Η Ελίζα βρισκόταν στο μπάνιο και έβαζε πλυντήριο. Βρισκόταν ήδη στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της, είχε ξεκόψει από κάθε λογής ερωτικές επαφές και είχε αφήσει πίσω της το αμαρτωλό παρελθόν της. Τώρα είχε το παιδί της και μόνο αυτό την ένοιαζε, για εκείνο θα πάλευε από εδώ και στο εξής. Ήξερε ήδη πως ένας από τους δύο βρικόλακες ήταν ο πατέρας του, ο Τζέρι ή ο Αλέξανδρος, και ότι θα γεννιόταν ένας ημίαιμος βρικόλακας. Το καταλάβαινε, γιατί η ποσότητα αίματος που επιθυμούσε να πίνει ήταν μεγαλύτερη και πολλές φορές γινόταν οξύθυμη και επιθετική. Επίσης, την ενοχλούσε πολύ ο ήλιος, για αυτό απέφευγε να βγαίνει έξω την ημέρα και έκανε δουλειές στο σπίτι για να περνάει η ώρα και να ξεχνιέται.

Τελείωσε με το πλυντήριο και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Είχε αφήσει τελείως τον εαυτό της τώρα τελευταία, είχε πολύ καιρό να βγάλει τα φρύδια της, δεν βαφόταν ποτέ, ενώ η μαύρη ρίζα στο βαμμένο ξανθό μαλλί της φαινόταν όλο και περισσότερο. Δεν την ενδιέφερε όμως τώρα πια ο εαυτός της και η εξωτερική ομορφιά. Άλλωστε, ακόμα και φυσική ήταν όμορφη, έτσι θα της έλεγε η μητέρα της αν ζούσε.

Πάγωσε όταν άκουσε την πόρτα πίσω της να ανοίγει και τον Τζέρι να την πλησιάζει απειλητικά.

"Ποιανού είναι;" τη ρώτησε άγρια.

"Δεν ξέρω." Του απάντησε στον ίδιο τόνο,  δείχνοντας του ότι δεν τον φοβόταν πια.

"Ελίζα, το ξέρω ότι υπάρχει μια πιθανότητα να είναι δικό μου. Έτσι;" Επέμεινε αυτός.

"Η του γιου σου." Είπε εκείνη. Η έκφραση του  Τζέρι σκλήρυνε.

"Τι;" νευρίασε κι άλλο. " Ξαναπηγες με τον Αλέξανδρο;"

"Ναι." Του παραδέχτηκε απλά. Ο Τζέρι έσφιξε τις γροθιές του.

"Φρόντισε να μάθεις ποιανού είναι. Πρέπει να ξέρω αν θα είναι παιδί μου η εγγόνι μου."

"Παράτα με." Είπε η Ελίζα και βγήκε βιαστικά από το μπάνιο.

Το ίδιο βράδυ, βρισκόταν στο δωμάτιο της και κοιτούσε σιωπηλή έξω απ το παράθυρο τη σκοτεινή θάλασσα. Δεν άντεχε άλλο αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο απ' τον Τζέρι. Γιατί δεν την άφηνε επιτέλους στην ησυχία της τώρα που είχε αρχίσει να τον ξεπερνάει; Τις σκέψεις της διέκοψε το κινητό της που χτύπησε. Ήταν ο Αλέξανδρος.

"Έλα." Του είπε ψυχρά. Η φωνή του ήταν τόσο δυνατή που σχεδόν πόνεσε  το αυτί της:

"Ελίζα, απαιτώ να μάθω αν το παιδί που θα γεννήσεις είναι παιδί μου η αδελφάκι μου!"

"Δεν ξέρω, αλλά και να ήξερα δεν θα το έλεγα." Του απάντησε ήρεμα και αποφασισμένα εκείνη. "Δεν θέλω να σας βάλω να τσακωθείτε , εσύ με τη Νάνσυ και ο πατέρας σου με τη Βαλεντίνα."

"Τώρα σε έπιασε ο πόνος; Αυτό να το θυμόσουν πριν μας άνοιγες τα πόδια σου!" Της φώναξε πάλι.

"Άλλαξα, Αλέξανδρε. Για αυτό μείνε με τη Νάνσυ σου και μη με ξαναενοχλήσεις." Είπε και του το έκλεισε. Κάθισε στο κρεβάτι της και προσπάθησε να ηρεμήσει και να πείσει τον εαυτό της ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

Λίγες ημέρες και νύχτες μετά...

Ο Τζέρι χαλάρωνε στο τζακούζι που είχε φτιάξει στο υπόγειο του, μακριά από όλους και από όλα, διώχνοντας κάθε σκέψη και καθαρίζοντας το μυαλό του.

Η Νατάσα, περίεργη όπως πάντα, βρήκε την πόρτα ξεκλείδωτη και μπήκε. Κοίταξε λίγο τριγύρω της και επεξεργάστηκε το χώρο. Τι να έκανε άραγε ο Τζέρι τόσες ώρες που περνούσε εκεί κάτω, εκτός απ το να χαλαρώνει στο τζακούζι του όπως τώρα; Πλησίασε και εκείνος την κατάλαβε αμέσως, παρόλο που η πλάτη του ήταν γυρισμένη προς αυτήν, απ τον ήχο που έκαναν τα τακούνια της καθώς περπατούσε πάνω στο πέτρινο δάπεδο.

"Γεια σου Νατάσα." Της είπε.

"Γεια." Είπε κι εκείνη και στάθηκε στο πλάι για να τον κοιτάξει. "Ωραία είσαι εδώ."

"Ναι." Την επιβεβαίωσε ο Τζέρι βάζοντας τα χέρια πίσω απ το κεφάλι του, ακόμα πιο χαλαρός. "Έχω βρει την ησυχία μου." Την κοίταξε για λίγο από πάνω ως κάτω, ενθυμούμενος ότι αυτή η γυναίκα ήταν κάποτε δική του. Το γκρίζο, κολλητό, κοντό φόρεμα της με το αποκαλυπτικό ντεκολτέ, που αναδείκνυε το τέλειο σώμα της, του έφερε στο μυαλό παλιές καλές αναμνήσεις.

"Θες να μπεις να μου κάνεις παρέα;" της πρότεινε.

"Ξέχνα το." Αρνήθηκε εκείνη. "Είναι ο Κρις επάνω."

"Έλα καλέ." Επέμεινε ο Τζέρι με παιχνιδιάρικο ύφος. "Δεν θα κάνουμε τίποτα." Η Νατάσα τελικά συμφώνησε. Τι πείραζε να χαλάρωνε και αυτή στο ίδιο τζακούζι με τον Τζέρι; Δεν σήμαινε αυτομάτως ότι θα έκαναν σεξ. Έβγαλε τη ζώνη, το φόρεμα της και τελευταίες τις λευκές γόβες της. Έμεινε μόνο με τα εσώρουχα, που ήταν ένα σετ χρώματος φούξια. Μπήκε στο ζεστό νερό, που ερχόταν σε αντίθεση με το κρύο της σώμα και κύλησε στη θέση δίπλα στον Τζέρι, χαλαρώνοντας και εκείνη με τις μπουρμπουλήθρες και τους ατμούς.

Έμειναν σιωπηλοί για μερικά αμήχανα δευτερόλεπτα, κι έπειτα διστακτικά ο Τζέρι δεν αντιστάθηκε και την αγκάλιασε. Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε. Το βλέμμα του πλανήθηκε στα ολόχρυσα μάτια της και έπειτα πιο κάτω, στα βαμμένα με μοβ κραγιόν χείλη της.

"Ένα φιλί δεν νομίζω να βλάψει κανέναν..." Είπε πλησιάζοντας το πρόσωπο του και τα χείλη του στα δικά της. Και τη φίλησε πεταχτά. Η Νατάσα τον κοίταξε για λίγο έκπληκτη, της ήρθε τελείως ξαφνικό, έπειτα το παλιό πάθος που υπήρχε ανάμεσα σε εκείνη και στον πρώην άντρα της επανήλθε δυνατότερο και ένωσε ξανά τα χείλη της πιάνοντας τον από τη βάση του κεφαλιού του για να βαθύνει κι άλλο το φιλί τους.

Φυσικά, αυτό το φιλί οδήγησε και τους δύο ξανά στο δρόμο της αμαρτίας και της ακολασίας, καθώς λίγη ώρα μετά έκαναν έρωτα γυμνοί μέσα στο τζακούζι, και η επιθυμία να επαναφέρουν το παρελθόν τους ήταν πλέον ακατανίκητη. Βουτούσαν και οι δύο πότε μέσα στο νερό, πότε έβγαιναν στην επιφάνεια και συνέχιζαν με την ίδια ασυγκράτητη ορμή.

Όταν τελείωσαν, ο Τζέρι την κράτησε ξανά στην αγκαλιά του. Δεν είχε μετανιώσει, φτάνει να μην το μάθαινε η Βαλεντίνα. Και η Νατάσα το ίδιο. Ανακάλυψε πως υπήρχαν ακόμα κρυμμένα συναισθήματα μεταξύ τους, τουλάχιστον από μέρους της, όμως τώρα δεν γινόταν να είναι ξανά μαζί.

"Ωραία ήταν, ε;" της είπε ο Τζέρι και της έδωσε άλλο ένα πεταχτό φιλί.

"Ναι." Παραδέχτηκε εκείνη. "Θυμηθήκαμε τα παλιά. Όμως τώρα πρέπει να φύγω, πριν καταλάβει τίποτα ο Κρις." Και αφού βγήκε από το τζακούζι, σκουπίστηκε με μια πετσέτα που βρισκόταν εκεί και ντύθηκε ξανά για να επιστρέψει πάνω, σαν να μην έγινε ποτέ αυτό μεταξύ τους.

Ένα μήνας πέρασε από τότε. Η Νατάσα και ο Τζέρι δεν επανέλαβαν ξανά αυτό που είχαν κάνει και όλα κυλούσαν ξανά φυσιολογικά μεταξύ των μελών του σπιτιού. Ένα συννεφιασμένο πρωινό, κάθονταν  όλοι μαζί στο τραπέζι σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια και έπιναν το συσκευασμένο αίμα τους.

"Έχω να σας ανακοινώσω κάτι ευχάριστο." Είπε κάποια στιγμή η Νατάσα και τους κοίταξε όλους με τη σειρά και τελευταίο τον Κρις. "Περιμένω παιδί."

"Αλήθεια;" είπε έκπληκτος ο Κρις.

"Ναι." Ένα χαμόγελο χαράς φώτιζε το πρόσωπο της Νατάσας.

"Συγχαρητήρια!" Είπε η Βαλεντίνα ενθουσιασμένη.

"Δηλαδή σύντομα θα αποκτήσω και παιδί και αδελφάκι; Ουάου!" είπε χαρούμενη η Ελίζα.

Αμ δεν θα είναι αδελφάκι σου. Είπε από μέσα της η Νατάσα.

"Συγχαρητήρια, Κρις." Είπε και ο Τζέρι. "Της την έκανες καλά τη δουλειά. Χε χε!"

"Άντε, με το καλό και ο γάμος, παιδιά. Εμείς θα σας παντρέψουμε. Δεν πιστεύω να βρείτε άλλους κουμπάρους!" Είπε η Βαλεντίνα και το ζευγάρι συμφώνησε. Ο Κρις κατά βάθος προσπαθούσε να θυμηθεί πότε είχαν κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη και πότε ο ίδιος ήταν απρόσεκτος... Όμως, αυτό δεν είχε σημασία, σωστά; Ότι έγινε, έγινε και έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του.

Το βράδυ, η Νατάσα βρήκε τον Τζέρι στο υπόγειο. Δεν μπορούσε να το κρατάει άλλο μέσα της αυτό.

"Τζέρι, να σου πω λίγο;" του είπε πλησιάζοντας. Εκείνος καθόταν στο γραφείο του, μα σηκώθηκε απότομα μόλις την είδε, σαν να έκρυβε κάτι, και πήγε κοντά της.

"Τι συμβαίνει;" τη ρώτησε. Η Νατάσα κοίταξε πίσω της ανήσυχη, για να βεβαιωθεί ότι δεν τους άκουγε κανένας.

"Τζέρι, συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό." Του είπε με σιγανή φωνή. "Το παιδί που περιμένω δεν είναι του Κρις. Είναι δικό σου."

"ΤΙ;!" Αναφώνησε με δυσάρεστη έκπληξη στο βλέμμα. "Πλάκα μου κάνεις;"

"Όχι. Μιλάω σοβαρά. Από εκείνη τη νύχτα στο τζακούζι." Και κοίταξε το μέρος όπου παρασύρθηκε για ακόμα μια φορά από τη σκοτεινή του γοητεία και έκανε εκείνο το μοιραίο λάθος.

"Τι θα κάνουμε;" τη ρώτησε ο Τζέρι, που ένα παιδί δικό του με τη Νατάσα ήταν το τελευταίο που ήθελε αυτή τη στιγμή. Ήδη ήταν υποψήφιος πατέρας του παιδιού της Ελίζας. Δεν ήθελε να χάσει ξανά τη Βαλεντίνα από ένα στιγμιαίο λάθος, αλλά ούτε ήθελε να κοροϊδεύει και τον φίλο  του.

"Εγώ λέω να μην του το πούμε." Είπε η Νατάσα. "Είναι τόσο χαρούμενος...Και θα είναι κρίμα να χαλάσει η φιλία σας."

"Και θα τον αφήσουμε να ζει μες στο ψέμα; Καταρχάς, γιατί το είπες τώρα που δεν φαίνεται; Γιατί δεν πήγες να το ρίξεις όταν το έμαθες;"

"Πώς μπορείς να είσαι τόσο αναίσθητος;!" Νευρίασε η Νατάσα. "Είναι μια ζωή!"

"Εντάξει, ηρέμησε. Θα το κρατήσουμε μυστικό." Κατέληξε ο Τζέρι.

"Για πάντα;"

"Ναι." Τη διαβεβαίωσε. "Αν μαθευτεί, θα χάσεις τον Κρις και εγώ τη Βαλεντίνα. Και αυτό είναι κάτι που κανένας από τους δύο μας δεν θέλει."

"Αυτό ηθελα να σου πω και εγω." Συμφώνησε η Νατάσα. "Θα είναι το μυστικό μας."

**************

Ζητώ συγγνώμη αν το βιβλίο έχει καταντήσει λιγάκι "σαπουνόπερα", με τις τόσες εγκυμοσύνες και που ο ένας πάει με τον άλλον... Όμως σας υπόσχομαι περισσότερη δράση στα επόμενα κεφάλαια...😊

Και τώρα το μικρό μας σποιλερ για το ενδέκατο κεφάλαιο του πέμπτου μέρους: ο Τζέρι διοργανώνει ένα πάρτι με σκοπό να κάνει κακό στην Ελίζα και στο μωρό της, πριν προλάβει να κάνει οτιδήποτε όμως, την πιάνουν οι πόνοι και η Βαλεντίνα με τη Νατάσα την πηγαίνουν στο νοσοκομείο για να γεννήσει. Ο Κρις καταλαβαίνει τι είχε σκοπό να κάνει ο Τζέρι και τσακώνεται μαζί του. Που θα οδηγήσει αυτή η νέα διαμάχη; Αυτό θα το δούμε στα επόμενα κεφάλαια!