Εδώ και λίγο καιρό, τα πράγματα είχαν γίνει επικίνδυνα στο Γεφυρολίμανο. Κάποιος από τους φανατικούς ανθρωποφάγους βρικόλακες, έκανε σαμποτάζ στην προμήθεια του αίματος των εθελοντών στο νοσοκομείο της πόλης, έτσι σύντομα το συσκευασμένο αίμα άρχισε να εξαντλείται. Οι φόνοι από διψασμένους βρικόλακες αυξήθηκαν και οι αρχές της πόλης δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ο κόσμος είχε απελπιστεί και κλειδώνονταν μέσα στα σπίτια τους με φόβο μη δεχτούν επίθεση.

Η Βαλεντίνα τελείωσε την προπόνηση εκείνο το βράδυ και μπήκε γρήγορα στο αυτοκίνητο της να πάει να πάρει τα παιδιά από το σπίτι της θείας της. Η Νίτσα τρομοκρατημένη την ικέτευσε να μείνει μαζί της, να μην πάει σπίτι της εκείνη τη νύχτα, έλεγε πως ο Τζέρι μπορεί να διψούσε και να ήταν επικίνδυνο να κοιμηθεί μαζί του. Όμως η Βαλεντίνα την καθησύχασε λέγοντας ότι είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Τζέρι και στην αγάπη του για εκείνη... Έτσι πήρε τα παιδιά και έφυγε πάλι γρήγορα για το σπίτι της στην απέναντι πλευρά της γέφυρας.

Μπήκε στο σαλόνι, κρατώντας απ' το χέρι τη Γεωργία και στην αγκαλιά της τον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος ήταν κι εκείνος ένα πανέμορφο νήπιο, με κάστανα μαλλιά και βιολετί μάτια, όπως είχε ο Τζέρι πριν γίνει βρικόλακας. Το θνητό DNA του, αν και κοιμόταν μέσα του, πέρασε στην επόμενη γενιά.

"Τζέρι;" Έκανε έντρομη, μόλις τον είδε να κάθεται στον καναπέ και να κοιτάει το κενό.

Την προηγούμενη μέρα, ο Τζέρι είχε πιει το τελευταίο κουτί συσκευασίας χυμού αίματος που υπήρχε στο ψυγείο και σήμερα διψούσε πάλι. Κάλεσε την Ελβίρα, τη ρώτησε μήπως είχε περισσέψει καθόλου αίμα απ' το νοσοκομείο, όμως κι εκείνη ήταν το ίδιο απελπισμένη και διψασμένη. Είχε πάρει άδεια για να μην κάνει κακό σε κανέναν ασθενή, αν και είχε αρκετή αυτοσυγκράτηση ακόμα και έτσι.

"Λυπάμαι, Τζέρι. Είχα κι εγώ μια τελευταία συσκευασία στο ψυγείο και την ήπια σήμερα το πρωί." Του είπε, έτσι ο Τζέρι αποφάσισε απλά να μείνει σπίτι του, γιατί έτσι και έβγαινε έξω θα έκανε φόνο σίγουρα. Πίστεψε όμως, ότι δεν θα νιώσει λαχτάρα για το αίμα της Βαλεντίνας, εμπιστεύτηκε τον εαυτό του και έμεινε εκεί να την περιμένει. Τώρα καταλάβαινε πόσο λάθος έκανε...

"Διψάω πολύ, Βαλεντίνα." Είπε και την κοίταξε με μάτια που γυάλιζαν. "Φύγε. Δεν θέλω να σου κάνω κακό." Η Βαλεντίνα άφησε κάτω τον Κωνσταντίνο και είπε:

"Δεν πάω πουθενά, Τζέρι. Θα το παλέψουμε μαζί. Μπορείς να το νικήσεις." Ο Τζέρι πλησίασε, έφτασε μπροστά της και απέφυγε να την κοιτάξει στα μάτια. Προσπάθησε να μην αναπνέει, να μη μυρίζει το άρωμα της.

"Συγνώμη." Της είπε. "Δεν έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου να διψάσει. Χίλιες φορές να σκότωνα έναν άλλον, κακό άνθρωπο, πάρα εσένα."

"Τζέρι, δεν είσαι ο εαυτός σου." Του είπε. Άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το πρόσωπο της. Η Βαλεντίνα ανατρίχιασε από φόβο και ρίγη διαπέρασαν το κορμί της. Ο Τζέρι δεν μπορούσε να το παλέψει πλέον. Προσπάθησε να αντισταθεί, όμως η Βαλεντίνα αυτή τη στιγμή δεν ήταν η γυναίκα του. Ήταν το γεύμα του.

"Ίσως... Ίσως θα μπορούσα να δανειστώ λίγο απ' το δικό σου αίμα... Ε, αγάπη μου;" Είπε και τα σάλια του άρχισαν να τρέχουν με λαχτάρα.

"Τζέρι, φοβάμαι." Είπε εκείνη και πήγε να οπισθοχωρήσει, όμως εκείνος την άρπαξε απ' το πίσω μέρος του λαιμού της και έχωσε τα δόντια του στην απαλή της σάρκα. Ένιωσε ένα μούδιασμα σε όλο της το σώμα και δεν μπορούσε να φύγει, σαν να είχε παραλύσει. Ο Τζέρι άρχισε να πίνει, να πίνει, χωρίς να σκέφτεται τίποτα παρά μόνο τη δίψα του.

"Τζέρι, ζαλίζομαι." Κατάφερε να του πει καθώς τα μάτια της έκλειναν και οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν. Τα παιδιά κατάλαβαν τι έγινε. Η Γεωργία αγκάλιασε τον αδελφό της και άρχισαν να κλαίνε.

"Τζέρι, σταμάτα, σε παρακαλώ..." Άκουσε τον εαυτό της να λέει πριν ο κόσμος γύρω της αρχίσει να χάνεται.

***********

Η Ελβίρα βγήκε απ' το δωμάτιο. Ο Τζέρι την περίμενε όρθιος στο σαλόνι, κρατώντας στην αγκαλιά του τη Γεωργία και προσπαθώντας να την παρηγορήσει μετά από όσα είχε δει.

"Όλα εντάξει." Του είπε η γιατρός. "Της έβγαλα το δηλητήριο για να μη μεταμορφωθεί και σύντομα θα συνέλθει. Έχασε αρκετό αίμα, αλλά θα το αναπληρώσει ο οργανισμός της."

"Σ' ευχαριστώ, Ελβίρα." Είπε ο Τζέρι.

"Να μην ευχαριστείς για τίποτα. Γι αυτό είναι οι φίλοι."

"Τι μου προτείνεις να κάνω τώρα;"

"Αφού τη γεύτηκες μια φορά, θα είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς την επόμενη που θα διψάσεις." Είπε με απογοήτευση εκείνη. "Το καλύτερο θα ήταν να μείνετε χώρια για λίγο καιρό και να σκεφτείς αν θέλεις να τη μεταμορφώσεις η όχι. Και αν πάρεις αυτή την απόφαση, το καλύτερο θα είναι να το κάνω εγώ."

"Εντάξει." Συμφώνησε ο Τζέρι.

"Πρέπει να φύγω τώρα. Αν χρειαστείς οτιδήποτε πάρε με τηλέφωνο. Και σου έχω ευχάριστα νέα. Έπιασαν τον βρικόλακα που έκανε το σαμποτάζ. Οπότε από αύριο, οι εθελοντές μας θα αρχίσουν να δίνουν ξανά το αίμα τους."

"Ωραία. Αυτό είναι καλό, έστω και αν έγινε αργά."

"Θα τα πούμε." Είπε η Ελβίρα και αφού χάιδεψε το κεφαλάκι της Γεωργίας, προχώρησε προς την έξοδο. Ο Τζέρι ήταν συντετριμμένος. Πως μπόρεσε και το έκανε αυτό στη γυναίκα που αγαπούσε... Τόσο δυνατή ήταν η δίψα του, που υπερίσχυσε από όλα, ακόμα και απ' την αγάπη τους; Ότι έγινε, έγινε όμως και δεν άλλαζε. Είχε πάρει την απόφαση του. Ήταν η μόνη λύση. Άφησε κάτω τη μικρή να πάει να παίξει και πήγε να δει τη Βαλεντίνα.

Κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι και χάιδεψε απαλά το μάγουλο της.

"Τζέρι μου..." Ψέλλισε εκείνη ανοίγοντας τα μάτια της. Ο Τζέρι την κοίταξε, παρατηρώντας το χλωμό από την απώλεια αίματος δέρμα της, το σημάδι στο λαιμό της απ' το δάγκωμα του, που τώρα ήταν λευκό λόγω της ειδικής κρέμας που του έβαλε η Ελβίρα αφού αφαίρεσε το δηλητήριο... Σύντομα θα εξαφανιζόταν, σε αντίθεση με το δικό του σημάδι που είχε από τη μεταμόρφωση του, που ήταν μαύρο και θα έμενε για πάντα εκεί να του θυμίζει ότι κάποτε ήταν θνητός.

"Συγχώρεσε με, Βαλεντίνα." Της είπε. "Είμαι ένα απαίσιο τέρας. Παραλίγο να σε σκοτώσω."

"Δεν πειράζει, αγάπη μου. Πρόλαβες να σταματήσεις, έστω και την τελευταία στιγμή. Αυτό έχει σημασία." Του είπε και τον κοίταξε με τα υπέροχα γαλάζια μάτια της. "Τι θα γίνει τώρα; Θα μεταμορφωθώ;"

"Όχι." Της απάντησε ο Τζέρι. "Η Ελβίρα σου αφαίρεσε το δηλητήριο και το μπέρδεμα με το συσκευασμένο αίμα λύθηκε επιτέλους. Όμως, τη στιγμή που δοκίμασα μια φορά το αίμα σου, θα θέλω να πίνω συνέχεια και θα είναι όλο και πιο δύσκολο να ελέγξω τον εαυτό μου. Την επόμενη φορά μπορεί να μην καταφέρω να σταματήσω."

"Και τι θα κάνουμε, τότε;" Απόρησε με λύπη η όμορφη γυναίκα του. "Θα χωρίσουμε;" Ο Τζέρι ήξερε ότι αυτή ήταν η απόφαση που θα έπαιρνε. Όμως δεν μπορούσε. Δεν θα άντεχε να την αποχωριστεί για πάντα. Του ήταν απαραίτητη.

"Όχι, Βαλεντίνα." Είπε τελικά. "Σ' αγαπώ. Δεν σε χωρίζω, τουλάχιστον όχι ακόμα. Απλά θα μείνουμε λίγο χωριστά, για να αποφασίσω αν θα σε αλλάξω. Θα πάρεις τα παιδιά και θα πας να μείνεις στη θεία σου. Κι εγώ θα μείνω μόνος μου και θα σκεφτώ καθαρά."

"Εντάξει." Είπε η Βαλεντίνα. Ο Τζέρι ξάπλωσε και την πήρε αγκαλιά, ίσως η τελευταία τους. Αν τελικά αποφάσιζε να μην την αλλάξει, θα έπρεπε αναγκαστικά να χωρίσουν. Δεν γινόταν αλλιώς. Η Νίνα είχε δίκιο όταν του είχε πει ότι η Βαλεντίνα θα ήταν πολύ πιο ασφαλής με έναν θνητό. Και εκείνος ο φίλος της, ο Φάνης, φαινόταν πραγματικά να νοιάζεται για εκείνη. Ναι, ίσως αυτός κατάφερνε να την κάνει ευτυχισμένη.

Πέρασαν μερικές ημέρες και νύχτες από τότε. Ο Τζέρι είχε μείνει ολομόναχος στο μεγάλο σπίτι, να προσπαθεί μάταια να πάρει την απόφαση. Ένα βράδυ, έλαβε μια κλήση από ένα γνώριμο αριθμό.

"Έλα, η Γιάννα είμαι." Η χαρούμενη, νεανική φωνή της ήταν ότι έπρεπε για να τον κάνει να νιώσει καλύτερα. "Θέλω να βρεθούμε." Του είπε. Ο Τζέρι ήξερε κατά βάθος ότι αυτό ήταν ένα λάθος. Όμως είχε ανάγκη όσο τίποτα τη συντροφιά της, είχε μείνει μόνος του αρκετές μέρες. Έτσι κι αλλιώς, μάλλον θα χώριζε με τη Βαλεντίνα. Προς αυτή την κατεύθυνση έκλεινε τώρα η απόφαση του.

"Που θέλεις;" Ρώτησε τη Γιάννα.

"Στο θέρετρο Μπουένο, στις εννιά, είναι καλά;"

"Ναι. Οκ, θα σε δω εκεί." Τι πάω να κάνω πάλι μαζί της; Αναρωτιόταν συνεχώς καθώς ετοιμαζόταν. Ντύθηκε απλά. Φόρεσε μία ριγέ αμάνικη μπλούζα και ένα γκρι σαλβάρι. Σκέφτηκε τι θα μπορούσε να γίνει με τη Γιάννα, όμως ήταν ήδη αργά. Κατά βάθος ήθελε κάπου να ξεσπάσει.

Το θέρετρο Μπουένο ήταν κάποτε πολύ δημοφιλές, όμως μετά από μια ομαδική επίθεση που δέχθηκε από βρικόλακες και πολλοί θνητοί σφαγιάστηκαν, ερήμωσε και πλέον σπάνια πήγαιναν άνθρωποι εκεί. Βρισκόταν σε ένα απομονωμένο σημείο κοντά στο δάσος, με υπέροχη θέα στη θάλασσα και στην απέναντι μεριά της πόλης. Είχε τεράστια πισίνα, τζακούζι, έναν κυρίως εσωτερικό χώρο με μπαρ, ποδοσφαιρακι, σαλόνι με τζάκι για τον χειμώνα και στον επάνω όροφο βρίσκονταν τα δωμάτια,  στα οποία είχε πάνω από χρόνο να μείνει άνθρωπος. Προσωπικό επίσης δεν υπήρχε, πήγαιναν όμως κάθε λίγες μέρες άτομα από συνεργείο καθαρισμού και καθάριζαν. Σίγουρα η Γιάννα πήγαινε γυρεύοντας που του ζήτησε να βρεθούν εκεί!

Τη βρήκε να τον περιμένει μέσα, στο σαλόνι.

"Γεια." Της είπε. Εκείνη κόλλησε πάνω του αμέσως και έβαλε τα χείλη της πάνω στα δικά του. Ο Τζέρι την άρπαξε κατευθείαν και τη φίλησε, αλλά το σταμάτησε αμέσως πριν γίνουν τα χειρότερα.

"Δεν αντέχω μακριά σου." Του είπε. "Το ξέρω πως είναι λάθος, όμως δεν θέλω πια να είμαι με τον Πάρη... Εσένα θέλω."

"Γιάννα... Έγιναν κάποια πράγματα με τη Βαλεντίνα και είμαι μπερδεμένος."

"Τι έγινε; Για αυτό είμαι εγώ εδώ."

"Δεν θες να ξέρεις." Είπε κι έστρεψε αλλού το βλέμμα του.

"Και...χωρίσατε;" Ρώτησε διστακτικά η Γιάννα.

"Ναι... Όχι. Δεν ξέρω." Πρώτη φορά στην τόσο μεγάλη ζωή του που είχε μπερδευτεί τόσο πολύ με συναισθήματα.

"Εντάξει... Μέχρι να ξεκαθαριστεί η κατάσταση, δεν σου ζητάω κάποια δέσμευση. Μόνο να περάσουμε καλά." Του είπε η Γιάννα και τον φίλησε πάλι με πάθος. Ο Τζέρι κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να απαλλαγεί τόσο εύκολα από αυτήν.

"Μπορεί να κινδυνεύσεις." Της είπε.

"Δεν με νοιάζει." Απάντησε εκείνη συνεχίζοντας το φιλί τους. Σταμάτησε λαχανιασμένη μερικά δευτερόλεπτα μετά.

"Μπαίνουμε στο τζακούζι;" Του πρότεινε.

"Δεν έχω φέρει μαγιό." Απάντησε ο Τζέρι σαν δικαιολογία.

"Ποιος χρειάζεται τα μαγιό; Εδώ πέρα δεν μας βλέπει κανείς." Είπε η Γιάννα και έβγαλε με μια κίνηση το κίτρινο κοντό φόρεμα της. Ο Τζέρι είδε έκπληκτος ότι δεν φορούσε καθόλου εσώρουχα. Το βλέμμα του πλανήθηκε στα μεγάλα στήθη της, που τον προκαλούσαν να τα αγγίξει, κι έπειτα πιο κάτω και πιο κάτω... Η Γιάννα χαμογέλασε πονηρά και περπάτησε προς τα έξω ενώ ο Τζέρι παρατηρούσε με θαυμασμό τα τέλεια οπίσθια της. Έβγαλε κι αυτός τα ρούχα του και την ακολούθησε έξω.

Η Γιάννα με αργές κινήσεις μπήκε στο καυτό, αχνιστο νερό και βυθίστηκε χαλαρώνοντας. Ο Τζέρι την ακολούθησε και κάθισε δίπλα της. Ένιωθε το καυτό νερό πάνω στο κρύο σώμα του και σε συνδυασμό με το κορμί της δίπλα του τον κατέκλυζε η ηδονή. Την πήρε στην αγκαλιά του και άρχισε να τη φιλάει, αργά στην αρχή γιατί φοβόταν μήπως η λαχτάρα του για το αίμα της υπερισχύσει. Είχε τραφεί προηγουμένως όμως οπότε δεν υπήρχε μεγάλος κίνδυνος εφόσον δεν διψούσε. Η Γιάννα έκανε το φιλί τους πιο παθιασμένο και ανέβηκε στα πόδια του. Συνέχισαν τα φιλιά και τα χάδια και έπειτα η ένωσή τους ήταν μια στιγμή απίστευτη. Έβλεπε αυτά τα στήθη να ανεβοκατεβαίνουν μέσα στο νερό και τρελαινόταν οδηγώντας και αυτήν στην υπέρτατη απόλαυση.

Η Γιάννα έγειρε ξανά δίπλα του, μουδιασμένη από αυτό που είχε μόλις ζήσει. Το σεξ με ένα βρικόλακα ήταν η φαντασίωση της εδώ και πολύ καιρό, το κυνηγούσε, το αναζητούσε ειδικά από τη στιγμή εκείνη που γνώρισε τον Τζέρι. Αυτό όμως νίκησε όλες τις προσδοκίες της. Ήταν πολύ πιο απίστευτο απ' ότι το περίμενε.

"Ήσουν υπέροχος, μωρό μου." Είπε και τον φίλησε απαλά.

"Κι εσύ, κούκλα μου." Είπε ο Τζέρι. Δεν είχε κουραστεί καθόλου, αντιθέτως ήταν πάλι έτοιμος για εκείνη. Την πήρε πάλι στα πόδια του και τη φίλησε ξανά για το δεύτερο γύρο.

Ο Τζέρι γύρισε σπίτι του ακόμα πιο μπερδεμένος εκείνη τη νύχτα. Τον τρέλαινε η Γιάννα, του άρεσαν πάρα πολύ όλα αυτά που έκαναν μαζί. Η Βαλεντίνα όμως; Τη Βαλεντίνα την αγαπούσε και δεν ήθελε να την πληγώσει. Οπότε, αποφάσισε προς το παρόν να περάσει καλά και ύστερα θα έπαιρνε την απόφαση του.

Μετά από μερικές ακόμα ημέρες (και νύχτες, φυσικά), η Γιάννα τον πήρε ξανά τηλέφωνο.

"Είσαι σπίτι;" Τον ρώτησε. Η φωνή της ακουγόταν αρκετά αναστατωμένη.

"Ναι." Απάντησε μόνο.

"Είσαι μόνος σου;"

"Ναι. Η Βαλεντίνα μένει ακόμα στη θεία της με τα παιδιά."

"Μπορώ να μείνω μαζί σου για μερικές μέρες;" Πρότεινε εκείνη με φωνή που έτρεμε. "Τσακώθηκα με τον Πάρη. Έμαθε για εμάς."

"Φυσικά να έρθεις." Της είπε ο Τζέρι, χωρίς να έχει ιδέα γιατί δέχτηκε. Όμως αυτή η κοπέλα τώρα ήταν απροστάτευτη και χρειαζόταν τη βοήθεια του. Ήλπιζε μόνο να μην γίνουν τα ίδια όπως με τη Βαλεντίνα...

"Σε περιμένω." Είπε και το έκλεισαν.

Λίγη ώρα μετά βρισκόταν στο σπίτι του. Ήταν ντυμένη απλά, με ένα μοβ τζιν παντελόνι και μια ασορτί ριγέ μπλούζα. Το πιο σεμνό ντύσιμο με το οποίο την είχε δει. Μπήκε μέσα, μούσκεμα απ' τη βροχή και έπεσε ανακουφισμένη στην αγκαλιά του.

"Έμαθε τα πάντα, Τζέρι." Του είπε και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απ' τα μάτια της.

"Πως τα έμαθε;"

"Τις προάλλες που πήγαμε στο Μπουένο, έστειλε κάποιον να με παρακολουθήσει κρυφά. Εκείνος τα είδε όλα, μας έβγαλε φωτογραφίες και του τις έστειλε ως αποδεικτικά στοιχεία. Τσακωθήκαμε πολύ άγρια και...με χαστούκισε." Ο Τζέρι ένιωσε το θυμό μέσα του να τον κυριεύει.

"Έτσι και τον πιάσω στα χέρια μου, θα...!"

"Όχι, σε παρακαλώ." Προσπάθησε να τον ηρεμήσει η Γιάννα. "Δεν θέλω να μπλέξεις εξαιτίας μου."

"Σιγά μη μπλέξω." Γέλασε ο Τζέρι με σατανικό χαμόγελο. "Κανένα δεν φοβάμαι! Όλοι με φοβούνται σε αυτή την πόλη!" Η Γιάννα τρόμαξε με την έπαρση και το θυμό του. Σχεδόν φοβήθηκε ότι θα ορμήσει σε εκείνη, όμως αυτός την έπιασε, τη φίλησε και την οδήγησε στο κρεβάτι βγάζοντας τα βρεγμένα ρούχα της.

Αργότερα, το ίδιο βράδυ, ο Τζέρι πήγε στην πολυκατοικία όπου έμενε η Γιάννα μαζί με τον Πάρη. Θα του έδειχνε του αλήτη που βαράει γυναίκες! Αυτός σίγουρα θα το άξιζε... Μπήκε στην είσοδο και άρχισε να βαράει το κουδούνι με το όνομα Τζέντας, όπως του είχε πει η Γιάννα ότι τον έλεγαν στο επίθετό του.

"Ποιος είναι;" Ακούστηκε μια αντρική φωνή απ' το θυροτηλέφωνο.

"Τζέρι Γκίντος. Ήρθα να τα πούμε σαν άντρες." Σιωπή ακούστηκε για λίγο, σαν να φοβόταν.

"Κατεβαίνω." Του απάντησε τελικά. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε και εμφανίστηκε ένας νεαρός αδύνατος με κάστανα μαλλιά, σκουλαρίκια στα αυτιά και λίγο χίπικο ντύσιμο.

"Λέγε, τι θες;" Του είπε νευριασμένος.

"Εσύ είσαι ο...Πάρης;" Ρώτησε με ειρωνεία ο Τζέρι.

"Ναι, εγώ. Γιατί, συμβαίνει κάτι;"

"Ναι συμβαίνει." Απάντησε ο Τζέρι, που διασκέδαζε με το θράσος του νεαρού. Μα δεν φοβόταν καθόλου ένα ανώτερο από αυτόν πλάσμα;

"Έμαθα ότι χτύπησες τη Γιάννα." Πέρασε στην επίθεση ο Τζέρι.

"Της άξιζε!" Φώναξε ο θνητός. "Και θα χτυπήσω κι εσένα για αυτό που έκανες!"

"Αυτό θα το δούμε!" Φώναξε κι ο Τζέρι, που ένιωθε ήδη τη δύναμη να ρέει σε όλους τους μύες του. Ο Πάρης τον άρπαξε απ' το λαιμό, δεν κατάφερε τίποτα όμως γιατί ο Τζέρι με μια γρήγορη κίνηση τον έριξε στο έδαφος. Το τέρας μέσα του ξύπνησε και άρχισε να τον χτυπάει αλύπητα, καθώς έβλεπε τον τρόμο στα μάτια του και αίματα άρχισαν να τρέχουν απ' τη μύτη και απ' το στόμα. Και δεν έβαζε καν όλη τη δύναμη που είχε...

"Όχι! Σταμάτα! Σε παρακαλώ! Συγνώμη!" Φώναζε ανάμεσα στα χτυπήματα, όμως τίποτα δεν συγκρατούσε πλέον τον πανίσχυρο βρικόλακα. Έπειτα άρπαξε τον καρπό του νεαρού και άρχισε να του ρουφάει το αίμα ως την τελευταία σταγόνα, ευχαριστημένος με τον τρόμο του και βλέποντας τη ζωή να φεύγει από μέσα του.

"Βοήθεια..." Προσπάθησε να φωνάξει ο Πάρης, όμως η φωνή του δεν έβγαινε. Ο Τζέρι πήρε το πτώμα του, έτρεξε ως τη θάλασσα και το πέταξε μέσα. Κανένας δεν τον είδε.

Γύρισε σπίτι χορτάτος και έχοντας ξεθυμάνει. Ένιωθε πολύ πιο ήρεμος τώρα.

"Γιάννα, γύρισα!" Φώναξε. "Γιάννα;!" Εκείνη τη στιγμή την είδε να κατεβαίνει από τον επάνω όροφο, ντυμένη πάλι με τα ρούχα της που είχαν στεγνώσει. Στάθηκε μπροστά του και τον παρατήρησε, σαν να προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε κάνει.

"Που ήσουν;" Τον ρώτησε με ανησυχία στη φωνή και στο βλέμμα της.

"Είχα μια μικρή κουβέντα με τον πρώην σου." Της είπε σαν να μη συνέβαινε τίποτα. "Μην ανησυχείς. Δεν θα σε ξαναενοχλησει."

"Ω Θεέ μου!" Αναφώνησε η Γιάννα. "Τι του έκανες;!"

"Ας πούμε ότι τον φοβέρισα λίγο." Και τότε η Γιάννα κατάλαβε, είδε στα μάτια του τον δολοφόνο που πραγματικά ήταν. Τώρα συνειδητοποιούσε που είχε μπλέξει, όμως ήταν πια πολύ αργά. Φοβόταν, αλλά δεν είχε που να πάει. Κι έπειτα εκείνος τη φίλησε και του παραδόθηκε για ακόμα μια φορά.

************************************

Μεγάλο κεφάλαιο, ε; Πως σας φάνηκε; Για το επόμενο θα σας κάνω πάλι ένα μικρό σποιλερ : Η Βαλεντίνα αποφασίζει να γυρίσει πίσω στον Τζέρι χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Όταν φτάνει σπίτι όμως έρχεται αντιμέτωπη με μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη η οποία θα την οδηγήσει σε... Ε δεν θα σας τα πω και όλα! Στη συνέχεια γυρίζουμε πίσω στο παρελθόν του Τζέρι και βλέπουμε τι ήταν πριν γίνει βρικόλακας.  Έρχεται σύντομα.