"Πως σου φαίνεται το σπίτι, μωρό μου;" Ρώτησε ο Τζέρι τη Βαλεντίνα.

"Είναι τέλειο." Απάντησε εκείνη κοιτώντας τον με τα μεγάλα γαλάζια μάτια της. Ωστόσο υπήρχε μια θλίψη στο βλέμμα της. 

"Όμως, υπάρχει κάτι που με απασχολεί πολύ τελευταία." Συνέχισε.

"Τι είναι, αγάπη μου;" Απόρησε ο Τζέρι, αν και ήξερε ήδη τι επρόκειτο να του πει. Η Βαλεντίνα έσκυψε το κεφάλι και ρώτησε:

"Πότε θα με μεταμορφώσεις;" Ο Τζέρι την κοίταξε ίσια στα μάτια και της απάντησε:

"Δεν σκοπεύω να σε μεταμορφώσω, Βαλεντίνα. Ξέρεις τι είμαι και τι κάνω για να ζήσω. Εσύ είσαι τόσο καλή και αθώα και επειδή σ' αγαπάω, έχω μάθει να ελέγχω τη δίψα μου για να μη σου κάνω κακό. Μου είναι αδύνατον να σε μετατρέψω κι εσένα σε ένα δολοφονικό πλάσμα της νύχτας. Καλύτερα να ζήσεις τη ζωή σου μαζί μου έτσι όπως είσαι, γιατί αν σε καταδικάσω στην αιώνια ζωή δεν υπάρχει γυρισμός. Το καλύτερο για σένα είναι να παραμείνεις θνητή και εγώ θα σε προστατεύω για όσα χρόνια μείνεις μαζί μου." Η Βαλεντίνα απογοητεύτηκε. Φανταζόταν ήδη τους δυο τους μετά από πολλά χρόνια, εκείνη γερασμένη και αδύναμη, εκείνος ακόμα νέος, όμορφος και υγιής. Όμως είχε και ένα δίκιο ο Τζέρι. Τι θα γινόταν αν τη μεταμόρφωνε όντως και κάποια στιγμή εκείνη το μετάνιωνε; Έτσι, αποφάσισε να συμβιβαστεί για την ώρα. Ίσως κατάφερνε να τον πείσει κάποια άλλη φορά.

"Θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου, όσο σύντομη και αν είναι αυτή μπροστά στη δικιά σου." Είπε τελικά. Ο Τζέρι την αγκάλιασε.

"Σ' αγαπώ, Βαλεντίνα." Έπειτα τη φίλησε απαλά στα χείλη και είπε: "Πρέπει να φύγω τώρα. Με περιμένει η υπόλοιπη συμμορία στο κρησφύγετο."

"Ναι, κι εγώ πρέπει να φύγω για την προπόνηση σε λίγο. Έχουμε αγώνα αύριο." Είπε η Βαλεντίνα.

Το ίδιο βράδυ, η Βαλεντίνα γύρισε πολύ κουρασμένη απ' την προπόνηση, άλλαξε και άναψε την τηλεόραση. Μετά από μερικά λεπτά επέστρεψε και ο Τζέρι. 

"Γύρισα, μωρό μου." Της είπε.

"Καλώς τον." Είπε η Βαλεντίνα. Πόσο της άρεσε που ζούσαν πλέον μαζί, που ήξερε ότι θα τον έβλεπε κάθε μέρα όταν γυρνούσε απ' τη δουλειά και θα τον υποδεχόταν, έστω και αν η δουλειά που έκανε δεν ήταν και η καλύτερη...Σηκώθηκε, τον πλησίασε και εκείνος τύλιξε για ακόμα μια φορά τα χέρια του γύρω της, που αν και κρύα της πρόσφεραν πάντα ένα τόσο θερμό αγκάλιασμα...

" Σου έλειψα καθόλου;" Τη ρώτησε.

"Πάρα πολύ." Του είπε εκείνη και τον φίλησε.

"Τι θα έλεγες να εγκαινιάσουμε...το καινούργιο μας κρεβάτι;" Τη ρώτησε έπειτα κοιτώντας την με νόημα με τα κόκκινα μάτια του.

"Συμφωνώ." Είπε εκείνη και τα χείλη τους ενώθηκαν ξανά. Ο Τζέρι τη φιλούσε με όλο και περισσότερο πάθος, προσέχοντας όμως μη την τραυματίσει με τους μυτερούς κυνόδοντες του. Η Βαλεντίνα έλιωνε καθώς τα χέρια του πήγαιναν προς τα κάτω, πιο χαμηλά από τη μέση της...

Άρχισαν να πηγαίνουν προς την κρεβατοκάμαρα, χωρίς να σταματούν τα φιλιά, βγάζοντας συγχρόνως ο ένας τα ρούχα του άλλου. Ξάπλωσαν στο κρεβάτι γυμνοί και ο Τζέρι άρχισε να τη φιλάει από το λαιμό και να κατεβαίνει σιγά σιγά ως τις μύτες των ποδιών της, παραλείποντας το αδύναμο σημείο για να την κάνει να λιώνει απ' την αναμονή... Τα χείλη του ανέβηκαν ξανά στα δικά της καθώς πίεζε το κορμί του επάνω στο δικό της. Τα χέρια της Βαλεντίνας έσφιγγαν δυνατά την πλάτη του με το τατουάζ που απεικόνιζε ένα δράκο, ενώ τον εκλιπαρούσε να μπει μέσα της. Κι όταν εκείνος το έκανε, εκείνη η στιγμή ήταν μαγική όπως και τόσες άλλες φορές... Κάθε φορά η Βαλεντίνα ένιωθε σαν να ήταν η πρώτη τους. Πάντοτε το σεξ ήταν το ίδιο παθιασμένο μαζί του. Πάντα τα σεντόνια έπαιρναν φωτιά. Εκεί οι φαντασιώσεις γίνονταν ένα με την πραγματικότητα, καθώς εκείνος την έπαιρνε και την παρέσυρε στα μονοπάτια της ηδονής.

Όταν τελείωσαν, η Βαλεντίνα αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του. Εκείνος ως βρικόλακας χρειάζονταν ελάχιστο ύπνο και δεν κουραζόταν ποτέ. Δεν κοιμόταν ακριβώς, παρά έπεφτε μόνο σε ένα μικρό λήθαργο για τρεις με τέσσερις ώρες, ίσα για να διαλογιστεί και να ανακτήσει τις υπερφυσικές δυνάμεις του. Όλη την υπόλοιπη νύχτα καθόταν πλάι της και την πρόσεχε καθώς κοιμόταν σαν φύλακας άγγελος.

********************************

Ένας μήνας πέρασε από τότε που το νεαρό ζευγάρι μετακόμισε στο καινούργιο του σπίτι. Ήταν μια συννεφιασμένη μέρα, όπως ήταν και οι περισσότερες στο Γεφυρολίμανο. Ο Τζέρι καθόταν στο σαλόνι κι έβλεπε τηλεόραση.

Η Βαλεντίνα ήταν απελπισμένη. Ήταν ανάγκη να συμβεί αυτό; Τι θα γινόταν τώρα; Έκλεισε το καπάκι της λεκάνης και με τρεμάμενα χέρια έριξε νερό στο πρόσωπο της.

Μπήκε στο σαλόνι.

"Μωρό μου... Έχω να σου ανακοινώσω κάτι." είπε και ο Τζέρι διέκρινε αμέσως την ανησυχία στο βλέμμα της. 

"Τι είναι, γλυκιά μου;" Τη ρώτησε. Η Βαλεντίνα κάθισε δίπλα του στον καναπέ, πήρε μια βαθιά ανάσα και του είπε:

"Είμαι έγκυος." Ο Τζέρι δεν απάντησε. "Θα το κρατήσουμε;" Ρώτησε η Βαλεντίνα, περιμένοντας με αγωνία την απάντηση του. Ο Τζέρι το σκέφτηκε. Πρώτη φορά στα 195 χρόνια ζωής του που του τύχαινε κάτι τέτοιο και δεν ήξερε πώς να το χειριστεί. Είχε ακούσει κάποια πράγματα, για κάτι τέτοια περιστατικά που είχαν συμβεί...όμως σε ελάχιστες περιπτώσεις επιβίωνε η θνητή έγκυος.

"Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να κινδυνεύσεις." Ξεκίνησε να λέει. "Όμως, αξίζει να προσπαθήσουμε και αν διακρίνουμε τίποτα περίεργο, έχω μια φίλη γιατρό η οποία μπορεί να μας βοηθήσει." Ήταν αλήθεια. Η Ελβίρα ήταν φίλη του και σύμμαχος εδώ και πολλά χρόνια και είχε σώσει άλλη μια έγκυο θνητή που κυοφορούσε το παιδί ενός βρικόλακα. Οπότε, είχε μια εμπειρία πάνω σε αυτό το θέμα.

"Είναι και το άλλο, το πιο ανθρώπινο θέμα. Δεν είμαστε παντρεμένοι. Τι θα λένε οι γείτονες μόλις πάρουν είδηση την εγκυμοσύνη μου;"

"Στα αρχ.... μου οι γείτονες!" Αναφώνησε ο Τζέρι. "Και που είμαστε ανύπαντροι τι σημαίνει; Δεν θέλω να βιαστούμε για το γάμο μας. Θέλω να γίνει όταν θα είμαστε έτοιμοι." Είπε και η Βαλεντίνα έγειρε συγκινημένη στον ώμο του.

Μετά από μερικές ημέρες και νύχτες...

"Έχω μια απορία, Τζέρι μου." Είπε η Βαλεντίνα. Βρίσκονταν στην κρεβατοκάμαρα τους. Εκείνη είχε μόλις ετοιμαστεί για να πάει να υπογράψει τα χαρτιά για την άδεια εγκυμοσύνης της στη δουλειά, γιατί χρειαζόταν ξεκούραση και σίγουρα δεν θα έπρεπε να συνεχίσει το ποδόσφαιρο στην κατάσταση της." Εγώ είμαι θνητή, εσύ βρικόλακας. Τι θα βγει το παιδί μας;" 

"Θα βγει μίσος βρικόλακας, μίσος θνητός." Της απάντησε.

"Και πως θα τρέφεται;" 

"Με ανθρώπινη τροφή και αίμα . Όμως, πιστεύω ότι θα μπορεί να επιβιώσει ακόμα και μόνο με ένα από τα δύο. Θα μεγαλώσει κανονικά, όπως και ένα θνητό παιδί, όταν όμως ενηλικιωθεί η ηλικία του θα αρχίσει να περνάει όλο και πια αργά. Θα ζήσει τα διπλάσια χρόνια από έναν κοινό θνητό, κάποια στιγμή όμως θα γεράσει και θα πεθάνει, σε αντίθεση με εμένα." Η Βαλεντίνα απογοητεύτηκε. Τελικά είχε δίκιο ο Τζέρι. Αν όντως τη μεταμόρφωνε, εκείνη θα γινόταν αθάνατη σαν τον ίδιο. Θα έβλεπε το παιδί τους να γερνάει και να πεθαίνει, ενώ η ίδια θα παρέμενε νέα και όμορφη, αναγκασμένη να ζει και να υποφέρει για πάντα. Ναι, τελικά η αιώνια ζωή δεν ήταν ευλογία αλλά κατάρα.

************************************

Αυτό ήταν το πρώτο κεφάλαιο. Πως σας φάνηκε; Το ξέρω μπορεί να είναι λίγο βαρετό στην αρχή, αλλά υπόσχομαι μεγάλες ανατροπές και αγωνία στη συνέχεια .

Στο επόμενο κεφάλαιο: ο Τζέρι δεν μπορεί να κάθεται τη νύχτα στο σπίτι. Θέλει να βγαίνει για κυνήγι η να γυρνάει σε μπαρ και να γνωρίζει κόσμο. Έτσι βγαίνει μια νύχτα σαν αυτές, χωρίς τη Βαλεντίνα και πηγαίνει σε ένα μπαρ στο κέντρο της πόλης. Εκεί γνωρίζει μια νεαρή και όμορφη κοπέλα και ξεχνιέται, γυρνάει ξημερώματα σπίτι με αποτέλεσμα να τσακωθεί με τη Βαλεντίνα. Που θα οδηγήσει ο τσακωμός τους;