Η Νάνσυ σήκωσε το κινητό της.

"Έλα, Τζέρι." Είπε. "Ο Κρις είναι εδώ μαζί μου και θα μείνει όσο χρειαστεί. Μετά θα δει αν θα συγχωρέσει εσένα και τη Νατάσα." Και πριν προλάβει αυτός να απαντήσει του το έκλεισε. Επέστρεψε στον καναπέ, δίπλα στον Κρις.

"Ανησύχησαν, ε;" της είπε εκείνος ειρωνικά.

"Ναι." Έπειτα πήρε μια βαθιά ανάσα και ρώτησε αυτό που τη βασάνιζε: "Δεν μου είπες όμως, στην παραλία γιατί πήγες να αυτοκτονήσεις;"

"Γιατί ήθελα να σκοτώσω τον Τζέρι." της απάντησε. Το βλέμμα του σκοτείνιασε.

"Δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν. Όμως δεν αντέχω άλλο αυτό το μαρτύριο, Νάνσυ . Ορισμένες φορές, νιώθω ότι το ζωικό αίμα δεν με ικανοποιεί πλήρως. Επιπλέον, όταν με νευριάζει κάποιος, αισθάνομαι ότι θέλω να του κάνω κακό. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, ούτε αν θα τελειώσει ποτέ αυτό, και δεν θέλω να κινδυνεύσει κανένα απ τα άτομα που αγαπάω." Την κοίταξε στα μάτια. "Ούτε εσύ, Νάνσυ. Γιατί κι εσένα σ αγαπώ. " Η Νάνσυ έλιωσε έτσι όπως την κοιτούσε και με αυτή του τη δήλωση. Πλησίασε και έγειρε στην αγκαλιά του. Έμειναν αμίλητοι για λίγο.

"Κρις, θέλω να σε σώσω." Του είπε μετά. "Δεν με νοιάζει αν θα κινδυνεύσω, ούτε ξέρω τον τρόπο, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε."

"Όχι, Νάνσυ. Δεν αξίζω να σωθώ." Την κοίταξε ξανά στα μάτια και αυτή τη φορά, η απόσταση μεταξύ τους ήταν ελάχιστη.

"Άσε με να το κρίνω εγώ αν το αξίζεις η όχι." Του είπε με τα χείλη της σχεδόν πάνω στα δικά του. Και τότε εκείνα ενώθηκαν και όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχαν κρυμμένα καιρό, τώρα επανήλθαν δυνατότερα. Η Νάνσυ ένιωθε ακόμα τη γεύση του αίματος που είχε πιει, αλλά δεν την ένοιαζε. Γραπώθηκε απ το πουκάμισο του και βάθυνε κι άλλο το φιλί τους που δεν ήθελαν να τελειώσει ποτέ. Ένιωθαν χαρά και πόνο συγχρόνως, δεν ήξεραν τι θα τους ξημέρωνε η επόμενη μέρα, όμως το παραμύθι της αποψινής βραδιάς ήθελαν να το ζήσουν με όποιο κόστος. Ο Κρις την έσπρωξε απαλά προς τα πίσω για να την ξάπλωσει στον καναπέ και τα χέρια του κινήθηκαν κάτω απ το φόρεμα της ταξιδεύοντας στο κορμί της που τόσο του είχε λείψει...

"Σε θέλω." Της είπε σταματώντας για λίγο.

"Πάμε στην κρεβατοκάμαρα μου." Αποκρίθηκε. Σηκώθηκαν και τον έπιασε απ το χέρι για να τον οδηγήσει επάνω.

"Είσαι καλά τώρα;" τον ρώτησε ανεβαίνοντας.

"Ναι, καλά είμαι." Της απάντησε ο Κρις, που όντως ένιωθε πολύ καλύτερα και είχε αρχίσει να ανακτά τις δυνάμεις του.

Μπήκαν στην κρεβατοκάμαρα. Η Νάνσυ στάθηκε στο κέντρο περίπου του δωματίου και ο Κρις αργά και διστακτικά την πλησίασε. Κοιτάχτηκαν για λίγο στα μάτια κι έπειτα εκείνος την πήρε στην αγκαλιά του και τη φίλησε, ξεχνώντας το αύριο. Τα φιλιά τους γίνονταν ολοένα και πιο ανυπόμονα καθώς έβγαζαν συγχρόνως τα ρούχα τους, για να βρεθούν στο μεγάλο κρεβάτι και να σμίξουν ξανά τα κορμιά τους παράφορα και με πάθος. Εκείνη την ώρα δεν σκέφτονταν ούτε τον Τζέρι, ούτε την προδοσία της Νατάσας, ούτε τον Αλέξανδρο. Τα είχαν αφήσει όλα απ έξω και μεταφέρθηκαν μαζί σε έναν άλλο κόσμο όπου μόνο οι δύο τους υπήρχαν. Ο Κρις ένιωθε ότι είχε πεθάνει και αναστήθηκε. Η Νάνσυ τον ανάστησε.

Και ύστερα, όταν αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του καθώς της χάιδευε τα μαλλιά, δεν τον ένοιαζε τίποτα πλέον. Η ημέρα που θα ξημέρωνε δεν είχε σημασία.

Το μεσημέρι, η Νάνσυ ξύπνησε χωρίς εκείνον στο πλάι της.

Ήταν αναμενόμενο. Σκέφτηκε. Φυσικά και θα έφευγε χωρίς να μου πει αντίο, χωρίς ούτε καν ένα αποχαιρετιστήριο φιλί. Ένιωθε ακόμα τα χείλη του επάνω της και το άγγιγμα του παντού στο κορμί της. Ήταν πολύ χαζή που τη χθεσινή νύχτα, για λίγο πίστεψε ότι θα ξαναγίνονταν ζευγάρι. Ο Κρις είχε σε αλλά πράγματα το μυαλό του, η αγάπη μιας θνητής θα ήταν το τελευταίο που θα ήθελε.

Σηκώθηκε προσπαθώντας να μην αφήσει τις αρνητικές σκέψεις να την καταβάλλουν. Πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε, χτένισε τα μαλλιά της και ντύθηκε πρόχειρα με ένα στενό μπλουζάκι και ένα σορτς πιτζάμας.

Κατέβηκε τις σκάλες, για να δει έκπληκτη στην τραπεζαρία, τον Κρις να της έχει ετοιμάσει ένα πλούσιο πρωινό με καφέ και τηγανίτες. Ο ίδιος καθόταν στο τραπέζι και απολάμβανε άλλη μια συσκευασία ζωικού αίματος. Το πρόσωπο της έλαμψε αμέσως και η ελπίδα πήρε τη θέση της απογοήτευσης.

"Καλημέρα." Της είπε εκείνος και την κοίταξε στα μάτια. Η Νάνσυ πλησίασε και τον φίλησε, χαρούμενη που δεν την είχε εγκαταλείψει μετά τη νύχτα που έζησαν.

"Καλημέρα." Του είπε κι εκείνη.

"Συγγνώμη που πήρα το θάρρος να χρησιμοποιήσω την κουζίνα σου, αλλά ήθελα να βρεις έτοιμο πρωινό όταν θα ξυπνήσεις."

"Μη ζητάς συγγνώμη. Ήταν υπέροχο που το σκέφτηκες." Του απάντησε η Νάνσυ και κάθισε στην καρέκλα δίπλα του. "Συνήλθες;" τον ρώτησε.

"Είχα συνέλθει ήδη από τη στιγμή που με φίλησες χθες." Της είπε ο Κρις με χαμόγελο, είχε όμως και μια μελαγχολία στο βλέμμα του. Η Νάνσυ έφαγε μια μπουκιά.

"Μμμ... Πεντανόστιμες." Είπε.

"Ευχαριστώ. Ήλπιζα να σου αρέσουν. Εγώ δεν έχω γεύση για να δοκιμάσω." Συνέχισε να τρώει και να πίνει καφέ, κοιτάζοντας τον πότε πότε στα μάτια. Δεν αντάλλαξαν άλλη κουβέντα και μόλις άδειασε το πιάτο της, η Νάνσυ τον ρώτησε:

"Τι έχεις;"

"Τίποτα. Γιατί;"

"Είσαι πολύ σιωπηλός."

"Σκεφτόμουν όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες ημέρες. " είπε ο Κρις, και δεν τον πίεσε να της μιλήσει.

"Με συγχωρείς λίγο, πρέπει να δω τα email μου. Μπορεί να έστειλε ο Αλέξανδρος και να έχουμε νέα από την κόρη σου." Του είπε και σηκώθηκε.

Επέστρεψε ξανά μετά από λίγο, φέρνοντας μαζί το λάπτοπ της. Σκέφτηκε ότι οποιοδήποτε νέο σχετικά με την Ελίζα θα τον χαροποιούσε, και για αυτό ήθελε να μπει στα email της να δει. Άνοιξε το λάπτοπ και συνδέθηκε.

"Κρις..." Είπε. "Έστειλε email η Ελίζα." Ο Κρις σηκώθηκε αμέσως και πήγε πάνω από τον ώμο της για να διαβάσει και αυτός.

Αγαπητή Νάνσυ,

Δεν έχω ιδέα γιατί στέλνω σε εσένα. Ίσως επειδή είσαι ότι πιο κοντινό έχω σε φίλη. Συγνώμη που χάθηκα τόσο απότομα και σας έκανα όλους ν' ανησυχήσετε. Θα σου εξηγήσω... Ο Τζέρι με είχε βάλει στο μάτι τον τελευταίο καιρό για να με μεταμορφώσει. Εγώ όμως δεν τον εμπιστεύομαι... Φοβάμαι ότι θα μου πιει το αίμα. Συναντήθηκα με τον Αλέξανδρο και του το είπα. Εκείνος μου πρότεινε να με πάρει και να φύγουμε οι δύο μας για λίγους μήνες να ηρεμήσω...Και να ξεκαθαρίσει κι εκείνος τα αισθήματα του για σένα. Ήρθαμε στη Διδυμουπολη, νοικιάσαμε ένα σπιτάκι και ηρεμήσαμε. Σήμερα, ο Αλέξανδρος μου είπε ότι δεν αντέχει μακριά σου, εγώ όμως δεν ήθελα να επιστρέψω μαζί του. Θέλω να μείνω για πάντα εδώ. Έχω ησυχάσει πλέον απ τον Τζέρι. Δεν θέλω να τον ξαναδώ. Επίσης θέλω να ξέρεις ότι δεν τρέχει τίποτα ανάμεσα σε εμένα και στον Αλέξανδρο.

Η φίλη σου, (αν μπορώ να θεωρήσω έτσι τον εαυτό μου), Ελίζα.

Υ.Γ: Έστειλα και στον μπαμπά μου ένα mail, για να ξέρει που είμαι και να μην ανησυχεί. Α! Ξέχασα να σου πω πως ο Άλεξ θα γυρίσει αύριο στο Γεφυρολίμανο.

*************************

Επιτέλους φτάνουμε στο τέλος και του Πέμπτου μέρους ! Στο τελευταίο κεφάλαιο του, όλα αλλάζουν όπως σας είχα πει. Ο Τζέρι παίρνει τη μεγάλη απόφαση να φύγουν όλοι από το Γεφυρολίμανο , για πάντα. Που θα πάνε για να ξεκινήσουν νέα ζωή; Ο Κρις θα τους ακολουθήσει η θα μείνει πίσω με τη Νάνσυ; Θα συγχωρήσει τελικά τη Νατάσα; Και ενώ ο Τζέρι, ο Κρις και οι υπόλοιποι φεύγουν, ο Αλέξανδρος επιστρέφει, αποχαιρετά την οικογένεια του και δίνει μια υπόσχεση στον Κρις.