μπροστά μου βλέπω μια μεγάλη πύλη με δύο φρουρούς, όπως μου την είχε περιγράψει ο Χάντερ.

Οι φρουροί δεν είναι άνθρωποι όπως είχα φανταστεί αρχικά, αλλά δύο πνεύματα.

Δύο γκρίζοι μεγάλοι λύκοι την φυλάνε.

"Η δεσποινίς, Άλις;"

Ένας από τους δύο λέει με βαριά ευγενική φωνή.

"Ναι."

"Η Λούνα σας περιμένει."

Η ψηλή σιδερένια πύλη, στολισμένη με βρύα ανοίγει και προχωράω.

Μόλις μπαίνω, η πύλη κλείνει αμέσως με έναν ήχο.

Καθόλου τρομακτικό.

"Άλις."

Μια μεγάλη λευκή λύκαινα βρίσκεται δίπλα από μια μικρή λίμνη.

Στον Κόσμο των Πνευμάτων, η Λούνα είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι την είχα δει.

Την πλησιάζω διστακτικά και τώρα αντικρίζω τα λαμπερά ασημένια της μάτια.

"Σε παρακαλώ, κάθισε."